Walkabout

Ο βρετανός διευθυντής φωτογραφίας Nicolas Roeg αποφασίζει να μετακομίσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη και μετά την πρώτη απόπειρα ως συν-σκηνοθέτης στην καλτ ταινία Performance το 1970, γυρίζει την πρώτη του ουσιαστικά ταινία το 1971. Η ταινία Walkabout γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Αυστραλία και περιλαμβάνει όλα τα χαρακτηριστικά που θα γίνουν αργότερα σήμα κατατεθέν στα υπόλοιπα αριστουργήματα που θα γυρίσει (βλ. Μετά τα μεσάνυχτα, Η δύναμη της σάρκας κλπ): πανέμορφες εικόνες, απίστευτα καδραρίσματα, μοντάζ που συνδέει (και συγχέει) με μαεστρία τις εικόνες που νομίζεις ότι βγήκαν από τα καλύτερα του National Geographic. Η ιστορία μας θέλει δύο παιδιά της πόλης, μετά την αυτοκτονία του πατέρα τους, να βρίσκονται ολομόναχα στην αυσταλέζικη έρημο. Όταν φτάσουν στα όρια της επιβίωσής τους θα εμφανιστεί ένας νεαρός αβορίγινας, ο οποίος θα τους σώσει από την πείνα και θα τους βοηθήσει να βγουν από την έρημο σώοι.

Μην περιμένετε φυσικά να δείτε μια απλή περιπέτεια στην άγρια φύση· όπως όλες οι ταινίες του Roeg, έτσι κι εδώ αυτό που θα δείτε είναι -καταρχάς- ένα οπτικό ποίημα. Μέσα από την απλοϊκή αλλά αλληγορική ιστορία, βλέπουμε τη σύγκριση και τη σύγκρουση δύο διαφορετικών πολιτισμών. Για να επιβιώσουν τα παιδιά πρέπει να ακολουθήσουν τον «πρωτόγονο» τρόπο ζωής του αβορίγινα, να γίνουν οι ίδιοι απολίτιστοι. Όταν όμως ο δεύτερος πάρει μια γεύση πολιτισμού, θα δει με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι δεν μπορεί να ενταχθεί σε μια πολιτισμένη οικογένεια. Μια καταπληκτική, ατμοσφαιρική ταινία που αξίζει να ανακαλύψετε...

How Green Was My Valley (Η κοιλάδα της κατάρας)

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Richard Llewellyn, η ταινία How Green Was My Valley του 1941 έδωσε το τρίτο όσκαρ σκηνοθεσίας στον John Ford (και μάλιστα συνεχόμενο μετά τα Σταφύλια της οργής), αποσπώντας η ταινία συνολικά πέντε από τις δέκα υποψηφιότητες που κατάφερε να μαζέψει, κερδίζοντας και αυτό της καλύτερης ταινίας με αντιπάλους τον Πολίτη Κέιν και το Γεράκι της Μάλτας, μεταξύ άλλων. Η ιστορία μας αφορά τη ζωή μιας πολυμελούς οικογένειας σε μια πόλη ανθρακωρύχων της Ουαλίας, όπου η ζωή τους είναι μόνο δουλειά και πάλι δουλειά. Μέσα από την οπτική γωνία του μικρότερου γιου, παρακολουθούμε πώς βίωσαν οι άνθρωποι την βιομηχανική επανάσταση μέσα στη μόλυνση και τα εργατικά τους ατυχήματα· βλέπουμε τη σημασία της απεργίας όταν τα αφεντικά αρχίζουν να μειώνουν τους μισθούς· παρακολουθούμε τη διάσπαση της οικογένειας και την ανάγκη των μεγαλυτέρων γιων να μεταναστεύσουν στην Αμερική για ένα καλύτερο αύριο. Ο John Ford δημιουργεί ένα ουμανιστικό δράμα επικών διαστάσεων, το οποίο ήταν ό,τι πρέπει για την αμερικανική οικογένεια, την εποχή μάλιστα που είχε μπει στον πόλεμο. Αναζητήστε μιας από τις καλύτερες δραματικές ταινίες της κλασικής περιόδου του Χόλιγουντ.

The Man with a Movie Camera

Ο Άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή είναι μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες «όχι μόνο του βωβού» αλλά ολόκληρου του κινηματογράφου. Αν δεν σας γεμίζει το μάτι η παραπάνω δήλωση, τότε πρέπει οπωσδήποτε να δείτε την ταινία. Όπως έχει γραφεί κι αλλού: ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί πρωτοποριακές για την εποχή του τεχνικές (όπως slow motion, freeze frames, extreme close-ups) για να καταγράψει μια συνηθισμένη ημέρα στις τότε σοβιετικές μεγαλουπόλεις (Μόσχα, Κίεβο, Οδησσός). Ουσιαστικά πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που μιλάει για τον ίδιο τον πυρήνα της κινηματογραφικής δημιουργίας. Τη διαδικασία του γυρίσματος, το μοντάζ αλλά και τη σχέση της ταινίας με το κοινό και όλα αυτά δεμένα άρρηκτα μεταξύ τους, τόσο που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είναι αληθινά μοντέρνο στο σημερινό κινηματογραφικό τοπίο. Ο σκηνοθέτης υμνεί την καθημερινότητα μέσα από το βιζέρ της κάμερας αλλά συγχρόνως «αφιερώνει» στο ίδιο το σινεμά, μέσω του ματιού του ήρωα. Η κάμερα στα χέρια του δεν μένει ποτέ στατική, ταξιδεύει ακόμη και σε σημεία αδιόρατα. Διαβάστε και το σχόλιο του dunno.

Εμείς την είχαμε προλάβει πριν λίγο καιρό στην ΕΤ-1. Όσοι θέλουν να τη δουν μπορούν:
→ να κατεβάσουν ολόκληρη την ταινία μέσω του ίντερνετ αρκάιβ ή
→ να τη δουν (πατήστε για να την ξανακρύψετε) παρακάτω. Ξεκινάει αυτόματα.

Criss Cross

Στα ελληνικά μεταφράστηκε αρχικά ως Πουλημένοι στην αμαρτία (!) και έπειτα Ο κόκκινος δαίμων του Λος Άντζελες (!!). Η ταινία Criss Cross του 1949 είναι άλλη μια σκληρή, σκοτεινή ταινία όπου πρωταγωνιστεί ο Burt Lancaster, όπως όλες άλλωστε εκείνης της περιόδου. Ο ήρωας μας είναι τόσο κολλημένος με την πρώην γυναίκα του, σε τέτοιο βαθμό που «βάζει» τον εαυτό του μέσα σε ένα μεγάλο κόλπο ληστείας μιας χρηματοποστολής με μοναδικό σκοπό να την πάρει από τα χέρια του αρχιγκάνγκστερ με τον οποίο αυτή παντρεύτηκε. Η γυναίκα όμως έχει άλλα πράματα στο μυαλό της, ο φίλος αστυνομικός του Lancaster τον ψιλιάζεται και φυσικά οι ανατροπές δίνουν και παίρνουν. Μπορεί η ιστορία μας να παρεκλίννει αρκετά σε κάποια φάση από τον κόσμο του υποκόσμου και να αναλώνεται στο ερωτικό τρίγωνο, δεν παύει όμως να είναι μία από τις καλύτερες ταινίες φιλμ νουάρ της δεκαετίας του '40 και που αξίζει να αναζητήσετε. Η σκηνοθεσία είναι του Robert Siodmak, η μουσική του Miklós Rózsa· όπως και στην πρώτη τους συνεργασία με τον Lancaster το 1946 για το The Killers.

Who Can Kill a Child ?

Ή αλλιώς Island of the Damned (όπως κυκλοφόρησε στο αμέρικα), ή Οι εγκληματίες του έτους 2000 (όπως πρωτοτιτλοφορήθηκε στο ελλάντα) η ταινία ¿Quién puede matar a un niño?. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες ισπανικές ταινίες του παρελθόντος σκηνοθετημένη με έμπνευση από τον Ουρουγουανό σκηνοθέτη Narciso Ibáñez Serrador. Βασισμένη στο βιβλίο του Juan José Plans, η ταινία παραγωγής 1975 παρακολουθεί τις διακοπές ενός ζευγαριού εγγλέζων (με τη γυναίκα εγκυμονούσα), οι οποίοι αποφασίζουν να αφήσουν τις πολυπληθέστατες παραλίες της Μπεναβίς και να αναζητήσουν την ηρεμία στο απομακρυσμένο (και φανταστικό) νησάκι της Αλμανθόρα. Εκεί όμως θα βρεθούν σε ένα εξαφανισμένο από ενήλικες νησί με μοναδικούς κατοίκους τα παιδιά. Κάποια όμως γεγονότα και κάποια πτώματα δεξιά κι αριστερά θα τους οδηγήσουν στη σκέψη ότι τα παιδιά του νησιού δεν είναι και τόσο αθώα όσο φαίνονται.

Ξεκινώντας με ντοκυμενταρίστικες εικόνες από τις φρικαλεότητες των ενηλίκων σε διάφορους πολέμους (Άουσβιτς, Κορέα, Ταϊλάνδη, Βιετνάμ κλπ), η ταινία σε ενημερώνει ότι τα αθώα θύματα ήταν (και είναι) πάντα τα παιδιά. Η πορεία της ταινίας θα σας θυμίσει έντονα το Village of the Damned και θα έχουμε καταλάβει ότι ήρθε η ώρα της εκδίκησης. Αλλά ο σκηνοθέτης μας θα προχωρήσει το θέμα ακόμα παρά πέρα. Οι εικόνες ομορφιάς του νησιού μέσα στο εκτυφλωτικό καλοκαιρινό φως έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις φρικαλεότητες των παιδιών και συγχύζουν το μυαλό. Όπως έχει γραφεί κι αλλού, η ταινία μεταμορφώνει σιγά-σιγά το πανέμορφο θέρος συμβολικά και κυριολεκτικά σε επίγεια κόλαση. Τώρα, μπορεί κάποιες σκηνές με τα παιδιά ως θύτες και ως θύματα να σας φανούν ιδιαίτερα σκληρές, πρέπει να σας θυμήσουμε όμως πως βρισκόμαστε στη δεκαετία του '70· τη δεκαετία της αμβισβήτησης, του πειραματισμού και της απαισιοδοξίας. Το απόλυτα απαισιόδοξο φινάλε πάλι θα σας θυμήσει κάτι από Νύχτα των ζωντανών νεκρών, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα σας καρφωθεί μια για πάντα στο μυαλό, κάνοντας αυτή τη φιλμική εμπειρία —τουλάχιστον— αξέχαστη.

A Guide for the Married Man

Μια ανάλαφρη κωμική ταινία γύρω από το γάμο και τις ατασθαλίες (κυρίως) των αντρών και λιγότερο μια ταινία για τις σχέσεις αντρών-γυναικών. Ο Οδηγός για παντρεμένους είναι άλλη μια ταινία που σκηνοθέτησε ο... παλαίμαχος χορευτής Gene Kelly και έχει τον Walter Matthau στο πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο άνθρωπός μας είναι καλοπαντρεμένος με μια χρυσή γυναίκα και έχει κι ένα κοριτσάκι. Ο φίλος του όμως είναι αυτός που προσπαθεί να του αλλάξει ολόκληρη την κοσμοθεωρία περί γάμου και να τον ωθήσει στην απιστία. Αλλά όχι στην απρόσεκτη, απερίσκεπτη απιστία· εδώ μιλάμε για οργανωμένο, μεθοδευμένο σχέδιο. Ολόκληροι οι κανόνες λοιπόν αυτού του «οδηγού» παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μας με τη μορφή μικρών σκετς, στα οποία εμφανίζονται διάφοροι γνωστοί αμερικανοί για λίγα λεπτά (ή και για λίγα δευτερόλεπτα). Και ο Matthau να προσπαθεί σιγά-σιγά να αφομοιώσει τους κανόνες, μέχρι τη στιγμή που θα έρθει και η δικιά του ώρα! Όλα αυτά μέσα από ένα ανάλαφρο αμερικάνικο κωμικό πλαίσιο, έτσι όπως θα το περίμενε κανείς για μια ταινία του 1967.

Warlock (Οι αετοί της καταραμένης κοιλάδας)

Άλλο ένα γουέστερν από τον Edward Dmytryk, το οποίο σε κερδίζει εξαρχής λόγω του πολύ καλού καστ ηθοποιών που κατάφερε να μαζέψει: Henry Fonda, Anthony Quinn, Richard Widmark. Warlock είναι το όνομα μιας μικρής πόλης στην οποία δεν στεριώνει κανένας σερίφης· είτε την κοπανάνε για να γλιτώσουν τη ζωή τους από τους νταήδες της πόλης είτε απλώς πηγαίνουν 2 μέτρα κάτω από τη γη αν κάτσουν να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις. Οι προχούντες θα αναζητήσουν τη βοήθεια ενός ονομαστού πιστολά (Fonda), ο οποίος θα μπορέσει να επιβάλει την τάξη. Μαζί του θα έρθει όμως και ο φίλος του (Quinn), ο οποίος θα αναλάβει το μικρό καζίνο της πόλης και θα ελέγχει τον τζόγο με τη βοήθεια του φίλου σερίφη του. Κάποια στιγμή όμως ένας νεαρός από την ομάδα των νταήδων θα παρατήσει το παράνομο παρελθόν του και θα αποφασίσει να πάρει τη θέση του σερίφη. Και τότε είναι που θα σκάσει μύτη στην πόλη μια τύπισσα και θα κατηγορήσει τον Fonda ότι σκότωσε εν ψυχρώ τον αρραβωνιαστικό της. Η φιλία των δύο αντρών (Fonda και Quinn) θα τεθεί σε δοκιμασία όταν βγουν στη φόρα ιστορίες από το παρελθόν. Το σκηνικό μιας περίπλοκης δραματικής υπόθεσης έχει στηθεί και το μόνο που απομένει είναι η αναπόφευκτα αιματηρή κατάληξη του δράματος.

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Oakley Hall, η ταινία παραγωγής 1959 είναι μία από τις πιο παραγνωρισμένες (για να μην πούμε ξεχασμένες) ταινίες γουέστερν, παρόλο που θεωρείται από πολλούς ως ένα από τα καλύτερα δείγματα του είδους. Σημειώνουμε ότι ο ίδιος ο Leone κάνει έμμεση αναφορά σ'αυτήν την ταινία μέσα από το Κάποτε στη δύση.

Somewhere in the Night (Κάπου μες στη νύχτα)

Ο Joseph L. Mankiewicz είχε μακριά εμπειρία στο Χόλιγουντ ως σεναριογράφος και παραγωγός όταν αποφάσισε το 1946 να μεταπηδήσει (και) στη σκηνοθεσία. Η δεύτερη ταινία του εκείνη τη χρονιά (από τις 3 συνολικά) ήταν η Somewhere in the Night. Πρόκειται για μια πολύ καλή προσπάθεια του σκηνοθέτη να δημιουργήσει μια ταινία μυστηρίου. Και αυτό το πετυχαίνει με το ίδιο το σενάριο, αφού εμείς οι θεατές βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση του πρωταγωνιστή· όπως αυτός ξυπνάει με αμνησία και δεν γνωρίζει ποιος είναι και τι έχει κάνει, έτσι και εμείς παρακολουθούμε τις προσπάθειες του να βγάλει άκρη με όλα αυτά που του συμβαίνουν χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα. Έτσι η ταινία μας κράτησε σε εγρήγορση και την παρακολουθήσαμε με ευχαρίστηση, παρά το εντελώς άγνωστο και δευτεροκλασάτο καστ, με εξαίρεση τον Richard Conte που κι αυτός έχει δεύτερο ρόλο. Πολύ καλή σκοτεινή φωτογραφία, όπως αρμόζει άλλωστε σε μια ταινία που θέλει να λέγεται φιλμ νουάρ.

Πάντως, σε σημεία μού έφερε στο μυαλό τον Δαιμονισμένο Άγγελο· η αναζήτηση του μυστηριώδες προσώπου Larry Cravat στην ταινία μας μοιάζει πάρα πολύ με την αναζήτηση του κυρίου Johnny Favourite. Το τέλος επιβεβαίωσε τις όποιες υποψίες μου!

Η Μύγα

Πριν...

και μετά (η... μυγοσκοτώστρα!)

The Satan Bug

Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίου του Alistair MacLean, η ταινία The Satan Bug του 1965 είναι μια τυπική περιπέτεια με γερές δόσεις θρίλερ, έτσι όπως τα κινηματογραφούσαν τη δεκαετία του '60. Γνώστης του είδους, ο σκηνοθέτης John Sturges καθοδηγεί με άνεση τους άγνωστους, ως επί τω πλείστον, ηθοποιούς του βάζοντάς να περνάνε τα πάνδεινα φυσικά μέχρι τη στιγμή του τέλους που θα έρθει και το... ευτυχές τέλος. Η ταινία ασχολείται με έναν ιδιαίτερα φονικό ιό που «ξεφεύγει» από το εργαστήριο όπου παρασκευάστηκε, προκαλώντας τον τρόμο στους αμερικανούς αξιωματούχους επειδή δεν γνωρίζουν αν έγινε ατύχημα ή δολιοφθορά. Οι περιπέτειες που θα ακολουθήσουν μού έφεραν στο μυαλό τις αντίστοιχες του Τζέιμς Μποντ εκείνης της δεκαετίας, με πιο χαρακτηριστική αυτήν Εναντίον του Χρυσοδάχτυλου! Όπως και να'χει, είναι μια αγνή περιπέτεια που βλέπεται ευχάριστα κάποιο απόγευμα που δεν έχετε τίποτα άλλο να κάνετε.

Force of Evil

What do you mean gangsters? This is business.

Η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ο σεναριογράφος Abraham Polonsky ήταν η Force of Evil το 1948, λίγο καιρό πριν τον καλέσουν να καταθέσει στην επιτροπή των Αντιαμερικανικών Ενεργειών του κυρίου ΜcCarthy. Ο ακέραιος χαρακτήρας του δεν του επέτρεψε να ονομάσει συναδέλφους με αποτέλεσμα να μπει στη Μαύρη Λίστα και να σκηνοθετήσει τη δεύτερη ταινία του μόλις το 1969! Η ταινία μας εδώ, που τιτλοφορήθηκε στα ελληνικά Το μυστικό της παράνομης λέσχης την πρώτη φορά και μετά Ο νόμος των γκάνγκστερς, μας δείχνει το προσωπικό δράμα ενός νεαρού δικηγόρου (John Garfield) που δουλεύει για έναν μεγάλο κακοποιό, διεκπεραιώνοντας τις δουλειές του όσο πιο νόμιμα μπορεί. Όταν προσπαθήσει να βάλει τον μεγάλο του αδερφό (ο οποίος έχει ένα παράνομο γραφείο στοιχημάτων) σε ένα μεγάλο κόλπο που θα εξαφανίσει τους μικροαπατεώνες και θα μεταφέρει όλη την εξουσία στον μεγαλοκακοποιό, τα πράματα θα μπλέξουν άσχημα και θα φέρουν τον ήρωά μας μπροστά στην τρομακτική αλήθεια πως όλοι είναι αναλώσιμοι, ακόμα κι αυτός, το δεξί χέρι του αφεντικού.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, βλέπουμε ότι ο μικρόκοσμος των κακοποιών δουλεύει στο σύνολό του όπως και η καπιταλιστική κοινωνία μας· το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Στο μικρόκοσμο το λόγο έχει η βία και οι σφαίρες. Στον μεγάλο κόσμο, το λόγο έχουν οι ισχυροί (διευθυντές, πρόεδροι, βουλευτές κ.ο.κ.). Το λογαριασμό πάντως και στις δύο περιπτώσεις τον πληρώνει ο καημένος, φτωχός εργάτης.

I'm No Angel

Η τρίτη ταινία της Mae West ήταν η I'm No Angel και αυτή αποτέλεσε τη δεύτερη συνεργασία της μέσα στην ίδια χρονιά του 1933 με τον εκκολαπτόμενο σταρ Cary Grant. Η επιτυχία της Mae West εκείνη την εποχή έσωσε την Paramount από τη χρεωκοπία. Θυμηθείτε ότι βρίσκομαστε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης των '30's. Η λογοκρισία της εποχής «άγγιξε» λίγο την ταινία αυτή τη φορά και συγκεκριμένα για τον τίτλο του τραγουδιού "No One Does It Like a Dallas Man" το οποίο άλλαξε σε "No One Loves Me Like a Dallas Man". Σ'αυτήν την ταινία πάντως ακούγεται από το στόμα της West η πασίγνωστη πλέον ατάκα: When I'm good I'm very good. But when I'm bad I'm better! Τώρα, όσον αφορά την ταινία, βλέπεται ευχάριστα, είναι γεμάτη ατάκες της West αλλά η ιστορία και η πλοκή σε αφήνουν λίγο αδιάφορο και στο τέλος δεν σου αφήνει και καμιά ιδιαίτερη αίσθηση. Προτιμήστε καλύτερα την προηγούμενη ταινία της She Done Him Wrong, αν είστε σε θέση επιλέξετε.

An American Werewolf in London

From the director of Animal House... a different kind of animal

Ο αμερικανός λυκάνθρωπος στο Λονδίνο είναι η ταινία που είχε στο μυαλό του ο John Landis για πάνω από δέκα χρόνια. Και ο John Landis κατάφερε και πήρε το ΟΚ από τους παραγωγούς το 1981 (μαζί με τα λέφτα του μπάτζετ) μετά τις επιτυχίες φυσικά του Τρελού θηριοτροφείου και των Blues Brothers. Μια ταινία που πολλοί χαρακτηρίζουν αρκετά κωμική για ταινία τρόμου και ταυτόχρονα αρκετά τρομακτική για κωμωδία. Μια μίξη που έφερε αποτέλεσμα και φυσικά μεγάλη επιτυχία. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν και οι ταινίες Το ουρλιαχτό και Wolfen με την ίδια θεματολογία και φάνηκε ότι ο μύθος του λυκανθρωπισμού θα έπαιρνε τα πάνω του. Κάτι που δεν συνέβη όμως μετά την αποτυχημένη Silver bullet και τη μετριότατη κωμική Teen wolf. Πάντως, από όλες τις... λυκανθρωπικές ταινίες, ο υπογράφων πιστεύει ότι αυτή του Landis είναι η καλύτερη. Έτσι, χωρίς δικαιολογίες...

Undercurrent

Ποιος γνωστός για τα μιούζικαλ που γύρισε με τη σύζυγό του Judy Garland, ο Vincente Minnelli το 1946 ανέλαβε να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το βιβλίο You Were There της Thelma Strabel. Η ταινία ονομάστηκε Undercurrent και η πρωταγωνίστρια Katharine Hepburn είναι ο βασικός λόγος που αξίζει να δείτε την ταινία. Αποδίδει θαυμάσια το ρόλο της εύθραυστης (και άσχετης με την αριστοκρατία) συζύγου που παντρεύεται έναν πολύ πλούσιο και πετυχημένο άνδρα (Robert Taylor), ο οποίος όμως είναι πολύ προβληματισμένος με το παρελθόν του. Στην προσπάθεια της να μάθει τι είναι αυτό που τρομάζει τον άντρα της, θα ανακαλύψει μια περίεργη ιστορία που έχει σχέση με τον εξαφανισμένο αδερφό του. Ο αδερφός είναι ο Robert Mitchum, οποίος εμφανίζεται κυριολεκτικά για 5 λεπτά. Η ταινία ξεκινάει λίγο-πολύ ως μελό, αλλά στην πορεία προσπαθεί να περάσει και από τα μονοπάτια του θρίλερ, θυμίζοντας έντονα τις Υποψίες του Χίτσκοκ. Μόνο που η διαφορά των δύο ταινιών είναι τεράστια, με την παρούσα να χάνει εύκολα στις συγκρίσεις.

Crime Wave (Η πόλις είναι σκοτεινή)

Μπιμουβάδικο φιλμ νουάρ παραγωγής 1954, η ταινία Crime Wave διασώζεται κυρίως από την παρουσία του Sterling Hayden· εδώ σε ρόλο κυνικού και σκληρού αστυνομικού, ο οποίος αναζητεί τρεις δραπέτες που βρίσκονται στην πόλη του. Αυτοί κρύβονται σε έναν πρώην κατάδικο, ο οποίος όμως προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του και να ξεφύγει από το εγκληματικό του παρελθόν. Οι τραμπούκοι «φίλοι» του όμως δεν τον αφήνουν και κρατώντας όμηρο τη γυναίκα του, τον αναγκάζουν να συμμετάσχει στο κόλπο μιας μεγάλης ληστείας τράπεζας. Ο μπι-μουβάς σκηνοθέτης André De Toth επικεντρώνεται κυρίως στην περιπέτεια του πρώην κατάδικου, αφήνοντας τον Hayden σε γραφικό ρόλο να περιφέρεται εδώ και κει. Γραφικοί χαρακτήρες, απελπισμένοι πρώην κατάδικοι που δεν μπορούν να βγάλουν την ταμπέλα του κακού από πάνω τους και μια-δυο σκηνές σκληρής βίας είναι μερικά από τα γνωστά χαρακτηριστικά που επαναλαμβάνονται εδώ. Η τελευταία πράξη του δράματος —η ώρα της ληστείας δηλαδή— είναι αυτή που ξεχωρίζει σ'αυτήν την κατά τα άλλα ψιλοαδιάφορη ταινία.

Benny & Joon

Όλα τα λεφτά στην ταινία μας Benny & Joon του 1993 είναι φυσικά ο νεαρός Johnny Depp. Ο οποίος εδώ υποδύεται έναν φανατικό οπαδό του Buster Keaton· τόσο φανατικό που όλες του οι κινήσεις είναι βγαλμένες από το ρεπερτόριο του μεγαλού κωμικού. Η ταινία έτσι σε πολλά σημεία αποτείνει φόρο τιμής σε διάσημες ταινίες της εποχής του βωβού, αναπαρριστώντας διάσημες σκηνές από το Χρυσοθήρα του Τσάπλιν, το Girl Shy με τον Harrold Lloyd και το Safety Last, επίσης με τον Lloyd.

Τώρα, η ρομαντική σχέση ανάμεσα στον Depp και στην πνευματικά διαταραγμένη αδερφή του Benny, την Joon, είναι μια ακόμα σταγόνα πρωτοτυπίας μέσα στην κλισαρισμένη κατά τα άλλα ταινία μας. Οικογενειακοί καβγάδες, αδερφός δεν μπορεί να σταυρώσει γκόμενα εξαιτίας των βίαιων ξεσπασμάτων της αδερφής, ο Depp εισβάλλει στο σύμπαν τους και διαταράσσει τις ισορροπίες, γκομενικά καβγαδάκια και το πιάσατε το νόημα... Ενδιαφέρον πάντως το συμπρωταγωνιστικό καστ με Julianne Moore, Oliver Platt και William Macy.

The Family Jewels

Μια από τις τελευταίες καλές ταινίες του Λιούις εν έτη 1965 όπου, όπως βλέπετε κι απ'την αφίσα, ξεχωρίζει από το γεγονός ότι ο Λιούις αναλαμβάνει να παίξει και τους 7 ρόλους. Με κύριο πρωταγωνιστικό αυτόν του σωφέρ ενός πλουσιοκόριτσου που μένει ορφανό και αναζητά τους υπόλοιπους έξι θείους της που θα πρέπει να τους γνωρίσει και να διαλέξει ποιος θα είναι αυτός που θα την υιοθετήσει (μαζί με την κληρονομιά της). Ο καθένας τους είναι φυσικά ένας-κι-ένας· ένας καπετάνιος, ένας κλόουν, ένας πιλότος, ένας φωτογράφος, ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ και ένας γκάνγκστερ. Αυτά είναι τα «οικογενειακά διαμάντια», όπως λέει και ο γεμάτος ειρωνεία τίτλος The Family Jewels (αν και στην αργκό σημαίνει τα γεννητικά όργανα του αντρός, δηλ. την «οικογένεια»!). Στα ελληνικά η ταινία τιτλοφορήθηκε δύο φορές ως «Ο Τζέρι Λιούις και η φαμίλια του» και ως «Ο μεγάλος σαματατζής».

The Patsy (Το αρχοντοπαλίκαρο)

Ένας διάσημος σταρ του Χόλιγουντ πεθαίνει σε αεροπορικό ατύχημα και οι ατζέντηδές του σκέφτονται να βρουν κάποιον να τον αντικαταστήσει για να μην χάσουν τη «χήνα με τα χρυσά αυγά». Όταν εμφανίζεται ο Lewis ως γκαρσόνι, οι ατζέντηδες βλέπουν στο πρόσωπό του μια τρομακτική ομοιότητα και αποφασίζουν αμέσως να τον... προσλάβουν. Αυτό που απομένει είναι να του κάνουν κάποια μαθήματα ώστε να μπορέσει να μοιάσει, έστω και λίγο, στον πεθαμένο σταρ. Θα τον χρησιμοποιήσουν μέχρι να τον ξεζουμίσουν, αφού είναι απλά κορόιδο, δηλ. The Patsy. Η ταινία παραγωγής 1964 είναι από τις λιγότερο ενδιαφέρουσες εκείνης της περιόδου του Lewis, καθώς η έμπνευση για γκανγκς άρχισε να ελαττώνεται και το κωμικό του στυλ είχε κορεστεί. Περιέργως, όμως, περιλαμβάνει μια από τις καλύτερες κωμικές σκηνές του Λιούις που αξίζει να ανακαλύψετε· αυτή στο μάθημα πιάνου... και ο νοών νοείτο!

The Nutty Professor (Δάσκαλος για κλάματα)

Το The Nutty Professor είναι ίσως η πιο διάσημη ταινία του Lewis στις μέρες μας. Κι αυτό οφείλεται στον Έντι Μέρφι. Ο ρόλος του σπασίκλα, ασχημούλη και καθόλου δημοφιλή καθηγητή Julius Kelp, ο οποίος ανακαλύπτει μια χημική φόρμουλα που τον μεταμορφώνει στον Buddy Love, τον όμορφο, ετοιμόλογο και καταφερτζή με τις γυναίκες, έχει μείνει πλέον στην ιστορία, περισσότερο κι από την ίδια την ταινία! Που μπορεί να μην έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο πέρα από τον διπλό ρόλο του Λιούις (κάτι σαν Dr. Jekkyll και Mr. Hyde), είναι όμως πολύ καλύτερη από τα (σχεδόν) σκατολογικά ριμέικ του προαναφερθέντα κυρίου Μέρφι.

The Errand Boy

Αυτή η ταινία έπρεπε να τιτλοφορηθεί στα ελληνικά ως το παιδί για όλες τις δουλειές, αλλά μιας και το δώσανε στο... Bellboy, αυτή ονομάστηκε Ο Τζέρι Λιούις περιπλανώμενος! Ακολουθώντας το μοτίβο του Bellboy, ο Τζέρι πιάνει δουλειά σε ένα κινηματογραφικό στούντιο με σκοπό να παρακολουθεί τους εργαζομένους και να βλέπει κατά πόσο δουλεύουν σωστά. Αντ' αυτού όμως (όπως φαντάζεστε) μπλέκει μέσα σε όλες τις παραγωγές και τα κάνει λίμπα! Μέχρι που γίνεται ο ίδιος διάσημος ηθοποιός χωρίς να το ξέρει, αφού τον κινηματογραφούν χωρίς να το γνωρίζει. Σου φέρνει στο μυαλό κάτι από ΘουΒου, λίγα χρόνια πριν τον ΘουΒου. Με ασπρόμαυρη φωτογραφία, όπως και το Bellboy, μπορώ να πω ότι συγκαταλέγεται στις καλύτερες του Λιούις.

The Ladies Man (Ο γυναικοκατακτητής)

Μετά την επιτυχία του Παιδιού για όλες τις δουλειές, ο Lewis στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη και φτιάχνει μια ταινία που θα μπορούσε να είναι το όνειρο κάθε άντρα. Μόνο που ο ίδιος παίζει τον ντροπαλό νεαρό που πάει να δουλέψει σε ένα τεράστιο σπίτι όπου κατοικούνε μόνο κορίτσια και φυσικά γίνεται... της μουρλής. Η ταινία The Ladies Man ήταν παραγωγής 1961 και αξίζει να τη δείτε για το τεράστιο σκηνικό που χτίστηκε αναπαριστώντας το εσωτερικό του σπιτιού· ένα από τα μεγαλύτερα εσωτερικά σκηνικά που είχαν χτιστεί ποτέ και αυτό που ενέπνευσε τον Jean-Luc Godard για την ταινία του Tout va Bien. Κορυφαία σκηνή η ολιγόλεπτη εμφάνιση της μάνας του Lewis που την υποδύεται, φυσικά, ο ίδιος!

Καλοκαίρι με τον Jerry Lewis - The Delicate Delinquent

Ευκαιρία να θυμηθούμε τον κύριο Jerry Lewis και τις πιο διάσημες ταινίες που μπορέσαμε να βρούμε και να ξαναδούμε, ύστερα από πάρα πολλά χρόνια που πέρασαν από την τελευταία φορά που τις είδαμε στην τηλεόραση όταν ήμασταν μικροί.

The Delicate Delinquent (Κατά λάθος γκάνγκστερ): η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Lewis το 1957 μετά το «χωρισμό» του κινηματογραφικού ζευγαριού Dean Martin-Jerry Lewis. Αδαής νέος, μπλέκεται σε μια συμμορία, τον συλλαμβάνουν, τον αναγκάζουν να γίνει αστυνομικός και να περιπολεί τη γειτονιά του. Απλά γκαγκς που βγάζουν γέλιο, αλλά η ταινία είναι φυσικά αρκετά μέτρια. Ασπρόμαυρη φωτογραφία, ήταν μάλλον μια προσπάθεια να διατηρηθεί το όνομα του Λιούις στην επικαιρότητα.

Possessed (Τα λύτρα του πόνου)

Η Joan Crawford πρωταγωνίστησε το 1931 σε μια άλλη ταινία που λεγόταν Possessed. Εδώ αναφερόμαστε στην ομότιτλη παραγωγή του 1947, η οποία αποδόθηκε στα ελληνικά με τον τίτλο... Τα λύτρα του πόνου. Και όπως αντιλαμβάνεστε από τον ελληνικό τίτλο, η ταινία αγγίζει κυρίως το μελόδραμα και λιγότερο το νουάρ και μας περιγράφει την ιστορία μιας ιδιωτικής νοσοκόμας (Joan Crawford) η οποία κουράρει την άρρωστη γυναίκα ενός πλουσίου επιχειρηματία (Raymond Massey) και είναι ερωτευμένη μέχρι τελικής πτώσεως με έναν μηχανικό (Van Heflin). Ο τύπος όμως την κλάνει για να δουλέψει στα εργοτάξια του επιχειρηματία και την αφήνει στα κρύα του λουτρού. Στην πορεία η άρρωστη γυναίκα αυτοκτονεί (ενώ εμείς δεν την έχουμε δει ούτε μια φορά!), τα χρόνια περνάνε και παντρεύεται τον επιχειρηματία, ύστερα από την δικιά του προτροπή. Αργότερα εμφανίζεται ο μηχανικός και κορτάρει την νεαρή κόρη του Massey από τον πρώτο γάμο και φυσικά η πρωταγωνίστριά μας δεν το αντέχει αυτό καθώτι είναι ακόμα τρελά ερωτευμένη μαζί του. Όλα αυτά θα πειράξουν τα νεύρα της και θα την οδηγήσουν στα όρια της σχιζοφρένειας. Όλα αυτά, μαζί με το σκοτεινό τέλος, τα παρακολουθούμε ως flash-back ενώ η Crawford έχει εισαχθεί σε κλινική, ύστερα από μια μεγάλη κρίση.

Μετριότατη ταινία, με κούρασε υπερβολικά το... υπερβολικό σενάριο με την νευρωτικιά πρωταγωνίστρια και την παρακολούθησα κυρίως για την (ίσως και λίγο υπερβολική) ερμηνεία της Crawford.

Henry: Portrait of a Serial Killer

Η ταινία που κάνει τις υπόλοιπες ταινίες με serial-killers να μοιάζουν... παιδικές. Η ταινία που γυρίστηκε το 1986 αλλά κυκλοφόρησε μόλις το 1990! Με μπάτζετ γύρω στα $110,000, η ταινία Χένρι, το πορτρέτο ενός δολοφόνου, είναι μια διεισδυτική ματιά στην ψυχοσύνθεση ενός ψυχολογικά διαταραγμένου δολοφόνου κατά συρροήν. Η ταινία καταγράφει έργα και ημέρες του Χένρι με ένα κλινικό βλέμμα, σχεδόν ντοκιμενταρίστικη γραφή, τις στυγνές και αψυχολόγητες εξάρσεις του όπου χωρίς πρόγραμμα και σχέδιο σκοτώνει επειδή... αναπνέει, ή και το αντίστροφο. Ανατριχιαστικά ρεαλιστική, η ταινία σε αφήνει μουδιασμένο στο κάθισμα σου και περιμένεις να δεις την εξέλιξη μήπως έρθει κάποιο χάπι-εντ, μάταια όμως...

Miracle on 34th Street (Θαύμα στο Μανχάταν)

Καλά, ο υπογράφων έχει ξεφύγει. Μες στο κατακαλόκαιρο και ενώ ο κόσμος βρίσκεται στις παραλίες, εμείς είδαμε... χριστουγεννιάτικη ταινία. Μια κλασική ταινία του 1947 με τον τίτλο Miracle on 34th Street, η οποία έγινε και ριμέικ το 1994. Στην περίπτωση μας πάντως, η ταινία είναι αρκετά πιο παιδική και απλοϊκή από ό,τι περίμενα και δεν αξίζει ούτε να σκεφτεί κανείς να τη συγκρίνει με την ταινία του Capra Μια υπέροχη ζωή. Ένας γεράκος εμφανίζεται απ'το πουθενά και ισχυρίζεται ότι είναι ο αληθινός Αϊ Βασίλης. Πιάνει δουλειά σε ένα κατάστημα παιχνιδιών της 34ης οδού, εκεί όπου είναι διευθύντρια η πρωταγωνίστριά μας Maureen O'Hara. Γνωρίζεται με την μικρή της κόρη (τη μικρή τότε Natalie Wood που έγινε αμέσως παιδί-σταρ) και αντιλαμβάνεται ότι η μικρή δεν πιστεύει ούτε στα παραμύθια ούτε στον Αϊ Βασίλη εξαιτίας της «ενήλικης» ανατροφής που δίνει η μητέρα στο παιδί της. Το βάζει σκοπό τότε να τους κάνει να πιστέψουν. Στην πορεία όμως ο... Αϊ Βασίλης μας θα συναντήσει μόνο δυσπιστίες και έναν ψυχολόγο που θα του κάνει τη ζωή δύσκολη και θα τον οδηγήσει μέχρι τα δικαστήρια! Εκεί είναι που αρχίζει και γίνεται λίγο πιο ενδιαφέρουσα η ταινία, αλλά στο σύνολό της είναι μια υπερβολικά ζαχαρωμένη ταινία που μεταδίδει τα ανθρωπιστικά της μηνύματα (αγάπα των πλησίων σου κ.λ.π.) αρκετά απλοϊκά. Όπως και να'χει, στην εποχή της έκανε πάταγο και βραβεύτηκε με όσκαρ β' ανδρικού ρόλου ο «Αϊ Βασίλης» Edmund Gwenn και όσκαρ σεναρίου ο σκηνοθέτης George Seaton ενώ ήταν υποψήφια και για το όσκαρ καλύτερης ταινίας. Τι να πει κανείς...

Crossfire (Διασταυρούμενα πυρά)

Η ταινία με τους τρεις Robert! Ο αστυνομικός Young, ο λοχίας του στρατού Mitchum και ο στρατιωτικός Ryan. Η αστυνομία ανακαλύπτει ένα πτώμα και αναζητά το δολοφόνο μεταξύ τριών φαντάρων που τον είδαν τελευταίοι και κυρίως ενός που του έπεσε το πορτοφόλι στον τόπο του εγκλήματος και δεν μπορούν να τον εντοπίσουν. Οι στρατιωτικοί φίλοι του με αρχηγό τον Mitchum τον ψάχνουν κι αυτοί με τη σειρά τους διότι είναι πεπεισμένοι για την αθωώτητά του.

Η ταινία Crossfire του 1947 δεν μου άφησε και τις καλύτερες των εντυπώσεων καθώς αναλώθηκε ως επί τω πλείστον σε διαλόγους και ανταλλαγές ατάκων αφήνοντας κατά μέρος τη δράση. Το μυστήριο για την εύρεση του δολοφόνου δεν αποτελεί και τόσο μυστήριο και από ό,τι φαίνεται η προσπάθεια του σκηνοθέτη Edward Dmytryk επικεντρώθηκε στο κομμάτι της ταινίας που αφορά τον αντισημιτισμό και το μίσος για το άγνωστο που προκύπτει από την αμάθεια, την άγνοια και τη στενομυαλιά. Ίσως γι'αυτό άρεσε η ταινία στην εποχή της και βραβεύτηκε στις Κάννες με το Prix du meilleur film social (καλύτερο κοινωνικό έργο) και έλαβε πέντε βασικές υποψηφιότητες για βραβεία όσκαρ (ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, β' ανδρικού για τον Ryan και β' γυναικείου ρόλου για την Gloria Grahame), αλλά έχασε από τη Συμφωνία κυρίων που είχε παραπλήσιο θέμα. Ό,τι και να λέμε πάντως, η παρουσία του Mitchum είχε περισσότερο χαρακτήρα... γλάστρας και με ξενέρωσε, προσθέτοντας έτσι ένα ακόμα μειονέκτημα σ'αυτήν την μέτρια ταινία. Να κλείσουμε λέγοντας ότι το σενάριο βασίστηκε στο βιβλίο The Brick Foxhole του Richard Brooks, του γνωστού σας σκηνοθέτη, λίγα χρόνια πριν εγκατασταθεί για τα καλά στα κινηματογραφικά στούντιο.

Samurai Rebellion

Με την ταινία Samurai Rebellion (ελληνιστί: Επαναστάστης σαμουράι) του 1967 ολοκληρώνουμε μια άτυπη τριλογία στις ταινίες του μεγάλου Ιάπωνα δημιουργού Masaki Kobayashi από τη δεκαετία του '60, μετά δηλαδή τα Χαρακίρι και Κβάινταν. Μια ταινία για το σκληρό πρόσωπο και την αδιαλλαξία της εξουσίας, για την τιμή της οικογένειας, για την αγάπη δύο συζύγων, για την άβουλη πίστη στους κανόνες και τη σύγκρουση αυτών με τα συναισθήματα των ανθρώπων.

Ο τίτλος της ταινίας Jōi-uchi: Hairyō tsuma shimatsu σημαίνει κυριολεκτικά Επανάσταση: δέξου τη σύζυγο. Εκφράζει την τελική πράξη ενός δράματος που έφερε αντιπάλους τον άρχοντα της περιοχής με τον καλύτερο ξιφομάχο του και την οικογένειά του. Κι όλα αυτά για μια γυναίκα, την οποία πέταξε ο άρχοντας από το παλάτι και ανάγκασε να παντρευτεί το γιο τού ξιφομάχου. Λίγα χρόνια μετά, ο διάδοχος απεβιώνει οπότε ο άρχοντας ζητάει πίσω τη γυναίκα για να μεγαλώσει το νόθο παιδί τους. Ο γιος, ως αρχηγός πλέον της οικογένειας και με τη συμπαράσταση του πατέρα του (ένας Toshiro Mifune που βρίσκεται μέσα στο στοιχείο του), αρνείται να την επιστρέψει, γεγονός που βάζει σε κίνδυνο ολόκληρη την οικογένεια και τους συγγενείς τους και δημιουργεί προστριβές μέσα στους κύκλους της ίδιας της οικογένειας. Η στενοκεφαλιά των δύο πλευρών θα ωθήσει τις καταστάσεις στο σημείο όπου δεν θα υπάρχει επιστροφή.
Με ασπρόμαυρη φωτογραφία, ο Kobayashi αιχμαλωτίζει με το φακό του το δράμα της οικογένειας, χωρίς να αναλίσκεται σε φλύαρες και ανούσιες... ξιφασκίες. Αντ' αυτού επικεντρώνεται στην ίντριγκα, που όσο περνάει η ώρα τόσο αυτή εξυφαίνεται και περιπλέκεται και διεισδύει στους κόλπους της οικογένειας. Η εκτόνωση του δράματος θα έρθει κυριολεκτικά λίγο πριν το τέλος και ο σαμουράι πατέρας θα ξεσπαθώσει και... όποιον πάρει ο χάρος.

Στην αρχή της ταινίας, οι δύο καλύτεροι ξιφομάχοι αρνούνταν να μονομαχήσουν στο όνομα της φιλίας τους. Στο τέλος, οι συνθήκες (το πεπρωμένο ή το τυχαίο;) θα τους φέρουν αντιμέτωπους, μη μπορώντας να αποσοβήσουν τη μοιραία μεταξύ τους σύγκρουση.

This Is Spinal Tap

Πολλά χρόνια πριν το Cloverfield, υπήρξε μια μάγισσα και μια ταινία που τη λέγανε Blair Witch Project. Αλλά ακόμα πιο παλιά, υπήρξε το συκρότημα των Spinal Tap! Ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της hard rock και heavy metal σκηνής, το οποίο... δεν υπήρξε ποτέ! Η πρώτη ταινία του Rob Reiner κυκλοφόρησε το 1984 με τον τίτλο This Is Spinal Tap και αποτέλεσε την αφετηρία των καλοφτιαγμένων ψευδοντοκιμαντέρ. Όλη η ταινία βέβαια είναι ένα κωμικό ντελίριο με τους τρεις πρωταγωνιστές να δίνουν όλο τους το είναι ώστε να είναι όσο πιο απίστευτα κιτς, γραφικοί και γελοίοι, από τη συμπεριφορά τους ως τους απίστευτα σεξιστικούς στίχους. Ο Rob Reiner παίρνει την κάμερα και με τον εαυτό του στο ρόλο του δημοσιογράφου, καταγράφει έργα και ημέρες του «ιστορικού συγκροτήματος» που όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορεί να στεριώσει κάποιον ντράμερ. Η ταινία παρωδεί ολόκληρο το μουσικό είδος, ξεφτυλίζει ολόκληρο το sex, drugs and rock 'n' roll κίνημα και, «εισβάλλοντας» στα παρασκήνια της μουσικής βιομηχανίας, δεν αφήνει ουσιαστικά τίποτα όρθιο. Όσοι μουσικόφιλοι και κινηματογραφόφιλοι δεν την έχουν δει, ας την αναζητήσουν.

La Guerre des Boutons (Ο πόλεμος των κουμπιών)

Ο Yves Robert γύρισε το 1962 τον Πόλεμο των κουμπιών, μια ταινία βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Louis Pergaud. Αφορά την πιτσιρικαρία δύο κοντινών γαλλικών χωριών, τα οποία επιδίδονται στα γνωστά νταηλίκια της ηλικίας, φτάνοντας στο σημείο να «πολεμούν» με ξύλινα σπαθιά και σφεντόνες με όλους τους... τύπους και τους κανόνες. Τα λάφυρά τους είναι τα κουμπιά, οι ζώνες και οι τιράντες των αιχμαλώτων, αναγκάζοντάς τους έτσι να γυρίσουν στα σπίτια τους ακατάστατοι και μέσα σε μαύρα χάλια και εκεί να τους περιμένει ένα χέρι ξύλο από τους τρανούς.

Θαυμάσια ταινία, μια μικρή αλληγορία για τους ανούσιους πολέμους των μεγάλων. Μια ταινία που δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ακριβώς παιδική· περισσότερο θα λέγαμε νοσταλγική, με τα παιδιά να παίζουν ως επαγγελματίες και η αθωώτητά τους να σε κερδίζει από το πρώτο τους βλέμμα. Απίστευτη και η ατάκα που κλείνει το έργο: «Σκέφτομαι πως όταν γεράσουμε, ίσως να γίνουμε και μεις τόσο ανόητοι όσο κι εκείνοι...». Αναρωτιέμαι αν υπάρχει καμιά περίπτωση η σημερινή (και η μελλοντική) νεολαία να δει αυτήν την ταινία και πει ότι και μεις περάσαμε έτσι όμορφα τα παιδικά μας χρόνια, με ξεγνοιασιά και παιχνίδι... Ακολούθησε και ένα ιρλανδικό ριμέικ το 1994, αλλά αυτή η ταινία δεν παίζεται (αν είσαι ακομβίωτος)!