Ποδήλατο

Με μουσική υπόκρουση το τραγούδι "Bicycle race" των Queen, είπα να βρω ποιες ταινίες έχουν ως θέμα το ποδήλατο, ή έστω κάποια μικρή σχέση με αυτό. Βέβαια, υπάρχουν πολλές στις οποίες το δίτροχο κάνει την εμφάνισή του ή ένα μικρό πέρασμα (cameo!) αλλά είπαμε να επικεντρωθούμε στα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

→ Ladri di biciclette (Ο κλέφτης ποδηλάτων): η πασίγνωστη και αγαπημένη ταινία του Βιτόριο ντε Σίκα πρώτη στη λίστα, χωρίς να χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό.
→ Les triplettes de Belleville: Το γαλλικό Tour-de-France μέσα από την ιδιαίτερη ματιά αυτού του ιδιαίτερου καρτούν.
→ Jour de fête (Μέρα γιορτής): οι Γάλλοι έχουν μια ιδιαίτερα καλή σχέση με το ποδήλατο και ο Ζακ Τατί το αποδεικνύει περίτρανα σχεδόν με όλες του τις ταινίες. Ειδικότερα, στη Μέρα γιορτής προσπαθεί να μοιάσει τους αμερικάνους ταχυδρόμους και να τους φτάσει σε ταχύτητα!
→ Quicksilver: ο Kevin Bacon και το ποδήλατό του στη μεγαλούπολη!
→ E.T.: The Extra-Terrestrial: ίσως η πιο διάσημη σκηνή με το... ιπτάμενο ποδήλατο που αιχμαλωτίστηκε από το φακό του Σπίλμπεργκ.
→ Της κακομοίρας: Και μια ελληνική συμμετοχή με τον Χατζηχρήστο στον ρόλο του Ζήκου. Τα σχόλια περιττεύουν...
→ Butch Cassidy and the Sundance Kid (Οι δύο ληστές): οι δύο ληστές διασκεδάζουν με τη νέα εφεύρεση, λίγο πριν αρχίσει το κυνηγητό.
→ Ο ποδηλάτης του Πεκίνου: φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Κινέζοι με τα άπειρα ποδήλατα και η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί την καλύτερη επιλογή για τη λίστα μας.
→ Και άπειρες άλλες εμφανίσεις, όπως ο Μπενίνι στο La vita è bella, Οι ατέλειωτοι αρραβώνες του Ζενέ με τη χαρακτηριστική σκηνή του ταχυδρόμου και της αυλής με τα χαλίκια, ο Donnie Darko και η παρέα του, οι κρυφές κάμερες στο ποδήλατο του Τρούμαν στο Truman Show, κυνηγητό ποδηλάτου και κακού Transformer, οι βόλτες του ερωτευμένου... τριολέ στο Βίκι Χριστίνα Βαρκελώνη και πολλά άλλα.

Walker

Η ταινία Walker ασχολείται με τον αμερικανό λοχαγό William Walker, ο οποίος εισέβαλε στο Μεξικό στα 1850, τον κάλεσαν οι προχούντες της Νικαράγουας να τους βοηθήσει στην «παλινόρθωση της δημοκρατίας», μέχρι που στο τέλος έγινε ο ίδιος πρόεδρος της μικρής αυτής χώρας... με το στανιό. Να είστε σίγουροι όμως πως δεν πρόκειται να παρακολουθήσετε μια απλή ιστορική ταινία. Σκηνοθέτης είναι ο Alex Cox κι αυτό από μόνο του λέει πολλά. Σκεφθείτε το Νεκρό του Τζάρμους και θα έχετε καταλάβει περίπου τι πρόκειται να δείτε. Η ταινία, απ' την αρχή μέχρι το τέλος, είναι ένας σχολιασμός για την αμερικάνικη επιρροή στην Κεντρική Αμερική. Ή, καλύτερα να πούμε, την αμερικάνικη εισβολή και επιβολή της δικιάς τους τάξης πραγμάτων. Έχοντας πρόσφατα τα γεγονότα της εισβολής στο Ελ Σαλβαδόρ και τη Νικαράγουα στις αρχές της δεκαετίας του '80, η ταινία που κυκλοφόρησε το 1987 ήταν κάτι παραπάνω από επίκαιρη. Βέβαια, το ίδιο επίκαιρη μπορούμε να πούμε ότι είναι και σήμερα, αν σκεφτούμε κάποια παρόμοια γεγονότα σε Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ κ.λ.π. Η ζωή κύκλους κάνει... και εμείς είμαστε απλά τα πιόνια στην σκακιέρα των υπερδυνάμεων. Να πούμε στον ανυποψίαστο θεατή ότι ο σκηνοθέτης μπόλιασε την ταινία με απίστευτες χρονικές ανακρίβειες (που βγάζουν μάτι), όπως το να καπνίζουν πακέτα marlboro, να πίνουν coca-cola, να διαβάζουν έγχρωμα περιοδικά, να φοράνε δερμάτινα τζάκετ, μέχρι και μια προσπέραση κάρου από μία mercedes έχει βάλει ο αθεόφοβος. Το σουρεαλιστικό τέλος με το ελικόπτερο σε στέλνει αδιάβαστο, αλλά αυτή ακριβώς η σκηνή είναι που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και καταλαβαίνεις ότι τόσα χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα. Και όσον αφορά τις ερμηνείες, ο Ed Harris είναι απλά εγγύηση.

The Hired Hand (Πληρωμένος φονιάς)

Μετά την επιτυχία του Ξένιαστου καβαλάρη, η Universal έδωσε στον Peter Fonda πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία για να γυρίσει την επόμενη ταινία του με τον ίδιο στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Το αποτέλεσμα ήταν η ταινία The Hired Hand. Πρόκειται για ένα ιδιόρυθμο γουέστερν, βουτηγμένο στην αισθητική των 70's, με χαλαρούς αφηγηματικούς ρυθμούς, με απούσα την καταιγιστική δράση και επικεντωμένο κατά κύριο λόγο στα πρόσωπα. Ο Fonda επιστρέφει, ύστερα από πολλά χρόνια, στη γυναίκα του (Verna Bloom) που την είχε παρατήσει μόνη να μεγαλώσει το παιδί τους. Μαζί του είναι και ο φίλος του (Warren Oates), με τον οποίο τριγυρνούσαν άσκοπα όλη τη χώρα μήπως πιάσουν την καλή. Η γυναίκα δεν τους γουστάρει αλλά στο τέλος υποχωρεί και τους βάζει να ζήσουν στο στάβλο ως μισθωτοί εργάτες (hired hand). Σιγά-σιγά θα αναζωπυρωθεί ο έρωτάς του (oh yeah!) και πάνω που σκεφτόντουσαν να επισημοποιήσουν τη σχέση τους στη μικρή και στενόμυαλη κοινωνία, έρχεται μια απειλή από το παρελθόν και τα ανατρέπει όλα. Αυτή η εντελώς διαφορετική ταινία για το είδος ήταν μια μεγάλη εμπορική αποτυχία στην εποχή της. Με τα χρόνια ξανα-ανακαλύφθηκε και όλοι θαύμασαν τη σκηνοθετική ματιά του Fonda. Στα ατού της ταινίας είναι η πανέμορφη φωτογραφία του Vilmos Zsigmond, η μουσική του άγνωστου τότε φολκ-κιθαρίστα Bruce Langhorne και φυσικά το μοντάζ του Frank Mazzola. Ειδικότερα ο τελευταίος θεωρείται ο κατεξοχήν υπεύθυνος για τη ποιότητα της ταινίας αφού αυτός άφησε το στίγμα του στην ταινία με το περίτεχνο μοντάζ (εικόνες μέσα σε άλλες εικόνες, slow motion κλπ).

Gunga Din

Βασισμένη στο ομότιτλο και πιο διάσημο ποίημα του Rudyard Kipling, η ταινία Gunga Din ήταν μια παραγωγή του George Stevens, η οποία εν έτη 1939 μάς παρουσιάζει μια επική και εξωτική περιπέτεια που θυμίζει έντονα τις ταινίες προηγούμενων χρόνων και πιο συγκεκριμένα της βουβής εποχής. Βρισκόμαστε στην Ινδία της αποικιοκρατικής εποχής και παρακολουθούμε την αστεία (πάνω απ' όλα) ιστορία τριών φίλων και λοχαγών που μπλέκουν σε μια επικίνδυνη περιπέτεια με μια αιμοβόρα ομάδα Ινδών. Ο ένας (Cary Grant) είναι ο μεγαλύτερος πλακατζής και ευκολόπιστος σε θέματα... κρυμμένων θησαυρών. Ο δεύτερος (Victor McLaglen) είναι λίγο πιο αγαθός αλλά έχει εκπληκτικά διαυγείς ιδέες. Ο τρίτος (Douglas Fairbanks Jr., ο γιος του διάσημου ηθοποιού του βωβού) προσπαθεί να... επιβιώσει για να περάσουν οι λίγες μέρες που απομένουν ώστε να απολυθεί από το στράτευμα και να παντρευτεί την αγαπημένη του (Joan Fontaine). Οι άλλοι δυο όμως θα κάνουν το παν για να τον κρατήσουν στην παρέα τους. Μέσα σ' όλα αυτά, υπάρχει και ο τέταρτος της παρέας, ο ινδός που κουβαλάει νερό (ο Γκούνγκα Ντιν) και θέλει να τους μοιάσει. Χωρίς να τον δίνει κανείς σημασία, στο τέλος αυτός θα είναι που θα καταφέρει να σώσει όχι μόνο την παλιοπαρέα, αλλά και ολόκληρο το στράτευμα.

Η ταινία σήμερα φαντάζει αρκετά... αρχαϊκή! Έχει κάποιες καλές κωμικές στιγμές που οφείλονται περισσότερο στην περσόνα του Cary Grant και στις πλάκες που κάνουν αναμεταξύ τους αλλά σε έναν σημερινό θεατή θα φανεί κουραστική και αδιάφορη. Πάντως, εμένα μου φάνηκε πολύ καλύτερη από το (ολόιδιο σχεδόν) ριμέικ της Rat Pack παρέας που είχαμε δει λίγο καιρό πριν.
Υ.Γ.: Να συμπληρώσω ότι: α) αυτόν τον ρόλο του Γκούνγκα Ντιν υποδύεται ο Peter Sellers στην αρχή της ταινίας Το πάρτι και β) αυτή η ταινία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιρροή/αντιγραφή του Spielberg για τη δημιουργία του δεύτερου Ιντιάνα Τζόουνς.

Oktapodi

Κυκλοφόρησε το 2007, ήταν υποψήφιο στα φετινά όσκαρ για το βραβείο καρτούν μικρού μήκους και πιστεύω ότι ταιριάζει γάντι, μιας και το καλοκαίρι βρίσκεται στα ντουζένια του!

Lilith (Παράξενο ρομάντζο)

Ένα πολύ παράξενο ρομάντζο είναι όντως η ταινία Lilith του 1964. Πρόκειται για την τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Robert Rossen με τον φρέσκο Warren Beatty να αποφασίζει ότι θέλει να δουλέψει σε ένα ψυχιατρικό άσυλο. Εκεί γνωρίζει τη Λίλιθ, μια κοπέλα που είναι έγκλειστη εκεί από τα 18 της χρόνια και που γοητεύει όλο τον περίγυρό της. Έτσι και ο ίδιος θα αρχίσει να την ερωτεύεται σιγά-σιγά. Αλλά όπως και η μυθολογική Λίλιθ, η πρωταγωνίστριά μας παίζει με τους άντρες και θα οδηγήσει τον Beatty σε επικίνδυνα ψυχικά μονοπάτια. Λίγο τα τραύματα του πολέμου στην Κορέα, λίγο το φτύσιμο από την κοπελιά που γούσταρε πριν πάει στρατό, λίγο οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις τις Λίλιθ, δεν θέλει και πολύ ο Beatty να αρχίζει να τα παίζει. Χαλαρών ρυθμών η ταινία, σε βάζει στο κλίμα της και κάνει μια εξαίσια ανάλυση του ψυχολογικού υπόβαθρου του πρωταγωνιστή. Ίσως η πιο ατμοσφαιρική και πιο ιδιαίτερη δουλειά του Rossen, δύο χρόνια πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Καλές ερμηνείες από όλο το καστ· σημειώστε την παρθενική εμφάνιση του Gene Hackman και μία από τις πρώτες του Peter Fonda. Βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του κυρίου J. R. Salamanca.

Rocco e i suoi fratelli (Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του)

Η πασίγνωστη ταινία του μεγάλου ιταλού δημιουργού Luchino Visconti παρακολουθεί τη ζωή μιας μεγάλης οικογένειας η οποία, μετά το θάνατο του πατέρα τους, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει από τον ιταλικό νότο στο Μιλάνο. Παρακολουθούμε τις σχέσεις μεταξύ των πέντε γιων, την προσπάθεια να βρούνε δουλειά και να «ανέβουνε» κοινωνικά. Ο Βισκόντι χωρίζει την ταινία σε πέντε μέρη, το καθένα με όνομα από τον κάθε γιο. Το επίκεντρο της ταινίας όμως βρίσκεται στο Ρόκο και τον Σιμόνε, στη σχέση του δεύτερου με μία του δρόμου και στη ρίξη που θα δημιουργηθεί όταν ο Ρόκο συνάψει αργότερα σχέση με την ίδια κοπέλα. Η ζήλια και ο ψευτοανδρισμός του Σιμόνε θα τον οδηγήσουν στα άκρα. Μαζί με την αγριοπαρέα του θα ψάξουν το ζευγάρι για εκδίκηση. Σοκαριστική η σκηνή που προσπαθεί να βιάσει την κοπελιά μπροστά στα έντρομα μάτια του Ρόκο. Ο τελευταίος θα καταλάβει ότι πρέπει να κάνει πίσω αν θέλει να δει την οικογένειά του ενωμένη. Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του αποτελεί την τελευταία νεο-ρεαλιστική ταινία του Βισκόντι και ταυτόχρονα μια από τις καλύτερες ιταλικές ταινίες —κι όχι μόνο. Πώς να διαλύσετε μια οικογένεια αργά αλλά σταθερά! Στο τέλος μένει η σπαρακτική φιγούρα της μάνας (μια Κατίνα Παξινού να παίζει απλά για την πλάκα της, δίνοντας δωρεάν μαθήματα υποκριτικής) και μεις να αναρωτιώμαστε πότε πέρασαν 2μιση ώρες... Δεν χρειάζονται περισσότερα σχόλια από μένα για μια υπερ-κλασική ταινία.

Night Moves (Ύποπτες κινήσεις)

Νυχτερινές κινήσεις από τον ντετέκτιβ Gene Hackman που παρακολουθεί τη γυναίκα του. Νυχτερινές κινήσεις από τους «κακούς» μιας περίεργης και περίπλοκης ιστορίας που ερευνά. Και στις δύο περιπτώσεις η αλήθεια θα τον πληγώσει. Η πρώτη ψυχολογικά και η δεύτερη με σφαίρες. Η ταινία Night Moves είναι ένα σύγχρονο νουάρ, με τον κύριο Hackman να αναλαμβάνει, μετά την παρότρυνση ενός φίλου, μια φαινομενικά απλή ιστορία εξαφάνισης. Μόνο που θα εμπλακεί περισσότερο απ' ό,τι «πρέπει» και θα ανακαλύψει περισσότερα απ' όσα θα ήθελε να μάθει. Και παρά τον χαρακτηρισμό του νουάρ, η ταινία εκτελίσσεται σε εκτυφλωτικά ηλιόλουστες τοποθεσίες. Ουδέν κρυπτόν από τον ήλιο. Σε δεύτερους ρόλους συναντάμε τον James Woods και την δεκαεξάχρονη τότε Melanie Griffith, στην πρώτη της επίσημη κινηματογραφική εμφάνιση. Παρά το μικρό της μπάτζετ και το ότι δεν σου γεμίζει το μάτι εξαρχής, η ταινία είναι απ' αυτές που σου μένουν στο μυαλό για αρκετό καιρό μετά τη θέασή της.

Ball of Fire (Γιαμ-γιαμ)

Οχτώ μεγάλοι σε ηλικία επιστήμονες, διαφορετικού αντικειμένου, έχουν συγκεντρωθεί και ζούνε όλοι μαζί σε μία έπαυλη, προσπαθώντας να γράψουν την Απόλυτη εγκυκλοπαίδεια. Ο νεότερος από αυτούς είναι ο Gary Cooper. Αποφασίζει μια μέρα να βγει έξω και να τριγυρίσει στους δρόμους ώστε να μαζέψει πληροφορίες για το λήμμα «αργκό». Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του θα καλεί διάφορα ατομάκια να έρθουν στην έπαυλη για να τον βοηθήσουν. Ένα από αυτά θα είναι η τραγουδίστρια νυχτερινού κέντρου Barbara Stanwyck, που θα του κάνει φοβερή εντύπωση. Αυτή θα του γίνει κολλιτσίδας, μόνο και μόνο για να γλυτώσει από το κυνήγι της αστυνομίας που ψάχνει να την ανακρίνει, καθώς ο γκόμενός της Dana Andrews είναι περιβόητος κακοποιός. Αυτό που ακολουθεί φυσικά είναι μια σπιρτόζικη κωμωδία με την χαρακτηριστική υπογραφή του Howard Hawks. Το σενάριο συνέγραψε ο Billy Wilder την εποχή που δήλωνε μόνο σεναριογράφος. Χμμ, γκανγκστερική κωμωδία αρκετά χρόνια πριν την Monroe και το Μερικοί το προτιμούν καυτό! Συνολικά πάντως, αυτή η κλασική κωμωδία δεν είναι καμία απ'αυτές που θα σας αλλάξουν το σύμπαν, ίσως επειδή της έλειπε κάτι... ένας Cary Grant μήπως; Η Stanwyck πάντως κερδίζει τις εντυπώσεις με την... αέρινη ερμηνεία της γεμάτη πάθος και μπρίο! Και προς τι ο τίτλος Ball of Fire; Θα πρέπει να τη δείτε για να μάθετε. Και να μην ξεχάσω να σας πω τους ελληνικούς τίτλους με τους οποίους βαφτίστηκε η ταινία: ο πρώτος ήταν... Γιαμ-γιαμ (!) και λίγα χρόνια μετά την ξαναβάφτισαν ως Ο καθηγητής και η γυμνή χορεύτρια.

Χίτσκοκ

Μίνι γκάλοπ, για να περνάει το καλοκαίρι στην πόλη. Ποιες είναι οι αγαπημένες ταινίες του κόσμου από τον μετρ Άλφρεντ Χίτσκοκ; Όποιος θέλει, μπορεί να διαλέξει 7 και να ψηφίσει. Εγώ θα διαλέξω (από τις 40 που έχω δει) τις ακόλουθες:

1. Vertigo (Δεσμώτης του ιλίγγου)
2. Psycho (Ψυχώ)
3. Strangers on a Train (Ο άγνωστος του εξπρές)
4. North by Northwest (Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων)
5. Rope (Η θηλειά)
6. Saboteur (Σαμποτέρ)
7. Rear Window (Σιωπηλός μάρτυς)

Οι χειρότερες ταινίες της δεκαετίας

Σίγουρα υπάρχουν... άπειρες! Στη λίστα που ακολουθεί, μπορείτε να δείτε τις χειρότερες ταινίες αυτής της δεκαετίας που τελειώνει σε λίγο καιρό, κατά την άποψη του υπογράφοντα. Είναι αυτές που έχουν κάποιο όνομα α' βεληνεκούς, είναι αυτές που έκατσα δυστυχώς και είδα ολόκληρες αλλά πολύ απλά δεν βλέπονται! Για τυχόν παραλείψες, προσθέστε άφοβα.

→ Mission to Mars: η χειρότερη ταινία του Brian De Palma, μακράν. Αποστολή στο χειρότερο.
→ Little Nicky (Ο γιος του διαβόλου): ο Adam Sandler μού είναι γενικά αντιπαθής, αλλά εδώ έδωσε ρεσιτάλ κακογουστιάς. Κρίμα για τον Harvey Keitel, που συμμετείχε.
→ Mission: Impossible II: ολόκληρη η ταινία μπορεί να βγάλει άπειρα επεισόδια για τους MythBusters!
→ The Fast and the Furious: όσο γρήγορη ήταν, άλλο τόσο γρήγορα εξαφανίστηκε από το μυαλό.
→ Jeepers Creepers: βλακεία, που είχε και συνέχεια. Κανονικά αυτή συγκαταλέγεται στα μπι-μούβιζ που επιτρέπεται να είναι χάλια, αλλά είπα να την προσθέσω εδώ.
→ Pearl Harbor: η αμερικανική ιστορία και πώς να την αποφύγετε.
→ Lara Croft: Tomb Raider: μείνετε καλύτερα στο βίντεο-game
→ xXx: αν ο Κρουζ έκανε τα απίστευτα στο M-I-II, τι να πει εδώ ο Βιν Ντίζελ...
→ Bad Company (Κακές παρέες): ανούσια ταινία, που θυμίζει πιότερο κουραστικό επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς.
→ Charlie’s Angels: Full Throttle (Οι άγγελοι του Τσάρλι: Δράση πέρα από τα όρια): βλακεία πέρα από τα όρια. Αν το πρώτο μέρος παίρνει ένα αστεράκι, αυτό παίρνει μείον άπειρο!
→ Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life (Λάρα Κροφτ: Το λίκνο της ζωής): αφού δεν μ' άρεσε το πρώτο, γιατί έκατσα να δω και το δεύτερο; Είμαι μαζοχιστής τελικά.
→ Dreamcatcher (Ονειροπαγίδα): τρόμαξα από το πόσο άσχημα μπορείς να φτιάξεις ένα έργο. Ο Lawrence Kasdan να σκηνοθετεί ταινία Steven King; Και το αποτέλεσμα να είναι τόσο χάλια;
→ Troy: καλύτερα να έβλεπα τις ταινίες-χλαμύδα της δεκαετίας του '50 και του '60!
→ Alfie: με τον Jude Law, όχι η φοβερή του Michael Caine. Δεν μου άρεσε ο χαρακτήρας, δεν μου άρεσε ο ρόλος, δεν μου άρεσε η μεταστροφή του χαρακτήρα του, δεν μου άρεσαν πολλά. Άλλο τα 60's, άλλο τώρα.
→ Alien vs. Predator: κωμωδία τεράτων!
→ Ghost Rider: η επιτομή της ξεφτίλας για τον Nicolas Cage. Και λέγεται ότι θα βγει και 2ο μέρος!
→ Bride Wars (Νύφες σε πόλεμο): Αυτό, πώς έκατσα να το δω, είναι απορίας άξιο. Βραβείο υπομονής για τον υπογράφοντα. Ευχαριστώ και αντίο στα ψάρια!
→ Blade 2: (προσθήκη της τελευταίας στιγμής) Βίντεο-γκέιμ σε έκδοση ταινίας! Παπαριά δίχως τέλος...

Swamp Water

Ο Jean Renoir μεταβαίνει στην Αμερική και η πρώτη ταινία που υπογράφει το 1941 είναι η Swamp Water. Ο πυρήνας του έργου είναι η ζούγκλα και ο αχανής βάλτος 700 τετραγωνικών της περιοχής. Ένας τόπος επικίνδυνος, με αγρίμια, κροκόδειλους και δηλητηριώδη φίδια. Είναι όμως και πηγή ζωής για τους κατοίκους της γύρω περιοχής, αφού η κύρια απασχόλησή τους είναι το κυνήγι και τα δέρματα. Μέσα στο βάλτο όμως κρύβεται για χρόνια ένας φυγόδικος που τον υποδύεται ο Walter Brennan σε άλλη μια απίστευτη ερμηνεία. Ο νεαρός Dana Andrews πέφτει κατά λάθος πάνω στον κακοποιό και, μετά τις πρώτες διενέξεις, δημιουργείται μια περίεργη φιλία μεταξύ τους. Αποφασίζουν να συνεργαστούν, κυνηγώντας ο μεν στο βάλτο και κάνοντας τον πωλητή ο δεύτερος στην πόλη. Στην πλοκή προστείθονται και διάφορες παράπλευρες ιστορίες, όπως η σχέση πατέρα-γιου (ο Walter Huston σε σχετικά μικρότερο ρόλο από ό,τι θα περιμέναμε), η σχέση του γιου με την κόρη του φυγόδικου, την οποία κόρη η τοπική κοινωνία βλέπει ως απόκληρη και η αλήθεια γύρω από την υπόθεση του φυγόδικου. Πυκνό το σενάριο, δεν σε αφήνει να βαρεθείς ούτε λεπτό, με πολύ καλή φωτογραφία. Οι εικόνες εξάλλου από το βάλτο είναι εντυπωσιακές. Πάντως, το θέμα της ταινίας και το πλούσιο αμερικάνικο καστ δεν σου δίνουν την αίσθηση ότι υπάρχει Γάλλος σκηνοθέτης πίσω από την κάμερα. Η σκηνοθεσία φυσικά και είναι υποδειγματική και η ταινία μία από τις καλύτερες της χρονιάς της.

Night After Night

Διαβόητος γκάνγκστερ γνωρίζει μια έκπτωτη αριστοκράτισσα, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην έπαυλη που αγόρασε ο ίδιος και την έχει μετατρέψει πλέον σε night club. Αυτός προσπαθεί να γίνει καλλιεργημένος (κάνοντας μαθήματα γλώσσας κλπ) για να έρθει πιο κοντά σ' αυτήν ενώ αυτή γοητεύεται από το εγκληματικό του προφίλ. Αυτή είναι με λίγα λόγια η βασική υπόθεση της ταινίας Night After Night, η οποία σε γενικές γραμμές είναι πολύ ήρεμη και γενικά αδιάφορη. Σημειώστε ότι η βίαιη δράση, που χαρακτηρίζει αυτές τις ταινίες, εδώ απουσιάζει εντελώς. Ο μόνος λόγος λοιπόν για να δείτε την ταινία είναι να απολαύσετε την ολιγόλεπτη εμφάνιση της Mae West, η οποία περνάει σα σίφουνας, ανεβάζει τις θερμοκρασίες και ισοπεδώνει τα πάντα. Η απήχηση ήταν τέτοια που έκανε τον πρωταγωνιστή George Raft να δηλώσει: She stole everything but the cameras! Ύστερα από όλα αυτά, η Mae υπέγραψε το πρωτόγνωρο συμβόλαιο που της επέτρεπε να γυρίζει ταινίες βασισμένες σε δικά της κείμενα.

The Roman Spring of Mrs. Stone (Το τέλος μιας αγάπης)

Το 1951 η Vivien Leigh κέρδισε το όσκαρ με το Λεωφορείο ο πόθος του Καζάν βασισμένο στο θεατρικό του Tennesse Williams. Δέκα χρόνια μετά, στην προτελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση, πρωταγωνιστεί σε άλλη μια διασκευή έργου του Williams, αυτή τη φορά του μυθιστορήματος The Roman Spring of Mrs. Stone. Υποδύεται τη χήρα κα. Στόουν, μια παλιά ένδοξη ηθοποιό, που αποφασίζει να μείνει και να ζήσει στη Ρώμη ολομόναχη, μακριά από όλους τους γνωστούς της. Εκεί όμως θα γνωριστεί και θα κάνει παρέα με τον νεαρό Warren Beatty (στην δεύτερη κινηματογραφική του εμφάνιση) και θα τον ερωτευτεί, παρόλο που κάποια στιγμή θα καταλάβει ότι είναι απλά ένας ζιγκολό. Και όπως σε άλλα έργα του Williams, έτσι και δω κύριο θέμα αποτελεί το τέλος της νεότητας, ο πόθος να παραμείνουμε νέοι. Το οποίο φυσικά τονίζεται πολύ έντονα από τη διαφορά ηλικίας του ζευγαριού. Σε σημεία όμως η ταινία είναι αρκετά βαρετή καθώς υπάρχει μια χαλαρή και αδιάφορη εξέλιξη στην πλοκή. Ίσως να έφταιγε και το γεγονός ότι σκηνοθέτης ήταν ο διάσημος θεατρικός σκηνοθέτης José Quintero, εδώ όμως στην πρώτη και μοναδική του κινηματογραφική δουλειά. Ίσως να έφταιγε το γεγονός ότι το θέμα δεν με άγγιζε και πολύ. Σε καμιά 20αριά χρόνια αν το ξαναδώ, τα ξαναλέμε.

Boys Town (Αδέσποτα νιάτα)

Όχι ακριβώς μια βιογραφική ταινία για τον ιερέα Edward J. Flanagan, ούτε μια ταινία που μας παρουσιάζει την δημιουργία του μεγάλου ορφανοτροφείου του με το όνομα Boys Town. Η ταινία Boys Town αφορά κυρίως τα... αδέσποτα νιάτα, όπως λέει ο ελληνικός τίτλος. Ο ιερέας πιστεύει ότι δεν υπάρχει στον κόσμο κανένα κακό παιδί, απλά οι συνθήκες τα οδηγάνε στις παρανομίες. Ένα ατίθασο και αντικοινωνικό παιδί έρχεται στο ορφανοτροφείο με τη μορφή του νεαρού Mickey Rooney και η ιστορία μας εστιάζεται στην σχέση του με τα άλλα παιδιά αλλά και τον ιερέα. Κλασικότροπη σκηνοθεσία, από την κλασική εποχή του Χόλιγουντ, σίγουρα δεν ενθουσιάζει τους σύγχρονους θεατές. Αλλά αν αφεθείτε και τη δείτε χαλαρά, τότε θα μπείτε στο κλίμα της και θα παρασυρθείτε από την στωική ερμηνεία του Tracy (που του απέφερε το δεύτερο συνεχόμενο βραβείο όσκαρ α' ανδρικού ρόλου) και την δυναμική ερμηνεία του αεικίνητου Rooney. Εξάλλου, οι ταινίες με παιδιά έχουν αυτό το «κάτι» που πάντα μας γοητεύουν.

Sergeants 3 (Οι 3 λοχίες)

Μια ακόμα παραγωγή του Frank Sinatra στην οποία ξαναμαζεύεται η rat-pack παλιοπαρέα. Μετά την γκανγκστερική κωμωδία και τη ληστεία των καζίνο, ήρθε η ώρα του γουέστερν. Οι Sinatra, Martin, Peter Lawford είναι Οι 3 λοχίες και o Sammy Davis Jr. ο περίεργος τυπάς που τους ακολουθεί συνεχώς. Μπλέκονται σε μια περιπέτεια με μια πολεμοχαρή φυλή Ινδιάνων που λέγονται Ghost Dancers και αυτό που ακολουθεί είναι μια γραφική, βαρετή, φασαριόζικη ταινία. Οι σκηνές της ιστορίας είναι τόσο τυπικές και συνδέονται εντελώς τυπικά, που πιο πολύ μοιάζουν με αυτοτελή σκετς τα οποία ενώθηκαν όπως-όπως! Κάτω του μετρίου...

Letyat zhuravli (Όταν περνούν οι γερανοί)

Η ταινία Όταν περνούν οι γερανοί ήταν η πρώτη σοβιετική παραγωγή που έδειξε με συγκινητικό τρόπο τον αντίκτυπο του πολέμου πάνω στους απλούς πολίτες. Η ελπίδα και ο χαμός των αγαπημένων προσώπων και τα βάσανα του απλού πολίτη μπαίνουν στο κινηματογραφικό παιχνίδι και το αποτέλεσμα ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σοβιετικού σινεμά. Ο Mikhail Kalatozov παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας με τα εκπληκτικά πλάνα και τις ευρυματικές γωνίες λήψης. Όλη η συγκίνηση αιχμαλωτίζεται στο φακό μέσα από την εύθραυστη ερμηνεία της πανέμορφης Tatyana Samojlova. Η ταινία είχε τεράστια απήχηση και στη δύση, κερδίζοντας το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών.
Βρισκόμαστε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Βερόνικα και ο αγαπημένος της Μπόρις ζούνε στιγμές ευτυχίας. Οι Γερμανοί εισβάλλουν και κηρύσσεται γενική επιστράτευση. Παρά τη θέληση όλης της οικογένειάς του και της Βερόνικα, ο Μπόρις κατατάσσεται εθελοντής και φεύγει για το μέτωπο. Ύστερα από ένα τρομερό βομβαρδισμό, η Βερόνικα χάνει τους δικούς της και καταφεύγει στην οικογένεια του Μπόρις. Ο αδερφός του όμως τη βιάζει και παντρεύονται. Τα γερμανικά στρατεύματα προελαύνουν, η οικογένεια μετακινείται στην Σιβηρία και ο Μπόρις σκοτώνεται στο μέτωπο. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τους ενημερώσει για το τραγικό γεγονός.

Ολόκληρη η ταινία (σε μέτρια ποιότητα) στο βίδεον-γκούγκλι!

Συμβόλαια θανάτου

Με αφορμή την επικαιρότητα, είπαμε να θυμηθούμε ταινίες που έχουν σχέση με επαγγελματίες δολοφόνους, όπως θα καταλάβατε και από τον τίτλο του ποστ. Συμβόλαια θανάτου υπάρχουν σε μυριάδες ταινίες, όπως π.χ. στους Νονούς, στον Άνθρωπο που ήξερε πολλά του Χίτσκοκ, στους Αδιάφθορους του ΝτεΠάλμα και λοιπά. Σε άλλες, πάλι, βλέπουμε τον επαγγελματία σε δευτεραγωνιστικό ρόλο, όπως π.χ. τον Φωτογράφο στο Road to Perdition, ή τον Καθαριστή στο Νικίτα. Αλλά ποιες είναι αυτές που εστιάζουν στον μοναχικό αντι-ήρωα; Χαρακτηριστικά μου ήρθαν οι κάτωθι ταινίες στο μυαλό. Κι αν ξέχασα καμία, συμπληρώστε άφοβα.

→ Ο Jean Reno υπό την καθοδήγηση του Luc Besson στο αγαπημένο στο ελληνικό κοινό Leon.
→ Ο Forest Whitaker με τον δικό του τρόπο στο Ghost Dog: The Way of the Samurai.
→ Η κωμική πλευρά της κατάστασης με τον John Cusack στο Grosse Pointe Blank.
→ Clint Eastwood εναντίον John Malkovich στο In the Line of Fire.
→ Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο Alain Delon στο θρυλικό πλέον Le samouraï.
→ Άλλη μια κλασική ταινία και, όχι, δεν είναι ο Bruce Willis. The Day of the Jackal του Fred Zinnemann.
→ Τι μπορεί να συμβεί αν κάποιοι επαγγελματίες πάνε διακοπές κάπου που δεν θα τους αρέσει, δείτε το στο In Bruges!
→ Πέντε φόνοι σε μια βραδυά, με συνοδεία ταξιτζή: Collateral.
→ Ο δολοφόνος με το χειρότερο κούρεμα αλλά κι ένα βραβείο όσκαρ: No Country for Old Men.
→ Ο ανεκδιήγητος Nicolas Cage στο Bangkok dangerous, ο Mark Wahlberg στο Shooter σε ταινίες μηδενικού ενδιαφέροντος.

The Taking of Pelham One Two Three

Όχι, δεν πρόκειται για τη νέα ταινία του Denzel και του John! Πρόκειται για το προ-25ετίας, αυθεντικό έργο, το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στο βιβλίο κάποιου μπεστ-σελερίστα John Godey. Ο περίεργος τίτλος Pelham Ένα Δύο Τρία εκφράζει τον προορισμό που πάει το τρένο (δηλαδή στο Pelham) και την ώρα άφιξής του (δηλαδή 1:23). Στο ρόλο του καλού βρίσκουμε τον Walter Matthau και στο ρόλο του κακού τον Robert Shaw. Ο πρώτος ήταν περίεργη επιλογή για σοβαρή περιπέτεια, αλλά ο δεύτερος είναι πάντα εγγύηση σε μοχθηρούς ρόλους. Η ταινία λοιπόν The Taking of Pelham One Two Three βλέπεται ευχάριστα καθώς είναι μια σφιχτοδεμένη περιπέτεια καθώς όλα γίνονται μέσα σε 100 λεπτά και γίνονται γρήγορα, χωρίς παρλαπιπισμούς, αμερικανισμούς, ηρωισμούς και λοιπά. Αμέσως γίνεται η απαγωγή, ζητάνε τα λύτρα, τα παίρνουν, βρίσκουν τον τρόπο να ξεφύγουν κάτω από τα τούνελ, σκοτώνουν και μερικούς εν ψυχρώ και τα λοιπά. Τα πράγματα είναι αρκετά ρεαλιστικά και, μιας και βρισκόμαστε στο μετρό της Νέας Υόρκης, αρκετά κυνικά. Ενδιαφέρουν πάντως έχει να παρατηρήσει κάποιος την τεχνολογία της εποχής και να δει από πού εμπνεύστηκε κόπιαρε ο Ταραντίνο τα ονόματα της συμμορίας του στο Reservoir Dogs. Συμπρωταγωνιστούν ο... συναχωμένος Martin Balsam και ο μπαμπάς του Ben Stiller, που του μοιάζει τρελά!

Desire (Ο πόθος)

First she stole my car and then stole my heart. My car was insured, but my heart wasn't.

Χαριτωμένη, παλιομοδίτικη ιστορία από την εποχή του κλασικού Χόλιγουντ. Η ταινία Desire είναι καθ' όλα προβλέψιμη και τυπικότατη. Ο λόγος δημιουργίας της φαντάζομαι ότι ήταν απλά ο γοητευτικός συνδυασμός των δύο σταρ Marlene Dietrich και Gary Cooper. Ο οποίος συνδυασμός είναι και ο μοναδικός λόγος θέασής της. Η Dietrich πιο σέξι από ποτέ σε ρόλο πανούργας κλέφτρας και ο Cooper σε ρόλο εύθυμου και χαριτωμένου μοναχικού τυπά που βρίσκεται σε διακοπές και γοητεύεται από αυτήν. Το πρώτο μισό της ταινίας στο οποίο οι δρόμοι τους μπλέκουν συνέχεια και η κυρία προσπαθεί να ξεφορτωθεί τον κύριο είναι που αξίζει περισσότερο. Στην επιμέλεια της παραγωγής βρίσκουμε και το όνομα του Ernst Lubitsch, ο οποίος σκηνοθέτησε μερικές σκηνές όταν ο βασικός σκηνοθέτης Frank Borzage απουσίασε για λίγο σε μια άλλη υποχρέωση με τη Warner Bros. Η ιστορία βασίστηκε σε ένα γερμανικό θεατρικό με τον τίτλο "Die Schönen Tage von Aranjuez", δηλαδή οι όμορφες μέρες στο Αρανχουέζ, μια μικρή πόλη κοντά στη Μαδρίτη όπου καταλήγουν και κρύβονται οι ήρωες της ιστορίας μας.

Les Félins (Ο τυχοδιώκτης του Μόντε Κάρλο)

Όχι, δεν πρόκειται για ταινία του... Φελίνι! Στην Αγγλία κυκλοφόρησε ως The Love Cage. Στις ΗΠΑ ως Joy House. Σε μας ως Ο τυχοδιώκτης του Μόντε Κάρλο. Η ταινία του René Clément είχε για άλλη μια φορά πρωταγωνιστή τον Alain Delon και —όπως και το Γυμνοί στον ήλιο— βασίστηκε κι αυτή σε βιβλίο αγγλόφωνου συγγραφέα. Αυτό ήταν το "Joy House" του Day Keene. Συμπρωταγωνίστρια η νεαρή Jane Fonda, την εποχή που πηγαινοερχόταν στη Γαλλία, ένα χρόνο πριν παντρευτεί τον Roger Vadim. Μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε σαν ένα διασκεδαστικό φιλμ-νουάρ. Ο Αλέν Ντελόν ερμηνεύει το ρόλο ενός καιροσκόπου που καταδιώκεται από έναν αμερικανό γκάνγκστερ. Για να ξεφύγει πιάνει δουλειά σαν σοφέρ στη βίλα όπου μένουν μόνες τους μια πλούσια Αμερικανίδα με την ξαδέρφη της. Εκεί, όμως, θα εμπλακεί στην περίεργη ίντριγκα που έχει υφάνει η πλουσία. Η γοητεία του όμως και το ταμπεραμέντο του θα ανατρέψουν γεγονότα και καταστάσεις, η Fonda θα τον ερωτευτεί και θα κάνει το παν για να τον κρατήσει και έτσι θα οδηγηθούμε στο πανέξυπνο τέλος που όλοι θα εμπλακούν και όλα θα γίνουν μπάχαλο.

Sweet Bird of Youth (Γλυκό πουλί της νιότης)

Τέσσερα χρόνια μετά τη Λυσασμένη γάτα, ο Richard Brooks ξαναδιασκευάζει άλλο ένα θεατρικό έργο του Tennesse Williams για τη μεγάλη οθόνη και ξαναχρησιμοποιεί τον Paul Newman ως πρωταγωνιστή. Σημειώστε πως σκηνοθέτης στο θεατρικό σανίδι —όπως και στη Γάτα— ήταν ο Elia Kazan. Αυτή τη φορά όμως οι δύο πρωταγωνιστές του θεατρικού επανέλαβαν τους ρόλους τους και στο πανί. Το Γλυκό πουλί της νιότης αφορά τη ματαιοδοξία του ανθρώπου για δόξα, χρήμα, εξουσία. Ο Newman χρησιμοποιεί το κορμί του για να ανέβει στο χολιγουντιανό στερέωμα. Αυτή, ξεπεσμένη σταρ, χρησιμοποιεί τόνους από μπουκάλια βότκας για να ξεχάσει το παρόν. Επιστρέφει στη γενέτειρά του για να ξανακερδίσει την παλιά του αγαπημένη. Ο αυταρχικός πατέρας της όμως και ισχυρός άντρας της κοινωνίας, που τον είχε πρωτοδιώξει από την πόλη, θα προσπαθήσει πάλι να τον... διαολοστείλει. Ταινία ερμηνειών με τον πατέρα Ed Begley να ξεχωρίζει λόγω κακίας και τελικά να κερδίζει το όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Συνολικά μια δυνατή ταινία, σχετικά πιστή στο αυθεντικό κείμενο, με αρκετή κίνηση της κάμερας και πολλά διαφορετικά πλάνα στους εσωτερικούς χώρους ώστε να εξαφανιστεί (όσο είναι δυνατόν) η θεατρική καταγωγή του έργου. Οι θεατρόφιλοι ίσως εστιάσουν στο γεγονός της απαλοιφής της απαισιοδοξίας που διατρέχει το έργο του Williams, αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την ταινία μας.

Alice in den Städten

Ο Γερμανός σκηνοθέτης Wim Wenders μάς έχει δώσει από αριστουργήματα μέχρι μεγάλες φούσκες. Μέσα στη δεκαετία του '70 μας έδωσε τις περισσότερες μεγάλες του ταινίες. Στο Η Αλίκη στις πόλεις (παρ)ακολουθούμε το δημοσιογράφο που γουστάρει να βγάζει συνέχεια φωτογραφίες αλλά που έχει ξεμείνει επίσης από έμπνευση αλλά και παραδάκι. Στην προσπάθειά του να γυρίσει πίσω στην πατρίδα, βρίσκεται από το πουθενά να το παίζει κηδεμόνας της 9χρονης Αλίκης. Από τη Νέα Υόρκη πηγαίνουν Άμστερνταμ και μετά αναζητούν τη γιαγιά της μικρής στις επαρχιακές πόλεις της Γερμανίας. Ένα χαμηλών τόνων, ανθρώπινο, road-movie. Με σχεδόν ντοκυμαντερίστικη γραφή, ο Wenders καταγράφει δρόμους, καφέ, εστιατόρια, ξενοδοχεία, αεροδρόμια, τρένα, γειτονιές πόλεων και η απλή ιστορία με τους δύο πρωταγωνιστές είναι απλά οι καθοδηγητές. Να σημειώσουμε ότι όλα τα κτίρια που συλλαμβάνει «τυχαία» ο φακός είναι ιστορικά με εξαιρετική αρχιτεκτονική αξία. Ιδιαίτερη εντύπωση επίσης προξενεί στον αμαθή βλαχο-Έλληνα το κρεμαστό τρένο στο οποίο επιβαίνουν κάπου στη Γερμανία. Και μεις φωνάζουμε ακόμα για μετρό και λοιπά και λοιπά...