What a Way to Go! (Η κυρία και οι άνδρες της)

Η κυρία είναι η Shirley MacLaine· σέξι και πολύ «ανεβασμένη» τη δεκαετία του '60. Οι άντρες της είναι (κατά σειρά) οι Dick Van Dyke (πιο γνωστός στο ρόλο του στην Μαίρη Πόπινς), ο Paul Newman, ο Robert Mitchum, ο Gene Kelly και ο Dean Martin. Η What a Way to Go πρόκειται φυσικά για μια απλή, διασκεδαστική και με ολίγον μαύρο χιούμορ ταινία στην οποία η καημένη MacLaine δεν μπορεί να σταυρώσει άντρα τής προκοπής αφού όλοι τους καταλήγουν στον άλλο κόσμο. Η ταινία ξεχωρίζει για τα πλούσια χρώματα και τα υπερβολικά φορέματα και κουρέματα που αλλάζει η πρωταγωνίστρια σχεδόν σε κάθε σκηνή. Με την συνεισφορά φυσικά της μεγάλης σχεδιάστριας Edith Head. Δεν αποτελεί καμιά αριστουργηματική ταινία αν και ξεχωρίζει από το σωρό για μερικούς λόγους, όπως την τρελαμένη ερμηνεία του Newman σε ρόλο ζωγράφου και τα εμβόλιμα σατιρικά ταινιάκια/φόρο τιμής σε διάφορα κινηματογραφικά είδη, όπως του βωβού, του γαλλικού νέου κύματος, του κλασικού χολιγουντιανού υπερθεάματος και χλιδής και του μελοδράματος α λα Douglas Sirk. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα one woman show!

The Outlaw Josey Wales (Εκδικητής εκτός νόμου)

Το 1976 ο Clint Eastwood επιστρέφει στο κινηματογραφικό είδος που τον ανέδειξε και με βάση το βιβλίο Gone to Texas μάς παρουσιάζει άλλον έναν σκοτεινό, κυνικό και εκδικητικό χαρακτήρα. Η ταινία The Outlaw Josey Wales αναθεωρεί τους κανόνες του γουέστερν και παρουσιάζει μία βίαιη, αιματηρή, «βρώμικη» και απαισιόδοξη Αμερική.

Τις τελευταίες ημέρες του Εμφυλίου Πολέμου στην Αμερική, ο Τζόσεϊ Γουέιλς είναι ένας φιλήσυχος αγρότης που ζει με την οικογένεια του σε μια φάρμα. Όταν όμως κάψουν το σπίτι του και σκοτώσουν την οικογένεια του, το μίσος τον τυφλώνει και το μόνο που θέλει πλέον είναι να πάρει εκδίκηση απ' αυτούς που του κατέστρεψαν τη ζωή. Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το story, μόνο που κατά τη διάρκειά της ο Ίστγουντ σχολιάζει πολλά περισσότερα· την άτυχη μοίρα των Ινδιάνων, τους λευκούς καταπατητές, τους αντάρτες του εμφυλίου. Όπως είπε κάποιος, με αυτήν την ταινία, ο αμερικανός ηθοποιός άρχισε να βαδίζει σταθερά πλέον στα σκοτεινά μονοπάτια της ηθικής της Άγριας Δύσης.

Η ταινία αποτέλεσε αφορμή να δημιουργήσει η Αμερικανική Ένωση Σκηνοθετών τον «Κανόνα Ίστγουντ», που απαγορεύει οποιοδήποτε μέλος της παραγωγής να απολήσει τον σκηνοθέτη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Κι αυτό επειδή κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Εκδικητή..., ο Ίστγουντ απέλεισε τον Philip Kaufman και έκατσε ο ίδιος στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Ο Kaufman αρκέστηκε σε ένα credit για το σενάριο.

Πάσχα (πάλι)

...και, ξεφυλλίζοντας το πρόγραμμα της τηλεόρασης, το μόνο που παρατηρείς είναι οι θρησκευτικές ταινίες και οι συναφείς ταινίες-χλαμήδα! Ποιες είναι οι πιο πολυπαιγμένες από δαύτες; Δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη σκέψη· η τηλεοπτική παραγωγή του Τζεφιρέλι, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι αδιαμφισβήτητα στην κορυφή. Ακολουθούν οι δύο ίσως καλύτερες ταινίες του είδους, ο Σπάρτακος του Κιούμπρικ και ο Μπεν-Χουρ του Γουάιλερ. Κάθε χρονιά θα παίξει και Η Βίβλος του Τζον Χιούστον, ο Βαραββάς με τον Άντονι Κουίν, το Κβο Βάντις με Πίτερ Ουστίνοφ, Οι Δέκα Εντολές του ΝτεΜιλ με τον Τσάρλτον Ίστον και τον Γιουλ Μπρίνερ και το παρόμοιας ιστορίας καρτούν Ο πρίγκιπας της Αιγύπτου. Οι βιογραφίες του Χριστού παίζουν κατά κόρο: Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου του Τζορτζ Στίβενς, Ο βασιλεύς των βασιλέων του Νίκολας Ρέι και Τα πάθη του Χριστού του Μελ Γκίμπσον χρόνο με το χρόνο εδραιώνονται στο τηλεοπτικό τοπίο. Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο του Παζολίνι έχει καιρό να παίξει.

Σχεδόν κάθε χρόνο βλέπουμε και την Πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας του Άντονι Μαν, τη Σαλώμη με Ρίτα Χέιγουορθ, τον Χιτώνα και τη συνέχειά του Ο Δημήτριος και οι μονομάχοι, Σόδομα και Γόμμορα, Ο Δαβίδ και Βηθσεβά με τον Γκρέγκορι Πεκ, η κάκιστη Εσθήρ και ο βασιλιάς, Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι.

Ταινίες που δεν παίζονται ταχτικά: το μιούζικαλ Jesus Christ Superstar παίχτηκε μια φορά από τη ΝΕΤ προς μεγάλη μας έκπληξη. Αλλά ο Τελευταίος πειρασμός του Σκορσέζε μάλλον δεν θα παιχτεί ποτέ. Νοικιάστε τον σε DVD καλύτερα. Αυτά τα ολίγα και καλό Πάσχα!

The Warriors (Οι μαχητές)

Waaaarrrrrriiiorsss, come out to pla-ay-ay!

Τριάντα χρόνια πριν πρωτοπαίχτηκε η ταινία The Warriors σε σκηνοθεσία Walter Hill. Μια ταινία για τις συμμορίες και τη βία στη Νέα Υόρκη. Αν και, πιο συγκεκριμένα, η ταινία είναι μια (πολύ) ελεύθερη μεταφορά της ιστορίας του Ξενοφόντα Κύρου Ανάβαση στη σύγχρονη εποχή. Όλες οι συμμορίες της πόλης στέλνουν 9 αντιπροσώπους και μαζεύονται για να τους μιλήσει ο Cyrus, ο πιο μάγκας αρχηγός. Όταν αυτός πυροβολείται και σκοτώνεται, κυκλοφορεί αδίκως η φήμη ότι η συμμορία Warriors είναι υπεύθυνη για το φόνο. Και αυτό που επακολουθεί είναι η προσπάθεια των Warriors να διασχίσουν ολόκληρη την πόλη για να φτάσουν στην «έδρα» τους στον Κόνι Άιλαντ. Αλλά από όπου κι αν περάσουν, έχουν να αντιμετωπίσουν όλες τις άλλες συμμορίες.

Με τα χρόνια η ταινία απέκτησε καλτ χαρακτήρα και αποτελεί πλέον μία πρώτης τάξης καταγραφή των συμμοριών της τότε εποχής, ειδικότερα στον... ενδυματολογικό τομέα. Η ταινία σε κερδίζει με τη δυναμική σκηνοθεσία και το γεγονός ότι απλώς καταγράφει τα γεγονότα, δεν κάνει κοινωνικό κήρυγμα ούτε αγιοποιεί κανέναν. Θα την απολαύσετε, αρκεί να μην δώσετε σημασία στους χαρακτήρες που είναι αρκετά σχηματικοί, στις απλοϊκές ατάκες και στις σεναριακές ευκολίες. Για του χρόνου ετοιμάζεται το ριμέικ της ταινίας από τον Tony Scott, μεταφερμένο στο Λος Άντζελες.

The Young Lions (Ο χορός των καταραμένων)

Άλλη μια αντιπολεμική ταινία με θέμα —τι άλλο φυσικά;— τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. H ταινία The Young Lions έχει αν μη τι άλλο ένα εντυπωσιακό τρίο πρωταγωνιστών: τον Μάρλον Μπράντο με κατάξανθη κόμη σε ρόλο Ναζί (αλλά ανθρωπιστή) υπολοχαγού, τον Montgomery Clift σε ρόλο αμερικανού φαντάρου που τα βρίσκει σκούρα από τους μάγκες στο λόχο του και τον Dean Martin σε σοβαρό ρόλο (μετά την διάλυση της επαγγελματικής σχέσης με τον Jerry Lewis) αμερικανού επίσης φαντάρου και φίλου του δεύτερου, αλλά και ολίγον τι δειλού, με πολλά μέσα τα οποία καταφέρνουν να τον κρατήσουν στη χώρα και να μην τον στείλουν στο μέτωπο. Βασικά, το συμπέρασμα που βγαίνει από την σχεδόν τρίωρη (παρά 15 λεπτά) ταινία είναι ότι κανένας από τους τρεις ήρωές μας δεν θέλει ουσιαστικά να πολεμήσει. Κι αυτό ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της πολύ καλά φροντισμένης παραγωγής (μην ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε στο 1958 σε μια καθ'όλα πατριωτική Αμερική), διότι κατά τα άλλα υπήρχαν μεγάλα διαστήματα βαρεμάρας και μια αίσθηση ότι βλέπεις αποσπάσματα από δύο διαφορετικές ταινίες που μόνο στόχο είχαν να μας δείξουν τα αντιπολεμικά τους μηνύματα. Επίσης βλέπουμε τον Clift να θυμίζει Sinatra στο Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι· αλλά γνωρίζουμε και τον Maximilian Schell στον πρώτο χολιγουντιανό του ρόλο να δίνει μια ξεχωριστή ερμηνεία· και βλέπουμε τέλος και τον αρκετά νεαρό Lee Van Cleef σε μικρό ρόλο.

An American in Paris

Ο αμερικανός στο Παρίσι είναι ένας: ο Gene Kelly φυσικά και όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για ένα από τα χαρακτηριστικά μιούζικαλ του μεγάλου αυτού χορευτή. Πρόκειται επίσης για την ταινία που απέσπασε το όσκαρ καλύτερης ταινίας παραγωγής 1951 (μαζί με άλλα πέντε βραβεία). Ουσιαστικά, πρόκειται για μια απλή και διασκεδαστική ταινία με λίγα (αλλά πάντα εμπνευσμένα) μουσικοχορευτικά σημεία κατά τη διάρκειά της που δεν παίζουν κανένα ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Όλα αυτά μέχρι τη τελική στιγμή, τη τελική (σχεδόν 20-λεπτη) σεκάνς όπου γίνεται το πανδαιμόνιο με τον Kelly και την παρτενέρ του Leslie Caron να χορεύουν μέσα σε διάσημους πίνακες ζωγραφικής. Προσωπικά την ευχαριστήθηκα επειδή είχε ελάχιστο τραγούδι. Είχε επίσης τις μουσικές του George Gershwin, τον απίστευτο πιανίστα Oscar Levant, ο οποίος σε μία σκηνή μάς έφερε στο μυαλό την ταινία The Playhouse του Buster Keaton (να διευθύνει δηλαδή μια συμφωνική ορχήστρα έχοντας για οργανοπαίχτες... τον εαυτό του). Αποτελεί επίσης μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες με θέμα το Παρίσι, η οποία γυρίστηκε εξ ολοκληρού στα στούντιο του... Χόλιγουντ! Να σημειώσουμε πως ο Kelly εκείνη τη χρονιά έλαβε από την Ακαδημία ειδικό βραβείο όσκαρ για την προσφορά του στις Τέχνες, το οποίο έμελλε να είναι το μοναδικό του. Τώρα, η σκηνοθεσία του Minnelli άνευ σχολιασμού· βάλτε το Kelly στο κάδρο και αφήστε τον να κάνει τα μαγικά του, κάτι σαν τους παλιούς προπονητές στο μπάσκετ: να πάει η μπάλα στον Γκάλη!

Love in the Afternoon (Άριαν)

Ταινία με την υπογραφή του Billy Wilder δεν μπορεί να είναι κακή. Μπορεί να μην είναι και κανένα αριστούργημα, παρά ταύτα το Love in the Afternoon παρακολουθείται ευχάριστα και σε σημεία είναι παραπάνω από γοητευτική, με τους δύο σταρ να «είναι όλη η ταινία» και το γλυκό μουτράκι και τα τερτίπια της Audrey Hepburn να επιρεάζει τον ακαταμάχητο αμερικανό γόη Gary Cooper. Η διαφορά ηλικίας είναι όντως αρκετά μεγάλη μεταξύ των δυό τους, αλλά στο κάτω της γραφής δεν πειράζει. Αυτό που μετράει είναι μια καλή ιστορία και πόσο πετυχημένα και όμορφα την πλασάρεις. Σ' αυτόν τον τομέα ο Wilder ήταν ιδανικός. Εξάλλου, εδώ βρίσκουμε τον σκηνοθέτη να συνεργάζεται στο σενάριο για πρώτη φορά με τον I.A.L. Diamond, τον σεναριογράφο με τον οποίο θα συνυπογράψει τα επόμενα αριστουργήματά του. Τον πατέρα-ντετέκτιβ της Hepburn υποδύεται ο παλαίμαχος Γάλλος ηθοποιός Maurice Chevallier που είχε αξιόλογη καριέρα στο Χόλιγουντ τη δεκαετία του '30.

Run Silent, Run Deep (Τα γεράκια της θάλασσας)

Κλασική ναυτική περιπέτεια που ξαναείδαμε για χάρη της... μητέρας της μαθήσεως, της επανάληψης! Η ταινία του 1958 Run Silent, Run Deep είναι άλλη μια παραγωγή της τριάδας Hecht-Hill-Lancaster με τον τελευταίο στον ένα πρωταγωνιστικό ρόλο του υποπλοιάρχου που βρίσκεται σε συνεχή κόντρα με τον πλοίαρχο του υποβρυχίου Clark Gable. Μετά χρόνια, βλέπουμε τον μεγάλο σταρ της δεκαετίας του '30 πρωταγωνιστή σε μια καλή παραγωγή, δύο χρόνια πριν «αφήσει» τον μάταιο τούτο κόσμο. Για το καλό αποτέλεσμα ευθύνεται κυρίως ο σκηνοθέτης Robert Wise, ο οποίος ασχολήθηκε με όλα τα κινηματογραφικά είδη και είχε ελάχιστες μέτριες στιγμές. Όλα τα κλισέ του είδους πάντως αναπαράγονται κι εδώ με... επιτυχία και μερικά μελλοντικά κλισέ δημιουργούνται. Από τον παρατηρητικό θεατή πάντως δεν θα ξεφύγουν τα στοιχεία που θυμίζουν έντονα... Μόμπι Ντικ: ο γερόλυκος καπετάνιος, του οποίου το υποβρύχιο βυθίστηκε από ένα γιαπωνέζικο πλοίο, βρίσκει νέο υποβρύχιο με νέο πλήρωμα και σαλπάρει προς αναζήτηση του αντιπάλου του που του έχει γίνει εμμονή, κόντρα στις διαταγές των ανωτέρων και βάζοντας σε κίδυνο το πλήρωμα. Χμ.... και λέει ότι βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίου ενός πλοιάρχου με το όνομα Edward L. Beach!

Lifeboat

Ολόκληρη ταινία μέσα σε μία βάρκα. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο οποίος σκηνοθέτησε όλη την ταινία μέσα σε στούντιο και συγκεκριμένα στο μικρότερο που κατασκεύασε ποτέ το Χόλιγουντ. Όμως έχεις την εντύπωση ότι είναι όντως γυρισμένη στη θάλασσα. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στο αχανές του ωκεανού, σασπένς και αγωνία για τους λίγους επιζώντες και εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες...

...που βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια σωστική λέμβο όταν το πλοίο που τους μεταφέρει βυθίζεται από ένα Γερμανικό υποβρύχιο. Ύστερα από κάποιες διαμάχες, περισυλλέγεται και ένας Γερμανός επιζών, ο οποίος όπως αποκαλύπτεται αργότερα είναι ο Ναζί κυβερνήτης του υποβρυχίου, αλλά και ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει να επιζήσουν με τα λιγοστά εφόδια που έχουν. Η ταινία Lifeboat του 1944 τιτλοφορήθηκε στη χώρα μας με διάφορα ονόματα: Στον ίσκιο του θανάτου, Ναυαγοί, Σωσίβια λέμβος. Η σεναριακή ιδέα βασίστηκε σε μια μικρή ιστορία του συγγραφέα John Steinbeck. Στην εποχή της κατηγορήθηκε ότι έδειχνε με επιείκεια τον Γερμανό αιχμάλωτο (πράγμα που δεν ίσχυε αλλά οι ΗΠΑ βρίσκονται ακόμα στον πόλεμο) και η εμπορική της τύχη έληξε άδοξα. Δεύτερη υποψηφιότητα για όσκαρ σκηνοθεσίας για τον μετρ και υποψηφιότητες για το σενάριο στον Steinbeck και την ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Seven Days in May (Εφτά μέρες του Μαΐου)

Ο οξυδερκής αξιωματικός του στρατού Kirk Douglas υποψιάζεται ότι υπάρχει στα σκαριά μια συνωμοσία εναντίον του προέδρου της Αμερικής. Ένα στρατιωτικό πραξικόπημα είναι έτοιμο να εκδηλωθεί, το οποίο έχει οργανώσει ο στρατηγός των ενόπλων δυνάμεων και αφεντικό του Douglas, ο Burt Lancaster. Ο πρόεδρος (που υποδύεται ο Fredric March) ενημερώνεται και με τη βοήθεια των πολύ στενών συνεργατών και φίλων του προσπαθεί να βγάλει άκρη· κατά πόσο ισχύουν οι ισχυρισμοί του Douglas και, αν ναι, να βρουν χειροπιαστές αποδείξεις. Και όλα αυτά μέσα σε λιγότερο από εφτά μέρες.

Αντί όμως για μια περιπέτεια με ανούσια κυνηγητά και ψευτο-παλικαρισμούς, το πολιτικό θρίλερ Seven Days in May αναλώνεται κυρίως μέσα σε κλειστούς χώρους, σε διαλόγους και σε έναν λεκτικό πόλεμο με εκατέρωθεν επιχειρήματα για τον πατριωτισμό και την τύχη της Αμερικής στην ψυχροπολεμική εποχή. Πλουσιότατο καστ χωρίς να υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζει ως πρωταγωνιστής· πρωταγωνιστής στην ταινία μας είναι η ίδια η ιστορία. Ο Edmond O'Brien κέρδισε και μία υποψηφιότητα για όσκαρ β' ανδρικού ρόλου στο ρόλο του μπεκρή φίλου του προέδρου. Με έντονη σκηνοθεσία, κοντινά πλάνα και περίεργες γωνίες λήψης, ο πολύ καλός John Frankneheimer μάς βάζει στο κλίμα της ταινίας και εμείς περιμένουμε με αγωνία να δούμε την κατάληξη.

Hell in the Pacific (Δύο λιοντάρια στον Ειρηνικό)

Ο τόπος είναι ένα ακατοίκητο, ερημικό νησί στη μέση του Ειρηνικού. Ο χρόνος είναι η εποχή του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Τα πρόσωπα είναι δύο επιζώντες στρατιωτικοί. Μόνο που ο ένας είναι Αμερικανός και ο άλλος Ιάπωνας. Αυτό είναι όλο και όλο το θέμα της ταινίας Hell in the Pacific που ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο John Boorman. Με πρωταγωνιστές και μοναδικούς ανθρώπους που εμφανίζονται στην ταινία τον Lee Marvin και τον Toshiro Mifune και χωρίς ντουμπλαρίσματα και χαζομάρες, ο θεατής βλέπει, απ' τη μία, πόσο δύσκολο είναι να επικοινωνήσουν οι δύο αντίπαλοι και, απ' την άλλη, πόσο γελοίο φαίνεται το θέμα «μίσος» λόγω διαφορετικότητας τοποθετημένο μέσα σ' αυτό το πλαίσιο. Οι διαφορές πάντως με τις οποίες αντιμετωπίζει ο καθένας την επιβίωσή του έχει πολύ ενδιαφέρον. Μετά τις αναπόφευκτες κόντρες και την... επίδειξη ανδρισμού από τον καθένα, καταλαβαίνουν ότι για να σωθούνε πρέπει να συνεργαστούν και να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους. Εκπληκτική φωτογραφία από τον Conrad Hall και δυναμικές ερμηνείες από τους δύο ηθοποιούς που δεν λένε και πολλά λόγια αλλά αφήνουν τις εκφράσεις και τα βλέματα να μιλήσουν. Λακωνικότατη ταινία στην οποία προσθέτουμε το απίστευτα πεσιμιστικό φινάλε και έτσι απλά σου καρφώνεται στο μυαλό.

The Fallen Idol (Πρώτη απογοήτευση)

Η πρώτη συνεργασία του μεγάλου βρετανού σκηνοθέτη Carol Reed με τον συμπατριώτη του και μέγιστο συγγραφέα Graham Greene πραγματοποιήθηκε το 1948 και το αποτέλεσμα ήταν η ταινία The Fallen Idol. Παρακολουθούμε την ιστορία μέσα από το πρίσμα του μικρού Φίλιπ, του γιου του Γάλλου πρέσβη στο Λονδίνο, ο οποίος μένει μόνος του το Σαββατοκύριακο με τον μπάτλερ (που θαυμάζει και λατρεύει) και τη στρίγγλα γυναίκα του (που φοβάται). Ο μικρός (που δεν βάζει κώλο κάτω) θα γίνει μάρτυρας μιας σκηνής εγκλήματος και τότε τα πράματα θα σοβαρέψουν και όλα τα αθώα ψέματα θα περιπλέξουν σοβαρά την κατάσταση.

Εκπληκτική σκηνοθεσία από τον Ριντ· εκεί που πιστεύεις ότι η ταινία θα χαλαρώσει, η αγωνία δεν λέει να υποχωρήσει και περιμένεις να δεις την εξέλιξη. Το τρέξιμο του μικρού στους σκοτεινούς δρόμους του Λονδίνου μας έφερε στο μυαλό το αντίστοιχο του... Τρίτου Ανθρώπου που μας παρουσίασε ο δημιουργός την επόμενη χρονιά. Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς της και όχι μόνο.

The Way West

Βασισμένο στο ομώνυμο και βραβευμένο με Pulitzer μυθιστόρημα και περιλαμβάνοντας το εντυπωσιακό τρίο των πρωταγωνιστών Kirk Dοuglas, Rοbert Mitchum, Richard Widmark, το γουέστερν The Way West δεν στέκει και τόσο καλά στις προσδοκίες του. Η ιστορία του ταξιδιού ενός μεγάλου καραβανιού αποίκων που προσπαθεί να φτάσει στο Όρεγκον για να εγκατασταθεί εκεί, περιέχει όλα τα κλισέ και τα στερεότυπα του είδους. Με τον Douglas να είναι ο γερουσιαστής που διευθύνει το όλο ταξίδι με αμείλικτο και σκληρό τρόπο, τον Mitchum να είναι ο οδηγός τους στην Άγρια Δύση και τον Widmark να αποτελεί έναν από τους αποίκους που πηγαίνει συνεχώς κόντρα στο αρχηγιλίκι του Douglas. Η ταινία έχει μείνει πλέον στην ιστορία ως το ντεμπούτο της ηθοποιού Sally Field, η οποία με τα χρόνια κατέκτησε δύο βραβεία όσκαρ, κάτι που δεν μπόρεσε να κατακτήσει κανένας από τους τρεις παλαίμαχους σταρ σε όλη τη διάρκεια της πλούσιας καριέρας του καθενός.

Odds Against Tomorrow (Λύκοι μεταξύ τους)

Ο Robert Ryan συνεργάζεται ξανά με τον σκηνοθέτη Robert Wise δέκα χρόνια μετά το εκπληκτικό The Set-Up και το αποτέλεσμα είναι η «σκοτεινότατη» ταινία Odds Against Tomorrow, για την οποία μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί το τελευταίο μεγάλο έργο του κλασικού κινηματογραφικού είδους του φιλμ-νουάρ. Τρεις χαρακτήρες, που δεν έχει καμία σχέση ο ένας με τον άλλο, θα αναγκαστούν να συνεργαστούν (ο καθένας για το δικό του λόγο) σε μία φαινομενικά απλή ληστεία. Ο Wise χειρίζεται εκπληκτικά τους ηθοποιούς του μέσα στην ιστορία και διαμορφώνει πειστικότατα στα μάτια του θεατή την ψυχολογία τους και τους λόγους που τους αναγκάζουν να συμμετάσχουν στη ληστεία. Δεν είναι κοινοί εγκληματίες, είναι άνθρωποι με αδυναμίες και ελαττώματα. Σε μια εποχή που η Αμερική είχε ακόμα προβλήματα με το ρατσισμό, ο Wise δείχνει στεγνά πόσο κολλημένος μπορεί να είναι κάποιος με το θέμα. Οι λύκοι μεταξύ τους (του ελληνικού τίτλου) είναι αυτό ακριβώς το ρατσιστικό μένος που κατατρώει τον Ryan για τον έτερο συνεργάτη του που υποδύεται ο μαύρος τραγουδιστής Harry Belafonte και αυτό το μίσος θα τους οδηγήσει στο απίστευτα «εκρηκτικό» φινάλε.

The Majestic

Το DVD της ταινίας λέει: Χόλυγουντ. 1951... Επικίνδυνοι καιροί. Εποχή αμφισβήτησης. Ο αντικομμουνισμός στο φόρτε του! Η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών ψάχνει το παρελθόν, τις ενέργειες και τα φρονήματα όλων των ηθοποιών και των συντελεστών του κινηματογράφου! Αυτή ακριβώς την εποχή, ο προοδευτικός Πήτερ Άπλετον, ένας φιλόδοξος συγγραφέας και ανερχόμενος σεναριογράφος, χάνει την ταυτότητα του, την όμορφη ερωμένη του μαζί με τη μνήμη του, σε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα! Βρίσκεται τυχαία σε μια όμορφη πόλη, στις ακτές της Βόρειας Καλιφόρνιας, όπου όλοι οι κάτοικοι από λάθος τον αναγνωρίζουν ως τον αγνοούμενο από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (!), γιο του ιδιοκτήτη του τοπικού κινηματογράφου! Μέσα σ' αυτόν τον κοινωνικό περίγυρο όμως και την επαρχιακή ατμόσφαιρα, θα βρει το κουράγιο, τη δύναμη και την αγάπη για ν' αρχίσει μια καινούργια ζωή! .

Ο Jim Carrey προσπάθησε, ο σκηνοθέτης Frank Darabont προσπάθησε, ο Martin Landau όμως ξεχώρισε μαζί με την... φωτογραφία της ταινίας. Ο Κινηματογράφος Ματζέστικ δεν βασίστηκε σε κάποια ιστορία του Στίβεν Κινγκ και αυτό είναι περίεργη υπόθεση για τον σκηνοθέτη που οι 3/4 ταινίες του είναι... based on a story by Steven King! Ένα ρητό λέει πως δε γίνεται να κρατάς πολλά καρπούζια σε μία μασχάλη. Αυτό ακριβώς έπαθε ο Darabont που προσπάθησε να συνδυάσει την κριτική στο Μακαρθισμό με τα τραύματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την αγάπη για τον κινηματογράφο α λα Σινεμά ο Παράδεισος. Κάπου χάθηκε η μπάλα και τα 150 λεπτά της ταινίας είναι πολλά. Παρακολουθείται ναι μεν ευχάριστα, αλλά έχεις συνέχεια στο μυαλό ότι θα μπορούσε να είχε καλύτερη συνοχή και να γίνει μία πραγματικά μεγάλη ταινία. Αλλά...