San Francisco (Σαν Φραντσίσκο η πόλη της αμαρτίας)

Ο καταστροφικός σεισμός του Σαν Φρανσίσκο το 1906 θα εξαγνίσει την πόλη και τις αμαρτίες των κατοίκων της. Μέχρι να έρθουν οι εντυπωσιακώτατες (όχι μόνο για εκείνη την εποχή) σκηνές καταστροφής, θα δούμε την ιστορία του κακού παιδιού με τη χρυσή καρδιά Clark Gable που θα ερωτευτεί την άσημη τραγουδίστρια που υποδύεται η διάσημη σοπράνο Jeanette MacDonald. Με τη θεσπέσια οπερατική φωνή της θα γίνει διάσημη στο καμπαρέ του Γκέιμπλ στην φτωχική πλευρά της πόλης. Αυτός όμως ως εγωιστής και ζηλιάρης που φθονεί τους πλούσιους, δεν θα την αφήσει να πάει στα... σαλόνια. Ο φίλος του και ιερέας Spencer Tracy θα προσπαθήσει να βοηθήσει και τους δύο, αλλά στο τέλος θα καταλάβει ότι ο Γκέιμπλ αποτελεί παραπάνω από τροχοπέδη γι'αυτήν. Πολλά και διάφορα θα συμβούν στο έργο San Francisco μέχρι να έρθει η μεγάλη καταστροφή και να επανασυνδεθούν οι πρωταγωνιστές δηλώνοντας απερίφραστα την αγάπη τους χωρίς φόβο και πάθος. Αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της χρονιάς και ήταν μεταξύ των υποψήφιων έργων για το όσκαρ καλύτερης ταινίας. Απέσπασαν επίσης: την δεύτερη και τελευταία υποψηφιότητα στην καριέρα του ο σκηνοθέτης Woody S. Van Dyke και την πρώτη ο Tracy για το βραβείο α' ανδρικού ρόλου, αν και ο ρόλος του είναι καθαρά συμπρωταγωνιστικός και μάλιστα τη χρονιά που προστέθηκαν στα βραβεία οι β' ρόλοι! Αποτέλεσε πάντως την πρώτη συνεργασία των δύο μεγάλων και διάσημων ηθοποιών. Ακολούθησαν άλλες δύο το '38 και το '40.

Charlie's Aunt

Ένα από τα πιο... «αρχαία» θεατρικά έργα με το ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων εμφανίσεων (1.466 παρακαλώ, στα τέλη του 19ου αιώνα) αποτελεί η σάτιρα που έγραψε ο Brandon Thomas. Μία από τις πολλές κινηματογραφικές εκδοχές (και ίσως η καλύτερη) αποτελεί η ταινία σε σκηνοθεσία Archie Mayo (που σκηνοθέτησε και αρκετά έργα των αδελφών Μαρξ) με το διάσημο κωμικό Jack Benny στο ρόλο του καημένου, αιωνόβιου φοιτητή που μεταμφιέζεται και παριστάνει τη θεία του συμφοιτητή του Τσάρλι, γίνεται δηλαδή η Charley’s Aunt. Όπως καταλαβαίνετε, το cross-dressing του κυρίου Τζακ φέρνει τα πάνω-κάτω στην πανεπιστημιούπολη με τις παρεξηγήσεις που δημιουργούνται. Τα ευτράπελα δίνουν και παίρνουν με τους δύο συμφοιτητές του Τζακ να θέλουν να εντυπωσιάσουν τις δύο ανιψιές ενός στριμμένου καθηγητή τους, τον πατέρα του ενός να κορτάρει τη μεταμφιεσμένη «θεία» και τον τελευταίο να γουστάρει και να εντυπωσιάζει —τα διαστήματα που βγάζει τα γυναικεία ρούχα και επανέρχεται στα αντρικά— την αληθινή θεία του Τσάρλι που θα εμφανιστεί ινκόγκνιτο στην πανεπιστημιούπολη. Η νεαρότατη Anne Baxter σε έναν από τους πρώτους τις ρόλους υποδύεται μία από τις κορασίδες και ο βρετανός Laird Cregar, με τη σύντομη καριέρα, στο ρόλο του πατέρα. Καλοφτιαγμένη κωμωδία, χωρίς σάχλες και αηδίες, που δεν προσβάλλει το iq των θεατών. At least interesting, my dear friends.

Tobacco Road (Καπνοτόπια)

Άλλη μια ταινία στην οποία ο John Ford ασχολείται με τον αγαπημένο του αμερικανικό Νότο, την οικονομική κρίση του '30 και τους φτωχούς και καταφρονημένους ηλικιωμένους. Πρωταγωνιστής ο γερο-Τζίτερ, που ζει στα καπνοτόπια της Τζώρτζια, στον πάλαι ποτέ φημισμένο Tobacco Road. Τα χωράφια πλέον δεν βγάζουν καπνό ή βαμβάκι, τα μεγάλα σπίτια έχουν εγκαταληφθεί από τους ιδιοκτήτες τους και έχουν μείνει οι επιστάτες να τα προσέχουν και κάποιοι μικροκαλλιεργητές που δεν θέλουν να αφήσουν τον τόπο τους. Ήρθε η ώρα να αποφασίσουν να αφήσουν το σπίτι τους και να πάνε στο πτωχοκομείο. Μόνο που Τζίτερ δεν λέει να το βάλει κάτω και ψάχνει τρόπο να βρει $100 για να μείνει στην παράγκα του για άλλον ένα χρόνο. Με πολύ κωμική διάθεση (αφού οι περισσότεροι πρωταγωνιστές είναι... γιου-χου) αλλά και με πολύ ευαισθησία και σεβασμό προς τους χαρακτήρες, ο Ford μεταφέρει το ομώνυμο και διάσημο θεατρικό (το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στο βιβλίο του Erskine Caldwell). Ένα θεατρικό που έσπασε όλα τα ρεκόρ συνεχόμενων εμφανίσεων εκείνη την εποχή στο Μπροντγουέι· 3.182 παραστάσεις μέσα σε οχτώ χρόνια! Η ταινία είναι χαμηλού προϋπολογισμού, χωρίς σταρ-ηθοποιούς (με τους νεαρούς και άσημους τότε Dana Andrews και Gene Tierney), αφορά την επιβίωση των φτωχών και ηλικιωμένων, σίγουρα αρκετά πιο ανάλαφρη απ' ό,τι το βιβλίο, συνεπώς αδιάφορη για τους κριτικούς μέσα στο συνολικό έργο του Ford. Ό,τι πρέπει δηλαδή για έναν σινε-περίεργο σαν κι εμένα.

2081

Το σωτήριον έτος 2081 η ανθρωπότητα «κατάφερε» να φέρει την ισότητα στον κόσμο. Με αφηγήτρια την Patricia Clarkson βλέπουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι πλέον ίσοι σε δύναμη, κανένας πιο όμορφος από τον άλλο, ίσοι σε εγκεφαλική δραστηριότητα, κανένας πιο έξυπνος από τον άλλο. Όλα αυτά με τη βοήθεια της τεχνολογίας, με τη βοήθεια τεχνητών εμφυτευμάτων και μηχανικών βαρυδίων και ενός κυβερνητικού καθεστώτος που ελέγχει τους πάντες και τα πάντα. Μέχρι που κάποια στιγμή, ένας νεαρός θα προσπαθήσει να φέρει την επανάσταση της διαφορετικότητας μπροστά στις τηλεοράσεις όλου του κόσμου, απλά παρουσιάζοντας την ομορφιά του να είσαι ο εαυτός σου. Με την εκπληκτική μουσική σύνθεση του Lee Brooks, εκτελεσμένη από το διάσημο σχήμα Kronos Quartet οδηγούμαστε στο συγκινητικό φινάλε. Και όλα αυτά στην prime-time τηλεοπτική ζώνη.

Αυτή η οργουελική ταινία μικρού μηκούς σκηνοθετήθηκε από τον Chandler Tuttle και ήταν βασισμένη στο διήγημα "Harrison Bergeron" του διάσημου αμερικανού συγγραφέα Kurt Vonnegut, έναν συγγραφέα που ασχολήθηκε αποκλειστικά με μια «περίεργη» και εντελώς προσωπική επιστημονική φαντασία.

Ολόκληρη η ταινία ε δ ώ.

Charley Varrick (Ο άνθρωπος που έκλεψε τη μαφία)

Ο Don Siegel σε όλη σχεδόν την καριέρα του ασχολήθηκε με τον υπόκοσμο, ληστείες, κακοποιούς. Εδώ μας παρουσιάζει έναν μικροκακοποιό, τον Charley Varrick (που υποδύεται ο Walter Matthau) που ληστεύει μικρές τράπεζες σε μικρές κωμοπόλεις. Στην τελευταία του δουλειά όλα πάνε στραβά. Σκοτώνεται η γυναίκα του (και οδηγός διαφυγής) και ο ένας από τους δύο συνεργούς. Ευτυχώς αυτές οι σκηνές περνάνε γρήγορα επειδή η προχειρότητα, οι σάλτσες για αίμα και το ατάλαντο των ερμηνειών ορισμένων δημιουργούν μια εντύπωση ότι το έργο θα είναι κάτω του μετρίου. Στην πορεία όμως μετράνε τη λεία και, εκεί που περιμένουν το πολύ δέκα με είκοσι χιλιάρικα, βλέπουν ότι η μικρή τράπεζα τους απέφερε... $750.000! Ο έξυπνος Βάρικ αμέσως καταλαβαίνει ότι η τράπεζα ξεπλένει χρήματα της Μαφίας και αυτά που κλέψανε θα τα θέλουν πίσω πάση θυσία. Ο ατίθασος νεαρός συνεργός έχει τα μυαλά πάνω από το κεφάλι του αλλά ο Βάρικ κανονίζει τη διαφυγή τους, αφήνοντας —για κάποιο λόγο που καταλαβαίνουμε αργότερα— στοιχεία που μπορούν να τους βλάψουν. Έτσι, η περιπέτειά μας γλυτώνει την τυποποίηση και το διασυρμό. Η εμφάνιση του μπράβου της μαφίας και του υπευθύνου της κεντρικής τράπεζας (των μάφια-boys) περιπλέκει λίγο το στόρι. Παρακολουθούμε τις προσπάθειες του Βάρικ να ξεφύγει από τα πλοκάμια που του στύνουν με τη δύναμη κυρίως του μυαλού του. Αποτελεί μία από τις τρεις σοβαρές αστυνομικές περιπέτειες που γύρισε ο Matthau μέσα στη διετία ’73-’74, η οποία μπορεί να μην είναι κακή, είναι σίγουρα η πιο μέτρια απ’τις άλλες δύο, το Laughing Policeman και το The Taking of Pelham One Two Three.

20,000 Years in Sing Sing

Ταινία φυλακής, ρεαλιστική, σκληρή, μια από τις καλύτερες της πρώιμης αμερικανικής περιόδου του Michael Curtiz, αλλά αρκετά διδακτική. Ξεχωρίζει η ερμηνεία του νεαρού τότε Spencer Tracy σε ρόλο ατίθασου και αντιδραστικού κατάδικου που θα περάσει άσχημα τον πρώτο καιρό στη στενή μέχρι να βάλει μυαλό και να προσαρμοστεί. Σε μικρό ρόλο (τέσσερις ολιγόλεπτες εμφανίσεις όλες κι όλες), η Bette Davis που υποδύεται την κοπελιά του που τον καρτερεί να βγει από τη φυλακή αλλά θα τον μπλέξει ακόμα περισσότερο όταν αυτός πάρει μια μονοήμερη άδεια για να πάει να τη δει. Βασίστηκε εν μέρη σε αληθινά γεγονότα από το ομότιτλο βιβλίο του διευθυντή των φυλακών Lewis E. Lawes, ο οποίος τους έδωσε και την άδεια για γυρίσματα μέσα στις εγκαταστάσεις των φυλακών. Και αν έχετε απορία, τα 20.000 χρόνια στο Σινγκ Σινγκ, όπως φαίνονται κι από τους πανέξυπνα σχεδιασμένους τίτλους αρχής, είναι το άθροισμα των ποινών όλων των κατάδικων.

The Black Cat (Ο πύργος του μυστηρίου)

Ο Edgar G. Ulmer (που μας έδωσε αργότερα το φοβερό Detour) αποτύει φόρο τιμής στο γερμανικό εξπρεσιονισμό (είχε δουλέψει εξάλλου στα γερμανικά κινηματογραφικά στούντιο τη δεκαετία του '20) και παρουσιάζει ένα έργο όχι και τόσο βασισμένο στο βιβλίο του Edgar Alan Poe, καθώς η αναφορά στους τίτλους αρχής έγινε για διαφημιστικούς λόγους και ουδεμία σχέση έχει με την πλοκή του έργου. Η ταινία The Black Cat κατηγοριοποιείται στις «τρόμου», μόνο που ουδεμία επίσης σχέση έχει πλέον ο τρόμος της δεκαετίας του ‘30 με τα σημερινά έργα. Εντυπωσιακά σκηνικά, επικίνδυνες σκιές, δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις στην επόμενη γωνιά. Ο λόγος που αξίζει η ταινία όμως είναι η πρώτη συνεργασία (από σύνολο οχτώ) των δύο διάσημων ηθοποιών Bela Lugosi και Boris Karloff, οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται σε... πολιτισμένη έχθρα. Μέχρι να έρθει το τέλος, όλα κυλάνε υπερβολικά... αριστοκρατικά. Πάνω απ’ όλα, το ήθος και ο σεβασμός προς τον αντίπαλο. Μετά έρχεται ο θάνατός του.

The Killer Elite

Ο James Caan εναντίον του Robert Duvall. Για χρόνια δούλευαν μαζί σε μια ανώνυμη ομάδα επιλέκτων που αναλάμβανε επικίνδυνες αποστολές (προστασία, βόμβες, δολοφονίες κ.λ.π. στο όνομα της πατρίδος) μέχρι που ο Duvall πληρώθηκε παραπάνω από τους αντιπάλους. Δεν σκοτώνει τον Caan· απλά τον στέλνει στην εντατική (πυροβολώντας τον στο γόνατο και στον αγκώνα) και από κει στη σύνταξη. Αυτός όμως θα επανέλθει. Αργά, κουραστικά, βασανιστικά, θα μάθει να ζει με το μπαστούνι του και να ρίχνει ξύλο ακόμα και μ'αυτό. Θα έρθει η ώρα που οι αρχηγοί θα του ξαναδώσουν δουλειά (να προστατεύσει έναν κινέζο πολιτικό), μόνο και μόνο επειδή η ομάδα που θέλει να σκοτώσει τον κινέζο έχει αρχηγό τον Duvall.

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του '70, με την άνθιση των ασιατικών ταινιών καράτε, και έτσι δεν θα μπορούσαν να λείπουν και από δω αντίστοιχες σκηνές. Πριν βγάλετε όμως γρήγορα συμπεράσματα, να πούμε ότι η ταινία The Killer Elite έχει σκηνοθέτη τον Sam Peckinpah. Οπότε να ξέρετε ότι θα δείτε μια τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και καλοφτιαγμένη ταινία, με το γνωστό κοφτό μοντάζ και τη γραφική αναπαράσταση της βίας, στοιχεία που έκαναν διάσημο τον σκηνοθέτη. Και, ευτυχώς, οι σκηνές με το ασιατικό «ξύλο» είναι λίγες και πέφτουν προς το τέλος του έργου. Παλιομοδίτικη περιπέτεια για τους φίλους του είδους με ωραία κινηματογράφιση του Σαν Φρανσίσκο της εποχής.

The Beast of the City

Μια καλή ταινία με θέμα τον κόσμο των αστυνόμων και των γκάνγκστερς από τη χρονιά του 1932, που δεν έγινε τόσο διάσημη όσο η «αγία τριάδα» του είδους: Μικρός Καίσαρ, Δημόσιος κίνδυνος νο. 1 και Σημαδεμένος. Κι αυτό επειδή η ταινία The Beast of the City ασχολείται αποκλειστικά με την προσπάθεια των αστυνομικών να πατάξουν το οργανωμένο έγκλημα, χωρίς να αναλύει καθόλου τους λόγους και τις αιτίες που το έκαναν να ανθίσει στην Αμερική του '20 και του '30.

Πρωταγωνιστής ο Walter Huston ως σκληροτράχηλος αλλά και οικογενειάρχης αστυνομικός που το έχει βάλει σκοπό να συλλάβει τον αρχικακοποιό της πόλης. Ο μικρότερος αδερφός του, επίσης αστυνομικός, μπλέκει με μια ξανθιά σεξοβόμβα (ποιαν άλλη φυσικά πέρα της Jean Harlow) η οποία έχει διασυνδέσεις με τη συμμορία. Ο νεαρός θα την πατήσει όταν αναλάβει μια φύλαξη χρηματοποστολής που θα καταλήξει σε αιματηρή ληστεία. Η αλήθεια θα φανερωθεί, αλλά στη δίκη που θα ακολουθήσει οι κακοποιοί θα αθωωθούν από τους φοβισμένους ενόρκους καθώς ο νεαρός αδερφός δεν θα καταμαρτυρήσει τη συμμορία. Ο Huston θα βρει μια τελευταία λύση για να κλείσει τους λογαριασμούς του. Θα μαζέψει μια επίλεκτη ομάδα αστυνομικών και μαζί με τον μετανιωμένο αδερφό, θα πάνε στο κλαμπ που διασκεδάζει όλη η συμμορία. Αυτό που θα ακολουθήσει -κλείνοντας το έργο- και αυτό που άφησε την ταινία στην ιστορία είναι μια απίστευτα βίαιη συμπλοκή με ανελέητο πιστολίδι που δεν θα αφήσει κανέναν και τίποτα όρθιο. Θα περάσουν πολλά μα πολλά χρόνια μέχρι να αποτυπωθεί ξανά στο πανί παρόμοια σκηνή. Αυτό δείχνει φυσικά το πόσο ελευθερία είχαν οι κινηματογραφιστές τότε, λίγα χρόνια πριν αποδεχθούν εντελώς τον Κώδικα Χέιζ και η λογοκρισία ισοπεδώσει τους δημιουργούς.

Raw Deal (Ο δραπέτης του Σινγκ Σινγκ)

Η βαριά φωνή της Claire Trevor με voice-over αφήγηση ανοίγει αυτό το δευτεροκλασάτο film-noir του Anthony Mann. Μας συστήνει τον εραστή της Dennis O’Keefe που βρίσκεται στη φυλακή και ετοιμάζεται να δραπετεύσει. Στην πορεία τους προς την ελευθερία, θα πάρουν μαζί τους (κάτι σαν απαγωγή) τη νεαρή Marsha Hunt. Σκοπός τους να βρουν τον αρχικακοποιό για τον οποίο μπήκε φυλακή, να τους δώσει τα χρωστούμενα και να διαφύγουν προς Νότια Αμερική. Αυτός όμως δεν θέλει μήτε να τον δει, μήτε να του δώσει τίποτα. Αντιθέτως, θα τον αφήσει στην τύχη του με την αστυνομία στο κατόπι του και όταν πλησιάσει υπερβολικά κοντά, θα βάλει να τον σκοτώσουν. Εμείς παρακολουθούμε κυρίως τις προσπάθειες του περίεργου αυτού (και ερωτικού) τριγώνου να γλυτώσει από τα νυχιά αστυνομικών και κακοποιών. Ταυτόχρονα η νεαρά γοητεύεται από το δραπέτη του Σινγκ-Σινγκ και επηρεάζεται από τον σκοτεινό κόσμο των κακοποιών, στο σημείο μάλιστα να βοηθήσει τον απαγωγέα της. Κλασικό πλέον νουάρ το Raw Deal του 1948 με τη σκοτεινή φωτογραφία του διάσημου στο είδος John Alton, με τα αρκετά εξωτερικά γυρίσματα και το ρεαλιστικό σκηνοθετικό τόνο, για να «βάλει» ο Mann το κοινό στο κλίμα του ζοφερού ταξιδιού των πρωταγωνιστών προς το προκαθορισμένο από τη μοίρα τέλος τους.

The Man with the Golden Arm (Ο χρυσοχέρης)

Η μεγάλη ταινία του Otto Preminger για τον κόσμο των ναρκομανών και η καλύτερη ίσως ερμηνεία του Frank Sinatra. Ο τίτλος The Man with the Golden Arm αφορά το πόσο καλός ντίλερ στα χαρτιά είναι ο Σινάτρα. Επιστρέφει καθαρός, μήνες μετά την αποτοξίνωση, στο γνώριμο αστικό περιβάλλον και έχει πάλι να αντιμετωπίσει: την ανάπηρη(;) γυναίκα του, την κοπελιά (Kim Novak) του ισογείου που είχε σχέσεις, τον ντίλερ που του προμήθευε την ηρωίνη, τον ιδιοκτήτη της παράνομης χαρτοπαικτικής λέσχης που τον θέλει για ντίλερ. Το όνειρό του πλέον είναι να ζήσει παίζοντας ντραμς. Μέχρι να φτάσει η μέρα των οντισιόν, όλοι οι άνωθεν θα τον πιέζουν συνέχεια για διάφορα θέματα μέχρι που δυστυχώς θα κατρακυλήσει ξανά στην πρέζα. Ο σκηνοθέτης δεν φοβάται να δείξει τον διάσημο ηθοποιό να παίρνει τη δόση του και να γίνεται «ζόμπι». Πρωτόγνωρες για το 1955 επίσης και οι σκηνές της προσπάθειας να αποτοξινωθεί στο κλειδωμένο δωμάτιο της Νόβακ, εβρισκόμενος σε κατάσταση παροξυσμού. Χωρίς πολλά λόγια, φοβερή δραματική ταινία, με εκπληκτική μουσική από τον Elmer Bernstein, που με το αναπάντεχο τέλος θα βρει ο πρωταγωνιστής μας τη σωματική και πνευματική του λύτρωση. Υποψήφιοι για όσκαρ ο ηθοποιός, ο μουσικός και ο σκηνογράφος.

Next Time We Love

Μια από τις πρώτες πρωταγωνιστικές ταινίες του James Stewart αποτέλεσε η ταινία Next Time We Love. Ζευγάρι (κινηματογραφικό σε αρκετά έργα οι Stewart και Margaret Sullavan) παντρεύεται παρόλο τις δυσκολίες της ζωής και τα οικονομικά τους προβλήματα. Δημοσιογράφος επαγγέλεται αυτός, ανερχόμενη ηθοποιός με μικρούς ρόλους αυτή. Ο κουμπάρος είναι διάσημος ηθοποιός του Χόλιγουντ και προσπαθεί να τους βοηθήσει όπως μπορεί. Τον υποδύεται ο νεαρός επίσης Ray Milland, σε μια από τις πολλές εμφανίσεις που έκανε εκείνη την εποχή που προσπαθούσε να καθιερωθεί ως όνομα. Η δουλειά του δημοσιογράφου θα απαιτήσει να φύγει στο εξωτερικό για καιρό αλλά αυτή θα μείνει να συνεχίσει την καριέρα της και να μεγαλώσει το παιδί τους. Δύσκολα συνδυάζεται οικογένεια και καριέρα και αυτό θέλει να δείξει αυτό το έργο. Η αγάπη τους όμως είναι πολύ μεγάλη, όπως και ο εγωισμός τους, και δεν μπορούν να αποφασίσουν αν θα χωρίσουν ή αν θα αφήσουν τις δουλειές τους για να ξανασμίξουν. Τα χρόνια περνάνε και εμείς βλέπουμε την εξέλιξη μόνο απο την οπτική γωνία της γυναίκας, η οποία βλέποντας και κρίνοντας λανθασμένα τα «σημάδια» που της αφήνει ο άντρας της, σκέφτεται ότι ήρθε η ώρα να χωρίσει. Στο τέλος μαθαίνει για την ανίατη αρρώστια του και η επανασύνδεση έρχεται απότομα, καθώς είπαμε η αγάπη τους ήταν πολύ μεγάλη. Ταυτόχρονα πέφτουν και οι τίτλοι τέλους και έχεις μείνει με μια απορία του στυλ «και τώρα τι γίνεται;». Ένα ρομαντικό μελόδραμα που δεν έκλεισε έτσι ακριβώς όπως θα το θέλαμε. Στα χέρια άλλου δημιουργού, ίσως είχε καλύτερη κατάληξη.

Island of Lost Souls (Η νήσος των χαμένων ψυχών)

Ιστορική πλέον και κλασική ταινία «τρόμου» της εποχής των αρχών του ’30. Το βιβλίο του H.G. Wells μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη και εντυπωσίαζει κυρίως για την ερμηνεία του μεγάλου βρετανού ηθοποιού Charles Laughton στο ρόλο του Δόκτωρος Μορό και την απουσία μουσικής καθόλη τη διάρκεια των 70 λεπτών του έργου. Εντυπωσιάζουν φυσικά τα πληθωρικά σκηνικά, οι ήχοι της ζούγκλας με τις κραυγές και τα μουγκρίσματα. Κατά τ’ άλλα, όμως, Η νήσος των χαμένων ψυχών δεν πρόκειται να αφήσει ούτε ένα ρίγος σε νέους θεατές εν έτη 2010. Αποκλειστικά και μόνο για τους λάτρεις των παλιών καλτ ταινιών. Να σημειώσουμε ότι ο Bela Lugosi έχει ένα χαρακτηριστικό, μικρό ρόλο ενός από... τις χαμένες ψυχές.

127 Hours

Ταινία που είδαμε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (τη δεύτερη προβολή της Κυριακής) και κατάφερε ο Danny Boyle να μας ταρακουνήσει... τα έντερα και να σβήσει τα λαμπάκια του εγκεφάλου! Πρόκειται σίγουρα για ένα one-man show από τον νεαρό James Franco, που βρίσκει την ευκαιρία να δείξει ότι μπορεί να υποδυθεί και πιο απαιτητικούς ρόλους. Ευκαιρία να δούμε επίσης μια ταινία με έναν όλο κι όλο ηθοποιό σε ένα σκηνικό περίπου 2x2! Οι 127 ώρες που πέρασε ο τύπος με το βράχο κολλημένο στο χέρι του μέχρι να αποφασίσει να το κόψει (το χέρι, όχι το βράχο), ίσως δεν είναι και η πιο εύκολη ιδέα για σενάριο. Για αυτό και γεμίζει ο Boyle το χρόνο με κινηματογραφικά τρικ, περίτεχνο μοντάζ, πανέμορφες εικόνες από το Εθνικό Πάρκο Canyonlands, και μερικές οδηγίες επιβίωσης, κατόπιν εορτής. Καλά όλα αυτά, μέχρι που έρχεται η στιγμή -πέντε μέρες μετά- να αποφασίσει να κόψει το χέρι του, επειδή όπως λέει το μότο της ταινίας "There is no force more powerful than the will to live". Σίγουρα, αλλά αυτό μπορούν να το πουν μόνο όσοι πέρασαν παρόμοιες καταστάσεις. Για μας τους απλούς ανθρώπους, η ρεαλιστική βία της στιγμής (με μοντάζ και ήχο να βοηθάνε) ήρθε σαν γροθιά στο στομάχι και μας έστειλε αδιάβαστους. Κι έτσι όταν ήρθε το τέλος και νίκησε ο πρωταγωνιστής το θάνατο, η κινηματογραφική λύτρωση δεν ήρθε για εμάς, καθώς η φρίκη των προηγούμενων σκηνών επισκίασε όλα τα υπόλοιπα. Μ'αυτά και μ'αυτά, ο Boyle κατάφερε να κάνει άλλη μια σοκαριστική ταινία δέκα τέσσερα χρόνια μετά το Trainspotting, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Αξίζει να τη δει κανείς; Για τον James Franco, ναι, αλλά... watch it at your own risk!

Human Desire (Ανθρώπινο κτήνος)

Μετά την ταινία του Jean Renoir, το βιβλίο του Εμίλ Ζολά μεταφέρεται στο πανί από αμερικανικό στούντιο το 1954. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο Fritz Lang και πρωταγωνιστικό «παράνομο» ζευγάρι ο Glenn Ford και η Gloria Grahame, για δεύτερη φορά όλοι μαζί μετά το σκληρό αστυνομικό δράμα "The Big Heat". Ο Broderick Crawford είναι ο ζηλιάρης σε βαθμό κακουργήματος σύζυγος που θα φτάσει στα άκρα για χάρη της γυναίκας του. Human Desire ο τίτλος της ενδιαφέρουσας νουάρ ταινίας με τη χαρακτηριστική femme-fatale που θέλει να παγιδέψει τον εραστή της έτσι ώστε να σκοτώσει το σύζυγό της. Δυστυχώς το έργο συγκρίνεται με αυτό του Renoir και χάνει πανηγυρικά. Ο ήρωάς μας εδώ είναι πολύ αποστασιωπημένος και ψυχρός (πιο... αμερικανός) σε αντίθεση με το ρόλο του Gabin. Και παρόλο που η Grahame είναι πιο σεξουαλική από ό,τι η Simon Simone, το γαλλικό έργο ήταν πιο ειλικρινές όσον αφορά τις σεξουαλικές διαστροφές των πρωταγωνιστών, κάτι που είναι εξαφανισμένο στο αμερικανικό έργο. Παρά ταύτα, αποτελεί έργο του Lang, οπότε δεν μπορεί να είναι μέτριο.

The Stooge (Το κορόιδο/Ψιλό γαζί)

Η πρώτη ταινία (από τις πολλές που ακολούθησαν) που το κωμικό δίδυμο σκηνοθετεί ο Norman Taurog. Η πλοκή είναι πιο ολοκληρωμένη και για πρώτη φορά το δίδυμο «δεν γνωρίζεται από τα παιδικά τους χρόνια», ώστε να δικαιολογήσει γιατί κάνει παρέα ένας όμορφος τραγουδιστής (Martin) με τον γκαφατζή (Lewis). Ο πρώτος θέλει να κάνει σόλο καριέρα (single) αλλά χρειάζεται έναν βοηθό για τις κωμικές σκηνές. Ο όρος στο χώρο είναι The Stooge (ανδρείκελο) και προσλαμβάνει τον άμοιρο, άβγαλτο, αθώο και ατζαμή Lewis. Η επιτυχία του ντουέτου είναι μεγάλη, μόνο που ο Μάρτιν δεν του δίνει τα απαραίτητα εύσημα: να μπει δηλαδή το όνομά του μαζί στη μαρκίζα. Η ματαιοδοξία του θα τον φέρει σε κόντρα με τον ατζέντη του, με τη γυναίκα του και με τον συνάδελφό του. Όταν βγει μόνος του στη σκηνή και ζήσει από πρώτο χέρι την αποτυχία ως single, τότε θα καταλάβει το λάθος του. Αλλά μην αγχώνεστε• το χάπι-εντ είναι εγγυημένο σ’αυτή την απλοϊκή ταινιούλα, που έχει μεν πολλά (γλυκανάλατα και παλαιομοδίτικα) τραγούδια, περισσότερα από κάθε άλλη φορά, έχει δε και σπαρταριστές κωμικές καταστάσεις, με τον αεικίνητο Lewis (που δεν χορταίνεις να βλέπεις και να ξαναβλέπεις) να δίνει ρέστα.

Les Aventures extraordinaires d’Adèle Blanc-Sec

Λίγες σκέψεις γύρω από τη νέα ταινία του Λικ Μπεσόν: η εισαγωγή ολόιδια με αυτή της Αμελί. Οι περιπέτειες της ηρωίδας, μου έφερε στον μυαλό έναν θηλυκό Ιντιάνα Τζόουνς. Η μουσική του Σερά, μας ταξίδευε στην Αραβία του Λώρενς. Η πρωτοτυπία δηλαδή στις Απίστευτες περιπέτειες της Αντέλ δεν υπάρχει πουθενά. Γοητευτική πρωταγωνίστρια η Louise Bourgoin, διασκεδαστικές οι περισσότερες σκηνές, οι κωμικές πινελιές ήταν καλοφτιαγμένες, κάποια εφέ ήταν δουλεμένα καλά, κάποια άλλα όμως όχι, στο σύνολό της μια ταινία για να περάσετε ευχάριστα το απόγευμά σας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

The Mask of Dimitrios

Το 1941 ο πρωτοεμφανιζόμενος ρουμάνος στην καταγωγή Jean Negulesco είχε την ευκαιρία να φτιάξει το Γεράκι της Μάλτας αλλά τον απέλυσαν και πήρανε στη θέση του τον John Huston. Την τριετία 1941-44 αναλώθηκε να σκηνοθετεί δεκάδες ντοκυμαντέρ και ταινίες μικρού μήκους. Όταν έπεσε στα χέρια του το αστυνομικό μυθιστόρημα του Eric Ambler, βρήκε την ευκαιρία να κάνει την επίσημη εκκίνηση της κινηματογραφικής του καριέρας. Η Μάσκα του Δημητρίου ασχολείται με τα έργα και τις ημέρες ενός κακοποιού από τη Σμύρνη με το όνομα Δημήτριου Μακρόπουλου, που η αφεντιά του αφήνει το στίγμα της στην Αθήνα, τη Σόφια, το Βελιγράδι, καταλήγει στο Παρίσι και βρίσκουν τελικά το πτώμα του στο Βόσπορο. Ο συγγραφέας που ακούει την περίληψη της βιογραφίας του στην Κωνσταντινούπολη (όταν βρουν το πτώμα) σαγηνεύεται από αυτόν τον πραγματικό χαρακτήρα και αποφασίζει να ακολουθήσει την πορεία της ζωής του. Επισκέπτεται όλες τις προαναφερθείσες πόλεις και ψάχνει σε αρχεία και γνωστούς να μάθει όσα περισσότερα μπορεί γι’αυτόν. Ένα οδοιπορικό ξεκινάει στην Τουρκία και τα Βαλκάνια για να καταλήξει στο Παρίσι. Μόνο που τελικά θα βρει περισσότερα απ’όσα έψαχνε, με αποτέλεσμα να βρεθεί ο ίδιος συμπρωταγωνιστής στην ιστορία του Δημήτριου.

Καλοφτιαγμένο φιλμ-νουάρ, με έντονη χρήση των φλάσμπακ (για να παρουσιάσει το παρελθόν του Δημήτριου), σκοτεινή φωτογραφία, αδιάφθοροι χαρακτηρές που δεν έχουν ιερό και όσιο. Ο έξοχος Peter Lorre αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο, έχοντας στο πλευρό του τον Sydney Greenstreet, τον χαρακτηριστικό χοντρό με τον οποίο συμπρωταγωνίστησε και στο Γεράκι της Μάλτας και στην Καζαμπλάνκα και σε άλλες τέσσερις ταινίες εκείνο το διάστημα. Μειονέκτημα φυσικά αποτελεί η ύπαρξη του ίδιου του βιβλίου (εκδόσεις Άγρα) και οι πολλές παραλείψεις σε λεπτομέρειες. Αν και η ταινία ακολουθεί κατά γράμμα την πλοκή και τα διάφορα συμβάντα, το βιβλίο έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα καλύτερα δείγματα αστυνομικού μυθιστορήματος που ανανέωσε το είδος. Οι αιματηρές περιγραφές από τους φόνους αλλά και οι διάφορες εξιστορήσεις των πολιτικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στα Βαλκάνια τα χρόνια του 1920 με 1930, δίνουν στο βιβλίο μια άλλη δυναμική και κερδίζει στη σύγκριση ακόμα και σημερινά έργα.