Get Shorty (Πιάστε τον κοντό)

Μια τόσο διάσημη (και πολυπαιγμένη από την τηλεόραση) ταινία, που μάλλον εγώ ήμουν ο τελευταίος που την είδε. Το βιβλίο του Elmore Leonard μεταφέρεται με ανάλαφρο και «ταραντίνικο» τρόπο στο πανί, όντας απόλαυση να βλέπεις αγαπημένους ηθοποιούς αλλά και γνωστούς καρατερίστες σε... «φευγάτους» ρόλους. Όπως τον Gene Hackman στο ρόλο του παραγωγού ταινιών τρόμου, τον Danny DeVito σε ρόλο διάσημου ηθοποιού, τον Dennis Farina σε σκληροτράχηλο ρόλο μαφιόζου με όχι και τόσο μεγάλο IQ, τον Delroy Lindo με τον James Gandolfini και τον Miguel Sandoval σε γραφικούς μαφιόζικους, επίσης, ρόλους, τη Rene Russo σε ατάλαντη ηθοποιό των ταινιών του Hackman και, φυσικά, ως πρωταγωνιστή τον John Travolta, φρέσκο μετά την ανάσταση της καριέρας του από το Pulp Fiction.

Πολλές κινηματογραφικές αναφορές (από Νονό, Σέρπικο, Σωφέρ της κυρίας Ντέιζι μεταξύ άλλων), σκηνές από Rio Bravo στην τηλεόραση και Touch of Evil στο σινεμά, μια μετα-μοντέρνα δημιουργία ταινίας στο κλείσιμο, καλογραμμένοι διάλογοι και πολλά inside jokes, τι παραπάνω θέλουμε από μια διασκεδαστική αμερικανική παραγωγή; Το Get Shorty είναι μια ταινία που σίγουρα θα κάτσω να δω, όταν ξαναπαίξει στην TV.

Rogue Cop (Το συνδικάτο των παράνομων)

B’ διαλογής αστυνομική περιπέτεια με τον Robert Taylor να είναι ο Rogue Cop, ο διεφθαρμένος αστυνομικός του τίτλου. Ο μικρός του αδερφός, επίσης αστυνομικός, θα κάνει μια απλή σύλληψη. Μια σύλληψη όμως που δεν επικροτούν οι αφεντάδες (με τον ηλικιωμένο πλέον George Raft) του συνδικάτου των παρανόμων (=ελληνικός τίτλος) για δικούς τους αδιευκρίνιστους λόγους! Αυτό το γεγονός θα προκαλέσει τη χιονοστιβάδα των γεγονότων που θα ακολουθήσουν, καθώς θα αναγκάσουν τον Taylor να «συνετίσει» τον αδερφό του, διαφορετικά οι σφαίρες θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Οι γυναικείοι χαρακτήρες της Janet Leigh και της Anne Francis θα μπλέξουν τα πράματα, αν και στην ουσία δεν παίζουν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Η εξέλιξη της υπόθεσης θα έχει τον Taylor να αναγκάζεται να πάει κόντρα στα παράνομα «αφεντικά» του με ό,τι συνέπειες κι αν έχει αυτό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ταινία, τελικά, είναι αδιάφορη, παρά το όποιο ενδιαφέρον του θέματος. Οι γραφικές ερμηνείες, η άνευρη σκηνοθεσία και η καθ'όλα προβλεπόμενη εξέλιξη ενισχύουν τα αρνητικά της σημεία. Εντύπωση μόνο μας προκάλεσε η έλλειψη μουσικής (για να ενισχυθεί η ρεαλιστική απεικόνηση των γεγονότων;) και η βίαιη, αιματηρή συμπλοκή στο τέλος του έργου.

Shock Corridor

Όποιος μπλέκει με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες. Κάπως έτσι, ο δημοσιογράφος πρωταγωνιστής, μετά από δίχρονη «εκπαίδευση», υποδύεται τον σαλταρισμένο για να μπει στο εσωτερικό ενός σανατόριου με σκοπό να ξεσκεπάσει μια άλυτη υπόθεση φόνου. Ενός φόνου του οποίου οι τρεις μάρτυρες είναι ψυχικά ασθενείς. Λίγο η δικιά του μανία με την υπόθεση, λίγο ο μεγάλης διάρκειας εγκλεισμός του με θεραπείες και ηλεκτροσόκ, η ψυχική του υγεία θα αρχίσει να έχει προβλήματα. Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος, που λέει κι ο λαός. Κι ο Samuel Fuller παρουσιάζει άλλη μια πολύ δυνατή ταινία, για πολλούς την καλύτερή του, από την περίοδο που έφτιαχνε ανεξάρτητα έργα, μακριά από τα μεγάλα στούντιο. Ξαναβλέποντας το Shock Corridor, μπορείτε πολύ πιο εύκολα να δείτε την κριτική του Fuller για την αμερικανική κοινωνία. Ο μικρόκοσμος του ψυχιατρείου περιέχει τον εγωμανή δημοσιογράφο που κυνηγάει πάση θυσία τη μεγάλη είδηση, να πετύχει το δικό του american dream. Ο μαύρος ασθενής που νομίζει ότι είναι λευκός (πανέξυπνη η τοποθέτηση του Φούλερ), εκφράζει όλο το ρατσιστικό μένος του λευκού προς τον μαύρο. Ο σαλταρισμένος καθηγητής εκφράζει το φόβο του πυρηνικού ολέθρου. Και με τον τρίτο ασθενή παρουσιάζει την αντικομουνιστική υστερία· ο ασθενής είχε εξευτελιστεί λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων και της προϊστορίας του στην Κορέα και τώρα νομίζει ότι είναι στρατηγός του αμερικανικού εμφυλίου. Must-see ταινία για κάθε σινεφίλ!

Διαβάστε για την ταινία και στον cinetentas.

How to Steal a Million

Ευδιάθετη, κωμική, ελαφριά ταινία γύρω από μια ληστεία ενός διάσημου γλυπτού από ένα καλά φυλασσόμενο μουσείο. Χρέη ληστή αναλαμβάνει ο Peter O'Toole με την παρότρυνση και βοήθεια της Audrey Hepburn. Η δεύτερη το θέλει ώστε να μην ανακαλυφθεί ότι είναι... πλαστό! Καθώς αποτελεί μέρος της μεγάλης συλλογής του πατέρα της που δεν κάνει τίποτ' άλλο παρά να «δημιουργεί» πλαστά έργα τέχνης. Η ταινία How to Steal a Million είναι μια από τις τελευταίες δουλειές του μεγάλου William Wyler και ίσως περνούσε απαρατήρητη αν δεν έπαιζε η Hepburn. Αυτή η γλυκύτατη και πανέμορφη φατσούλα αιχμαλωτίζει το βλέμμα μας και δεν μπορούμε να πούμε άσχημα λόγια. Για τους θεατές θηλυκού γένους υπάρχει ο Ο'Toole με τα πανέμορφα γαλάζια μάτια. Συνδυασμός λοιπόν που εγγυάται την επιτυχία. Όπως επίσης δεν θα περάσουν απαρατήρητες οι φανταστικές δημιουργίες του Ζιβανσί. Προσθέστε και τη συμμετοχή των Eli Wallach, Charles Boyer και Hugh Griffith στους δευτεραγωνιστικούς ρόλους, με τον τελευταίο στο ρόλο του πατέρα να κλέβει ενίοτε την παράσταση. Feel-good ταινία, με ωραίους διαλόγους και εγγυημένο χάπι-εντ, μια κλασική ταινία για όλη την οικογένεια.

Mildred Pierce (Θύελλα σε μητρική καρδιά)

(και λίγα spoilers)
Νουάρ και ψυχολογικό μελόδραμα μεγατόνων από την Warner! Όλες οι αναποδιές και όλα τα βάσανα σε μια μητέρα: νοικοκυρά που χωρίζει από τον σύζυγό της, αναλαμβάνει να συντηρήσει τα δύο της κορίτσια εκ των οποίων το ένα κάνει όνειρα για πλούτη και μεγαλεία, αναλαμβάνει δουλειά ως σερβιτόρα, στήνει αργότερα δικιά της επιχείρηση, γνωρίζεται με πλούσιο γόη και συνάπτει σχέση μόνο και μόνο για να συντηρεί μετά κι αυτόν, πεθαίνει το μικρό της παιδί, πιάνει τη μεγάλη κόρη «στα πράσα» με τον πλούσιο! Αυτός βρίσκεται νεκρός από την αρχή της ταινίας και μεις βλέπουμε την ανάκριση της Κρόφορντ. Μέσω των φλάσμπακ μαθαίνουμε όλη την ιστορία τού πώς φτάσαμε ως εδώ, τη σχέση της με τους άντρες της ζωής, με το μυστήριο του ποιος είναι ο δολοφόνος (whodunit) να πλανάται από την αρχή μέχρι το τέλος.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο (σχεδόν μόνιμος στα έργα της Warner) Michael Curtiz και σε πρώτο ρόλο η ντίβα με τα μεγάλα μάτια Joan Crawford στον ρόλο του τίτλο, της κυρίας Mildred Pierce, αμέσως μετά το διωγμό της από την MGM. Μ’ αυτή την ταινία διέσωσε (για λίγα ακόμα χρόνια) την πτωτική της καριέρα και πήρε το πολυπόθητο όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου. Η ταινία απέσπασε άλλες πέντε υποψηφιότητες: καλύτερης ταινίας, σεναρίου και φωτογραφίας και δύο για δεύτερους γυναικείους ρόλους. Μια παρατήρηση, σ'αυτήν την κατά τ' άλλα καλή ταινία: πώς γίνεται να «ξεχνάει» η πρωταγωνίστρια τόσο γρήγορα το θάνατο ενός μικρού παιδιού; Αν κάποιος δει το τελευταίο μισό έργο δεν θα μάθει ποτέ για την ύπαρξή του.

Buddy Buddy (Τα φιλαράκια)

Στην τελευταία ταινία του Billy Wilder συναντάμε ξανά το αγαπημένο δίδυμο των Jack Lemmon και Walter Matthau. Αυτή τη φορά και καθώς η λογοκρισία των προηγούμενων ετών είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί, τον πρώτο λόγο έχει το μαύρο χιούμορ αλλά και οι σεξουαλικές αναφορές. Οι δύο πρωταγωνιστές θα γίνουν κατά λάθος Τα φιλαράκια καθώς ο Matthau είναι επαγγελματίας δολοφόνος και έπιασε... δωμάτιο με θέα σε ένα ξενοδοχείο για την τελευταία του δουλειά, ενώ ο Lemmon στο διπλανό δωμάτιο ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει επειδή τον παράτησε η γυναίκα του. Αυτό που ακολουθεί είναι μια χαριτωμένη αλλά όχι αξιομνημόνευτη κωμωδία, που κάνει μια μικρή κοιλιά όταν επικεντρώνεται στο συζυγικό ζεύγος του Lemmon με τη Paula Prentiss και τον καθηγητή σεξολογίας Klaus Kinski! Κι αυτό γιατί το κομμάτι που αξίζει είναι η «δουλειά» του Matthau, με τον Λέμον στο διπλανό δωμάτιο να κάνει ό,τι μπορεί για να του σπάσει -άθελά του- τα νεύρα. Να πούμε ότι ο Λέμον εδώ παρουσιάζεται ολίγον τι (ή αρκετά) εκνευριστικός. Για την ιστορία να πούμε ότι πρόκειται για το γαλλικό ριμέικ από την ταινία L'Emmerdeur, στην οποία έπαιζαν οι Λίνο Βεντούρα και Ζακ Μπρελ.

Lonely Are the Brave (Ο ασύλληπτος επαναστάτης)

Αντισυμβατικό, μετά-μοντέρνο γουέστερν που μας παρουσιάζει έναν αναχρονιστικό πρωταγωνιστή που δεν θέλει να ενταχθεί στο σύγχρονο περιβάλλον. Πρωταγωνιστής ο Kirk Douglas στο ρόλο του τελευταίου καουμπόι, που μπαίνει επίτηδες στη φυλακή μόνο και μόνο για να ελευθερώσει το φίλο του και σύζυγο της νεαρής Gena Rowlands. Όταν δραπετεύσει, θα βρεθεί κυνηγημένος από τον Walter Matthau. Ο πρώτος θα πάρει το άλογό του και φύγει προς τα βουνά και ο δεύτερος, ως αρχηγός της αστυνομίας, θα τον κυνηγάει με όλα τα μέσα: αυτοκίνητα, ελικόπτερα, πεζικό. Ο Ντάγκλας αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου "Brave Cowboy", ο Dalton Trumbo έγραψε το σενάριο, ο Jerry Goldsmith συνέθεσε τη μουσική της ταινίας (για πρώτη φορά στην καριέρα του μετά από κάποιες τηλεοπτικές δουλειές) και ο σκηνοθέτης David Miller υπέγραψε την καλύτερη ταινία του. Ο ίδιος ο Κερκ θεωρεί το Lonely Are the Brave ως το αγαπημένο του έργο και ο γιος Μάικλ τη θεωρεί ως την καλύτερη ταινία του πατέρα του. Αναζητήστε ένα μικρό αριστούργημα, που κάποια στοιχεία του φέρνουν στο μυαλό το Πρώτο αίμα, αλλά ποιοτικά δεν έχει καμία σχέση το ένα με τ' άλλο.

Billy Liar (Μπίλι ο ψεύτης)

Η δεύτερη σερί επιτυχία του νεαρού Tom Courtenay (μετά τον... Επαναστάτη δρομέα) έχει την υπογραφή του John Schlesinger. Ήταν η ταινία Billy Liar και μας παρουσίαζε έργα και ημέρες του νεαρού Μπίλι, ενός ονειροπόλου, φαντασιόπληκτου, ψευταρά και εντελώς ανεύθυνου νέου, που δεν ξέρει τι θέλει από τη ζωή του και «βασανίζει» γονείς και συναδέλφους. Παρατηρούμε το χάσμα γενεών σε όλο του το μεγαλείο, με τις νεανικές ανησυχίες και προβληματισμούς που δεν διαφέρουν καθόλου από το σήμερα. Κομβικό ρόλο θα παίξει και η νεαρή Julie Christie, σε μικρό ρόλο σε μια από τις πρώτες της κινηματογραφικές εμφανίσεις στο βρετανικό σινεμά που την έκανε αμέσως αναγνωρίσημη. Η φαντασία του σκηνοθέτη συναντάει αυτή του νεαρού Μπίλι και οπτικοποιεί ό,τι περνάει από το μυαλό του πρωταγωνιστή μας. Πανέξυπνη και ενδιαφέρουσα ταινία, που μας κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος.

The Big Country (Ματωμένοι ορίζοντες)

Αγαπημένη ταινία του υπογράφοντα, αυτό το δράμα χαρακτήρων που τοποθετείται στην αχανή άγρια δύση με την «αιώνια» κόντρα δύο πλούσιων ραντσέρηδων και στη μέση να βρίσκεται ο νεόφερτος από την ανατολή Gregory Peck, ο οποίος λειτουργεί με το μυαλό και το ήθος του και όχι με τα όπλα και τον ψευτοτσαμπουκά. Η σκηνοθεσία του Wyler μεγαλειώδης, η έγχρωμη φωτογραφία πανέμορφη, το καστ πλουσιότατο: η δασκάλα Jean Simmons θα γοητεύσει τον Πεκ και θα τον βάλει σε μπλεξίματα με την αρραβωνιαστικιά του Carroll Baker, ο Charlton Heston επιστάτης του ενός ραντσέρη Charles Bickford και ο Burl Ives στο ρόλο του μονόχνωτου και απομονωμένου αντιπάλου. Το The Big Country αποτελεί κατ' εμέ ένα από τα καλύτερα γουέστερν ever.

Blonde Venus

Η διάσημη ταινία της Marlene Dietrich στο ρόλο τραγουδίστριας από τη Γερμανία που θα παντρευτεί τον επιστήμονα Herbert Marshall και θα ζήσουν μαζί στη Νέα Υόρκη. Όταν αρρωστήσει ο Marshall και θα πρέπει να βρει λεφτά για να πάει σε νοσοκομεία της Ευρώπης, η Dietrich θα αναλάβει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά δουλεύοντας ξανά στα καμπαρέ αποκτώντας το καλλιτεχνικό όνομα Blonde Venus. Η επιτυχία της θα είναι μεγάλη, θα βρει τα λεφτά για να φύγει ο σύζυγος στην Ευρώπη και αυτή με το γιο τους θα γνωρίσουν τη ζωή μέσα στη χλιδή από τον εκατομμυριούχο Cary Grant που την... κορτάρει. Όταν επιστρέψει υγιής ο Marshall, θα έρθουν τα πάνω-κάτω! Και η ζωή για τη μητέρα με το γιο της θα γίνει ένα μεγάλο ταξίδι διαφυγής από όλα κι όλους στην αμερικανική ενδοχώρα.

Δεν ενδιαφέρεται ο σκηνοθέτης Josef von Sternberg για τις λεπτομέρειες γύρω από την εξέλιξη της πλοκής. Γι’ αυτό και πολλά γεγονότα περνούν επί τροχάδην. Αυτό που τον ενδιαφέρει και αυτό που αξίζει να παρακολουθήσουμε είναι το πώς αντιμετωπίζουν οι πρωταγωνιστές (και κυρίως η Dietrich) τις επιλογές τους, πώς τα βγάζουν πέρα με τις ανατροπές στη ζωής τους και κυρίως τις ψυχολογικές τους διακυμάνσεις. Μεγάλη και κλασική ταινία, από έναν μεγάλο δημιουργό που έχει στο πλευρό του την αγαπημένη του μούσα. Μια γυναικεία ταινία από την κλασική εποχή του Χόλιγουντ, τότε που φτιάχνανε κατά δεκάδες έργα με επίκεντρο το γυναικείο φύλο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, προσθέστε επίσης το πόσο αντίθετη ήταν με τον κώδικα Χέιζ, που λειτούργησε λίγα χρόνια μετά και που ήθελε τις γυναίκες χειραγωγημένες και την οικογένεια αγαπημένη και μονιασμένη!

Meek's Cutoff (Το πέρασμα του Μικ)

Μια ταινία χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Μια ταινία για την περιπλάνηση στην αμερικανική ενδοχώρα, αναζητώντας την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Αυτό ακριβώς μας παρουσιάζει η γυναίκα σκηνοθέτις Kelly Reichardt και τίποτα περισσότερο. Ένα σινεφίλ γουέστερν, χαλαρών ρυθμών, χωρίς δράση και πιστολίδια. Ένα μοντέρνο γουέστερν που παρουσιάζει πολύ απλά τις συνθήκες επιβίωσης των πρώτων αποίκων, επικεντρώνοντας στο ανθρώπινο κομμάτι και στις σχέσεις μεταξύ της ετερόκλητης περιπλανώμενης ομάδας. Στα αγγλικά ο τίτλος Meek's Cutoff εννοεί ότι ο Μικ «έκοψε δρόμο». Και τους οδήγησε, δυστυχώς, σε άγνωστα μονοπάτια.

Αγνώριστοι οι περισσότεροι άντρες πρωταγωνιστές με τα γένια και τη σκόνη που έχουν πάνω τους. Η Michelle (κυρία Heath Ledger) Williams είναι το πρώτο όνομα της ταινίας, η οποία ξανασυνεργάζεται με τη σκηνοθέτη μετά το Wendy & Lucy και η οποία με τις προσεγμένες κινηματογραφικές επιλογές της ανεβαίνει όλο και περισσότερο στην εκτίμησή μου. «Μικρή» ταινία για απαιτητικούς, σινεφίλ θεατές.

While the City Sleeps (Ενώ η πόλις κοιμάται)

Μεγιστάνας των μίντια πεθαίνει και τη θέση του παίρνει αμέσως ο άσωτος υιός Vincent Price. Ψάχνοντας ποιον θα τοποθετήσει στη θέση του γενικού διευθυντή από τους τρεις υφισταμένους (τηλεόρασης, εφημερίδας και φωτογραφίας), τους βάζει σε ανταγωνισμό για το ποιος θα ανακαλύψει πρώτος την ταυτότητα ενός sirial-killer που κυκλοφορεί στην πόλη. Ο πρωταγωνιστής μας Dana Andrews, παρουσιαστής ειδήσεων αλλά και δεξί χέρι του διευθυντή της εφημερίδας, θα αναλάβει να ξετρυπώσει τον δολοφόνο με τη βοήθεια του αστυνομικού φίλου του αλλά και της αρραβωνιαστικιάς του, την οποία θα χρησιμοποιήσει ως δόλωμα!

Περισσότερο μια ταινία για τον κόσμο των μίντια, τις μηχανοραφίες και τις ίντριγκες στα υψηλά κλιμάκια και λιγότερο μια περιπέτεια για την ανεύρεση του φονιά. Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στη νύχτα, φυσικά, Ενώ η πόλη κοιμάται. Εγγύηση ο Fritz Lang για νουάρ ταινίες. Αν συμπεριλάβουμε και το πλουσιότατο καστ, που κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, έχετε μια παραγνωρισμένη ταινία που αξίζει να την ανακαλύψετε.

The House on 92nd Street (Μίστερ Κρίστοφερ)

Άλλο ένα νουάρ έργο από το σκηνοθέτη Henry Hathaway που ασχολήθηκε αρκετά με το είδος τη δεκαετία του '40. Παρουσιάζει την έρευνα του FBI να ανακαλύψει το δίκτυο γερμανών κατασκόπων που μεταφέρει στη ναζιστική Γερμανία κρατικά μυστικά. Όλα γίνονται με τη βοήθεια διπλού πρακτόρου και όλα παρουσιάζονται στο έργο με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο, με πολλά εξωτερικά γυρίσματα, κινηματογράφιση σε αληθινές τοποθεσίες του FBI και χρήση αληθινών πρακτόρων στους μικρούς ρόλους. Στα αγγλικά ο τίτλος The House on 92nd Street αναφέρεται στο σπίτι που έχει στήσει το στρατηγείο της η ομάδα των γερμανών πρακτόρων ενώ ο Μίστερ Κρίστοφερ (του ελληνικού τίτλου) είναι το άγνωστο πρόσωπο που διοικεί την ομάδα και δεν τον γνωρίζει ούτε η ίδια η ομάδα. Η ταινία είναι γεμάτη με πατριωτικά μηνύματα, γραφικούς χαρακτήρες (ξεχωρίζει ο πολύς καλός καρατερίστας Lloyd Nolan στο ρόλο του διευθυντή του FBI), προβλέψιμη εξέλιξη και με μια voice-over αφήγηση που εξηγεί και αναλύει τα πάντα. Έχει όμως ενδιαφέρων να παρακολουθήσετε τις αναχρονιστικές τεχνικές και τα τρικ των κατασκόπων όπως επίσης και την εσωτερική λειτουργία του ίδιου του FBI με τους μυριάδες υπαλλήλους του.

The Naked Jungle (Μαραμπούντα)

Περιτύλιγμα εξωτικής περιπέτειας και ολίγον τρόμου στις ζούγκλες του Αμαζονίου έχει αυτό το εργάκι β' διαλογής με τον τίτλο The Naked Jungle, που ήθελε να αγκαλιάσει και λίγο το μελόδραμα. Ο Charlton Heston είναι ο σκληροτράχηλος ιδιοκτήτης μιας μεγάλης φητείας που παντρεύτηκε εξ αποστάσεως την Eleanor Parker. Όταν καταφθάσει η νύφη και μάθει αυτός ότι πρόκειται για χήρα, ο ανδρικός του εγωισμός κορυφώνεται καθώς δεν μπορεί να δεχθεί ότι έρχεται... δεύτερος. Από κει και έπειτα ξεκινάνε οι συζυγικές κόντρες και θα επέλθει ο χωρισμός. Μόνο που θα τους χαλάσουν τα σχέδια τα... μαραμπούντα, τα γιγάντια μυρμήγκια που καταβροχθίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους και κατευθύνονται προς τη φητεία. Σ'αυτό το σημείο η ταινία αλλάζει τροπή και θυμίζει έντονα (τι έντονα; ολόιδιο είναι) ένα αντίστοιχο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς MacGyver! Και ψάχνοντας, διάβασα ότι η σειρά πήρε αρκετό αχρησιμοποίητο υλικό (κι όχι μόνο) από το αρχείο της ταινίας. Πρώτο όνομα στα credits ήταν η κυρία Πάρκερ και δεύτερο ο Χέστον. Ήταν πολύ απλά μια ταινία για να προωθηθεί η καριέρα του δεύτερου, η οποία θα εκτοξευόταν δύο χρόνια μετά με τη συμμετοχή στα πλατώ του Σεσίλ Μπ. Ντεμίλ στο ρόλο του Μωυσή!

La Guerre du Feu (Ο πόλεμος για τη φωτιά)

Μεγαλεπίβολο το σχέδιο του Jean-Jacques Annaud να παρουσιάσει την ιστορία μιας μικρής ομάδας προϊστορικών ανθρώπων που -πολύ απλά- προσπαθούν να επιβιώσουν. Η οποία επιβίωση εξαρτάται από τη διατήρηση της φωτιάς. Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε μια ομάδα ανρθωποειδών κρομανιόν να επιτίθεται στους χόμο-σάπιενς και να τους κλέβει τη φωτιά. Τρεις χόμο-σάπιενς αναγκάζονται να διασχίσουν βουνά και πεδιάδες για να βρουν φωτιά και να τη φέρουν πίσω στη φυλή τους. Από κει και έπειτα παρακολουθούμε διάφορες περιπέτειες της πρωταγωνιστικής τριάδας με καννίβαλους, με λίγο πιο εξελιγμένους χόμο-σάπιενς και με την ίδια την άγρια φύση. Η γνωριμία με μία νεαρή γυναίκα από την πιο εξελιγμένη φυλή θα παίξει καθοριστικό ρόλο, καθώς θα κατέχουν πολύ καλύτερα το μυστικό της φωτιάς.

Αυτός είναι Ο πόλεμος για τη φωτιά. Ένα έργο που πολλοί αναφέρουν σαν τη συνέχεια του πρώτου εικοσάλεπτου από την Οδύσσεια του διαστήματος του Κιούμπρικ. Και δεν έχουν πολύ άδικο, καθώς η ταινία μας εδώ είναι ουσιαστικά βωβή. Μόνο μουγκανίσματα, κραυγές, αλαλαγμοί και γκαρίσματα βγαίνουν από τα στόματα όλου του καστ, προσπαθώντας να πετύχουν μια πιο ρεαλιστική και αληθοφανή αναπαράσταση. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο που αξίζει να αναφέρουμε εδώ είναι ότι ο γνωστός συγγραφέας Anthoyn Burgess (Κουρδιστό πορτοκάλι) ανέλαβε τη δημιουργία της γλώσσας που «μιλάνε» στην ταινία. Επειδή όμως δεν έχουμε επιστημονική κατάρτιση επί του θέματος, δεν μπορούμε να κρίνουμε κατά πόσο επιστημονικά τεκμηριωμένα είναι αυτά που βλέπουμε. Αυτό που παρακολουθήσαμε τελικά ήταν φτιαγμένο με προσοχή, είχε αρκετή βία και αίμα φυσικά, είχε γέλιο σε ένα-δύο σημεία (το ένα σίγουρα δεν ήταν σχεδιασμένο για γέλιο) και είχε εκπληκτική φωτογραφία των τοπίων της Κένυας, του Καναδά και της Ισλανδίας. Αυτή η γαλλο-καναδική παραγωγή άρεσε στην εποχή της, είχε εμπορική επιτυχία, κέρδισε το όσκαρ μακιγιάζ και τα δύο βασικά βραβεία Σεζάρ (ταινίας και σκηνοθεσίας). Πρωταγωνιστές οι νεαροί Everett McGill, Rae Dawn Chong (Κομάντο με Σβαρτζενέγκερ, American Flyers και Πορφυρό χρώμα του Σπίλμπεργκ) και ο (διάσημος πλέον λόγω Hellboy) Ron Perlman στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση. Πάντως, με το πέρας της θέασή της, κατάλαβα ότι δεν θα κάτσω να την ξαναδώ ποτέ, μιας η επαναπροβολή της δεν θα έχει τίποτα περισσότερο να προσφέρει.