Άλλη μια κουραστική μέρα στη δουλειά!

Υ.Γ.: Δείτε ολόκληρη την ταινία The Music Box στο youtube!

Butch Cassidy and the Sundance Kid (Οι δύο ληστές)

Πολύ λίγο (ως καθόλου) βασισμένη στην αληθινή ιστορία των δύο ληστών τρένων, η ταινία παραγωγής 1969 αφηγείται τις περιπέτειες του διδύμου Butch Cassidy and the Sundance Kid, κυρίως από τη στιγμή που αρχίζουν να τους κυνηγάνε ομοσπονδιακοί και τη φυγή τους το... επαγγελματικό τους ταξίδι στη Βολιβία.

Τώρα που μας άφησε χρόνους ο κύριος Newman, βρήκαμε ευκαιρία να θυμηθούμε μια από τις καλύτερες και πιο διάσημες ταινίες του, όπως βεβαίως και του συμπρωταγωνιστή Redford, που με την επιτυχία της έγινε κι αυτός σταρ. Σκηνοθεσία από τον George Roy Hill σε ένα σενάριο του William Goldman που με το χιούμορ, τα αστεία και τη σάτιρα των κλισέ του γουέστερν αποτέλεσε την αφετηρία της απομυθοποίησης του είδους. Η φωτογραφία του Conrad L. Hall για άλλη μια φορά υποδειγματική.

Σημειώστε:
→ τον άτυχο της υπόθεσης Steve McQueen που άφησε το πρότζεκτ επειδή διαφώνησε για το ποιανού το όνομα θα γραφτεί πρώτο!
→ το όνομα της συμμορίας του Butch Cassidy ήταν "The Wild Bunch", αλλά η κυκλοφορία της ομώνυμης ταινίας του Sam Peckinpah τους ανάγκασε να αλλάξουν το όνομα σε "Hole in the Wall Gang".
→ ο Redford έδωσε το όνομα Sundance στο θέρετρο που αγόρασε στη Γιούτα και από κει ξεπήδησε το πασίγνωστο πλέον φεστιβάλ των ανεξάρτητων δημιουργών Sundance Film Festival.
→ τέσσερα βραβεία όσκαρ για τη φωτογραφία, το σενάριο, τη μουσική επένδυση και το καλύτερο τραγούδι και άλλες τρεις υποψηφιότητες για τα βραβεία της καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και ήχου.

La Dolce Vita

Επτά νύχτες από τη ζωή και την καθημερινότητα του δημοσιογράφου Marcello Mastroianni (σε σκανδαλοθηρικό έντυπο), ο οποίος θέλει να γευτεί τη Γλυκιά ζωή. Η περιπλάνησή του τον οδηγεί σε εφήμερες διασκεδάσεις, πάρτι και σεξ. «Συντροφεύει» μια αριστοκράτισα που αναζητά νέες συγκινήσεις, φλερτάρει με τη Σύλβια, μία διάσημη ντίβα του σινεμά, η οποία επιδεικνύεται στο μυθικό μπάνιο στην Fontana di Trevi· η κοπέλα του Emma τον εκβιάζει ψυχολογικά κάνοντας απόπειρα αυτοκτονίας· συναντιέται με τον διαννοούμενο Steiner, τον οποίο θαυμάζει για την σχεδόν ιδανική ζωή του. Ο Steiner όμως θα αυτοκτονήσει αφού έχει σκοτώσει τα παιδιά του. Οι υπαρξιστικές περιπλανήσεις του Marcello θα συνεχιστούν και το τελευταίο ξημέρωμα της ταινίας, ύστερα από μια οργιαστική νύχτα σε μια παραλία, οι καλεσμένοι θα δουν ένα θαλάσσιο τέρας.

Για κάποιους, η καλύτερη ιταλική ταινία. Για άλλους, μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Για τον υπογράφοντα, μια ενδιαφέρουσα ταινία, η οποία όμως με κούρασε λίγο από τη μεγάλη της διάρκεια (σχεδόν τρεις ώρες). Χωρίς να υπάρχει μια προφανής ιστορία, η ταινία είναι μια συρραφή επεισοδίων με κοινό στοιχείο την παρουσία του Mastroianni. Ο οποίος στο τέλος κάθε επεισοδίου βρίσκεται να είναι μόνος του και να περιφέρεται άσκοπα σε έναν περίεργο κόσμο, στον οποίο δεν έχει βρει τη δικιά του θέση. Ο Fellini αφήνει το νεορεαλιστικό του παρελθόν και μ' αυτήν την ταινία ξεκινάει η πιο ώριμη φάση της καριέρας του. Εύκολα ο θεατής μπορεί να παρατηρήσει την ενδελεχή και σατιρική ματιά του στον κόσμο των αριστοκρατών, στην διάβρωση των ηθών του γάμου και της οικογένειας, την κριτική στους κουλτουριάρηδες και στους δημοσιογράφους. Εκπληκτική σκηνοθεσία με απίστευτης ομορφιάς πλάνα και καδραρίσματα, έντονη και δυναμική φωτογραφία του Otello Martelli και τον Nino Rota να συνθέτει ένα ακόμα κλασικό μουσικό θέμα, σε μια Ρώμη που προσπαθεί να διορθώσει τα σημάδια που άφησε ο πολέμος πάνω της, αλλά σίγουρα δεν φαντάζει άσχημη. Προσθέστε έναν Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών του 1960 και βραβείο όσκαρ για τα κουστούμια της ταινίας στην εκδήλωση του '62! Σημειώστε, τέλος, ότι η ταινία πρόσφερε στον κόσμο την ονομασία paparazzi· και αυτό από το ρόλο του φίλου, φωτογράφου και συναδέλφου του Marcello που ονομαζόταν... Paparazzo!

White Heat (Ο μεγάλος αμαρτωλός)

Made it, Ma! Top of the world!

Η μεγάλη επιστροφή του James Cagney σε γκανγκστερικό, σκοτεινό ρόλο, έτσι όπως τον είχε συνηθήσει και αγαπήσει το κοινό. Η ταινία White Heat του 1949 σκηνοθετήθηκε (πάλι) από τον Raoul Walsh και μας συστήνει εξαρχής τον πρωταγωνιστή· έναν ψυχωτικό εγκληματία, έναν στυγνό δολοφόνο που δεν έχει αισθήματα για κανέναν πέρα από τη σκληροτράχηλη μητέρα του. Αυτό το... παιδί της μαμάς θα διαπράξει ουκ ολίγα εγκλήματα μέχρι να βρει το δάσκαλό του που δεν θα είναι άλλος από έναν μυστικό αστυνομικό που θα έχει καταφέρει να διεισδύσει στη συμμορία του.

Απολαύστε τον James Cagney στο ρόλο του παρανοϊκού, επιληπτικού, μεγαλομανιακού και αυτοκαταστροφικού Κόντι Τζάρετ που βλέπει τους πάντες γύρω του να τον προδίδουν στην καλύτερη για τον υπογράφοντα ταινία του. Δίπλα του ο κρυφός αστυνομικός Edmond O'Brien που προσπαθεί να μην χάσει την ηθική ακεραιότητά του (και τη ζωή του) με αυτόν που έμπλεξε! Δείτε ολόκληρη την ταινία στον βίδεο-γούγκλι!

Invasion of the Body Snatchers

Με μόνο $382,190 μπάτζετ, η ταινία Invasion of the Body Snatchers του 1956 αποτελεί μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες β' διαλογής της εκείνης δεκαετίας (του '50 γαρ), όπως και συγκεκριμένα του είδους της επιστημονικής φαντασίας, και φυσικά αποτελεί πλέον μια από τις πιο γνωστές. Τα τρία ριμέικ που έχουν γίνει από τότε (του Kaufman το '78, του Ferrara το '93 και του Hirschbiegel πέρυσι) καταμαρτυρούν από μόνα τους την επιδραστικότητα και την επιτυχία της.

Η ταινία έπιασε με μεγάλη ακρίβεια τον τρόμο και τον πανικό που κυριαρχούσε στο μυαλό του μέσου Αμερικανού για μια ενδεχόμενη εισβολή από το διάστημα. Οι δημιουργοί τόνισαν πολλές φορές ότι ήθελαν απλά να φτιάξουν μια ταινία δράσης και αγωνίας, αλλά όλοι πλέον τη χαρακτηρίζουν ως την πιο καίρια προβολή στο πανί της μακαρθικής περιόδου της Αμερικής. Ίσως υποσυνείδητα, Οι άνθρωποι του τρόμου (όπως τιτλοφορήθηκε στα ellinika) έγινε η καλύτερη αλληγορία για την εποχή του ψυχρού πολέμου.

Το στόρι σε δύο γραμμές: εξωγήινα όντα καταλαμβάνουν τα ανθρώπινα σώματα κατά τη διάρκεια του ύπνου και τα μετατρέπουν σε άβουλα ανθρώπινα όργανα. Ένας γιατρός υποψιάζεται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στη μικρή κωμόπολη όπου ζει και εργάζεται καθώς οι γείτονες αρχίζουν να συμπεριφέρονται αρκετά περίεργα....

The Lady from Shanghai

Maybe I'll live long enough to forget her. Maybe I'll die trying.

Απόλυτο film-noir! Η απόλυτη femme-fatale Rita Hayworth! Κορυφαία σκηνοθεσία από τον Welles! Δεν χρειαζόμαστε και περισσότερα για να απολαύσουμε ένα (ακόμα) κινηματογραφικό αριστούργημα από τον μεγάλο αυτό δημιουργό. Ένα ασυνάρτητο και παράλογο σενάριο (βασισμένο στο διήγημα If I Die Before I Wake του Sherwood King) γίνεται στα χέρια του Welles έναν εικαστικό αριστούργημα. Το μπλέξιμο ενός ερωτευμένου, ρομαντικού ανθρώπου στα δίχτυα μιας στυγνής —όπως αποδεικνύεται— γυναίκας και οι προσπάθειες του να βγει από το λαβύρινθο του πάθους του.

Ζευγάρι και στην πραγματική ζωή για τέσσερα χρόνια, ο διακονισμός του διαζυγίου έλεγε ότι ο Welles έπρεπε να σκηνοθετήσει την επόμενη ταινία της Ρίτα! Και αυτός έπεισε τη Ρίτα να κόψει τα μαλλιά της κοντά και να τα βάψει ξανθά και βρήκε ευκαιρία να την «εκδικηθεί» κινηματογραφικά, ξέρετε πώς, με την τελική σκηνή ανθολογίας στο δωμάτιο με τους καθρέφτες! Η Κυρία απ' την Σανγκάη αποτέλεσε μεγάλη εμπορική αποτυχία, ένα μεγάλο ναυάγιο για την Columbia για την ακρίβεια. Αυτό θα έλεγα πλέον ότι αποτελεί έναν ακόμα λόγο για να δείτε την εν λόγω ταινία, έτσι;

Detective Story (Αστυνομική ιστορία)

Βασισμένη σε θεατρικό έργο του Sidney Kingsley, η ταινία Detective Story είναι μια παραγωγή του 1951 υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του William Wyler. Σε γενικές γραμμές παρακολουθούμε μια οχτάωρη βάρδια στο 21ο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης, τους... φιλοξενούμενος και τους... εργαζόμενους όπως και τις υποθέσεις που χειρίζονται. Πρωταγωνιστής είναι φυσικά ο Kirk Douglas σε ρόλο σκληροτράχηλου ντετέκτιβ που δουλεύει με το γράμμα του νόμου. Πέρα από τις άλλες υποθέσεις που έχει, κύριο μέλημά του είναι να στείλει στη δικαιοσύνη έναν κομπογιαννίτη γιατρό που χειρουργεί άνευ επαγγελματικής άδειας γυναίκες, έχοντας στείλει και μερικές στον τάφο. Η εμμονή του με αυτόν, όμως, θα τον οδηγήσει σε ακραία και σκληρή συμπεριφορά, ωθώντας το αφεντικό του να αναζητήσει την αλήθεια που κρύβεται στο παρελθόν τους. Η ανακάλυψη της αλήθειας όμως θα κλονίσει τα θεμέλια της (φαινομενικής;) οικογενειακής ευτυχίας του Douglas και θα οδηγήσει τις καταστάσεις σε ένα δραματικό, αιματηρό επίλογο.

Χωρίς μουσική υπόκρουση, με υποδειγματική σκηνοθεσία και με τον Douglas να αποδεικνύει την κλάση του ως ηθοποιός, η ταινία είναι μια δυναμική, σκοτεινή ταινία που αξίζει να ανακαλύψετε. Τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ (σκηνοθεσίας, σεναρίου, α' και β' γυναικείου ρόλου) αλλά τίποτα για τον Douglas. Ο οποίος ασυζητητί έπρεπε εκείνη τη χρονιά να έχει δύο υποψηφιότητες, μία για την παρούσα ταινία και μία για το Ace in the Hole. Ρίξτε και ένα δεύτερο ανάγνωσμα για την ίδια ταινία στην αναφορά του Achilles.

Captains Courageous (Δαίμονες των κυμάτων)

Μια μεγάλη παραγωγή από την κλασική εποχή του Χόλιγουντ, σκηνοθετημένη από τον... ειδικό Victor Fleming. Η ταινία Captains Courageous του 1937 βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (στα ελληνικά θα το βρείτε ως Γενναίοι καπετάνιοι ή Δαίμονες των κυμάτων). Το θέμα, για όσους δεν γνωρίζουν, αφορά τις περιπέτειες ενός ορφανού από μητέρα, κακομαθημένου τα μάλα, πλουσιόπαιδου που μια μέρα πέφτει στη θάλασσα από το πλοίο που ταξίδευε με τον πατέρα του, τον περιμαζεύουν κάποιοι ναυτικοί και αναγκάζεται να ζήσει και να εργαστεί μαζί τους στο ψαροκάικο για τρεις ολόκληρους μήνες. Το ταξίδι και η εργασία στις δύσκολες συνθήκες των ψαράδων θα αποβεί καταλυτικό ώστε να μεταμορφωθεί ο κακομαθημένος Χάρβεϊ σε έναν αξιοσέβαστο έφηβο. Το σημαντικότερο ρόλο στη ζωή του πάνω στο πλοίο θα παίξει ο πορτογαλέζικης καταγωγής Μάνουελ, ο οποίος θα αποτελέσει μια πατρική —υπομονετική, αποφασιστική— φιγούρα έτσι όπως ποτέ δεν είχε δει μέχρι τότε ο μικρός από τον ίδιο του τον πολυάσχολο, πολυεκατομμυριούχο πατέρα του.

Η ταινία ξεχωρίζει για το πλούσιο της καστ: ο μικρός, ταλαντούχος Freddie Bartholomew στο ρόλο του Χάρβεϊ, ο καπετάνιος Lionel Barrymore, ο νεαρός γιος του καπετάνιου Mickey Rooney, ο πολυεκατομμυριούχος με την ευγενική μορφή τού Melvyn Douglas, ο ψαράς με τη βαθειά φωνή John Carradine και ο Spencer Tracy στο ρόλο του πορτογάλου ψαρά Μάνουελ που «ψάρεψε» τον μικρό από τη θάλασσα. Με αυτό το ρόλο ο τελευταίος έκανε τη διαφορά και κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου.

Backlash (Ο έκτος διέφυγε)

Η ταινία Backlash ξεκινάει και τελειώνει με μια μονομαχία. Στο ενδιάμεσο παρακολουθούμε τις προσπάθειες του Richard Widmark και της Donna Reed να αναζητήσουν τον χαμένο πατέρα του πρώτου και το σύζυγο της άλλης, οι οποίοι έψαχναν μαζί για χρυσό. Η αναζήτηση για τον... έκτο που διέφυγε (και για εκδίκηση) θα τους οδηγήσει σε ένα παλιό χρυσωρυχείο με πέντε πτώματα, σε ένα ταχυδρομικό σταθμό όπου θα τους επιτεθούν οι Ινδιάνοι, στην πόλη Τουσών όπου θα μπλέξουν με πιστολάδες και στο τέλος σε έναν πόλεμο μεγαλο-ραντσέρηδων. Όλα αυτά μέσα σε 80 λεπτά, οπότε καταλαβαίνετε ότι η δράση δεν σταματάει καθόλου. Σκηνοθετημένη ευπρεπώς από τον John Sturges, η ταινία παραγωγής 1956 δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο φυσικά, αλλά είναι αρκετά διασκεδαστική και παρακολουθείται ευχάριστα, ειδικά αν είστε θαυμαστές του Richard Widmark.

Holiday (Μαζί σου για πάντα)

Στην ταινία Holiday του 1938 (καμία σχέση μ'αυτήν του Jude Law, έτσι) σκηνοθετημένη από τον George Cukor και βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του Philip Barry, συναντάμε για άλλη μια φορά το κινηματογραφικό ζεύγος των Cary Grant και Katharine Hepburn. Ο Grant, στο ρόλο του αυτοδημιούργητου ανθρώπου που εργάστηκε σε κάθε είδους δουλειά μέχρι να φτάσει σε κάποιο καλό οικονομικό επίπεδο αλλά κοιτάει και να διασκεδάζει όσο περισσότερο μπορεί, συναντάει στις διακοπές του την αδερφή της Hepburn, ερωτεύονται και ετοιμάζονται να παντρευτούν. Όταν συναντήσει την αρκετά πλούσια και συντηρητική οικογένειά της, αντιλαμβάνεται ότι θα πρέπει να αλλάξει αρκετά από τα πιστεύω του για να πετύχει αυτός ο γάμος. Διότι ο Grant σκόπευε, μόλις πετύχει μια μεγάλη επαγγελματική επιτυχία, να την κοπανήσει για διακοπές διαρκείας, να γυρίσει τον κόσμο, να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και να αποφασίσει τι πραγματικά θέλει να κάνει στη ζωή του. Αυτά όμως δεν τα συμμερίζεται ο μπαμπάς της νύφης ούτε η μέλλουσα σύζυγος. Εκτός από το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, που δεν είναι άλλη από την Hepburn.

Το πρώτο μισό μέρος της ταινίας είναι περισσότερο Grant. Το δεύτερο μισό είναι Hepburn. Το νόημα της ζωής και πώς να το χάσετε, θα μπορούσε να είναι ο εναλλακτικός τίτλος. Μια must-see ταινία για τους φίλους του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο φυσικά, η ταινία παρακολουθείται παραπάνω και από ευχάριστα. Η παρουσία και μόνο των δυό τους φτάνει και περισσεύει. Αυτό δεν επιζητούμε από τους σταρ στις ταινίες ώρες-ώρες;

Southland Tales

Ξέρετε πώς είναι να περιμένεις μια ταινία να κυκλοφορήσει πώς και πώς και όταν τη δεις μένεις με το στόμα ανοιχτό... απ' την βαρεμάρα! Κάτι τέτοιο πάθαμε με τη δεύτερη ταινία του Richard Kelly —μετά το αγαπημένο πλέον Donnie Darko— που πρωτοκυκλοφόρησε το 2006, Southland Tales. Και φανταστείτε ότι ο Dwayne 'The Rock' Johnson δεν είναι το χειρότερο κομμάτι της ταινίας. Το όλο πρόβλημα βρίσκεται στο χαώδες σενάριο που θέλει να αναμίξει εντελώς ετερόκλητους χαρακτήρες (πορνοστάρ, αναρχικούς, ηθοποιούς, γερουσιαστές, επιστήμονες, φανταράκια και μπάτσους) σε καταστάσεις όπου μπλέκονται σχεδόν όλοι μεταξύ τους, με υπόβαθρο την μελλοντική εποχή του... 2008 στην οποία έχει ξεσπάσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, έχει βρεθεί η λύση του ενεργιακού προβλήματος, ο Big Brother είναι παντού και η μέρα της Αποκάλυψης είναι κοντά! Μέσα σε 140 λεπτά όμως παρακολουθούμε όλες τις παράπλευρες ιστορίες χωρίς να εστιάζει ο σκηνοθέτης το ενδιαφέρον του πουθενά, αφήνοντάς μας να κοιτάμε τις εικόνες που εναλλάσσονται με ωραία ψηφιακά εφέ και να μην προλαβαίνουμε να μπούμε από νωρίς στο νόημα.

Αν έχετε 140 λεπτά για χάσιμο, μπορείτε να δείτε μια μελλοντολογική ταινία γύρω από το τέλος του κόσμου και τη μέρα της αποκάλυψης (λέμε τώρα)! Αυτό που θα δείτε στην ουσία, θα είναι μια ωραία σκηνοθεσία σε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που μαζεύτηκαν για να επενδύσουν μια ταινία. Δηλαδή, μια συρραφή από ωραία βίντεο-κλιπ! Π.χ., η σκηνή του Timberlake με το τραγούδι των Killers θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το επίσημο βίντεο-κλιπ του συγκροτήματος! Αν δεν έχετε χρόνο για χάσιμο, προσπεράστε άφοβα!

Repo Man

Ακαταλαβίστικη, ασυνάρτητη, ίσως εγώ δεν είχα πολύ όρεξη, οπότε καταλαβαίνετε ότι η ταινία Repo Man (ελληνιστί: Η λάμψη που σκοτώνει και Παίζοντας με τον κίνδυνο) δεν μου άφησε και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Με μία κάτι σαν sci-fi υπόθεση, η ταινία με τα χρόνια έχει αποκτήσει cult status, ως μία από τις πρώτες punk ταινίες. Κι αυτό χάρη στο soundtrack που είναι εμπλουτισμένο με punk-rock συγκροτήματα του L.A. (βρισκόμαστε στα 1984) αλλά κυρίως με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Emilio Estevez ως πάνκης που μπλέκει σε περίεργες και σουρεαλιστικές καταστάσεις με εγκληματίες και... εξωγήινους. Το μυστήριο και επικίνδυνο φως που αναδύεται από το πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου φέρνει στο μυαλό το ανάλογο φως του Kiss Me Deadly. Ξέρετε, απ' αυτό που επηρεάστηκε ο Tarantino στη δικιά του βαλίτσα στο Pulp Fiction. Σκηνοθέτης εδώ είναι ο Alex Cox, γνώστης της πανκ σκηνής, μας έδωσε λίγα χρόνια μετά τη βιογραφία του Sid Vicious, την πιο γνωστή του ταινία Sid and Nancy. Αποκλειστικά για... περίεργες σινε-αποδράσεις!

Η υπόθεση της ταινίας (σε λίγες γραμμές) όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του DVD: Ένας νεαρός υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ προσλαμβάνεται από κάποια εταιρεία που βρίσκει κλεμμένα αυτοκίνητα και τα επιστρέφει στους ιδιοκτήτες τους. Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης θα γνωριστεί με έναν παρανοϊκό επιστήμονα και θα εμπλακεί σε θεωρίες σχετικά με την ύπαρξη ιπτάμενων αντικειμένων αγνώστου ταυτότητος.

Hud (Άγριος σαν θύελλα)

Μία πεθαμένη αγελάδα από άγνωστη αιτία θα αποτελέσει την εκκίνηση των γεγονότων που θα φέρει την οικογένεια των Banon κοντά στη χρεωκοπία. Ύστερα από χρόνια σκληρής δουλειάς, το ράντσο τους κινδυνεύει με αφανισμό λόγω της εμφάνισης αφδώδους πυρετού. Μαζί με την οικονομική κρίση, θα αναβλύσουν όμως και όλα τα οικογενειακά προβλήματα. Οι τεταμένες σχέσεις πατέρα (Melvyn Douglas) και γιου (Paul Newman) θα οδηγηθούν σε όξυνση μπροστά στον εγγονό (και ανιψιό αντίστοιχα) και στην -λέγε με και γεροντοκόρη- υπηρέτρια. Οι παραδοσιακές αρχές του καλοκάγαθου πατέρα θα έρθουν σε σύγκρουση με τις νέες τάσεις που εκφράζει ο θερμόαιμος γυναικοκατακτητής Hud.

Η ταινία Hud του 1963 είναι μια από τις πολλές συνεργασίες του Paul Newman με το σκηνοθέτη Martin Ritt. Η ταινία ξεχωρίζει για την εκπληκτική φωτογραφία (όπως αναμενόταν άλλωστε) του James Wong Howe και τη λιτή μουσική του Elmer Bernstein όπως φυσικά και για την συγκρατημένη σκηνοθεσία του Ritt. Το σενάριο βασίστηκε στο βιβλίο Horseman, Pass By του νεαρού (ούτε 30 χρονών τότε) συγγραφέα Larry McMurtry, γνωστός σήμερα για το σενάριο του Brokeback Mountain. Επτά υποψηφιότητες για όσκαρ μάζεψε η τιανία, από τις οποίες κερδισμένοι βγήκαν για πρώτη φορά στην καριέρα τους οι ηθοποιοί Melvyn Douglas και Patricia Neal (β' ανδρικού και α' γυναικείου αντίστοιχα) και ο Wong Howe για τη φωτογραφία.

The 39 Steps

Με σημαντικές διαφορές από το ομώνυνο βιβλίο του John Buchan, η ταινία Τα 39 σκαλοπάτια παραμένει για τον υπογράφοντα η καλύτερη ταινία της βρετανικής περιόδου του κυρίου Hitchcock. Καταρχάς, άλλαξε τη σημασία των... σκαλοπατιών (ονομασία της μυστικής οργάνωσης αντί για απλά... σκαλοπάτια) και πρόσθεσε έναν γυναικείο χαρακτήρα που δεν υπήρχε στο βιβλίο. Αυτό το τελευταίο έδωσε όμως περισσότερη ώθηση στην ταινία δημιουργώντας απίστευτα αγωνιώδεις και πολύπλοκες καταστάσεις· οι χειροπέδες —για παράδειγμα— αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση. Κατασκοπία, ενοχοποίηση και κυνηγητό ενός αθώου, κωμικά μπερδέματα του πρωταγωνιστικού ζευγαριού είναι μερικά από τα κλασικά στοιχεία των ταινιών του Χίτσκοκ που εμφανίζονται εδώ.

Θα κλείσω αυτή την πολύ μικρή αναφορά λέγοντας ότι το βιβλίο και ο συγγραφέας του πρέπει να ευγνωμονούν τον κύριο Hitchcock καθώς με αυτήν την κινηματογραφική μεταφορά του 1935 έμειναν στην ιστορία. Διαφορετικά, θα τους είχε πάρει η λήθη.

Odd Man Out (Απόκληρος της κοινωνίας)

Ο τόπος είναι μια πόλη της Ιρλανδίας (ίσως το Μπέλφαστ). Ο πρωταγωνιστής είναι ένα στέλεχος παράνομης οργάνωσης (ίσως του IRA). Η ταινία Odd Man Out είναι μια σκοτεινή ταινία παραγωγής 1947 (πες το και film-noir).

Ύστερα από μια αιματηρή ληστεία, ο James Mason —που υποδύεται το μεγαλοστέλεχος της οργάνωσης— προσπαθεί να κρυφτεί από την αστυνομία όντας τραυματισμένος. Ο Carol Reed (λίγο πριν μας δώσει τον αγαπημένο Τρίτο άνθρωπο) κινηματογραφεί την προσπάθεια επιβίωσης του Mason με ρεαλιστικό τρόπο. Η «οδύσσεια» του ήρωα κρατάει μια μέρα και μία νύχτα, αντιμετωπίζοντας ένα πλήθος χαρακτήρων, που άλλοι τον συμπονούν και άλλοι όχι, μέχρι τη στιγμή που θα έρθει το αιματηρό φινάλε. Ένα φινάλε αντάξιο μιας μοντέρνας αστικής τραγωδίας. Πολλοί χαρακτήρισαν συμπονετική την άποψη του Reed προς τον εγκληματία, αλλά εμείς θα λέγαμε ότι είναι συμπονετική προς τον άνθρωπο που επέλεξε να υπερασπιστεί τα ιδεώδη του και πρέπει να αντιμετωπίσει το τέλος ολομόναχος.

Night Passage (Νυχτερινή διάβαση)

Θα θέλατε να μάθετε τι απέγινε ο μικρός Brandon de Wilde από το Shane, να δείτε πώς παίζει το ακορντεόν ο James Stewart και να δείτε τον baby-face Audie Murphy σε ρόλο κακού; Τότε η Νυχτερινή διάβαση είναι για εσάς. Η ταινία παραγωγής 1957 θα μπορούσε να είναι μια ακόμα συνεργασία του Stewart με τον σκηθέτη Anthony Mann, αλλά ο δεύτερος άλλαξε γνώμη επειδή δεν του άρεσε το σενάριο και αποχώρησε από το πρότζεκτ. Και, φυσικά, δεν συνεργάστηκαν μαζί ποτέ ξανά. Ο Stewart πίστεψε στο έργο και έφερε έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη. Η ταινία έχει εκπληκτική φωτογραφία και παρά τις σεναριακές ευκολίες και σκηνοθετικές αδυναμίες, παρακολουθείται ευχάριστα αποτελώντας κάτι περισσότερο από ένα απλό western της σειράς. Ο James Stewart παίζει ο ίδιος το ακορντεόν καθώς ήταν γνώστης του μουσικού αυτού οργάνου. Υποδύεται έναν απολυμένο από το σιδερόδρομο πιστολά, ο οποίος ζει από τη μουσική του. Μέχρι τη στιγμή που θα τον ξανακαλέσουν να αναλάβει τη φύλαξη μιας χρηματαποστολής με το τρένο, καθώς οι προηγούμενες τρεις καταληστεύτηκαν από μια συμμορία στην οποία βρίσκεται και ο νεαρός "Utica Kid" με τον οποίο έχει... προηγούμενα. Το ήσυχο πρώτο μέρος της ταινίας απλά θα μας βάλει στο κλίμα για να ακολουθήσουν στη συνέχεια οι αναμενόμενες συγκρούσεις, είτε αυτές είναι οικογενειακές είτε είναι... εγκληματικές!

La Chienne (Η σκύλα)

Φιλήσυχος μεσήλικας, υπάλληλος τράπεζας, με χόμπι τη ζωγραφική, παντρεύτηκε ευκατάστατη και αχώνευτη χήρα για να... επιζήσει. Όταν γνωρίσει όμως μια νεαρή κοπέλα ελαφρών ηθών, θα γνωρίσει για πρώτη φορά τον έρωτα. Μόνο που η νεαρά μαζί με τον σκληρό προστάτη της τόν εμπαίζει. Φτάνουν σε σημείο να πουλήσουν τους πίνακές του με την υπογραφή της κοπελιάς και να καρπωθούν τα χρήματα. Όταν εμφανιστεί ο... νεκρός που δεν ήταν και τόσο νεκρός, ο μεσήλικας θα μείνει ελεύθερος και θα αποφασίσει να ζήσει μια και καλή με την νεαρή. Τότε είναι που θα τους πιάσει στα πράσα (δηλαδή στο κρεβάτι) και θα καταλάβει ότι τον κοροϊδεύανε ασύστολα. Αυτή η επίγνωση θα τον οδηγήσει στο έγκλημα. Από κει και έπειτα, η ζωή του οδηγείται στην κατάπτωση.

Η σκύλα είναι μια από τις καλύτερες δημιουργίες της εποχής. Βρισκόμαστε στο 1931 και η ταινία αποτελεί μόλις τη δεύτερη με ήχο του Jean Renoir. Σε αντίθεση όμως με τις περισσότερες ταινίες οι οποίες εκείνη την εποχή ήταν ένα κινηματογραφημένο θέατρο, ο Renoir παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας και μας παρουσιάζει μια απλή μεν, σκληρή και ρεαλιστική δε ιστορία γύρω από τα ανθρώπινα πάθη. Πολύ τολμηρή επίσης για την εποχή της.

Sullivan's Travels

Ο Joel McCrea υποδύεται έναν νεαρό και πολυεπιτυχημένο χολιγουντιανό σκηνοθέτη ταινιών κωμωδίας, ο οποίος θέλει να γυρίσει μια σοβαρή ταινία που θα μιλάει για τους φτωχούς και τους καταφρονημένους όλου του κόσμου. Έχοντας μεγαλώσει όμως υπό «κανονικές» συνθήκες, παίρνει τους δρόμους και ακολουθεί τους άστεγους και άπορους, προσπαθώντας να αποκομίσει εμπειρίες από πρώτο χέρι. Τα ταξίδια του Σάλιβαν όμως (όπως είναι το όνομα του σκηνοθέτη, που έχει πολλά στοιχεία από... Orson Welles) θα έχουν αναπάντεχες κωμικές ανατροπές και θα τον φέρνουν συνεχώς πίσω στο Χόλιγουντ. Μέχρι τη στιγμή που θα βρεθεί χωρίς να το θέλει στη θέση των φτωχών και από μια παρεξήγηση θα οδηγηθεί στα κάτεργα. Λίγο πριν το τέλος η ταινία παίρνει μια πιο δραματική πορεία, αλλά η μαεστρία του σκηνοθέτη Preston Sturges δεν την αφήνει να γίνει μελό. Ούτε μία βαρετή σκηνή δεν υπάρχει σ'αυτήν την υπέροχη, κλασική με τα όλα της, ταινία του 1941. Απίστευτες ατάκες σε ρυθμούς πολυβόλου και μία πανέξυπνη ιστορία που σατυρίζει ολόκληρο το χολιγουντιανό σύστημα και αποτείει φόρο τιμής στους μεγάλους κωμικούς του παρελθόντος. Πάνω από όλα όμως μια ταινία που υμνεί τη δύναμη του κινηματογράφου. Σημειώνουμε ότι η φανταστική ταινία που ήθελε να γυρίσει ο Joel McCrea είχε τον τίτλο... O Brother, Where Art Thou! Έναν τίτλο που... δανείστηκαν 60 χρόνια μετά οι αδελφοί Κοέν.

Le Salaire de la Peur (Το μεροκάματο του τρόμου)

Ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών είναι αδιαμφισβήτητα η γαλλική παραγωγή του Henri-Georges Clouzot με τίτλο Le Salaire de la peur. Η ιστορία απλή: τέσσερις εργάτες στη ζούγκλα της Νότιας Αμερικής επιλέγονται για να οδηγήσουν δύο φορτηγά φορτωμένα με νιτρογλυκερίνη σε μια καθ' όλα δύσκολη διαδρομή. Μια δουλειά που μόνο οι απελπισμένοι θα δεχόντουσαν να επιτελέσουν. Τα πρώτα 50 λεπτά της ταινίας μάς βάζουν στο κλίμα της εποχής (φτώχεια, ανεργία, μιζέρια) και τα υπόλοιπα 80 λεπτά της ταινίας... απλά θα σας μείνουν αξέχαστα! Οι Yves Montand και Charles Vanel συνθέτουν ένα αταίριαστο μα αξέχαστο δίδυμο. Η ταινία κέρδισε το 1953 που πρωτοκυκλοφόρησε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο (μια από τις λίγες που το έχει πετύχει αυτό, αν όχι η μοναδική)!

I Want to Live! (Θέλω να ζήσω)

Η αληθινή ιστορία της καταδικασμένης για φόνο Barbara Graham, η οποία πάλευε μέχρι τελευταία στιγμή για την αθωώτητά της, μέχρι τη στιγμή δηλαδή που πήγε στο θάλαμο αερίων. Σκηνοθέτης και παραγωγός επέλεξαν και άφησαν να εννοηθεί ότι η Graham ήταν αθώα, ενώ τα δικαστικά πειστήρια που καταδίκασαν στην πραγματικότητα την Graham ήταν ακλόνητα. Αλλά εδώ δε θα ασχοληθούμε με το ποινικό σύστημα της Αμερικής. Θα ασχοληθούμε με την ταινία I Want to Live! που κυκλοφόρησε το 1958, τρία χρόνια μετά την εκτέλεση της Graham. Η σκηνοθεσία του Wise είναι για άλλη μια φορά υψηλού επιπέδου. Δημιουργεί μια ρεαλιστική ταινία και αναπαριστά με κλινική ακρίβεια τη δικαστική μάχη, τις συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές και τη «διαδρομή» της προς το θάλαμο αερίων. Η Susan Hayward στον πρωταγωνιστικό ρόλο της νεαρής Graham με την αμφίβολη ηθική, που μπαινοέβγαινε στα ιδρύματα για μικροεγκλήματα και που ήθελε να ζήσει τη ζωή της με όποιο τρόπο αυτή γούσταρε (αλλά και που ήταν άτυχη μέχρι το κόκαλο), είναι απλά εκπληκτική και δικαίως κέρδισε το όσκαρ ερμηνείας α' γυναικείου ρόλου. Σημειώνουμε ότι το υλικό για το σενάριο βασίστηκε στα γράμματα της Graham από τη φυλακή, στα πρακτικά της δίκης και τα άρθρα του δημοσιογράφου Ed Montgomery. Σκληρή, σκοτεινή ταινία στην οποία ξέρεις ότι το happy-end δεν θα έρθει ποτέ.

The Red Shoes (Τα κόκκινα παπούτσια)

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η αιτία για να συναντηθούν ο Βρετανός Michael Powell και ο Ουγγρικής καταγωγής εβραίος Emeric Pressburger και η συνεργασία τους, ειδικά τη δεκαετία του '40, είχε για αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν μερικές από τις καλύτερες ταινίες του βρετανικού (και όχι μόνο) κινηματογράφου. Τα κόκκινα παπούτσια, που κυκλοφόρησαν το 1948, αποτελούν την άποψη των σκηνοθετών γύρω από την τέχνη και τη μουσική, το μπαλέτο και το χορό, τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις· όλα σε μια ονειρική μουσικοχορευτική ταινία. Και φυσικά μη νομίζετε ότι είναι άλλο ένα κουραστικό μιούζικαλ. Το κλασικό έργο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μεταφέρεται με μοντέρνο τρόπο στο πανί μέσα από μια πανδαισία χρωμάτων και εμπνευσμένων χορογραφιών. Μη τη χάσετε!

The Company of Wolves (Η παρέα των λύκων)

Μια φορά κι έναν καιρό... είδα την ταινία The Company of Wolves. Αποτελεί μία από τις πρώτες δημιουργίες του κ. Neil Jordan (1984), του οποίου (σχεδόν) κάθε ταινία αποτελεί και ένα μικρό αριστούργημα (Mona Lisa, Το παιχνίδι των λυγμών, Συνέντευξη με ένα βρυκόλακα, Το τέλος μιας σχέσης). Η ταινία είναι ελεύθερη διασκευή της ιστορίας της Κοκκινοσκουφίτσας με λυκάνθρωπους στη θέση των λύκων! Η ιστορία βασίστηκε σε μερικά διηγήματα από το βιβλίο The Bloody Chamber της κυρίας Angela Carter. Το βιβλίο περιέχει ελεύθερες διασκευές σε πολύ γνωστά παραμύθια, όπως η Χιονάτη, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Παπουτσομένος Γάτος και άλλα. Δεν γνωρίζω αν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, οπότε όποιος γνωρίζει σχετικά μπορεί να αφήσει ένα σχόλιο. Στην ταινία μας συμμετέχει η Angela Lansbury (ξέρετε, η συγγραφέας ντετέκτιβ) στο ρόλο της... γιαγιάς, ο ηθοποιός-φετίχ του Neil Jordan, ο Stephen Rea και ο πολύς Terence Stamp σε έναν... γοητευτικά κακό (και uncredited) ρόλο! Η σκοτεινή φωτογραφία και γενικά η γοτθική ατμόσφαιρα δίνει στο έργο έξτρα βαθμούς σαγήνευσης. Αν σας αρέσουν τα εναλλακτικά αιματωβαμένα παραμύθια, τότε η ακόλουθη ταινία θα σας γοητεύσει. Check it out και δε θα χάσετε. Στο τέλος ζήσαν αυτοί καλά(;) και μεις καλύτερα!

Miracolo a Milano (Θαύμα στο Μιλάνο)

Τρία χρόνια μετά τον αγαπημένο για τον υπογράφοντα Κλέφτη ποδηλάτων, ο διάσημος Ιταλός ηθοποιός Vittorio De Sica σκηνοθετεί το 1951 άλλη μια νεορεαλιστική ταινία. Το Θαύμα στο Μιλάνο είναι κυρίως μια φανταστική ταινία, ή καλύτερα, ένα μοντέρνο, αστικό παραμύθι. Μια ταινία ελπίδας που ξεπηδάει μέσα από την παραγκούπολη και τη φτώχεια στα περίχωρα του Μιλάνου στην εποχή της μεταπολεμικής Ιταλίας.

Και όλα αυτά χάρη στο νεαρό Τοτό, ο οποίος με την μεγάλη καλοσύνη και αθωότητά του κερδίζει τη συμπάθεια των φτωχών. Έχοντας ένα... στυλ που θα σας θυμήσει τον Μπενίνι στο Η ζωή είναι ωραία, πείθει τους φτωχούς και καταφρονημένους να βελτιώσουν τη διαβίωσή τους χτίζοντας παράγκες και φτιάχνοντας αστείες πινακίδες δρόμων. Η μίζερη παραγκούπολη γίνεται σιγά-σιγά μια αξιοπρεπής κοινότητα. Όταν πεταχτεί από τη γη ένας πίδακας πετρελαίου, ο πλούσιος Mobbi —που είναι ο ιδιοκτήτης της γης— θα προσπαθήσει να τους διώξει με τη βοήθεια της αστυνομίας και των καραμπινιέριδων. Ο Τοτό όμως με το μαγικό του περιστέρι που πραγματοποιεί κάθε του επιθυμά θα τους εκδιώξει με εμπνευσμένο τρόπο. Θα μπλέξει μετά όμως με τις επιθυμίες των φίλων του που θα φανούν ιδιαίτερα πιεστικοί. Χρυσός Φοίνικας για τον De Sica στο φεστιβάλ των Καννών του '51, μοιρασμένο εξ'ημισείας με τη Δεσποινίς Τζούλια του Alf Sjoberg.

Quai des Orfèvres (Στις όχθες του Σηκουάνα)

Κυριολεκτικά, ο τίτλος σημαίνει: προκυμαία των χρυσοχώων. Αλλά αποτελεί επίσης και την οδό στην οποία βρίσκεται το φημισμένο αστυνομικό τμήμα στο κέντρο του Παρισιού στον αριθμό 36, και αυτή είναι η ουσία της ταινίας μας εδώ. Παρακολουθούμε ένα κομμάτι της ζωής ενός πιανίστα, της τραγουδίστριας γυναίκας του και της κοινής τους φίλης, μιας φωτογράφου. Παρακολουθούμε τις προσπάθειες τους να τα βγάλουν πέρα στον κόσμο του θεάματος. Οι φιλοδοξίες της τραγουδίστριας είναι κομμάτι μεγάλες και φέρνουν σε δύσκολη θέση τον ζηλιάρη σύζυγό της. Όταν βρεθεί ένας πλούσιος λεχρίτης και της υποσχεθεί συμβόλαιο και ρόλους σε ταινίες, ο σύζυγος θα σκάσει από την εγωκεντρική του ζήλια. Όταν η γυναίκα του πάει ραντεβού στη βίλα του πλούσιου για να συζητήσει περί συμβολαίων, θα αποφασίσει να τον «καθαρίσει». Και οι τρεις πρωταγωνιστές μας θα βρεθούν σχετιζόμενοι με τον νεκρό και θα προσπαθήσει ο ένας να καλύψει τα ίχνη του άλλου. Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί ένας σπιρτόζος ντετέκτιβ και θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Η ταινία Quai des Orfèvres κυκλοφόρησε το 1947 και αποτέλεσε τη επιστροφή του Clouzot στην καρέκλα του σκηνοθέτη 4 χρόνια μετά την διαπόμπευσή του από το Γαλλικό Κέντρο Κινηματογράφου. Στο πρώτο της μέρος, η ταινία είναι ένα ερωτικό δράμα, μια ιστορία ζήλιας και έρωτα με φόντο τον καλλιτεχνικό κόσμο του Παρισιού. Το δεύτερο μέρος όμως αλλάζει άρδην και αποκτά μια πιο σκοτεινή χροιά, καθώς παρακολουθούμε την προσπάθεια ανεύρεσης του δολοφόνου μέσα από τις ανακρίσεις και τη συσχέτιση... άσχετων φαινομενικά υποθέσεων με τη δικιά μας. Αρκετά καλή ταινία από τον Clouzot, που δείχνει ότι είναι έτοιμος για μεγάλα πράματα. Όπερ και εγένετο, όπως έδειξε η ιστορία.

The Bishop's Wife (Ένας άγγελος στη Γη)

Άλλη μια χριστουγεννιάτικη ταινία που είδαμε μέσα στη ζέστη. Όπως και το Θαύμα στο Μανχάταν, η ταινία The Bishop's Wife έχει παρόμοιο υπόβαθρο, είναι κι αυτή ταινία φαντασίας, κυκλοφόρησε επίσης το 1947 και ήταν κι αυτή υποψήφια για όσκαρ καλύτερης ταινίας. Και όπως μπορείτε να μαντέψετε, το χριστουγεννιάτικο και εντελώς χριστιανικό της ύφος φτάνει και περισσεύει για να σας... απωθήσει. Σε αντίθεση όμως με την προγενέστερη, είναι μια καθαρά ενήλικη ταινία. Κι αυτό οφείλεται στα υπονούμενα και τον τρόπο που φλερτάρει ο... άγγελος Cary Grant τη γυναίκα του επισκόπου (όπως λέει και ο τίτλος) David Niven. Βασισμένη στο βιβλίο του Robert Nathan, η ταινία είναι αρκετά ευχάριστη και σε κερδίζει με το αγνό της πνεύμα και τους ελκυστικούς πρωταγωνιστές. Σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται η παρουσία του Cary Grant, ο οποίος με το χαμόγελο στα χείλη δίνει σημασία σε όλους τους ανθρώπους και προσπαθεί να τους βοηθήσει απλώς είτε ταρακουνώντας είτε... φλερτάροντάς τους έτσι ώστε να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Σημειώνουμε ότι η σύζυγος Loretta Young κέρδισε το όσκαρ ερμηνείας εκείνη τη χρονιά για άλλη ταινία: The Farmer's Daughter. Μπορεί να έχετε δει επίσης κάποια παρόμοια ταινία με τον Denzel Washinton και την (ατάλαντη) Whitney Houston. Είναι το υποδεέστερο ριμέικ της με τίτλο The Preacher's Wife.

City Lights (Τα φώτα της πόλης)

Άλλη μια απόδειξη ότι ο Charlie Chaplin ήταν πολύ μεγάλος. Δηλαδή, για όσους νόμιζαν το αντίθετο, ή για τους νεότερους που δεν έχουν εντρυφήσει και πολύ (ή μάλλον καθόλου) στο έργο του. Η ταινία Τα φώτα της πόλης γυρίστηκε και προβλήθηκε πρώτη φορά το 1931, τρία χρόνια μετά την έλευση του ήχου, αλλά ο κος. Τσάπλιν επέμεινε στο βουβό κινηματογράφο. Καλύτερα έτσι, φυσικά, γιατί δεν νομίζω να ήθελε κανείς να ακούσει τον αλητάκο να μιλάει. Μιλούσε ολόκληρο το σώμα του γι'αυτόν. Η ταινία είχε υπότιτλο μια «ρομαντική κωμωδία παντομίμας» και είναι άλλοτε ρομαντική, άλλοτε κωμική, άλλοτε συγκινητική. Πάντως, είναι όχι μόνο μια από τις καλύτερες ταινίες του βωβού κινηματογράφου, αλλά μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Έτσι απλά.

Yankee Doodle Yankee

Βιογραφική ταινία παραγωγής 1942, σκηνοθετημένη από τον Michael Curtiz, για τη ζωή και το έργο του George M. Cohan, του πολυάσχολου θεατράνθρωπου, χορευτή, συγγραφέα, συνθέτη, σκηνοθέτη και λοιπά κλπ που λέγεται ότι τη δεκαετία πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο «του ανήκε» το Broadway χάρη στις επιτυχίες του. Μια ταινία σταθμός στην καριέρα του James Cagney, καθώς με επιτυχία αποτίναξε από πάνω του την ταμπέλα του σκληρού μαφιόζου άντρα και ταυτόχρονα κέρδισε το μοναδικό βραβείο όσκαρ α' ανδρικού ρόλου. Όλα αυτά μέσα από το τραγούδι και το χορό, στα οποία ανταπεξήλθε με πολύ μεγάλη άνεση. Η ταινία Yankee Doodle Yankee ξεκίνησε να γυρίζεται λίγες μέρες μετά το βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ, και εύλογα περιέχει αρκετό πατριωτικό ύφος. Αν παραμερήσουμε αυτά τα στοιχεία, μπορούμε να πούμε ότι η ταινία έχει αρκετό ενδιαφέρον και δεν σε κάνει να τη βαρεθείς εύκολα. Για την ιστορία, η ταινία προβλήθηκε κατ'ιδίαν στον Cohan, όντας βαριά άρρωστος, λίγο καιρό πριν πεθάνει.

Le Dernier Combat

Ο αγαπημένος στο ελληνικό κοινό Luc Besson (Απέραντο γαλάζιο, Νικίτα, Leon κλπ) υπογράφει το 1983 την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο Le Dernier Combat. Πρόκειται για μια μετα-αποκαλυπτική ταινία, στο ύφος και το στυλ του Mad Max, θα λέγαμε. Με ασπρόμαυρη φωτογραφία παρακολουθούμε τις προσπάθειες επιβίωσης τριών διαφορετικών χαρακτήρων σε έναν έρημο κόσμο, που τον έχει καλύψει η σκόνη και η άμμος. Και επειδή τα τελευταία απομεινάρια φαγητού έχουν τελειώσει, προσπαθεί ο ένας (Jean Reno) να σκοτώσει τον άλλο για να τον κάνει μεζέ! Και μια υποσημείωση: σ' αυτόν τον κόσμο οι άνθρωποι δεν ξέρουν (ή δε μπορούν;) να μιλήσουν. Οπότε πέρα από τη μουσική της ταινίας και τους διάφορους φυσικούς ήχους, δεν ακούμε τίποτα άλλο! Ενδιαφέρουσα αυτή η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Besson, αν μη τι άλλο, αλλά όχι και κάποια ταινία που θα κάτσεις να δεις για δεύτερη φορά.

Animal House (Ένα τρελό... τρελό θηριοτροφείο)

Έργα και ημέρες της χειρότερης αδελφότητας στο κολλέγιο της πολής Φέιμπερ. Με αρκετές ιστορίες βγαλμένες μέσα από τις σελίδες του περιοδικού National Lampoon, η ταινία National Lampoon's Animal House (όπως ήταν ο ολοκληρωμένος τίτλος της) αποτέλεσε (δυστυχώς;) την αφετηρία για ολόκληρο κινηματογραφικό είδος: λέγε με και gross-out! Αυτές δηλαδή με το χοντροκομμένο χιούμορ που κατέκλεισαν τις κινηματογραφικές οθόνες τις επόμενες δεκαετίες και φυσικά με πολύ λιγότερη επιτυχία. Η επιτυχία της συγκεκριμένης όμως κάνει τη διαφορά. Κι αυτό ίσως οφείλεται στο πανκ πνεύμα των ημερών (καθώτι η ταινία κυκλοφόρησε το 1978), το οποίο μπολιάστηκε εμπνευσμένα στις περιπέτειες των ουκ ολίγων πρωταγωνιστών μας, με το ανατρεπτικό της χιούμορ να ισοπεδώνει τα πάντα. Όπως επίσης και ο John Belushi με τον όγκο του, ο οποίος είναι «όλα τα λεφτά». Η συνεργασία του με τον σκηνοθέτη John Landis τούς έφερε... πιο κοντά και μαζί, ύστερα από δύο χρόνια, άγγιξαν πάλι την κορυφή με τους Blues Brothers. Εδώ πάντως οι προσδοκίες ήταν χαμηλές: ξεκινήσανε με μπάτζετ μόλις $3 εκατ. (άγνωστοι οι περισσότεροι συντελεστές εξάλλου) και μαζέψανε στο τέλος πάνω από $140 εκατ.!

Two Rode Together

Αν ισχύει αυτό που λέγεται, ότι δηλαδή ο John Ford ασχολήθηκε χωρίς να το θέλει με την ταινία Two Rode Together (στα ellinikos: Οι δύο ιππότες της κολάσεως), ότι είχε πει ο ίδιος ότι η ταινία είναι το χειρότερο πράμα με το οποίο ασχολήθηκε τα τελευταία 20 χρόνια, καταλαβαίνετε τότε ότι η ποιότητά της είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Κρίμα για τους δύο ηθοποιούς (James Stewart και Richard Widmark) που αναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στο όλο project. Η όλη ιστορία μας δεν έχει καμία δραματική ένταση, τα δυνατά της σημεία (όπως το λιντσάρισμα) τελειώνουν πολύ γρήγορα και έχει πολλά ανούσια και αργά σημεία που δεν εξυπηρετούν σε τίποτα την εξέλιξη της πλοκής· περισσότερο κουράζουν. Η υπόθεση εδώ έχει αρκετά στοιχεία με την παλιότερη επιτυχία του Ford Η αιχμάλωτη της ερήμου (λευκοί αιχμάλωτοι των ινδιάνων), η οποία φυσικά δεν είχε τη δυναμική του προηγούμενου έργου. Μέτρια πράματα δηλαδή...

Gloria

Ο «πατέρας» του ανεξάρτητου σινεμά, Τζον Κασσαβέτης, προσεγγίζει για άλλη μια φορά το γκανγκστερικό φιλμ. Με την ταινία Gloria του 1980 παρακολουθούμε τις προσπάθειες της εκπληκτικής, ομολογουμένως, Gena Rowlands στον ομώνυμο ρόλο να διαφύγει από τον κλοιό των γνωστών της μαφιόζων που την κυνηγάνε. Κι αυτό επειδή πήρε υπό την προστασία της το μικρό παιδί μιας οικογένειας που σφαγιάστηκε για μαφιόζικους λόγους! Περισσότερο όμως από μια ταινία καταδίωξης, θα λέγαμε ότι παρακολουθούμε το δράμα μιας ώριμης γυναίκας που αντιλαμβάνεται ότι δεν θα γίνει ποτέ μητέρα· ή ένα μοντέρνο, αστικό γουέστερν· ή μια ταινία αγωνίας μέσα σε μια μεγαλούπολη στην οποία δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά· ή όλα αυτά μαζί. Σίγουρα πάντως μια ταινία στην οποία κυρίαρχο ρόλο, μετά την ιδιόμορφη σχέση του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, παίζει η Νέα Υόρκη. Μια Νέα Υόρκη όμως με τις όχι και τόσο γνώριμες κινηματογραφικές της τοποθεσίες ή τα τουριστικά αξιοθέατα, στον αντίποδα δηλαδή του γουντιαλενικού Μανχάταν.

Σημειώστε το Χρυσό Βατόμουρο του χειρότερου ηθοποιού που κέρδισε ο πιτσιρικάς της ταινίας (που δεν έχει και καμία σημασία) και ξεχάστε το άνευ λόγου ύπαρξης ριμέικ του Lumet με τη Sharon Stone.