Rio Lobo

Η τελευταία ταινία του Howard Hawks ξεκινάει με μια θεαματική ληστεία ενός τρένου που μεταφέρει μια χρηματαποστολή από αντάρτες της Ομοσπονδίας. Ο αρχηγός του τρένου (Τζον Γουέιν) φυλακίζει τους δύο ηγέτες των εχθρών· οι τρεις τους όμως αργότερα, όταν τελειώσει η διαμάχη, γίνονται φίλοι. Αναζητούν μαζί τους προδότες μέσα στην Ένωση που είναι υπεύθυνοι για μια αλυσίδα ληστειών τρένων, μια αποστολή που μοιραία οδηγείται στο τέλος σε ένα ξέφρενο πιστολίδι.

Το Rio Lobo γυρίστηκε το 1970 και κλείνει την άτυπη τριλογία των ταινιών μετά τον Rio Bravo και το El Dorado. Η γραφή του για εκείνη την εποχή που κυκλοφόρησε φαντάζει αρκετά παλιομοδίτικη, κατακρεουργήθηκε από τους τότε κριτικούς και το κοινό σφύριξε αδιάφορα. Ένα κλασικίζον γουέστερν, μέσα στα χρόνια της αμφισβήτησης, ήταν λίγο δύσκολο να ενθουσιάσει. Αλλά ακόμα και σήμερα συστήνεται μόνο για τους φαν του είδους και τους φαν του John Wayne.

La Antena

Η σινεφίλ έκπληξη της χρονιάς του 2007 λεγόταν La Antena. Ο άγνωστος σκηνοθέτης από την Αργεντινή Εστεμπάν Σαπίρ μάς παρουσίασε έναν φόρο τιμής στο βωβό κινηματογράφο, ανακάτεψε στοιχεία από το Μετρόπολις του Λανγκ, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, το 1984 του Τζορτζ Όργουελ, στοιχεία φαντασίας και σουρρεαλισμού δίνοντας ένα όμορφο εικαστικά αποτέλεσμα. Τα απλοϊκά του μηνύματα μπορεί να ξινίσουν κάποιους, αλλά για εμάς τους απλοϊκούς ανθρώπους (και φαν του βωβού) η ταινία ήταν εντυπωσιακή.

The Killers (Οι 5 δολοφόνοι)

Άλλη μια διασκευή του μικρού διηγήματος του Ernest Hemingway, η πλοκή της οποίας θυμίζει έντονα την εκδοχή του 1946 με τον Burt Lancaster. Εδώ όμως, η ταινία The Killers επικεντρώνεται στους δολοφόνους, καθώς αυτοί είναι που ψάχνουν να βρουν την άκρη στο «μίτο της Αριάδνης», το κλεμμένο εκατομμύριο δηλαδή, σε αντίθεση με την προηγούμενη ταινία. Και, ταυτόχρονα, να μάθουν γιατί το θύμα τους, ο Cassavetes, «έκατσε» να πεθαίνει και δεν το έσκασε να σώσει τη ζωή του. Η ταινία έχει περισσότερη δράση από την παλιότερη (πολύ αυτοκίνητο!), καθώς στο τιμόνι της σκηνοθεσίας είναι ο Don Siegel, γνώστης του είδους, αλλά έχει και όλα τα κλασικά στοιχεία: τη μοιραία γυναίκα-αράχνη, καιροσκόπους χαρακτήρες, προδοσίες και δολοπλοκίες. Ο δολοφόνος Lee Marvin είναι φυσικά όλα τα λεφτά και ο Cassavetes στο ρόλο του μοιραίου έτσι όπως τον περιμέναμε. Εντύπωση όμως μας προκάλεσε η εμφάνιση του μετέπειτα προέδρου Ronald Reagan στο ρόλο του κακού της υπόθεσης (ή ενός από τους κακούς, αν θέλετε). Αυτή, μάλιστα, αποτέλεσε την τελευταία ταινία που συμμετείχε, καθώς μετά αφοσιώθηκε στην πολιτική του καριέρα. Εντάξει, δεν μπορούμε να πούμε ότι το σινεμά έμεινε ζημιωμένο!

Anna Karenina

Το πασίγνωστο έργο του Λέων Τολστόι μεταφέρθηκε ουκ ολίγες φορές στη μεγάλη οθόνη. Η εκδοχή της Άννας Καρένινα που είδαμε προέρχεται από τη χρονιά του 1935 με πρωταγωνίστρια στον ομώνυμο ρόλο τη μεγάλη σταρ Greta Garbo. Στο ρόλο του αξιωματικού Βρόνσκι, του τυπά που ερωτεύται η Αννούλα και παρατάει τον άντρα της, βρίσκουμε τον Fredric March. Αλλά οι δύο, εξαίσιοι κατά τ' άλλα, ηθοποιοί δεν διασώζουν την ταινία από τη μετριότητα. Κι αυτό οφείλεται στη μέτρια σκηνοθεσία του επαγγελματία Clarence Brown, που... προσπαθεί αλλά δεν μπορεί. Ο κοινωνικός αποκλεισμός των δύο εραστών δεν πείθει, τα πάθη της αριστοκρατίας στην τσαρική Ρωσία δεν εντυπωσιάζουν και το μόνο που μένει είναι η περσόνα της Γκάρμπο. Μόνο για αυτό, ίσως, οι φαν μπορούν να δουν την ταινία. Να σημειώσουμε όμως την εμφάνιση του μικρού Freddie Bartholomew που μας εντυπωσίασε περισσότερο στους Δαίμονες των κυμάτων. Και, τέλος, να πούμε ότι η ταινία κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο μόλις τριών ετών φεστιβάλ της Βενετίας, για καλύτερη ξενόγλωσση ταινία.

Heavy Metal

Το πιο εντυπωσιακό πράγμα της ταινίας κινουμένων σχεδίων Heavy Metal (ακόμα κι απ'τον τίτλο της) είναι... η αφίσα της! Κι αυτό επειδή όλα τα υπόλοιπα ανήκουν σε ένα άλλο, μεγάλης μετριότητας, επίπεδο. Από την κεντρική ιδέα της ταινίας —ένα εξωγήινο πέτρωμα που επηρεάζει τους ανθρώπους και «μεγεθύνει» το Κακό— παρακολουθούμε διάφορες ιστορίες, άσχετες μεταξύ τους που λαμβάνουν χώρα στη Γη, στο διάστημα, στο παρόν και στο μέλλον. Κινούμενα σχέδια αποκλειστικά για μεγάλους, αλλά κι αυτοί πάλι δεν ξέρω πόσο νόημα θα βγάλουν. Και μιας και βρισκόμαστε στο 1981, καταλαβαίνετε ότι η σχεδίαση του καρτούν είναι αρκετά παλιομοδίτικη. Με τα χρόνια απέκτησε καλτ χαρακτήρα, αλλά κι αυτό πάλι δεν μπορείς να το εκλάβεις σαν θετικό επιχείρημα. Το μόνο θετικό, ίσως, είναι το soundtrack της ταινίας, το οποίο —όπως λέει και ο τίτλος— περιλαμβάνει αρκετά γνωστά συγκροτήματα της hard-rock και heavy metal σκηνής, όπως οι Blue Öyster Cult, Black Sabbath, Journey, Nazareth και λοιπά. Το αξιοπερίεργο είναι ότι ετοιμάζεται για του χρόνου ένα ριμέικ της ταινίας στο οποίο θα συμμετάσχουν σκηνοθέτες όπως o Fincher, ο Verbinski και λοιποί.

Richard III

Η μεγάλη ταινία του Ian McKellen· η πρώτη ουσιαστικά πρωταγωνιστική εμφάνιση σε κινηματογραφική ταινία· ο Ριχάρδος ο 3ος αποτελεί το στοίχημα του μεγάλου Βρετανού θεατρικού ηθοποιού, αρκετά χρόνια πριν γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό με ρόλους μάγων και παίζοντας με μαγνήτες, το οποίο φυσικά και κέρδισε. Η μεταφορά του ομώνυμου έργου του Σαίξπηρ από τη μεσαιωνική εποχή σε μια Αγγλία υπό ένα δικτατορικό καθεστώς έγινε με μαεστρική έμπνευση από τον ίδιο τον ηθοποιό, κρατώντας το κείμενο του μεγάλου βάρδου και συμπυκνώνοντας την πλοκή μέσα σε μία και μισή ώρα. Αυτό είναι και το μεγάλο ατού της ταινίας, καθώς αυτοί που έχουν πρόβλημα με τον ποιητικό λόγο δεν θα κουραστούν. Το καστ από την άλλη μεριά είναι σούπερ με πλειάδα ηθοποιών σε διάφορους ρόλους: Annette Bening, Jim Broadbent, Robert Downey Jr., Nigel Hawthorne, Kristin Scott Thomas, Maggie Smith, είναι μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα που εμφανίζονται και... αφανίζονται από τον ραδιούργο Ριχάρδο! Χωρίς πολλά-πολλά, αναζητήστε την!

The Sunshine Boys (Οι γκρινιάρηδες)

Πρώην επιτυχημένο και νυν γερασμένο κωμικό δίδυμο της επιθεώρησης που έχουν να δουλέψουν μαζί (αλλά και να μιλήσουν!) για πάνω από δέκα χρόνια, βρίσκει ευκαιρία για επανασύνδεση χάρη στον ανιψιό/μάνατζερ του ενός που κατάφερε να τους βάλει σε ένα σόου στην TV. Ο ένας όμως δεν χωνεύει τον άλλο και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα απίστευτες σπαρταριστές ατάκες μέσα από το σενάριο του Neil Simon (και βασισμένο στο θεατρικό του ιδίου) και σε σκηνοθεσία Herbert Ross, στην πρώτη και καλύτερη (για τον υπογράφων) από τις πέντε συνολικά συνεργασίες τους. Το κύριο χαρακτηριστικό όμως της ταινίας The Sunshine Boys που σε κερδίζει είναι αυτό της νοσταλγίας και της συγκίνησης βλέποντας τους δύο... γκρινιάρηδες και αγύριστα κεφάλια να λογομαχούν ανελέητα.

Ο Walter Matthau, τότε 55 χρονών, υποδύεται τον σχεδόν 80χρονο κωμικό που συνεχίζει να ψάχνει για δουλειές. Ο George Burns (ο χαρακτηριστικός παππούς με το πούρο στο στόμα), τότε 80 χρονών, υποδύεται με... σχετική ευκολία τον 80χρονο που βγήκε νωρίς στη σύνταξη αλλά πείθεται να ξαναδουλέψει για ένα τελευταίο σόου. Και οι δύο ηθοποιοί είναι απολαυστικότατοι με τον Burns να κερδίζει το όσκαρ β' ανδρικού ρόλου (ο Matthau έμεινε στην υποψηφιότητα), κάτι που οδήγησε στην αναγέννηση της καριέρας του! Έπαιξε σε μερικές κωμωδίες και έφυγε (υπερ)πλήρης ημερών το 1996 αφού πάτησε τα 100 χρόνια! Τον ανιψιό υποδύεται ο Richard Benjamin, ένας ηθοποιός που μεταπήδησε στη σκηνοθεσία και υπέγραψε μερικές γνωστές (και αδιάφορες πλέον) κωμωδίες της δεκαετίας του '80, όπως τα Δύο καθάρματα στην ίδια πόλη (με τους Clint Eastwood, Burt Reynolds), Το κελεπούρι με τον Tom Hanks και η... Σεξογήινη!

Invitation to a Gunfighter (Ο γίγας με τα δύο πιστόλια)

Για να εξαργυρώσει τη δόξα του από τους Υπέροχους 7, ο Yul Brynner εμφανίστηκε σε κατώτερα των προσδοκιών και χαμηλού προϋπολογισμού γουέστερν. Το συγκεκριμένο όμως, Invitation to a Gunfighter αναγράφει στους τίτλους ότι είναι μια παραγωγή του Stanley Kramer. Και κάποια χαρακτηριστικά της, κατά τα άλλα μέτριας, ταινίας φέρνουν λίγο από τον πολυσχιδή παραγωγό και σκηνοθέτη. Ο ήρωας μας είναι ένας πληρωμένος πιστολάς, με περίεργο όνομα, εκλεπτυσμένο λόγο, που ντύνεται στα μαύρα, διαβάζει ποίηση και καπνίζει μακριά πούρα. Χωρίς να γνωρίζουμε το λόγο, εμφανίζεται σε μια ό,τι να 'ναι πόλη της άγριας δύσης και προκαλεί την περιέργεια των κατοίκων. Μπλέκεται με τις υποθέσεις και προσλαμβάνεται από τον δήμαρχο να βοηθήσει στα προβλήματα της πόλης, αλλά ο μοναδικός του τρόπος επίλυσης προκαλεί ακόμα περισσότερο. Όλα τα τυπικά στοιχεία του είδους βρίσκονται εδώ με μια μέτρια σκηνοθεσία και ένα μέτριο αποτέλεσμα που διασώζεται από την εξωτική παρουσία του Brynner. Φυσικά είναι ό,τι πρέπει για τους φίλους του είδους.

The Barefoot Contessa (Η ξυπόλητη κόμισσα)

Στην κηδεία της μεγάλης χορεύτριας και διάσημης ηθοποιού με τις μόλις τρεις ταινίες βρίσκονται όλα τα πρόσωπα που επηρέασαν με τον τρόπο τους τη ζωή της. Με τρεις ξεχωριστές αφηγήσεις voice-over, μία από τον σκηνοθέτη Humphrey Bogart που την ανακάλυψε, μία από τον ατζέντη/άνθρωπο για όλες τις δουλειές Edmond O'Brien του πλούσιου παραγωγού που έβαλε το παραδάκι και μία από τον κόμη που την αγάπησε, και μέσα από πολλά φλας-μπακ βλέπουμε την ιστορία της Ξυπόλητης κόμισσας και το πώς φτάσαμε στο θλιβερό γεγονός. Σε τρία κομμάτια λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι μοιράζεται η ταινία με το πρώτο, αυτό που ο Bogart ανακαλύπτει την χορεύτρια σε μια μικρή πόλη της Ισπανίας και την πείθει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, είναι το καλύτερο. Ο σκηνοθέτης Joseph L. Mankiewicz βρίσκει άλλη μια ευκαιρία να σχολιάσει και να καυτηριάσει ολόκληρο το σύστημα του Χόλιγουντ και τους διαβρωτικούς μηχανισμούς του. Από τα υπόλοιπα δύο μέρη της ταινίας καταλαβαίνεις ότι πρωταγωνίστρια είναι η εκθαμβωτική όπως πάντα Ava Gardner, αλλά ο μελοδραματικός χαρακτήρας της ταινίας δεν μου άφησε και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Για την ιστορία να πούμε ότι η ταινία γυρίστηκε στην Ιταλία και στα στούντιο της Τσινετσιτά και έδωσε το όσκαρ β' ανδρικού ρόλου στον O'Brien και μία υποψηφιότητα στον Mankiewicz για το όσκαρ πρωτότυπου σενάριου.

Crin blanc: Le cheval sauvage (Το άσπρο άλογο)

Ο φωτογράφος Albert Lamorisse τη δεκαετία του '50 έκατσε στην καρέκλα του σκηνοθέτη και γύρισε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες μεσαίου μήκους της εποχής, πάντα με θέματα τα παιδιά. Η άλλη μεγάλη του επιτυχία λοιπόν που είδαμε ήταν το Άσπρο άλογο. Εδώ, σε μικρή αντίθεση με το Μπαλόνι, υπάρχουν λίγοι διάλογοι και μια επίσης μικρή αφήγηση του ιδίου του σκηνοθέτη που μας εξηγεί διάφορα πράματα και καταστάσεις. Αλλά στο σύνολό της είναι άλλη μια φοβερή ταινία με τον νεαρό πρωταγωνιστή να δαμάζει το άγριο άλογο πυροδοτώντας το μίσος των ζωοτρόφων της περιοχής που δεν μπορούσαν αυτοί να το τιθασεύσουν. Μέσα από την απλοϊκή φαινομενικά ιστορία, ο σκηνοθέτης αναλύει θέματα όπως η ελευθερία, ο σεβασμός προς τον άλλο (άνθρωπος ή ζώο, μεγάλος ή μικρός), η ζήλια για κάτι που ποθούμε και δεν μπορούμε να αποκτήσουμε και στην τελική κερδίζει το Grand Prize στο φεστιβάλ των Καννών. Εκπληκτική φωτογραφία με τα πανέμορφα τοπία των ακτών στη Νότια Γαλλία στην περιοχή νότια της Αρλ, της πόλης που έζησε για λίγο καιρό ο Βαν Γκογκ. Και σημειώστε κάτι άσχετο: ο Lamorisse θεωρείται ο δημιουργός του επιτραπέζιου παιχνιδιού "Risk"!

Harper (Φάκελος 17, άκρως εμπιστευτικόν)

Ένα σοβαρό θέμα σε μια ταινία που δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της. Ένας ντετέκτιβ που είναι περισσότερο πλακατζής απ' ό,τι φαντάζεστε. Ο ντετέκτιβ Harper μπλέκει σε μια υπόθεση εξαφάνισης/απαγωγής ενός εκατομμυριούχου και σιγά-σιγά ανακαλύπτει ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που τον θέλουν πίσω ζωντανό. Συν τις άλλοις, μπλέκεται με μια περίεργη ομάδα θρησκόληπτων και στο τέλος τα «κάνει θάλασσα» και με τη γυναίκα του.

Η ταινία ανήκει στη σειρά των μονολεκτικών ταινιών του Paul Newman που αρχίζουν με το γράμμα H στις οποίες ο ηθοποιός ερμήνευε περίεργους, μοναχικούς ρόλους έχοντας μια διαφορετική αντίληψη των τεκταινόμενων από τους γύρω του. Μετά τα Hustler, Hud και Hombre, είδαμε εδώ τον Newman σε έναν πιο ανάλαφρο ρόλο να κάνει συνέχεια πλακίτσες αλλά παρά ταύτα τα πτώματα να πέφτουν κανονικά σ' αυτή την περίεργη ιστορία μυστηρίου που αξίζει να ανακαλύψετε. Τον ελληνικό τίτλο δεν τον σχολιάζουμε...

The Long Goodbye (Μια σφαίρα, ένα αντίο)

Μετά την επιτυχία του MASH, ο Robert Altman γυρνούσε τη μια ταινία μετά την άλλη τη δεκαετία του '70 και ενεπλακόταν με όλα τα κινηματογραφικά είδη. Μια από αυτές ήταν το The Long Goodbye του 1973 το οποίο βασίστηκε στην ομότιτλη νουβέλα του Raymond Chandler. Αλλά όπως και στις άλλες ταινίες του σκηνοθέτη, έτσι και δω ο Altman δεν δίνει σημασία στις κινηματογραφικές ταμπέλες. Το αποτέλεσμα δηλαδή απέχει από το να χαρακτηριστεί ένα καθαρόαιμο νουάρ και καλύτερα να πούμε ότι είναι απλά μια ταινία του Altman. Δηλαδή, με τα χαρακτηριστικά του ατμοσφαιρικά πλάνα και την καλή σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Αλλά επειδή είναι και ένα νεονουάρ, το μπλέξιμο του πρωταγωνιστή αλλά και του θεατή που δεν καταλαβαίνει πολλά είναι δεδομένο. Στο ρόλο του Φίλιπ Μάρλοου μην περιμένετε κάτι σε Μπόγκαρτ. Εδώ ο Elliot Gould φέρνει την κουλ περσόνα του και σε κερδίζει με την ηρεμία του, για να μην πω απάθεια. Σε χαρακτηριστικό ρόλο βρίσκουμε και τον παλαίμαχο τότε Sterling Hayden και ένα πέρασμα κάνει ο τωρινός... κυβερνήτης της Καλιφόρνια. (Άμα το λέγαμε αυτό τότε, θα μας πέρνανε με τις ντομάτες.) Και στο σύνολό της η ταινία τι λέει; Παρακολουθείται αλλά δεν τρελαίνεσαι κιόλας. Πάντως είναι ό,τι πρέπει για να παρακολουθήσετε την μετά-χίπις εποχή στην Καλιφόρνια του '70.

Άσε το κακό να μπει

Δεν συνηθίζω να σχολιάζω καινούριες κυκλοφορίες επειδή γι' αυτές μπορείτε να διαβάσετε παντού στο διαδίκτυο και επειδή, γενικά, όλοι τις έχουν δει, ο καθένας έχει άποψη και δεν χρειάζονται τη δικιά μου. Έτσι, το μόνο που θα πω είναι ότι αυτή η σουηδική παραγωγή με τον περίεργο τίτλο Άσε το κακό να μπει αποτελεί για τον υπογράφοντα την καλύτερη ταινία της χρονιάς που μας πέρασε.

Υ.Γ.: Και μάλλον το καλοκαίρι θα ασχοληθούμε με μερικές λίστες που καιρό τώρα τις ετοιμάζω στο μυαλό μου, αλλά δεν βρήκα το χρόνο να ασχοληθώ εκτενέστερα. Άστε το καλοκαίρι να μπει...

The Westerner (Ο λέων της δύσης)

Περισσότερο μια ταινία του μεγαλοπαραγωγού Samuel Goldwyn και λιγότερο μια ταινία του σκηνοθέτη William Wyler (σκεφτείτε επίσης ότι ο παραγωγός έχει το τελευταίο credit). Η ταινία The Westerner είναι μια φανταστική ιστορία που περιλαμβάνει πραγματικές καταστάσεις και μερικά υπαρκτά πρόσωπα, όπως αυτό του πασίγνωστου Judge Roy Bean. Σ' αυτό το ρόλο βλέπουμε τον μεγάλο καρατερίστα Walter Brennan να δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του κερδίζοντας μάλιστα το τρίτο του όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Πρωταγωνιστής ο Gary Cooper σε μυθοπλαστικό ρόλο. Συλλαμβάνεται για κλοπή αλόγου, οδηγείται στο δικαστή και το μόνο που μένει είναι από κει να οδηγηθεί στην κρεμάλα. Καταλαβαίνει όμως το «κόλλημα» του δικαστή για τη διάσημη καλλιτέχνιδα Lily Langtry και «παίζει» μαζί του λέγοντάς του ότι τη γνωρίζει προσωπικά και έτσι καταφέρνει να αποσοβήσει τα χειρότερα, για λίγο έστω. Ο δικαστής τού γίνεται κολλιτσίδα επειδή θέλει να μάθει τα πάντα για την Λίλι και ταυτόχρονα συνεχίζει υποκινεί τον πόλεμο μεταξύ των κτηνοτρόφων και των αγροτών που περιφράσουν τα χωράφια τους, υπερασπίζοντας φυσικά τους πρώτους. Ο Cooper θα προσπαθήσει να συμβιβάσει και να λύσει τις διαφορές τους αλλά ο λύκος όσο γερνάει, λένε, δεν αλλάζει την κεφαλή του.

Το πρώτο μισό του έργου ξεκινάει αρκετά διασκεδαστικά, θα λέγαμε, με τους δύο πρωταγωνιστές να έχουν φοβερή χημεία αλλά το δεύτερο αλλάζει πλώρη και οδεύει προς πιο δραματικά μονοπάτια. Εν τέλει, η ταινία έχει μια αρκετά παλιομοδίτικη αισθητική μεν, αλλά δε, το σύνολο είναι πολύ καλό.

Sorry, Wrong Number (Ο ίσκιος του δολοφόνου)

Όλη η ταινία πάνω από ένα τηλέφωνο. Κάτι σαν τον... τηλε-φονικό θάλαμο. Μόνο που εδώ βρισκόμαστε στο 1948, βουτηγμένοι μέσα στον κόσμο του φιλμ-νουάρ. Η ταινία Sorry, Wrong Number έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του είδους και μάλιστα σε πλήρη αφθονία: συνεχή φλας μπακ (ακόμα και φλας μπακ μέσα από φλας μπακ!), νυχτερινά γυρίσματα, απειλητικές σκιές και μια συνεχόμενη κυκλική κίνηση της κάμερας που ενισχύει την αίσθηση του μυστηρίου και της αγωνίας. Η Barbara Stanwyck, κατάκοιτη στο κρεβάτι, προσπαθεί να μάθει τι έχει συμβεί με τον άντρα της τον Burt Lancaster. Από ένα μπλέξιμο των τηλεφωνικών γραμμών θα ακούσει δύο άντρες να σχεδιάζουν ένα φόνο και μόνο αρκετά αργότερα θα καταλάβει ότι το μελλοντικό θύμα είναι η ίδια. Από τη γραμματέα του συζύγου συλλέγει τις πρώτες περίεργες πληροφορίες και σιγά-σιγά το ένα στοιχείο οδηγεί σε κάποιο άλλο, ο ένας την παραπέμπει σε άλλον, για να φτάσει στην τραγική αλήθεια.

Αν εξαιρέσουμε τις λίγο υπερβολικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών (η Stanwyck πάντως «τσίμπησε» άλλη μια υποψηφιότητα για όσκαρ), η ταινία του Anatole Litvak είναι μια από τις καλύτερες του είδους της και όχι μόνο. Σημειώστε επίσης ότι το σενάριο βασίστηκε στο... ραδιοφωνικό έργο της Lucille Fletcher.

The Great Train Robbery

Μέσα σε δώδεκα σκηνές παρακολουθούμε όλη την εξέλιξη της Μεγάλης ληστείας του τρένου. Θεωρείται το πρώτο αφηγηματικό φιλμ καθώς κάθε σκηνή αναπτύσει και εξελίσσει την πλοκή. Ουσιαστικά το Χόλιγουντ από τότε δεν έχει αλλάξει και πάρα πολύ! Και επειδή οι ληστές είναι ντυμένοι με καουμπόικα, αποτελεί και το πρώτο έργο του κινηματογραφικού είδους που όλοι ξέρουμε ως γουέστερν. Δείτε όλη την ταινία των... 10 λεπτών παρακάτω.

Night on Earth (Μια νύχτα σε όλο τον κόσμο)

Πέντε διαφορετικές ιστορίες που συμβαίνουν την ίδια χρονική στιγμή σε όλον τον κόσμο. Πέντε ιστορίες με πρωταγωνιστές οδηγούς και επιβάτες σε ταξί. Στο Λος Άντζελες έχουμε οδηγό την τσαμπουκαλού Winona Ryder και επιβάτισσα την ατζέντισσα Gena Rowlands. Στη Νέα Υόρκη τον εξ Ανατολικής Γερμανίας ερχόμενο Armin Mueller-Stahl που παίρνει για επιβάτη τον Giancarlo Esposito που θέλει να πάει στο Μπρούκλιν. Στο Παρίσι ο Isaach De Bankolé έχει για επιβάτη την τυφλή Béatrice Dalle. Στη Ρώμη ο Roberto Benigni είναι «όλα τα λεφτά» έχοντας για επιβάτη έναν ιερέα και βρίσκει την αφορμή να... εξομολογηθεί τις αμαρτίες του. Τέλος, στο παγωμένο Ελσίνκι έχουμε την πιο... μελό ιστορία. Η ταινία Night on Earth αποτελείται από πέντε διαφορετικά σκετσάκια με τη χαρακτηριστική γραφή του Jim Jarmusch: ρεαλιστικοί διάλογοι, απρόβλεπτες και πρωτότυπες καταστάσεις και αισθητή την... αίσθηση της μοναξιάς μέσα στις πολύβουες μεγαλουπόλεις. Μια must ταινία για τους φίλους του ανεξάρτητου κινηματογράφου.

Cul-de-sac (Η νύχτα των δολοφόνων)

Ο όρος Cul-de-sac σημαίνει αδιέξοδο. Σε ένα τέτοιο βρίσκονται όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας του Ρόμαν Πολάνσκι. Δύο ψιλο-αποτυχημένοι γκάνγκστερ (ο ένας με μια σφαίρα στην κοιλιά) ξεμένουν από αμάξι και αναζητούν βοήθεια με την απειλή των όπλων σε έναν πύργο στη Βόρεια Αγγλία, όπου εκεί ζουν απομονωμένοι ένας φαλακρός βιομήχανος με τη γαλλίδα σύντροφό του. Ο γκάνγκστερ εγκλωβίζεται εκεί και δεν μπορεί να φύγει αν δεν έρθει η βοήθεια από τους δικούς του. Η γαλλίδα ασφυκτιά στην... μινιμαλιστική ζωή του πύργου, όντας εκεί για πάνω από δέκα μήνες, μη έχοντας να κάνει και πολλά. Και ο αρκετά εσωστρεφής βιομήχανος είναι εγκλωβισμένος εκεί κατά βούληση. Όταν σκάσει μύτη μια ομάδα επισκεπτών, τα πράματα θα περιπλακούν και οι ρόλοι θύτη-θύματος θα αντιστραφούν. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα σύνολο από σουρεαλιστικές καταστάσεις. Το υποδόριο και σαρδόνιο μαύρο χιούμορ παίζει πρωτεύοντα ρόλο σ' αυτή την χαμηλού προφίλ, σινεφίλ ταινία του πολωνού σκηνοθέτη. Εδώ στη δεύτερη βρετανική του παραγωγή η οποία απέσπασε και τη Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 1966. Ο Donald Pleasance στην καλύτερη ίσως ερμηνεία της καριέρας του με παρτενέρ την Françoise Dorléac, αδερφή της Κατρίν Ντενέβ, που πέθανε σε αυτοκινητικό ατύχημα ένα χρόνο μετά.

Le Ballon Rouge (Το κόκκινο μπαλόνι)

Ένα μικρό αγόρι βρίσκει δεμένο σ' ένα στύλο, στους δρόμους του Παρισιού του '50, ένα κόκκινο μπαλόνι. Το παίρνει μαζί του κι από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα το μπαλόνι ακολουθεί το αγόρι παντού. Κάτι που προκαλεί τον φθόνο των άλλων αγοριών που παίζουν στους δρόμους.

Το Κόκκινο Μπαλόνι είναι μια μαγική ιστορία για τη φιλία ανάμεσα σε ένα μικρό αγόρι και ένα μπαλόνι, με φόντο το Παρίσι της δεκαετίας του '50. Σκηνοθετήθηκε το 1956 από τον Αλμπέρ Λαμορίς. Tην ίδια χρονιά κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών (για ταινία μικρού μήκους) και έναν χρόνο αργότερα το βραβείο όσκαρ καλύτερου σεναρίου. Μια ταινία (χωρίς διαλόγους) για την παιδική αθωώτητα. Μια ταινία για το παιχνίδι και τη «μαγεία» που δεν μπορούν να κατανοήσουν οι ενήλικοι. Αλλά επίσης και για το πόσο εγωιστικά και μοχθηρά μπορούν να γίνουν τα παιδιά όταν δεν μπορούν να αποκτήσουν αυτό που θέλουν· πολύ απλά μετά θέλουν να το καταστρέψουν. Εκτός από την αναγνώριση και την εξαιρετική υποδοχή που έτυχε η ταινία από τους κριτικούς, είχε και εξαιρετική εμπορική πορεία όπου κι αν προβλήθηκε. Είναι μια ταινία που έχουν λατρέψει πολλές γενιές παιδιών (και ενηλίκων) σε ολόκληρο τον κόσμο με πρωτοποριακά οπτικά εφέ για την εποχή του.

Δείτε ολόκληρη την ταινία των 33 λεπτών στο video-google!

Terms of Endearment (Σχέσεις στοργής)

Με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στον κινηματογράφο, ο τηλεοπτικός παραγωγός James L. Brooks μάζεψε τρία όσκαρ· καλύτερης ταινίας ως παραγωγός, σκηνοθεσίας και σεναρίου. Ταυτόχρονα «πρόσφερε» στη Shirley MacLaine την ευκαιρία για μια δυναμική ερμηνεία ως κολλημένη με την κόρη της μητέρα που της απέφερε το πρώτο και μοναδικό βραβείο όσκαρ. Η Debra Winger απέσπασε υποψηφιότητα α' γυναικείου επίσης ρόλου και ο πολύ ερωτήλος πρώην αστροναύτης Jack Nicholson απέσπασε το δεύτερό του βραβείο όσκαρ, στην κατηγορία του β' ανδρικού ρόλου αυτή τη φορά. Οι Σχέσεις στοργής ήταν συνολικά υποψήφιες για 11 όσκαρ. Ενδιαφέρον και το υπόλοιπο δευτεραγωνιστικό καστ, με τον Jeff Daniels σε έναν από τους πρώτους του ρόλους, με τον Danny DeVito σε άλλη μια συνεργασία με τον Brooks μετά την τηλεοπτική σειρά Ταξί και τον John Lithgow σε μια μικρή εμφάνιση. Το σενάριο βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο του Larry McMurtry.

Τώρα, όσον αφορά την ταινία πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους που δεν την είχαν δει. Πρόκειται για την 30χρονη ιστορία και την παθολογική σχέση μιας χήρας με την κόρη της και τις σχέσεις τους με τους άνδρες. Πολύ μελό σε σημεία, αρκετές κωμικές σφήνες και ανάλαφρος χαρακτήρας είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της ταινίας· ό,τι πρέπει για την Ακαδημία! Στιγμιότυπο από τα γυρίσματα, όπως το μεταφέρει η ίδια Σίρλεϊ: Ξεκίνησα την σκηνή ­ μιλούσα, υποτίθεται, στο τηλέφωνο με την Εμα (Ντέμπρα Γουίνγκερ), ενώ ο Τζακ (Νίκολσον) κοιμόταν δίπλα μου. Ξαφνικά αισθάνθηκα κάτω από τα σκεπάσματα μια γλώσσα πάνω στον αστράγαλό μου. Ανέβηκε πάνω στο πόδι μου και ύστερα σταμάτησε... Συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν άλλος από την Ντέμπρα.

Przypadek (Η τύχη/Blind Chance)

Η ταινία Przypadek του μεγάλου πολωνού σκηνοθέτη γυρίστηκε το 1981 αλλά απαγορεύτηκε από την Λογοκρισία των Αρχών της Πολωνίας. Κυκλοφόρησε τελικά επισήμως το Μάιο του 1987 στο φεστιβάλ των Καννών. Γνωστός στο ευρύ κοινό ο Kieslowksi από την τριλογία των χρωμάτων και τη διπλή ζωή της Βερονίκ, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σχετικά άγνωστη ταινία αλλά μια από τις καλύτερες ταινίες του μέσα από την δεκαετία του '80. Όπως βλέπουμε και στην αφίσα, ο πρωταγωνιστής Βίτεκ τρέχει για να προλάβει το τρένο. Από αυτό το απλό περιστατικό θα δημιουργηθούν τρεις διαφορετικές ιστορίες. Τρεις ιστορίες που η κάθε μία θα διαμορφώσει εντελώς διαφορετικά την εξέλιξη της ζωής του πρωταγωνιστή. Στην πρώτη εκδοχή ο Βίτεκ καταφέρνει να ανέβει στο τρένο. Εκεί γνωρίζει κάποιον κομμουνιστή που τον παροτρύνει να γραφτεί στο κόμμα... Στη δεύτερη εκδοχή δεν προλαβαίνει το τρένο και έρχεται σε σύγκρουση με έναν ελεγκτή εισιτηρίων, γεγονός που οδηγεί στη σύλληψή του... Στην τρίτη εκδοχή ο Βίτεκ αφού έχει χάσει το τρένο συναντά τυχαία μια συμφοιτήτριά του. Αυτή η συνάντηση στέκεται αφορμή για να συνεχίσει τις σπουδές που είχε παρατήσει...

Μέσα στην ταραχώδη περίοδο της Πολωνίας κατά τη δεκαετία του '70, ο Κισλόφκσι ασχολείται με το αγαπημένο του θέμα της τύχης/μοίρας και πώς αυτό επηρεάζει τον άνθρωπο, τις επιλογές που παίρνει στην πορεία της ζωής του και τις διαδρομές που θα ακολουθήσει. Οι τρεις ιστορίες όμως συγκλίνουν προς ένα κοινό τέλος κι αυτό είναι ένα ταξίδι στο Παρίσι. Το τέλος μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό και το μυαλό σε εγρήγορση. Φυσικά, υπάρχει έντονα η καυστική κριτική ματιά για την πολωνική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα, όπως υπάρχει έντονα και η εξερευνητική ματιά του σκηνοθέτη στην ψυχολογία του πρωταγωνιστή. Μπορεί να σας φέρει στο μυαλό το Sliding Doors και Τρέξε, Λόλα Τρέξε, αλλά εδώ τα πράματα είναι πιο.... σινεφίλ.

The Sundowners

Όσοι... απογοητεύτηκαν από τις περιπέτειες της Nicole Kidman στην Αυστραλία, θα απολαύσουν περισσότερο την ταινία The Sundowners του 1960. Και ποιοι είναι αυτοί οι Sundowners; Είναι αυτοί που έχουν για σπίτι εκεί που δύει ο ήλιος, δηλαδή... πουθενά. Αλλιώς, οι περιπλανώμενοι, οι νομάδες. Οπότε καταλαβαίνετε ότι δεν πρέπει να δώσετε και πολύ σημασία στον ελληνικό τίτλο: «Οι επιδρομείς της νύχτας»! Μια τέτοια οικογένεια μάς συστήνει ο σκηνοθέτης Fred Zinnemann που μόνιμη στέγη δεν έχουν και για δουλειά συνήθως μεταφέρουν πρόβατα από τη μία περιοχή στην άλλη. Ο πατέρας Robert Mitchum φαίνεται να γουστάρει αυτή τη ζωή. Η μητέρα Deborah Kerr όμως θέλει επιτέλους να κατασταλάξει κάπου σε μια δικιά τους φάρμα. Στη παρέα θα προστεθεί και ο Peter Ustinov (όντας ο χαρακτήρας που δίνει τις κωμικές πινελιές στην ταινία) που θα τους γίνει «τσιμπούρι» και θα τους ακολουθεί μέχρι τέλους. Οι διάφορες περιπέτειες στις οποίες θα εμπλακούν, θα έχουν αντίκτυπο στην οικογένεια και θα αποτελέσουν την αφορμή για να αποφασίσουν τελικά τι θα απογίνουν και πώς θα πορευτούν ως οικογένεια. Δραματική και κωμική ταυτόχρονα ταινία, στην οποία το ανάλαφρο σκηνοθετικό άγγιγμα του Zinnemann και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες της, την κάνουν πολύ ευχάριστη στην παρακολούθηση, το λιγότερο να πούμε.

Subway (Μια νύχτα στον υπόγειο)

Δεν είχα ξαναδεί τον (αμερικανό, γιο διπλωμάτη και μεγαλωμένο στην Ελβετία) Christopher Lambert σε γαλλική ταινία κι αυτή που είδα ήταν η Subway, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Luc Besson. Με συμπρωταγωνίστρια την Isabelle Adjani, η ταινία εκτυλίσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο μετρό του Παρισιού· στις πλατφόρμες, στα καφέ και στα γκισέ, στις υπόγειες εγκαταστάσεις που δεν βλέπει ο κόσμος, στα υπόγεια εργοτάξια. Εκεί κρύβεται ο Lambert, μπλεγμένος σε μια ιστορία εκβιασμού, με τους αστυνομικούς να τον κυνηγάνε και τους μπράβους της γυναίκας πλούσιου επιχειρηματία, της Adjani, να καραδωκούν. Ως τη στιγμή που φυσικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι θα ερωτευτεί και θα αλλάξουν τα δεδομένα. Αυτή είναι η ταινία που έκανε γνωστό τον Besson στο ευρύ κοινό. Παρόλο που από κάποιο σημείο και μετά αρχίζεις λίγο να βαριέσαι την υπόθεση, οι δευτερεύοντες εκκεντρικοί χαρακτήρες που ζούνε κάτω από την πόλη έχουν το δικό τους ενδιαφέρον, με τον Jean Reno να ξεχωρίζει ως drummer και ο συνθέτης Eric Serra σε ρόλο αμίλητου μπασίστα. Ιδιαίτερη ταινία μέσα από την χαρακτηριστική ματιά του Besson που δεν έχει να πει και πολλά.

The Third Secret

Αμερικανός δημοσιογράφος στο Λονδίνο αρχίζει να ερευνά την υπόθεση αυτοκτονίας ενός επιφανούς ψυχαναλυτή. Κι αυτό για χάρη της μικρή κόρης του γιατρού που αυτή πιστεύει ότι δολοφονήθηκε. Μόνο που ανάμεσα στα ονόματα των ασθενών του γιατρού που ετοιμάζεται να ερευνήσει βρίσκεται και το δικό του.

Η βρετανική παραγωγή The Third Secret είναι κατά βάση ένα ψυχολογικό δράμα με λίγες «θριλερικές», χιτσκοκικές θα λέγαμε, προεκτάσεις. Πολύ καλή η σκηνοθεσία του έμπειρου Charles Crichton και πανέμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Επειδή όμως ο πρωταγωνιστής μας είναι δημοσιογράφος, εκμαιεύει πληροφορίες και αντιδράσεις από τους υπόπτους ύστερα από πολύ μπλα-μπλα. Αυτό είναι το μόνο θέμα που μπορεί να κουράσει τους «σύγχρονους» θεατές. Κατά τα άλλα είναι ένα πολύ καλό δομημένο έργο με την κατάλληλη ανατροπή στο τέλος που σε στέλνει αδιάβαστο. Τι Σάιμαλαν και παπαριές μού λες μετά! Στο καστ βρίσκουμε τον Ιρλανδό Stephen Boyd (ο φίλος/αντίπαλος του... Μπεν Χουρ) ίσως στην καλύτερή του ερμηνεία, την μικρή Pamela Franklin, αρκετούς βρετανούς σε μικρούς (γκεστ) ρόλους όπως τον Richard Attenborough και τον Jack Hawkins και τη Judi Dench αγνώριστη, σε ρόλο γραμματέως σε πολύ νεαρή ηλικία.