The Matchmaker (Έτοιμοι για γάμο)

Ανάλαφρη, χαριτωμένη, σπιρτόζικη κωμωδία εποχής γύρω από τις προσπάθειες μιας ηλικιωμένης προξενήτρας να παντρέψει... τον εαυτό της με έναν πλούσιο έμπορο. Για να πετύχει το σκοπό της, θα εφαρμόσει ένα πανούργο σχέδιο, δελεάζοντάς τον με την νεαρά Shirley MacLaine, την οποία θα κορτάρει ο επίσης νεαρός, φτωχός πλην τίμιος, υπάλληλος του εμπόρου Anthony Perkins και όλο το σχέδιο της προξενήτρας θα κινδυνεύσει με παταγώδη αποτυχία. Τη σκηνοθεσία του The Matchmaker υπογράφει ο ηθοποιός Joseph Anthony, μεταφέροντας στο πανί το διάσημο θεατρικό του Thornton Wilder, κρατώντας τη θεατρική καταγωγή του έργου και βάζοντας τους ηθοποιούς να απευθύνονται ενίοτε στο κοινό μιλώντας ή σχολιάζοντας μπροστά στην κάμερα. Την προξενήτρα υποδύεται η διάσημη θεατρική ηθοποιός Shirley Booth, σε μια από τις ελάχιστες κινηματογραφικές της εμφανίσεις. Τη σεναριακή μεταφορά ανέλανε ο John Michael Hayes, γνωστός για τα σενάρια μερικών διάσημων έργων του Άλφρεντ Χίτσκοκ από τη δεκαετία του '50. Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε δύο λόγια για το έργο: αγνή διασκέδαση!

Moon

Λιτά αλλά προσεγμένα σκηνικά, μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ένα καλογραμμένο σενάριο, έναν «τρελαμένο» ηθοποιό (Sam Rockwell) και μια φωνή ενός κομπιούτερ (Kevin Spacey) που κλείνει το μάτι στους οπαδούς του Κιούμπρικ, είναι τα συστατικά με τα οποία ο Duncan Jones (γιος του David Bowie!) έφτιαξε μια μεγάλη ταινία μικρού βεληνεκούς. Η ταινία Moon ξαναέβαλε το σκεπτόμενο sci-fi στο χάρτη. Μαζί με το District 9 της ίδιας χρονιάς, βεβαίως-βεβαίως.

Duck You Sucker (Κάτω τα κεφάλια)

Το τελευταίο σπαγγέτι-γουέστερν του Sergio Leone αποτελεί η ταινία Duck You Sucker και τελευταία του ταινία για δώδεκα χρόνια, μέχρι να μας δώσει το κύκνειο άσμα του, το Once Upon a Time in America. Στο προσκήνιο έχουμε τον οπορτουνιστή μεξικανό Rod Steiger με την πολυπληθή οικογένειά του και τον ιρλανδό βομβιστή James Coburn που βρίσκεται στο Μεξικό για να βοηθήσει τη μεξικάνικη επανάσταση. Οι δρόμοι τους θα συμπέσουν και θα πορευτούν μαζί στα επικίνδυνα μεξικάνικα εδάφη. Ο Λεόνε θα «παίζει» συνέχεια με το πόσο αταίριαστο δίδυμο είναι, δημιουργώντας κωμικές καταστάσεις που θα εξισορροπούν με τη βία των όπλων και του... δυναμίτη. Μέχρι τη στιγμή που η επανάσταση θα αγγίξει και τον Steiger και θα αναλάβει προσωπική δράση με κύριο σκοπό την εκδίκηση.

Η ταινία έχει αρκετή προϊστορία από πίσω, για το ποιος θα αναλάμβανε τη σκηνοθεσία, ποιοι ηθοποιοί θα πρωταγωνιστούσαν κ.λ.π. και αυτό μάλλον φαίνεται στο τελικό αποτέλεσμα. Έχει τις καλές στιγμές της, έχει τη μουσική του Μορικόνε, αλλά δεν φτάνει στο ελάχιστο τα προηγούμενα αριστουργήματα του Ιταλού σκηνοθέτη. Μάλλον, απευθύνεται μόνο στους θαυμαστές του είδους.

Saddle the Wind (Ο άρχων του καταραμένου κάμπου)

Ο Robert Taylor είναι ο πρώην πιστολάς που αποκύρηξε το παρελθόν του και ζει ως αγελαδάρης σε ένα μεγάλο λιβάδι που ανήκει στον πλούσιο γαιοκτήμονα Donald Crisp. Ο μικρός του αδελφός John Cassavetes —με ψυχολογικά προβλήματα από το βίαιο παρελθόν του αδερφού και παθιασμένος με τα όπλα— θέλει να αποδείξει ότι κι αυτός είναι δεινός πιστολέρο, το πιο γρήγορο πιστόλι της Δύσης! Και όταν έρθει ο Charles McGraw και αναζητήσει τον Taylor για να εκδικηθεί το θάνατο του δικού του αδελφού, ο μικρός θα βρει την ευκαιρία να αποδείξει πόσο... easy-trigger είναι. Και μετά, όλα θα πάνε κατά διαόλου. Προσθέστε και μια αψιμαχία με έναν ιδιοκτήτη γης που θέλει να βάλει συρματοπλέγματα για να φράξει το κτήμα του, εμποδίζοντας έτσι όλους τους αγελαδάρηδες και μια υποψήφια νύφη για τον μικρό, που φαίνεται ότι δεν έχει και πολύ ρόλο μέσα σ'αυτό το σκληρό και ανδροκρατούμενο τοπίο. Αυτό είναι εν ολίγοις το Saddle the Wind, που έχει καταπληκτική φωτογραφία, κάποιες καλές σκηνές, έναν Κασσαβέτη οργισμένο νιάτο, αλλά και όλα τα κλισέ του είδους φορτωμένα μέσα σε μιάμιση ώρα έργου. Κρίμα που ο McGraw είχε τόσο μικρό ρόλο.

Akmareul boatda (I saw the devil)

Άλλη μια κορεάτικη ταινία με έναν serial killer που «βρίσκει το δάσκαλό του» από τον αστυνομικό του οποίου σκότωσε τη γυναίκα. Μιλάμε για πολλή, σε σαδιστικό βαθμό, βία με πολλή αίμα! Η πρώτη εντύπωση είναι ότι έχουμε άλλο ένα έργο από την ασιατική χώρα με βασικό θέμα την εκδίκηση και προκύπτει η ερώτηση αν θέλουμε να δούμε άλλο ένα έργο από το κορεσμένο αυτό είδος. Αλλά το I saw the devil πρόκειται για την τελευταία δουλειά του Kim Ji-woon που μας έδωσε τα A Bittersweet Life και Ο καλός, ο κακός και ο περίεργος, οπότε μπορείτε να είστε σίγουροι ότι θα δείτε μια στυλιζαρισμένη ταινία με εντυπωσιακά πλάνα. Ειδικά η σκηνή ενός φονικού μέσα σε ένα ταξί είναι από τις πιο εντυπωσιακές που έχουμε δει τελευταία. Πρωταγωνιστούν ο νεαρός και μόνιμος ηθοποιός σε όλα τα έργα του Kim, Byung-hun Lee στο ρόλο του αστυνομικού (δεξιά στην αφίσα), και ο Min-sik Choi (αριστερά), ο πρωταγωνιστής του Oldboy, στο ρόλο του ψυχρού δολοφόνου-τέρατος-χασάπη. Η όλη ουσία του έργου, τελικά, όπως μας το παρουσιάζει ο κύριος Kim είναι ότι όλοι μπορούμε να γίνουμε τέρατα και να κάνουμε αποτρόπαια πράματα. Άλλοι από βίτσιο και άλλοι από εκδικητική μανία. Το αν το δέχεστε αυτό ή αν θα κάτσετε να δείτε την ταινία, είναι δικό σας θέμα. Εγώ σας προειδοποίησα.

Bigger Than Life (Πίσω από τον καθρέφτη)

Κορτιζόνη, ψυχασθένεια και ιατρική της δεκαετίας του ’50 είναι τα χαρακτηριστικά της ταινίας Bigger than Life. Από μια σπάνια ασθένεια, o δάσκαλος James Mason έχει φρικτούς πόνους. Η ιατρική διάγνωση του δίνει λίγους μήνες ζωής και η μόνη λύση είναι ένα καινούριο φάρμακο, η κορτιζόνη. Η οποία έχει θετικά αποτελέσματα, αλλά και εθιστικές, κυκλοθυμικές και ψυχασθενικές παρενέργειες. Το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για την επαγγελματική του καριέρα και κυρίως για την οικογενειακή συνοχή και ευτυχία, καθώς γυναίκα και παιδί δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τις παραξενιές του που θα αρχίσουν να γίνονται ψυχολογικά ανισόρροπες και παρανοϊκά επικίνδυνες. Ένα ανδρικό μελόδραμα, με έγχρωμη σινεμασκόπ φωτογραφία που εκ πρώτης όψεως θα ταίριαζε στον Douglas Sirk. Ο κύριος Mason ανέλαβε την παραγωγή του έργου, δίνοντας στον εαυτό του μια ερμηνευτική πρόκληση. Σε δεύτερο ρόλο βρίσκουμε το νεαρό Walter Matthau, σε μια από τις πρώτες του κινηματογραφικές εμφανίσεις. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Nicholas Ray, σε άλλη μια ταινία που μόνο αδιάφορη δεν μπορείς να πεις. Απέτυχε εμπορικά στην εποχή της, καθώς φαίνεται δεν ήταν έτοιμοι οι αμερικανοί να δεχτούν την καταστροφή και τη βία μέσα στο περιβάλλον μιας οικογένειας των προαστίων.

The Hit (Συμβόλαιο με το θάνατο)

Ένα εναλλακτικό, γκανγκστερικό φιλμ το The Hit, παραγωγής 1984, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του βρετανού Stephen Frears. Ο πρώην γκάνγκστερ Terence Stamp έχει «δώσει» παλιούς συνεργάτες και τώρα κρύβεται στην Ισπανία. Δέκα χρόνια μετά, όμως, εμφανίζονται οι John Hurt και Tim Roth (στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση) και τον απαγάγουν για να τον πάνε στους «δικούς» τους στον Παρίσι. Στο κατόπι τους βρίσκεται ο αστυνομικός Fernando Ray, ο σπουδαίος ισπανός ηθοποιός που θυμόμαστε κυρίως από τον Άνθρωπο από τη Γαλλία. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα διαφορετικό road-movie, μια ατμοσφαιρική ταινία γύρω από τη ζωή και το θάνατο, που την κάνει αξέχαστη η εκπληκτική μουσική του Paco de Lucía. Από τις καλύτερες βρετανικές ταινίες της δεκαετίας του '80.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας.

The Great Dictator

Μια διαφορετική προσέγγιση στον Μεγάλο δικτάτωρα του Τσάρλι Τσάπλιν. Διαβάστε τις γενικές γραμμές μέσα από το άρθρο του κριτικού Αντρέ Μπαζέν.

Η επιτυχία του Σαρλό (του Αλητάκου) είχε πολλούς μιμητές. Κυρίως εφήμερους, αλλά κι έναν που η δημοτικότητά του δεν σταματούσε να αυξάνει από το 1932 και μετά. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Αδόλφο Χίτλερ, που σκόπιμα ή άθελά του έκλεψε τον τσαπλινικό μύστακα! Τι κάνει ο Σαρλό; Σκοπεύει να το ξανακερδίσει πίσω. Αλλά πώς, καθώς με τον καιρό το μουστάκι α λα Σαρλό έχει καταντήσει μουστάκι α λα Χίτλερ. Έτσι λοιπόν γίνεται Χίνκελ. Στην ουσία ένας συμπυκνωμένος Χίτλερ. Μας παρουσιάζει μια μαριονέτα, ένα νευρόσπαστο αλλά από το μουστάκι, το χρώμα των μαλλιών, το θυμό, τη σκληρότητα, την παραφροσύνη του αναγνωρίζουμε τον Χίτλερ. Ο Τσάπλιν κλέβει όλη την περσόνα του δικτάτορα και ως κύριος της ύπαρξης Χίτλερ, τον μηδενίζει.

Όλα αυτά για ένα μουστάκι; Κι όμως, θα ήταν αδύνατον να δημιουργηθεί ο Δικτάτορας αν είχαμε έναν Χίτλερ αγένιο ή αν ψαλίδιζε το μουστάκι του α λα Κλαρκ Γκέιμπλ. Στην περίπτωση αυτή, όλη η τέχνη του Τσάπλιν δεν θα είχε κατορθώσει τίποτα, μιας κι ένας Τσάπλιν χωρίς μουστάκι θα έπαυε να είναι ο Σαρλό. Αλλά κι ο Χίνκελ είναι περισσότερο γέννημα του Χίτλερ από όσο του Τσάπλιν. Η περίπτωση Χίνκελ, όμως, στηρίζεται στις μαγικές ιδιότητες που έχει αυτό το τριχωτό καλαμπούρι.

Ούτε το ταλέντο του μίμου, ούτε η ίδια η μεγαλοφυία του Τσάπλιν ήσαν αυτά που τον εξουσιοδότησαν να γυρίσει το Δικτάτορα. Τίποτ' απ' όλα αυτά, μόνο το μουστάκι. Ο Σαρλό περίμενε την κατάλληλη στιγμή και ήξερε πώς να πάρει πίσω το έχει του.

The Loneliness of the Long Distance Runner (Ο επαναστάτης)

Οι Γάλλοι είχαν τη νουβέλ-βαγκ, οι Άγγλοι το free-cinema. Το δεύτερο αποτέλεσε την αφετερία του νέου βρετανικού κύματος με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα να αποτελεί η ταινία με τον μακροσκελή τίτλο The Loneliness of the Long Distance Runner, που βασίστηκε σε ένα διηγηματάκι του Alan Sillitoe. Ο Tony Richardson υπέγραψε τη σκηνοθεσία, ένα χρόνο πριν τον οσκαρικό θρίαμβο του Tom Jones. Πρωταγωνιστής ο νεαρός και άγνωστος στο κοινό τότε Tom Courtenay. Παρακολουθούμε την είσοδό του σε αναμορφωτήριο για τη ληστεία ενός φούρνου και την μετεξέλιξή του σε δρομέα μεγάλων αποστάσεων. Ο προϊστάμενος του αναμορφωτηρίου Michael Redgrave βλέπει το ταλέντο του και γίνεται ξαφνικά ο προστατευόμενός του, με σκοπό να διεκδικήσει ο πρωταγωνιστής μας τη νίκη εναντίον ενός γειτονικού κολλεγίου αρρένων. Μέσα από φλασμπάκ μαθαίνουμε όλα τα οικογενειακά βάρη του προβληματισμένου νέου: ο πατέρας προ των πυλών του Άδη, η μητέρα να γκομενιάζει, σε ένα σπίτι χωρίς να υπάρχουν λεφτά αλλά ούτε και όρεξη για εύρεση εργασίας. Κύκλους κάνει η ζωή και οι ανησυχίες της τότε νεολαίας (δουλειά αλλά και ανεμελειά, γυναίκες αλλά και απαισιοδοξία για τον μέλλον) είναι παρόμοιες με τα σημερινά παιδιά, πενήντα χρόνια μετά. Επαναστάτης χωρίς αιτία... made in UK.

Test Pilot (Φλεγόμενοι ουρανοί)

Πολύ μπλα-μπλα, μεγάλη διάρκεια, πολύ στατική σκηνοθεσία, «προϊστορικά» εφέ, μπόλικες δόσεις μελοδράματος για να φτιαχθεί αυτός ο φόρος τιμής στους πρωτοπόρους των αιθέρων, τους αεροπόρους που δοκίμαζαν τα καινούρια (τότε) μηχανήματα με τίμημα να χάσουν τη ζωή τους. Ο Clack Gable είναι περισσότερο ερωτευμένος με τα αεροπλάνα παρά με τη γυναίκα του. Αυτή (Myrna Loy) τον έχει καταλάβει από την πρώτη στιγμή και το μόνο που κάνει είναι υπομονή, αλλά ως πότε θα αντέξει; Ο Spencer Tracy είναι ο μηχανικός και κολλητός του, που τον έχει ζήσει περισσότερο από όλους και ο παππούς Lionel Barrymore συμπληρώνει το καστ, παίζοντας τον ιδιοκτήτη των αεροπλάνων, σε έναν ρόλο που θα μπορούσε να λείπει κιόλας. Αυτή είναι η ταινία Test Pilot, μια παραγωγή της MGM στην οποία όλοι οι συντελεστές έχουν ξαναβρεθεί σε παλιότερες παραγωγές μεταξύ τους· ο Γκέιμπλ με τη Λόι, ο Γκέιμπλ με τον Τρέισι, ο Τρέισι με τη Λόι, ο Τρέισι με τον Μπάριμορ, Τρέισι και Γκέιμπλ με τον σκηνοθέτη! Ο Howard Hawks έβαλε το χεράκι του στο σενάριο, χωρίς να βελτιωθούν ιδιαίτερα τα πράματα, οπότε προτιμήστε τη δικιά του παραγωγή με αντίστοιχο θέμα, που έβγαλε την επόμενη χρονιά. Τώρα, το πώς η παρούσα ταινία ήταν υποψήφια για το όσκαρ καλύτερης ταινίας τη χρονιά του '39, είναι άλλο θέμα.

Witness for the Prosecution (Μάρτυς κατηγορίας)

Βασισμένο σε αστυνομικό θεατρικό της Αγκάθα Κρίστι, το έργο Witness for the Prosecution εστιάζει περισσότερο στους διαλόγους και στην αποκάλυψη της αλήθειας σε μια μυστήρια υπόθεση φόνου. Ο Billy Wilder δίνει την ευκαιρία στους ηθοποιούς του να δείξουν τις ερμηνευτικές τους ικανότητες, με τον Charles Laughton, ως πρωταγωνιστής, να ξεχωρίζει και να σηκώνει όλη την ταινία ουσιαστικά μόνος του. Ειδικά, οι προσωπικές στιγμές του δικαστή Laughton με την νοσοκόμα/υπηρέτριά του, που υποδύεται η γυναίκα του Elsa Lanchester, είναι το λιγότερο απολαυστικές. Ο Tyrone Power είναι ο κατηγορούμενος για το φόνο μιας χήρας (στην τελευταία του ταινία) και η Marlene Dietrich είναι η σαγηνευτική σύζυγός του που, αντί να τον υπερασπιστεί, θα είναι η... μάρτυς κατηγορίας.

The Law and Jake Wade (Μονομαχία αετών)

Ο σερίφης Τζακ Ουέιντ (Robert Taylor) απελευθερώνει τον παλιό του φίλο και συνεργάτη Κλιντ (Richard Widmark) από τη φυλακή μιας άλλης πόλης και ξοφλά με το παράνομο παρελθόν του. Μόνο που ο Κλιντ δεν θα τον αφήσει σε ησυχία. Θα απαγάγει αυτόν και τη μέλλουσα γυναίκα του, με σκοπό να τους οδηγήσει στα κλοπιμαία που έχει θάψει σε άγνωστη περιοχή. Αυτό που παρακολουθούμε ουσιαστικά είναι μια μονομαχία χαρακτήρων, ένας πόλεμος δύο διαφορετικών κόσμων. Ο πολιτισμένος κόσμος της τάξης και του νόμου, στον οποίο θέλει να ενταχθεί ο Ουέιντ, εναντίον του κόσμου της άγριας δύσης και της ασύδοτης ελευθερίας που εκφράζει η συμμορία του Κλιντ. Ο Κλιντ είναι προσκολλημένος στον Ουέιντ του παρελθόντος. Εν τέλη, ψάχνει περισσότερο να επανασυνδεθεί η φιλία του με τον Ουέιντ παρά ψάχνει τον ίδιο το θησαυρό. Η λύση για το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, που βρίσκεται έρμαιο των αιμοβόρων διαθέσεων της υπόλοιπης συμμορίας, θα έρθει (ως από μηχανής θεός;) από κάποιους ινδιάνους που θα τους επιτεθούν. Αυτά παρουσιάζει ο σκηνοθέτης John Sturges στο The Law and Jake Wade· ένα πολύ καλό και ενδιαφέρον ψυχολογικό γουέστερν.

T-Men (Έφοδος αυτοκτονίας)

Όπου Τ-Men, εννοούμε treasure-men, δηλαδή τους πράκτορες του Υπουργείου Οικονομικών που στη συγκεκριμένη ταινία προσπαθούν να ξεσκεπάσουν ένα μεγάλο κύκλωμα πλαστογραφίας. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα από τα αρχεία του Υπουργείου, έχει πολλά εξωτερικά γυρίσματα, έχει κάποιους αληθινούς κυβερνητικούς αξιωματούχους και ξεκινάει με μια voice-over αφήγηση για να αποδείξουν την αξιοπιστία της. Έχει στην καρέκλα του σκηνοθέτη τον Anthony Mann και στη φωτογραφία τον John Alton, δύο από τους πιο επιφανείς δημιουργούς του νουάρ. Ο πρωταγωνιστής Dennis O'Keefe με τον συνεργάτη του είναι οι μυστικοί πράκτορες που υποδύονται τους πλαστογράφους και προσπαθούν να διεισδύσουν στον υπόκοσμο. Ξεκινούν από το Σικάγο, για να χτίσουν τη φήμη τους και συνεχίζουν μετά στην Καλιφόρνια, εκεί όπου εδρεύει το κύκλωμα που θέλουν να ξεσκεπάσουν. Οι περιπέτειές τους θα τους φέρουν αντιμέτωπους με έναν κόσμο βίας και διαφθοράς. Η οποία βία σκιαγραφείται πολύ έντονα από τον Μαν σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της. Και μόνο για τη σκηνή που σκοτώνεται ο συνεργάτης του O'Keefe μπροστά στα μάτια του, μη μπορώντας να κάνει τίποτα ώστε να μην αποκαλυφθεί η διπλή του ταυτότητα, η ταινία παίρνει πολλούς πόντους. Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι το πόσο ταιριάζουν τελικά οι διπλοί πράκτορες στον υπόκοσμο. Φοράνε τα φανταχτερά κουστούμια, μιλάνε άνετα με το μάγκικο τρόπο και δεν φαίνεται να δυσανασχετούν πολύ με τις πράξεις βίας που συμμετέχουν.

Ο σκηνοθέτης Μαν είχε δηλώσει για το έργο: «Το Τ-Men ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη μου ταινία. Ήταν το πρώτο "ντοκιμαντέρ" εκείνου του είδους και πήγε εξαιρετικά καλά για μια β' διαλογής παραγωγή. Ήμουν αρκετά ευχαριστημένος με κάποιες σκηνές, όπως, ας πούμε, με τον ξυλοδαρμό του Ντένις Ο'Κιφ ή το φόνο του Φορντ στο χαμάμ.» Σε ρόλο κακού ο Charles McGraw, ο οποίος θα έχει τη δικιά του επιτυχία λίγα χρόνια μετά.