The Enemy Below (Μονομαχία στον Ατλαντικό)

Αμερικανική πολεμική ταινία που το θέμα της είναι όλο κι όλο το κυνηγητό ενός γερμανικού υποβρυχίου από αμερικανικό πλοίο κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ. Το The Enemy Below έχει εντυπωσιακές σκηνές εκρήξεων (με τη συνδρομή του αμερικανικού ναυτικού), κυνηγητό σαν τη γάτα με το ποντίκι, κόλπα για να μην αντιληφθεί ο ένας την παρουσία του άλλου, σχετική αγωνία και δόσεις θρίλερ, και ένα κάπως σαν happy-για-όλους-ending. Αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει όμως είναι η απεικόνιση του γερμανού καπετάνιου (που υποδύεται ο Curd Jurgens) ως έναν απλό σκεπτόμενο άνθρωπο, που κατακρίνει τον Χίτλερ, πολεμά όμως για το καθήκον και την πατρίδα του, χωρίς δηλαδή να μας τον παρουσιάζει ως άλλον έναν σκληροπυρηνικό σαδιστή ναζιστή, όπως έχουμε δει σε τόσα και τόσα έργα. Νομίζω ήταν και η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο που αμερικανική ταινία παρουσίασε έτσι τον εχθρό. Πρωταγωνιστής και αντίπαλός του ο all american Robert Mitchum. Η σκηνοθεσία υπογράφεται από τον ηθοποιό Dick Powell.

The Enforcer

Συνδικάτο φόνων με τη φιλοσοφία ότι ο αν δολοφόνος δεν έχει κίνητρο, δεν θα πιαστεί από την αστυνομία. Παρόμοιας φιλοσοφίας με το χιτσκοκικό "Άγνωστο του εξπρές". Με το θάνατο του μοναδικού μάρτυρα κατά τους αρχικακού της ιστορίας, ο εισαγγελέας Humphrey Bogart μένει ξεκρέμαστος την τελευταία βραδιά πριν τη δίκη. Μη έχοντας τι άλλο να κάνει, ξανακούει τις αφηγήσεις των διάφορων μαρτύρων και (με φλάσμπακ μέσα σε φλάσμπακ) προσπαθεί να ξεδιαλύνει το μυστήριο των περίεργων φόνων, και να βρει το ενοχοποιητικό στοιχείο που του έχει ξεφύγει. Αρχικακός ο σπουδαίος καρατερίστας Everett Sloane, σε ρόλο μικρής διάρκειας, όπως και στο Σιρόκο της ίδιας χρονιάς, πάλι με πρωταγωνιστή τον Μπόγκαρτ. Ένα χρόνο μετά είχε το ρόλο του γιατρού στο The Men (που είδαμε προ λίγων ημερών).

Το The Enforcer αποτέλεσε την τελευταία ταινία του Bogart στη Warner. Σκηνοθετήθηκε από τον (κυρίως θεατρικό σκηνοθέτη) Bretaigne Windust, ο οποίος αρρώστησε κατά τα γυρίσματα και ο Raoul Walsh ανέλαβε να την ολοκληρώσει. Αρκετά σκληρή ταινία με ψυχρούς χαρακτήρες και ωμούς φόνους, η οποία όμως είχε βασιστεί σε αληθινά περιστατικά και τις δίκες για το οργανωμένο έγκλημα και τους γκάνγκστερ των δεκαετιών '30-'40, που ο τύπος της εποχής τους είχε δώσει το όνομα Muder Inc.

Locke (Σε λάθος χρόνο)

Είδαμε ταινίες με μοναδικούς πρωταγωνιστές: έναν τύπο ανάμεσα σε δύο βράχους, έναν άλλο θαμένο σε φέρετρο, έναν τρίτο (Robert Redford) μόνο του σε βάρκα που βουλιάζει σιγά-σιγά (All Is Lost). Ήρθε η ώρα να δούμε και έναν πρωταγωνιστή για μίαμιση ώρα να οδηγάει το αυτοκίνητό του και να μιλάει στο κινητό. Ενίοτε και στον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Ο Tom Hardy είναι ο κύριος Locke, που αν και καθήμενος όλη την ώρα, δίνει μία δυνατή ερμηνεία μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου του. Μετά από 90 λεπτά (spoilers ahead) θα καταφέρει να χάσει τη δουλειά του, να χαλάσει το γάμο του, να σώσει όμως από καταστροφή το έργο της επόμενης μέρας, και όλα αυτά για την τιμή και το όνομά του που θέλει να τα κρατήσει καθαρά, κατά τη δική του εκτίμηση πάντα. Αν η καταλυτική στιγμή που άλλαξε τη ζωή του Locke ερχόταν άλλη στιγμή, ίσως γλύτωνε τα πάντα. Την ώρα των δύσκολων αποφάσεων, όμως, ο πρωταγωνιστής επέλεξε το δύσκολο δρόμο. Ο σεναριογράφος των Eastern Promises και Dirty Pretty Things, Steven Knight, υπογράφει και αυτό το σενάριο αλλά και τη σκηνοθεσία.

Take Shelter (Το καταφύγιο)

Αγχωτική, ατμοσφαιρική ταινία με λίγες δόσεις θρίλερ. Αυτό ήταν το Take Shelter που αν και «μικρή ταινία», ξεχώρισε μέσα στη χρονιά του 2011. Ίσως η κρυφή δύναμη του φιλμ ήταν ο ρεαλισμός. Ο Michael Shannon στο ρόλο του πρωταγωνιστή με τα ψυχολογικά προβλήματα δίνει μία εκπληκτική υποτονική ερμηνεία. Είναι επίσης η ταινία στην οποία πρωτοείδαμε τη Jessica Chastain, λίγο πριν πάρει φόρα και τη δούμε να συμμετέχει σε τόσα και τόσα έργα τα επόμενα χρόνια.

The Men (Το κορμί μου σου ανήκει)

Το ντεμπούτο στο σινεμά του Μάρλον Μπράντο ήταν ένα έργο για τους τραυματισμένους στρατιώτες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η πτέρυγα όπου νοσηλεύεται έχει τους καθηλωμένους σε αναπηρικό καροτσάκι στρατιώτες (όπως κι αυτός), οι οποίοι δεν είναι τραυματισμένοι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά, καθώς προσπαθούν να συνηθίσουν στην ιδέα ότι δεν θα περπατήσουν ποτέ ξανά και προσπαθούν να βρουν τον τρόπο να ενταχθούν ξανά στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να νιώθουν μόνο τον οίκτο των συνανθρώπων τους. Η Teresa Wright είναι στο πλευρό του θέλοντας να τον βοηθήσει, ενώ αυτός πεισματικά αρνείται κάθε βοήθεια. Ο γιατρός του έργου (τον υποδύεται ο Everett Sloane, γνωστός από συμμετοχές σε έργα του Όρσον Γουέλς) αναλύει υπέρ του δέοντος πολλά στοιχεία, για να παρουσιάσει το πλήρως θέμα στο μέσο αμερικανό που θα έβλεπε την ταινία, και δεν είχε ιδέα τι γίνεται με αυτούς τους παλαίμαχους.

Το The Men είναι μία σπουδαία ταινία του Fred Zinnemann, σε σενάριο του Carl Foreman και παραγωγή του Stanley Kramer, που ξεμπροστιάζει τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανάπηρων παλαίμαχων του Β' Π.Π. Έχει επίσης και την ιστορική της αξία, αυτής της παρθενικής εμφάνισης στο σελιλόιντ του μεγαλύτερου αμερικανού ηθοποιού.

Cry Terror!

B-movie με τη συνδρομή της MGM, γυρισμένο εξ ολοκλήρου σε φυσικούς χώρους, με ένα θέμα που έχει κοπιαριστεί πολλές φορές: ο mastermind τρομοκράτης που ζητάει ένα τεράστιο ποσό για να μην ανατινάξει αεροπλάνα, είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από το FBI, και έχει απαγάγει μία οικογένεια για να πετύχει τους σκοπούς του. Η μητέρα θα παραλάβει τα χρήματα με το φόβο μην πάθει τίποτα η μικρή κόρη της και ο πατέρας.

Σαν το Cry Terror! έχουμε δει αρκετές παραπλήσιες ταινίες όλα αυτά τα χρόνια. Αλλάζει μόνο η τεχνολογία της εποχής και το πώς την αντιμετωπίζει ο κακός της κάθε ιστορίας. Εδώ η φυσιογνωμία και η ερμηνεία του Rod Steiger κερδίζει τις εντυπώσεις. Επίσης, ο James Mason είναι ό,τι πρέπει στο ρόλο του αθώου οικογενειάρχη, του μεροκαματιάρη ανθρώπου που μπλέκει σ'αυτή την απίστευτη υπόθεση. Αν και τη μεγαλύτερη προβολή στο μιάμισης ώρα διάρκειας έργο έχει η μητέρα της υπόθεσης, η Inger Stevens. Παραγωγή, σενάριο και σκηνοθεσία από τον άγνωστο (σε εμάς) μπι-μουβά Andrew L. Stone. Η νεαρή Angie Dickinson συμμετέχει στο ρόλο συνεργάτιδας του Steiger.

Στα ελληνικά τιτλοφορήθηκε δύο φορές: «24 ώρες αγωνίας» και «Ο μεγάλος τρομοκράτης».

The Stalking Moon (Στη σκιά του φεγγαριού)

Γουέστερν σε παραγωγή Alan J. Pakula και σκηνοθεσία Robert Mulligan δεν μπορεί να είναι ένα κλασικό έργο του είδους. Και πραγματικά, στο The Stalking Moon παρακολουθούμε την προσπάθεια διαφυγής του ιχνηλάτη Gregory Peck να σώσει τη (λευκή) Eva Marie Saint και το (μιγά) γιο της (που ζούσε για πολλά χρόνια με ινδιάνους) από τα χέρια του αιμοδιψούς ινδιάνου πατέρα. Ο οποίος ινδιάνος βεβαίως-βεβαίως τους ακολουθεί κατά πόδας (o stalker του τίτλου) και σκοτώνει τους πάντες στο πέρασμά του. Και όταν λέμε τους πάντες, εννοούμε τους πάντες. Πρόκειται στην ουσία για ένα θρίλερ καμουφλαρισμένο στην άγρια δύση. Δεν βλέπουμε ποτέ τις σφαγές του κακού, μόνο τα πτώματα που αφήνει πίσω του και τις περιγραφές. Δεν βλέπουμε το πρόσωπο του κακού, παρά μόνο στο αποκορύφωμα του τέλους. Όχι ότι έχει καμιά σημασία τότε.

Ένα ατμοσφαιρικό έργο, με έναν Peck που ψάχνει για την ηρεμία. Προσπαθεί να αποφύγει την υποχρέωση (να τους συνοδέψει και να διασχίσουν αρκετές πολιτείες), αλλά σιγά-σιγά αρχίζει να αρέσκεται στην περίεργη αυτή παρέα και κατά βάθος θα ήθελε να είναι δικιά του η οικογένεια.

Body and Soul (Δάφνες στο ρινγκ)

Η άνοδος και η πτώση ενός μποξέρ. Από την αφάνια και τις υποβαθμισμένες φτωχικές συνοικίες, στα μεγάλα σαλόνια και τον τίτλο του πρωταθλητή. Μαζί με την επιτυχία όμως, θα έρθει η έκλυτη ζωή, τα μεγάλα έξοδα, η αποξένωση με την οικογένεια, με τη μελλοντική σύζυγό του και τον καλύτερό του φίλο. Στο τέλος, θα ενδώσει στους όρους των παραγόντων που εξουσιάζουν και ελέγχουν το άθλημα και θα τον πείσουν να «στήσει» τον τελευταίο του αγώνα. Κλασικό το θέμα της ταινίας Body and Soul, της πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς του Robert Rossen σε μια μεγάλη παραγωγή της United Artists. Σημειώστε: φωτογραφία από James Wong Howe, ο Robert Aldritch σε ρόλο βοηθού σκηνοθέτη, σε ένα ορίτζιναλ σενάριο του Abraham Polonsky. Όλη όμως η ταινία στηρίζεται στους ώμους του σπουδαίου John Garfield, που χάθηκε πρόωρα το 1952 σε ηλικία 39 ετών από καρδιακό επεισόδιο.

Θα θυμόμαστε επίσης το έργο ως τη σύμπραξη μερικών σπουδαίων καλλιτεχνών, που λίγα χρόνια μετά βρέθηκαν στη μαύρη λίστα του ΜακΚάρθι και ουσιαστικά οι καριέρες τους έλαβαν άδοξο τέλος: σημειώστε τους Polonsky, τον ίδιο τον Garfield και την Anne Rever (που υποδύεται στο έργο τη μητέρα του).

Eyewitness (Ο μυστικός επισκέπτης της νύχτας)

Ο Peter Yates μαζεύει τα διάσημα ονόματα της εποχής (οι ανερχόμενοι William Hurt και Sigourney Weaver μαζί με τον ταλαντούχο James Woods), βάζει δίπλα τους τον ώριμο Christopher Plummer και τον νεαρό Morgan Freeman (ίδιος και απαράλλαχτος από το '81;), τους αναμιγνύει σε μία ιδιόμορφη ιστορία και καταφέρνει να φτιάξει ένα από τα πιο περίεργα έργα που είδαμε: το Eyewitness έχει αστυνομικό μυστήριο, αρκετές δόσεις θρίλερ, στοιχεία δημοσιογραφίας, διπλωματικά επεισόδια με ασιάτες, επαναπατρισμούς εβραίων, προβλήματα στην οικογένεια του πρωταγωνιστή με τον ανάπηρο πατέρα, αστυνομικοί με δικά τους οικογενειακά προβλήματα που παρακολουθούν τους υπόπτους και ένα κατά λάθος ερωτικό τριγώνο που ευθύνεται για τα βάσανα του πρωταγωνιστή William Hurt.

Δύο χρόνια μετά την επιτυχία που είχε ο Yates με το σεναριογράφο Steve Tesich για το ποδηλατικό Breaking Away, ξανασυνεργάστηκαν σε αυτό το έργο. Το σενάριο βασίστηκε σε δύο διαφορετικές ιστορίες του Tesich που ήθελε να τις γυρίσει σε ξεχωριστά εργά. Μιας και δεν έβρισκε χρηματοδότηση, ο Yates τον έπεισε και ένωσαν τις δύο ιστορίες. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που νομίζεις ότι παρακολουθείς διαφορετικά κινηματογραφικά ήδη ανά μισάωρο. Σίγουρα, για μένα όμως αυτός είναι ο λόγος που η ταινία δεν αποκτάει δικό της χαρακτήρα και στο τέλος μένεις με την αίσθηση του μετρίου.

Clash by Night

Έρωτες και πάθη σε ένα ψαροχώρι της Αμερικής. Η γεροντοκόρη Barbara Stanwyck επιστρέφει στο πατρικό της και αποφασίζει να παντρευτεί τον ώριμο Paul Douglas, έναν ψαρά με δικό του καράβι, καλό εισόδημο, αλλά και λίγο αγαθό. Ο φίλος του Douglas είναι ο εργένης Robert Ryan (προβολατζής στο τοπικό σινεμά) και θα επηρεάσει με τα μεγάλα του λόγια και τις φιλελεύθερες ιδέες την Stanwyck. Η παράνομη σχέση που θα δημιουργήσουν θα αποκαλυφθεί από τον ηλικιωμένο μπεκρή πατέρα του Douglas, και οι συνέπειες για όλους τους εμπλεκόμενους θα είναι δραματικές. Σε δεύτερο πλάνο βλέπουμε και τη σχέση του αδερφού της Stanwyck με τη νεαρή Marilyn Monroe.

Οικογενειακές υποχρεώσεις, καταπιεσμένος έρωτας, αναζήτηση της ελευθερίας έξω από φραγμούς και κανόνες που έρχονται κόντρα στους κοινωνικούς "κανόνες" ηθικής, όλα αυτά στο ερωτικό, ψυχολογικό δράμα Clash by Night. Οι μακροσκελείς διάλογοι μαρτυράνε τη θεατρική καταγωγή του έργου (του Clifford Odets), αλλά η σκηνοθετική σφραγίδα του Fritz Lang δίνει στο έργο κινηματογραφικό αέρα. Αν αναλογιστούμε και τις άλλες ταινίες βασισμένες σε έργα του Odets που είδαμε (None but the Lonely Heart και The Country Girl), τα θέματα ερωτικό τρίγωνο, αλκοόλ, καταπιεσμένος έρωτας και κοινωνική αποδοχή είναι τα κύρια χαρακτηριστικά σε όλα. Δύο ελληνικοί τίτλοι δόθηκαν στο έργο: «Δεν άξιζε να μ’ αγαπήσεις» και «Συγκρούσεις εραστών».

Plunder Road

Με μία έναρξη που θυμίζει Ριφιφί (ληστεία με ελάχιστους διαλόγους) και ένα τελείωμα που θυμίζει Ζούγκλα της ασφάλτου ή The Killing (ή όποια άλλη ταινία με το προδιαγεγραμμένο μέλλον παρόμοιων αντιηρώων προτιμάτε), η ταινία Plunder Road είναι ένα low-budget b-movie από τη χρονιά του 1957 που ξεχωρίζει για τη ρεαλιστική κινηματογράφιση, τον πολύ καλό σκηνοθετικό ρυθμό (η μικρή διάρκειά του βοηθάει σ' αυτό), και το απαισιόδοξο τέλος των πρωταγωνιστών/αντιηρώων.

Δεν είναι κάποια ταινία που θα μείνει στην κινηματογραφική ιστορία, αλλά θα το χαρακτηρίζαμε σαν το μικρό διαμάντι που ξεχωρίζει από άλλα b-movie της εποχής.

Prisoners

Κακοί άνθρωποι αιχμαλωτίζουν παιδιά, καλοί άνθρωποι αιχμαλωτίζουν υπόπτους, ιερείς αιχμαλωτίζουν αμαρτωλούς, άνθρωποι με ψυχολογικά τραύματα είναι αιχμάλωτοι των εμμονών τους, το σύστημα αιχμαλωτίζει τους λάθους κακούς. Το Prisoners είναι μία από τις πιο δυνατές ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε. Το όνομα του σκηνοθέτη Denis Villeneuve αναμένεται να μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον.

Rope of Sand

Μέσα στην έρημο της Αφρικής, ο Burt Lancaster ψάχνει για τα κρυμμένα διαμάντια, ψάχνει να πάρει εκδίκηση από πρώην εργοδότες, ψάχνει να βρει τη δικιά του ψυχική ηρεμία. Το σχέδιο του δεν θα πάει όπως πίστευε, αλλά η μοίρα (μία γυναίκα) και η τύχη (διαμαντολαγνεία) θα τον βοηθήσουν.

Οι παραγωγοί ήθελαν να γυρίσουν μία δεύτερη Καζαμπλάνκα. Κλείσανε όλο το δευτερεύον καστ, αλλά τελικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι δεν ακολούθησε. Έμειναν οι Claude Rains, Paul Heinreid και Peter Lorre να πλαισιώσουν τον Burt Lancaster με μία αρκετά πιο άσημη παρτενέρ. Σκληρό και βίαιο έργο, με πολλές σεναριακές υπερβολές (για να μεγαλώσει η διάρκεια) και κάποιες σεναριακές ευκολίες (που δεν δικαιολογούνται). Στο σύνολο, ένα αξιοπρεπές έργο σε σκηνοθεσία William Dieterle, με χαρακτήρες -κατά κύριο λόγο- αντιπαθητικούς, με τους οποίους όμως δύσκολα μπορείς να ταυτιστείς. Παρόλο που ο ίδιος ο Lancaster είχε πει πως το Rope of Sand είναι η λιγότερη αγαπημένη του ταινία (για διάφορους προσωπικούς λόγους), εσείς δείτε μία ταινία εκδίκησης, πάθους, πανουργίας και εγκλήματος, ένα γνήσιο film-noir της δεκαετίας του '40.

Mr. Hobbs Takes A Vacation

Ο κύριος Χομπς αποφασίζει να πάει διακοπές. Αυτό που θα ήθελε είναι να πάει μόνος με τη γυναίκα του για να ξενοιάσει και να ηρεμήσει. Αλλά, όπως κάθε χρόνο, θα μαζευτεί όλη η οικογένεια και θα έχει να αντιμετωπίσει: τις δυο μεγάλες του κόρες με τα μωρά τους και τα προβλήματα με τους γαμπρούς, τη μικρή του κόρη με τις εφηβικές της ανησυχίες και τον αποξενωμένο μικρό γιο που είναι μονίμως κολλημένος με την τηλεόραση. Όλα αυτά μέσα σε μία παραθαλάσσια μονοκατοικία, που κι αυτή έχει ουκ ολίγα προβλήματα!

Διαχρονικά προβλήματα παιδιών που παιδεύουν γονείς (στις μέρες μας, αντί για κόλλημα με τηλεόραση, βάλτε κόλλημα με playstation, ipad κ.ο.κ.). Ευχάριστη, οικογενειακή ταινία το Mr. Hobbs Takes A Vacation, από τον σεναριογράφο Nunnally Johnson και τον σκηνοθέτη Henry Koster, με τον αγαπημένο James Stewart και την πάντα όμορφη Maureen O'Hara. Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής συνεργάστηκαν για τρίτη φορά (από τις πέντε συνολικά). Πιο διάσημο έργο τους, πάντως, παραμένει ο υπερμεγέθης κούνελος Harvey. Για την ιστορία, σημειώνουμε και το βραβείο ερμηνείας στο Βερολίνο για τον κ. Στιούαρτ για τον ρόλο του Χομπς.

The Big Sky

Το 2ο μόλις γουέστερν του Howard Hawks, μετά το ιστορικό Red River. Χαλαρό σενάριο, ασήμαντη πλοκή και προβλεπόμενες εξελίξεις, μόνο και μόνο για να κινηματογραφίσει την άγρια φύση, και τις προσπάθειες των λευκών να τα βγάλουν πέρα σε αφιλόξενα μέρη. Ουσιαστικός πρωταγωνιστής το ίδιο το ποτάμι του Μιζούρι και το πλοίο με το όνομα Μαντάν. Ο Kirk Douglas σε πολύ χαλαρή ερμηνεία, λες και βαριόταν το ρόλο του ή λες και έκανε αγγαρεία. Σπάνια και δυσεύρετη η ταινία The Big Sky, μεγάλη σε διάρκεια την οποία πετσόκοψαν οι παραγωγοί και ελάχιστοι πλέον θυμούνται. Στα ελληνικά αποδόθηκε δύο φορές ως "Η επέλασις των χιλίων κεραυνών" και "Σταυροφόροι της δύσεως".

Το γενικό στόρι: η γνωριμία δύο νεαρών τυχοδιωκτών, θα τους οδηγήσει στο Σεντ Λούις. Θα βρουν το θείο του ενός και μαζί του θα μπαρκάρουν σε πλοί με άλλους έμπορους γούνας. Ανεβαίνουν το ποτάμι του Μιζούρι για να συναντήσουν φυλές Ινδιάνων και να αγοράσουν δέρματα γούνας. Μαζί τους θα έχουν και μία νεαρή ινδιάνα, την οποία θα επιστρέψουν στη φυλή. Αντίπαλοι τους, πέρα από την άγρια φύση, θα είναι και μία μεγάλη εταιρεία γούνας από το Σεντ Λούις που θέλει να κρατήσει το μονοπώλιο και προσπαθεί να τους βγάλει από τη μέση.

Passport to Pimlico

Ένας κρυμμένος θησαυρός στα έγκατα της συνοικίας Πίμλικο, που ανακαλύπτεται από την έκρηξη μίας ανενεργής βόμβας από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και κάποια έγγραφα που ορίζουν ότι ο θησαυρός και η περιοχή ήταν ιδιοκτησία ενός Γάλλου δούκα ανατρέπουν την ήσυχη ζωή της περιοχής και φέρνουν τα πάνω-κάτω. Οι αρχές δεν θα μπορούν να βγάλουν άκρη με το ποιος θα πάρει το θησαυρό, ένας απόγονος του δούκα θα εμφανιστεί, το ένα θα φέρει το άλλο και το Πίμλικο θα αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητο. Στην αρχή όλα θα πηγαίνουν τέλεια για τους κατοίκους και τους... λαθρέμπορους, αλλά κάποια στιγμή η κυβέρνηση θα αντιδράσει και θα αποκλείσει την περιοχή. Αυτό που θα επακολουθήσει, θα είναι εντελώς... βρετανικό!

Η ταινία Passport to Pimlico ανήκει στη σειρά των κωμωδιών των βρετανικών στούντιο Ealing, που ήξεραν να χειρίζονται και να παρουσιάζουν πειστικά τις περίεργες καταστάσεις που δημιουργούν εξωπραγματικά γεγονότα. Συνολικά είναι μία χαριτωμένη κωμωδία παλιάς κοπής με επίκεντρο τη διπλωματία, τους συνταγματικούς νόμους και τη γραφειοκρατία εκείνης της εποχής. Το όλο θέμα αποτέλεσε και τη βασική επιρροή για το Ποντίκι που βρυχάται με τον Πίτερ Σέλερς. Η βασική επιρροή για τη δημιουργία αυτού του έργου, πάντως, ήταν ο αποκλεισμός δρόμων και σιδηροδρόμων του Δυτ. Βερολίνου το 1948 από τους Σοβιετικούς (όταν άρχισαν να οξύνονται οι σχέσεις ΕΣΣΔ-Δύσης) και για σχεδόν 11 μήνες οι σύμμαχοι καθημερινά έριχναν από αεροπλάνα τόνους τροφίμων και προμηθειών με αλεξίπτωτα.

The Man Between (Ο άνθρωπος από το Βερολίνο)

Στο μεταπολεμικό και χιονισμένο Βερολίνο πηγαίνει η αγγλίδα Claire Bloom να επισκεφθεί τον αδερφό της που υπηρετεί στο βρετανικό στρατό. Από τους φίλους της γερμανίδας συζύγου του, θα γνωρίσει τον James Mason στο ρόλο του Ivo Kern, ανατολικογερμανού που είναι μπλεγμένος στις μυστικές υπηρεσίες. Αυτός είναι ο The Man Between, αυτός που βοηθάει τους Ανατολικούς, αλλά θέλει να το σκάσει στη Δύση για δικούς του λόγους. Οι ανατολικογερμανοί θα απαγάγουν κατά λάθος την Bloom και ο Mason θα προσπαθήσει να τη φυγαδεύσει πίσω στο Δυτικό Βερολίνο. Τότε ο σκηνοθέτης Carol Reed βρίσκει ευκαιρία και ανεβάζει τους θριλερικούς ρυθμούς. Η σκοτεινή ασπρόμαυρη φωτογραφία στους δρόμους του Βερολίνου και το κυνηγητό ανάμεσα στα βομβαρδισμένα ερείπια θα σας θυμήσει πολύ τον Τρίτο Άνθρωπο, χωρίς όμως να αγγίζει τα ίδια ποιοτικά επίπεδα. Μια ταινία για τον ψυχρό πόλεμο, λίγα χρόνια πριν χτιστεί το τοίχος του αίσχους. Από τις πιο παραγωγικές χρονιές του κ. Mason (συμμετοχή σε έξι ταινίες εκείνη τη χρονιά του '53!). Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως σας θυμίσει και τον Κατάσκοπο που ήρθε από το κρύο! Στην οποία συμμετείχε πάλι και η Claire Bloom.

Silver Streak (Το ασημένιο τραίνο)

Μετά τις επιτυχίες με τον Mel Brooks, ο Gene Wilder πρωταγωνιστεί σε ταινία στην οποία δεν έγραψε το σενάριο. Ταξιδεύοντας με το τρένο Silver Streak από το Λος Άντζελες για Σικάγο, θα γνωρίσει μία γοητευτική ξανθιά, θα γίνει μάρτυρας φόνου, θα μπλέξει σε συνωμοσία, θα κατηγορηθεί αυτός ως ο δολοφόνος και ταυτόχρονα οι πραγματικοί δολοφόνοι θα προσπαθούν να τον "βγάλουν" από τη μέση. Συν τις άλλοις, θα τον πετάξουν από το τρένο τρεις φορές στη μέση του πουθενά και θα ανέβει ξανά για να σώσει τη γοητευτική ξανθιά που εμπλέκεται στην υπόθεση.

Κωμωδία και περιπέτεια μαζί, η ταινία του Arthur Hiller έχει πολλά γκαγκ αλλά δεν έχει χοντράδες. Το σενάριο από το δημιουργό του Harold and Maude, Colin Higgins, έχει αρκετές ανατροπές και τόσες παρεξηγήσεις που δεν χρειάζεται σάχλες για να βγάλει γέλιο. Η όλη ιστορία του αθώου που μπλέκεται σε συνωμοσίες και περιπέτειες, δικαίως θα σας φέρει στο μυαλό το "North by Northwest" του Hitchcock. Και όταν στη μία ώρα μετά το έργο εμφανίζεται και ο Richard Pryor (πρώτη συνεργασία των δύο ηθοποιών), η ταινία ανέβει άλλο ένα σκαλί. Στο ρόλο του αρχικακού βρίσκουμε τον Βρετανό Patrick McGoohan. Μικρή εμφάνιση ο πανύψηλος και άσημος Richard Kiel, μετέπειτα γνωστός ως ο Σαγώνιας στις ταινίες Τζέιμς Μποντ του Ρότζερ Μουρ. Σε μικρό ρόλο επίσης και ο Scatman Crothers, ο γνωστός μαύρος από τη "Λάμψη" του Κιούμπρικ. Με τρεις λέξεις, αγνή κωμική περιπέτεια.

Le Soupirant (Εγώ και οι γυναίκες)

Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Pierre Etaix υποδύεται τον ντροπαλό, επίδοξο... μνηστήρα, Le Soupirant, έναν απεγνωσμένο ερωτικά νεαρό που ψάχνει να βρει με αδέξιους τρόπους και αποτυχημένα φλερτ τον έρωτα της ζωής του. Στο πρώτο μισό του έργου θα μπλέξει με μία δυναμική και αλκοολική γυναίκα, την οποία δεν θα μπορεί να χειριστεί και στο δεύτερο μισό θα την "πατήσει" για μια διάσημη τραγουδίστρια. Ως συνήθως, δεν βλέπει ότι το ταίρι που του ταιριάζει είναι μπροστά στα μάτια του και μέσα στο ίδιο του το σπίτι, δηλ. τη νεαρή σουηδέζα που φιλοξενούν οι γονείς του (μία κλασικά καταπιεστική μητέρα και ένας κρυφομπεκρής πατέρας).

Με ελάχιστους διαλόγους και σαφείς επιρροές απο το κινηματογραφικό σύμπαν του Ζακ Τατί, ο Ετέξ σκηνοθετεί πετυχημένα γκαγκς και απογειώνει αυτή την απλοϊκή κωμωδία παρεξεγήσεων. Σ'αυτή την ταινία υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του (πρώην μίμου) Ετέξ, που είδαμε και στις υπόλοιπες τρεις ταινίες που σκηνοθέτησε μέσα στο διάστημα της δεκαετίας του '60. Όλο το έργο του Ετέξ (μικρού και μεγάλου μήκους) αποκαταστάθηκε και κυκλοφόρησε ξανά το 2010, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα όπου τα έργα του ήταν εξαφανισμένα.

Submarine

Μέσα στο ίδιο πνεύμα των ταινιών Rushmore και Harold and Maude, βρίσκεται η ταινία Submarine: ιδιόρρυθμος πρωταγωνιστής, με ανησυχίες που δεν βρίσκει όμοιες στους συμμαθητές του (σχολείο ή κολέγιο), με την μοναξιά να αποτελεί τον κύριο φίλο του. Εδώ, η γνωριμία με ομοίως μοναχική και καλλιτεχνικά ανήσυχη, θα φέρει τον έρωτα και τα πάνω-κάτω στη ζωή του. Για όσους έχουν περάσει παρόμοιες εφηβικές καταστάσεις, η ταινία θα αγγίξει κατευθείαν ευαίσθητες χορδές. Για τους υπόλοιπους, αποτελεί μια πολύ καλή ταινία του 2010 που αξίζει να ανακαλύψετε.

Simple Men

Ίσως η πιο 90's ταινία του ανεξάρτητου Hal Hartley. Ίσως οφείλεται στους Sonic Youth, στα ρούχα, τα αυτοκίνητα. Θα παρατηρήσετε: ένα πρόσχημα περιπέτειας, με μπερδεμένους ψυχολογικά χαρακτήρες με τις ούτως ή άλλως μπερδεμένες σχέσεις των δύο φύλων, με αλλοπρόσαλλους δεύτερους ρόλους που έχουν φιλοσοφικές ανησυχίες! Η αναζήτηση του εξαφανισμένου πατέρα (ύποπτου για τρομοκρατικές πράξεις πριν από πολλά χρόνια) για δύο αδέρφια θα τους φέρει σε ένα μπαράκι σε μία επαρχιακή κωμόπολη το οποίο δουλεύουν δύο γυναίκες, οι οποίες έχουν κάποια σχέση με τον εξαφανισμένο πατέρα.

Όσοι σινεφίλ θέλουν να γνωρίσουν το ιδιαίτερο κινηματογραφικό σύμπαν του Χάρτλεϊ, η ταινία Simple Men ίσως είναι η καλύτερη επιλογή για να ξεκινήσουν.

Sci-fi in 2013

Oblivion
Ενδιαφέρουσα η κεντρική ιδέα, εμπλουτισμένη όμως με πολλά κλισέ. Καλή παραγωγή αλλά μέτριο αποτέλεσμα, κακό τελείωμα.

Star Trek Into Darkness
Άλλη μια καλοφτιαγμένη ταινίας της σειράς Star Trek, δεύτερη με τους νεαρούς πρωταγωνιστές. Τι θυμόμαστε από το έργο; Εφέ, φασαρία, μπαμ μπουμ, τη φωνή του Benedict Cumberbatch.

Elysium
Ο Neill Blomkamp που μας είχε εντυπωσιάσει στο District 9, επιστρέφει με παρόμοιες ανησυχίες και σχεδόν ίδια σκηνικά. Αρκετά φλύαρο όμως. Ο ολοκληρωτισμός του μέλλοντος με τη βοήθεια της τεχνολογίας και των ρομπότ; Οk. Το να ζούνε οι εύποροι άνθρωποι κάνοντας διακοπές στο διάστημα, δεν μας πολυ-έπεισε όμως.

The World's End
Το τέλος του κόσμου στην ομώνυμη παμπ, στην ομότιτλη ταινία, τρίτη στη σειρά της βρετανικής κωμικής ομάδας των Edgar Wright, Simon Pegg και Nick Frost. Σάτιρα και βρετανικό χιούμορ με εξωγήινες απειλές!

Δεν είδαμε: Ender's Game
Δεν θέλουμε να δούμε: After Earth

Shampoo

Κομμωτής που "αγαπάει" όλες τις γυναίκες, αλλά δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει, ανακαλύπτει λίγο αργά ότι έχει αισθήματα και τελικά καταλήγει μόνος, αφού τον παρατάνε όλες. Τέτοια ταινία μόνο τη δεκαετία του '70 θα μπορούσε να βγει. Ο Hal Ashby υπογράφει τη σκηνοθεσία. Το σενάριο του Σαμπού έγραψε ο Warren Beatty μαζί με τον Robert Towne (που ένα χρόνο πριν είχε γράψει το Chinatown). Ο πρώτος φυσικά υποδύεται τον μεγάλο γόη (θα μπορούσε κάποιος κακοπροαίρετος να πει ότι υποδύεται τον εαυτό του), με τις Julie Christy, Goldie Hawn και Lee Grant να τον πλαισιώνουν μέσα και έξω από τα σεντόνια. Λέγεται ότι ο ρόλος του βασίστηκε σε διάφορους κομμωτές που μπλέχτηκαν και ως παραγωγοί στο Χόλιγουντ. Όλη η ιστορία εκτυλίσσεται από το απόγευμα και το βράδυ της παραμονής των αμερικανικών εκλογών του 1968 ως την επόμενη μέρα, όταν και βγήκε νικητής ο Νίξον για πρώτη φορά. Ενδιαφέρουσα καταγραφή των ηθών της εποχής (ελεύθερες σχέσεις, χίπικη κουλτούρα, στο background ακούμε διάφορες αρλούμπες του Νίξον), αλλά και απίστευτα χτενίσματα! Εν συνόλω, όχι και κάτι σπουδαίο το έργο, αλλά έχει το ενδιαφέρον του.