A Ghost Story

Όχι, δεν είναι μία ταινία τρόμου! Αν και η παρουσία του φαντάσματος μαζί με την "υποχθόνια" μουσική υπόκρουση δημιουργεί μία υπόγεια ένταση ότι κάτι "κακό" θα συμβεί! Περισσότερο, το A Ghost Story είναι ένα δράμα φαντασίας για την απώλεια, την αγάπη, την προσμονή κάποιου ή κάτι αγαπημένου. Ίσως είναι η αναμονή πριν την ολοκλήρωση. Ελάχιστοι διάλογοι, αργές κινήσεις της κάμερας, επιβλητική ατμόσφαιρα.

The Virginian

Η ιστορία έχει γυριστεί αρκετές φορές από το Χόλιγουντ, εμείς είδαμε την b-movie έκδοση του 1946 με πρωταγωνιστή τον Joel McCrea. Με την επιτυχία του The Virginian, ο McCrea επικέντρωσε την καριέρα του στο είδος του γουέστερν. Μέτρια ως επί τω πλείστον η ταινία, με καρικατούρες-ηθοποιούς, ολίγον κωμική στην αρχή αλλά η δραματική κατάληξη της ιστορίας προς το τέλος, κάνει έντονη την αντίθεση της σε σχέση με το πώς ξεκίνησε το έργο και σου αφήνει μία αίσθηση ότι τελικά είδαμε κάτι που δεν ήταν ανάξιο λόγου.

Και τι αφορά το έργο: μία δασκάλα που έρχεται στη Δύση από τον πολιτισμό της ανατολικής ακτής και μπλέκει συναισθηματικά με τον Βιρτζίνιαν. Αυτός αρχηγός των καουμπόι της περιοχής θα μπλέξει σε διάφορες περιπέτειες και θα καταλήξει να πρέπει να συλλάβει και να οδηγήσει στη δικαιοσύνη (δηλ. στην κρεμάλα) το φίλο του (ο συνήθως δευτεραγωνιστής Brian Donlevy). Και όλη αυτή η "συνηθισμένη" βία της Άγριας Δύσης θα φέρει τη δασκάλα σε δύσκολη θέση.

Day of the Evil Gun

Μετριότατο προς αδιάφορο γουέστερν, το Day of the Evil Gun έχει “ευφάνταστες” ανατροπές και κυνικούς χαρακτήρες, που θέλει να μοιάσει με τα σπαγγέτι γουέστερν που έγιναν της μόδας εκείνη την εποχή. Πρωταγωνιστεί ο Glenn Ford με το συνηθισμένο κίτρινο τζάκετ που αναζητεί την οικογένεια του που την έχουν απαγάγει Ινδιάνοι, έχοντας στο πλευρό του τον Άρθουρ Κένεντι, ο οποίος ζούσε με τη γυναίκα του Φορντ όταν εκείνος έλειπε και τον νόμιζαν πεθαμένο(!). Στο δρόμο του συναντά όλων των ειδών διάφορους χαρακτήρες που έχουμε δει στα γουέστερν: μεξικανούς, στρατιώτες του εμφυλίου, ψευτογιατρούς, άρρωστους με χολέρα, κλπ.

Πάντως, σίγουρα προτιμούμε τα γουέστερν που μας είχε δώσει ο Γκλεν Φορντ στη δεκαετία του '50 από αυτό, βλ. The Sheepman, Jubal, Cowboy (όνομα και πράμα) και το The Violent Men.

Caos Calmo (Ήρεμο χάος)

Μετά από τον αναπάντεχο χαμό της γυναίκας του, ο ήρωας που υποδύεται ο Νάνι Μορέτι, μεγαλοστέλεχος σε εταιρεία, κάθεται όλη τη μέρα σε ένα παγκάκι έξω από το σχολείο της κόρης του, περιμένοντάς την να σχολάσει για να πάνε στο σπίτι. Αυτή η ήρεμη αντίδραση στο σοκ της απώλειας θα τον κάνει να αντιμετωπίσει διαφορετικά τη ζωή, την εργασιομανία, τη σχέση του με την κόρη του και τους συναδέλφους του.

Πριν δέκα χρόνια, όταν κυκλοφόρησε το Caos Calmo, θα "έβλεπα" διαφορετικά το έργο. Σήμερα, νομίζω ανήκω σε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκουν πολλά σημεία επαφής με τον πρωταγωνιστή και μπορούν να ταυτιστούν σε γεγονότα και καταστάσεις. Ίσως η παθητική αντίδραση είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε κάποια στιγμή για να αποφορτιστούμε από τις πιέσεις της ζωής; Μήπως πρέπει να βρούμε την ισορροπία μέσα μας και να εστιάσουμε στα σημαντικά θέματα της ζωής μας;

Will Success Spoil Rock Hunter? (Όλα για τον άνδρα)

Αυτό που μου αρέσει σε κάποια όχι τόσο γνωστά έργα είναι πως διαβάζοντας τις ιστορίες πίσω από τη δημιουργία τους ανακαλύπτεις ενδιαφέροντα στοιχεία που συνδέονται με άλλα γνωστά έργα.

Για παράδειγμα η κωμωδία Will Success Spoil Rock Hunter?: ανακαλύψαμε ότι βασίστηκε στο ομότιτλο θεατρικό του George Axelrod. Ο οποίος είχε γράψει λίγα χρόνια νωρίτερα και το θεατρικό "Seven Year Itch". Η επιτυχία του θεατρικού στο Μπροντγουέι οδήγησε το έργο στον κινηματογράφο (ξέρετε, Μέριλιν κλπ). Οι αλλαγές και περικοπές όμως που έγιναν σε σημαντικά θέματα πλοκής (για λόγους λογοκρισίας) στο έργο του, τον απογοήτευσαν αλλά τον ενέπνευσαν να γράψει άλλο ένα θεατρικό με θέμα έναν συγγραφέα και το κατά πόσο είναι διατεθιμένος να "πουληθεί" για να πιάσει τη δόξα και το χρήμα. Μία παραλλαγή του Φάουστ στο χώρο του Μπροντγουέι και του Χόλιγουντ. Το θεατρικό λεγόταν "Will Success Spoil Rock Hunter?", είχε την πληθωρική ξανθιά σεξοβόμβα Jayne Mansfield σε δεύτερο ρόλο, έγινε και αυτό επιτυχία και το Χόλιγουντ αγόρασε τα δικαιώματα και αυτού του θεατρικού για να το μεταφέρει στο κινηματογραφικό πανί. Αλλά από όλο το θεατρικό έργο του Axelrod, κράτησαν μόνο το ρόλο της Mansfield και τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα ήταν επινόηση του σκηνοθέτη Frank Tashlin. Ο τελευταίος δημιούργησε τον χαρακτήρα του Rockwell Hunter, με την ταινία τελικά να σατιρίζει τον κόσμο της τηλεόρασης και της διαφήμισης. Ο Χάντερ του τίτλου από καθαρή τύχη θα γνωριστεί και θα συμφωνήσει με την Μάνσφιλντ να υποδυθεί τον εραστή της για να πάρει αυτή εκδίκηση από τον πρώην της και αυτός -μέσω αυτής- να ανεβάσει τις πωλήσεις των καλλυντικών που χειρίζεται στο διαφημιστικό γραφείο που δουλεύει. Όλη αυτή η μασκαράτα όμως θα τον φέρει σε δύσκολη θέση με την κοπέλα του, τους συναδέλφους του και όλο τον γυναικείο πληθυσμό, που πλέον θα είναι διάσημος και ποθητός για όλες. Ο συνήθως-δευτεραγωνιστής-που-κλέβει-την-παράσταση Τόνι Ράνταλ εδώ πρωταγωνιστεί και κερδίζει τις εντυπώσεις και η ταινία έχει την αύρα των παλιών, καλών, αγνών, διακριτικών αλλά και αρκετά παλαιομοδίτικων κωμωδιών (παλαιομοδίτικες στις σχέσεις ανδρών-γυναικών) του Χόλιγουντ. Για την ιστορία, να πούμε ότι υπάρχει και μία cameo εμφάνιση του Groucho Marx στο φινάλε.

Santa Fe Trail

Έργα και ημέραι γύρω από τη δράση του διφορούμενου χαρακτήρα της αμερικανικής ιστορίας John Brown. Ήταν οραματιστής-επαναστάτης (επειδή ήθελε να ελευθερώσει τους μαύρους) ή τρομοκράτης (επειδή το έκανε με τη βία και τα όπλα); Ευκαιρία να ξεσκονίσουμε την Αμερικανική ιστορία της εποχής λίγο πριν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου. Το έργο του Michael Curtiz παίρνει πολλές ελευθερίες και καταστάσεις και τα γεγονότα που αναπλάθει απέχουν παρασάγκας από τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Στο έργο πρωταγωνιστεί ο Έρολ Φλιν και για άλλη μια φορά είναι κινηματογραφικό ζευγάρι με την Olivie De Haviland. Δίπλα του ο (40 χρόνια πριν γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ) Ronald Reagan και απέναντι τους ο επιβλητικός Raymond Massey στο ρόλο του Brown με βοηθό τον οπορτουνιστή Van Heflin. Και γιατί ονομάστηκε Santa Fe Trail; Επειδή εκεί στο Σάντα Φε μετατέθηκαν οι δύο αξιωματικοί και φίλοι για να επιτηρούν την περιοχή όπου χτίζονταν και οι νέες γραμμές του σιδηροδρόμου, εκεί γνώρισαν την Ντε Χάβιλαντ και άρχισαν να την κορτάρουν και εκεί άρχισαν και τις αψιμαχίες τους με τον Μπράουν. Ο ορισμός της κλασικής ταινίας από την χρυσή εποχή του Χόλιγουντ.

Operation Mad Ball

Κωμωδία με θέμα τον στρατό, τον πόλεμο, λίγο μαύρο χιούμορ με τον τομέα που συλλέγει τα πτώματα και για όλα αυτά ευθύνεται ο Jack Lemmon, ο οποίος βρίσκεται κάπου στη Γαλλία στο τέλος του Β'ΠΠ και περιμένει, μαζί με τα υπόλοιπα φαντάρια, την ώρα που θα επιστρέψουν πίσω στα σπίτια τους. Και επειδή βαριούνται του θανατά, αποφασίζει να διοργανώσει έναν χορό για όλα τα φαντάρια και τις στρατιωτικίνες (γιατρέσες και νοσοκόμες) στο διπλανό χωριό. Αυτή είναι η επιχείρηση που θα ενορχηστρώσει κάτω από τη μύτη των αξιωματικών, Operation Mad Ball. Από όλους τους αξιωματικούς, μόνο ένας λοχαγός το παίζει προβλεπόμενος και προσπαθεί να πιάσει τον Λέμμον στα πράσα για να τον οδηγήσει σε στρατοδικείο. Ο ηθοποιός Ernie Kovacs κερδίζει τις εντυπώσεις και το θαυμασμό μας. Ένας ηθοποιός που έφυγε νωρίς από τη ζωή το 1962 σε ηλικία μόλις 42 ετών. Συμμετέχει επίσης ο Dick York, λίγα χρόνια πριν γίνει ο πρωταγωνιστής στην τηλεοπτική σειρά Bewitched και σε μικρό ρόλο ο Mickey Rooney. Ίσως είναι η καλύτερη ταινία που μας έδωσε ο σκηνοθέτης (κωμωδιών) Richard Quine.

Fences

Όλοι χτίζουμε "φράχτες" γύρω μας, άλλοι για να αφήσουν από έξω τα προβλήματά τους, άλλοι για να προστατέψουν τον μικρόκοσμό τους από τον έξω κόσμο. Στο τέλος, οι επιλογές μας και το πώς αντιμετωπίζουμε τις σφαλιάρες της ζωής είναι αυτά που μας καθορίζουν.

Από το θεατρικό Fences του August Wilson σε σενάριο του ιδίου, η ομότιτλη ταινία του Denzel Washington είναι ένα βαρύ δράμα γύρω από την οικογένεια και τις σχέσεις των μελών μεταξύ τους.

Dark City

Το αγαπημένο μου είδος είναι μάλλον το φιλμ νουάρ. Οι αντι-ήρωες με τα ψυχολογικά τους βάρη, προβλήματα και βάσανα του παρελθόντος που τους καταδιώκουν, ζουν επικίνδυνα, τυποποιούνται και στο τέλος επιλέγουν να κοντραριστούν (με το κατεστημένο, με την εξουσία, ίσως και με τον ίδιο τον εαυτό τους) για να κάνουν τελικά το σωστό. Κάπως έτσι και ο Charlton Heston στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση στο έργο με τίτλο Dark City. Αφού γίνει έφοδος στην παράνομη λέσχη που διατηρεί και μείνει ταπί, θα παγιδέψει με τους συνεργάτες του έναν αθώο τουρίστα και θα του φάνε τα λεφτά σε στημένο παιχνίδι πόκερ. Το κόλπο είναι απλό, αλλά οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές. Στο προσκήνιο θα εμφανιστεί ο αδερφός του θύματος που θα θέλει να πάρει εκδίκηση από το Χέστον και την παρέα του. Σε δεύτερο ρόλο και στο πλευρό του πρωταγωνιστή, η μόνιμη γυναικεία φιγούρα των νουάρ, η Lizabeth Scott. Η σκηνοθεσία του William Dieterle είναι ευπρεπής και το έργο παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα. Και φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με την ομότιτλη sci-fi ταινία του Άλεξ Πρόγιας από το 1998.

Even Cowgirls Get the Blues

Λίγα λόγια για το Even Cowgirls Get the Blues που σκηνοθέτησε ο Gus van Sant το 1993.

Αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς: θα χαθείτε στην ιστορία (άνευ ιδιαίτερης πλοκής) της νεαρής Σίσι με τους τεράστιους αντίχειρες που η ζωή της είναι να κάνει συνέχεια ωτοστόπ και καταλήγει σε ένα ράντσο με καουμπόισες. Ολόκληρη η σεκάνς με τον Κιάνου Ριβς θα έπρεπε να μην υπάρχει αφού δεν παίζει κάποιο ρόλο στη συνέχεια του έργου. Ο ρόλος του Πατ Μορίτα δεν αναλύεται ιδαίτερα οπότε δεν βγάζεις ιδιαίτερα άκρη με το τι συμβαίνει με αυτόν τον τύπο.

Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο: η ταινία παίρνει συγκεκριμένα σημεία του βιβλίου, δεν πετυχαίνει να κάνει κριτική στους γιάπηδες ψευτοκουλτουριάρηδες της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του '70, παρουσιάζει τους χαρακτήρες επιφανειακά, δεν αναφέρει καθόλου τα Ρολόγια, δεν αποτελεί έναν ύμνο στη Γυναίκα (όπως και τα περισσότερα βιβλία του Ρόμπινς), και αποτελεί απορίας άξιο πώς συμμετείχε ο συγγραφέας ως αφηγητής. Στην τελική, η ταινία δεν έχει καθόλου από την αύρα μυστικισμού και φυσικά το χιούμορ που βγάζουν τα βιβλία του Ρόμπινς.

Συμμετέχουν πολλά ονόματα με πρωταγωνίστρια την Uma Thurman, την αδερφή του Ρίβερ Φοίνιξ τη Rain Phoenix, τη Lorraine Braco, την Angie Dickinson και τον John Hurt σε απίστευτο αντρόγυνο ρόλο.

Twenty-four eyes

Κλάμα με το κιλό σ'αυτή την coming-of-age ταινία για 12 παιδιά που ξεκινάνε σχολείο σε ένα απομονωμένο ψαροχώρι με μία καινούρια νεαρή δασκαλά εν έτη 1928. Και καθώς περνάνε τα χρόνια, σε πρώτο φόντο βλέπουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε οικογένεια των παιδιών όπως και η δασκάλα (φτώχεια, έλλειψη δουλειάς κλπ), και από πίσω παρακολουθούμε τις επιπτώσεις της ανόδου του Ιαπωνικού εθνικισμού εκείνης της περιόδου και πόσο επηρέασε τις ζωές των ανθρώπων. Καθώς περνάνε τα χρόνια, η δασκάλα θα σταματήσει τα μαθήματα μιας και πάει κόντρα στο σύστημα, θα μεγαλώσει τη δική της οικογένεια με όλα τα βάρη που θα έχει αφήσει ο πόλεμος πίσω της και αργότερα θα γίνει πάλι δασκάλα, έχοντας μαθητές μερικά παιδιά των παλιών μαθητών της. Ο κύκλος της ζωής θα έχει ολοκληρωθεί και η συνάντηση (reunion) των εναπομείναντων παλιών μαθητών με τη δασκάλα τους στο τέλος του έργου, θα ολοκληρώσει τη συγκίνηση. Αναζητήστε το Twenty-four eyes του Keisuke Kinoshita από τη χρονιά του 1954 που γνώρισε ο δυτικός κόσμος στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1955 και αποτελεί μία από τις πιο κλασικές ταινίες του ιαπωνικού κινηματογράφου (δηλ. πέρα από αυτές του Κουροσάβα).

The Angry Hills (Οργισμένοι λόφοι)

Ο Robert Mitchum υποδύεται έναν Αμερικανό δημοσιογράφο που βρίσκεται στην Αθήνα το '41, την εποχή που οι Γερμανοί εισβάλλουν και καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα. Θα βρεθεί μπλεγμένος στο αντιστασιακό κίνημα, όταν του πλασάρουν ύπουλα μία λίστα 15 ονομάτων Ελλήνων που θα δουλεύουν ως διπλοί πράκτορες: στον κόσμο θα φαίνονται σαν προδότες που δουλεύουν για τους Γερμανούς, αλλά από πίσω θα δίνουν πληροφορίες σε Άγγλους. Για αυτή τη λίστα, θα αρχίσει ένα ατελείωτο ανθρωποκυνηγητό με τη Γκεστάπο να κυνηγάει τον Αμερικανό στα σοκάκια της παλιάς Αθήνας, σε ορεινά χωριά, σε μοναστήρια και ξανά πίσω στην Αθήνα.

Ήταν το 1959 και μετά την προ διετίας επιτυχία του Boy on a Dolphin, αμερικανικές παραγωγές άρχισαν να επιλέγουν την Ελλάδα για το σκηνικό των ταινιών. Μόνο που τη συγκεκριμένη φορά, η ιστορία στο The Angry Hills είναι σχετικά απλοϊκή, το δράμα δεν κορυφώνεται σε κανέναν από τους πρωταγωνιστές, έχεις την αίσθηση ότι όλα έγιναν διεκπεραιωτικά. Το σενάριο υπέγραψε ο γνωστός μας Bezzeridis, που είχε συνεργαστεί ξανά με τον σκηνοθέτη Aldrich, αλλά όλοι οι συντελεστές αργότερα ανέφεραν ότι αυτή είναι η πιο αδιάφορη από τις ταινίες που έφτιαξαν.
Αξιομνημόνευτο: η σεκάνς γυμνόστηθου χορού στην αρχή της ταινίας που λαμβάνει χώρα σε εστιατόριο(!) του κέντρου.

Barbarella

Δεν είχα δει ποτέ (ποτέ, όμως) τη Μπαρμπαρέλα! Η καλτ ταινία του Roger Vadim με το σουρεαλιστικό σενάριο, τα εξωπραγματικά σκηνικά και κουστούμια, θέλει να υμνήσει τον ελεύθερο έρωτα και φυσικά να δείξει όσο γίνεται περισσότερο από το γυμνό κορμί της Jane Fonda. Είμαστε εξάλλου στο 1968, στο κλίμα της εποχής, κλίμα σεξουαλικής επανάστασης και απελευθέρωσης. Θα τη βρείτε σε κάθε λίστα Κακών Ταινιών Που Πρέπει Να Δείτε. Μπορείτε να τη δείτε για ιστορικούς λόγους. Οι φαν καλτ ταινιών θα την έχουν δει ήδη.

Johnny Eager

Ένα από τα πρώτα φιλμ-νουάρ έργα, με τον αντι-ήρωα πρωταγωνιστή που υποδύεται ο Robert Taylor με τον ονοματεπώνυμο Johnny Eager να παρουσιάζεται ως ταξιτζής στον αστυνομικό που τον επιτηρεί μετά την αποφυλάκιση του, αλλά παρασκηνιακά συνεχίζει να εξουσιάζει το κομμάτι του υπόκοσμου που είχε και πριν μπει φυλακή. Στην προσπάθεια του να ανοίξει το δικό του νόμιμο κυνοδρομείο, θα παγιδεύσει τον εισαγγελέα που τον κυνηγάει, χρησιμοποιώντας την κόρη του Lana Turner, η οποία "δάγκωσε τη λαμαρίνα" για τον Eager. Οι σύμμαχοι του Eager θα αποκτήσουν δικές τους φιλοδοξίες και οι αντίπαλοί του θα προσπαθήσουν να το χρησιμοποιήσουν αυτό. Οι ανατροπές θα είναι συνεχόμενες και θα οδηγήσουν τον Eager να πάρει τις αποφάσεις του. Αλλά έχοντας τελικά ερωτευτεί και αυτός την κόρη του εισαγγελέα, θα πάρει εκείνες τις αποφάσεις για να σώσει την Lana Turner, γνωρίζοντας ότι θα τον οδηγήσουν στο μοιραίο τέλος.

Από τα πιο ενδιαφέροντα έργα της εποχής, που έχει συμπρωταγωνιστή τον απίστευτο Van Heflin, στο ρόλο του αλκοολικού φίλου του Eager με τις φιλοσοφικές & λογοτεχνικές του ατάκες. Για αυτή την ερμηνεία κέρδισε το όσκαρ β' ανδρικού ρόλου.

Sixteen Candles

Μάλλον η δεύτερη καλύτερη ταινία του John Hughes μετά το Breakfast Club. Η μούσα του, η Molly Ringwald κλείνει τα 16 της χρόνια (εξ ου και ο τίτλος 16 Candles) και κανένας από την οικογένειά της δεν το θυμάται, καθώς ετοιμάζονται για το γάμο της μεγάλης αδελφής. Αυτή είναι ερωτευμένη με τον ωραίο του σχολείου, ο γκιγκ του σχολείου προσπαθεί να την την πέσει και ό,τι ακολουθεί είναι όλη η αμερικανική δεκαετία του '80: σχολείο και μπούλινγκ, μάγκες και φλώροι, πάρτι και μπύρες, μαγιό και σορτσάκια κλπ. Φουλ νεανικές ανησυχίες.

Three on a Match (Οι τρεις δρόμοι)

Θεωρητικά, στο Three on a Match θα βλέπαμε τις ιστορίες τριών κοριτσιών μετά το σχολείο. Αλλά τελικά βλέπουμε μόνο τις ιστορίες των δύο, των οποίων οι ζωές θα διασταυρωθούν. Και βλέπουμε πώς τα φέρνει η ζωή στα κορίτσια, και με τις επιλογές τους πώς τα καταφέρνει η μία και πώς καταστρέφεται η άλλη.

Πρόκειται για μία παλιομοδίτικη ταινία, ακόμα και για μένα που βλέπω παλιές ταινίες. Ο Χάμφρεϊ φυσικά σε ρόλο κακού (είμαστε ακόμα στα 1932) και η προ-κώδικα Χέιζ ταινία του Μέλβιν Λερόι βλέπεται για ιστορικούς λόγους και για τη συμμετοχή των Joan Blondell και Bette Davis.

Annihilation

Όταν η φύση μεταλάσσεται με τρόπους που δεν γνωρίζουμε και το κακό παίρνει σάρκα και οστά από τους δικούς μας φόβους.

Το Annihilation που σκηνοθετεί ο συγγραφέας Alex Garland (μετά και το πολύ καλό Ex Machina είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες (βιολογικές;) sci-fi ταινίες των τελευταίων χρόνων.

Bordertown (Όνειρα που σβήνουν)

Τα Όνειρα που σβήνουν είναι ο ορισμός του b-movie της Warner εκείνης της εποχής, με χάρτινους χαρακτήρες, έναν καλό -όπως πάντα- Paul Muni που ως Μεξικανός εμιγκρέ θα σπουδάσει να γίνει δικηγόρος αλλά η μοίρα(;) θα τον οδηγήσει να γίνει σωφέρ και το δεξί χέρι ενός ιδιοκτήτη κλαμπ σε συνοριακή με το Μεξικό πόλη. Τελικά, θα καταλήξει να γίνει πλούσιος διευθύνοντας αυτός πολυτελή κλαμπ. Δίπλα του, μία ψυχολογικά ανισόρροπη νεαρότατη Bette Davis σε β' ρόλο, η οποία θα οδηγηθεί στο έγκλημα και φυσικά στην τιμωρία. Αν βάλετε και το απλοϊκότατο ηθικό δίδαγμα στο φινάλε, έχουμε μία μετριότατη (αν όχι, αδιάφορη) ταινία.

Platinum Blonde (Ξανθός πειρασμός)

Εδώ έχουμε την κλασική ιστορία όπου η σαγηνευτική ξανθιά (εξ ου και ο τίτλος Platinum Blonde) κόρη πλούσιας οικογένειας ερωτεύεται και σαγηνεύει νεαρό φτωχό δημοσιογράφο, τον οποίο σπιτώνει στην τεράστια έπαυλη της. Ο πάλαι ποτέ ανεξάρτητος δημοσιογράφος νιώθει σιγά - σιγά την καταπίεση στο νέο του γάμο, μέχρι να έρθει η στιγμή όπου θα "εκραγεί".

Μέγαλο σε διάρκεια το έργο του Frank Capra, θα μπορούσε για το 1931 να είναι λίγο μικρότερο. Ενδιαφέρον το κλείσιμο του έργου όπου ο δημοσιογράφος γράφει με τη φίλη και συνάδελφό του ένα θεατρικό με γεγονότα από τη ζωή του, το οποίο θα τον οδηγήσει να καταλάβει ότι τελικά ταιριάζει με τη φίλη, αφού και αυτή τον αγαπάει. Κυρίως όμως θα θυμόμαστε το έργο επειδή ήταν το τελευταίο από τα λίγα που πρόλαβε να γυρίσει ο νεαρός και ταλαντούχος Robert Williams, ο οποίος πέθανε λίγες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία της ταινίας από σκωληκοειδίτιδα). Στο ρόλο της σαγηνευτικής ξανθιάς η Jean Harlow (ποια άλλη) και της συναδέλφου του Williams η Loretta Young.

Passengers

Αν βρεθείς μπροστά στην ευκαιρία να το παίξεις Θεός για να αλλάξεις τη ζωή σου με συνέπεια όμως να αλλάξεις και τη ζωή ενός άλλου, θα το έκανες;

Ενδιαφέρουσα ταινία (λίγο περισσότερο σκεπτόμενης) επιστημονικής φαντασίας, το Passengers έχει δύο από τα πιο hot νεαρά ονόματα του Χόλιγουντ (Chris Pratt & Jennifer Lawrence) και ίσως ήταν ακόμα καλύτερη αν είχε ένα διαφορετικό τέλος. Αλλά ποιο να ήταν αυτό, άραγε;

Room

Συγκίνηση. Κλάμα. Έχω γίνει πολύ ευαίσθητος.

Ειδικά στο δεύτερο μισό του έργου που μάνα-παιδί προσπαθούν να προσαρμοστούν στην ελεύθερη ζωή τους, έχει μία-δυο σκηνές που με έπιασαν απροετοίμαστο.

Room

The Garden of Words | Koto no ha no niwa

Γνωριμία με το δραματικό ανίμε του Makoto Shinkai. Ο Κήπος των λέξεων αφορά τη σχέση ενός 15χρονου μαθητή με μία 27χρονη κοπέλα. Γνωρίστηκαν σε ένα πάρκο μία βροχερή μέρα και συναντιούνται στο πάρκο κάθε φορά που βρέχει. Εκπληκτικό σχέδιο, ειδικά στις σκηνές βροχής, που είναι και αρκετές, σ'αυτό το μεσαίου μήκους έργο που αξίζει να ανακαλύψουν οι ενδιαφερόμενοι!

Bone Tomahawk

Τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες αναζητούν στην άγρια δύση τη γυναίκα του ενός και το βοηθό σερίφη του άλλου, που απήχθαν από αιμοδιψείς άγριους. Απλό το στόρι αλλά σε κερδίζει...
α) με την «καθαρή» φωτογραφία για να είναι όσο πιο ρεαλιστικό γίνεται, σκονισμένο και βρώμικο, βίαιο και σάπιο λες και είναι βγαλμένο μέσα από τις σελίδες του «Ματοβαμμένου Μεσημβρινού» του Κόρμακ Μακ Κάρθι.
Και β) πολύ καλές ερμηνείες από: τον Kurt Russell (φτιαγμένος για αυτό το ρόλο), τον Matthew Fox του Lost εδώ αγνώριστος, τον Patrick Wilson με πατερίτσα και τον Richard Jenkins σε έναν από τους καλύτερους β' ρόλους των τελευταίων χρόνων.

Η ταινία Bone Tomahawk γυρίστηκε από τον πρωτοεμφανιζόμενο S. Craig Zahler, ο οποίος μας έδωσε φέτος και το επίσης υπερβολικά βίαιο Brawl in Cell Block 99.

The Rover

Μας αρέσουν οι post-apocalyptic ταινίες. Μας αρέσει ο Guy Pearce από την εποχή του Λος Άντζελες εμπιστευτικό και του Μεμέντο. Για αυτό έκατσα να δω αυτή την αυστραλέζικη ταινία με τον τίτλο The Rover. Αλλά δεν μπορείς να ταυτιστείς (έστω και λίγο) με τον πρωταγωνιστή της ταινίας, ή τουλάχιστον να τον καταλάβεις, οπότε δεν μας ενδιαφέρει η περιπλάνηση του και δεν καταλαβαίνουμε ή/και δεν δίνουμε σημασία στις πράξεις του. Κρίμα, επειδή είχα υψηλές απαιτήσεις από τον σκηνοθέτη David Michod, του οποίου η προηγούμενη ταινία Animal Kingdom με είχε ενθουσιάσει.

La Tortue Rouge (Η κόκκινη χελώνα)

Εκπληκτικό στη συγκίνηση του το μινιμαλιστικό animation Η κόκκινη χελώνα από τον Ολλανδό Michaël Dudok de Wit (σε συνεργασία με τα γιαπωνέζικα Studio Ghibli)

Τι είναι πιο σημαντικό; Η επιβίωση; Η ζωή χωρίς μοναξιά; Η οικογένεια;

Colossal

Νόμιζα θα δω μία κωμωδία φαντασίας. Το Colossal δεν ήταν τελικά κωμωδία. Η ταινία έχασε το παιχνίδι επειδή δεν ήξερε προς τα πού να κλίνει. Μια ταινία φαντασίας με πρώτο πλάνο τον αλκοολισμό.

Πάντως, ο Ισπανός σκηνοθέτης Nacho Vigalondo μας είχε δώσει πριν μερικά χρόνια το πολύ ενδιαφέρον Los Cronocrimenes (Εγκλήματα στο χρόνο).

Merry Christmas, Mr. Lawrence

Οι τρεις ιστορίες του βιβλίου "The Seed and the Sower" του Laurens van der Post μεταφέρθηκαν στο κινηματογραφικό πανί από το Nagisa Oshima. Ο Άγγλος σεναριογράφος Paul Mayersberg μαζί με τον Γιαπωνέζο Oshima μετέφεραν την πολιτισμική σύγκρουση Άγγλων-Ιαπώνων με φόντο ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π., όπου κυριαρχεί η απογοήτευση και η οργή, παρατηρώντας μεθοδικά πώς φτάνουν στα όρια τους οι άνθρωποι.

Καλά Χριστούγεννα, κύριε Λόρενς αναφωνεί ο Takeshi Kitano, σε έναν από τους πρώτους του ρόλους. Κάτι άλλο που δεν ήξερα είναι ότι ο Μπάουι δεν είναι ο Λόρενς του τίτλου. Αντίπαλος του ο (μουσικοσυνθέτης) Ryuichi Sakamoto, ο οποίος έγραψε και τη μουσική της ταινίας φυσικά.

Okja

Όταν τα οπτικά εφέ βρίσκονται στην υπηρεσία του σεναρίου και όχι να κυριαρχούν εις βάρος της ταινίας, τότε η ταινία είναι κάτι παραπάνω από πετυχημένη.
H Okja είναι λίγο επιστημονικής, λίγο ρεαλιστικής, λίγο φουτουριστικής ή/και προφητικής φαντασίας, που παρουσιάζει την αναίσθητη συμπεριφορά των πολυεθνικών, τα κόλπα των διαφημιστών και την Tilda Swinton πάλι σε διπλό ρόλο. Όλα αυτά με επίκεντρο το ταιριάστο γουρούνι που ακούει στο όνομα Όκτζα και της μικρής Κορεάτισσας φίλης του που το ανέθρεψε και προσπαθεί να το πάρει από την πολυεθνική που θέλει να το κάνει μπιφτεκάκια. Σε δεύτερους ρόλους ο Jake Gyllenhall, Paul Dano και ο Giancarlo Esposito.

I Don't Feel at Home in This World Anymore.

Η μοναξιά των ανθρώπων στην πολυπληθέστατη εποχή που ζούμε, η παράνοια και η ανωμαλία που κρύβει ο καθένας μας, η δύναμη που χρειάζεται μέσα μας για να έρθουμε αντιμέτωποι με τους σκάρτους και για να αλλάξουμε τα στραβά στον κόσμο μας.

I Don't Feel at Home in This World Anymore.