Δυστυχισμένος άνθρωπος, οδηγάει το αυτοκίνητό του σε μια ερημική περιοχή και ψάχνει πρόθυμο άνθρωπο να τον βοηθήσει σε μια μακάβρια επιθυμία του: να τον σκεπάσει με χώμα όταν αυτός αυτοκτονήσει! Χωρίς να γνωρίζουμε το παρελθόν του αλλά ούτε και τους λόγους που τον οδήγησαν σ' αυτή την αποφάση, παρατηρούμε την έκκλησή του για βοήθεια από ορισμένους ανθρώπους που φαίνεται τελικά να έχουν μεγαλύτερα προβλήματα απ’αυτόν. Όλοι θα αρνηθούν και θα το σκάσουν μακριά του. Στο τέλος θα βρεθεί ένας ηλικιωμένος, ο οποίος όμως θα του διηγηθεί μια ιστορία από μια ανάλογη περίπτωση που είχε στα νιάτα του και θα τον βάλει σε σκέψεις. Θα μπορέσει ξανά να δει το ηλιοβασίλεμα, να δοκιμάει τη Γεύση του κερασιού, να νιώσει τις απλές χαρές της ζωής; Και μετά τους τίτλους τέλους θα μείνετε με την απορία. Ο διασημότερος ιρανός σκηνοθέτης Abbas Kiarostami υπογράφει μία από τις καλύτερες ταινίες του και κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα. Ανθρώπινη, ρεαλιστική και συγκινητική, η ταινία σε κερδίζει με την απλότητα της και τα πλούσια μηνύματά της. Μεγάλα, πανέμορφα, σε διάρκεια πλάνα που επικεντρώνεται στα πρόσωπα, στους χαρακτήρες και στα αισθήματα. Ένα road-movie διαφορετικό απ'τα άλλα...
Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!
Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010
Ta’m e guilass (Η γεύση του κερασιού)
Τάδε έφη zisis at 09:09
Labels: 1997, Χρυσός Φοίνικας, Abbas Kiarostami, IRN
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
na ebazes kai links.. :)
(apla ws mia skephi..)
Δημοσίευση σχολίου