The Best Years of Our Lives (Τα καλύτερά μας χρόνια)

Η νικήτρια ταινία των 19ων βραβείων Όσκαρ ήταν η παραγωγή του William Wyler The Best Years of Our Lives. Μια ταινία παραγωγής 1946 που σκοπό είχε να εξυψώσει το ηθικό των βετεράνων αμερικανών αμέσως μετά τον πόλεμο (παρόλο που κέρδισαν τον πόλεμο!), να τους δώσει ελπίδα ότι όλα θα ξαναγίνουν φυσιολογικά και να πει στην τελική ότι τα καλύτερά τους χρόνια έρχονται. Αυτό το βλέπουμε στην οθόνη με την ιστορία τριών άγνωστων μεταξύ τους βετεράνων, οι οποίοι γνωρίζονται καθώς επιστρέφουν μαζί στην ίδια πόλη. Ο ένας είναι οικογενειάρχης, υπάλληλος σε τράπεζα, ο δεύτερος είναι ένας απλός πωλητής σε «ζαχαροπλαστείο» και ο τρίτος πρώην ποδοσφαιριστής, νυν παραπληγικός με γάντζους στη θέση των κομμένων χεριών του. Σημειώστε ότι ο Harold Russell δεν υποδύεται τον παραπληγικό· είναι όντως βετεράνος παραπληγικός, που τραυματίστηκε από έκρηξη χειροβομβίδας με συνέπεια να χάσει και τα δύο του χέρια. Οι βετεράνοι λοιπόν θα προσπαθήσουν να ενταχθούν ξανά στο κοινωνικό σύνολο, αλλά θα δουν ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα έχουν αφήσει πριν 3 χρόνια. Κρατώντας κάποια επαφή μεταξύ τους βρίσκουν την αλληλοκατανόηση που τους δίνει δύναμη για να τα βγάλουν πέρα.

Υπερβολικά συγκινητική ταινία που, όπως προαναφέραμε, αποτελεί μια τόνωση ελπίδας, μια ένεση κουράγιου, ένα χάπι αισιοδοξίας για τους αμερικανούς και τις οικογένειές τους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκπληκτική σκηνοθεσία από τον Wyler, χαρακτηριστικές λήψεις με βάθος πεδίου, όσκαρ με το τσουβάλι: 7 από τις 8 υποψηφιότητες!

La Vérité

Ψάχνοντας την Αλήθεια! Η ταινία του Henri-Georges Clouzot παραγωγής 1960 είναι —στα χαρτιά— ένα δικαστικό δράμα. Κυρίως είναι ένα one-woman-show της σεξοβόμβας Brigitte Bardot. Για την ακρίβεια, ολόκληρη η ταινία είναι η Bardot, η οποία κατηγορείται ότι δολοφόνησε έναν (από τους πολλούς) εραστή της, που την αγάπησε περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε και που κι αυτή με τη σειρά της τον αγάπησε τη λάθος χρονική στιγμή! Με συνεχή φλας-μπακ μαθαίνουμε τη μικρή και πικρή ιστορία της ζωής της, έτσι όπως την αφηγούνται στο δικαστήριο διάφοροι μάρτυρες και δικηγόροι. Μια ταινία που θέλει να κατακρίνει τις πουριτανικές αντιλήψεις αλλά κατά κύριο λόγο θέλει να αποτελέσει έναν ύμνο για αυτούς που αγαπάνε σε υπερθετικό βαθμό.

Thunder Road

Η μπι-μουβάδικη ταινία Thunder Road (1958) αποτελεί μια... cult δημιουργία με τον Robert Mitchum σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια ταινία που είναι όλη... Mitchum. Ο ίδιος ανέφερε στα γεράματα ότι μετάνιωσε που δεν έριξε περισσότερα λεφτά στο φιλμ, έτσι ώστε να βελτιώσει την παραγωγή του. Το μέτριο αυτό φιλμ, λοιπόν, μας αφηγείται τη δραματική ιστορία που αφορά τις οικογένειες λαθρέμπορων ουίσκι, που μεταφέρουν από τα βουνά τα προϊόντα τους μέσα σε τροποποιημένα αυτοκίνητα. Ο Mitchum υποδύεται έναν οδηγό μιας απ' αυτές τις οικογένειες, ο οποίος θα βρεθεί αντιμέτωπος, απ' τη μια πλευρά, με την αστυνομία που θέλει να τον συλλάβει και, απ' την άλλη, με τη μεγαλο-συμμορία που θέλει να τον «καθαρίσει» για να αναλάβει αυτή όλο το λαθρεμπόριο της περιοχής. Το σενάριο βασίστηκε σε μια ιστορία του ίδιου του Mitchum και το τραγούδι της ταινίας "The Ballad of Thunder Road" το τραγούδησε επίσης ο Mitchum, κυκλοφόρησε σε σινγκλάκι και είχε σχετική επιτυχία. Σημείωστε και το γεγονός πως ο πρωτότοκός γιος του έχει δευτεραγωνιστικό ρόλο, υποδύοντας τον... αδερφό του! Οικογενειακή υπόθεση...

The Man in the White Suit (Ο άνθρωπος με το λευκό κοστούμι)

Ο σκηνοθέτης Alexander Mackendrick που μας έδωσε τη γνωστή κωμωδία της Συμμορίας των 5, υπογράφει το 1951 την πρώτη του συνεργασία με τον Alec Guinness στην ταινία The Man in the White Suit. Ο οποίος Guinness υποδύεται έναν χημικό που δουλεύει στη βιομηχανία ρούχων και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να ανακαλύψει το απίθανο: ένα ύφασμα τόσο ανθεκτικό που δεν θα χρειάζεται αντικατάσταση και που επίσης δεν θα λερώνεται οπότε δε θα χρειάζεται και πλύσιμο. Επειδή όμως δεν τον καταλαβαίνει κανείς, απολύεται από πολλές δουλειές. Αυτός όμως επιμένει και προσπαθεί να υλοποιήσει το όραμά του, εισβάλλοντας στα εργαστήρια και κάνοντας μυστικά τα πειράματά του. Όταν έρθει η στιγμή της επιτυχίας όμως, τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν τόσο ρόδινα όσο τα φαντάστηκε. Γιατί, για πρώτη ίσως φορά, το κεφάλαιο και το προλεταριάτο θα ενώσουν τις δυνάμεις τους ώστε να μην διαρρεύσει προς τα έξω αυτή η εφεύρεση, η οποία θα είχε αρνητικές επιπτώσεις σε πάρα πολλούς τομείς της οικονομίας (κλείσιμο εργοστασίων, χάσιμο δουλειών κ.λ.π.).

Τελικά, οι παλιές ταινίες των βρετανικών Ealing Studios δεν χρειάζονται συστάσεις για την ποιότητά τους. Εδώ, η πολιτική σάτιρα αναμειγνύεται με το δράμα ενός ανθρώπου που είχε πάθος για δημιουργία. Προσθέστε και το απαραίτητο βρετανικό χιούμορ και έχετε μια πολύ καλή ταινία.

Call Northside 777 (Οι σταυροφόροι της δικαιοσύνης)

Η ταινία Call Northside 777 είναι ένα δημοσιογραφο-αστυνομο-δικαστικό δράμα παραγωγής 1948. Ο James Stewart αναλαμβάνει από τον εκδότη του να γράψει μια σειρά άρθρα για τον αδίκως καταδικασμένο ως δολοφόνο αστυνομικού, που βρίσκεται στη φυλακή εδώ και 11 χρόνια. Καθώς αρχίζει και εμπλέκεται και μπαίνει στην ουσία όλο περισσότερο, καταλαβαίνει ότι ο φυλακισμένος είναι όντως αθώος. Αυτό που του μένει είναι να προσπαθήσει με κάθε τρόπο να τον βοηθήσει για να αποφυλακιστεί. Το όλο ενδιαφέρον σ' αυτήν την (μέτρια κατά τα άλλα) ταινία (η οποία σκηνοθετήθηκε απο τον Henry Hathaway με έντονο ντοκυμενταρίστικο στυλ) βρίσκεται στην τεχνολογία της τότε εποχής. Σε μια σκηνή συγκεκριμένα, ο φυλακισμένος υποβάλλεται σε τεστ αλήθειας με τον δημιουργό του εν λόγω μηχανήματος Leonard Keeler να συμμετέχει ως... ο εαυτός του! Και προς το τέλος, η αλήθεια λάμπει χάρη στα (καινούρια) φωτοτυπικά μηχανήματα τα οποία ζουμάρουν στις φωτογραφίες και εμφανίζουν νέα δεδομένα! Θα μπορούσε να είναι και διαφήμιση στις νέες τεχνολογίες.

Pickup on South Street

Πλήρεις ημερών έφυγε χθες ο Richard Widmark. Και όλως τυχαίως, είδαμε πριν λίγες μέρες την ταινία Pickup on South Street του 1953, μια από τις πιο γνωστές μέσα από τη φιλμογραφία του ηθοποιού. Εδώ υποδύεται έναν πορτοφολά, ο οποίος θα «σηκώσει» ένα πορτοφόλι, το οποίο θα περιέχει —χωρίς ο ίδιος να γνωρίζει— ένα μικροφίλμ με κρατικά μυστικά. Αυτό το γεγονός θα το βάλει σε περιπέτειες, καθώς θα αρχίσουν να τον αναζητούν απ' τη μία πλευρά οι κατάσκοποι που χάσανε το μικροφίλμ και απ' την άλλη οι αστυνομικοί που παρακολουθούν την υπόθεση και προσπαθούνε να τους ξεσκεπάσουν. Στη μέση όλων αυτών, υπάρχει ο απαραίτητος γυναικείος χαρακτήρας που παίζει κομβικό ρόλο στην υπόθεση.

Απολαύστε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές του ανεξάρτητου και ασυμβίβαστου σκηνοθέτη Samuel Fuller, η οποία όμως έχει έντονο αντικομμουνιστικό χαρακτήρα. Παρόλο το πολιτικό της περιεχόμενο (το οποίο είναι σαφώς επηρεασμένο από τα τεκτενόμενα εκείνης της εποχής), η ταινία περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά του σκηνοθέτη Samuel Fuller που την κάνουν να ξεχωρίζει· πολύ κοντινά πλάνα, περίεργες γωνίες λήψης, κοφτό μοντάζ. Υποτιμημένος στην εποχή του, ήταν γνωστός κυρίως για τις πολεμικές του ταινίες. Ένας σκηνοθέτης που είχε ασχοληθεί με όλα σχεδόν τα κινηματογραφικά είδη και ξανα-ανακαλύφθηκε χάρη στους φανατικούς του θαυμαστές: τον Wim Wnders, τον Martin Scorsese και τον Jean-Luc Godard.

Fail-Safe (Συναγερμός θανάτου)

Πολλοί από σας μπορεί να έχετε δει την τηλεταινία Fail-Safe του Stephen Frears παραγωγής 2000 που αποτελεί ριμέικ της ομώνυμης, παλιότερης ταινίας του Sidney Lumet. Το ίδιο συνέβη και με την περίπτωσή μου· πρώτα είδαμε την νεότερη ταινία και μόλις πριν λίγες μέρες την πρώτη δημιουργία από τα 1964. Παρόλο όμως που γνώριζα την υπόθεση και το τι πρόκειται να συμβεί, τα λιτά σκηνικά, η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, τα έντονα close-ups, οι έντονες παύσεις και φυσικά το εφιαλτικό σενάριο έπαιξαν το ρόλο τους ώστε να μου σηκωθεί η τρίχα (πάλι).

Λίγα χρόνια μετά την κρίση στο Κόλπο των Χοίρων, η ταινία Συναγερμός θανάτου ήταν η μία από τις δύο παρόμοιες παραγωγές της Columbia και ήταν βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο των Eugene Burdick και Harvey Wheeler. Η άλλη -όπως φαντάζεστε- ήταν η κωμική άποψη του Kubrick επί του θέματος με την ταινία ΣΟΣ: Πεντάγωνο καλεί Μόσχα, η οποία είχε βασιστεί στο βιβλίο Red Alert του Peter George. Φοβούμενος ο Kubrick ότι μπορεί να αποτύχει εμπορικά η ταινία του αν κυκλοφορούσε ταυτόχρονα με την Fail-Safe και λαμβάνοντας υπόψη τις δικαστικές διαμάχες των συγγραφέων (περί αντιγραφής του θέματος) κατάφερε και έπεισε την εταιρεία να αναβάλει την έξοδο της ταινίας προς τις αίθουσες κατά 8 μήνες μετά την έξοδο της δικιάς του ταινίας. Όταν κυκλοφόρησε όμως το Fail-Safe, παρόλο τις καλές κριτικές, απέτυχε παταγωδώς στα ταμεία. Όσον αφορά τον δόκτωρα Strangelove, όλοι ξέρουμε τι έγινε. Ευκαιρία πάντως να αναζητήσετε και να δείτε ένα από τα καλύτερα θρίλερ της δεκαετίας του '60 και όχι μόνο.

Angels with Dirty Faces (Κολασμένες ψυχές)

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες με τον James Cagney σε γκανγκστερικό ρόλο αποτελεί η ταινία Angels with Dirty Faces του 1938. Με την παρούσα ταινία, μάλιστα, κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ. Μαζί με τον Pat O'Brien, υποδύονται δύο παιδικούς φίλους που μεγαλώνουν στη σκληρή περιοχή Hell's Kitchen της Νέας Υόρκης και που μπαίνουν από μικροί στα κόλπα. Μια αποτυχημένη ληστεία όμως ενός βαγονιού τρένου θα οδηγήσει στη σύλληψη του Cagney που θα τον στείλει στο αναμορφωτήριο, ενώ ο O'Brien θα καταφέρει να το σκάσει. Μεγαλώνοντας, οι δύο φίλοι ξανασυναντιούνται με τον Cagney να είναι πλέον ένας διαβόητος κακοποιός που επηρεάζει τη νεολαία της περιοχής, ενώ ο φίλος του είναι πλέον ιερέας. Μπλέκοντας με έναν διεφθαρμένο δικηγόρο (ο Humphrey Bogart, την εποχή που έπαιζε δεύτερους ρόλους) θα βρεθεί αντιμέτωπος με το γκανγκστερικό κύκλωμα και την αστυνομία. Η καλύτερη στιγμή της ταινίας πάντως είναι το τέλος της, όταν ο Cagney έχει συλληφθεί και έχει καταδικαστεί να «πάει» στην ηλεκτρική καρέκλα: ο ιερέας του ζητάει να το «παίξει» δειλός και να αρχίσει να φωνάζει, έτσι ώστε να μην γίνει είδωλο και ήρωας στα μάτια των παιδιών που τον είχαν ως πρότυπο. Η συνέχεια επί της οθόνης σας...

Sergeant York (Λοχίας Γιορκ)

Ο Λοχίας Γιορκ είναι η ταινία που έδωσε τη μοναδική υποψηφιότητα για όσκαρ σκηνοθεσίας στον Howard Hawks. Στον ομώνυμο ρόλο βρίσκουμε τον Gary Cooper, ο οποίος με αυτήν την ταινία κέρδισε το πρώτο του όσκαρ α' ανδρικού ρόλου. Για την ιστορία, ο Άλβιν Γιορκ ήταν ο πιο παρασημοφορεμένος αμερικανός στρατιώτης του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η ταινία χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο ωριαία (σχεδόν) μέρη. Στο πρώτο γνωρίζουμε τον Γιορκ, ο οποίος είναι ένας αγρότης, ολίγον τι ευαίσθητος στο ποτό και στις φασαρίες. Όλα αυτά αλλάζουν όταν ερωτεύεται μια κοπελίτσα και προσπαθεί να της δείξει ότι είναι εργατικός και φιλότιμος. Με τη βοήθεια και του πάστορα της περιοχής, γίνεται ένας φιλήσυχος και ειρηνιστής άνθρωπος. Στο δεύτερο μέρος πηγαίνει στην Ευρώπη για τον πόλεμο και σε μια επίθεση εναντίον των Γερμανών, καταφέρνει μόνος του να συλλάβει ολόκληρο λόχο, διευκρινίζοντας αργότερα ότι με αυτόν τον τρόπο θα ελαχιστοποιούσε τις ανθρώπινες απώλειες, εκατέρωθεν. Καθότι βρισκόμαστε στα 1941, τα πατριωτικά θέματα μονοπολούσαν τον κινηματογράφο. Παρόλο αυτά, η ταινία είναι αρκετά καλή, χάρη κυρίως στο σκηνοθετικό άγγιγμα του Hawks, που δεν αφήνει την ταινία να του ξεφύγει και να γίνει μια απλή προπαγανδιστική ταινία.

The Last Wagon (Και οι άτιμοι έχουν καρδιά)

Κλασικότροπο, b-movie western της δεκαετίας του '50 με τον Richard Widmark σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο σκηνοθέτης Delmer Daves (όπως έχουμε ξαναπεί) ξέρει να χειρίζεται παρόμοια θέματα. Έτσι και δω έχουμε μια ενδιαφέρουσα ιστορία του λευκού Comanche Todd (μεγαλομένος από Ινδιάνους) που τον συνέλαβε ένας κυνηγός κεφαλών επειδή φόνευσε τα αδέρφια του. Μόνοι μέσα στην Άγρια Δύση και σε ινδιάνικο έδαφος, βρίσκουν ένα καραβάνι το οποίο τους παρέχει τροφή και φαγητό. Όντας εγκληματίας στα μάτια του νόμου, ο Todd δένεται στο τελευταίο βαγόνι. Εξ και ο τίτλος της ταινίας The Last Wagon. Σε μια ξαφνική επιδρομή ινδιάνων, ο κόσμος του καραβανιού θα σκοτωθεί, εκτός από 5 νεαρά άτομα και τον Todd. Οπότε, η συνέχεια της ταινίας δείχνει πώς ένας έμπειρος άνθρωπος της φύσης μπορεί να τα βγάλει πέρα, έχοντας να αντιμετωπίσει τη δίψα, την πείνα, τους ινδιάνους που βρίσκονται στο κατόπι τους και το φθόνο των νεαρών που τον μισούνε επειδή είναι έτσι μεγαλομένοι. Αντιρατσιστικά μηνύματα σε μια εποχή που είχαν αρχίσει ορισμένοι δημιουργοί να αμφισβητούν τις παραδοσιακές αξίες του πατριωτισμού της Δύσης. Πανέμορφα φωτογραφημένη η ταινία, δείχνει την αγάπη του Daves για τη φύση και, στην τελική, παρακολουθείται ευχάριστα.

Seppuku (Χαρακίρι)

Επειδή γιαπωνέζικο σινεμά δεν είναι μόνο ο Kurosawa, ανακαλύψαμε (λίγο καθυστερημένα) τον Masaki Kobayashi. Συγκεκριμένα, είδαμε την ταινία Χαρακίρι του 1962, η οποία βραβεύτηκε και με το Ειδικό βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών της επόμενης χρονιάς. Μια ταινία που, όπως υποδηλώνει ο τίτλος της, ασχολείται με το έθιμο της αυτοκτονίας των σαμουράι, το γνωστό στο δυτικό πολιτισμό ως χαρακίρι (σεπούκου στα γιαπωνέζικα).

Στη φεδουαρχική Ιαπωνία του 17ου αιώνα, ένας περιπλανώμενος σαμουράι πηγαίνει στον οίκο ενός μεγάλου αφέντη της περιοχής για βρει κατάλληλο μέρος ώστε να πράξει το τελετουργικό για το χαρακίρι. Εκεί μαθαίνει την ιστορία του γαμπρού του που οδηγήθηκε από τρεις πολεμιστές σε ατιμωτική αυτοκτονία με σπαθί φτιαγμένο από μπαμπού. Λίγο πριν πράξει αυτός χαρακίρι, διηγείται την ιστορία από τη δικιά του πλευρά φωτίζοντας τις απαραίτητες λεπτομέρειες και συμπληρώνει την ιστορία με την εκδίκηση που έχει ήδη πάρει το δρόμο της. Με συνεχή φλας-μπακ, με απίστευτες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, με εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία και υποβλητική ατμόσφαιρα, ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα εκπληκτικό φιλμ, στο οποίο κατακρίνει την υποκρισία των φεουδαρχών και την κατάπτωση των ηθικών αξιών, που μοναδικό στόχο έχουν να διατηρήσουν την άρχουσα τάξη ως έχει. Να κλείσω λέγοντας ότι η ποιότητα εικόνας και ήχου του DVD από τις εκδόσεις Criterion είναι φανταστική.

Δείτε/κρύψτε ένα τρίλεπτο τρέιλερ για το Χαρακίρι.

Slaughterhouse-Five

Εν αρχή ήταν το βιβλίο. Πρόκειται για το «Σφαγείο Νο 5» (μπορείτε να το βρείτε από τις εκδόσεις Κάκτος) του μεγάλου σατυρικού συγγραφέα Kurt Vonnegut. Με το δικό του σουρεαλιστικό τρόπο και με τη χρήση του ταξιδιού στο χρόνο, μας αφηγείται την ιστορία της ζωής του Billy Pilgrim μέσα από επιλεγμένες στιγμές. Όλες όμως έχουν σαν «μέσο σύγκρισης» την περίοδο που ο ήρωας μας βρισκόταν στο βομβαρδισμό της Δρέσδης κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα γεγονός που στιγμάτισε τον ίδιο τον συγγραφέα, καθώτι βρισκόταν ο ίδιος παρών τότε.

Η ομώνυμη ταινία του George Roy Hill από το 1972 είναι μια μεγάλη παραγωγή από τη Universal, η οποία συλλαμβάνει τη δαιδαλώδες αφήγηση και το σκεπτικό του συγγραφέα, δημιουργώντας και όμορφους παραλληρισμούς με τη μετέπειτα ζωή του πρωταγωνιστή και με αυτά που έζησε στον πόλεμο. Αναζητήστε την ταινία Slaughterhouse-Five για να δείτε πώς μια ταινία είναι αντιπολεμική χωρίς να χρειάζετε να δείχνει τόνους από αίμα, εκρήξεις και ατελείωτους πυροβολισμούς. Προσθέστε και τον σχολιασμό για τον αλόγιστο βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Συμμάχους λίγες μέρες πριν το τέλος του πολέμου, σε μια πόλη, σημειώστε, που δεν ήταν στρατιωτικός στόχος. Μια πράξη που στις μέρες μας θα χαρακτηρίζαμε τρομοκρατική, αλλά τότε την διέπραξαν οι νικητές του πολέμου. Κάτι σαν τη Βαγδάτη και τα όπλα μαζικής καταστροφής, ας πούμε, στις μέρες μας.
Η ταινία απέσπασε το Ειδικό βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών το 1972 αλλά η εμπορική της αποτυχία οδήγησε το σκηνοθέτη να γυρίσει στο μέλλον πιο εύπεπτες και διασκεδαστικές ταινίες, όπως, παραδείγματος χάρη, το Κεντρί που γύρισε την επόμενη χρονιά και απέσπασε 7 βραβεία Όσκαρ!

True Grit (Αληθινό θράσος)

Το Αληθινό θράσος του 1969 είναι η ταινία που έδωσε το Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου για πρώτη (και τελευταία) φορά στον John Wayne. Μια βράβευση που περισσότερο είχε τιμητικό χαρακτήρα για τη συνολική προσφορά του Wayne παρά για τις ερμηνευτικές του ικανότητες. Κι αυτό διότι (και) εδώ ο John Wayne υποδύεται... τον John Wayne! Λιγάκι πιο γερασμένος, υποδύεται έναν αστυνόμο/κυνηγό κεφαλών, ολίγον μεθύστακα και αρκετά βίαιο. Μια κοπελίτσα που ψάχνει το δολοφόνο του πατέρα της τον προσλαμβάνει και μαζί με έναν ομοσπονδιακό αστυνομικό που ψάχνει το ίδιο άτομο ξεκινάνε όλοι μαζί ένα ταξίδι στην αμερικανική ενδοχώρα και ειδικότερα σε ινδιάνικο έδαφος. Η ταινία ξεκινάει χαλαρά και ολίγον τι βαρετά, χωρίς να έχει νεύρο. Στην πορεία όμως «νοστιμίζει», κυρίως χάρη στην κοπελίτσα, η οποία αποτελεί ένα εντελώς αταίριαστο στοιχείο μέσα σε ένα καθαρά ανδρικό περιβάλλον και στις υπέροχες εικόνες που συλλαμβάνει ο φακός του σκηνοθέτη Henry Hathaway από τα Εθνικά Πάρκα των ΗΠΑ, κάτι που είχε κάνει επίσης καλά και στον Νεβάδα Σμιθ.

Le Deuxième Souffle (Η δεύτερη πνοή)

Μια από τις όχι και τόσο γνωστές ταινίες (στο ευρύ κοινό) του Jean-Pierre Melville αποτελεί η ταινία Δεύτερη πνοή του 1966, παρόλο που ταυτοχρόνως είναι μια από τις καλύτερες δημιουργίες αυτού του μεγάλου Γάλλου σκηνοθέτη.

Η ιστορία του σκληρού παράνομου Γκου (ένας απίστευτος Λίνο Βεντούρα) που δραπετεύει, κυνηγιέται, οργανώνει ληστείες, συλλαμβάνεται και ξαναδραπετεύει έχει προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Η μοίρα του υποκόσμου είναι γνωστή και γράφεται με αίμα. Σε μια εποχή που ακόμα και μεγάλοι κακοποιοί συνεργάζονται με την αστυνομία και αντίστοιχα οι αστυνομικοί τα έχουν κάνει «πλακάκια» με τους εγκληματίες, το ήθος και η στάση ζωής του Βεντούρα θα είναι αυτό που θα τον κάνει να ξεχωρίζει. Και στο τέλος, μοναδικός σκοπός του δεν θα είναι η επιβίωση, αλλά η διασφάλιση του ονόματός του. Μπορώ να πω ότι η τελική σκηνή μού έφερε λιγάκι στο μυαλό το τέλος των Reservoir Dogs; Πάντως, το ριμέικ της ταινίας που κυκλοφόρησε πέρυσι (με Daniel Auteuil και Monica Bellucci) δεν το έχω δει ακόμα και δεν μπορώ να πάρω θέση. Όπως και να 'χει, αυτή η ταινία παραμένει συγκλονιστική.

Cowboy (Ο δαίμων του Ρίο Γκράντε)

Ο Jack Lemmon υποδύεται έναν (και ερωτοχτυπημένο) ρεσεψιονίστ ξενοδοχείου του Σικάγο, που έχει ένα κρυφό όνειρο να γίνει Cowboy! Όταν γνωρίσει τον πολύπειρο επαγγελματία του είδος Glenn Ford, θα καταφέρει να γίνει συνέταιρός του και θα τον ακολουθήσει μέχρι το Μεξικό. Στην πορεία όμως θα δει ο ίδιος ότι η ζωή στη φύση για έναν καουμπόι δεν είναι τόσο εύκολη και ρομαντική (όπως τη φανταζόταν). Οι δυσκολίες θα ακολουθούν η μία την άλλη και τα νεύρα θα αρχίσουν να τεντώνονται, με αποτέλεσμα η σχέση των δύο αφεντικών να φτάσει σε οριακό σημείο.

Ο σκηνοθέτης Delmer Daves είχε στο ενεργητικό του αρκετές western ταινίες και εδώ χειρίζεται με άνεση το υλικό του. Αυτή η ταινία του 1958 ξεκινά με καθαρό κωμικό χαρακτήρα· η χρησιμοποίηση του Jack Lemmon είχε φυσικά αυτό το σκοπό. Βλέπετε, μετά το Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου που πήρε το 1955 στον κωμικό του ρόλο στο Mister Roberts ήταν ένα απ' τα hot νέα κωμικά πρόσωπα του Χόλιγουντ. Στην πορεία όμως η ταινία αλλάζει άρδην κατεύθυνση και γίνεται αρκετά σοβαρή και δραματική, μια αλλαγή που δεν την περίμενα και μου φάνηκε εντελώς ξαφνική. Η ταινία πάντως καταλήγει να είναι ένας φόρος τιμής σ'αυτούς τους ανθρώπους. Στην τελική, χωρίς να είναι καμιά σπουδαία ταινία, βλέπεται άνετα και όχι μόνο από τους φανατικούς του είδους.

Here Comes Mr. Jordan (Ο αόρατος μίστερ Τζόρνταν)

Χαριτωμένη η ταινία Here Comes Mr. Jordan του 1941. Ο Robert Montgomery πεθαίνει (πριν την ώρα του) σε αεροπορικό ατύχημα αλλά η ομάδα που είναι υπεύθυνη να τον μεταφέρει στον άλλον κόσμο δεν το έχει γραμμένο στα πρακτικά! Έτσι ο υπεύθυνος Claude Rains αναλαμβάνει να τον γυρίσει πίσω στη Γη και να του βρει κατάλληλο σώμα, καθώς το δικό του έχει αποτεφρωθεί! Αυτό που ακολουθεί είναι... ο χαμός του χαμού! Κωμικά μπλεξίματα, τραγελαφικές καταστάσεις σε μια εμπορική επιτυχία της εποχής, που δεν απαιτεί από το θεατή περισσότερες καλλιτεχνικές αξιώσεις, παρά την απλή διασκέδασή του. Βραβεύτηκε με τα Όσκαρ καλύτερου σεναρίου και Όσκαρ καλύτερης πρωτότυπης ιστορίας, ενώ ήταν υποψήφια για αρκετά ακόμη. Βασίστηκε στο θεατρικό Heaven Can Wait του Harry Segall. Αν ο τίτλος σας λέει κάτι, είναι επειδή ο Warren Beatty γύρισε το ομώνυμο (με το θεατρικό) ριμέικ της ταινίας το 1978. Η ιστορία πάντως έχει μεγάλη απήχηση στο Χόλιγουντ, καθώς το 1947 γυρίστηκε μια (κάπως σαν) συνέχεια με το όνομα Down to Earth και ένα ριμέικ του ριμέικ εν έτη 2001 που λεγόταν κι αυτό Down to Earth με τον Chris Rock. Τρελή έμπνευση αυτό το Χόλιγουντ... Η δικιά μας περίπτωση, πάντως, βρίσκεται και στο ίδερνετ άρκαϊβ προς θέαση και δωρεάν κατέβασμα. Όπως καταλαβαίνετε, κι εδώ τα δικαιώματα της ταινίας έχουν λήξει!

Jeremiah Johnson (Ιερεμίας Τζόνσον, ο αλύγιστος)

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του '70 και το κινηματογραφικό είδος του western έχει πάρει την κατηφόρα. Ο Sydney Pollack παρουσιάζει όμως το 1972 τον Jeremiah Johnson· ένα western που ουδεμία σχέση έχει με τα κλασικά του είδους. Θα λέγαμε ότι είναι μια εξερεύνηση της ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου που βαρέθηκε τον πολιτισμό και ήθελε να γίνει mountain man, να ζήσει στα βουνά ένα με τη φύση. Το πείσμα του θα τον σώσει τον πρώτο καιρό από την πείνα και το κρύο, καθώς δε γνωρίζει τους τρόπους για να τα βγάλει πέρα στην άγρια φύση. Στην πορεία μαθαίνει να επιβιώνει, μαθαίνει να συναναστρέφεται με τους Ινδιάνους της περιοχής και προσπαθεί να χτίσει ένα σπίτι για την οικογένεια που... του φορτώθηκε! Εδώ ο Pollack αναζητά την απάντηση στο ερώτημα αν μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει οργανωμένα και πολιτισμένα στην άγρια φύση, μέσα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Όποια κι αν είναι η απάντηση, εμείς βλέπουμε στην οθόνη μας την αγάπη του Pollack για τη φύση, βλέπουμε μια πανέμορφη εικαστικά ταινία, με τον Redford σε έναν από τους καλύτερους (και πιο χαρακτηριστικούς) του ρόλους.

Il Conformista (Ο κομφορμίστας)

Σε όλη τη διάρκεια της —καλύτερης για πολλούς— ταινίας του Bernardo Bertolucci του 1970, Ο Κομφορμίστας, παρατηρούμε τον πρωταγωνιστή Jean-Louis Trintignant να προσπαθεί να γίνει ένας «κανονικός» άνθρωπος. Μια προσπάθεια που θα τον οδηγήσει να παντρευτεί μια κοπέλα που δεν αγαπά, να συμμετάσχει στο φασιστικό κίνημα της προπολεμικής Ιταλίας και να πάει στο Παρίσι για να δολοφονήσει έναν αυτοεξορισμένο, πρώην καθηγητή του. Όλα αυτά μέσα από ανεπανάληπτης ομορφιάς εικόνες, μέσα από μια δαιδαλώδης αφήγηση, όπου το παρελθόν μπλέκεται επιδέξια με το παρόν. Θέματα όπως η σχέση του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο, για τη φασιστική Ιταλία και για την κατάπτωση των ηθικών αξιών πλασάρονται μέσα από τα πανέξυπνα καδραρίσματα του Bertolucci, την πανέμορφη φωτογραφία και τα εκπληκτικά μπαρόκ και αρτ-ντεκό σκηνικά, που στο τέλος εξυψώνουν την ταινία σε κάτι παραπάνω από μια απλή φιλμική εμπειρεία· ιδού η κινηματογραφική τέχνη σε όλο της το μεγαλείο.

The Glass Key (Γιατί εσκότωσα)

Βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Dashiell Hammett (που λέγεται ότι ήταν και το αγαπημένο του), η ταινία The Glass Key του 1942 είναι αυτό που φαντάζεστε· ένα film-noir που περιέχει όλα τα απαραίτητα συστατικά του είδους, όπως διαμορφώθηκαν μέσα στη δεκαετία του '40 και όπως τα έχετε δει φυσικά και σε άλλες ταινίες. Υπόκοσμος και νταήδες, διεφθαρμένοι πολιτικοί, ανθρώπινα πάθη, φιλίες και προδοσίες, μοιραίες γυναίκες και μέσα (ή ανάμεσα) σε όλα αυτά ένας σκοτεινός αντι-ήρωας που προσπαθεί να βρει την άκρη από το μπερδεμένο κουβάρι της αλήθειας. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκεται όμως ένας άγνωστος επαγγελματίας που δεν καταφέρνει να εξυψώσει (σε αντίθεση π.χ. με τον John Huston και το Γεράκι του) την ταινία, η οποία μοιάζει παγιδευμένη στην εμπορευματοποίηση του πρωταγωνιστικού διδύμου, το οποίο ήταν... hot εκείνη τη χρονική περίοδο.

Unfaithfully Yours (Το φιλί της άπιστης)

Είχα διαβάσει κάποτε για τον σεναριογράφο και μετέπειτα σκηνοθέτη Preston Sturges ότι στις ταινίες του οι ατάκες πέφτουν σαν το χαλάζι. Να προσθέσω εγώ και με ρυθμούς πυροβόλου όπλου! Αυτό θυμήθηκα με το που είδα την φοβερή, σκοτεινά κωμική ταινία, παραγωγής 1948, με τον τίτλο Unfaithfully Yours.

Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την ταινία σε τρία μέρη. Στο πρώτο γνωρίζουμε φυσικά τους χαρακτήρες και μαθαίνουμε (όπως και ο ίδιος) ότι η γυναίκα του μαέστρου Rex Harrison τον απατάει. Στο δεύτερο μέρος, ο μαέστρος παρουσιάζει με την ορχήστρα του τρία έργα των Rossini, Wagner και Tchaikowsky και τον βλέπουμε με την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση να φαντάζεται τρεις διαφορετικούς τρόπους για να την εκδικηθεί ή ακόμα και να τη δολοφονήσει. Ειδικά η πρώτη προσπάθεια είναι... μαεστρικά ενορχηστρωμένη! Προς στιγμήν, θα σας φέρει στο μυαλό τη Μέρα της μαρμότας. Στο τρίτο μέρος της ταινίας αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει τα σχέδια του, μόνο που η ζωή είναι αρκετά διαφορετική απ' ό,τι η φαντασία με αποτέλεσμα να αποτυχαίνει συνεχώς, με τέτοιο τρόπο που θα ζήλευε ακόμα και ο Jerry Lewis! Το happy-end είναι φυσικά δεδομένο αλλά η ταινία είναι απολαυστικότατη και για τα 100 λεπτά της. Η εμπορική της αποτυχία όμως και το γεγονός ότι το θέμα της ήταν αρκετά μακάβριο για τα γούστα πολλών κριτικών της εποχής αποτέλεσαν βαρύ πλήγμα στο Sturges που λέγεται ότι δεν μπόρεσε να ανακάμψει ουσιαστικά και η καριέρα του έληξε λίγα χρόνια αργότερα. Το ομώνυμο ριμέικ, τέλος, του 1984 με τους Dudley Moore και Nastassja Kinski φυσικά και δεν συγκρίνεται.

The Dark Corner (Το σταυροδρόμι της αμαρτίας)

Η ταινία The Dark Corner του 1946 είναι μια film-noir ταινία που από χιλιόμετρα βρωμάει αρπαχτή! Καταρχάς, έχουμε τη συμμετοχή του Clifton Webb σε έναν ρόλο που είναι (σχεδόν) αντιγραφή του ρόλου που είχε στην πετυχημένη ταινία Laura και ως προς το χαρακτήρα που υποδύεται και ως προς τη σχέση που έχει ο Webb με τη νεαρή σύζυγό του, η οποία θυμίζει έντονα τη σχέση του με τη Λώρα στην ομώνυμη προαναφερθείσα ταινία. Έπειτα, η χρήση του ονόματος της μετέπειτας σούπερ-σταρ της τηλεόρασης Lucille Ball σε πρώτη θέση αποσκοπεί φυσικά στη διαφήμιση αυτού του προϊόντος και μόνο, μιας και ο δικός της ρόλος είναι κάτι σαν νοικοκυρά γραμματέας σε απόγνωση, για να μην τη χαρακτηρήσουμε γλάστρα. Ο σκηνοθέτης Henry Hathaway εδώ διεκπεραιώνει απλά άλλη μια επαγγελματική υποχρέωση. Η υπόθεση επίσης είναι αρκετά προβλέψιμη και το όλο εγχείρημα στην τελική βλέπεται μόνο για να περάσει η ώρα· μία και μισή για την ακρίβεια!

Destination Moon (Απ' τη Γη στη Σελήνη/ΣΟΣ Σελήνη καλεί διάστημα)

Μετά τον Ιούλιο Βερν και τον Georges Melies, το 1950 ήταν η ώρα του Χόλιγουντ να επικοίσει τη Σελήνη. Ο τίτλος Destination Moon τα λέει όλα (οι ελληνικοί τίτλοι λένε ακόμα περισσότερα!). Το ενδιαφέρον σε αυτήν την περίπτωση έγκειται στο ότι οι δημιουργοί προσπάθησαν —με τα όποια μέσα διέθεταν εκείνη την εποχή— να φτιάξουν όσο πιο αληθοφανή γινόταν την ιστορία της κατασκευής του πυραύλου που θα πήγαινε τους πρώτους ανθρώπους στο φεγγάρι. Για αυτό λόγο έχουμε πολλές τεχνικές αναλύσεις και ένα ενδιαφέρον ένθετο βιντεάκι με τον... Woody τον τρυποκάρυδο που μας εξηγεί πολλά πραματάκια! Λιγότερο όμως από μια ταινία μυθοπλασίας πάντως, η ταινία αγγίζει το ντοκυμενταρίστικο στυλ (για να μην πούμε το προπαγανδιστικό). Ειδικά οι αναφορές για την απειλή της ανθρωπότητας αν και εφόσον κάποιοι εχθροί προλάβουν και πάνε πρώτοι στο φεγγάρι και το χρησιμέψουν ως βάση για να εκτοξεύουν πυραύλους, ακούγονται λίγο αστείες σήμερα. Επίσης αστείες μπορεί να σας φανούν πολλές σκηνές, εδικά αυτές πάνω στον πύραυλο που... περπατάνε στο διάστημα και μερικές στο φεγγάρι· το σημερινό μάτι που έχει φάει τα εφέ με το κουτάλι θα τις δει ως παιχνίδια με playmobil! Εν κατακλείδι, η ταινία βλέπεται για... εγκυκλοπαιδικούς λόγους!

Υ.Γ.: Εμένα πάντως μου έφερε στο μυαλό την ομώνυμη περιπέτεια του... Τεν-Τεν!

Detour

Γυρισμένο σε έξι μόλις μέρες, με προϋπολογισμό κάτι λιγότερο από $200.000, με πολύ προχειρότητα και πολύ voice-over αφήγηση, η ταινία Detour του 1945 είναι —αν μη τι άλλο— ένα χαρακτηριστικό b-movie της εποχής. Είναι όμως και μία film-noir ταινία που έχει αποκτήσει έκτοτε έντονο cult χαρακτήρα. Μέσα σε 67 λεπτά βλέπουμε πώς η ζωή ενός ανθρωπάκου με ταλέντο (πιανίστας στην επαρχία) θα πάρει τη λάθος «παράκαμψη» που θα τον βγάλει «εκτός πορείας». Μια διαδρομή απόλυτου πεσιμισμού. Με τόσο χαμηλό μπάτζετ, ο σκηνοθέτης Edgar Ulmer συμπεριέλαβε αρκετές σκηνές από τη διαδρομή Νέα Υόρκη-Λος Άντζελες χρησιμοποιώντας το ίδιο φιλμ ανάποδα και αυτό το καταλαβαίνεις σε ορισμένες σκηνές βλέποντας τους οδηγούς και το τιμόνι να είναι ανάποδα, λες και είναι... Άγγλοι! Και μιας και βρισκόμαστε στη δεκαετία του '40, η επιτροπή λογοκρισίας δεν θα άφηνε να περάσει η ταινία με τους φόνους χωρίς τιμωρία, εξ ου και το συγκεκριμένο φινάλε που επέλεξε ο σκηνοθέτης.

Μπορείτε να τη δείτε (ή και να την κατεβάσετε) ολόκληρη στο ίδερνετ-αρκάιβ, μιας και τα δικαιώματά της έχουν εκπέσει!

Les Enfants Terribles (Τα τρομερά παιδιά)

Στην ταινία του 1950 Les Enfants Terribles έχουμε μια μεγάλη συνεργασία του νεαρού τότε στο κουρμπέτι Jean-Pierre Melville και του πολυτεχνίτη Jean Cocteau. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Κοκτώ που εκδόθηκε το 1929, η ταινία παρακολουθεί την τρομερή (και σχεδόν ανόσια) σχέση δύο αδερφιών που έχουν αποκόψει τους εαυτούς τους από τον υπόλοιπο κόσμο, παίζουν τρομερά εγκεφαλικά παιχνίδια (η λεκτική βία δίνει και παίρνει) που όσοι τους παρακολουθούν βγάζουν λάθος συμπεράσματα. Όταν όμως στο κλειστό περιβάλλον τους εισβάλει το ερωτικό ειδύλλιο, η ζήλια θα φέρει θανάσιμα αποτελέσματα.

Ένα κινηματογραφικό ποίημα, θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε. Ο Cocteau χρησιμοποιεί τη βαθιά φωνή του έχοντας το ρόλο του αφηγητή και ο Melville παίρνει την κάμερα και με τις οπερατικές κινήσεις του δεν αφήνει τίποτα κρυφό. Σημειώστε ότι ο Cocteau διάλεξε τον Melville ως σκηνοθέτη έχοντας δει την προηγούμενη χρονιά την παρθενική του ταινία μεγάλου μήκους, την Le silence de la mer.

Duel (Η μονομαχία)

Από ένα μικρό διήγημα του Richard Matheson που πρωτοδημοσιεύτηκε στο Playboy, μας προέκυψε η τηλεταινία Duel. Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε το 1971 και η επιτυχία της οδήγησε τη Universal στο να την προωθήσει και στις κινηματογραφικές αίθουσες, προσθέτοντας λίγα λεπτά επιπλέον χρόνου (ώστε να φτάσει τα 90) και να μοιάζει πιερισσότερο με κινηματογραφική ταινία! Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε τον 25χρονο Steven Spielberg, ο οποίος με την πρώτη του τηλεταινία (από τις 3 που θα γυρίσει συνολικά για τη Universal) πετυχαίνει διάνα και δίνει την απαραίτητη ώθηση στην καριέρα του μέχρι να έρθουν... τα Σαγόνια του Καρχαρία που θα την εκτοξεύσουν στο... σινε-διάστημα!

Η υπόθεση της ταινίας απλοϊκότατη: τεράστιο φορτηγό κυνηγάει μικρό ΙΧ. Μέχρι το τέλος της ταινίας δεν μαθαίνουμε το λόγο αυτής της φονικής καταδίωξης. Αυτή η αόριστη απειλή όμως βοηθάει στην αύξηση του σασπένς, το οποίο είναι όλη η ουσία της ταινίας (όπως θα έλεγε και ο κύριος Χίτσκοκ). Το όλο θέμα κοπιαρίστηκε έκτοτε πολλάκις. Πρόχειρα στο μυαλό μού έρχονται το Mad Max, το επεισόδιο του... ΚΙΤΤ εναντίον του Γολιάθ(!), η αστεία ταινία Maximum Overdrive του Stephen King και το βίντεο-κλιπ για το τραγούδι Enter Sadman των Metallica.

Nevada Smith

Ο σκηνοθέτης Henry Hathaway έγινε γνωστός τη δεκαετία του '40 γυρίζοντας διάφορα film-noir, αλλά στα γεράματά του (τη δεκαετία του '60) είπε να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τα western. Ο Νεβάδα Σμιθ λοιπόν του 1966 είναι μια τέτοια περίπτωση με τον Steve McQueen στο ρόλο του τίτλου, ή κατά κόσμον Max Sand. Υποδύεται έναν νεαρό που ψάχνει τους τρεις δολοφόνους του λευκού πατέρα και της ινδιάνας μητέρας του. Αυτή η αναζήτηση για στυγνή εκδίκηση θα τον κάνει να ταξιδέψει σε όλη την Άγρια Δύση. Προσπαθώντας θερμόαιμα να τους πάρει στο κατόπι το μόνο που θα καταφέρει είναι να βρεθεί χαμένος σε ερημικά τοπία, χωρίς φαγητό και καταφύγιο. Τότε θα τον περιθάλψει ένας έμπορος όπλων και φυσιγγίων και θα του μάθει πέντε-δέκα πράματα για τα όπλα και κυρίως για τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Η συνέχεια της αναζήτησής του θα γίνει μεθοδικά και με ψυχρό αίμα· θα δουλέψει ως καουμπόι, θα μπει επίτηδες στη φυλακή, θα συμμετάσχει σε μια συμμορία ληστών κι όλα αυτά για να φτάσει πιο κοντά στο σκοπό του. Η πορεία του όμως θα επηρεαστεί και από μια ινδιάνα και έναν καλόγερο που σε διαφορετικές περιπτώσεις τον βοήθησαν να επιβιώσει και να αναρρώσει. Στο τέλος όμως όταν θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον δολοφόνο (ένας απολαυστικότατος Karl Malden) θα καταλάβει τη διαφορά μεταξύ τους και εκεί θα αναγεννηθεί.

Τα χαρακτηριστικά της εκδίκησης και της βίας στην Άγρια Δύση τα έχουμε δει και αλλού, απλώς εδώ βλέπουμε σε όλη τη διάρκεια της ταινίας τον κεντρικό χαρακτήρα να είναι ντοπαρισμένος για εκδίκηση και γι' αυτό η σχετικά γρήγορη αλλαγή πλεύσης στο τέλος δεν με ικανοποίησε απόλυτα. Παρά ταύτα, η ταινία είναι ευχάριστη, ειδικά για το... μάτι με τα έντονα χρώματα και τα όμορφα φωτογραφημένα τοπία της αμερικανικής ενδοχώρας και των Εθνικών Πάρκων.

The Hill (Ο λόφος)

Η ταινία The Hill του 1965 ξεκινάει και από τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται. Για να είμαι όμως ειλικρινής, δεν ήξερα καν τι πραγματεύεται η ταινία πριν τη δω. Δύο ώρες μετά, έχω παρακολουθήσει μια απίστευτη ταινία που μου τίναξε τα μυαλά και μου τσίτωσε τα νεύρα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δυνατό δράμα στρατιωτικής φυλακής. Όλοι οι πικραμένοι λιποτάκτες και όσοι άλλοι ένστολοι έχουν διαπράξει αδικήματα εν καιρώ πολέμου, μεταφέρονται σ' αυτή τη φυλακή για να στρώσουν χαρακτήρα με τη βοήθεια των βάναυσων και υπερβολικά τυπικών (πες και στρατόκαυλων) καραβανάδων. Ψυχολογική βία και ανδρική τεστοστερόνη στο μάξιμουμ σ' αυτήν την ταινία, όπου πολλοί έχουν αναφέρει ότι ο σκηνοθέτης Sidney Lumet πήρε τη δύναμη των 12 Ένορκων (για πολλούς, η καλύτερη ταινία του) από το δωμάτιο του δικαστηρίου και την τοποθέτησε στη βρετανική στρατιωτική φυλακής καταμεσής της ερήμου στη Νότια Αφρική. Σίγουρα η καλύτερη ταινία του Lumet από τις δουλειές που έκανε τη δεκαετία του '60. Αυτή παρεπιμπτόντως αποτέλεσε την πρώτη συνεργασία του σκηνοθέτη με τον Sean Connery, από τις πέντε συνολικά. Οι υπόλοιπες ήταν: Η μεγάλη ληστεία της Νέας Υόρκης, Αυτή είναι η ιστορία μου, Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές και Οικογενειακή υπόθεση.

Cool Hand Luke (Ο μεγάλος δραπέτης)

Μια από τις καλύτερες ταινίες του Paul Newman αποτελεί η παραγωγή του 1967 Cool Hand Luke. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι άλλο ένα δράμα φυλακών, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Θα λέγαμε κυρίως ότι είναι μια ταινία για την ελευθερία του πνεύματος ή καλύτερα μια ταινία αμβισβήτησης. Βρισκόμαστε εξάλλου στη κατεξοχήν δεκαετία αμβισβήτησης, όπως είναι αυτή του '60. Ο Newman χλευάζει το σύστημα και προσπαθεί να το υποτάξει με το δικό του τρόπο αλλά αυτό θα φέρει αρνητικά αποτελέσματα. Στην πορεία βλέπει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, αλλά αυτό δε θα τον κάνει να σταματήσει από το να συνεχίζει να προσπαθεί. Όπως λέει και το σλόγκαν της ταινίας: Το έγκλημά του: ο αντικομφορμισμός του. Η καταδίκη του: τα κάτεργα.

Σημειώστε το γεγονός ότι το σενάριο έγραψε ο Donn Pearce, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του, κατάδικος και ο ίδιος για δύο χρόνια σε καταναγκαστική εργασία. Τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ μουσικής, σεναρίου, α' ανδρικού ρόλου για τον Newman και β' ανδρικού για τον George Kennedy. Ο τελευταίος ήταν ο μόνος που τσίμπησε το αγαλματίδιο!