The Horse's Mouth

Γλυκόπικρη κωμωδία γύρω από τη ζωή ενός ζωγράφου που έχει αφοσιωθεί αποκλειστικά στο έργο του και δεν νοιάζεται για τίποτα άλλο. Ζει σε βάρκα, κοροϊδεύει τους ανθρώπους και τους χρησιμοποιεί για να τους πάρει λίγα λεφτά. Μπορεί να είναι δύστροπος, μπορεί κάποιοι να τον χαρακτηρίσουν αντικοινωνικό, είναι όμως πλακατζής και γενικά έχει αποφασίσει ότι θέλει να ζήσει για την τέχνη και μόνο. Α! Να πούμε ότι έχει μανία με... τα πόδια!

Η ταινία The Horse's Mouth είναι ένα σχέδιο ζωής για τον Alec Guinness, ο οποίος έγραψε το σενάριο που ήταν βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Ιρλανδού Joyce Cary, έπεισε τον σκηνοθέτη Ronald Neame να ασχοληθεί και πρωταγωνίστησε φυσικά, δημιουργώντας μια απίστευτη περσόνα, για άλλη μια φορά. Ο διάσημος ηθοποιός κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ της Βενετίας και απέσπασε μια υποψηφιότητα για όσκαρ καλύτερου σεναρίου. Διάφορα: ο νεαρός συμπρωταγωνιστής Mike Morgan πέθανε λίγες μέρες πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα από μηνιγγίτιδα, όντας 30 μόλις χρονών. Οι πίνακες που εμφανίζονται στην ταινία είναι έργα του τότε άσημου εξπρεσιονιστή ζωγράφου John Bratby, ο οποίος θα «ανέβαινε» ύστερα από χρόνια, έχοντας και τη βοήθεια του Paul McCartney.

Ship Of Fools

Το Πλοίο των τρελών αποπλέει από τη Βέρα Κρουζ με προορισμό τη Γερμανία. Βρισκόμαστε στο 1933. Στο κατάστρωμα βρίσκονται οι διωγμένοι από την Κούβα Μεξικανοί και Ισπανοί ενώ στην πρώτη θέση μια ομάδα ετερόκλητων επιβατών, διαφορετικών εθνικοτήτων και κοινωνικών τάξεων. Εκεί εστιάζεται το βλέμμα του σκηνοθέτη Stanley Kramer, εισβάλλοντας στον προσωπικό τους μικρόκοσμο και παρουσιάζοντάς μας τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, τις αποτυχίες τους αλλά και τις ελπίδες τους. Ταυτόχρονα βλέπουμε την μικροψυχία των στενόμυαλων ανθρώπων και τις ρατσιστικές τους αντιλήψεις, λίγο καιρό πριν την εδραίωση του Χίτλερ στη Γερμανία. Η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο της Katherine Anne Porter, αν και θα μπορούσαμε να κάνουμε και μια συσχέτιση με τον ομότιτλο, διάσημο πίνακα του Hieronymous Bosch, στον οποίο βλέπουμε μια ομάδα άσωτων ανθρώπων να χαραμίζουν τη ζωή τους στις εφήμερες απολαύσεις αντί να προσπαθούν να ζήσουν πιο «δημιουργικά».

Μεγάλη σε διάρκεια η ταινία, που δεν κουράζει αφού δεν χορταίνεις να βλέπεις τον έναν σταρ μετά τον άλλο. Ενδεικτικά να πούμε ότι πρωταγωνιστούν οι Vivien Leigh (στην τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση), Simone Signoret, Lee Marvin, Oskar Werner, José Ferrer και George Segal μεταξύ άλλων. Κέρδισε δύο βραβεία όσκαρ για τα σκηνικά και τη φωτογραφία και απέσπασε άλλες έξι υποψηφιότητες.

This Property Is Condemned (Αγάπη για τον έρωτα)

Ένα μόνοπρακτο του Tennesse Williams γίνεται δίωρη ταινία σε σενάριο του Francis Coppola με σκηνοθέτη τον Sydney Pollack. Στην τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Robert Redford. Θα ακολουθήσουν, ως γνωστόν, πολλές επιτυχίες. Η ταινία This Property Is Condemned αφορά την ιδιόμορφη σχέση ενός αταίριαστου ζευγαριού. Ο ένας είναι απεσταλμένος σιδηροδρομικής εταιρίας με σκοπό να απολύσει κόσμο από το εργοτάξιο της μικρής πόλης και η άλλη είναι η κόρη της ιδιοκτήτριας της πανσιόν στην οποία ζούνε οι περισσότεροι εργάτες. Η κόρη είναι μεγάλη μυθομανής με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της, επειδή είναι το κέντρο της προσοχής όλων των αντρών, αλλά και ασφυκτικά επιρεασμένη από τις διαταγές της μάνας.

Ενδιαφέρον το πρώτο μισό της ταινίας με την οικονομική κρίση, τις απολύσεις και τα φλερταρίσματα αλλά προς το τέλος κάνει μεγάλη κοιλιά, η ζαχαρένια εξέλιξη δεν μου άρεσε και η αναμενόμενη τραγική κατάληξη ήρθε πολύ αργά και ήταν πολύ... προβλέψιμη. Θα τη θυμόμαστε περισσότερο για τον Charles Bronson σε ρόλο πολλά βαρύ και... ερωτύλου!

Figures in a Landscape (Οι δύο μεγάλοι δραπέτες)

Ολόκληρη η ταινία Figures in a Landscape του Joseph Losey αφορά δύο φυγάδες που καταδιώκονται στα βουνά και τα λαγκάδια. Χωρίς να μάθουμε ποτέ τον λόγο, παρακολουθούμε τις περιπέτειές τους προσπαθώντας να φτάσουν στα σύνορα της (άγνωστης) χώρας και να περάσουν προς την ελευθερία. Αντίπαλός τους ένα ελικόπτερο στην αρχή και στο τέλος ένας ολόκληρος στρατός. Η ταινία ξεκινάει απίστευτα δυναμικά, σε κρατάει απ' τον λαιμό και δεν σε αφήνει ως το τέλος. Εντάξει, μπορεί να βαραίνει λίγο, σίγουρα όμως δεν περνάει απαρατήρητη. Καθότι ο σκηνοθέτης έχει συνεργαστεί πολλές φορές με τον Χάρολντ Πίντερ, τα πάντα στην ιστορία μας εδώ συμβολίζουν κάτι αλλά ταυτόχρονα και τίποτα συγκεκριμένο. Οι... φιγούρες στο τοπίο είναι ο Robert Shaw και ο νεαρός Malcolm McDowell. Ο πρώτος -σημειώστε- έγραψε και το σενάριο, το οποίο ήταν βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο κάποιου Barry England. Αν την πετύχετε πουθενά, τσιμπήστε την χωρίς δεύτερη σκέψη.

Advise & Consent (Θύελλα στη Γουάσινγκτον)

Ο πρόεδρος της Αμερικής αποφασίζει να διορίσει έναν πολύ καλό επιστήμονα (Henry Fonda) στη θέση του υπουργού εξωτερικών. Η απόφαση θα εγκριθεί μέσω της Γερουσίας. Επειδή όμως η αντίπαλη παράταξη, με πρωτεργάτη τον Charles Laughton, έχει προηγούμενα με τον υποψήφιο θα τον καλέσει σε επιτροπή για να κρίνει αν είναι κατάλληλος για τη θέση. Πλουσιότατο καστ στην πολιτική ταινία Advise & Consent του Ότο Πρέμινγκερ, η οποία σε σημεία (λόγω δίκης) φέρνει στο μυαλό την Ανατομία ενός εγκλήματος. Η ουσία όμως εδώ βρίσκεται στο παρασκήνιο και στα όσα κανονίζονται από πίσω. Ο νεαρός που θα τοποθετηθεί επικεφαλής της επιτροπής θα είναι της ιδίας παράταξης του προέδρου αλλά όταν ανακαλύψει κάποια βρώμικη ιστορία στο παρελθόν του Fonda δεν θα υποκύψει και δεν θα κάνει πίσω για να περάσει η θέληση του προέδρου. Κάπου εκεί λες, «κοίτα τους αμερικανούς, έχουν κότσια». Αλλά μετά αρχίζουν οι απειλές και τα μυστικά που βρίσκονται καλά κρυμμένα (κατά το αγγλικό skeletons in the closet) θα αποκαλυφθούν με τραγικές συνέπειες. Πάει ο ιδεαλισμός, πάνε όλα. Το ειρωνικό τέλος απλά μάς στέλνει αδιάβαστους σ' αυτή την κορυφαία ταινία.

Τελευταία ταινία του ηλικιωμένου Laughton, στην οποία όμως όλοι και κανένας δεν είναι πρωταγωνιστές. Και να ευχαριστήσουμε τον Μπουκάτσα που μας κίνησε την περιέργεια για την εν λόγω ταινία.

The Border (Ο άνθρωπος των συνόρων)

Ιστορία λαθρομεταναστών που θέλουν να περάσουν τα σύνορα και να βρεθούν σε ένα καλύτερο μέλλον, ιστορία των συνοριοφυλάκων που θέλουν να κοάνουν τη δουλειά τους, αλλά κι αυτών που συνεργάζονται με τους επιχειρηματίες και αφήνουν κόσμο και κοσμάκι να περνάει για να έχουν οι τελευταίοι φθηνά εργατικά χέρια.

Νεοφερμένος συνοριοφύλακας ο Jack Nicholson, ασφυκτιά στο γάμο του από τη σύζυγό του, μπλέκει με τη διαφθορά και τα κυκλώματα για να βγάλει έξτρα παραδάκι. Κι όλα αυτά για την ξανθιά γυναίκα του που ξέρει μόνο να καταναλώνει. Κάποια στιγμή όμως θα προστεθούν και οι εκτός υπηρεσίας φόνοι και ο τάχα μου φίλος του Harvey Keitel θα τον κάνει υποχείριό του και θα τον έχει του χεριού του στις βρώμικες δουλειές. Ή έτσι θα νομίσει. Γιατί ο Jackie-boy κάποια στιγμή θα ενδιαφερθεί για μια νεαρή μεξικανή που βλέπει συνέχεια μπροστά του. Όταν κλέψουν το μωρό της για να το πουλήσουν, θα αναλάβει δράση.

Χαλαρή περιπέτεια, συγκρατημένη δράση που επικεντρώνεται στον Jack και, ενώ παρατηρείς τη στωική συμπεριφορά του, περιμένεις πότε θα εκραγεί. Η ταινία The Border ασχολείται με ένα (σχεδόν πάντα και ίσως λίγο περισσότερο στις μέρες μας) επίκαιρο θέμα, έχει ευπρεπή σκηνοθεσία από τον βρετανό Tony Richardson, πολύ καλά τραγούδια από τον Ry Cooder και συνολικά βλέπεται ευχάριστα.

Tengoku to Jogoku (Ο δολοφόνος του Τόκιο)

Ταινία του μεγάλου ιάπωνα δημιουργού Akira Kurosawa με τον μόνιμο πρωταγωνιστή του Toshiro Mifune και δεν είναι θεματολογίας σαμουράι! Ο δολοφόνος του Τόκιο είναι μία σύγχρονη ταινία για την μεταπολεμική Ιαπωνία. Στα αγγλικά τιτλοφορήθηκε "High and Low" ενώ ο ιαπωνικός τίτλος σημαίνει «Παράδεισος και κόλαση».

Ο Μιφούνε είναι ο επιχειρηματίας που σχεδιάζει να αγοράσει το μερίδιο των υπόλοιπων μετόχων και να έχει την πλειοψηφία στην εταιρεία παπουτσιών που εργάζεται. Αφού κατσαδιάζει τους μετόχους και τους διώχνει από την πολυτελή βίλα του πάνω στο λόφο, παίρνει ένα τηλεφώνημα που τον ενημερώνει ότι έχουν απαγάγει το γιο του. Τα λύτρα που ζητάνε είναι ένα υπέρογκο ποσό. Αλλά ο απαγωγέας έχει κάνει λάθος και έχει πάρει το γιο του σωφέρ. Αυτό όμως θα είναι το μοναδικό του λάθος. Ο Μιφούνε θα πρέπει τώρα να αποφασίσει αν θα δώσει τα λεφτά του για το παιδί του σωφέρ και μετά να κυρήξει πτώχευση, ή να δώσει τα λεφτά του για να αγοράσει τις μετοχές και να αφήσει το παιδάκι στην τύχη του. Έτσι κυλάει το πρώτο μισό του έργο, εστιασμένο πάνω στον σκληρό επιχειρηματία και τοποθετημένο εξ ολοκλήρου μέσα στην βίλα. Οι αστυνομικοί που έρχονται να βοηθήσουν την κατάσταση καταλαβαίνουν ότι έχουν να κάνουν με έναν πανέξυπνο και ραδιούργο κακοποιό, που δύσκολα θα εντοπίσουν.
Το δεύτερο μισό του έργου αφορά τις αστυνομικές προσπάθειες ανεύρεσης του απαγωγέα. Παρακολουθούμε σχεδόν ντοκυμαντερίστικα τις προσπάθειες σε όλα τα μέτωπα και με όλες τις μεθόδους της εποχής. Αφήνουμε τη βίλα εκεί ψηλά στο λόφο και κατεβαίνουμε χαμηλά στις τρώγλες και στα βρώμικα σοκάκια. Αμέσως πάει το μυαλό μας στον τίτλο του έργου: παράδεισος για τους έχοντες και κόλαση για τους μη έχοντες. Ο απαγωγέας τελικά θα την πατήσει από μια μπλόφα. Για να μπορέσουν όμως να τον συλλάβουν, πρέπει να τον ωθήσουν να επαναλάβει το έγκλημα που έκανε· να ξανα-δώσει δηλαδή υπερβολική δόση ηρωίνης στους ναρκομανείς συνεργάτες του.

Κουροσάβα σε μια από τις καλύτερες στιγμές του. Αστυνομική περιπέτεια με στοιχεία θρίλερ και έντονο ανθρωπιστικό και κοινωνικό προβληματισμό, ιαπωνικής προέλευσης. Άσχετο: σε κάποια σκηνή, ο δολοφόνος μού έφερε στο μυαλό τον Elijah-Φρόντο-Wood στο Sin City. Διαβάστε ακόμα ένα σχολιασμό της ταινίας εδώ. Τέλος, να πούμε ότι φημολογείται πως ο Σκορσέζε θα γυρίσει το 2010 το ριμέικ της ταινίας.

Woman of the Year (Η γυναίκα της χρονιάς)

Η πρώτη συνεργασία του μετέπειτα ζεύγους Spencer Tracy και Katharine Hepburn αποτέλεσε η ταινία Woman of the Year το 1942. Μια ταινία που αφορά τη σχέση δύο δημοσιογράφων, ο ένας στο αθλητικό ρεπορτάζ και η άλλη στο πολιτικό. Το χάσμα που τους χωρίζει βέβαια τεράστιο. Ο ένας φαν του μπέιζμπολ και της μπύρας, η άλλη τριγυρνάει σε κοσμικούς και αριστοκρατικούς κύκλους, μιλάει δέκα γλώσσες και δεν έχει ιδέα από μπέιζμπολ! Παρόλο αυτά θα ερωτευτούν και θα παντρευτούν. Ως εδώ η ταινία μια χαρά, καθώς ο σκηνοθέτης George Stevens ξέρει να χειρίζεται καλά τα κωμικά κομμάτια. Αλλά μετά κάνει μια στροφή προς το δραματικό, η σχέση του ζευγαριού περνάει κρίση φυσικά καθώς δεν μπορούν να συναντηθούν μόνοι τους σχεδόν ποτέ και γι'αυτό ευθύνεται κυρίως η Hepburn που έχει πιο σοβαρή δουλειά· να συναντήσει εξόριστους του πολέμου, πρέσβεις και διπλωμάτες. Αρχίζει και κουράζει η ταινία και το χάπι-εντ στο τέλος δεν πείθει ιδιαίτερα αλλά τι να κάνουμε. Ευχάριστη για το μάτι και για να περάσετε ευχάριστα και ήσυχα κάποιο απόγευμα. Παρόλο αυτά, κέρδισε όσκαρ σεναρίου και η Hepburn ήταν για άλλη μια φορά υποψήφια. Ενδιαφέρον έχει η συμμετοχή ενός μικρού ελληνόπουλου που το παίρνει η Hepburn για υιοθεσία και μιλάνε μαζί στα ellinikos!

Midnight Cowboy (Ο καουμπόι του μεσονυχτίου)

Αφελής, νεαρός τεξανός πηγαίνη στη Νέα Υόρκη να δουλέψει ως... ζιγκολό. Μόνο που είναι άβγαλτος, χωριάτης και ολίγον άξεστος. Το μόνο που θα συναντήσει είναι μια πόλη με ανθρώπους εντελώς έξω από αυτό που περίμενε. Κάποια στιγμή θα πιστέψει ότι μπορεί να πιάσει την καλή, αλλά μάταια.

Κλασική πλέον, η ταινία Ο καουμπόι του μεσονυχτίου ήταν η πρώτη που κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινίας έχοντας λάβει το χαρακτηρισμό Ακατάλληλη! Σοκαριστικές για την εποχή της οι σκηνές με γυμνό. Υποψήφιοι οι δύο πρωταγωνιστές Jon Voight και Dustin Hoffman για όσκαρ α' και β' ανδρικού ρόλου, ένα βραβείο που κέρδισαν εννιά χρόνια μετά ο πρώτος και δέκα ο δεύτερος. Απαισιόδοξη ταινία, που παρουσιάζει την άλλη όψη του αμερικανικού ονείρου, με πολύ καλή σκηνοθεσία από τον βρετανό John Schlesinger. Οι ψυχεδελικές σκηνές των φλας-μπακ και τα σουρρεαλιστικά όνειρα δίνουν στον θεατή μια γερή δόση από τα 60's.

Sexy Beast (Ερωτικό κτήνος)

Ο βρετανός Jonathan Glazer σκηνοθέτης των video-clips "Street Spirit" και "Karma Police" των Radiohead, "Karmacoma" των Massive Attack και "Universal" των Blur, γυρίζει την πρώτη του κινηματογραφική ταινία και πετυχαίνει διάνα. Λακωνική, μικρή σε διάρκεια αλλά περιεκτικότατη σε... θερμίδες, ενέργεια, μίσος και βρισίδι! Όχι ακριβώς μια ταινία για τον κόσμο του υποκόσμου, αλλά περισσότερη ρεαλιστική από πολλές άλλες του σωρού. Το Sexy Beast είναι μια μικρή παραγωγή που έγινε γνωστή κυρίως από την σαλεμένη ερμηνεία του Ben Kingsley, που τον οδήγησε μέχρι τις υποψηφιότητες των όσκαρ. Έχει δηλώσει ότι βάσισε το ρόλο του... στη γιαγιά του. Φόβος και τρόμος θα ήταν αυτή η γιαγιά. Πρωταγωνιστής ο Ray Winstone που προσπαθεί να ξεφύγει από τον υπόκοσμο και απολαμβάνει τη «σύνταξή» του κάτω από τον ήλιο της Ισπανίας, αλλά ο υπόκοσμος τον θέλει πίσω. Και σε αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να πεις εύκολα όχι! Επιπλέον διάβασμα εδώ.

Cat on a Hot Tin Roof (Λυσσασμένη γάτα)

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλλιαμς έγινε κινηματογραφική ταινία το 1958. Το σενάριο έγραψε και σκηνοθέτησε ο Richard Brooks, παρόλο που το έργο είχε ανέβει στο Μπρόντγουεϊ με σκηνοθέτη τον Elia Kazan. Το αποτέλεσμα ήταν μια εκρηκτική ταινία, μεγάλη εμπορική επιτυχία που «τσίμπησε» και έξι υποψηφιότητες για βραβεία όσκαρ. Η Λυσσασμένη γάτα αναφέρεται στην πρωταγωνίστρια Elizabeth Taylor, η οποία είναι νύφη σε μια πλούσια οικογένεια του αμερικανικού νότου. Η οικογένεια όμως μόνο μονιασμένη και αγαπημένη δεν είναι. Τη μέρα των γενεθλίων του φάδερ μαθαίνουν όλοι πλην του ιδίου ότι βρίσκεται προ του τέλους. Και ευτυχώς η ταινία εστιάζεται περισσότερο στον σύζυγο της Taylor, τον Paul Newman και τη σχέση του με τον τρανό, τον Burl Ives. Ο νεαρός γόης είχε αρχίσει να γίνεται διάσημος εκείνη την εποχή και ύστερα από αυτήν την ταινία και από την υποψηφιότητα για όσκαρ έγινε υπολογίσιμος και ως ηθοποιός. Οι ομοφυλοφιλικές αναφορές από το πρωτότυπο κείμενο για τον πρωταγωνιστή αφαιρέθηκαν και το τέλος οδηγήθηκε σε πιο αισιόδοξο δρόμο, αφού ο κινηματογράφος αποτελεί λαϊκό κατ' εξοχήν θέαμα. Να μην στεναχωρήσουμε τις μάζες! Έτσι, οι θαυμαστές του θεατρικού ας μην δυσανασχετήσουν.

Διαβάστε μια πλήρη ανάλυση για την ταινία εδώ και διφορούμενες γνώμες εδώ.

L'année dernière à Marienbad (Πέρυσι στο Μαριενμπάντ)

Ατμοσφαιρική, σουρρεαλιστική, κατανυκτική και... αγγελοπουλική. Αυτά και άλλα πολλά μπορούμε να πούμε για την ταινία Πέρυσι στο Μαριενμπάντ του γάλλου Αλέν Ρενέ, δύο χρόνια μετά το πολυεπιτυχημένο Χιροσίμα, αγάπη μου. Και αυτή η ταινία δεν πήγε πίσω φυσικά· κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ του Βερολίνου και ήταν υποψήφια για όσκαρ σεναρίου. Ο χώρος και ο χρόνος αναμειγνύονται και αλληλο-αναιρούνται, η μνήμη καταργείται και ξανα-δημιουργείται, το όνειρο και η πραγματικότητα συγχέονται. Εκπληκτική σκηνοθεσία με τα σκηνικά να παίζουν βασικό ρόλο και να είναι πιο «ζωντανά» από τους ανθρώπους, που μοιάζουν διακοσμητικά στοιχεία. Η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά σε σινεφίλ κοινό. Οι υπόλοιποι μακριά και αγαπημένοι. Για να μην με βρίζετε μετά. Αυτή η διφορούμενη γνώμη για την ταινία οδήγησε και κάποιους κύριους Harry Medved και Randy Lowell να την κατατάξουν στη λίστα τους με τον τίτλο "The Fifty Worst Films of All Time (and how they got that way)". Όλα σχετικά είναι σ' αυτή τη ζωή. Για την ιστορία, Marienbad είναι το γερμανικό όνομα της τσέχικης λουτρόπολης Mariánské Lázne.

How to Marry a Millionaire

Απλοϊκότατη ταινία, ελάχιστα διασκεδαστική, με τα μόνο σημεία που κεντρίζουν το ενδιαφέρον να είναι αυτά που αναφέρονται στις σχέσεις των παντρεμένων ζευγαριών. Η ταινία Πώς να παντρευτείτε έναν εκατομμυριούχο ήταν μια παραγωγή του Nunnaly Johnson ο οποίος έγραψε και το σενάριο που ήταν βασισμένο σε δύο θεατρικά έργα, το The Greeks Had a Word for It και Loco. Καλοφροντισμένη παραγωγή, με έναν επαγγελματία σκηνοθέτη όπως τον Jean Negulesco, ένα δυνατό τρίο πρωταγωνιστριών όπως οι Lauren Bacall, Marilyn Monroe και Betty Grable αλλά όλα αυτά δεν βοηθάνε την ταινία να αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα βλέπουμε «φροντισμένες» αλλά ανέμπνευστες χολιγουντιανές παραγωγές που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν ή να πουν. Η ταινία προσφέρεται μόνο για αυτούς που τα βλέπουν όλα για... σινε-εγκυκλοπαιδικούς λόγους!

Paris–When It Sizzles (Καυτό Παρίσι)

Κακομαθημένος σεναριογράφος, που έχει μάθει να ζει σαν ζεν πρεμιέ, έχει αναλάβει να γράψει το σενάριο μιας καινούριας ταινίας. Όμως 48 ώρες πριν το παραδώσει στον παραγωγό του, δεν έχει γράψει ούτε μία γραμμή. Βρίσκει μια δακτυλογράφο και μαζί περνάνε το Σαββατοκύριακό τους προσπαθώντας να βρούνε την ιστορία και τη δράση της. Και αυτό που παρακολουθούμε εν τέλη είναι και η προσπάθεια συγγραφής του σεναρίου και η φανταστική ιστορία που έχει για πρωταγωνιστές -ποιους άλλους;- τους εαυτούς τους. Δέκα χρόνια μετά την Sabrina, οι William Holden και Audrey Hepburn ξανασυναντιούνται επί σκηνής σε μια κωμωδία με πολύ μπλα-μπλα, εντελώς προβλέψιμη αλλά και με κάποια στιγμιότυπα που διασώζουν την κατάσταση. Μπορεί να είχε καλύτερη τύχη αν βρισκόταν κάποιος άλλος στην καρέκλα του σκηνοθέτη από τον επαγγελματία Richard Quine, αλλά τι να πει κανείς. Η ταινία Paris–When It Sizzles εν τέλη παρακολουθείται μόνο από τους φαν του παλιού κινηματογράφου και της κυρίας Hepburn, που για άλλη μια φορά είναι εκθαμβωτική. Προσθέστε και τα ενδιαφέροντα γκεστ περάσματα από την Marlene Dietrich και κυρίως του Tony Curtis σε χαζό ρόλο διακωμώδησης.

Μπουκίτσες 3: Vareshka

Κλασικό, σοβετικής εποχής παιδικό ταινιάκι από κάποιον Roman Kachanov. Λογικά προφέρεται Βαρέσκα και σημαίνει "το γάντι". Το γάντι γίνεται σκυλάκι και κρατάει παρέα ένα μικρό κοριτσάκι επειδή η μάνα του δεν το αφήνει να έχει το δικό της αληθινό σκυλάκι μέσα στο σπίτι. Οι παλιοί μπορεί και να το έχουν δει κάπου, κάπως, κάποτε...

Δείτε ολόκληρο το ταινιάκι των δέκα λεπτών εδώ παρακάτ':

Μπουκίτσες 2: Destino

Η ταινία Destino περιγράφεται με τη φράση «όταν ο Walt Disney συνάντησε τον Salvador Dali». Κυριολεκτικά! Οι δύο καλλιτέχνες αποφάσισαν το 1945 να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν ένα μικρού μήκους καρτούν βασισμένο στα έργα του Νταλί. Η προσπάθειά τους όμως απέφερε μόνο τη συγγραφή του σεναρίου και λιγότερο από ένα λεπτό δουλειάς διότι σταμάτησαν για οικονομικούς λόγους και όλα αυτά μείνανε στο χρονοντούλαπο της λήθης. Αλλά σχεδόν 60 χρόνια μετά, ο ανιψιός του Γουώλτ αποφάσισε να ολοκληρώσει την τότε σεναριακή ιδέα και το 2003 ολοκλήρωσαν το έργο. Τo ταινιάκι των 7 περίπου λεπτών μπορείτε να το δείτε σε διάφορα μουσεία και εκθέσεις και λίγο δύσκολα στο διαδίκτυο! Η υπόθεση; Ε, δε νομίζω ότι έχει και πολύ σημασία. Στο ακόλουθο λινκ, η επίσημη σελίδα της ταινίας.

Μπουκίτσες 1: Foutaises

Κυριολεκτικά η λέξη Foutaises σημαίνει σκουπίδια αλλά στα γαλλικά έχει την έννοια της ψιλοκουβέντας, λόγια του αέρα κλπ. Η μικρού μήκους ταινία του Jean-Pierre Jeunet που κυκλοφόρησε το 1989 με τη χαρακτηριστική φάτσα του Dominique Pinon για αφηγητή και πρωταγωνιστή είναι αυτό που λέει ο αγγλικός της τίτλος: Things I Like, Things I Don't Like. Μάς περιγράφει ο Pinon ποια πράγματα του αρέσουν και ποια τον εξοργίζουν, κάτι που ξαναχρησιμοποίησε, όπως είδαμε όλοι, αργότερα και στην Αμελί. Στο μοντάζ βρίσκουμε τον Marc Caro, δύο χρόνια πριν συν-σκηνοθετήσουν το Delicateesen και γίνουν σινέ-παγκοσμίως γνωστοί.

Δείτε όλη την ταινία των οκτώ λεπτών σε μέτρια ποιότητα: εδώ.

The Misfits (Οι αταίριαστοι)

Μια από τις καλύτερες ταινίες του John Huston και σίγουρα μια από τις πιο γνωστές του, κι αυτό για άλλους (νεκρολογικούς) λόγους. Και αυτό επειδή αποτέλεσε την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση των Clark Gable και Marilyn Monroe. Αν προσθέσετε και το ότι λίγα χρόνια μετά απεβίωσαν και οι Montgomery Clift και Thelma Ritter, δηλαδή συνολικά οι 4 από τους 5 πρωταγωνιστές, καταλαβαίνετε τι θέλουμε να πούμε. Οι αταίριαστοι είχε δηλώσει λίγο πριν πεθάνει ο Γκέιμπλ «...ότι δεν θα μπορούσαν να έχουν πιο ταιριαστό τίτλο. Κανένας από μας δεν θα 'πρεπε να βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο με τον άλλο. Ο Μίλερ, η Μέριλιν, ο Μόντι Κλιφτ. Είναι όλοι τους παλαβοί... ένα χάος». Το σενάριο ήταν του τότε συζύγου της Marilyn, του (θεατρικού κυρίως) συγγραφέα Arthur Miller. Και η υπόθεση; Πείτε ότι αφορά τρεις παλιομοδίτες άντρες με τα δικά τους προβλήματα που τριγυρνάνε στα ροντέο και κυνηγάνε άγρια άλογα επειδή δεν θέλουν να γίνουν μισθωτοί εργαζόμενοι ή "παιδιά" σε βενζινάδικα. Όταν στο ανδρικό τους σύμπαν εισέλθει η αέρινη Marilyn τότε οι τρεις άντρες θα προσπαθούν με το δικό τους τρόπο να την κάνουν δικιά τους. Ο ορισμός της κλασικής ταινίας.

Labyrinth (Λαβύρινθος)

Ο δημιουργός του Muppet Show, ο Jim Henson, γράφει και σκηνοθετεί την ταινία Labyrinth έχοντας για παραγωγό τον George Lucas, πρώτο όνομα τον David Bowie και πρωταγωνίστρια τη μικρή τότε Jennifer Connelly. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία φαντασίας που βλέπεται μόνο αν είστε 10 χρονών και... βγάλε! Προχειρότατο σενάριο, ουκ ολίγες σεναριακές ευκολίες και μερικά ένθετα καρά-κιτς τραγούδια του Bowie, που βασανίζεσαι αν δεν τα περάσεις στο fast-forward. Ελάχιστες σκηνές έχουν ενδιαφέρον και το μόνο που μπορώ να πω είναι: αποφύγετέ την!

Un Homme et une Femme (Ένας άντρας και μια γυναίκα)

Μια από τις πιο διάσημες γαλλικές ταινίες όλων των εποχών. Η ταινία Ένας άντρας και μια γυναίκα παραγωγής 1966 έκανε αίσθηση και... overseas και τσίμπησε 2 όσκαρ μέσα από 4 υποψηφιότητες για όσκαρ. Υποψηφιότητες στις κατηγορίες σκηνοθεσίας για τον Claude Lelouch και α' γυναικείου ρόλου για την Anouk Aimée και κέρδισε το βραβείο καλύτερου σεναρίου (πάλι ο σκηνοθέτης) και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Ταυτόχρονα κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα (σε ισοψηφία με το Signore & Signori) και μυριάδες άλλα βραβεία εδώ και κει. Στο ρόλο του αντρός ο Jean-Louis Trintignant, που δεν πήρε κάνα βραβείο. Η μουσική, που έχει σημαδέψει έκτοτε γενιές και γενιές, του Francis Lai. Η ιστορία απλή: ένας άντρας και μια γυναίκα γνωρίζονται, ερωτεύονται, χωρίζουν. Απλοϊκό θέμα, θα μου πείτε, αλλά έτσι δεν είναι η ζωή; Εκπληκτική όμως η σκηνοθετική σύλληψη του Λελούς και εκπληκτική φωτογραφία που αλλάζει συνέχεια από το έγχρωμο στο ασπρόμαυρο και από κει στο σέπια κ.ο.κ. Classique, που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι!

The Call of Cthulhu

Ο Σύλλογος Φίλων Lovecraft αποφάσισε το 2005 να μεταφέρει το διήγημα "The Call of Cthulhu" του Lovecraft στη μεγάλη οθόνη. Και μιας και η ιστορία εκτυλίσσεται τη δεκαετία του '20, αποφάσισαν να κάνουν και την ταινία να μοιάζει βγαλμένη μέσα από εκείνη την εποχή. Έτσι η The Call of Cthulhu πρόκειται για μια βουβή, μεσαίου μήκους (σαράντα κάτι λεπτών) παραγωγή, με ευφυή σκηνοθεσία. Στα πλάνα των ονείρων, ο γερμανικός εξπρεσιονισμός τιμάται δεόντως· στις θαλάσσιες σκηνές, οι μακέτες δεν σε ξενίζουν. Και σιγά-σιγά, η περίπλοκη ιστορία (αφήγηση μέσα στην αφήγηση μέσα στην αφήγηση) διεισδύει μέσα σου και, όσο πλησιάζει το τέλος, αγωνιάς να μάθεις ποιος είναι ο Κθούλου! Για τους φίλους του φανταστικού και του H.P. Lovecraft, η ταινία συστήνεται ανεπιφύλακτα. Δείτε και το παρακάτω σάιτ της ταινίας για περισσότερες πληροφορίες.

Υ.Γ.: Ευχαριστούμε τον ζαμούς που μάς κίνησε την περιέργεια και ανακαλύψαμε την ταινία!

Dersu Uzala (Ουζάλα)

Από το 1965 μέχρι το 1990, ο μεγάλος ιάπωνας σκηνοθέτης γύριζε μία ταινία κάθε πέντε χρόνια. Το 1975 λοιπόν μάς παρουσίασε μια σοβιετικο-ιαπωνική συμπαραγωγή με τον τίτλο Dersu Uzala. Πρόκειται για ένα οικολογικό δράμα, έναν ύμνο στη φύση, που για κεντρικό πρόσωπο έχει τον ομώνυμο ήρωα. Το σενάριο βασίστηκε στα δύο βιβλία του τοπογράφου/εξερευνητή Βλαντιμίρ Αρσένιεφ ο οποίος το 1902 μαζί με την ομάδα του στάλθηκε να χαρτογραφήσει την περιοχή Ουσούρι της Σιβηρίας. Εκεί γνωρίζεται με τον μικρόσωμο ηλικιωμένο κυνηγό Ντερσού Ουζαλά (που ζει για χρόνια στη φύση και έχει γίνει ένα με αυτήν) και αποφασίζουν να γίνει ο οδηγός τους. Στην αρχή τον παρεξηγούν επειδή μιλάει με το νερό, τη φωτιά και τον άνεμο. Αλλά οι γνώσεις του γύρω από τα μυστικά της φύσης εντυπωσιάζουν τον Αρσένιεφ και σύντομα αναπτύσσεται μεταξύ τους μια βαθειά φιλία. Με ένα λυρικό τρόπο, σχεδόν ντοκυμαντέρ, ο Κουροσάβα δείχνει τον εκπρόσωπο του πολιτισμού και των επιστημών ως έναν ανίδεο (όπως και μεις οι θεατές) μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, που κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε. Γυρισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στη φύση, η ταινία έχει εκπληκτικά πλάνα, γνήσια συγκίνηση και πολλά πράματα που μπορεί να μάθει ένας άνθρωπος της πόλης. Κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

The Looking Glass War (Η ώρα των κατασκόπων)

Το ομότιτλο βιβλίο του John Le Carré μεταφέρθηκε στο πανί το 1969 σε σενάριο και σκηνοθεσία από τον Frank Pierson, περισσότερο γνωστός για τα σενάρια των ταινιών Cool Hand Luke και Cat Ballou και βραβευμένος με όσκαρ για το σενάριο της Σκυλίσιας Μέρας. Ουσιαστικά η ταινία The Looking Glass War μάς παρουσιάζει άλλη μια ιστορία κατασκοπίας στα χρόνια του ψυχρού πολέμου. Οι βρετανικές υπηρεσίες βρίσκουν έναν νεαρό Πολωνό λιποτάκτη και τον πείθουν να μπει παρανόμως στην Ανατολική Γερμανία για να ερευνήσει κάτι βάσεις με πυραύλους. Το εντελώς ρεαλιστικό βιβλίο του Le Carre που εξαιτίας αυτού του λόγου απέτυχε εμπορικά, γίνεται μια επίσης ρεαλιστική ταινία, η οποία όμως στο πρώτο της μισό αναλώνεται σε πολύ μπλα-μπλα κουράζοντας το θεατή. Όταν όμως, στο δεύτερο μισό, έρχεται η ώρα του αντι-ήρωα να περάσει τα σύνορα, η ταινία αποκτάει ενδιαφέρον. Συνάμα αφήνει τα εσωτερικά πλάνα που μονοπωλούσαν το πρώτο μισό και φωτογραφίζει θαυμάσια τα τοπία και την αχανή φύση. Και όταν έρθει το τέλος δεν ξέρεις τι να πεις και σχολιάσεις, αφού σου έχει αφήσει ανάμικτα συναισθήματα.

Το καστ αποτελείται από την ελίτ του βρετανικού σινεμά με το νεαρό Anthony Hopkins να κάνει αισθητή παρουσία δίπλα στους βετεράνους Ralph Richardson και Paul Rogers. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Πολωνού βρίσκουμε την καλτ φυσιογνωμία που ακούει στο όνομα Christopher Jones, ενός τυπά που χαρακτηρίστηκε ο νέος James Dean, έπαιξε σε 4-5 ταινίες και μετά εξαφανίστηκε και ασχολήθηκε με τη ζωγραφική!

The Red Badge of Courage (Νικηφόρα επέλασις)

Άλλη μια πολεμική ταινία, αυτή τη φορά από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Μεταφερόμαστε στα χρόνια του εμφυλίου και παρακολουθούμε την αγωνία ενός λόχου αναμένοντας να πάρουν το βάπτισμα του πυρός. Παρακολουθούμε κυρίως τον νεαρό Audie Murphy, ο οποίος είναι φοβισμένος και λιγόψυχος. Η ώρα της μάχης έρχεται και αυτός προσπαθεί να κρυφτεί και να το σκάσει. Αργότερα, μετά την εχθροπραξία, βρίσκει τους συνστρατιώτες του τραυματισμένους και σακατεμένους. Βλέποντας τα αίματα, καταλαβαίνει ότι αυτοί κατάφεραν και απέκτησαν με το σπαθί τους το Κόκκινο Σήμα της Γενναιότητας και από δω και πέρα θα αναπαυτούν και θα γυρίσουν σπίτι. Σιγά-σιγά το θάρρος εμποτίζεται μέσα του και στην επόμενη αποστολή, μια αποστολή αυτοκτονίας, ορμάει χωρίς μυαλό αλλά με περίσσεια γενναιότητα, εμψυχώνει τον λόχο με το παράδειγμά του και μαζί κερδίζουν τη μάχη.

Η ταινία The Red Badge of Courage, που έχει διάρκεια λιγότερη από 70 λεπτά, φέρει τη σκηνοθετική σφραγίδα του John Huston, ο οποίος με έντονα κοντινά πλάνα αποτυπώνει θαυμάσια την ψυχολογία των στρατιωτών, τους φόβους τους και τις έγνοιές τους. Βασίστηκε στο ομότιτλο και διάσημο βιβλίο του Stephen Crane, ενός βιβλίου για τον Αμερικανικό Εμφύλιο που εκθιάστηκε από όλον τον κόσμο για τη ρεαλιστική του γραφή. Σημειώστε πάντως ότι ο συγγραφέας γεννήθηκε μετά το τέλος του πολέμου!

Ballada o soldate (Μπαλάντα ενός στρατιώτη)

Ο Σοβιετικός νεαρός στρατιώτης και πρωταγωνιστής μας γίνεται ήρωας κατά λάθος και το μόνο που ζητάει είναι να πάρει μια ολιγοήμερη άδεια για να πάει να δει τη μητέρα του. Στον πηγαιμό συναντάει μια κοπελιά που κρύβεται στο ίδιο βαγόνι με αυτόν και μαζί περνάνε από διάφορες καταστάσεις που συνεχώς καθυστερούν τον φαντάρο και τον βγάζουν εκτός προγράμματος.

Η Μπαλάντα ενός στρατιώτη είναι μια ρεαλιστική, ανθρώπινη και συγκινητική ματιά για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα από την απλή ιστορία του νεαρού, καλοκάγαθου φαντάρου. Παράλληλα βλέπουμε διάφορες ιστορίες από διάφορους μικρούς χαρακτήρες να εμπλουτίζουν το κοινωνικό παρασκήνιο. Συνολικά, έχουμε μια ανθρώπινη ταινία για τον πόλεμο, στον αντίποδα των ηρωικών αλλά ανούσιων ταινιών δράσης της εποχής. Αγαπημένη από το κοινό και πολυεπιτυχημένη ταινία με το σενάριο της να ήταν υποψήφιο για το αντίστοιχο όσκαρ στην απονομή του 1962.

Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto (Υπεράνω πάσης υποψίας)

Ο Gian Maria Volontè είναι διευθυντής του τμήματος ανθρωποκτονιών και παίρνει προαγωγή. Προηγουμένως όμως έχει σκοτώσει την ερωμένη του και έχει αφήσει επίτηδες παντού στοιχεία που τον ενοχοποιούν· δακτυλικά αποτυπώματα, αποτύπωμα παπουτσιού πάνω στα αίματα, κλωστές κάτω από τα νύχια του θύματος. Αυτό που επιθυμεί είναι να δει ότι είναι πολίτης Υπεράνω πάσης υποψίας!

Εκπληκτικής σύλληψης ιδέα που στα χέρια του αριστερού σκηνοθέτη Elio Petri γίνεται μια σπουδαία ταινία, η οποία παραμένει φρέσκια και παρακολουθείται άνετα ακόμα και σήμερα. Σε γενικές γραμμές, η ταινία χαρακτηρίζεται από την ανελέητη σάτιρα που στόχο δεν έχει μόνο τους αστυνομικούς αλλά και ανώτερα κυβερνητικά κλιμάκια. Μια σάτιρα με μπόλικο μαύρο χιούμορ που θέλει να παρουσιάσει πόσο διαφθείρονται όσοι έχουν την απόλυτη εξουσία στα χέρια τους. Ο Gian Maria Volontè στην καλύτερη στιγμή του και η μουσική του Ennio Morricone εκπληκτικά κολλητική. Κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και το βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών.