Manon

Η ταινία που δίνει την καλύτερη παρουσίαση στο θέμα: πώς τραβάει μια γυναίκα έναν άντρα από τη μύτη. Ο πρωταγωνιστή μας σώζει από τα ερείπια του Β' Παγκοσμίου πολέμου την Μανόν, πάνω που ετοιμάζονταν οι συγχωριανοί της να την λυντσάρουν λόγω της συμπάθειάς της προς τους Γερμανούς κατακτητές. Μαζί το σκάνε, πηγαίνουν στο Παρίσι, βρίσκουν τον αδερφό της Μανόν και προσπαθούν να ζήσουν τον έρωτά τους. Μόνο που η χλιδή του Παρισιού θα γοητεύσει τη νεαρή κοπελιά και θα κάνει το παν για να μπορεί να είναι μέσα στα λούσα. Και εννοούμε τα πάντα. Χωρίς να το καταλάβει ο ήρωάς μας, η γυναίκα του θα φτάσει να είναι πόρνη πολυτελείας. Όταν ανακαλύψει την αλήθεια, δεν θα οδηγηθεί στο φόνο. Θα υπομένει και θα καταπίνει όλες τις προσβολές μέχρι που τελικά θα «σπάσει» και θα έρθει η ώρα που θα οδηγηθεί στο φόνο. Αντί όμως να σκοτώσει την πηγή των προβλημάτων του, θα σκοτώσει τον αδερφό της. Παίρνει τη Μανόν και μπαίνουν λαθραία σε ένα καράβι με προορισμό την Παλαιστίνη, μαζί με μια ομάδα εβραίων που επιστρέφουν στον τόπο τους. Η τελευταία πράξη του έργου θα δοθεί στις ερήμους της Μέσης Ανατολής κυνηγημένοι από τους Άραβες, βάζοντας μια τελευταία πινελιά στο κατάμαυρο αυτό έργο του Henri-Georges Clouzot το οποίο βασίστηκε στο μυθιστόρημα "Manon Lescaut" του Abbé Prévost, το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 1731 και το μετέφερε ο Κλουζό στο σήμερα.

The Go-Between (Ο μεσάζων)

Ένα μικρό παιδί πηγαίνει για καλοκαιρινές διακοπές στην έπαυλη μιας πλούσιας οικογένειας. Όταν ο φίλος του αρρωστήσει και μείνει έγκλειστος στο δωμάτιο του, θα αρχίσει να τριγυρίζει μόνος του το κτήμα, να κάνει παρέα με τη μεγάλη αδερφή του φίλου του αλλά και με έναν γειτονικό αγρότη. Αυτοί οι δυο θα χρησιμοποιήσουν τον μικρό για να τους μεταφέρει τα ραβασάκια και να κανονίζει τα μυστικά ραντεβού τους. Αυτός θα είναι ο Μεσάζων του τίτλου. Ο βρετανός Joseph Losey παρουσιάζει έναν «απαγορευμένο» έρωτα στη βικτωριανή εποχή με ενδιαφέροντα τρόπο. Κάποια flash-forward δίνουν στην ταινία μια έξτρα γοητεία. Ο μικρός θα αρχίσει να κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις γύρω από τις σχέσεις αντρών-γυναικών και θα φέρει σε δύσκολη θέση τον αγρότη μας. Έξοχη φωτογραφία που αποτυπώνει την επαρχία του Norfolk της καλοκαιρινής περιόδου. Πολύ καλές ερμηνείες από όλο το καστ. Το... άτακτο ζευγάρι υποδύονται η Julie Christie και ο Alan Bates. Η αυστηρή μητέρα Margaret Leighton κέρδισε μια υποψηφιότητα για όσκαρ β' γυναικείου ρόλου. Η ταινία κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1970.

The Bribe (Στο νησί των παρανόμων)

Ένα διάσημο φιλμ νουάρ που το ανακαλύψαμε χάρη στον... Steve Martin! Όλα τα στοιχεία του είδους βρίσκονται εδώ: ο πρωταγωνιστής Robert Taylor υποδύεται έναν ντετέκτιβ ασφαλιστικής εταιρείας που μεταβαίνει στο νησί Carlotta έξω από το Περού για να ξεσκεπάσει μια κομπίνα, την οποία οργανώνει ένα παντρεμένο ζευγάρι. Σ'αυτό το υγρό και ζεστό περιβάλλον θα λάβει χώρα ολόκληρη η ταινία μας. Η γυναίκα (Ava Gardner) φαίνεται να θέλει να ξεφύγει από όλο αυτό το περιβάλλον, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν πραγματικά το εννοεί ή απλά θέλει να παγιδέψει τον πρωταγωνιστή. Μέσα σ' όλο αυτό το «παιχνίδι» υπάρχει και ο Charles Laughton που τον παρακολουθεί ξεδιάντροπα και φανερά και ο Vincent Price που κινεί τα νήματα χωρίς να φαίνεται πουθενά. Ο Laughton είναι αυτός που θα βάλει μπρος το «παιχνίδι» δωροδοκώντας τον πρωταγωνιστή μας. Η δωροδοκία θα πάει στο βρόντο και η ταινία The Bribe θα ολοκληρωθεί βίαια, με αρκετούς φόνους, έτσι όπως συμβαίνει στα έργα του είδους. Την ταινία υπογράφει ο σκηνοθέτης Robert Z. Leonard σε μια περίεργη επιλογή της καριέρας του, σε σύγκριση με την υπόλοιπη φιλμογραφία του, αφού ήταν κάτι σαν μόνιμος σκηνοθέτης των μιούζικαλ της MGM για είκοσι και βάλε χρόνια.

Ta’m e guilass (Η γεύση του κερασιού)

Δυστυχισμένος άνθρωπος, οδηγάει το αυτοκίνητό του σε μια ερημική περιοχή και ψάχνει πρόθυμο άνθρωπο να τον βοηθήσει σε μια μακάβρια επιθυμία του: να τον σκεπάσει με χώμα όταν αυτός αυτοκτονήσει! Χωρίς να γνωρίζουμε το παρελθόν του αλλά ούτε και τους λόγους που τον οδήγησαν σ' αυτή την αποφάση, παρατηρούμε την έκκλησή του για βοήθεια από ορισμένους ανθρώπους που φαίνεται τελικά να έχουν μεγαλύτερα προβλήματα απ’αυτόν. Όλοι θα αρνηθούν και θα το σκάσουν μακριά του. Στο τέλος θα βρεθεί ένας ηλικιωμένος, ο οποίος όμως θα του διηγηθεί μια ιστορία από μια ανάλογη περίπτωση που είχε στα νιάτα του και θα τον βάλει σε σκέψεις. Θα μπορέσει ξανά να δει το ηλιοβασίλεμα, να δοκιμάει τη Γεύση του κερασιού, να νιώσει τις απλές χαρές της ζωής; Και μετά τους τίτλους τέλους θα μείνετε με την απορία. Ο διασημότερος ιρανός σκηνοθέτης Abbas Kiarostami υπογράφει μία από τις καλύτερες ταινίες του και κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα. Ανθρώπινη, ρεαλιστική και συγκινητική, η ταινία σε κερδίζει με την απλότητα της και τα πλούσια μηνύματά της. Μεγάλα, πανέμορφα, σε διάρκεια πλάνα που επικεντρώνεται στα πρόσωπα, στους χαρακτήρες και στα αισθήματα. Ένα road-movie διαφορετικό απ'τα άλλα...

West Side Story

Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Σαίξπηρ σε μιούζικαλ, τοποθετημένο στις δυτικές συνοικίες της μοντέρνας Νέας Υόρκης. Η ταινία που κέρδισε δέκα βραβεία όσκαρ από τις έντεκα υποψηφιότητες. Το μιούζικαλ με τα περισσότερα βραβεία όσκαρ. Ένα απ'αυτά για τον ελληνικής καταγωγής George Chakiris που υποδύεται τον αρχηγό της πουερτορικανής συμμορίας. Και γω να μην το έχω δει το έργο μέχρι τώρα. Το πρώτο δεκαπεντάλεπτο του West Side Story που δεν έχει διαλόγους με έβαλε κατευθείαν στο κλίμα: λίγο η πεντάλεπτη μουσική εισαγωγή, λίγο τα πλάνα από ελικόπτερο που διασχίζουν τη Νέα Υόρκη με κατεύθυνση... δυτικά και λίγο το πρώτο χορευτικό κομμάτι με τη συμμορία των Jets να κοντράρεται με τους Sharks και την απίστευτη σκηνοθεσία, με έκαναν να στρογγυλοκάτσω στη θέση μου και να απολαύσω ένα μεγάλο έργο με εκπληκτικές συνθέσεις από τον Leonard Bernstein και μερικά πασίγνωστα πλέον τραγούδια όπως τα "America", "Tonight" & "I Feel Pretty". Χωρίς επιπλέον σχόλια, αποτελεί ένα μεγάλο αμερικανικό έργο κι αυτό σας το λέει ένας που δεν είναι θαυμαστής των μιούζικαλ.

Across the Wide Missouri

Ενώ ο κύριος William Wellman θέλει να παρουσιάσει την εποχή της εξερεύνησης των άγνωστων περιοχών της άγριας δύσης μέσα από την ιστορία των πρώτων κυνηγών γούνας, χάνει κάπου τη μπάλα και οδηγείται στα στερεότυπα του είδους του γουέστερν. Απ'τη μία βλέπουμε την καλή σχέση των κυνηγών με τους ινδιάνους, τα ήθη και τον διαφορετικό τρόπο ζωής τους. Απ'την άλλη όμως οδηγούμαστε στις αναπόφευκτες συγκρούσεις, οι οποίες θα μονοπωλήσουν το έργο μας. Από έναν σκηνοθέτη όπως ο Wellman περιμέναμε περισσότερα. Για να λέμε όμως και την αλήθεια, δεν ευθύνεται ουσιαστικά αυτός. Η ταινία υπέστη τρομερό κόψιμο από τους παραγωγούς, οι οποίοι είχαν τη φαεινή ιδέα με την voice-over αφήγηση στα διάφορα σημεία του έργου, βάζοντας δηλαδή το γιο του Clark Gable να εξιστορεί τις περιπέτειες του πατέρα του. Ο Gable πάντως είναι μέσα στο κλίμα του ρόλου του, πολύπειρος πλέον μετά τα τόσα έργα του είδους. Το Across the Wide Missouri, εν τέλη, συστήνεται στους φίλους του είδους και μόνο.

The War of the Worlds

Πολλά χρόνια πριν την ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ υπήρξε η ραδιοφωνική φάρσα του Orson Welles που τρομοκράτησε τους ακροατές που δεν είχαν καταλάβει ότι πρόκειται για... έργο. Ενδιάμεσα, το 1953 για την ακρίβεια, προέκυψε και η κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου βιβλίου του H.G. Wells. Η δημιουργία του The War of the Worlds χρειάστηκε έξι(!) διευθυντές φωτογραφίας για να αποτυπώσουν τα αρκετά εξελιγμένα εφέ της εποχής (που σήμερα φαντάζουν απλοϊκά και ψεύτικα). Ήταν μια παραγωγή του George Pal, ο οποίος είχε συμβάλει τα μάλλα στα Destination Moon και When Worlds Collide των προηγούμενων χρόνων. Και την επιτυχία του την όφειλε στην πολύ καλή τεχνική του με κούκλες και stop-motion animation που ονόμασαν puppetoon. Η ταινία ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του είδους εκείνη τη χρονιά. Λίγο τα πρωτόγνωρα εφέ, λίγο η καταστροφολαγνεία που αρέσει στον κόσμο, λίγο η σύγκριση της εισβολής με τον ψυχρο-πολεμικό φόβο των Σοβιετικών, δεν χρειάζονται και πολλοί λόγοι. Σήμερα βλέπεται κυρίως για συναισθηματικούς λόγους και μόνο από τους φανατικούς φίλους του είδους. Προσωπικά, «με κέρδισε» με τις επιστημονικές επεξηγήσεις σε αρκετά σημεία του έργου που δίνει ο επιστήμονας/πρωταγωνιστής, δίνοντας μια βαρύτητα (λέμε τώρα) στα τρομερά τεκτενόμενα.

Salt of the Earth

Ταινία με ολίγη σχετική θεματολογία με τα τρέχοντα γεγονότα στη Χιλή. Ποια είναι αυτή; Εργάτες ορυχείων κάπου στο Μεξικό, κοντά στα σύνορα με τις ΗΠΑ, έχουν να αντιμετωπίσουν ατυχήματα, προβλήματα με την ασφάλειά τους, προβλήματα υγιεινής στα σπίτια/παράγκες που τους παρέχει η εταιρεία. Ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι και ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσουν θα είναι η απεργία. Η εταιρεία μαζί με τα μέσα εξουσίας (αστυνομία, δικαστές) θα προσπαθήσει να διασπάσει την πολυήμερη απεργία τους. Όταν έρθει η δικαστική απόφαση που κρίνει παράνομη την απεργία τους, θα αναλάβουν την πικετοφορία οι γυναίκες τους, βάζοντας τους άντρες να κρατήσουν τα παιδιά και να κάνουν τις δουλειές στο σπίτι. Ο αγώνας κρίνεται από την τόλμη και τις καίριες επιλογές την κατάλληλη στιγμή. Επειδή δεν πρόκειται μόνο για τη δικιά τους επιβίωση, αλλά και το μέλλον των παιδιών τους, που αυτά είναι Το αλάτι της Γης.

Η ταινία γυρίστηκε στο Νέο Μεξικό των Η.Π.Α., από αμερικανούς συντελεστές που είχαν μπει στη Μαύρη Λίστα του Χόλιγουντ από τον γερουσιαστή Μακάρθι. Οι περισσότεροι ηθοποιοί που συμμετείχαν ήταν ερασιτέχνες και κάποιοι εργαζόμενοι από τα ορυχεία από όπου προέκυψε η (βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα) ιστορία. Οι περιπέτειές τους, μέχρι να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα και μετά που προσπαθούσαν να την προβάλουν, ατελείωτες. Πρόκειται πραγματικά για το μοναδικό φιλμ που λογοκρίθηκε στις Η.Π.Α. Η ιστορία του έργου θα είναι πάντα επίκαιρη, όπου υπάρχουν αδικίες και ανομίες. Διαβάστε επιπλέον στο cine.gr και δείτε ολόκληρη την ταινία ακόμα και στο youtube, αφού πλέον έχουν εκπέσει τα πνευματικά της δικαιώματα.

Twentieth Century (Τραίνο πολυτελείας)

Τα παρασκήνια των μεγάλων θεατρικών παραστάσεων του Μπρόντγουεϊ, τη μεγαλομανία των παραγωγών και τα σταριλίκια των... σταρ-ηθοποιών παρουσιάζει ο Howard Hawks το 1934 στην ταινία Twentieth Century. Η οποία είναι βασισμένη στο θεατρικό "Napoleon of Broadway" του Charles Bruce Millholland. Το όνομα της ταινίας αναφέρεται στο τρένο στο οποίο επιβαίνουν κάποια στιγμή όλοι οι πρωταγωνιστές και γίνεται... της κακομοίρας. Ο μέγας σκηνοθέτης του Μπροντγουέι (αλλά και μέγας τύραννος) John Barrymore ανέδειξε και έκανε σταρ την άσημη Carole Lombard. Αυτή, ύστερα από χρόνια υπομονής, τον παράτησε, έγινε διάσημη ηθοποιός στο Χόλιγουντ και οι αποτυχίες γι'αυτόν έρχονται η μία μετά την άλλη. Όταν συναντηθούν στο τρένο, αυτός θα έχει ανάγκη από πρωταγωνίστρια και θα αναγκαστεί να υποδυθεί τον πρώτο και καλύτερο ρόλο της ζωής του για να την ξανακερδίσει: αυτόν του μετανοημένου σκηνοθέτη που ζητάει πίσω τη μούσα του. Μαζί με κάποιες άλλες παράπλευρες ιστορίες και τους ενδιαφέροντες δεύτερους χαρακτήρες, η ταινία ήταν μία απρόσμενη ανακάλυψη για εμένα. Μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς της, μία σπιρτόζικη κωμωδία με κοφτερούς διαλόγους, ένα έργο που αξίζει να ανακαλύψετε.

Big Brown Eyes

Απλοϊκή αστυνομική/ρομαντική ταινία από τη χρονιά του 1936 με την οποία έπρεπε να διαφημιστεί ο νεαρός τότε σταρ Cary Grant. Δεν υπάρχει άλλος λόγος για τη δημιουργία της. Δίπλα του η Joan Bennett και ο επίσης νεαρός και σχεδόν αγνώριστος Walter Pidgeon. Η βαθιά φωνή του μάς βοήθησε να τον καταλάβουμε. Ούτε ο τίτλος του έργου, Big Brown Eyes, δεν έχει καμία σχέση με την υπόθεση. Μάλλον αναφέρεται στα μάτια της πρωταγωνίστριας (όπως δείχνει και η αφίσα!), η οποία -αν και δουλεύει ως μανικιουρίστρια- βοηθάει το... αμόρε της και αστυνομικό (που γοητεύει όλες τις γυναίκες) σε μια υπόθεση χαμένων μενταγιών που δείχνει να συνδέεται και με μια συμπλοκή συμμοριών που είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένα βρέφος! Άνευρη σκηνοθεσία, δεν ξέρει πού να πατήσει η ταινία: στη μεριά της κομεντί ή στο σκληρό, ενίοτε, αστυνομικό έργο; Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βλέπεται αποκλειστικά για σινε-εγκυκλοπαιδικούς λόγους και για τους θαυμαστές του Κάρι Γκραντ, και μόνο.

Bell, Book and Candle (Ήρθες αργά αγάπη μου)

Η σαγηνευτική μάγισσα Kim Novak κάνει τα μαγικά της και ο James Stewart παρατάει την αχώνευτη κοπελιά του και ερωτεύεται αυτήν. Ξανά μαζί το ζευγάρι μέσα στη χρονιά του 1958, μετά το all-time αγαπημένο χιτσκοκικό Δεσμώτη του Ιλίγγου. Δίπλα τους η απίστευτη καρατερίστρια Elsa Lanchester και ο Jack Lemmon, συγγενείς και μάγοι επίσης σ' αυτήν την φανταστική κομεντί με τίτλο Bell, Book and Candle. Απλοϊκή η εξέλιξη της ταινίας αλλά, παρά ταύτα, παρακολουθείται ευχάριστα. Μέχρι να καταλάβει ο Stewart τι συμβαίνει και μετά να δεχτεί ότι υπάρχουν μάγισσες και μάγοι, συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα και έτσι κυλάει το περισσότερο έργο. Στο τέλος θα πάρει ένα ξόρκι που θα τον ελευθερώσει από τα μάγια αλλά, φίλοι μου, η αγάπη θα υπερισχύσει τελικά. Αυτή δεν είναι και η μεγαλύτερη μαγεία στον κόσμο μας; Αυτός ο ρόλος αποτελεί τον τελευταίο του Stewart σε ρομαντική κωμωδία καθώς είχε μεγαλώσει αρκετά (είχε κλείσει τα 50) και το παραδέχτηκε και ο ίδιος μετά τις αντίστοιχες κριτικές της εποχής. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο Richard Quine, ο οποίος ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με το είδος της κομεντί, ελάχιστες φορές πετυχημένα, δυστυχώς.

Ask A Policeman

Χαριτωμένη, βρετανική κωμωδία με πρωταγωνιστή έναν διάσημο κωμικό της εποχής, τον Will Hay. Η ιστορία περιλαμβάνει τις περιπέτειες τριών αφελών αστυνομικών με έδρα ένα μικρό χωριό, οι οποίοι μετά την επίσκεψη του ανωτέρου τους αναγκάζονται να δουλέψουν, δηλ. να βρουν καμιά παρανομία. Αυτοί φυσικά θα σκεφτούν να στήσουν ένα σκηνικό λαθρεμπορίου στα ψέματα αλλά κάτω από τη μύτη τους κάνουν πάρτυ πραγματικοί λαθρέμποροι. Όταν το πάρουν πρέφα, θα αρχίσει ένα τραγελαφικό κυνηγητό· αυτοί θα κυνηγάνε τους λαθρέμπορους και η αστυνομία του Λονδίνου θα κυνηγάει αυτούς ως ύποπτους για το λαθρεμπόριο. Το έργο λέγεται Ask a Policeman και αυτή είναι μία από τις πέντε συνεργασίες της πρωταγωνιστικής τριάδας των «αστυνομικών», των Will Hay, Graham Moffatt και Moore Marriott. Εδώ θα βρείτε γνήσιο βρετανικό χιούμορ που βασίζεται πολύ στη σωματική κωμωδία και τα αρκετά καλοστημένα γκανγκς, χωρίς να λείπουν οι κυνικές ατάκες. Η όλη υπόθεση ίσως σας φέρει στο μυαλό το πρόσφατο Hot Fuzz: μικρό χωριό χωρίς εγκληματικότητα, με αστυνομικούς για κλάματα που ξεσκεπάζουν ένα παράνομο κύκλωμα.

Sailor Beware (2 ναύτες και 1 κορίτσι)

Αυτή είναι η πετυχημένη συνταγή των ταινιών του ζεύγους Martin & Lewis: να βρίσκονται σε κάποιο χώρο έξω απ'τα νερά τους και, προσπαθώντας να προσαρμοστούν, να τα κάνει ο ένας λίμπα και ο άλλος να τους βγάζει ασπροπρόσωπους με το τραγούδι. Με στρατιωτικό θέμα πάλι, αλλά στο ναυτικό αυτή τη φορά, βρίσκουν πολλούς τρόπους να βγάλουν γέλιο, χάρη στο νευρόσπαστο που ακούει στο όνομα Jerry Lewis. Sailor Beware φωνάζει ο τίτλος της ταινίας, επειδή έρχεται ο Λιούις και θα τα φέρει όλα άνω-κάτω! Απλοϊκή κωμωδία για να περάσετε ευχάριστα το απόγευμά σας. Περιλαμβάνει και μια σκηνή με μποξ, βάζοντάς μας σε σκέψεις: για να γίνεις διάσημος κωμικός πρέπει έχεις μια ταινία (ή μια σεκάνς) στο ενεργητικό σου με θέμα το μποξ; Βλέπε Τσάπλιν, Βέγγος κ.λ.π. Τέλος, όσοι είναι παρατηρητηκοί ίσως δουν και το νεαρό James Dean σε πολύ μικρό ρόλο.

One, Two, Three

Μετά τις συνεχόμενες επιτυχίες των Μερικοί το προτιμούν καυτό και Γκαρσονιέρα, ο Billy Wilder συνέχισε ακατάπαυστα και το 1961 έγραψε (μαζί με τον τότε συνεργάτη του I.A.L. Diamond) και σκηνοθέτησε το One, Two, Three. Πρωταγωνιστής ο James Cagney στον προτελευταίο ρόλο της καριέρας του (αλλά τελευταίο ουσιαστικά), μέχρι την εμφάνιση στο Ragtime δηλαδή, είκοσι χρόνια μετά. Ο Wilder βρίσκει ευκαιρία να φτιάξει μια ταινία με έντονο πολιτικό περιεχόμενο, στα χνάρια όμως της Νινότσκα, της οποίας είχε συνυπογράψει το σενάριο, με επίκεντρο δηλαδή την κωμωδία. Πάντως για τον Wilder δεν ήταν και δύσκολο το όλο θέμα, βάζοντας τον Cagney πρόεδρο της Κόκα Κόλα στο Δυτ. Βερολίνο. Η εταιρεία που εκπροσωπεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δίπλα από το τείχος που χωρίζει το Βερολίνο στα δύο, ο Ψυχρός πόλεμος σε έξαρση, τα γερμανικά τραύματα του πρόσφατου παρελθόντος είναι τα στοιχεία στο φόντο και η βάση της ανήλεης σάτιρας. Στο προσκήνιο ο Cagney έχει να αντιμετωπίσει την εγκυμοσύνη της κόρης του αφεντικού του από έναν παθιασμένο σοσιαλιστή ανατολικογερμανό και βρίσκει απίθανους τρόπους για να τον «εξαφανίσει» από την ιστορία στην αρχή και μετά να τον μετατρέψει σε αριστοκράτη που θα γοητεύσει τον πατέρα της νύφης.

Οι ατάκες της ταινίας πέφτουν σαν πολυβόλο. Στο τέλος μένεις με την εντύπωση ότι ο Cagney δεν σταμάτησε καθόλου να μιλάει. Ίσως αποτελεί μία από τις πιο... ατακατζίδικες(!) κωμικές ταινίες. Τα αστεία είναι πιο εκλεπτυσμένα λόγω της πολιτικής τους χροιάς και ίσως γι'αυτό είχε περιορισμένη επιτυχία εκείνη την εποχή. Η άνεση με την οποία σατυρίζει κουμουνισμό και καπιταλισμό δεν θα τη βρείτε εύκολα ακόμα και σήμερα. Να πούμε ότι βασίστηκε σε ένα μονόπρακτο του πολωνού Ferenc Molnar και γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στη Γερμανία. Την εποχή των γυρισμάτων άρχισε η ανέγερση του Τείχους και έκανε δύσκολη την κινηματογράφιση στην πύλη του Βραδεμβούργου, οπότε αναγκάστηκαν να χτίσουν ένα αντίγραφο στα στούντιο του Μονάχου. Στο ρόλο του νεαρού Μαρξιστή ο Horst Bucholtz που είχαμε δει και στο βρετανικό θρίλερ Tiger Bay.