The Rainmaker (Ο βροχοποιός)

Στη δεκαετία του '90, πολλά μπεστ σέλερ δικαστικού- νομικού περιεχομένου του John Grisham μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Ενδεικτικά να θυμηθούμε τη Φίρμα (με Tom Cruise, Gene Hackman), The client (με τους Susan Sarandon, Tommy Lee Jones) και το A Time to Kill (με το νεαρό Matthew McConaughey, Sandra Bullock και Samuel L. Jackson). Το 1997 ο Francis Ford Coppola αποφάσισε και μετέφερε στο πανί το The Rainmaker.

Νεαρός δικηγόρος (Matt Damon) που μόλις τελείωσε τη σχολή, βρίσκει δουλειά σε δικηγορικό γραφείο ενός περίεργου τύπου (Mickey Rourke) που έχει περίεργες/παράνομες συναλλαγές με άτομα του υπόκοσμου. Όταν ο Ρουρκ βρεθεί στο μάτι του FBI, ο Damon μαζί με τον βοηθό που υποδύεται ο Danny Devito, θα ανοίξουν δικό τους γραφείο και θα ασχοληθούν με τις δύο μόνο υποθέσεις που έχουν. Η κυριότερη υπόθεση είναι η μήνυση κατά μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας που απέρριψε αιτήσεις μίας οικογένειας για να κάνει εγχείρηση μυελού οστών ο γιος τους, που έπασχε από λευχαιμία. Ο Damon θα βρεθεί ξαφνικά μόνος του στο δικαστήριο για πρώτη φορά εναντίον ολόκληρης ομάδας μεγαλο-δικηγόρων με τον Jon Voight να προΐσταται. Και μέσα σε όλα αυτά, θα γνωρίσει μία κοπελιά (Claire Danes) που τρώει ξύλο από το σύζυγό της και θα θελήσει να τη βοηθήσει.

Συμπυκνωμένη πλοκή, καλογραμμένοι χαρακτήρες, θα μπορούσε να είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ταινίας που μπορεί πολύ εύκολα να ξεχειλώσει αλλά εδώ κρατάει τα ηνία ο Francis Ford Coppola και η ταινία δεν κουράζει ούτε βαραίνει πολύ ακόμα και στα πιο μελό της σημεία. Σε μικρούς ρόλους εμφανίζονται οι Dean Stockwell, Roy Scheider, ενώ ο δικαστής Danny Glover δεν αναφέρεται στα credits της ταινίας. Η νοικάρισσα γιαγιάκα του Damon είναι η Teresa Wright, εδώ στον τελευταίο της κινηματογραφικό ρόλο, γνωστή από διάφορα έργα στις δεκαετίας του '40 και του '50.

Ξαναβλέποντας: Dark City

Πριν 20 χρόνια που την είχα δει στο σινεμά, όντως και μικρότερος σε ηλικία, μπορώ να πω ότι είχα εντυπωσιαστεί, κυρίως από το μυστήριο, την σκοτεινή ατμόσφαιρα, την έξυπνη ιδέα της ύπνωσης και αλλαγής αναμνήσεων. Ξαναβλέποντας το Dark City, παρατήρησα όλες τις λεπτομέρειες για τις οποίες το έργο δεν έγινε ποτέ μεγάλο: νομίζω φταίει κυρίως η "βιαστική" σκηνοθεσία του Alex Proyas και ο τρόπος που κόβει απότομα τις σκηνές για να προχωρήσει την ιστορία, επειδή έχει πάρα πολλά να πει και θέλει να τα δείξει. Δεν εντρυφάς στους βασικούς χαρακτήρες, και όλα γίνονται για να προχωρήσουμε παρακάτω, να πάμε από σκηνή σε σκηνή και να οδηγηθούμε προς την ανακάλυψη της αλήθειας λίγο πριν την κλιμάκωση στο τέλος. Καλός ο Rufus Sewel, ταίριαξε στο ρόλο του ανθρώπου με αμνησία που ανακαλύπτει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Νομίζω είναι η μοναδική ταινία που τον έχω δει ως πρωταγωνιστή. Στο τέλος, το ότι αποκτά την απόλυτη γνώση και γίνεται παντοδύναμος, θυμίζει ολίγον από Matrix, ένα χρόνο πριν βγει η ταινία του Κιάνου Ριβς. Η σύζυγος Jennifer Connely φαίνεται σαν άνευρος χαρακτήρας, ο αστυνομικός William Hurt έχει ωραία παρουσία, αλλά προσπαθεί κι αυτός χωρίς νόημα και ο περίεργος γιατρός Kiefer Sutherland κερδίζει λίγο παραπάνω τις εντυπώσεις.

Clockers (Τα βαποράκια)

Μια προσπάθεια αποτύπωσης της εγκληματικότητας της μαύρης κοινότητας στη Μπούκλιν, που οδηγεί σε φόνους και κατεστραμμένες οικογένειες από τον Spike Lee. Στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία με έντονο κοντράστ στο χρώμα, πιο 90s δεν γίνεται. Οι Harvey Keitel, John Turturro είναι το αστυνομικό δίδυμο, ο Mekhi Phifer είναι ο νεαρός μικροκακοποιός που είναι μπλεγμένος στο κύκλωμα διακίνησης, ο Isaiah Washington ο αδερφός του που δουλεύει δύο δουλειές για να συντηρήσει οικογένεια και θα μπει στη φυλακή αντί για τον μικρό αδερφό και ο Delroy Lindo ο ιδιοκτήτης μαγαζιού με ηλεκτρονικά (ουφάδικο) που είναι ο εγκέφαλος της περιοχής. Δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με κάποιον από τους πρωταγωνιστές (μάλλον ο κ. Lee δεν κατάφερε να το πετύχει αυτό) οπότε η θέαση του Clockers πέρασε και δεν ακούμπησε. Το σενάριο έγραψε ο Richard Price, βασισμένο από το βιβλίο του ίδιου. Ο Price έχει γράψει καλύτερα σενάρια, μεταξύ άλλων, το Χρώμα του χρήματος, Sea of Love, Mad Dog and Glory και το Kiss of Death.

Ξαναβλέποντας: Contact

Ξαναείδα το Contact μετά από 20 και βάλε χρόνια. Η κυρίαρχη θεματική του έργου φαίνεται ότι δεν είναι η επαφή, αλλά η πίστη. Πίστη στην επιστήμη και στις έρευνες από την πλευρά της Jodie Foster, πίστη στο Θεό από το θεολόγο Matthew McConaughey, μη πίστη στο Θεό από την πρώτη και στο τέλος η προσπάθειά της να κάνει τον κόσμο να πιστέψει σε κάτι που είδε μόνο αυτή, σε πλήρη αντιστοίχιση με την πίστη στο Θείο για τους λοιπούς ανθρώπους.

Η καλύτερη ηλικιακά εποχή της Jodie Foster και ένα από τα καλύτερα έργα του Robert Zemeckis για τον υπογράφοντα.

Τα καλύτερα της δεκαετίας 2010-2019

Όπως και πριν δέκα χρόνια (!), έτσι και τώρα ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τις ταινίες που άφησαν το στίγμα τους (για τον υπογράφοντα, πάντα) μέσα στη δεκαετία που τελειώνει. Υπάρχουν αρκετές ταινίες που δεν είδα αυτή τη δεκαετία, και ίσως να αλλάξει η λίστα όταν τις δω. Η σειρά είναι (κυρίως) χρονολογική.

1. Inception (Christopher Nolan, 2010)
2. Gravity (Alfonso Cuaron, 2013)
3. Interstellar (Christopher Nolan, 2014)
4. Inside Out (Pixar, 2015)
5. Intouchables (Άθικτοι, Olivier Nakache και Eric Toledano, 2011)
6. Tinker Tailor Soldier Spy (Tomas Alfredson, 2011)
7. Black Swan (Darren Aronofsky, 2010)
8. The American (Anton Corbijn, 2010)
9. Incendies (Μέσα από τις φλόγες, Denis Villeneuve, 2010)
10. Beginners (Οι πρωτάρηδες, Mike Mills, 2010)
11. The Girl with the Dragon Tattoo (David Fincher, 2011)
12. Life of Pi (Ang Lee, 2012)
13. Her (Δικός της, Spike Jonze, 2013)
14. Prisoners (Denis Villeneuve, 2013)
15. A Separation (Asghar Farhadi, 2013)
16. Boyhood (Richard Linklater, 2014)
17. Youth (Νιότη, Paolo Sorrentino, 2015)
18. Room (Lenny Abrahamson, 2015)
19. Nocturnal Animals (Νυκτόβια πλάσματα, Tom Ford, 2016)
20. Hell or High Water (Πάση θυσία, David Mackenzie, 2016)
21. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (Martin McDonagh, 2017)
22. The Irishman (Martin Scorsese, 2019)

Και η λίστα των "αναπληρωματικών":

• Animal Kingdom (Το χρίσμα, David Michod, 2010)
• Scott Pilgrim vs. the World (Edgar Wright, 2010)
• Take Shelter (Jeff Nichols, 2011)
• Poulet aux prunes (Κοτόπουλο με δαμάσκηνα, Vincent Paronnaud και Marjane Satrapi, 2011)
• La Piel que Habito (Το δέρμα που κατοικώ, Pedro Almodóvar, 2011)
• Moonrise Kingdom (Wes Anderson, 2012)
• Jagten (Το κυνήγι, Thomas Vinterberg, 2012)
• Gone Girl (Το κορίτσι που εξαφανίστηκε, David Fincher, 2014)
• The Revenant (Η επιστροφή, Alejandro Gonzalez Inarritu, 2015)
• Remember (Γράμμα από το παρελθόν, Atom Egoyan, 2015)
• Arrival (Denis Villeneuve, 2016)
• Fences (Denzel Washington, 2016)
• Blade Runner 2049 (Denis Villeneuve, 2017)
• The Post (Steven Spielberg, 2017)
• Under the Silver Lake (David Robert Mitchell, 2018)
• Joker (Todd Phillips, 2019)
• Gisaengchung (Parasite, Bong Joon Ho, 2019)

Books in films: Modesty Blaise στο Pulp Fiction

Ο Βίνσεντ Βέγκα (John Travolta) διαβάζει το κόμικ Modesty Blaise του Peter O'Donnell όταν συναντάει τον Μπουτς (Bruce Willis) για δεύτερη φορά στο Pulp Fiction.