Dallas (Ο εκδικητής της ερήμου)

Όχι η διάσημη τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του '80. Πρόκειται για την ταινία Dallas του 1950 με πρωταγωνιστή τον Gary Cooper. Μια τυπική, σχεδόν αδιάφορη, γουέστερν περιπέτεια της εποχής. Στην οποία υποδύεται έναν νότιο λοχαγό που με το τέλος του εμφυλίου βρίσκεται επικυρηγμένος. Θα συναντηθεί με έναν άσχετο με την άγρια δύση αστυνόμο που ήρθε από τη Βοστόνη για να βοηθήσει την πόλη του Ντάλας σε μια υπόθεση με δύο αδέρφια εγκληματίες. Ο Cooper θα θέλει να τους πιάσει ο ίδιος για να τους εκδικηθεί για δικιά του υπόθεση και έτσι θα οικειοποιηθεί την ταυτότητα του αστυνόμου, παίρνοντας αυτόν ως βοηθό. Ο Raymond Massey υποδύεται τον μεγάλο αδερφό που κάνει τις παρανομίες του με... τρόπο σε αντίθεση με τον μικρό αδελφό που είναι trigger-happy.

La Traversée de Paris (Διασχίζοντας το Παρίσι)

Στο Παρίσι της κατοχής δύο άντρες συναντιώνται και γνωρίζονται τυχαία. Ο πρώτος αποφασίζει να πάρει τον δεύτερο σε μια νυχτερινή δουλειά: να μεταφέρουν 100 κιλά χοιρινού κρέατος μέσα σε τέσσερις βαλίτσες από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη. Η μικρή τους Οδύσσεια, Διασχίζοντας το Παρίσι θα περιλαμβάνει αρκετά εμπόδια, όπως γάλλους αστυνομικούς προσκείμενους στο καθεστώς, μία περίπολος των Ναζί και μερικά... σκυλιά που θα μυρίσουν το κρέας και θα προκαλέσουν σαματά. Σ'αυτή τη μικρή σε διάρκεια, γαλλική κωμωδία πρωταγωνιστούν ο μεγάλος Jean Gabin με τον Bourvil (που είχε αρχίσει τότε να γίνεται διάσημος) δημιουργώντας ένα πετυχημένο, κωμικό δίδυμο. Σε μικρό ρόλο εμφανίζεται και ο Louis de Funès, ανεβάζοντας εκείνη την εποχή τις κωμικές του «μετοχές». Στο τέλος η ταινία πάει να σοβαρέψει και να το γυρίσει προς το μελό, αλλά ευτυχώς το επαναφέρει με την τελική σκηνή και τέλος καλό, όλα καλά.

The Damned (Οι καταραμένοι)

Περίεργη, sci-fi, βρετανική παραγωγή, η οποία έχει μάλιστα και την υπογραφή του Joseph Losey. Το πώς βρέθηκε στο όλο πρότζεκτ ο αυτοεξόριστος, στιγματισμένος από τη μαύρη λίστα του Μακάρθι, αμερικανός σκηνοθέτης δεν το ξέρουμε. Ίσως το θέμα της «κυβερνητικής» βίας που δεν τιμωρείται ενώ η απλή βία καταδικάζεται πλήρως, να τον δελέασε! Ή μπορεί η ιστορία του αρχηγού μιας ομάδας νεαρών χούλιγκανς που δεν αφήνει την αδερφή του να κοιτάξει/ακουμπήσει άλλον άνδρα. Ή το πώς θα είναι... η επόμενη μέρα ενός πυρηνικού όλεθρου. Ή τα μυστικά πειράματα σε αθώα παιδιά. Όλα αυτά μπλέκονται στην ταινία The Damned που γυρίστηκε από τα στούντιο Hammer το 1961, αλλά κυκλοφόρησε το '63, την εποχή δηλαδή που το κλίμα του Ψυχρού πολέμου βρισκόταν στο απώγειο του και η απαισιοδοξία της εποχής κυριαρχεί και στην ταινία. Να σημειώσουμε ότι η αφίσα δεν έχει καμία σχέση με την ίδια την ταινία, φυσικά. Διαφημιστικά τρικ... Από το καστ, ξεχωρίσαμε τον νεαρό τότε Oliver Reed στο ρόλο του αρχηγού της συμμορίας με τα δερμάτινα και τα μηχανάκια.

A Double Life (Διπλή ζωή)

Η πρώτη ταινία του George Cukor μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου ήταν η A Double Life. Σε πρώτο επίπεδο, έχουμε να κάνουμε με ένα film-noir, τυπικό δείγμα της εποχής. Σε δεύτερο επίπεδο, βλέπουμε μια ταινία για το πάθος του ηθοποιού με την τέχνη του. Έτσι ξεκινάει η ταινία και βλέπουμε τον διάσημο ηθοποιό Anthony John —που υποδύεται ο φοβερός Ronald Colman— να αποφασίζει να παίξει τον Οθέλλο. Το ρόλο της Δεισδαιμόνας έχει η πρώην σύζυγός του και μόνιμη συνεργάτης του. Λίγο η υπερκόπωση, και περισσότερο η μανία του να «μπαίνει» βαθειά στο ρόλο του, αρχίζει και επηρεάζεται από το σεξπιρικό έργο και η ζήλεια φουντώνει μέσα του για την πρώην του και τον υπεύθυνο των δημοσίων σχέσεων του θεάτρου που υποδύεται ο Edmond O'Brien. Αυτή η σχεδόν σχιζοφρενική του στάση θα τον οδηγήσει στο έγκλημα και κάπως έτσι τελειώνει η πρώτη ώρα του έργου. Στο υπόλοιπο 40λεπτο βγαίνει στο προσκήνιο ο O'Brien, ο οποίος έχει αρχίσει και ψιλιάζεται την όλη φάση και μηχανεύεται τρόπους για να ξεσκεπάσει την ενοχή του ηθοποιού.

Η Διπλή ζωή έφερε τελικά στον Colman στο πρώτο του όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, μετά από τρεις υποψηφιότητες (οι δύο μάλιστα την ίδια χρονιά του '29). Άλλο ένα κέρδισε ο συνθέτης Miklós Rózsa για τη μουσική της ταινίας και από μία υποψηφιότητα ο Cukor για τη σκηνοθεσία και οι σεναριογράφοι για το... σενάριο φυσικά. Η ταινία περλαμβάνει αποσπάσματα από τον Οθέλλο και ειδικότερα της τελικής σκηνής. Λέγεται ότι ο Colman δεν ένιωθε καλά με το όλο σεξπηρικό θέμα και έτσι προσέλαβαν τον «ειδικό» ηθοποιό Walter Hampden για να καθοδηγεί και να συμβουλεύει. Με λίγα λόγια, αξίζει να την αναζητήσετε.

The Laughing Policeman (Ο ντετέκτιβ του Σαν Φρανσίσκο)

Η ταινία μας εδώ μπορεί να λέγεται The Laughing Policeman, μπορεί επίσης να πρωταγωνιστεί ο Walter Matthau, δεν έχει όμως ουδεμία σχέση με κωμωδία και ο Matthau δεν ρίχνει ούτε ένα χαμόγελο. Πρόκειται για τη μεταφορά του ομότιτλου, σουηδικού μυθιστορήματος το οποίο με τη σειρά του πήρε τον τίτλο από ένα τραγούδι του 1922 και αποτελεί ένα από τα δέκα βιβλία της αστυνομικής σειράς βιβλίων με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Martin Beck. Εδώ προσπαθεί να λύσει το μυστήριο μιας μαζικής δολοφονίας ανθρώπων σε λεωφορείο, στο οποίο όλως τυχαίως(;) επέβαινε και ο συνεργάτης του. Μαζί του θα συνεργαστεί ο νεαρός Bruce Dern και σιγά-σιγά θα προσπαθήσουν να ξεδιαλύνουν το μυστήριο. Και ενώ περιμένεις να δεις μια τυπική αστυνομική περιπέτεια της δεκαετίας του '70, ο σκηνοθέτης Stuart Rosenberg κρατάει χαλαρούς ρυθμούς και καταγράφει αρκετά ρεαλιστικά την τρέχουσα εποχή του. Αποτελεί έτσι μια πρώτης τάξεως καταγραφή του Σαν Φρανσίσκο του 1973 σε όλα τα επίπεδα: από τις αστυνομικές τακτικές τύπου CSI, τις νεκροψίες και τις ειδικές δυνάμεις μέχρι τα κουρέματα, τα κουστούμια και το σεξ. Βρισκόμαστε στην εποχή της σεξουαλικής απελεύθερωσης και της άνθισης της βιομηχανίας πορνό στην πόλη του... Harvey Milk, όπου η ομοφυλοφιλία εκδηλώνεται ανοιχτά. Ενδιαφέρουσα περιπέτεια, η πρώτη προσπάθεια του Matthau να ασχοληθεί με ένα διαφορετικό στυλ ταινιών και σίγουρα δεν τα πήγε καθόλου άσχημα.

Camille (Η κυρία με τις καμέλιες)

Ρομαντική ιστορία από την κλασική εποχή του Χόλιγουντ, με την Κυρία με τις καμέλιες να γουστάρει τις διασκεδάσεις, τις γνωριμίες, τα φλερταρίσματα, τους έρωτες και φυσικά τις καμέλιες. Το θεατρικό έργο του Αλέξανδρου Δουμά του υιού (του γιου του Αλέξανδρου Δουμά που έγραψε τους «Τρεις Σωματοφύλακες» κλπ) μετέφερε στο πανί το 1936 ο George Cukor, ο επονομαζόμενος και σκηνοθέτης που αγαπούσε τις γυναίκες. Ρομαντισμός, ανεκπλήρωτοι πόθοι, έρωτας που θυσιάζεται για το καλό του αγαπημένου και πάνω από όλα η απόλυτη ντίβα της εποχής, η Greta Garbo. Μόνο για αυτήν καθόμαστε και παρακολουθούμε το ερωτικό τρίγωνο με αυτήν στην κορυφή και έναν ερωτευμένο νεαρό (Robert Taylor) που μπορεί να της προσφέρει απλόχερα αγάπη στη μία άκρη και έναν πλούσιο βαρώνο στην άλλη που μπορεί να της δώσει τα προς το ζειν. Όλα στη ζωή όμως έχουν ημερομηνία λήξης, κι έτσι η Garbo θα διαλέξει τη ρεαλιστική λύση, αφήνοντας στην άκρη τη ρομαντική, ιδανική αγάπη. Πολύ καλή η ανασύσταση της εποχής και πολύ καλές ερμηνείες. Το πρόβλημα που έχω όμως εγώ είναι όταν αμερικανοί ηθοποιοί υποδύονται τους γάλλους, μιλώντας μάλιστα τα αγγλικά με... προφορά. Τι να κάνουμε, χόλιγουντ ήταν αυτό. Η Garbo μόνο προτάθηκε για άλλο ένα όσκαρ ερμηνείας. Η ταινία αν και έκανε πρεμιέρα το Δεκέμβριο του '36, κυκλοφόρησε κανονικά μέσα στο '37, γι'αυτό και προτάθηκε για όσκαρ με τις υπόλοιπες ταινίες της χρονιάς εκείνης.

The Butcher Boy (Ο μικρός χασάπης)

Μια όχι και τόσο διάσημη ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη Neil Jordan αποτελεί η The Butcher Boy, η οποία θαρρώ ότι πέρασε ψιλο-απαρατήρητη στην εποχή της, παρόλο που βραβεύτηκε και με το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Βερολίνου το '97. Και πρόκειται για ένα έργο που ήθελα να δω εδώ και καιρό, αλλά όλο το ανέβαλα. Ταινία με μικρά παιδιά (σχεδόν) πάντα μας αρέσει, και έτσι έκατσα να την παρακολουθήσω. Εδώ όμως μας προκύπτει ένα... διαολάκι το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει από το δύσμοιρο οικογενειακό του περιβάλλον (τον μέθυσο πατέρα και την ψυχασθενή μητέρα) καταφεύγοντας σε κάτι απλό: την παιδική ξεγνοιασιά και το παιχνίδι. Η κοινωνική, θρησκευτική και οικογενειακή καταπίεση, μαζί με το γεγονός της απόπειρας αυτοκτονίας της μητέρας του θα τον οδηγήσει σε βίαιες αντιδράσεις και... παρανοϊκές αντιλήψεις, που κύριο στόχο θα έχουν τη γειτόνισσά του. Ο μόνιμος συνεργάτης του Jordan, ο Stephen Rea υποδύεται τον πατέρα και μικρός Eamonn Owens εντυπωσιάζει με την ερμηνεία του, τόσο που του δόθηκε ειδικό βραβείο στο φεστιβάλ του Βερολίνου για την ερμηνεία του.

The Tall Men

Κλασικότατο γουέστερν από τη δεκαετία του '50. Η ταινία The Tall Men τιτλοφορήθηκε αρχικά ως «Ρωμαλέοι άντρες» και αργότερα «Τα λιοντάρια του Ρίο Γκράντε». Η ιστορία θέλει δύο αδέλφια να πηγαίνουν στα χιονισμένα βουνά της Μοντάνα να κλέψουν έναν πλούσιο χρυσοθήρα. Αυτός (Robert Ryan) θα τους κάνει μια δελεαστική πρόταση: να μεταφέρουν χιλιάδες βόδια στην Μοντάνα, που έχει ξεμείνει από κρέας, καθώς βρισκόμαστε στην εποχή μετά το τέλος του εμφυλίου, τα οποία βόδια θα τα χρυσοπληρώσουν όλοι οι πεινασμένοι κυνηγοί χρυσού. Θα συμφωνήσουν και η ταινία μας αλλάζει ύφος και χαρακτήρα. Στην πορεία, ο μεγάλος αδελφός (Cark Gable) θα σώσει μία κοπελιά (Jane Russell) αποκλεισμένη στα χιόνια και απειλούμενη από Ινδιάνους και μέχρι να έρθει η βοήθεια θα μείνουν μαζί σε μια καλύβα και θα αναπτυχθεί και κάποιο ειδύλλιο. Τα γούστα τους όμως και τα όνειρά τους για το μέλλον είναι διαφορετικά. Σε κάποια φάση θα μαλώσουν και, με το που επιστρέψουν στον πολιτισμό, δεν θα μιλιούνται. Θα την πάρει υπό τη σκέπη του ο Ryan και όλοι μαζί θα ξεκινήσουν για την περιπέτεια της μεταφοράς των χιλιάδων βοειδών. Αυτό που ακολουθεί είναι όλο περιπέτειες: με «κακούς» αμερικανούς που ληστεύουν τον κόσμο, με ακόμα πιο κακούς ινδιάνους αλλά και προβλήματα αναμεταξύ τους, καθώς ο μικρός αδερφός του Gable γουστάρει το αλκοόλ και τους καβγάδες.

Όπως είπαμε και πριν, η ταινία είναι κλασικότατη ως εκεί που δεν παίρνει, φορτωμένη με όλα τα κλισέ του είδους. Βλέπεται όμως (παραπάνω από ευχάριστα) λόγω της στιβαρής παρουσίας του Gable που γεμίζει κάθε πλάνο και χαίρεσαι να βλέπεις τις αψιμαχίες του με την Russell. Τη σκηνοθεσία σ'αυτήν την φροντισμένη παραγωγή υπέγραψε ο παλαίμαχος Raoul Walsh.

Boy on a Dolphin (Το παιδί και το δελφίνι)

Να πούμε, κατ' αρχάς, ότι η ταινία Boy on a Dolphin είναι αρκετά μέτρια, για να μην πούμε αδιάφορη κι αυτό για διάφορους λόγους: α) για τις μετριότατες ερμηνείες, β) για το απλοϊκό σενάριο και γ) για την άνευρη σκηνοθεσία. Τη σήμερον ημέρα, η ταινία παρακολουθείται για... τουριστικούς/αρχαιολογικούς λόγους και μόνο. Και αυτό διότι είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένη στην Ελλάδα και ειδικότερα στα πιο διάσημα τουριστικά μέρη της χώρας μας. Η δράση εκτελίσσεται στην Ύδρα, αλλά οι πρωταγωνιστές προλαβαίνουν να κάνουν μια στάση στην Ακρόπολη των Αθηνών, στο θέατρο της Επιδαύρου, στα Μετέωρα, ακόμα και στα «Αστέρια» της Γλυφάδας! Πρόκειται πάντως για την πρώτη αμερικανική παραγωγή που ήρθε στη χώρα μας για γυρίσματα και αποτέλεσε την αφετηρία για τις επόμενες που ακολούθησαν. Αποτέλεσε επίσης την πρώτη εμφάνιση της Sophia Loren σε αμερικανικό έργο, υποδυόμενη εδώ την ελληνίδα καταδύτρια. Η οποία βρίσκει στο βυθό ένα διάσημο άγαλμα της αρχαιότητας, το «παιδί και το δελφίνι». Για αυτό θα ενδιαφερθεί ένας αμερικανός αρχαιολόγος που υποδύεται ο Alan Ladd και ένας διάσημος αρχαιοκάπηλος με το παρουσιαστικό του Clifton Webb, ο οποίος θα κερδίσει στην αρχή την εύνοια της Loren αλλά τον τελευταίο λόγο θα έχει ο... έρωτας. Ε, τι νομίζατε;

A Touch of Class (Απιστία με αξιοπρέπεια)

Αμερικανός (ο George Segal) που εργάζεται στο Λονδίνο την πέφτει σε διαζευγμένη κυρία (την φοβερή Glenda Jackson), βγαίνουν ραντεβού και αποφασίζουν να κάνουν ένα ταξιδάκι στην Ισπανία για να τσιλιμπουρδίσουν άνετα, με αξιοπρέπεια και μια νότα κομψότητας, δηλαδή A Touch of Class. Εκεί όμως θα αρχίσουν οι κακοτυχίες, οι γκρίνιες, τα μαλώματα και θα πέσουν πάνω σε γνωστό του Segal, τον (νεαρότατο) Paul Sorvino και τη γυναίκα του. Το αποτέλεσμα είναι να έρθουν πιο κοντά και όταν επιστρέψουν στο Λονδίνο θα αποφασίσουν να νοικιάσουν ένα διαμέρισμα από κοινού για να βρίσκονται πιο τακτικά. Η ρομαντική κομεντί που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Melvin Frank βλέπεται ευχάριστα ακόμα και σήμερα, καθώς οι σχέσεις των ζευγαριών και οι αντιθέσεις των δύο φύλων δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα. Φοβερή η χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου, με την κυρία Jackson να κερδίζει το δεύτερο όσκαρ της καριέρας της. Άρεσε γενικά πάρα πολύ στην εποχή της και φαίνεται από τις υπόλοιπες υποψηφιότητες για όσκαρ: ταινίας, σεναρίου, μουσικής και τραγουδιού. Το γλυκόπικρο τέλος έπαιξε κι αυτό το ρόλο του και έδωσε στην ταινία έξτρα πόντους.

Le Trou (Η τρύπα)

Πράξη πρώτη: νεαρός φυλακι-σμένος μεταφέρεται σε νέα πτέρυγα και πηγαίνει σε ένα κελί που έχει ήδη τέσσερις συγκρατούμενους. Γίνονται οι γνωριμίες και αποκαλύπτεται το σχέδιο. Πράξη δεύτερο: αρχίζει η προσπάθεια για απόδραση. Σκαψίματα, κοψίματα, καμουφλάζ και τεχνικές αποπρο-σανατολισμού των δεσμοφυλάκων. Πράξη τρίτη: οι πέντε υποψήφιοι δραπέτες ολοκληρώσαν το έργο τους και ήρθε η ώρα της απόδρασης. Μόνο που ο νεαρός μαθαίνει ότι αποσύρονται οι κατηγορίες εναντίον του και θα ελευθερωθεί σε μια-δυο μέρες. Αλλά τι έκανε δύο ώρες στο γραφείο του διευθυντή;

Η ταινία Le Trou αποτελεί την τελευταία δουλειά του γάλλου σκηνοθέτη Jacques Becker, ο οποίος πέθανε λίγο καιρό μετά το τέλος των γυρισμάτων. Πρόκειται για μια εκπληκτική ταινία φυλακής, στην οποία κυριαρχεί η ρεαλιστική καταγραφή της καθημερινής ρουτίνας των κρατουμένων. Η προσπάθεια απόδρασής τους περιλαμβάνει πολύ... σκάψιμο. Και κει που νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα, όσον αφορά στις ταινίες φυλακών, αυτή η ταινία μας εκπλήσει με τα απίστευτα κόλπα και τους μηχανισμούς που σκαρφίζονται για να φτιάξουν εργαλεία αλλά και να μην κινήσουν υποψίες στους δεσμοφύλακες. Αν έχεις έμπνευση, έναν καλό τεχνίτη που πιάνουν τα χέρια του και δίψα για την ελευθερία, όλα γίνονται τελικά. Αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό και μια μικρή ανατροπή (μπορεί σε άλλους να φανεί προβλέψιμη) για να θυμάσαι την ταινία για καιρό μετά.

Blithe Spirit (Πονηρό πνεύμα)

Ο Rex Harrison είναι χήρος από την πρώτη του γυναίκα και ξαναπαντρεμένος. Διοργανώνει ένα περίεργο σουαρέ με ένα φιλικό ζευγάρι και μία μέντιουμ, την οποία θέλουν να διακωμωδήσουν και να πάρει ιδέες για να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Μόνο που τελικά θα έρθει από το υπερπέραν η πρώην του γυναίκα, την οποία θα βλέπει μόνο αυτός και θα κάνει τη ζωή του ζευγαριού άνω-κάτω. Αυτό είναι εν ολίγοις το έργο Blithe Spirit που σκηνοθέτησε ο David Lean το 1945 και ήταν βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του Noel Coward. Πρόκειται για μια κωμωδία της οποίας το φανταστικό στοιχείο δίνει την ευκαιρία στον Coward να παίξει με τις συζυγικές σχέσεις και να γράψει απίστευτους διαλόγους και ατάκες. Οι παρεξηγήσεις και οι συζυγικές ζήλιες δίνουν και παίρνουν και οι λίγες πινελιές μαύρου χιούμορ εμπλουτίζουν περισσότερο το κλασικό αυτό έργο. Ο μετέπειται σκηνοθέτης Ronald Neame βοήθησε τον Lean στη συγγραφή του σεναρίου, ο Coward έδωσε και τη φωνή του για μια μικρή αφήγηση, ο Rex Harrison έχει το τυπικό βρετανικό στυλ, αλλά η Margaret Rutherford είναι αυτή που ξεχωρίζει ως μέντιουμ με την ανεπανάληπτη σπιρτόζικη ερμηνεία της. Η ταινία κέρδισε ένα όσκαρ για τα ειδικά εφέ.

Ο Ken Loach στο youtube

Αρκετές από τις ταινίες του Ken Loach, ειδικά τα δυσεύρετα πρώτα του έργα, ανέβηκαν εξ ολοκλήρου στο youtube, με τη συγκατάθεση του δημιουργού. Καλές προβολές!

— KenLoachFilms —

Soul Kitchen

Γερμανική κωμωδία με ελληνικό ταμπεραμέντο και επίκεντρο του ενδιαφέροντος να αποτελεί το εστιατόριο Soul Kitchen μέσα από το οποίο προσπαθεί να ζήσει ο... Ζήνος Καζαντζάκης! Χωρίς τα χιλιοειδωμένα κλισέ του έλληνα μετανάστη (όπως τα παρατραβάει η Νία Βαρντάλος), ο Fatih Akin υπογράφει την πρώτη του κωμική ταινία. Ένα χαλαρό έργο με γνωστούς ηθοποιούς από άλλα έργα του Akin να συμμετέχουν για την πλάκα τους, όπως π.χ. ο Birol Ünel που υποδύεται τον τρελαμένο γκουρμέ σεφ και ο γνωστός από το «Τρέξε Λόλα, τρέξε» Moritz Bleibtreu να προσπαθεί μιλήσει ελληνικά, ως Ηλίας, ο αδερφός του Ζήνου. Τρελές καταστάσεις λαμβάνουν χώρα σε μιάμιση ώρα. Εν συνόλω: μην έχετε καλλιτεχνικές/σινεφιλικές απαιτήσεις από τον Akin σ'αυτό το έργο. Αυτά θα τα βρείτε στα προηγούμενα έργα του. Η ταινία αποτελεί ευκαιρία για απλή διασκέδαση, που δεν θα προσβάλει τη νοημοσύνη σας. Το σενάριο συνυπογράφει ο πρωταγωνιστής Άνταμ Βουσδούκος.

Divorzio all'italiana (Διαζύγιο αλά ιταλικά)

Ο Marcello Mastroianni ζει σε έναν ασφυκτικό γαμό εδώ και 12 χρόνια και το μυαλό του ψάχνει τρόπους να απαλλαγεί από τη γυναίκα του. Όταν ερωτευθεί την πανέμορφη νεαρή ανιψιά του και δει ότι υπάρχει ανταπόκριση, θα καταστρώσει ένα πανούργο σχέδιο: θα βρει ένα θύμα να ερωτευτεί τη γυναίκα του, να τους πιάσει επ'αυτοφόρω και έτσι, ως κερατάς, να αποδώσει δικαιοσύνη εν βρασμώ ψυχής αλά... ιταλικού νότου! Αυτό θα είναι το Διαζύγιο αλά ιταλικά. Μια κωμική ταινία του Pietro Germi που σε κερδίζει με τη δήθεν σοβαροφάνειά της, την κριτική στα ήθη του ιταλικού νότου και την ενδιαφέρουσα πλοκή. Φοβερή και η σκηνή που όλο το χωριό πηγαίνει στο σινεμά να δει την αφορισμένη από τον δεσπότη ταινία Dolce vita στην οποία έπαιζε πάλι ο Mastroianni. Αν και όλο το χωριό πήγε να ενημερωθεί για τα... τεκτενώμενα στη Ρώμη και τα κάλλη της Anita Ekberg. Το Διαζύγιο είχε μεγάλη επιτυχία και έφτασε ως τα όσκαρ κερδίζοντας μάλιστα αυτό του σεναρίου και έχοντας πάρει υποψηφιότητες για τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία του Mastroianni. Ο υπογράφων όμως ακόμα προτιμάει την μεθεπόμενη ταινία του σκηνοθέτη, τη βραβευμένη στις Κάννες Signore & Signori.

Edge of the City (Έσπασα τα δεσμά μου)

Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Martin Ritt αποτέλεσε το βαρύ κοινωνικό, ψυχολογικό και αντιρατσιστικό δράμα με τον τίτλο Edge of the City. Δύσκολη απόφαση για τους παραγωγούς, καθώς οι πρωταγωνιστές ήταν πολύ νεαροί, δεν ήταν μεγάλα ονόματα και το θέμα της ταινίας... άστα να πάνε.

Κατατρεγμένος (από κάποιο ένοχο παρελθόν) ο Κασαβέτης φτάνει στη Νέα Υόρκη και βρίσκει δουλειά στο λιμάνι. Επιστάτης του στην αρχή ο πολλά βαρύς Jack Warden. Αυτός όμως κάνει παρέα με τον Σίντνεϊ Πουατιέ, επιστάτης σε άλλη ομάδα εργασίας, που τον προσέχει, τον βγάζει βόλτα, του συστήνει την οικογένειά του και μια λευκή φίλη της οικογένειας για να βγαίνουν ζευγάρια. Όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά εκτός από τις εντάσεις στη δουλειά. Κυρίως από τον ρατσιστή Warden που τα βάζει συνέχεια με τον Πουατιέ. Το ένα θα φέρει το άλλο και κάποια στιγμή θα προσπαθήσει ο ένας να σκοτώσει τον άλλο με τους εργάτες να στέκουν απλά θεατές.

Από τις πρώτες ταινίες εκείνη την εποχή που προβάλεται μια διαφυλετική σχέση, η παρέα δηλαδή του Κασαβέτη με τον Πουατιέ. Αποτελεί ένα σπουδαίο έργο, με μεγάλες ερμηνείες. Ο Κασαβέτης έκανε μεγάλη εντύπωση τότε, τόσο που παρομοίαζαν την ερμηνεία του με αυτή του Μπράντο στο Λιμάνι της αγωνίας. Ο Πουατιέ είχε ήδη βρει το δρόμο του και η καταξίωση/επιτυχία δεν άργησε να έρθει. Τα κατάφερε τον επόμενο κιόλας χρόνο με το παραπλήσιας θεματολογίας The Defiant Ones.

Young Man With a Horn

Μια ταινία για το πάθος ενός ατόμου για τη μουσική και για μια γυναίκα. Όταν τον προδώσει η δεύτερη, θα ασχοληθεί φρενιασμένα με την τρομπέτα του, μέχρι τη στιγμή που θα φτάσει στα όριά του και δεν θα μπορεί να παίξει τις νότες που θέλει. Θα νιώσει πάλι προδωμένος και θα καταρακωθεί. Αυτή είναι η ουσία, εν ολίγοις, της ταινίας Young Man With a Horn.

Ο Kirk Douglas μένει ορφανός πολύ μικρός και βρίσκει παρέα στη μοναξιά του τη μουσική. Ανακαλύπτει τη jazz και την τρομπέτα και παίρνει μαθήματα από τον διάσημο Art Hazzard. Μεγαλώνει και μαζί μεγαλώνει το ταλέντο του. Θα ψάξει για δουλειά σε ορχήστρες και έτσι θα γνωρίσει την τραγουδίστρια Doris Day και τον μετέπειτα μοναδικό του φίλο τον πιανίστα Σμόκι, που υποδύεται ο διάσημος μουσικοσυνθέτης Hoagy Carmichael. Ασυμβίβαστος όμως καθώς είναι, δεν θα μπορέσει να κάτσει να παίζει μουσικές άλλων και θα τους παρατήσει για να αναπτύξει τη δική του μουσική ταυτότητα. Τότε θα γνωρίσει τη Lauren Bacall, μια περίεργη φίλη της Doris Day, με την οποία αργότερα θα παντρευτούν αλλά η σχέση θα αποδειχθεί πολύ ψυχοφθόρα και θα οδηγήσει στα τραγικά αποτελέσματα.

Ελληνιστί «Η γυναίκα των χιμαιρών» είναι μια από τις καλές ταινίες που υπέγραψε ο Michael Curtiz. Τον βοηθάει η ερμηνεία του νεαρού Kirk Douglas, ο οποίος βρίσκεται στα πάνω του στην 10η ταινία του στα μόλις τέσσερα χρόνια καριέρας μέχρι τότε. Η νεαρή τραγουδίστρια Doris Day εμφανίζεται για πρώτη φορά σε δραματικό ρόλο και δεν τα πάει καθόλου άσχημα. Να πούμε, τέλος, ότι η ταινία είναι μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος της Dorothy Baker, το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε σε αρκετά στοιχεία της βιογραφίας του διάσημου στο χώρο Bix Beiderbecke. Και να πούμε ότι κάποιες λεσβιακές αναφορές έκαναν μεγάλη εντύπωση τότε, αν και σήμερα τις προσπερνάς πολύ εύκολα.

Οι κακοί κοιμούνται ήσυχα

Ο Akira Kurosawa μάς λέει το 1960 ότι Οι κακοί κοιμούνται ήσυχα. Ο ακριβής ιαπωνικός τίτλος της ταινίας μεταφράζεται «όσο πιο κακός είσαι, τόσο καλύτερα κοιμάσαι». Ασήμαντη η διαφορά. Η ουσία βρίσκεται στις πλεκτάνες των εταιρειών που αναλαμβάνουν δημόσια έργα, στη διαφθορά, στους χρηματισμούς «κάτω από το τραπέζι», στις κομπίνες και τις μίζες. Αυτή η ορολογία χαρακτηρίζει την ταινία και την κάνει ακόμα και σήμερα, 50 χρόνια μετά, πιο επίκαιρη από ποτέ.

Ο Toshiro Mifune παντρεύεται την κόρη του αφεντικού του και γίνεται το δεξί του χέρι. Τη μέρα του γάμου και κατά τη διάρκεια της τελετής, εμφανίζεται μια τούρτα από το πουθενά, με το σχέδιο ενός δημόσιου κτιρίου που είχε αναλάβει η εταιρεία, και μια μαύρη σημαιούλα καρφωμένη σε ένα παράθυρο. Συγκεκριμένα, από κείνο το παράθυρο είχε αυτοκτονήσει ένας υπάλληλος της εταιρείας. Η αναστάτωση θα είναι έκδηλη στα μεγάλα κεφάλια της εταιρείας και αυτό θα πυροδοτήσει τις εξελίξεις που θα οδηγήσουν στην ανακάλυψη των γεγονότων. Κάποιο ρόλο έχει και ο γαμπρός σε όλα αυτά, αλλά θα το ανακαλύψετε μόνοι σας, όταν δείτε αυτήν την εκπληκτική ταινία του Kurosawa, που άφησε για λίγα τα σπαθιά και τους σαμουράι και ασχολήθηκε με τον πόλεμο των εταιρειών.