More

Μια κατηγορία που μας αρέσει πολύ είναι αυτή των καρτούν μικρού μήκους. Μπορείς πλέον (με την τεχνολογία και το youtube) να τις δεις γρήγορα και παντού. Παρακάτω δείτε μία από τις αγαπημένες μας ταινίες, το More του Mark Osborne από τη χρονιά του 1998.

Animal Farm (Το ξύπνημα των σκλάβων)

Η αλληγορία που έκανε παγκοσμίως γνωστό τον George Orwell μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1954 σε μορφή καρτούν. Η Φάρμα των ζώων (τώρα, πώς τους ήρθε το «Ξύπνημα των σκλάβων» είναι απορίας άξιο) είναι ένα παραμύθι για ενηλίκους που έγινε καρτούν για ενηλίκους. Μπορούν άνετα οι μικρές ηλικίες να καταλάβουν αυτά που βλέπουν αλλά όχι και να τα συγκρίνουν με την ιστορία του 20ου αιώνα μΧ. Βέβαια, κατά πόσο είναι κατάλληλο για μικρά ένα καρτούν με επαναστάσεις, σκοτωμούς, πτώματα ζώων κ.τ.λ., τι να σας πω! Για όσους δεν ξέρουν πάντως, πρόκειται για μια σάτιρα των ολοκληρωτικών καθεστώτων και κυρίως μια σφοδρή κριτική του σταλινικού φαινομένου. Η ιστορία του καρτούν διαφοροποιείται λίγο από το αυθεντικό κείμενο χωρίς όμως να ξεφεύγει από την ουσία. Πόσα εξάλλου να χωρέσουν σε ταινία διάρκειας μίας ώρας; Μόνο το πρόσθετο «επαναστατικό» τέλος μου φάνηκε αρκετά διαφορετικό και πιο αισιόδοξο από αυτό του βιβλίου. Η σκιτσογράφηση είναι χαρακτηριστικά παλαιομοδίτικη αλλά μόνο και μόνο για την ιστορία βλέπεται ευχάριστα.

Δείτε όλη την ταινία στο youtube σε οχτώ μέρη, ξεκινώντας από εδώ!

The Bounty (Ανταρσία του Μπάουντι)

They were friends through hell. They became enemies in paradise.

Η Ανταρσία του Μπάουντι του 1984 πρόκειται για μια πλούσια και φροντισμένη παραγωγή· τα λεφτά του γνωστού παραγωγού Dino De Laurentiis έκαναν καλά τη δουλειά τους. Το χρονικό του επεισοδιακού ταξιδιού από την Αγγλία μέχρι τα νησιά της Ταϊτής το έχουμε δει και σε άλλες εκδοχές με πιο διάσημες φυσικά αυτές του 1935 και του '62, με τους Charles Laughton και Clark Gable στους ρόλους του σκληρού καπετάνιου William Bligh και του στασιαστή Fletcher Christian στην πρώτη και με τον Trevor Howard και Marlon Brando αντιστοίχως στη δεύτερη. Εδώ βρίσκουμε τον Anthony Hopkins ενάντια στον νεαρό Mel Gibson, σε μια κόντρα που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κόντρα βρετανικού φλέγματος εναντίον αυστραλέζικου ταμπεραμέντου.

Σε γενικές γραμμές θα λέγαμε ότι είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία, ίσως η καλύτερη του —κατά τα άλλα μέτριου— σκηνοθέτη Roger Donaldson. Δεν θα μπορούσε να κάνει και χειρότερα όταν έχει για υλικό μερικούς από τους καλύτερους νέους ηθοποιούς της εποχής. Πέρα από τους πρωταγωνιστές, σε δεύτερους ρόλους έχουμε τους Daniel Day-Lewis, Liam Neeson, Bernard Hill (που τον γνωρίσαμε καλύτερα στον... Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) και τον Σερ Laurence Olivier σε μία από τις τελευταίες κινηματογραφικές του εμφανίσεις. Η μουσική κάνει μπαμ από χιλιόμετρα ότι είναι από τον δικό μας Vangelis και η εκπληκτική φωτογραφία είναι μερικά από τα στοιχεία που σου μένουν. Αν δεν ήταν και το τελευταίο κομμάτι της ταινίας τόσο μέτριο, θα μιλούσε για μια πολύ καλή ταινία. Εκεί είναι που κάνει μια μεγάλη κοιλιά, παρόλο που προσπαθεί έξυπνα να παραλληλήσει τις προσπάθειες του ενός και του άλλου να βρουν την «γη της επαγγελίας», ο ένας για να κρυφτεί, ο άλλος για να σωθεί. Η ταινία διαφέρει από τις προγενέστερες στο ότι επικεντρώνεται στη φιλία των δύο αντρών που μετά γίνανε εχθροί, κάτι που δεν είχαν τονίσει οι παλιότερες εκδοχές και στο ότι είναι αρκετά πιο αληθοφανής.

Shenandoah

Ο James Stewart είναι ο χήρος μεγαλοκτηματίας που έχει 6 γιους, μία κόρη και μία νύφη κάτω από την σκεπή του και ζουν στην κοιλάδα με το όνομα Shenandoah στην πολιτεία της Βιρτζίνια. Βρισκόμαστε στην εποχή του αμερικανικού εμφυλίου με τις μάχες να κορυφώνονται και να διεξάγονται μόλις λίγα μίλια μακριά από το κτήμα του Stewart, με τον ίδιο όμως και τους γιους του να μη συμμετέχουν συνειδητά με το στρατό των Νοτίων (ούτε των Βορείων φυσικά!). Κάποια στιγμή όμως ο «Βενιαμίμ» της οικογένειας θα συλληφθεί από τους Βόρειους επειδή θα τον περάσουν για οπλίτη των Νοτίων και τότε η οικογένεια θα πάρει τα άρματα και θα βγει προς αναζήτησή του.

Η ταινία θέλει να σχολιάσει τη ματαιότητα και τον παραλογισμό του πολέμου και ειδικότερα αυτόν του αμερικανικού εμφυλίου. Προσπαθεί όμως να μας συγκινήσει με πολλές σεναριακές ευκολίες και προβλέψιμες ανατροπές. Θα 'λεγα ότι η συγκεκριμένη ταινία απευθύνεται κυρίως σε θαυμαστές του James Stewart.

Dead End (Δρόμος χωρίς διέξοδο)

Άλλη μια ταινία από τον μεγάλο παραγωγό της εποχής, τον Samuel Goldwyn, σε σκηνοθεσία του William Wyler. Το θεατρικό του Sidney Kingsley Dead End μετέφερε σε σενάριο το 1937 η επίσης θεατρική συγγραφέας Lillian Hellman. Η ιστορία μας αναφέρεται σε μια φτωχική γειτονιά στη Νέα Υόρκη, εκεί που τελειώνουν οι μεγάλοι δρόμοι που φτάνουν μέχρι το ποτάμι. Οι πλούσιοι χτίζουν εκεί καινούρια, μεγάλα σπίτια με θέα και εγκαθίστανται στην περιοχή. Η ταξική διαφορά είναι τεράστια. Εμείς παρακολουθούμε τις σχέση ενός άνεργου αρχιτέκτονα με μια πλούσια και παράλληλα με μια φτωχή κοπέλα, τον μικρό αδερφό αυτής που συμμετέχει σε μια συμμορία της περιοχής και κάνουν χουνέρι σε ένα μικρό πλουσιόπαιδο και έναν πασίγνωστο γκάνγκστερ που επέστρεψε σ' αυτό το μέρος που μεγάλωσε και ο ίδιος, ψάχνοντας ανθρώπους από το παρελθόν του. Όλες οι ιστορίες, όπως φαντάζεστε, μπλέκονται μεταξύ τους όσο πλησιάζει το τέλος.
Με χαρακτηριστική άνεση σκηνοθετεί και πηγαινοέρχεται από ιστορία σε ιστορία ο Wyler. Έχει και μερικούς πολύ καλούς ηθοποιούς που ταιριάζουν γάντι στους ρόλους τους όπως ο McCrea ως ο άνεργος αρχιτέκτονας, η Sylvia Sidney με τα «λυπημένα» μάτια ως φτωχική κοπέλα και ο Bogart στο ρόλο (τι άλλο φυσικά;) του σκληρού μαφιόζου, φρέσκος από την επιτυχία της πρηγούμενης χρονιάς Το πετρωμένο δάσος. Σημειώστε την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της νεαρής τσακαλοπαρέας που πήρε το όνομα The Dead End Kids, η οποία συμμετείχε και στο θεατρικό στο Broadway, και έπειτα έκανε δευτεραγωνιστική καριέρα σε διάφορες ταινίες, όπως στην Κολασμένες ψυχές με τον Cagney. Το πιο ενδιαφέρον όμως κομμάτι της ταινίας ήταν το ότι παρατηρούμε, εβδομήντα δύο χρόνια μετά, κάποια στοιχεία της Αμερική των 30's να μην έχουν αλλάξει καθόλου στην Ελλάδα του 2000. Και τότε οι νέοι αγωνίζονταν, μοχθούσαν και απεργούσαν για να βρουν αξιοπρεπείς δουλειές· και τότε οι αστυνομικοί είχαν τον άχαρο ρόλο να επιβάλουν την τάξη με τους πολίτες να τους περιγελούν· τότε οι νέοι αντιδρούσαν στην αδικία ιδρύοντας συμμορίες ενώ σήμερα αντιδρούν στα ίσα. Αλλά, παρόλο αυτά, δεν υπάρχει καμία πρόδος σ'αυτή τη χώρα;

Born to Kill (Σκλάβος του εγκλήματος)

Life is very much like coffee. The aroma is always better than the actuality.

Ο Robert Wise υπογράφει το 1947 την πρώτη του film-noir ταινία υπό τον τίτλο Born to Kill. Στην Αγγλία κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο Lady Of Deceit. Στην Ελλάδα ως Σκλάβος του εγκλήματος! Η ταινία αφορά τη γνωριμία μιας προσφάτως διαζευγμένης (Claire Trevor) με έναν σκληρό άντρα που έχει μεγάλο πρόβλημα με τα νεύρα του, σε τέτοιο βαθμό που αφήνει στο πέρασμά του... πολλά πτώματα! Η ταινία παρακολουθεί την περίεργη σχέση της μαντάμ με τον σαγηνευτικό, κατά τα άλλα, κύριο που την γουστάρει αλλά δεν μπορεί να την έχει δικιά του μιας και είναι ήδη λογοδοσμένη. Η ιστορία θα περιπλεχτεί όταν αποφασίσει να παντρευτεί την πλούσια αδερφή της, έτσι ώστε να μπει για τα καλά στο σπίτι τους και να είναι κοντά στην Trevor. Η εμφάνιση, τέλος, ενός περίεργου ντετέκτιβ θα οδηγήσει την όλη κατάσταση προς τη βίαιη εκτόνωση.

Κι αυτός ο ρόλος του ντετέκτιβ είναι που μου άφησε την καλύτερη εντύπωση από την ταινία. Ένας ρόλος ακριβώς αντίθετος από τον κύριο Marlowe· χοντρούλης, φαινομενικά αγαθιάρης αλλά ευφυής, με πνευματώδεις ατάκες βγαλμένες από βιβλία. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι απλά γραφικοί και υπερβολικοί στο παίξιμό τους και ακόμα περισσότερο ο πρωταγωνιστής Lawrence Tierney. Τον έχετε δει και σε άλλη ταινία να παίζει: ως ο φαλακρός, γερασμένος αρχηγός της σπείρας των Reservoir Dogs! Θα λέγαμε πάντως ότι η αντιμετώπιση ενός εγκληματία που σήμερα θα χαρακτηρίζαμε serial killer είναι αρκετά απλοϊκή.

California Suite (Καλιφόρνια Οτέλ)

Τέσσερις ομάδες διαφορετικών επισκεπτών καταφθάνουν στο Καλιφόρνια οτέλ! Η πρώτη είναι από το Λονδίνο και πρόκειται για τους Maggie Smith και Michael Caine, ένα τυπικό ζευγάρι Βρετανών, που έρχονται στο Λος Άντζελες για την απονομή των βραβείων όσκαρ, καθώτι η ίδια η Smith είναι υποψήφια για το βραβείο καλύτερης ερμηνείας. Η Jane Fonda έρχεται στην Καλιφόρνια από τη Νέα Υόρκη για να επισκεφθεί τον πρώην σύζυγό της Alan Alda ύστερα από 9 χρόνια, για να αποφασίσουν σχετικά με την επιμέλεια της κόρης τους. Οι συνάδελφοι γιατροί από το Σικάγο Bill Cosby και Richard Pryor καταφθάνουν στο ίδιο ξενοδοχείο με τις συζύγους τους για να ολοκληρώσουν τις διακοπές στην Καλιφόρνια. Εκεί μαθαίνουν πως μόνο ένα δωμάτιο υπάρχει διαθέσιμο, ενώ ο Walter Matthau προσπαθεί να κρύψει από τη γυναίκα του το αναπάντεχο δώρο του αδερφού του: μια πόρνη πολυτελείας στο δωμάτιο του!

Ο Neil Simon γράφει το σενάριο από το δικό του θεατρικό έργο και ο Herbert Ross αναλαμβάνει για άλλη μια φορά (από τις πέντε συνολικά) τη σκηνοθεσία. Ο πρώην χορογράφος και νυν σκηνοθέτης σχολιάζει τις σχέσεις μεταξύ παντρεμένων και χωρισμένων ζευγαριών καθώς και ενός παντρεμένου στην πρώτη του απιστία! Πρόκειται για μια ταινία με τέσσερα ξεχωριστά επεισόδια, όμορφα ανακατεμένα αλλά όχι της ίδιας δυναμικότητας. Ξεχωρίζει φυσικά το κομμάτι με το ζευγάρι των Caine-Smith, με τον σκηνοθέτη να βρίσκει την αφορμή να καυτηριάσει ολόκληρη τη χολιγουντιανή βιομηχανία, βγάζοντας τη δικιά του πίκρα για το χαμό των όσκαρ την προηγούμενη χρονιά με την (καλύτερη;) ταινία του Η κρίσιμη καμπή. Το επεισόδιο με την Fonda περιέχει ατάκες-δηλητήριο, αυτό με τον Matthau είναι ψιλοαδιάφορο, ενώ αυτό με τα δύο μαύρα ζευγάρια των Cosby και Pryor είναι το πιο καθαρά κωμικό. Αξίζει τη θέασή της η ταινία και, μιας και πλησιάζουν τα όσκαρ, μπορείτε να τη δείτε επειδή γι'αυτήν κέρδισε το δεύτερο όσκαρ στην καριέρα της η Maggie Smith, υποδυόμενη μία ηθοποιό που το χάνει!

Classe Tous Risques (Προσοχή! Δημόσιος κίνδυνος!)

Αρκετά βίαιος κακοποιός ο Lino Ventura ξεκινάει μαζί με τη γυναίκα του, τα δυο του παιδιά και τον συνεργό του από το Μιλάνο και προσπαθούν να το σκάσουν προς Γαλλία. Όλα βαίνουν καλώς, μέχρι τη στιγμή που θα αποβιβαστούν στη Μασσαλία και θα τους επιτεθούν οι λιμενοφύλακες. Το αποτέλεσμα θα είναι να σκοτωθούν η γυναίκα του και ο φίλος του και να μείνει αυτός μόνος με τα δύο παιδιά, κυνηγημένος από όλη την αστυνομία. Τότε θα ζητήσει τη βοήθεια των παλιών φίλων και πρώην «συναδέλφων» από το Παρίσι αλλά αυτοί, μη θέλοντας να μπλέξουν, του στέλνουν έναν άγνωστο νεαρό, τον (new kid on the block του γαλλικού σινεμά τότε) Jean-Paul Belmondo. Μεταξύ των δυο αντρών θα δημιουργηθεί μια ιδότυπη φιλία, που θα αποδειχθεί πιο δυνατή και πιο αληθινή από αυτή των παλιόφιλων που θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν τον... θυμωμένο Ventura με πισωμαχαιρώματα.

Γκανγκστερική γαλλική ταινία παραγωγής 1960, η Classe Tous Risques χωρίς να έχει αφήσει εποχή, συνδυάζει ευπρεπώς το γαλλικό νουάρ της προηγούμενης δεκαετίας με τη δράση των αστυνομικών ταινιών του Melville. Έχει και δυο άξιους πρωταγωνιστές που βοηθάνε στην καλύτερη θέασή της, έτσι;

The Miracle of Morgan's Creek

Άλλη μια τρελή κωμωδία του Preston Sturges, η τρίτη που γύρισε μέσα στο 1944. Χωρίς να έχει στη διάθεσή του κάποιον μεγάλο κινηματογραφικό αστέρα, ο Sturges γράφει μια πανέξυπνη ιστορία για την οποία ήταν και υποψήφιος για όσκαρ σεναρίου. Η ταινία The Miracle of Morgan's Creek παίζει με όλα τα ταμπού μιας μικρής κοινωνίας και τα διαλύει. Κορίτσια αρκετά ελεύθερων ηθών, σεξ από το πρώτο ραντεβού, ο μπαμπάς να έχει πλήρη άγνοια, ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και αναγκαστικός γάμος για να σώσουμε τα προσχήματα. Όλα αυτά κατά τη διάρκεια που η Αμερική είναι στον πολέμο. Αυτοί που έχουν πρόβλημα και δεν μπορούν να υπηρετήσουν, θα αναγκαστούν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Τέτοια πράγματα ούτε κατά διάνοια δεν θέλανε να βλέπουνε οι συντηρητικοί της εποχής! Η ταινία όμως αποτέλεσε μέγαλη εμπορική επιτυχία στην εποχή της. Όσον αφορά το... θαύμα, θα πρέπει να περιμένετε μέχρι το τέλος της ταινίας για να το μάθετε.

Road House

Δύο παλιόφιλοι θα μαλώσουν και θα βρεθούν αντίπαλοι για τα μάτια μιας γυναίκας. Καθόλου πρωτότυπο το σενάριο θα μου πείτε και δε θα έχετε άδικο, στην αρχή. Road House είναι το όνομα του μαγαζιού που έχει ο ένας (Richard Widmark) το οποίο ουσιαστικά δουλεύει ο δεύτερος (Cornel Wilde). Ο πρώτος θα φέρει μια καινούρια τραγουδίστρια (η μοιραία... Ida Lupino) από το Σικάγο με την οποία έπαθε την πλάκα του. Ο έρωτας όμως θα προκύψει από την άλλη πλευρά και θα κάνει τον Widmark έξαλλο. Όταν το ζευγάρι αποφασίσει να φύγει από την πόλη, το σαλεμένο από μίσος αφεντικό θα τους κατηγορήσει για κλοπή και, χωρίς να έχουν αντι-αποδείξεις, θα βάλει τον πρώην, πλέον, φίλο του φυλακή. Ως εδώ είμαστε αρκετά... προβλέψιμοι, έτσι; Η συνέχεια δίνει πόντους στην ταινία καθώς ο πονηρός Widmark θα πείσει τον δικαστή να αφήσει ελεύθερο τον φίλο του υπό δικιά του επιτήρηση. Έτσι, το ζευγάρι θα βρεθεί σε πιο δύσκολη θέση. Δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα αφού ο Widmark θα είναι η σκιά τους και με μία του λέξη θα μπορεί να στείλει τον Wilde πίσω στη φυλακή. Μια σχέση διεστραμμένης εξουσίας ξεκινάει που όπως είναι φυσικό θα τελειώσει βίαια και αιματηρά.

Μέσα σε μιάμιση ώρα η ταινία ξεκινάει από το βαρετό μελόδραμα και τα ερωτικά τρίγωνα για να ακολουθήσει μετά πιο νουάρ δρόμους, σώζωντας τελικά την κατάσταση. Δεν πρόκειται για κάποια ταινία που άφησε εποχή. Είναι όμως ένα ευπρόσωπο νουάρ, σκηνοθετημένο με συνέπεια από τον Jean Negulesco το οποίο βέβαια χρωστά πολλά στον δευτεραγωνιστή Richard Widmark που κλέβει πανεύκολα την παράσταση στην, μόλις, τρίτη του ταινία.

Petulia

Η απελευθερωμένη νεαρή κυρία Πετούλια είναι προσφάτως παντρεμένη με τον Richard Chamberlain, αλλά το μάτι της έχει γυαλίσει για τον προσφάτως διαζευγμένο γιατρό George C. Scott. Αυτό που επακολουθεί είναι μια ταινία για τις ανθρώπινες σχέσεις και τα ερωτικά αδιέξοδα, μια ταινία για τη δεκαετία του '60, την εποχή της ψυχεδέλιας, του ελεύθερου έρωτα, των χίπιδων, του πολέμου στο Βιετνάμ. Όλοι και όλα παρελαύνουν μπροστά από την κάμερα· η Τζόπλιν, οι Grateful Dead, η φοβερή μουσική του John Barry, το πολύχρωμο San Francisco. Μια ταινία που θα λέγαμε ότι αποτελεί το χαρακτηριστικότατο δείγμα της εποχής της. Αν δεν σας πείθουν όλα αυτά ώστε να δείτε την ταινία, τότε να πούμε ότι εδώ βρίσκουμε ως διευθυντή φωτογραφίας τον Nicolas Roeg, κάτι που μας κάνει να πιστέψουμε ότι έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη δημιουργία της, περισσότερο ίσως και από τον σκηνοθέτη (των Beatles) Richard Lester. Κι αυτό γιατί, πέρα από την εκπληκτική φωτογραφία, το μπερδεμένο μοντάζ που σε πάει μπρος-πίσω στην ιστορία και τα έντονα κοντινά πλάνα θυμίζουν τις μεταγενέστερες ταινίες του Roeg, όπως π.χ. την Don't Look Now.

Δύο ακόμα άρθρα για την ταινία για να εντρυφήσετε:
→ από το 25th Frame
→ από τον vandim

Whistle Down The Wind (Έξι μάτια είδαν το δολοφόνο)

Η ταινία Whistle Down the Wind αποτέλεσε στα 1961 το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού John Forbes το οποίο ήταν βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Mary Hayley Bell. Ήταν μια παραγωγή του Richard Attenborough, λίγα χρόνια πριν αρχίσει ο ίδιος να σκηνοθετεί τα δικά του έργα. Η ιστορία μας εδώ θέλει τρία μικρά, ορφανά αδελφάκια, που ζουν μόνο με τον πατέρα τους σε μια απομονωμένη φάρμα στη Βόρεια Αγγλία, να προστατεύουν εν άγνοια τους ένα δραπέτη δολοφόνο που κρύβεται από την αστυνομία. Από μια παρεξήγηση θα πιστέψουν ότι ο τύπος είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Αυτά τότε προσπαθούν να τον κρύψουν, να τον περιποιηθούν ώστε να μην τον βρουν οι «μεγάλοι». Αυτός γίνεται ξαφνικά ο αποδέκτης της καλοσύνης των μικρών παιδιών, για πρώτη φορά στη ζωή του.

Κλασική πλέον ταινία με ενδιαφέρουσα ιδέα που βλέπεται ευχάριστα, άσχετα αν μερικοί λένε ότι βρίσκουν σχετικά απλοϊκό και αφελές το σενάριο. Εγώ πάντως «κολλάω» πολύ με δραματικές ταινίες με παιδιά και σπανίως βρίσκω ψεγάδια. Όπως είχε πει και ο W.C. Fields "Never work with animals or children", επειδή θα σου κλέψουν την παράσταση!

California Split (Ζάρια, πόκερ και... κάτι άλλο!)

Μέρες που είναι, ο τζόγος δίνει και παίρνει. Τι πιο κατάλληλο από μια ταινία με θέμα το χαρτοπαίγνιο και τα τυχερά παιχνίδια. Η ταινία California Split παραγωγής 1974 βρίσκει τον διάσημο σκηνοθέτη να εντρυφεί στον κόσμο των τζογαδόρων και ειδικότερα στους απελπισμένους αμερικανούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αλλά παρόλο αυτά ζουν και αναπνέουν για το τζόγο. Ο George Segal γνωρίζεται με τον Elliott Gould σε μία λέσχη πόκερ και καταλαβαίνει ότι η μεταξύ τους χημεία φέρνει επιτυχημένα αποτελέσματα. Ο ένας είναι σωστός επαγγελματίας που θέλει να χρησιμοποιήσει τον τζόγο για το εύκολο κέρδος που θα τον βοηθήσει να εξελιχθεί, ο άλλος παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Μαζί θα ταξιδέψουν και θα πάνε στο Ρίνο για να κάνουν τη μεγάλη δουλειά.

Φυσικά και δεν πρόκειται για ταινία δράσης. Πάνω από όλα χαρακτηρίζεται ως μια ταινία του Altman. Ρεαλιστική κινηματογράφιση (αν μπορούμε να πούμε) για τον εθισμό στα τυχερά παιχνίδια. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου οι δύο πρωταγωνιστές στοιχηματίζουν ποιος θα θυμηθεί και τα εφτά ονόματα των νάνων της Χιονάτης!

Καλή χρονιά...

...με πολλές ταινίες! Προσεχώς: