5 Fingers (Υπόθεση Κικέρων)

Ο πιο ακριβοπληρωμένος κατάσκοπος. Έτσι διαφημίστηκε η ταινία 5 Fingers του 1952. Μια δημιουργία του πολυβραβευμένου Joseph L. Mankiewicz, ο οποίος χειρίζεται με επιδεξιότητα μια ταινία που οι περισσότεροι θα τη σκηνοθετούσαν ως ένα απλό κατασκοπευτικό θρίλερ. Βοηθάει φυσικά και η παγερή παρουσία του James Mason, ο οποίος βαστάει στους ώμους του ουσιαστικά όλη την ταινία. Γυρίστηκε σε φυσικούς χώρους στην Άγκυρα, κάτι που φαίνεται ότι είχε αρχίσει να γίνεται μόδα εκείνη την εποχή, το γεγονός δηλαδή των εξωτερικών γυρισμάτων σε —ας πούμε— τουριστικά μέρη.

Η βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα ιστορία μας βασίζεται στο βιβλίο Operation Cicero του L.C. Moyzisch, ενός πρώην ακόλουθου της γερμανικής πρεσβείας στην Άγκυρα την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσω αυτού, ο αλβανικής καταγωγής Elyesa Bazna, που δούλευε ως υπηρέτης του βρετανού προξένου, πουλούσε βρετανικά μυστικά στους γερμανούς έναντι υψηλότατων αμοιβών. Έφτασε σε σημείο προς το τέλος να δώσει και πληροφορίες για τη επιχείρηση Overlord, δηλαδή για την επικείμενη απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία. Αλλά προσωπικές προστριβές γερμανών αξιωματούχων με τον πρόξενό τους στην Άγκυρα, τους οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι οι πληροφορίες ήταν πλαστές. Η ταινία μας ακολουθεί την πορεία του αδίστακτου κατασκόπου, ο οποίος με σχετική ευκολία και με περίσσιο θράσος κάνει τη βρώμικη δουλειά του χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Μοναδικός του σκοπός είναι να βγάλει αρκετά χρήμα και να την κοπανήσει προς Νότια Αμερική, μακριά από τους πολέμους και τα αφεντικά, ώντας πλέον αφεντικό του εαυτού του. Αν και οι δεύτεροι χαρακτήρες ήσαν καλύτερα διαλεγμένοι, θα μιλούσαμε για πολύ μεγάλη ταινία.

The Narrow Margin

Κλασικό film-noir γυρισμένο το 1952 από τον καλό διεκπεραιωτή Richard Fleischer. Η ταινία The Narrow Margin θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί τον ορισμό μιας χαμηλού κόστους ταινίας, τις λεγόμενες b-movie: μικρή διάρκεια, η ταινία «μπαίνει κατευθείαν στο ψητό» χωρίς κανέναν ουσιαστικό πρόλογο. Δύο ντετέκτιβ από το Λος Άντζελες πηγαίνουν στο Σικάγο να παραλάβουν τη σύζυγο ενός αρχι-μαφιόζου και να την συνοδέψουν πίσω στο L.A για να καταθέσει εναντίον του συζύγου της. Οι μαφιόζοι από την πλευρά τους προσπαθούν να την σκοτώσουν πριν προλάβει να ανέβει στο τρένο. Στην πρώτη τους προσπάθεια σκοτώνουν τον έναν ντετέκτιβ. Η δεύτερη προσπάθεια (και το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας) θα λάβει χώρα μέσα στο τρένο, προσπαθώντας και οι μεν και οι δε να μην γίνουν αντιληπτοί από τους υπόλοιπους επιβάτες. Ένα σκληρό παιχνίδι γάτας-ποντικιού αρχίζει να λαμβάνει χώρα στον αρκετά στενό χώρο του τρένου. Δωροδοκία, απειλές και ψυχολογικός πόλεμος, καθώς οι κακοί δεν μπορούν να εντοπίσουν την γυναίκα. Ο σκληρός ντετέκτιβ όμως δεν πτοείται και με τη δύναμη του μυαλού προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Καθώς πλησιάζουμε στον προορισμό μας (και με τη βοήθεια της κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας) η ένταση κλιμακώνεται και οι ανατροπές οδηγούν την υπόθεση στο λυτρωτικό της τέλος.

Παρόλο το b-μέγεθός της, η ταινία απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης πρωτότυπης ιστορίας. Η ταινία γυρίστηκε το 1990 σε ριμέικ με τον Gene Hackman στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ελληνική απόδοση του τίτλου του έργου ήταν Φρενήρης απόδραση.

Dead Men Don't Wear Plaid

Τρελή παρωδία των κλασικών φιλμ-νουάρ της δεκαετίας του '40 με πρωταγωνιστή τον... Steve Martin. Βρισκόμαστε στα 1982 και για μια ακόμα φορά ο Martin συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Carl Reiner, υπογράφοντας και το σενάριο. Καταρχάς, η ταινία Dead Men Don't Wear Plaid είναι αστεία βλέποντας μόνο και μόνο τη φάτσα του Martin (πέρα από το μαύρο του μαλλί!) να προσπαθεί να το παίξει σοβαρός ντετέκτιβ, Bogey-style! Αλλά αν αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι η πλοκή δεν είναι και τίποτα σπουδαία και ότι οι ατάκες είναι υπερβολικές όσο δεν πάει, η ταινία βλέπεται (ίσως, και ξαναβλέπεται) για το γεγονός ότι έχουν προσθέσει εμβόλιμες σκηνές και χαρακτήρες από παλιότερες ταινίες μέσα στην ίδια την πλοκή της ταινίας. Και όλοι οι χαρακτήρες ανταλλάσσουν ατάκες με τον Martin, δημιουργώντας απίστευτα εξωφρενικούς διαλόγους.

Έχουμε και λέμε: ο Cary Grant από τις Υποψίες, ο Ray Milland από το Χαμένο σαββατοκύριακο, ο Alan Ladd από το This gun for hire, η Veronica Lake από το The Glass Key, ο Fred MacMurray από το Με διπλή ταυτότητα, η Ingrid Bergman από το Notorious, ο Kirk Douglas από το I Walk Alone, η Barbara Stanwyck από το Sorry, Wrong Number, ο James Cagney από το White Heat, ο Edward Arnold από το Johnny Eager, η Bette Davis από το Deception, η Joan Crawford από το Humoresque, ο Burt Lancaster από το The Killers, η Ava Gardner επίσης από το Killers και το The Bribe, οι Vincent Price και Charles Laughton επίσης από το Bribe, η Lana Turner από το Johnny Eager και τον Ταχυδρόμο που χτυπάει κανα-δυο φορές και φυσικά ο Humphrey Bogart από τις ταινίες Σκοτεινή διάβαση, In a lonely place και τον Μεγάλο ύπνο. Επίσης, η πρώτη σκηνή με το αυτοκινητικό ατύχημα είναι από την ταινία Keeper of the Flame αλλά δεν αναγραφόταν στα credits της ταινίας μας.
Λεπτομέρειες: αποτέλεσε την τελευταία ταινία της πολυβραβευμένης (8 βραβεία όσκαρ με σχεδόν 40 υποψηφιότητες) σχεδιάστριας κουστουμιών Edith Head και την τελευταία επίσης ταινία του συνθέτη Miklós Rózsa. Σημειώστε ότι τα αποσπάσματα των ταινιών είχανε μουσικό θέμα από τον ίδιο τον Rózsa. Αλλά, ενώ ο σκηνοθέτης είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τις σκηνές από τις ταινίες, δε μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη μουσική που τις συνόδευε λόγω του υπέρογκου κόστους της χρήσης των δικαιωμάτων. Έτσι ο συνθέτης ανέλαβε το εγχείρημα να ξαναγράψει μουσική γι' αυτές τις σκηνές, σαράντα χρόνια, περίπου, μετά την πρώτη φορά!

Lust for Life (Η ζωή ενός ανθρώπου/Πόθος για ζωή)

Μια σινε-βιογράφια για έναν σπουδαίο καλλιτέχνη αλλά και μία βασανισμένη ψυχή. Δεκάδες (ή μήπως εκατοντάδες;) πίνακες του Βαν Γκογκ παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μας σ'αυτή τη δίωρη κινηματογραφική απόδοση του βιβλίου του Irving Stone από τον σπουδαίο σκηνοθέτη Vincente Minnelli, που θα λέγαμε ότι είναι μια ταινία που υμνεί την ίδια τη ζωγραφική. Ο Μινέλι συλλαμβάνει με το φακό του όλα τα τοπία που ενέπνευσαν τον Βαν Γκογκ και ζωντανεύει κυριολεκτικά τους πίνακες του ζωγράφου. Ο Stone (άριστος συγγραφέας βιογραφικών μυθιστορημάτων) βάσισε το υλικό του κυρίως από τα γράμματα του Βαν Γκογκ που έστελνε στον αδερφό του: η αποτυχία του να κηρύξει το ευαγγέλιο σε κοινότητα ανθρακωρύχων, οι έρωτες χωρίς ανταπόκριση, η ενασχόλησή του με τη ζωγραφική, η φιλία του με τον Paul Gauguin, η εκδήλωση της ψυχικής του ασθένειας και η αυτοκτονία του σε ηλικία 37 ετών.

Η ταινία Lust for Life του 1956 υπήρξε υποψήφια για βραβεία όσκαρ καλύτερων σκηνικών και σεναρίου, αλλά και για τους δύο αντρικούς ρόλους· α' ανδρικού ρόλου για τον Kirk Douglas στο ρόλο του Vincent που δίνει μια απίστευτα δυναμική ερμηνεία (για πολλούς στον καλύτερο ρόλο του) και β' ανδρικού ρόλου για τον Anthony Quinn στο ρόλο του φίλου του Gauguin. Μόνος κερδισμένος υπήρξε ο Quinn, για δεύτερη φορά στην καριέρα του μετά το Βίβα Ζαπάτα.
→ Περισσότερο διάβασμα στους Two in the Soup.

Le Corniaud (Ένα έξυπνο κορόιδο)

Παρόλο που υπήρξαν και κάποιες παλιότερες συνεργασίες τους (με τον Louis de Funes να έχει κυρίως δευτεραγωνιστικό ή... ανύπαρκτο ρόλο), η ταινία Ένα έξυπνο κορόιδο αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη τους πετυχημένη συνεργασία. Το κωμικό δίδυμο δίνει ρεσιτάλ φυσικά με τις ατελείωτες χαζομέρες στις οποίες επιδίδεται. Η μούρη του Funes, εξάλλου, και οι εκφράσεις του αρκούν για να προκαλέσουν χαμόγελα. Αρκετές σκηνές προκαλούν αβίαστο γέλιο και παρόλο που η ταινία δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, περνάς αρκετά ευχάριστα την ώρα σου. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε επίσης ότι η ταινία είναι και ένας καλός τουριστικός οδηγός, αφού ο Bourvil το σκάει από το Παρίσι με κάτι κλοπιμαία και κατευθύνεται προς Ρώμη, αφού κάνει κάτι στάσεις σε Μασσαλία και Νάπολι, με το Funes να τον ακολουθεί κατά πόδας προσπαθώντας να τον ξεσκεπάσει. Δηλαδή, road trip που παρωδεί τις αστυνομικο-γκανγκστερικές ταινίες. Καθόλου άσχημα για το καλοκαιράκι...

Somebody Up There Likes Me (Εμείς οι ζωντανοί)

Με αρκετές μικρές συμμετοχές σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές και μια αποτυχημένη πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση, κανείς δεν πίστευε εκείνη την εποχή ότι ο Paul Newman θα είχε τέτοια εξέλιξη. Η ταινία όμως του 1956 Εμείς οι ζωντανοί αποτέλεσε την αφετηρία της λαμπρής καριέρας του Newman χάρη στην εκπληκτική του ερμηνεία, βιώνοντας κυριολεκτικά το ρόλο του πυγμάχου Rocky Graziano. Να σημειώσουμε εδώ ότι κανονικά θα πρωταγωνιστούσε ο James Dean, αν δεν σκοτωνόταν στο αυτοκινητικό ατύχημα ένα χρόνο πριν. Η ταινία βασίζεται στην αυτοβιογραφία του Rocky και μας μεταφέρει στα πρώτα και δύσκολα χρόνια της ζωής του, τότε που έμπλεκε συνέχεια σε καβγάδες με τις συμμορίες, μπαινόβγαινε στα ιδρύματα, την κοπάνησε απ'το στρατό και πέρασε από στρατοδικείο. Στην πορεία κατάλαβε ότι οι γροθιές του είναι αρκετά καλές ώστε να του αποφέρουν κάποιο σταθερό εισόδημα στη ζωή του, παρόλο που αρχικά σιχαινόταν το άθλημα του μποξ εξαιτίας του αποτυχημένου παρελθόντος του επίσης μποξέρ πατέρα του. Η γνωριμία του με τη μέλλουσα γυναίκα του Norma θα τον βάλει στον ίσιο δρόμο και ο μοναδικός σκοπός της ζωής του θα είναι να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή.

Έχοντας βέβαια ως σεναριογράφο τον Ernest Lehman και σκηνοθέτη τον Robert Wise, η ταινία δε θα μπορούσε να είναι λιγότερη από καλή. Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον περισσότερο στις δραματικές συγκρούσεις του ήρωα και λιγότερο στις πυγμαχικές, η κάμερα ακολουθεί τη διαδρομή και την προσπάθεια του ήρωά μας να συγχωρέσει το παρελθόν του και να βρει τη δικιά του αγαλλίαση.

The Crimson Pirate (Ο κόκκινος κουρσάρος)

Μετά την επιτυχία της Φλόγας και του βέλος, ο Burt Lancaster ξαναενώνει τις δυνάμεις του με τον «μουγγό» πρώην συνάδελφό του Nick Cravat και επιδεικνύουν τις ακροβατικές τους ικανότητες. Η ταινία (όπως θα καταλάβατε από την αφίσα και τον τίτλο) είναι άλλη μια πειρατική περιπέτεια (απ' αυτές που το Χόλιγουντ χαρακτηρίζει ως swashbuckler). Ο κόκκινος κουρσάρος του 1952 είναι μια κοινότυπη όμως ταινία και η υπογραφή του Robert Siodmak στη σκηνοθεσία μάς κάνει και αναρωτιώμαστε τι προσέφερε τελικά. Αρκετά πιο βαρετή από την προηγούμενη προσπάθεια τους, βλέπεται μόνο για να περάσει η ώρα σας κάποιο κυριακάτικο απόγευμα (ή επειδή είστε θαυμαστής του Burt Lancaster, όπως ο υπογράφων).

Zazie dans le métro (Η Ζαζί στο μετρό)

Για να θυμηθούμε και να αναπολήσουμε το Παρίσι στο οποίο βρισκόμασταν πριν 10 μέρες, είπαμε να αναζητήσουμε μερικές καλές παλιές ταινίες που έχουν ως θέμα τους την πόλη του φωτός. Η Ζαζί στο μετρό του 1960 είναι μια από τις πρώτες ταινίες του μεγάλου Louis Malle και μια από τις ελάχιστες κωμικές ταινίες του —αν όχι η μοναδική. Η Ζαζί είναι ένα αθυρόστομο κοριτσάκι (μιλάμε βρίζει συνέχεια) που έρχεται στο Παρίσι για να δει το μετρό, αλλά λόγω απεργίας των εργαζομένων του μετρό δεν μπορεί να το δει. Αντ'αυτού την «αφήνουν» στα χέρια του κακόμοιρου θείου της που υποδύεται ο Philippe Noiret και τριγυρνάει το Παρίσι, ή καλύτερα θα λέγαμε ότι την κυνηγάει ο θείος της σε ολόκληρο το Παρίσι. Αβίαστο γέλιο βγάζει η ταινία η οποία μέσα από τις περιπέτειες της μικρής Ζαζί σου κάνει μια πρώτης τάξης γνωριμία με το Παρίσι.

Intermission

Τα λέμε πάλι σε λίγο καιρό! Να πάμε να κάνουμε και λίγο τουρισμό εμείς οι νιόπαντροι, έτσι;