La Guerre du Feu (Ο πόλεμος για τη φωτιά)

Μεγαλεπίβολο το σχέδιο του Jean-Jacques Annaud να παρουσιάσει την ιστορία μιας μικρής ομάδας προϊστορικών ανθρώπων που -πολύ απλά- προσπαθούν να επιβιώσουν. Η οποία επιβίωση εξαρτάται από τη διατήρηση της φωτιάς. Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε μια ομάδα ανρθωποειδών κρομανιόν να επιτίθεται στους χόμο-σάπιενς και να τους κλέβει τη φωτιά. Τρεις χόμο-σάπιενς αναγκάζονται να διασχίσουν βουνά και πεδιάδες για να βρουν φωτιά και να τη φέρουν πίσω στη φυλή τους. Από κει και έπειτα παρακολουθούμε διάφορες περιπέτειες της πρωταγωνιστικής τριάδας με καννίβαλους, με λίγο πιο εξελιγμένους χόμο-σάπιενς και με την ίδια την άγρια φύση. Η γνωριμία με μία νεαρή γυναίκα από την πιο εξελιγμένη φυλή θα παίξει καθοριστικό ρόλο, καθώς θα κατέχουν πολύ καλύτερα το μυστικό της φωτιάς.

Αυτός είναι Ο πόλεμος για τη φωτιά. Ένα έργο που πολλοί αναφέρουν σαν τη συνέχεια του πρώτου εικοσάλεπτου από την Οδύσσεια του διαστήματος του Κιούμπρικ. Και δεν έχουν πολύ άδικο, καθώς η ταινία μας εδώ είναι ουσιαστικά βωβή. Μόνο μουγκανίσματα, κραυγές, αλαλαγμοί και γκαρίσματα βγαίνουν από τα στόματα όλου του καστ, προσπαθώντας να πετύχουν μια πιο ρεαλιστική και αληθοφανή αναπαράσταση. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο που αξίζει να αναφέρουμε εδώ είναι ότι ο γνωστός συγγραφέας Anthoyn Burgess (Κουρδιστό πορτοκάλι) ανέλαβε τη δημιουργία της γλώσσας που «μιλάνε» στην ταινία. Επειδή όμως δεν έχουμε επιστημονική κατάρτιση επί του θέματος, δεν μπορούμε να κρίνουμε κατά πόσο επιστημονικά τεκμηριωμένα είναι αυτά που βλέπουμε. Αυτό που παρακολουθήσαμε τελικά ήταν φτιαγμένο με προσοχή, είχε αρκετή βία και αίμα φυσικά, είχε γέλιο σε ένα-δύο σημεία (το ένα σίγουρα δεν ήταν σχεδιασμένο για γέλιο) και είχε εκπληκτική φωτογραφία των τοπίων της Κένυας, του Καναδά και της Ισλανδίας. Αυτή η γαλλο-καναδική παραγωγή άρεσε στην εποχή της, είχε εμπορική επιτυχία, κέρδισε το όσκαρ μακιγιάζ και τα δύο βασικά βραβεία Σεζάρ (ταινίας και σκηνοθεσίας). Πρωταγωνιστές οι νεαροί Everett McGill, Rae Dawn Chong (Κομάντο με Σβαρτζενέγκερ, American Flyers και Πορφυρό χρώμα του Σπίλμπεργκ) και ο (διάσημος πλέον λόγω Hellboy) Ron Perlman στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση. Πάντως, με το πέρας της θέασή της, κατάλαβα ότι δεν θα κάτσω να την ξαναδώ ποτέ, μιας η επαναπροβολή της δεν θα έχει τίποτα περισσότερο να προσφέρει.