Tsubaki Sanjûrô

Μετά το διάσημο Γιοζίμπο, ο Κουροσάβα παρουσιάζει το Σαντζούρο, μια δεύτερη ταινία σαμουράι με έναν μοναχικό ήρωα που τα βάζει με όλους, απλώς πρόκειται για μια πιο διασκεδαστική και πιο ανάλαφρη περίπτωση. Εννιά νεαροί, «αμούστακοι» σαμουράι προσπαθούν να ξεμπλέξουν από μια συνωμοσία που μπορεί να στοιχίσει ακόμα και τη ζωή τους. Θα τους βοηθήσει ο απίστευτα βαριεστημένος, αργόσχολος, πάντα πεινασμένος, που εμφανίστηκε από το πουθενά, σαμουράι Σαντζούρο που υποδύεται ο Τοσίρο Μιφούνε. Θα αποτελέσει τον μέντορα τους, βάζοντάς τους να σκέφτονται πιο διεξοδικά και λύνοντας προβλήματα ή δύσκολες καταστάσεις με το μυαλό. Αυτός πάντως θα αφήνει πίσω του μόνο πτώματα, σαν υπερμαχητής, και όπως στο Γιοζίμπο, θα παίξει και ένα διπλό παιχνίδι με τους κακούς της υπόθεσης. Σκηνοθεσία για σεμινάριο, στήσιμο πλάνων, μοντάζ, ερμηνείες, δίνουν τα διαπιστευτήρια τους για άλλη μια φορά. Μερικές απίστευτα εύστοχες κωμικές πινελιές νοστιμίζουν το έργο, αλλά προσθέστε και ένα αρκετά σπλάτερ φινάλε, που σοκάρει με τη γραφική του βία, πόσω μάλλον τη χρονιά του 1962 που κυκλοφόρησε.

Amelia

Από τις πολύ αδιάφορες ταινίες της περασμένης σεζόν. Ένα εκλεκτό καστ (Hilary Swank, Richard Gere, Ewan McGregor, Christopher Eccleston) και μια γνωστή σκηνοθέτης (Mira Nair) δεν αποτελούν εγγύηση για ένα καλό αποτέλεσμα, τελικά. Ημιβιογραφική ταινία για την πασίγνωστη αεροπόρο Εμίλια Έρχαρτ. Ουσιαστικά, βλέπουμε τις προσπάθειες της Amelia να κάνει το γύρο του κόσμου μέχρι τη στιγμή που εξαφανίστηκε για πάντα κάποια στιγμή πάνω από τον Ειρηνικό ωκεανό. Θαυμάσια φωτογραφία και ωραίες αεροπλανικές εικόνες που φέρνουν στο μυαλό ντοκιμαντέρ του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ. Μπορείτε να την παρακολουθήσετε μόνο για να αυξήσετε τις εγκυκλοπαιδικές σας γνώσεις γύρω από το θρύλο της Εμίλια.

Paperhouse

Η παρούσα ταινία έπεσε στην αντίληψή μας πριν 13 χρόνια, σε ένα αφιέρωμα με τις 50 καλύτερες ταινίες τρόμου από το περιοδικό Σινεμά, επειδή εκεί μάθαμε για τον βρετανό Bernard Rose και την πιο γνωστή και πιο πετυχημένη ταινία του, Candyman. Ψάχνοντας εδώ και κει, μάθαμε για το Paperhouse, το προηγούμενο έργο του από τη χρονιά του 1988, το οποίο ήταν βασισμένο στο βιβλίο "Marianne Dreams" της Catherine Storr. Μια ταινία φαντασίας ιδωμένη μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού που ό,τι ζωγραφίζει τη μέρα, ζωντανεύει το βράδυ στα όνειρά της. Όσο αρρωσταίνει και δεν πάει σχολείο και κάθεται σπίτι, τόσο θα αρχίσει να προτιμάει τη ζωή μέσα στα όνειρα. Θεωρήστε δεδομένο το ότι τα όνειρα θα μπλέξουν με την πραγματικότητα και θα έχουμε τις απαραίτητες ανατροπές που θα εμπλουτίσουν την ιστορία μας. Λίγες θριλερικές πινελιές, τα ευφάνταστα σκηνικά και η καλοστημένη ιστορία, συνθέτουν ένα πολύ καλό βρετανικό εργάκι, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα που μας ήρθαν από την Αγγλία τη δεκαετία του '80.

The Odd Couple (Ένα παράξενο ζευγάρι)

Η δεύτερη συνεργασία των Jack Lemmon και Walter Matthau έμελλε να είναι η πιο γνωστή τους, αυτή που θα έμενε στην ιστορία. Ξαναβλέποντας πολλά χρόνια μετά το Odd couple δεν μπορούσα να αντισταθώ στην απίστευτη χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου, τις γκριμάτσες τους, τους μορφασμούς, τις ατάκες, τους συμπρωταγωνιστικούς ρόλους. Οι σχέσεις παντρεμένων ζευγαριών δεν έχουν αλλάξει στο ελάχιστο από το '68, οι ατάκες του αντρικού φύλου επί του θέματος είναι ίδιες και απαράλλαχτες εδώ και χρόνια (ίσως από πάντα;). Υποψήφια για όσκαρ μοντάζ και σεναρίου για τον Neil Simon που έγραψε και το θεατρικό, το οποίο ανέβηκε το 1965 στο Μπροντγουέι και έπαιζε ο Matthau το ρόλο του Όσκαρ, όπως και στην ταινία. Για το ρόλο του Φίλιξ επιλέχθηκε ο Lemmon για να προσελκύσει περισσότερο κοινό. Σκηνοθετήθηκε από τον φίλο και συνεργάτη του Simon, τον Gene Saks, με τον οποίο μετέφερε αρκετά από τα έργα του στον κινηματογράφο.

Hangman's Knot (Εθελονταί της ερήμου)

Σ'αυτό το b-movie ουέστερν, στρατιώτες του Νότου στήνουν ενέδρα σε ένα φορτίο χρυσού που μεταφέρουν οι Βόρειοι. Σκοτώνουν όλους τους αντίπαλους στρατιώτες και ετοιμάζονται να παραδόσουν το φορτίο. Δεν ξέρουν όμως ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει πριν λίγο καιρό. Οι πράξεις αυτές, που «δικαιολογούνταν» εν καιρώ πολέμου, τώρα κρίνονται παράνομες. Θα βρεθούν κυνηγημένοι και θα καταφύγουν σε έναν σταθμό στη μέση του πουθενά, όπου θα τους περικυκλώσουν οι κυνηγοί κεφαλών. Εκεί θα πάρουν όμηρους τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη μαζί με την κόρη του και ένα ζευγάρι που ταξίδευε στην περιοχή. Η περισσότερη δράση λοιπόν στο Hangman's Knot θα λάβει εντός των τειχών. Ο πρώην λοχαγός (πλέον) Randolph Scott θα αποδείξει ότι είναι πιο καλός από ό,τι νομίζαμε, ο υπαρχηγός Lee Marvin θα αποδείξει με όλους τους τρόπους την έμφυτη κακία του, οι κυνηγοί κεφαλών τελικά θα τους στήσουν καρτέρι για το χρυσάφι και όχι για την απονομή δικαιοσύνης. Θυμίζει λίγο Ρίο Μπράβο, αλλά ουσιαστικά δεν έχει καμία σχέση. Το πώς τώρα η Donna Reed θα ερωτευτεί τον Scott, το πώς θα έρθει η λύτρωση για όλους και το πώς θα τακτοποιηθούν όλοι οι κακοί (ένθεν κι ένθεν), αυτά μόνο στον κινηματογράφο. Απευθύνεται αποκλειστικά στους φίλους του είδους.

The Morning After (Το επόμενο πρωινό)

Ευκαιρία να θυμηθούμε ένα ξεχασμένο έργο από τον Sidney Lumet, που «έφυγε» από τον κόσμο μας πριν λίγες μέρες. Πρόκειται για το θριλεράκι με τίτλο The Morning After, με πρωταγωνιστές τους Jane Fonda και Jeff Bridges, μια μικρή συμμετοχή του Raul Julia και μάλλον μια διεκπεραιωτική δουλειά για τον κύριο Lumet. Κι αυτό, επειδή οι καταστάσεις και τα τεκτενόμενα δεν πολυ-πείθουν. Το θρίλερ είναι μόνο η επίφαση για να δημιουργηθεί και να αναπτυχθεί η περίεργη σχέση της αλκοολικής πρώην σταρ του κινηματογράφου (που βρίσκει ένα πτώμα δίπλα της στο κρεβάτι) με τον ρέμπελο πρώην αστυνομικό που θα τη βοηθήσει να βρει την άκρη του μυστηρίου. Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι όλα είναι στο μυαλό της, μετά νομίζεις ότι είναι όλα είναι στυμένα από τον Bridges, το προβλεπόμενο τέλος επιβεβαιώνει κάτι που είχες ψιλιαστεί στην αρχή, και έτσι αυτή η σύγχυση που δημιουργείται δεν βοηθάει στο τελικό σύνολο. Πολύ 80's πάντως... σε κουστούμια, μουσική, κουρέματα!

Last Night (Η τελευταία νύχτα του κόσμου)

Μια ταινία που είχα ακούσει γι'αυτήν 13 χρόνια πριν, αλλά δεν έτυχε τότε να τη δω. Ίσως και καλύτερα, καθώς δεν ξέρω πώς θα την... «έβλεπα». Ήταν η εποχή που ο ερχομός της νέας χιλιετίας έδωσε τροφή για πολλές ταινίες, με κύριο θέμα το τέλος του κόσμου φυσικά. Το αυτό θέμα έχει και η καναδέζικη παραγωγή Last Night, η οποία όμως δεν ασχολείται με επιστημονικές λεπτομέρειες. Παίρνουμε σαν δεδομένο το ότι έρχεται το τέλος του κόσμου στις 12 το βράδυ (το οποίο έχει γίνει μέρα) και έτσι ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται στο ανθρώπινο κομμάτι· στο πώς συμπεριφέρονται και τι έχουν ετοιμάσει για να περάσουν τις τελευταίες τους ώρες διάφοροι χαρακτήρες και πώς διασταυρώνονται τελικά οι δρόμοι τους. Όλα αυτά, εν τέλη, είναι η πρόφαση για να δούμε μια «διατριβή» στις ανθρώπινες σχέσεις και το πώς αντιμετωπίζουν τη μοναξιά και τον έρωτα. Το τέλος των πάντων θα είναι ο καταλύτης που θα ξεγυμνώσει κάποιους από κάθε ηθικό φραγμό. Το σενάριο, τη σκηνοθεσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο καναδός Don McKellar, έναν ηθοποιό που είχε μικρές συμμετοχές σε ταινίες των συμπατριωτών του Atom Egoyan και David Cronenberg. Ο τελευταίος συμμετέχει και ως δευτεραγωνιστής στο έργο. Όπως επίσης και η Sandra Oh, η γνωστή σας πλέον δρ. Κριστίνα Γιανγκ από το σίριαλ Γκρέις Ανάτομι.

The Kentuckian

Η μοναδική σκηνοθετική δουλειά του Burt Lancaster, το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Walter Matthau και μια οικογενειακή περιπέτεια είναι τα στοιχεία που πρωτοπαρατηρούμε στο πολύ καλό γουέστερν The Kentuckian. Βαφτίστηκε τραγικώς ατυχώς στα ελληνικά δύο φορές με τα «Ο γίγας των σκλάβων» και «Οι αλυσίδες σπάζουν». Την πολύ καλή μουσική υπογράφει ο Bernard Herrmann, την πανέμορφη φωτογραφία ο Ernest Laszlo. Βασίστηκε στο βιβλίο "The Gabriel Horn" του Felix Holt και αναφέρεται στις προσπάθειες ενός πατέρα και γιου στις αρχές του 19ου αιώνα να μετοικίσουν από το Κεντάκι και να πάνε στο Τέξας. Στο κατώπι τους βρίσκονται δύο αδέρφια που θέλουν να τον σκοτώσουν ως εκδίκηση για το θάνατο του τρίτου αδερφού τους. Στο δρόμο τους θα συναντήσουν επίσης δύο γυναίκες που θα παίξουν βασικό ρόλο: την πρώτη θα την «εξαγοράσουν» από το βάναυσο αφεντικό της με τα ελάχιστα λεφτά που έχουν και θα οδεύσουν μαζί για το Τέξας. Η δεύτερη και δασκάλα του χωριού στο οποίο ζει ο μεγάλος αδερφός του Λάνκαστερ, όμως, θα είναι αυτή που θα κερδίσει προς στιγμήν τη καρδιά του Λάνκαστερ. Ζώντας μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον και δουλεύοντας με τον αδερφό του, ο Λάνκαστερ θα αρχίσει να σκέφτεται το ενδεχόμενο να κάτσουν εκεί που είναι. Ο μικρός γιος, που είναι μαθημένος στη ζωή μέσα στη φύση και στα δάση, θα επιμένει να θέλει να φύγει για το Τέξας και θα αρχίσει να γίνεται αντικοινωνικός και αντιδραστικός. Οι πρωταγωνιστές μας θα ζήσουν διάφορες περιπέτειες μέχρι να ενωθούν σαν οικογένεια και να αποφασίσουν από κοινού το μέλλον τους. Και ο Matthau πού κολλάει; Άλλος ένας χαρακτήρας στερεοτυπικού «κακού», που είναι άσος στο μαστίγιο, και θα προσπαθεί να τους ντροπιάζει, να τους πηγαίνει κόντρα και να το παίζει ανώτερος.

Mad Love

Η τελευταία σκηνοθετική δουλειά του (κυρίως διευθυντή φωτογραφίας) Karl Freund και η πρώτη αμερικανική ταινία του Peter Lorre. Αν και ο Lorre είχε συμβόλαιο με την Columbia, δέχτηκε να παίξει στην ταινία της MGM, με την προϋπόθεση να πρωταγωνιστήσει στη μεταφορά του Εγκλήματος και τιμωρίας, όπως και έγινε. Στο Mad Love λοιπόν ο Lorre υποδύεται έναν ιδιοφυή χειρούργο που έχει ερωτικό πάθος με μια ηθοποιό. Μη μπορώντας να την κατακτήσει, θα αγοράσει ένα κέρινο ομοίωμά της για να την έχει πάντα δίπλα της. Η μοίρα θα ενώσει τους δρόμους τους, όταν ο άντρας της ηθοποιού και διάσημος πιανίστας έχει ένα ατύχημα και κινδυνεύει να χάσει τα χέρια του. Ο Lorre θα τα αντικαταστήσει με αυτά ενός εγκληματία με ειδίκευση στα... μαχαίρια, χωρίς όμως να του το πει. Στην πορεία όμως θα δει ότι το ταλέντο του στο πιάνο εξαφανίζεται και κάποιο άλλο ταλέντο ξεπηδάει από μέσα του· να πετάει μαχαίρια. Ο Colin Clive, γνωστός μας από το διάσημο ρόλο τού καθηγητή Φρανκενστάιν, συμπρωταγωνιστεί δίπλα στον Lorre. Η ταινία έχει ενδιαφέρουσα πλοκή, ατμόσφαιρα, καλούτσικες ερμηνείες, αλλά το προβλέψιμο τέλος με τον ολίγο γελοιοδέστατο θάνατο του τρελαμένου χειρούργου μάς υπενθυμίζει ότι βρισκόμαστε στα 1935.

My Darling Clementine

Ο τίτλος του πρώτου μεταπολεμικού γουέστερν του John Ford μπορεί να είναι My Darling Clementine, το θέμα του όμως αφορά την πασίγνωστη περιπέτεια του Γουάιτ Ερπ με την οικογένεια των Κλάντον. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως (όπως έγραψε και ο Μπάμπης Ακτσόγλου) η κυρίαρχη προβληματική της ταινίας αφορά την αντίθεση ανάμεσα στην εικόνα της Αμερικής ως μια έρημος που μεταμορφώνεται σταδιακά σε κήπο, τη μεταβατική εποχή από το νομάδα (και του ελεύθερου νόμου του περιπλάνωμενου καουμπόι) στην εποχή του άστυ (της Τάξης και του Νόμου). Στη μέση όλων αυτών βρίσκεται ο πρωταγωνιστής μας (και πρώην νομάδας) Henry Fonda, που θα πέσει θύμα ληστείας από τους Κλάντον, θα χριστεί σερίφης του Τόμπστοουν, αλλά θα θέλει να αφήσει πίσω το παρελθόν του και να γίνει μέλος της εκπολιτισμένης κοινότητας. Για να αντιμετωπίσει όμως τους Κλάντον θα πρέπει να το κάνει με τους όρους της Άγριας και όχι της εκπολιτισμένης Δύσης.

Κλασική ταινία με τα όλα της, με τον Henry Fonda στην καλύτερη περίοδο της ζωής του (στην πρώτη ταινία του μετά τον πόλεμο), τον Victor Mature να υποδύεται τον μπεκρή πιστολά Ντοκ Χολιντέι με πάθος (λίγα χρόνια πριν φορέσει... χλαμύδες), η περίεργη σχέση των δύο φίλων να σκιαγραφείται πολύ ωραία, η Linda Darnell στην πιο διάσημη ταινία της, ο Walter Brennan να υποδύεται τον σκληροτράχηλο πατέρα των Κλάντον (σε πρωτόγνωρα σκληροτράχηλη για εμάς ερμηνεία). Ο Φορντ είχε γνωρίσει στα νιάτα του τον Γουάιτ Ερπ και δήλωσε ότι γύρισε τη σεκάνς της μονομαχίας στο ΟΚ Κοράλ έτσι όπως του την περιέγραψε ο Ερπ. Who knows?! Στα ελληνικά αποδόθηκε με τρεις(!) τίτλους: «Η ζωή αρχίζει με μια σφαίρα», «Καταχθόνιως δίωξις» και «Ο λυτρωτής». Ορισμένοι πάλι χαρακτήρισαν την ταινία σαν ένα φιλμ-νουάρ τοποθετημένο στη Δύση. Ο Σαμ Πέκινπα είχε πει ότι αυτή είναι η αγαπημένη του ταινία. Τι άλλο να προσθέσω εγώ;

The Private Life of Sherlock Holmes

Μια διαφορετική προσέγγιση στο πρόσωπο του Σέρλοκ Χολμς, μέσα από τη σεναριακή πένα των Billy Wilder και I.A.L. Diamond. Αφήνοντας κατά μέρος τις κωμικές ταινίες, μας παρουσιάζει εδώ μια άγνωστη (=φανταστική) περιπέτεια του Χολμς, για την οποία κανείς δεν ξέρει τίποτα καθώς ήταν αποτυχημένη, παρά την επιτυχή επίλυση του μυστηρίου. Και όλα αυτά ξεκινάνε επειδή ο Χολμς βαριέται του θανατά, δεν έχει τι να κάνει, οπότε μαζί με τον Γουάτσον δέχονται να βοηθήσουν μια όμορφη κυρία που προσπαθεί να βρει τα ίχνη του εξαφανισμένου άντρα της. Τα ίχνη θα τους οδηγήσουν στη Σκωτία, αντιμέτωπους με κυβερνητικά μυστικά αλλά και κάποιους γερμανούς μοναχούς(!) που έχουν πάρει όρκο σιωπής. Η ταινία The Private Life of Sherlock Holmes έχει μυστήριο, λίγη αγωνία, καλούς πρωταγωνιστές και φυσικά αρκετό «υπόγειο» χιούμορ μαζί με πολλά στοιχεία μετα-μοντερνισμού που νοστιμίζουν το όλο αποτέλεσμα.

Άγνωστη στο ευρύ κοινό η ταινία, να πούμε ότι αποτέλεσε το όνειρο του Wilder για να δημιουργήσει το δικό του επικό έργο. Όταν τελείωσαν τα γυρίσματα είχε πάνω από τρεις ώρες υλικό. Η εταιρεία όμως αποφάσισε να περικόψει σκηνές και να μικρύνει η διάρκειά της. Έτσι καταλήξαμε στην εκδοχή των 125 λεπτών. Οι υπόλοιπες σκηνές θεωρούνται πλέον εξαφανισμένες.

It Happened Tomorrow

Τι θα γινόταν αν έπεφτε σήμερα στα χέρια σας εφημερίδα με τα... αυριανά νέα; Σας θυμίζει κάτι από την τηλεοπτική σειρά «Πρωινή έκδοση»; Δεν έχετε και άδικο. Εμείς αναφερόμαστε όμως στην ταινία φαντασίας It Happened Tomorrow σε σκηνοθεσία του μεγάλου Γάλλου δημιουργού René Clair, στην καλύτερη ίσως ταινία που μας έδωσε από την αμερικανική περίοδό του. Τοποθετημένη στα τέλη του 19ου αιώνα παρακολουθούμε την περιπέτεια, ή καλύτερα, το μπλέξιμο ενός νεαρού δημοσιογράφου (Dick Powell) από τη στιγμή που θα πέσει στα χέρια του η εν λόγω εφημερίδα μέσω ενός ηλικιωμένου (χμ...) συναδέλφου του. Από τη μία, θα προσπαθήσει να χτίσει τη δημοσιογραφική του καριέρα και, από την άλλη, θα προσπαθεί να φλερτάρει ένα... μέντιουμ, μια πανέμορφη κοπελιά (Linda Darnell) που δεν την αφήνει ο θείος της να έχει πάρε-δώσε με άντρες. Όταν μάλιστα διαβάσει σε ένα φύλλο ότι την επόμενη μέρα... σκοτώνεται, όλα του τα όνειρα θα γκρεμιστούν! Θα μπορέσει να αλλάξει τα προδιεγραμμένα της μοίρας ή άσκοπες θα είναι οι προσπάθειές του;

Τι να πρωτοπούμε για αυτή την φοβερή screwball κωμωδία από τη χρονιά του 1944; Να πούμε για το εκπληκτικό δευτεραγωνιστικό καστ; Ή για το πολύ καλό σενάριο με τις ενδιαφέρουσες ανατροπές; Ή για την απίστευτη σκηνοθεσία του μεσιέ Clair; Να πούμε ότι αξίζει να την αναζητήσετε; Δυστυχώς, ήταν υποψήφια για όσκαρ μόνο στις κατηγορίες καλύτερης μουσικής και καλύτερου ήχου. Τρισήμιση χρόνια μετά τη δημιουργία αυτού του μπλογκ, ανακαλύπτουμε ακόμα ταινίες που μας εντυπωσιάζουν, που αξίζει να ανακαλύψετε.

The Big Combo (Αριστοκράτες του εγκλήματος)

Σκοτεινό από την αρχή μέχρι το τέλος (εκτός από ένα μικρό... διάλειμμα), κάτι για το οποίο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο σπουδαίος φωτογράφος John Alton. Σκληροί χαρακτήρες, βασανιστήρια και στυγνές δολοφονίες μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτής της ταινίας. Στα αντίπαλα στρατόπεδα βρίσκουμε τον Richard Conte να ξεχωρίζει ως αλάνθαστος αρχικακός, συγκεκριμένα ο κακός-ως-εκεί-που-δεν-παίρνει, και τον Cornel Wilde να προσπαθεί να συλλάβει με οποιοδήποτε κόστος αυτόν και τη συμμορία του, πάντα με νόμιμα μέσα. Είναι το The Big Combo, η τελευταία σπουδαία ταινία του σκηνοθέτη Joseph Lewis. Η λύση στην υπόθεση μας θα έρθει μέσα από το παρελθόν του κακοποιού: από την ιστορία της προ δεκαετίας νεκρής γυναίκας του Conte αλλά και την εξαφάνιση του αφεντικού του, του οποίου τη θέση ανέλαβε. Ο Wilde θα αρχίσει να ξετυλίγει το νήμα, συλλέγοντας πληροφορίες και ανασύροντας μυστικά, ωθώντας τον κακοποιό στα πρώτα του λάθη. Must-see ταινία για τους φίλους του φιλμ-νουάρ.

The Sons of Katie Elder (Οι τέσσερις γενναίοι)

Είχαν χαρακτηρίσει τον Henry Hathaway ως τον σκηνοθέτη του εμπορικού ουέστερν, και μ'αυτή την ταινία, The Sons of Katie Elder, μπορούμε να πούμε ότι έχουν απόλυτο δίκιο! Η απλοϊκή ιστορία της προσπάθειας των τεσσάρων γιων της Κάτι Έλντερ να πάρουν πίσω το ράντσο της μητέρας τους και να εκδικηθούν τον πρόωρο θάνατό της, είναι απλά η αφορμή για να αρχίσει μια ατελείωτη περιπέτεια με μπόλικο πιστολίδι, σκοτωμούς, τσαμπουκαλέματα και ψευτοπαλικαρισμούς. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά υποδύονται οι σταρ John Wayne και Dean Martin, οι οποίο βρίσκονται ξανά μαζί στην οθόνη μετά το Ρίο Μπράβο. Χαρακτηριστικές είναι οι εμφανίσεις των George Kennedy και Dennis Hopper και πολλών άλλων ακόμα. Ένα έγχρωμο φωτογραφημένο γουέστερν, γυρισμένο σε σινεμασκόπ, επαγγελματικά σκηνοθετημένο απο τον Hathaway, μπολιασμένο με λίγο δραματικό στοιχείο και οικογενεικές ενοχές, για να γίνει πιο σοβαρό. Συνολικά, ό,τι πρέπει για τους θαυμαστές του είδους και όχι μόνο. Μπορεί να ρωτήσετε: τι να κάτσουμε να δούμε, άσκοπη και αλόγιστη βία; Μα, πάνω σ'αυτή τη βία χτίστηκε η σημερινή αυτοκρατορία των ΗΠΑ. Δείτε το ως ένα καλό μάθημα ιστορίας!

Waterloo Bridge

Μια παραγωγή του Carl Laemmle, σε σκηνοθεσία του James Whale και δεν πρόκειται για ταινία με τον Φρανκενστάιν. Βασισμένη στο θεατρικό του Robert E. Sherwood, η ταινία Waterloo Bridge είναι ένα δράμα εποχής, για ένα κορίτσι εξ Αμερικής στο Λονδίνο, την εποχή του Α' Παγκοσμίου πολέμου, που δεν βρίσκει δουλειά και αναγκάζεται να βγάλει τα προς το ζην από το... αρχαιότερο επάγγελμα. Η εν λόγω γέφυρα (του τίτλου της ταινίας) είναι το σημείο συνάντησης των φαντάρων (και όχι μόνο) με τα κορίτσια ελευθέρων ηθών. Ένας 19χρονος γιος αριστοκράτη θα συναντηθεί με την πρωταγωνίστριά μας Mae Clarke κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών και θα την ερωτευθεί. Με τολμηρή για την εποχή σκηνοθεσία και θεματολογία, και κάποιες επίσης τολμηρές σκηνές με την πρωταγωνίστρια και τα λίγα ρούχα που φοράει, παρακολουθούμε το δράμα των δύο ερωτευμένων που δεν μπορούν να προχωρήσουν σε γάμο. Και παρόλο που η πρωταγωνίστρια κρύβει το παρελθόν της, δεν θέλει να εκμεταλλευτεί την οικονομική του άνεση για ένα καλύτερο αύριο. Τελικά, είναι καλή ψυχή κατά βάθος. Να σημειώσουμε ότι η Bette Davis εμφανίζεται σε έναν πολύ μικρό ρόλο ως η αδερφή του 19χρονου. Και αν νομίζετε ότι κάτι σας λέει ο τίτλος, να πούμε ότι ξαναγυρίστηκε το 1940 με την Βίβιαν Λι στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Hangover Square (Ο στραγγαλιστής των γυναικών)

Ο ελληνικός τίτλος «Ο στραγγαλιστής των γυναικών» είναι το θέμα της βρετανικής ταινίας του γερμανικής καταγωγής σκηνοθέτη John Brahm. Ο αγγλικός, Hangover Square, είναι το όνομα της πλατείας στην οποία ζει ο πρωταγωνιστής μας, συνθέτης μουσικής στο επάγγελμα, Laird Cregar. Για τον οποίο μαθαίνουμε με το καλημέρα το πρόβλημα που έχει· κενά μνήμης που δημιουργούνται από αδιευκρίνιστο λόγο και τον ωθούν σε δολοφονικές ενέργειες. Με ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, πολύ καλή αναπαράσταση του ομιχλώδους Λονδίνου στις αρχές του 20ου αιώνα (εποχή του γκαζιού!), πολύ καλή ασπρόμαυρη φωτογραφία και εμπνευσμένη μουσική από τον Bernard Herrmann, το μελόδραμα δίνει θέση στο θρίλερ και τούμπαλιν. Η γυναίκα (η νεαρή Linda Darnell που είδαμε σε αρκετά εργάκια τη δεκαετία του '40) που θα μπει στη ζωή του και θα τον εκμεταλλευτεί για να της γράψει μερικά ποπ τραγουδάκια και μετά θα τον «φτύσει», θα είναι ο καταλύτης που θα οδηγήσει στην εκτράχυνση της κατάστασής του. Στο έργο θα δούμε επίσης το γιατρό της αστυνομίας (που υποδύεται ο George Sanders) να προσπαθεί να συνδέσει την ασθένεια του Cregar με τους φόνους στο Λονδίνο, την παρουσίαση του συμφωνικού έργου του Cregar μέσα στις φλόγες αλλά και την γιορτή του Γκάι Φωξ (remember, remember, the 5th of November).

Η ταινία αποτελεί τη δεύτερη συνεργασία του σκηνοθέτη με τους Cregar και Sanders μετά το The Lodger. Αποτελεί όμως και την τελευταία ταινία του επιβλητικού Cregar, ο οποίος πέθανε από καρδιακή ανακοπή μετά το τέλος των γυρισμάτων, αποτέλεσμα της υπερβολικής δίαιτας στην οποία είχε επέλθει για να χάσει κιλά και να είναι πιο εμφανίσημος ως πρωταγωνιστής. Ήταν μόλις 31 χρονών.

Crime and Punishment

Δεν πίστευα ότι το πασίγνωστο και κλασικό βιβλίο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι θα μπορούσε να κινηματογραφηθεί. Έλα όμως που ανακάλυψα το Έγκλημα και τιμωρία από τη χρονιά του 1935 με τον (συνήθως καρατερίστα) Peter Lorre στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ρασκόλνικοφ. Μια «βαριά» ταινία, που ακολουθεί την πλοκή του βιβλίου, με υπερβολικές ερμηνείες, αλλά και μια προσπάθεια του σκηνοθέτη Josef von Sternberg να αναλύσει τον ψυχισμό του Ρασκόλνικοφ με έντονα κοντινά πλάνα. Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε στούντιο του Χόλιγουντ, το εγχείρημα ήταν δύσκολο εξ αρχής, κάτι το οποίο αργότερα ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι μετάνιωσε που το έκανε. Ο Lorre πάντως είναι πολύ καλός στο ρόλο του, ό,τι πρέπει για το ρόλο του μικροκαμωμένου και εύθραυστου ανθρωπάκου που λυγίζει κάτω από το βάρος της συνείδησής του, όπως επίσης ό,τι πρέπει είναι και ο πληθωρικός και ογκώδης Edward Arnold που υποδύεται τον αρχηγό της αστυνομίας.