Kagemusha (Ο ίσκιος του πολεμιστή)

Αν δεν υπήρχε το Ran, αυτή θα ήταν η μεγάλη ταινία της δεκαετίας του '80 για τον Akira Kurosawa. Kagemusha σημαίνει σωσίας. Και όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από αυτό το θέμα. Ένας κλέφτης τον 16ο αιώνα συλλαμβάνεται και οδηγείται μπροστά στον άρχοντα της φυλής Τακέντα. Εκεί παρατηρούν πόσο πολύ μοιάζει στον αρχηγό. Όταν αυτός τραυματίζεται θανάσιμα, οι στρατηγοί του αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το σωσία για να κρατήσουν το ηθικό του στρατού τους ανεβασμένο και να παραπλανήσουν τις εχθρικές φυλές. Στην αρχή ο σωσίας δεν κάνει τίποτα, η παρουσία του και μόνο αρκεί. Στην πορεία και ύστερα από μια νικηφόρο μάχη, αρχίζει να γίνεται όλο και περισσότερο σαν τον αρχηγό που πέθανε. Επική ταινία με πολυπληθές καστ, πάμπολλους κομπάρσους και πολλά... άλογα. Ο μεγάλος Ιάπωνας δημιουργός βροντοφώναξε παρών εν έτη 1980 και πολύ εύκολα πήρε το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών.

Dr. Jekyll and Mr. Hyde

Η γνωστή ιστορία του γιατρού Τζέκιλ ο οποίος μεταμορφώνεται στον μοχθηρό κύριο Χάιντ μεταφέρθηκε ουκ ολίγες φορές στη μεγάλη οθόνη. Το 1941, δέκα χρόνια μετά την επιτυχημένη μεταφορά με τον Fredric March (που κέρδισε και το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου τότε), ξαναγυρίζεται η ταινία με τον Victor Fleming στην καρέκλα του σκηνοθέτη (που τον θυμόμαστε περισσότερο για την υπογραφή του στο Όσα παίρνει ο άνεμος και Ο μάγος του Οζ). Εδώ ο Spencer Tracy αναλαμβάνει το διπλό πρωταγωνιστικό ρόλο και δίνει μια ωραία ερμηνεία, αλλά όχι τόσο τρομακτική όσο θα ήθελαν οι παραγωγοί. Στο πλευρό του βρίσκεται η νεαρή Ingrid Bergman, ένα χρόνο πριν γίνει διάσημη με την Καζαμπλάνκα. Η παραφωνία στην ταινία πάντως ακούει στο όνομα Lana Turner, που όση ομορφιά είχε άλλο τόσο ταλέντο της έλειπε (εκείνη την εποχή). Τα εφέ είναι παλιομοδίτικα αλλά το μέικ-απ του Χάιντ πετυχημένο. Η σκηνοθεσία είναι απλά επαγγελματική αλλά συνολικά το έργο βλέπεται αβίαστα.

Children of a Lesser God

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες της δεκαετίας του '80, με έναν τίτλο που έχει... «μείνει» στην ιστορία και πρωταγωνιστή τον William Hurt στις μεγάλες δόξες του τότε. Τα Παιδιά ενός κατώτερου θεού από το 1986 είναι άλλη μια ταινία σχέσεων, ένα love story, μεταξύ μιας εκ γενετής κωφάλαλης κοπέλας και ενός καθηγητή που δουλεύει σε ειδικό σχολείο με παιδιά που έχουν προβλήματα ακοής. Η σχέση τους θα περάσει από σαράντα κύματα και μεις παρακολουθούμε αυτήν την εξέλιξη. Το όλο ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι εμείς βλέπουμε όχι πόσο δύσκολο είναι να επικοινωνήσουν αλλά να κατανοήσουν ο ένας τα προβλήματα του άλλου. Αναγκαστικά ο Hurt μιλάει σε όλη την ταινία και λέει όχι μόνο τις δικές του ατάκες αλλά και της συμπρωταγωνίστριας, επειδή διαφορετικά δεν θα καταλαβαίναμε τίποτα! Η πρωτοεμφανιζόμενη και σχεδόν κωφάλαλη Marlee Matlin κέρδισε το όσκαρ α' γυναικείου και ο William Hurt κέρδισε άλλη μια υποψηφιότητα, μετά την νίκη της προηγούμενης χρονιάς για τη Γυναίκα αράχνη! Είπαμε, ήταν στα πάνω του τότε. Αλλά αφού την είδαμε μια φορά, δεν νομίζω ότι θα κάτσω να την ξαναδώ για δεύτερη φορά.

The Man in the Gray Flannel Suit

Ο σεναριογράφος Nunnally Johnson αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το σχεδόν αυτοβιογραφικό και πολύ δημοφελές τότε βιβλίο του Sloan Wilson με τον τίτλο σιδηρόδρομο: The Man in the Gray Flannel Suit. Πρόκειται ουσιαστικά για την ιστορία του μέσου αμερικανού οικογενειάρχη που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής σε έναν υλιστικό κόσμο κυριευμένο από ένα και μόνο θέμα: δουλειά και πάλι δουλειά. Το πρώτο μισό του έργου μάς συστήνει τον Gregory Peck που προσπαθεί να συντηρήσει τη σύζυγο και τα τρία του παιδιά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας όμως οι έντονες αναμνήσεις από τον πόλεμο κατακλύζουν το μυαλό του και εμείς γνωρίζουμε (μέσα από flashbacks) τα συμβάντα που σημάδεψαν αυτόν τον άνθρωπο και τον έκαναν άλλον άνθρωπο. Στο δεύτερο μισό η οικογένεια θα βρεθεί αντιμέτωπη με διάφορα προβλήματα που, για να τα ξεπεράσει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει διάφορες σκληρές αλήθειες. Αρκετά μεγάλη σε διάρκεια μεν, εντυπωσιακό ψυχογράφημα των βασικών χαρακτήρων του έργου για την εποχή, δε. Αξίζει η παρακολούθησή της και με το παραπάνω.

La Strada

La Strada: μια από τις πιο κλασικές ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο εκπληκτικός και σε ρόλο Ιταλού γίγαντα Anthony Quinn «αγοράζει» και παίρνει την Giulietta Masina από την οικογένειά της για να την έχει ως υπηρέτρια και βοηθό ταυτόχρονα στο δικό του θέατρου του δρόμου. Αυτό που ακολουθεί είναι μια από τις πιο περίεργες και πιο συγκινητικές ιστορίες ever! Η μεταπολεμική Ιταλία το 1954 που προσπαθεί να ορθοποδίσει· οι αγώνες των απλών και φτωχών ανθρώπων να βγάλουν τα προς το ζειν· ο Fellini δημιουργεί ένα ακόμα νεορεαλιστικό έργο το οποίο φτάνει μέχρι τα όσκαρ δυόμιση χρόνια μετά την κυκλοφορία του και κερδίζει μία υποψηφιότητα για όσκαρ σεναρίου και κερδίζει το βραβείο καλύτερου ξενόγλωσσου φιλμ, όλα αυτά την χρονιά που καθιερώνεται για πρώτη φορά αυτή η κατηγορία.

Zelig

Βίος και πολιτεία του κυρίου Ζέλιγκ! Του προσώπου που εμφανίστηκε τη δεκαετία του '20 και αυτομάτως έπαιρνε τη μορφή αυτού που βρισκόταν δίπλα του. Πρόκειται φυσικά για μία επινόηση του Woody Allen, ένα φανταστικό πρόσωπο και η ταινία παραγωγής 1983 αποτελεί ουσιαστικά ένα ψευδοντοκιμαντέρ, λίγο-πολύ έτσι ακριβώς όπως μας παρουσίασε δεκαέξι χρόνια αργότερα τον κιθαρίστα Emmet Ray με τη φάτσα του Sean Penn. Με εικόνα που παραπέμπει στη μακρινή εκείνη δεκαετία, ο Allen βάζει τον εαυτό του μέσα σε ιστορικά πλάνα, κάτι που αντέγραψε χρόνια μετά και ο... "Φόρεστ, Φόρεστ Γκαμπ"! Όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται το φιλμ, αποτελεί για τον υπογράφοντα η καλύτερη κωμική ταινία του Νεοϋρκέζου σκηνοθέτη από τη δεκαετία του '80. Φτιάχνοντας τον δικό του Πολίτη Κέιν μάς παρουσίασε ουσιαστικά έναν φόρο τιμής για τα ένδοξα roaring twenties!

The Letter (Η έχιδνα/Το γράμμα)

Η Bette Davis συνεργάζεται για άλλη μια φορά με τον William Wyler και μαζί μεγαλουργούν. Βρισκόμαστε σε μια φυτεία καουτσούκ στην Μαλαισία. Η ταινία ξεκινάει με το σκληρό φόνο που διαπράττει μπροστά στα μάτια μας μια αλλοπρόσαλλη Davis. Όλο το περιεχόμενο από το περίστροφο διοχετεύεται πάνω σε έναν άτυχο άντρα. Αφηγείται η ίδια στο σύζυγο και στο δικηγόρο τους ότι ο εν λόγω κύριος και παλιός φίλος της οικογένειας προσπάθησε να τη βιάσει. Χωρίς να υπάρχουν άλλα στοιχεία, ο δικηγόρος πιστεύει ότι θα αθωωθεί πανηγυρικά. Λίγο πριν τη δίκη όμως εμφανίζεται μια απειλή που μπορεί να ανατρέψει όλα τα δεδομένα και αυτή είναι ένα γράμμα· ένα γράμμα που έγραψε η ίδια η Davis προς τον επίδοξο βιαστή το πρωινό πριν το φονικό. Η ταινία παραγωγής 1940 Το γράμμα, βασισμένη στο θεατρικό του Somerset Maugham, μας παρουσιάζει μια γυναίκα χωρίς ηθικούς κανόνες που καταφέρνει να επηρεάσει ακόμα και τον δικηγόρο της, κάνοντάς τον να παραβεί τις δικές του αξίες. Όσον αφορά το σύζυγο, αυτός θα είναι ο μόνος ηττημένος, είτε αθωωθεί η γυναίκα του είτε όχι. Παρεπιμπτόντως, ο «σύζυγος» Herbert Marshall έπαιξε και στην παλιότερη κινηματογραφική μεταφορά του 1929 στο ρόλο του... πεθαμένου.

To Live and Die in L.A. (Ο άνθρωπος από το Λος Άντζελες)

Περισσότερο γνωστός στους νεαρούς θεατές από το CSI: Miami και στους παλιότερους από τον Ανθρωποκυνηγό του Michael Mann, ο William Petersen πρωταγωνιστεί στην αστυνομική περιπέτεια To Live and Die in L.A. παραγωγής 1985. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε τον William Friedkin (του Εξορκιστή κλπ) σε μεγάλα κέφια, ο οποίος δημιουργεί μία δυνατή ταινία με σχεδόν φρενήρη ρυθμό. Μία από τις καλύτερες ταινίες του είδους για την τότε δεκαετία που ξεφεύγει από το γνωστό κιτσάρισμα και τα κλισέ της. Ειδικά η αναπάντεχη εξέλιξη στο τέλος και η μεταστροφή της σε... πιο «σκοτεινές αποχρώσεις» κάνει την ταινία ακόμα πιο ελκυστική και μας θυμίζει ότι όντως αυτός είναι ο σκηνοθέτης του οσκαρικού Ανθρώπου από τη Γαλλία. Το χαρακτηριστικό κυνηγητό με τα αμάξια μπορεί να σας θυμίσει την προαναφερθείσα ταινία, αλλά οι όποιες ομοιότητες δεν μας... χάλασαν καθόλου. Η ταινία παρακολουθεί τις όχι και τόσο νόμιμες προσπάθειες του αστυνομικού Petersen να συλλάβει τον βίαιο, επικίνδυνο και άπιαστο παραχαράκτη Willem Dafoe, ο οποίος συν τις άλλοις δολοφόνησε και τον πρώην συνεργάτη του.

Απόκριες!

Η πρόταση του παρόντος ιστολογίου για το τι και πώς να ντυθείτε αυτές τις μέρες!

Mountains of the Moon

Ο σκηνοθέτης μερικών από τις καλύτερες ταινίες του Jack Nicholson, ο Bob Rafelson, γύρισε το 1990 την εξωτική περιπέτεια Mountains of the Moon που αφορούσε έργα και ημέραι των δύο βρετανών εξερευνητών Burton και Speke. Εξερευνητές στην αφιλόξενη και άγνωστη Αφρική στα τέλη του 19ου αιώνα που σκοπό είχαν την ανακάλυψη των πηγών του Νείλου. Πανέμορφη εικαστικά ταινία με φοβερή φωτογραφία και εικόνες από έναν άλλο κόσμο που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το δυτικό πολιτισμό. Αυτό το κομμάτι είναι και το πιο ενδιαφέρον, γιατί οι σκηνές με την επιστροφή στην Αγγλία (στην αρχή της ταινίας και στο τέλος της) κουράζουν, για να μην πω ότι με έκαναν να βαρεθώ. Περίεργο πάντως είναι το θέμα ότι ο σκηνοθέτης των χαμηλότονων ταινιών γύρισε αυτή την ιστορία.

Killing Zoe

Με την επιτυχία του Pulp Fiction, το 1994 το όνομα το Tarantino ήταν πιο hot κι από... καυτερές πιπεριές! Ο μεσιέ Quentin λοιπόν έστειλε τον χαρακτήρα του, τον Ζεντ (μαζί με τον Eric Stolz που τον υποδυόταν) στο Παρίσι να βρει ένα παλιό του φίλο και μαζί με κάτι άλλα ρεμάλια να ληστέψουν μία τράπεζα. Μη νομίσετε όμως ότι θα δείτε την γαλλική απάντηση του Pulp Fiction. Ούτε κατά διάνοια. Φανταστείτε ότι γυρίστηκε εξ'ολοκλήρου στο Λος Άντζελες εκτός από την αρχική και τελική σκηνή με το αμάξι που διασχίζει τους δρόμους του Παρισιού. Η Killing Zoe πρόκειται για μια αρκετά μέτρια ταινία, με πολύ και ανούσιο μπλα-μπλα στο πρώτο μισό και πολύ βία, άσκοπη και αλόγυστη, στο δεύτερο μισό· ούτε καν γραφική δεν χαρακτηρίζεται. Ο φίλος του Ταραντίνο Roger Avary έγραψε το σενάριο και τη σκηνοθέτησε με τον Ζεντ στο μυαλό του και πήρε μερικές γαλλικές φάτσες με τη γλυκιά φατσούλα της Julie Delpy να ξεχωρίζει. Άσχετο, αλλά (όσο φαν του Ταραντίνο κι αν είστε) αξίζει να αναζητήσετε καλύτερα την γουντιαλλενική σκηνοθετική δουλειά της Delpy που κυκλοφόρησε πέρυσι με τίτλο 2 Days in Paris.

Ubijtsi (The Killers)

Η ταινία Ubijtsi πρόκειται ια την πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ο Andrei Tarkovsky, που στην ουσία είναι μια πρακτική άσκηση που γύρισε το 1956 στην κινηματογραφική σχολή μαζί με άλλα δύο άτομα. Αποτελεί τη μεταφορά του διηγήματος Killers του Ernest Hemingway. Όλες κι όλες οι σκηνές του έργου είναι τρεις και η συνολική διάρκεια είναι 20 λεπτά. Αυτή η μικρού μήκους ταινία έχει ενδιαφέρον ρυθμό, αλλά πάνω που θέλεις να μάθεις τι πρόκειται να συμβεί, τελειώνει. Αν θέλετε να μάθετε τη συνέχεια, θα χρειαστεί να δείτε την πρώτη αμερικάνικη εκδοχή με τον Burt Lancaster. Η ταινία εδώ είναι ό,τι πρέπει για σινε-εγκυκλοπαιδικούς σκοπούς.

— Διαβάστε επιπλέον για την ταινία και τα φοιτητικά χρόνια του Tarkovsky και του συν-σκηνοθέτη (και μελλοντικού γαμπρού του) Alexander Gordon.

Enemy Mine (Ο εχθρός μου)

Το Enemy Mine αποτελεί τη δεύτερη αγγλόφωνη ταινία του Wolfgang Petersen, λίγα χρόνια μετά την επιτυχία του Das Boot και ένα μετά το παιδικό Ιστορία δίχως τέλος. Πρόκειται για μια sci-fi ταινία παραγωγής 1985, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά εφέ της εποχής (βλ. Dune, Star Wars, Star Trek κλπ). Η ταινία αποκτά σχετικό ενδιαφέρον (ευτυχώς) όταν ένας γήινος (ο νεαρός Dennis Quaid) και ο αντίπαλός του εξωγήινος (ο Louis Gossett Jr. κάτω από 5 κιλά μέικ-απ) πέσουν σε έναν έρημο πλανήτη και πρέπει να συνεργαστούν για να επιβιώσουν. Μεταξύ τους θα δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη φιλία όταν βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους. Φυσικά και θα εμπλακούν σε διάφορες περιπέτειες που θα τους ενώσουν περισσότερο και θα δείξει στον «πολιτισμένο» γήινο ότι υπάρχουν και άλλοι λαοί ίσως και πιο πολιτισμένοι. Παρόλο τις σεναριακές και... επιστημονικές ευκολίες, η ταινία προσπαθεί να περάσει κάποια ουμανιστικά και αντιρατσιστικά μηνύματα και, εν τέλει, παρακολουθείται ευχάριστα μέσα στην απλοϊκότητά της.

The Immortal Story (Αθάνατη ιστορία)

Από ιταλικό DVD(!) βρήκαμε αυτή την σπάνια ταινία του Orson Welles, η οποία γυρίστηκε για τη γαλλική τηλεόραση και κατόπιν κυκλοφόρησε και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πρόκειται για την πρώτη έγχρωμη σκηνοθετική του δουλειά και τη μικρότερη σε διάρκεια· όλα κι όλα 58 λεπτά. Η Αθάνατη ιστορία βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο της δανέζας Isak Dinesen με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Karen Blixen. Η ταινία αφόρα τις τελευταίες στιγμές ενός γηραιού, μοναχικού αριστοκράτη που μαθαίνει για ένα θρύλο που λέει για έναν πλούσιο που έδωσε 5 γκινέες σε έναν ναύτη να κοιμηθεί με τη γυναίκα του. Παθιάζεται μ'αυτή την ιστορία και αποφασίζει να την υλοποιήσει, βάζοντας στο ρόλο της γυναίκας μια κόρη ενός πρώην συνεργάτη του. Αυτή θα αποφασίσει να συμμετάσχει μόνο και μόνο για να τον εκδικηθεί και έτσι θα στηθεί το παράξενο αυτό... παιχνίδι. Πολύ διάλογος και μπλα-μπλα αλλά απίστευτη για άλλη μια φορά σκηνοθετική προσέγγιση από τον Welles, που και ερμηνευτικά είναι πάλι... αρχοντικός. Η Jeanne Moreau συμμετέχει για τρίτη φορά σε ταινία του ίδιου του Welles.

Inglorious... teaser!

Πρόκειται για περιπέτεια, για κωμωδία ή για κάτι άλλο; Σίγουρα πρόκειται για την νέα ταινία του Quentin Tarantino. Πατήστε στο παρακάτω λινκ και πείτε μου και σεις!
— παρακάτω λινκ —

Hold-Up (Επικίνδυνος διαρρήκτης)

Γαλλο-καναδέζικη περιπέτεια παραγωγής 1985 με τον πενηντάχρονο τότε Jean-Paul Belmondo να είναι ο... Επικίνδυνος διαρρήκτης! Ντυμένος ως κλόουν, εισβάλλει στην τράπεζα και μαζί με τον συνεργό του παίζουν ένα πανέξυπνο παιχνίδι στους αστυνομικούς και καταφέρνουν να το σκάσουν με τα κλοπιμαία. Μετά αρχίζει το κυνηγητό καθώς προσπαθούν να ξεφύγουν από έναν θυμωμένο πρώην συγκρατούμενο του Belmondo, τον οποίο δεν πήρε στο «κόλπο» και προσπαθούν επίσης να μην κάνουν κάποιο λάθος και τους τσακώσει η αστυνομία. Χαριτωμένη, παλιομοδίτικη περιπέτεια, εντελώς δεκαετίας του '80, την οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και... οικογενειακή ταινία, καθώς η βία είναι σχεδόν ανύπαρκτη και καθ'όλα κωμική! Ό,τι πρέπει για να περάσετε ένα ευχάριστο απογευματάκι και για να δείτε πού έπαιζε η (τότε άσημη—τώρα πασίγνωστη "sex and the city") Kim Cattrall.

Comanche Station

Εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα γουέστερν του Budd Boetticher, σε σενάριο του Burt Kennedy και με πρωταγωνιστή τον Randolph Scott. Πρόκειται για την τελευταία κινηματογραφική δουλειά του Boetticher για εννιά χρόνια οπότε και γύρισε τις τελευταίες του ταινίες. Όλα τα στοιχεία πάντως που έχουμε δει στις προηγούμενες δουλειές του υπάρχουν και εδώ. Μοναχικός, σκληροτράχηλος πρωταγωνιστής με σκοτεινό και άγνωστο παρελθόν, αναγκάζεται να συμμαχήσει με πρώην φίλους και νυν εχθρούς για να επιζήσουν από επιθέσεις των ινδιάνων Comanche. Comanche Station είναι το όνομα του σταθμού στο οποίο γίνεται η συνάντηση όλων των χαρακτήρων του έργου και η εκκίνηση της περιπέτειας μας. Ο ήρωάς μας έχει μόλις ανταλλάξει από τους ινδιάνους μια λευκή γυναίκα που είχαν απαγάγει και την επιστρέφει στο σπίτι της. Ο άντρας της όμως έβαλε 5.000 δολάρια αμοιβή για όποιον τη φέρει πίσω ζωντανή ή νεκρή. Με την απληστία που διακρύνει τον κόσμο, η κατάσταση θα περιπλακεί επικίνδυνα. Αν έχετε δει ταινίες του Boetticher, ξέρετε τι πρόκειται να δείτε. Όσοι δεν ξέρουν, μπορούν να ξεκινήσουν με τα έργα των προηγούμενων χρόνων του.

Taps (Ταπς, η σάλπιγγα της ανταρσίας)

Η λέξη taps εκφράζει το στρατιωτικό σάλπισμα αποχαιρετισμού των νεκρών. Η ομώνυμη ταινία του 1981 τιτλοφορήθηκε στα ελληνικά ως Ταπς, η σάλπιγγα της ανταρσίας. Και ο λόγος, επειδή η ίδια η ταινία αναφέρεται σε μια ιδιότυπη μορφή ανταρσίας. Στην ουσία πρόκειται για μια κατάληψη της στρατιωτικής ακαδημίας του Bunker Hill στο οποίο φοιτούν παιδιά από 12 ως 17 χρονών. Ένα ιδιόμορφο στρατιωτικό σχολείο που φυσικά κυριαρχείται από τη στρατιωτική πειθαρχία και τους κανονισμούς. Ένα στρατόπεδο με παιδιά, δηλαδή. Δύο πράματα θα πυροδοτήσουν την κατάσταση: α) το κλείσιμο της σχολής τον επόμενο χρόνο με σκοπό να πουληθεί στο δήμο και β) ένα αιματηρό επεισόδιο έξω από τη σχολή με κάτι τσαμπουκαλήδες που θα έχει αποτέλεσμα το θανάσιμο πυροβολισμό ενός πολίτη. Καθώς ο στρατηγός που επιβλέπει τη σχολή φεύγει προφυλακιστέος, τα παιδιά αποφασίζουν να καταλάβουν τη σχολή απαιτώντας απλώς να εισακουστούν τρία αιτήματα. Το ένα θα φέρει το άλλο και η καταστάση θα οξυνθεί και θα οδηγηθεί σε απίστευτες καταστάσεις. Απίστευτες, απ' αυτές που μόνο στο αμερικανικό κινηματογραφικό σύμπαν βλέπεις. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις το θέαμα με εφήβους και μικρά παιδιά στα χακί να κρατάνε αληθινά όπλα! Αρκετές σεναριακές ευκολίες οδηγούν τα πράγματα στο δραματικό φινάλε και στο... σπάσιμο της κατάληψης! Αξίζει η θέασή της πάντως καθώς αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο των Sean Penn και Tom Cruise και για την δυνατή ερμηνεία του διάσημου τότε πρωταγωνιστή Timothy Hutton, ένα χρόνο μετά τη βράβευσή του με όσκαρ για τους Συνηθισμένους ανθρώπους.

Bugsy

Η ταινία Bugsy του 1991 αποτελεί μια σχεδόν βιογραφική ταινία για τον περιβόητο γκάνγκστερ Benjamin "Bugsy" Siegel. Ο λίγο-πολύ τρελούτσικος κύριος Siegel αδιαφορεί για το χρήμα αλλά όχι για τον γυναικείο ποδόγυρο. Η ταινία ξεκινάει από τη στιγμή που πηγαίνει στο Λος Άντζελες για δουλειές ολιγών ημερών και καταλήγει να δαγκώνει τη λαμαρίνα για μία γκόμενα που δουλεύει στο Χόλιγουντ. Αυτή είναι η Virginia Hill που δεν θα του κάτσει εύκολα και θα του κάνει τη ζωή δύσκολη, για πρώτη ίσως φορά στη ζωή του. Και αντί να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, στρογγυλοκάθεται στο Χόλιγουντ, αναλαμβάνει την εκεί διαχείριση του οργανωμένου εγκλήματος και ετοιμάζει ένα μεγαλεπίβολο σχέδιο: να χτίσει ένα ξενοδοχείο/καζίνο στη μέση της ερημιάς που λέγεται... Λας Βέγκας.

Μια γκανγκστερική ταινία που επικεντρώνεται περισσότερο στη σχέση ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό ζεύγος των Warren Beatty και Annette Bening, οι οποίοι γνωρίστηκαν μέσα από τα γυρίσματα αυτής της ταινίας, παντρεύτηκαν και έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά μέχρι σήμερα. Εγώ αναρωτιέμαι πώς δεν έτυχε τόσο καιρό να δω το φιλμ (ούτε στην TV δεν έχει παίξει τα τελευταία 11 χρόνια αν δεν απατώμαι), με τέτοια προ-ιστορία, αρκετές υποψηφιότητες για όσκαρ και φοβερό δευτεραγωνιστικό καστ: Harvey Keitel, Ben Kingsley, Elliott Gould και Joe Mantegna. Ίσως η καλύτερη ταινία του χολιγουντιανού σκηνοθέτη Barry Levinson, αν και έχω τις υποψίες μου ότι ο και παραγωγός Beatty έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο από ό,τι φαίνεται.

To Sir, with Love (Στον κύριό μας με αγάπη)

Όπως είχαμε πει και παλιότερα, κάθε δεκαετία έχει τη δικιά της «σχολική» ταινία. Η χαρακτηριστική περίπτωση για τη δεκαετία του '60 (μετά το If....) είναι η ταινία του 1967 To Sir, with Love. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του E.R. Braithwaite, η ταινία αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία της εποχής. Εκείνη η χρονιά μάλλον αποτέλεσε και την κορύφωση της καριέρας του Sidney Poitier αφού πέραν αυτής συμμετείχε στις οσκαρικές Ιστορία ενός εγκλήματος και Μάντεψε ποιος θα'ρθει το βράδι.

Αλλά ο Poitier επιστρέφει στα θρανία για δεύτερη φορά· την πρώτη ήταν μαθητής, τώρα καθηγητής. Και μάλιστα σε αγγλικό σχολείο φτωχικής συνοικίας με δύστροπους μαθητές. Η μαγκιά πάει σύννεφο και οι δυσκολίες που έχει να αντιμετώπισει ο καθηγητής στην πρώτη του κιόλας διδακτική εμπειρία τεράστειες. Πάνω στα νεύρα του όμως θα βρει τον τρόπο να τους προσεγγίσει, αφήνοντας τα βιβλία στην άκρη με το σκεπτικό να τους αντιμετωπίσει ως ενήλικας προς ενήλικες και να ασχοληθεί με τα κοινωνικά, ρατσιστικά και σεξουαλικής φύσης προβλήματά τους. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι εκείνη την εποχή δεν έκανε ιδιαίτερα μεγάλη αίσθηση ένα ερωτικό ξεμυάλισμα μαθήτριας με τον καθηγητής της, σε αντίθεση με την ευαισθησία και την πολιτική ορθότητα των ημερών μας. Να πούμε, τέλος, ότι μεγάλη επιτυχία είχε και το τραγούδι της ταινίας με τον ίδιο τίτλο (νούμερο 1 στα τσαρτ τότες), ερμηνευμένο από την τραγουδίστρια Lulu που συμμετέχει και στην ταινία. Για όσους δεν την ξέρουν, μάλλον πρέπει να ακούσουν και την άλλη της μεγάλη επιτυχία, το Shout, και θα καταλάβουν!

Bad Lieutenant (Η διαφθορά)

Ίσως ο πιο αντιπαθής χαρακτήρας στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο λόγος για τον Bad Lieutenant που παρουσιάζεται με τη μορφή του Harvei Keitel σ'αυτήν την ταινία του 1992 που υπογράφει -ποιος άλλος άραγε θα μπορούσε να είναι- ο Abel Ferrara. Μια δυσκολοχώνευτη ταινία για έναν αστυνομικό πρεζάκια, εξαρτημένο από κάθε είδους ουσία, δολοφόνο, μοίχο, απατεώνα, τζογαδόρο, γενικά ένα σίχαμα. Κάποια στιγμή θα φτάσει στο αμήν και θα προσπαθήσει να μετανοήσει, αλλά πάντα με το δικό του τρόπο. Όσοι δεν αντέχουν πολύ τη... «μαυρίλα» στη ζωή τους, μπορούν να την αποφύγουν. Αξίζει όμως για την εκπληκτική ερμηνεία του Keitel· μια από τις καλύτερες της καριέρας του. Μιας καριέρας που είχε αρχίσει πάλι να ανεβαίνει και να αφήνει το στίγμα του εκείνη την περίοδο με εμφανίσεις σε ταινίες όπως Θέλμα και Λουίζ, Reservoir Dogs, Μαθήματα πιάνου και τα λοιπά.

Mélodie en sous-sol (Η μεγάλη ληστεία του καζίνο)

Παλιομοδίτικη, αλλά κοσμοπολίτικη περιπέτεια, με την υπογραφή του έμπειρου γάλλου σκηνοθέτη Henri Verneuil, τον οποίο έχουν χαρακτηρίσει ως τον πιο... «αμερικανό» γάλλο σκηνοθέτη. Η παρούσα ταινία Η μεγάλη ληστεία του καζίνο (που κυκλοφόρησε και με δεύτερο, πάντα άκυρο, τίτλο: Ληστεία στο Μόντε Κάρλο) μοιάζει σε πολλά με τη προσπάθεια των Rat Packers να κλέψουν τα αμερικάνικα καζίνο. Η διαφορά εδώ είναι ότι έχουμε όλους κι όλους δύο άτομα που θα προσπαθήσουν να κλέψουν ένα καζίνο στις Κάννες! Ολόκληρη η ταινία είναι οι δύο πρωταγωνιστές της: ο ώριμος Jean Gabin που ετοιμάζει το τελευταίο, μεγάλο κόλπο της καριέρας του με το που βγαίνει από τη φυλακή και παίρνει για συνεργάτη του τον νεαρό Alain Delon. Ο δεύτερος είναι που θα σκαρφαλώσει τοίχους, θα περάσει μέσα από συστήματα εξαερισμών και θα κατέβει φρεάτια από ασανσέρ (κάτι από Clooney μου θύμισε εδώ). Ο πρώτος δηλαδή είναι το μυαλό και ο δεύτερος η γοητεία και η δύναμη. Ήρεμοι είναι ως επί τω πλείστων οι ρυθμοί της ταινίας και αρκετά χαλαρή η σκηνοθεσία, με πινελιές αγωνίας και θρίλερ κατά τη διάρκεια εκτέλεσης του μεγάλου κόλπου, έτσι όπως επιβάλει το είδος. Το γλυκόπικρο τέλος όμως είναι αυτό που δίνει επιπλέον αξία στο παραλίγο μέτριο εργάκι.