The Prowler (Έγκλημα στους άσπρους βράχους)

Η αγαπημένη ταινία του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων James Ellroy. Ένα από τα καλύτερα σενάρια του Dalton Trumbo, ο οποίος δεν πήρε credit λόγω της μακαρθικής blacklist, ενώ ο σκηνοθέτης Joseph Losey αυτοεξορίστηκε στην Αγγλία όταν τον κάλεσαν να καταθέσει στην επιτροπή, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Με το ψευδώνυμο S.P. Eagle υπέγραψε και ο παραγωγός Sam Spiegel, αλλά αυτός το έκανε αρκετά συχνά. Η ταινία The Prowler παρουσιάζει ένα διαφορετικό, πιο σκοτεινό τρόπο απόκτησης του αμερικανικού ονείρου, ο οποίος τρόπος όμως θα οδηγήσει τον πρωταγωνιστή σε όλων των ειδών τα αδιέξοδα. Ο αστυνομικός Van Heflin γοητεύεται από την Evelyn Keyes, που μένει μόνη τα βράδια στο σπίτι, καθώς ο σύζυγός της έχει νυχτερινή ραδιοφωνική εκπομπή. Με την επιμονή του θα την γοητεύσει και θα θελήσει να την παντρευτεί. Θα δεχθεί να την πάρει από το σύζυγό της όμως χωρίς λεφτά, ή θα κανονίσει «κάτι άλλο» που θα του αποφέρει και... έξτρα κέρδος;

Παρά την φαινομενικά απλοϊκή της υπόθεση, αποτελεί ένα από τα καλύτερα φιλμ-νουάρ της εποχής επειδή, πολύ απλά, παρουσιάζει πολύ τρομακτικά/ρεαλιστικά όλα τα λάθος βήματα που μπορεί να πάρει κάποιος (ή κάποιοι) και να οδηγηθεί «εκτός τροχιάς». Οι τελευταίες σεκάνς, όπου το ζευγάρι έχει αποτραβηχτεί στην πόλη-φάντασμα Calico, στην έρημο Μοχάβε, θα σας μείνουν για καιρό χαραγμένες στη μνήμη. Το μοναδικό ελάττωμα του έργου θα λέγαμε ότι είναι η συμπρωταγωνίστρια Evelyn Keyes, η οποία ήταν σύζυγος εκείνη την εποχή του John Huston. Δυστυχώς για μας, βρήκαν λάθος ταινία για να την αναδείξουν... Μια άλλη femme-fatale του τύπου Gloria Grahame ή Ida Lupino ίσως ήταν καλύτερα. Αλλά, πάλι, ποιος ξέρει αν θα πετύχαινε κι αυτό;

Anna Christie

Φτώχεια, μιζέρια, αλκοολισμός και επαιτεία! Τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή συνθλίβονται από το παρελθόν και από τα μυστικά που βασανίζουν το μυαλό! Ο παλαίμαχος σκηνοθέτης (από την εποχή του βωβού) Clarence Brown κινηματογραφεί το θεατρικό του Ευγένιου Ο'Νιλ. Η Anna Christie είναι η Greta Garbo στην πρώτη ομιλούσα, αμερικανική ταινία της. Ο Charles Bickford είναι πιο νέος από οποιαδήποτε άλλη ταινία έχουμε δει. Η ταινία κυλάει σχετικά αργά (λόγω θεατρικών καταβολών), χωρίς μουσική υπόκρουση και αυτό μπορεί να ξυνίσει κάποιους. Όταν όμως θα έρθει η ώρα των αποκαλύψεων, της κορύφωσης του δράματος και της εξιλέωσης, θα ανταμειφθείτε. Διπλή υποψηφιότητα για τον κύριο Brown για όσκαρ σκηνοθεσίας το 1930 για αυτή την ταινία όπως και της Romance που έκανε την ίδια χρονιά. Ομοίως και για την κυρία Garbo, υποψηφιότητα για όσκαρ γυναικείας ερμηνείας, η οποία συμμετείχε και στα δύο έργα.

The Wild One (Ο ατίθασος)

Έγινε διάσημος ως ερμηνευτής από την πρώτη του ταινία, The Men. Έγινε όμως σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς με την ταινία The Wild One. Ο Μάρλον Μπράντο είναι ο επαναστάτης χωρίς αιτία, με το δερμάτινο μπουφάν και τις μοτοσυκλέτες, που δεν μένει πουθένα και ζει παντού. Μαζί με τη συμμορία του, τους Black Rebel Motorcycle Club, διασχίζει τους δρόμους, τριγυρνάει τη χώρα χωρίς νόημα, ζει για το τώρα. Η γενιά που δεν έζησε τον πόλεμο, έφερε τις αναταραχές μέσα στο ίδιο της το κράτος. Που για άλλη μια φορά, το κράτος αντιμετωπίζει το διαφορετικό, το άγνωστο, ως κάτι ξένο και κακό. Η λύση στο πρόβλημα θα είναι η βία και τα όπλα. Ο ούγγρος σκηνοθέτης Laslo Benedek στην πιο διάσημη ταινία του παρουσίαζει την ανήσυχη γενιά της εποχής του, χωρίς να κρίνει, χωρίς να παίρνει θέση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα μοντέρνο γουέστερν· αντί για άλογα, οι πρωταγωνιστές καβαλάνε τις μοτοσυκλέτες τους και ξεσηκώνουν με τα καμώματά τους τις μικρές επαρχιακές πόλεις.

Για να μην το ξεχάσω, σημειώνουμε ότι ο σερίφης στην ταινία, ο ηθοποιός Robert Keith, ήταν ο πατέρας του επίσης ηθοποιού Brian Keith. Η εμφάνιση του Lee Marvin είναι ξεκαρδιστικά απολαυστική. Η ταινία ήταν απαγορευμένη στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι το 1967! Και μια τελευταία παρατήρηση: δύο διάσημα μουσικά συγκροτήματα πήρανε τα ονόματά τους από αυτά των δύο συμμοριών: το ένα είναι, φυσικά, το προαναφερθέν Black Rebel Motorcycle Club και το άλλο οι... Beatles!

Random Harvest

Λοχαγός με αμνησία από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το σκάει από το άσυλο, γνωρίζει νεαρά τραγουδιάρα, ερωτεύονται, παντρεύονται και ζουν ευτυχισμένα τρία χρόνια μαζί. Όταν θα πάει στο Λίβερπουλ για μια δουλειά, θα έχει ένα ατύχημα, το οποίο θα τον συνεφέρει από την αμνησία αλλά ταυτόχρονα θα ξεχάσει τα τελευταία τρία χρόνια! Το μόνο που θα έχει πάνω του την ώρα του ατυχήματος θα είναι το κλειδί του σπιτιού του, για το οποίο όμως δεν θυμάται τίποτα και κανέναν. Ο αγνοούμενος λοχαγός θα επιστρέψει στην οικογένειά του και θα επανέλθει στην «κανονική» ζωή και μεις μένουμε καθηλωμένοι στη θέση μας για να δούμε πώς θα εξελιχθεί η ιστορία. Τα χρόνια περνάνε και τίποτα δεν προϊδεάζει ότι θα αλλάξει κάτι. Μόνο που ο σκηνοθέτης κρατάει άλλη μια ανατροπή για το τέλος, για να μας εξιτάρει αλλά και να οδηγήσει σιγά-σιγά την πλοκή προς την τελική επανασύνδεση. Το αν η πρώτη ανατροπή σας θυμίσει λίγο το An affair to remember, έτσι όπως συμβαίνει εξίσου αναπάντεχα και χωρίζει τους δύο πρωταγωνιστές, είναι προς συζήτηση. Ή μπορεί να σας θυμήσει το πιο κωμικό I Love You Again, στο οποίο ο William Powell ξυπνάει κι αυτός από αμνησία και γίνεται... ο προηγούμενος εαυτός του!

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα βαρύγδουπο ρομαντικό δράμα. Το Random Harvest έχει γενναίες δόσεις μελοδράματος, αλλά και δύο αγαπημένους πρωταγωνιστές, τον παλαίμαχο Ronald Colman (σταρ από την εποχή του βωβού που η έλευση του ήχου δεν πτόησε την καριέρα του χάρη στην πανέμορφη χροιά της φωνής του) και το νέο αστέρι που άκουγε στο όνομα Greer Garson. Πολλές υποψηφιότητες για όσκαρ, η μοναδική του σκηνοθέτη Mervyn LeRoy, αλλά δεν απέσπασε κανένα. Πιστεύω ότι αν δεν υπήρχε το αντίπαλο Mrs. Miniver του William Wyler, αυτή θα ήταν η νικήτρια ταινία της χρονιάς. Η Greer Garson κέρδισε το όσκαρ α’ γυναικείας ερμηνείας για την ταινία του Wyler. Σημειωτέον, είχε έξι υποψηφιότητες μέσα στην εφταετία 1939–1945, οι πέντες συνεχόμενες την πενταετία '41–'45.

Son of Rambow

Νοσταλγική ματιά στις βιντεοκασέτες και την παιδική αθωώτητα με χρονικό σημείο αναφοράς τις αρχές των 80's και πρωταγωνιστές τα παιδιά, που με την απλή τους σκέψη και την άγρια φαντασία ταξιδεύουν πολύ μακριά, καμία σχέση με την πεζότητα των ενηλίκων. Ταξιδέψτε με το Son of Rambow στο παρελθόν του βίντεο και της κασέτας! Ο βρετανός σκηνοθέτης Garth Jennings βάσισε αρκετά στοιχεία του έργου σε δικές του αναμνήσεις.

Dinner at Eight

Μετά την επιτυχία του Grand Hotel, η MGM αποφάσισε να χρηματοδοτήσει άλλο ένα έργο με πλουσιότατο καστ, ένα έργο με διάφορες ιστορίες από διάφορους χαρακτήρες που συνδέονται μεταξύ τους. Αυτό ήταν το Dinner at Eight, το οποίο βασίστηκε στο ομώνυμο θεατρικό των George S. Kaufman και Edna Ferber. Τα αδέρφια John και Lionel Barrymore, ο Wallace Beery, η νεαρή Jean Harlow, η μαντάμ Marie Dresler και πολλοί άλλοι ετοιμάζονται για ένα δείπνο στο οποίο θα παρευρεθεί ένα πλούσιο ζευγάρι από την Αγγλία. Και αυτό που παρακολουθούμε είναι οι διαδοχικές, σπονδυλωτές ιστορίες με τα ζευγάρια που ετοιμάζονται για το δείπνο και γινόμαστε μάρτυρες των προβλημάτων τους: αποξένωση, μοναξιά, ματαιοδοξία αλλά και οικονομικά προβλήματα που η «καλή τάξη» δεν μπορεί να χωνέψει ότι θα είχε ποτέ, αλλά το κραχ ήρθε να τους ταρακουνήσει. Ο George Cukor ρίχνει μια ενδελεχή ματιά στα εσωτερικά προβλήματα των ζευγαριών και πετυχαίνει διάνα. Μια ταινία που παρουσιάζει την υψηλή κοινωνία του τότε, αλλά δεν έχει και πολλές αποκλίσεις από το σήμερα. Βασικά, τα προβλήματα πάντα ίδια μένουν και η αντιμετώπισή τους εξαρτάται από το ήθος και το ποιόν των ανθρώπων. Υπάρχει μια στατικότητα στη σκηνοθεσία (λόγω της θεατρικής καταβολής) και κάποιες φλυαρίες που ίσως κουράσουν, αλλά σε γενικές γραμμές είναι μια καλή ταινία για την εποχή της.

Princess Mononoke

Η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στην Ιαπωνία (μέχρι να έρθει ο Τιτανικός λίγο καιρό μετά) και το δεύτερο μεγαλύτερο σε διάρκεια (2 ώρες και 14 λεπτά!) κινούμενο σχέδιο όλων των εποχών: είναι η Πριγκίπισσα Μονονόκε, παραγωγής 1997, με την χαρακτηριστικότατη υπογραφή του Hayao Miyazaki. Ουσιαστικά, δεν έχω ιδέα για το γιαπωνέζικο ανίμε, αλλά ούτε έχω πολλή διάθεση να σχοληθώ με το είδος. Ο Miyazaki όμως είναι «σχολή» από μόνος του. Και η αχαλίνωτη φαντασία του, το χαρακτηριστικό του σχέδιο και η οικολογικών προεκτάσεων ιστορία, δεν μας άφησε ασυγκίνητους. Και για τη μεγάλη διάρκεια; Δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα.

People Will Talk (Αποπλάνηση ενηλίκου)

Άλλο ένα πολύ καλό σενάριο του Joseph L. Mankiewicz, το οποίο διευθύνει ο ίδιος ως σκηνοθέτης. Πρώτο βιολί, ο Cary Grant που υποδύεται έναν ιδεαλιστή γιατρό, με χόμπι τη διεύθυνση κλασικής ορχήστρας ως μαέστρος. Έχει για κολλητό έναν ηλικιωμένο κύριο, που τον ακολουθεί παντού και μιλάει ελάχιστα. Αυτό θα κινήσει σε υποψίες τους κακεντρεχείς για το μυστήριο παρελθόν του, με κινητήριο μοχλό τον επίσης γιατρό, «αντιπαθητικό» και μικρόνους Hume Cronyn (έναν ηθοποιό που ταίριαζε γάντι σε τέτοιους ρόλους). Εν τω μεταξύ, ο Grant θα βοηθήσει μια νεαρά έγκυο και ανύπαντρη κοπέλα, που δε θέλει να κρατήσει το μωρό.

Και αυτό νομίζαμε ότι θα ήταν το θέμα για το οποίο τιτλοφορήθηκε η ταινία ως People Will Talk. Έλα όμως που η υπόθεση από την γοητευτική Jeanne Crain μεταφέρεται στον κύριο Grant και τον μυστήριο φίλο του, το παρελθόν γεμάτο μυστικά και τις ανυπόστατες υπόνοιες γύρω από αυτά. «Παίζει» ο Mankiewicz με τα ήθη και τον κομφορμισμό της εποχής και μας παραδίδει τον καλύτερο, ίσως, ιδεαλιστή γιατρό της μεγάλης οθόνης. Έναν γιατρό που όλοι θα θέλαμε να τον έχουμε στο πλευρό μας τις δύσκολες ώρες.

Favorite Christmas movies ?

Πρόπερσι είχαμε αναφερθεί στις χριστουγεννιάτικες ταινίες που έχουμε γράψει σ'αυτό το μπλογκ. Τώρα γράφουμε για το christmas edition του zlatko για τις αγαπημένες μας ταινίες που έχουν χριστουγεννιάτικο θέμα ή απλά τέτοιο background. Οι ταινίες επιλέχθηκαν με βάση συναισθηματικά κριτήρια και παιδικές σινε-αναμνήσεις.

1. It's a Wonderful Life (Μια υπέροχη ζωή, 1946)
2. Groundhog Day (Μέρα της μαρμότας, 1993)
3. The Bishop's Wife (Ένας άγγελος στη Γη) (1947)
4. The Nightmare Before Christmas (Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης, 1993)
5. We're No Angels (Δεν είμαστε άγγελοι, 1955)
6. Scrooged (Πάρτυ φαντασμάτων, 1988)
7. Love Actually (Αγάπη είναι..., 2003)
8. Elf (Το ξωτικό των Χριστουγέννων, 2003)
9. Bad Santa (Ο Αϊ-Βασίλης είναι λέρα, 2003)
10. Home Alone (Μόνος στο σπίτι, 1990)

Το Miracle on 34th Street (Θαύμα στο Μανχάταν, 1944) είναι πολύ παιδικο-γλυκανάλατο, το Donovan's Reef (Γροθιά και γοητεία, 1963) έχει πολύ τεστοστερόνη, το The Shop Around the Corner (Ερωτική φωλιά, 1940) μπαίνει στη θέση των αναπληρωματικών.

Les Parapluies de Cherbourg (Οι ομπρέλες του Χερβούργου)

Όπως έχουμε πει και παλιότερα, δεν είμαι οπαδός του μιούζικαλ. Και το ότι οι ηθοποιοί τραγουδάνε όλους τους διαλόγους, αποτελούσε για μένα ένα αντι-κίνητρο ώστε να μην τη δω. Μπορεί η κλασική ταινία του Jacques Demy Οι ομπρέλες του Χερβούργου να σε ξεγελάει στην αρχή με τα χρώματα και το τυπικό ρομάντζο «αγόρι-αγαπάει-κορίτσι» αλλά, τελικά, δεν έχει τίποτα «ζαχαρένιο» πάνω της. Οι αποφάσεις και οι επιλογές των πρωταγωνιστών θα είναι βασισμένες στη ζωή και η μαγεία του κινηματογραφικού έρωτα θα πάει περίπατο. Η συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών στην τελική σεκάνς αποτελεί σκηνή ανθολογίας. Το μελαγχολικά ρεαλιστικό της τέλος δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες· τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ (τραγουδιού, ορίτζιναλ μουσικής, διασκευασμένης μουσικής και σεναρίου) και άλλη μια ως υποψήφιο ξενόγλωσσο φιλμ· η 19χρονη Κατρίν Ντενέβ για άλλη μια φορά... θεά. Τι άλλο να πούμε; Clasique...

Sunset Blvd.

Πώς είναι να βλέπεις ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης στη σκοτεινή αίθουσα;

Η μαγεία του σινεμά βρίσκεται μέσα σ'αυτή τη σκοτεινή αίθουσα, όπου όλες οι αισθήσεις μας είναι επικεντρωμένες πάνω στα τεκτενόμενα που βλέπουμε στο σελιλόιντ. Πολλά μπράβο στο Φιλοπρόοδο Σύλλογο Κοζάνης που προβάλει κλασικά κινηματογραφικά διαμάντια και μαθαίνουν οι νεότεροι (ασπρόμαυρα; ουάου!) για το σινε-παρελθόν, και γω απολαμβάνω μια αγαπημένη ταινία μέσα στο χώρο του σινεμά, εκεί όπου πρέπει να προβάλονται αυτές οι ταινίες. Η Λεωφόρος της Δύσης είναι για πολλούς η καλύτερη ταινία του αμερικανικού κινηματογράφου. Ο Billy Wilder έγραψε και σκηνοθέτησε την καλύτερη ταινία γύρω από τον δικό του χώρο εργασίας. Αναμιγνύει φιλμ-νουάρ, κωμικές/κυνικές ατάκες (με κύριο εκφραστή τον William Holden), ένα φόρο τιμής στο παρελθόν του ίδιου του κινηματογράφου και εικόνες από τα παρασκήνια. Η ματαιοδοξία των σταρ, η ζήλια και η παράνοια παρουσιάζονται πιο πετυχημένα από ποτέ, με τη βοήθεια μιας από τις πιο πετυχημένες voice-over φωνές που είδαμε ποτέ· από έναν νεκρό!

Σίγουρα έχετε διαβάσει και αλλού για τη μεγαλειώδη αυτή ταινία. Αν όχι, ακολουθήστε τα παρακάτω ενδεικτικά λινξ: cinemart.gr, α-cinart(ησία), Movie Scenes, Lifo (Θ. Κουτσουγιαννόπουλος), pamecinema, Πάνος (2 ή 3 πράματα...).

Paper Moon (Χάρτινο φεγγάρι)

Νοσταλγική ματιά του Peter Bogdanovich στην εποχή του κραχ, αλλά και μια συγκινητική ιστορία γύρω από τη σχέση ενός μικρού ορφανού κοριτσιού και του τυχοδιώκτη απατεώνα φίλου της μητέρας του. Δεν μας διευκρινίζει ποτέ αν είναι ο αληθινός της πατέρας, αλλά μέσα από τις περιπέτειες που αντιμετωπίζουν μαζί στην αμερικανική ύπαιθρο, η σχέση τους θα περάσει από χίλια κύματα, καταλήγοντας να είναι περισσότερο πατέρας και κόρη και απ' ό,τι αν ήταν αληθινός πατέρας της. Κωμική και συγκινητική, με ασπρόμαυρη φωτογραφία, ο Bogdanovich με το Paper Moon υπογράφει μια από τις καλύτερες ταινίες του, κερδίζει τρεις υποψηφιότητες για όσκαρ (β' γυναικείου ρόλου για την Madeline Kahn, ήχου και σεναρίου) αλλά η ταινία κερδίζει ένα όσκαρ, αυτό του β' γυναικείου ρόλου για τη 10χρονη Tatum O'Neal. Απορίας άξιο το ότι τη βάλανε στην κατηγορία β' ρόλου, μιας και εμφανίζεται στο φιλμ σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του. Αυτή πάντως είναι ο λόγος που πρέπει να δείτε την ταινία. Τον υποτιθέμενο πατέρα, υποδύεται ο αληθινός της μπαμπάς Ryan O'Neal, ο οποίος ξανασυνεργάζεται με τον σκηνοθέτη και την κυρία Kahn, ένα χρόνο μετά το επίσης καταπληκτικό What's Up Doc? !

The White Buffalo (Ο σκληροτράχηλος)

Εν έτη 1977, παλαίμαχοι σταρ και παλαίμαχος σκηνοθέτης ασχολήθηκαν με το πρότζεκτ The White Buffalo και το παρηκμασμένο κινηματογραφικό είδος του γουέστερν, ίσως επειδή δεν είχαν με τι άλλο να ασχοληθούν. Η ταινία προσθέτει και κάποιες δόσεις τρόμου, αλλά τα προχειροφτιαγμένα σκηνικά, οι κόκκινες μπογιές για αίμα και το τεράστιο μηχανικό βουβάλι που κουνιέται όπως να'ναι μαζί με το απλοϊκά γελοίο σενάριο, έβγαλε ένα πόρισμα: τόσο κακή ταινία είχα πάρα πολύ καιρό να δω! Τώρα, το αν η μονομανία του Charles Bronson να κυνηγήσει και να σκοτώσει το τελευταίο λευκό βουβάλι μοιάζει με το Μόμπι Ντικ, δεν θα μπω καν στον κόπο να το σχολιάσω. Η παραγωγή ανήκε στον Dino De Laurentiis, ο οποίος γύρισε εκείνη την εποχή ουκ ολίγα έργα με τέρατα, χάρη στην επιτυχία και τη μόδα των Σαγονιών του καρχαρία. Αυτά ήταν τα Κινγκ Κονγκ (με Jeff Bridges και Jessica Lange), Όρκα η δολοφόνος φάλαινα και το αναφερθέν εδώ βουβάλι. Αποτελεί το τελευταίο γουέστερν που έπαιξε ο Bronson. Γιατί άραγε;!

Il Boom

Η μεταπολεμική Ιταλία έζησε τη δικιά της έκρηξη ανάπτυξης στις δεκαετίες του '50 και '60. Μέσα σ'αυτό το κλίμα νεοπλουτισμού, ο Alberto Sordi έκανε μερικές σπατάλες παραπάνω. Για την ακρίβεια, πολλές παραπάνω. Και τώρα είναι πνιγμένος στα χρέη, ένα βήμα πριν του κατασχέσουν τα πάντα. Δεν έχει αφήσει να μάθει τίποτα η γυναίκα του για την κατάστασή τους. Αυτή συνεχίζει να ζει στο όνειρο: πλούτη, μεγαλεία και καλοπέραση. Όταν ο Sordi αρχίζει να ψάχνει για δανεικά, θα καταλάβει ποιοι είναι οι αληθινοί φίλοι και ποιοι όχι. Τη λύση θα τη βρει από σπόντα, όταν του κάνουν μια πρόταση που δύσκολα θα μπορεί να αρνηθεί... βλέποντας το «ρευστό» που θα αποκομίσει. Άλλη μια παραγωγή του Dino de Laurentis με σκηνοθέτη τον αγαπημένο Vittorio de Sica, με το προφητικό σενάριο του μεγάλου Cesare Zavattini. Αυτή η πανέξυπνη κοινωνική σάτιρα, πείτε την και γλυκόπικρη κωμωδία, η ταινία Il Boom παρουσιάζει τα νεόπλουτα ήθη της Ιταλίας, που μοιάζουν πάρα πολύ με τα δικά μας, αυτά δηλαδή που μας οδήγησαν στο σημερινό τέλμα και την οικονομική κρίση. Το παραμύθι είχε αρχή, μέση και τώρα ήρθε το τέλος. Ένα τέλος που θα πονέσει...

Υ.Γ. Αφιερωμένη αυτή η ανάρτηση στον Oldman για το καινούριο του μπλογκ, που ξέρω ότι του αρέσει το ιταλικό σινεμά των 60's!