Morgan: A Suitable Case for Treatment (Μόργκαν, ο τρελός εραστής)

Ο συνιδρυτής του free-cinema, τσέχος στην καταγωγή, Karel Reisz παρουσιάζει άλλη μια ταινία του βρετανικού νέου κύματος με τον μακροσκελή τίτλο Morgan: A Suitable Case for Treatment η οποία είναι ακριβώς αυτό το πράμα: ο πρωταγωνιστής Μόργκαν και η παιδιάστικη, ολίγον «σαλεμένη» αντιμετώπιση του διαζυγίου του και η επίσης τρελαμένη προσπάθειά του να μην ξαναπαντρευτεί η πρώην του. Είναι επίσης μεγάλος φαρσέρ, θαυμαστής του Καρλ Μαρξ και του Τρότσκι όπως επίσης και του... γορίλλα και του Κινγκ Κονγκ! Ο Reisz παραλληρίζει πανέξυπνα ανθρώπους και πιθήκους μέσα από σκηνές ντοκιμαντέρ, χώνει αμβόλιμα εικόνες από την δεύτερη ταινία Ταρζάν του Βαϊσμίλερ και μας βάζει να βλέπουμε συχνά οπτικοποιημένες τις φαντασιώσεις του πρωταγωνιστή! Την πρώην υποδύεται η γοητευτική Vanessa Redgrave, σε μια ερμηνεία που της απέφερε μια υποψηφιότητα για οσκαρ α' γυναικείου ρόλου, τη χρονιά που είχε επίσης συμμετοχές στο Blow Up και στο A Man for All Seasons. Ο David Warner ως Μόργκαν έγινε αμέσως διάσημος από αυτή την ταινία. Θυμίζει λίγο το Billy Liar, αλλά δεν έχει καθόλου την όποια σοβαρότητά του. Αυτό μπορείτε να το εκλάβετε θετικά.

The Rare Breed (Ράντσο Μπράβο)

Ταινία γουέστερν για όλη την οικογένεια. Με τον all-american πρωταγωνιστή James Stewart να βοηθάει δύο αγγλίδες γυναίκες, μάνα και κόρη, ώστε να μεταφέρουν μία αγγλική ράτσα αγελάδας σε ένα ράντσο στην αμερικανική ενδοχώρα για να αναμειχθεί με τις γηγενείς. Εξ ου και ο τίτλος The Rare Breed. Συμφεροντολόγος στην αρχή, θα βοηθήσει τις κυρίες μόνο για να βγάλει κέρδος. Στην πορεία, θα αρχίσει να νοιάζεται περισσότερο, κάτι για το οποίο ευθύνεται η γοητεία και ο τσαμπουκάς της μάνας που υποδύεται η γοητευτική Maureen O'Hara. Στο πρώτο μισό του έργου βλέπουμε την προσπάθεια αυτού του περίεργου τρίο να φτάσουν στο ράντσο, έχοντας να αντιμετωπίσουν την άγρια φύση αλλά και αρκετά κακοποιά στοιχεία. Στο δεύτερο μέρος, οι πρωταγωνιστές έχουν φτάσει στο ράντσο του σκοτσέζου ιδιοκτήτη (φανταστικός ο Brian Keith). Ο Stewart γουστάρει πλέον την αγγλίδα και πιστεύει στο όνειρό της. Αλλά καθώς κάθονται εκεί να περάσουν τον χειμώνα, σιγά-σιγά ο Keith αρχίζει να κορτάρει την O'Hara, ο μικρός γιος του σκοτσέζου την κόρη της αγγλίδας και ο Stewart μένει μόνος του. Ο χειμώνας είναι μεγάλος και η επιβίωση της αγγλικής αγελάδας φαντάζει πλέον σενάριο απίθανο. Αλλά η φύση ξέρει καλύτερα, το happy-end είναι εγγυημένο και εντελώς προβλεπόμενο. Με τον Andrew V. McLaglen στην καρέκλα του σκηνοθέτη (παλιά καραβάνα των γουέστερν) δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό.

Animal Kingdom (Το χρίσμα)

Με την τελευταία έκπληξη (από τις πολλές) που μας επιφύλασσε η αυστραλέζικη ταινία Animal Kingdom, πετάχτηκα από τη θέση μου και φώναξα «άντε γαμήσου»! Κάπως έτσι, λοιπόν, μπορούμε να θεωρήσουμε πετυχημένη τη δουλειά του νεόκοπου σκηνοθέτη David Michod. Μπήκαμε εντελώς στο κλίμα της οικογένειας που ζει στο δικό της παράνομο σύμπαν, κάτι σαν το βασίλειο των ζώων όπου κυριαρχεί ο πιο δυνατός. Για τον υπογράφοντα, μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, για την οποία θα έχετε διαβάσει ήδη δεξιά κι αριστερά.

A Night at the Roxbury

Το διάσημο σκετσάκι από την εκπομπή Saturday Night Live, που είχε τους Will Ferrell και Chris Kattan να παίρνουν τον καλεσμένο της εκπομπής σε μπαρότσαρκα υπό τους ήχους του "What is love?", μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με τους ίδιους στους πρωταγωνιστικούς ρόλους να προσπαθούν να μπουν σε ένα διάσημο κλαμπ και να «ρίξουν» γκόμενες. Αυτή είναι, εν ολίγοις, η υπόθεση αυτή της κάκιστης αμερικανικής κωμωδίας που λέγεται A Night at the Roxbury, διάρκειας μιας ώρας περίπου, που για αδιευκρίνιστους λόγους γουστάρουμε πολύ! Ίσως φταίει η 90's αισθητική, η τέκνο μουσική ή ακόμα και το νεαρό της ηλικίας του διάσημου πλέον κωμικού Ferrell. Θα μου πείτε ότι η ταινία έχει ανύπαρκτη υπόθεση, έχει χάλια ερμηνείες και γελοίους διαλόγους. Και μάλλον, θα έχετε δίκιο. Αλλά όλοι μας δεν έχουμε από μια (τουλάχιστον) κακή ταινία που γουστάρουμε κρυφά; Κυριολεκτικά, bad movie we love! Σινε-αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία;

Δείτε και το σκετσάκι με καλεσμένο τον Jim Carrey!

Iceman

Μετά την καλλιτεχνική επιτυχία του Πολέμου για τη φωτιά του Ζαν Ζακ Ανό με θέμα προϊστορικούς ανθρώπους, ήρθε η αμερικανική προσπάθεια να φέρουν έναν άνθρωπο του Νεάτερνταλ στο σήμερα. Πώς; Αφού τον βρήκαν καταψυγμένο κάπου στην Αρκτική, τον επανέφεραν στη ζωή! Το τοπίο θυμίζει το The Thing του Κάρπεντερ. Ακούγονται ουκ ολίγες επιστημονικές και ιατρικές αρλούμπες για να προσδώσουν αληθοφάνεια και να μας πείσουν(;) για την πετυχημένη... απόψυξη του επονομαζόμενου Iceman. Για να καταλήξουμε τελικά σε μια ανθρωπολογική εξέταση και μελέτη των διαφορών του προϊστορικού ανθρώπου. Ο εκπρόσωπος των επιστημόνων και πιο θαραλλέος για να έρθει σε επαφή είναι ο Timothy Hutton, σε άλλη μια αποτυχημένη εμπορικά ταινία, που πρόσθεσε άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της ανερχόμενης καριέρας του (άλλο ένα μεγάλο και τρανό παράδειγμα της κατάρας των Όσκαρ). Συμπρωταγωνιστούν πολλοί και διάφοροι με πιο γνωστούς τους David Strathairn, Danny Glover και την Lindsay Crouse με το χαρακτηριστικό «αγορέ» μαλλί (η «σύζυγος» του Treat Williams στο Prince of the city, πρωταγωνίστρια στο House of Games του Μάμετ μεταξύ άλλων). Το ρόλο του iceman είχε ο John Lone, γνωστός μετέπειτα από το ρόλο του ενήλικα Τελευταίου αυτοκράτορα του Μπερτολούτσι. Τη σκηνοθεσία αυτής της μέτριας ταινίας είχε αναλάβει ο Fred Schepisi, που οι επιτυχίες του ήταν μετρημένες, σε μια παραγωγή του Norman Jewison.

The Anderson Tapes (Η μεγάλη ληστεία της Νέας Υόρκης)

Διασκεδαστική, λίγο απλοϊκή περιπέτεια, αλλά με εκπληκτική σκηνοθεσία και κοφτό μοντάζ που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον σου καθ' όλη τη διάρκεια. The Anderson Tapes είναι οι κασέτες που παρακολουθούν παρανόμως οι αστυνομικοί τη μαφία και το οργανωμένο έγκλημα. Μόνο που μέσα σ'αυτές θα εμπλακεί το όνομα Anderson. Πρόκειται για τον Sean Connery που υποδύεται έναν άρτι αποφυλακισμένο που ετοιμάζει τη ληστεία της χρονιάς. Έτσι, βρίσκει ο Sidney Lumet την ευκαιρία να διηγηθεί την ιστορία εντελώς απρόβελτα, βάζοντας εμβόλιμα σκηνές από τις μελλοντικές ανακρίσεις προωθώντας ακόμα καλύτερα την πλοκή. Έρχεται το απότομο τέλος και ξεχνιέται σχεδόν αμέσως. Δείτε την ως είναι, δηλαδή μια απλή περιπέτεια. Δείτε επίσης το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Christopher Walken και τον Martin Balsam σε απίστευτα διασκεδαστικό «κουνιστό» ρόλο! Δώστε προσοχή και στην ηλεκτρονική μουσική του Quincy Jones, που σε σημεία είναι εκνευριστική! Όσοι επίσης ενδιαφέρονται για την ιστορία της τεχνολογικής εξέλιξης, θα βρουν εδώ αρκετή «προϊστορική» τεχνολογία... αιχμής, για τότε!

The Outlaw (Η παράνομος)

Γυρίστηκε το 1939, κυκλοφόρησε όμως τέσσερα χρόνια μετά. Είναι η ταινία που μάθαμε περισσότερα γι'αυτήν μέσα από τη βιογραφική ταινία Aviator του Σκορσέζε. Ο εκατομμυριούχος Howard Hughes αποφάσισε να φτιάξει ένα διαφορετικό γουέστερν, για την ακρίβεια το δικό του γουέστερν. Σκοπός του ήταν μάλλον το The Outlaw να πάει κόντρα σε όλους τους κανόνες της εποχής, κινηματογραφικούς ή μη και κόντρα στη λογοκρισία. Μια λογοκρισία που μπορεί επιφανειακά να πήγε κόντρα στο στήθος της Jane Russell, στην ουσία όμως δεν της άρεσε η ταινία για έναν και απλό λόγο: την αδιαφορία προς το γυναικείο φύλο! Καθώς από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Billy the kid μαλώνει με τον Doc Holliday για την κυριότητα ενός αλόγου και όχι για τα... μάτια της Τζέιν Ράσελ, την οποία θεωρούν μάλλον δεδομένη! Στην ιστορία ανακατεύεται και ο Pat Garrett και αυτό το... τουρλού ανακάτεμα μπλέκεται σε διάφορες περιπέτειες, γράφοντας έναν διαφορετικό επίλογο απ'αυτόν που έχει αφήσει η ιστορία και οι θρύλοι της Άγριας Δύσης. Κωμική ως επί τω πλείστον, με την τεστοστερόνη να ξεχειλίζει σε κάθε πλάνο, σε αντίθεση με την υπερβολική διαφήμιση του ερωτισμού της Ράσελ, με αρκετά στατική σκηνοθεσία και προπολεμική αντίληψη, καθώς τα γυρίσματα είχαν τελειώσει από το '41 αλλά δεν προβλήθηκε στις αίθουσες παρά δύο χρόνια μετά, όπως προείπαμε. Θα την κατατάσσαμε στην κατηγορία για σινε-ιστορικούς και μόνο...

The Sheepman (Η κοιλάδα των κεραυνών)

Να πούμε, κατ' αρχάς, για τον ελληνικό τίτλο: όχι κεραυνός, ούτε μια μπόρα, ούτε μια σταγόνα βροχής δεν πέφτει σε όλη τη διάρκεια του έργου. Καλά, πλάκα κάνω αφού οι τότε μεταφραστές θέλανε να δώσουνε μια νότα κινδύνου στην ταινία που στα αγγλικά έχει τον απλό τίτλο The Sheepman, δηλαδή ο... προβατάης! Πρόκειται για τον πεισματάρη, με απίστευτη αυτοπεποίθηση Glenn Ford που πηγαίνει σε μια περιοχή αγελαδάρηδων με σκοπό να βοσκήσει τα πρόβατά του, κόντρα σε κάθε λογική. Το πρώτο 15λεπτο του έργου, στο οποίο σκάει μύτη ως ξένος στην πόλη και την αναστατώνει με το πέρασμά του, αποτελεί μία από τις καλύτερες εισαγωγές σε κωμική ταινία που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Γιατί περί τούτο πρόκειται, για κωμωδία με περιτύλιγμα γουέστερν, κάτι που ο παλαίμαχος σκηνοθέτης George Marshall ήξερε καλά να φτιάχνει, αν θυμηθούμε και το προπολεμικό Destry Rides Again. Και τι βλέπουμε; Ανατροπές σε όλα τα κλισέ του είδους, καλογραμμένους διαλόγους, τον απαραίτητο γυναικείο χαρακτήρα με τη μορφή (και τη φωνή!) της Shirley MacLaine που απλά ανεβάζει πόντους, έξυπνες ατάκες, όλα αυτά μαζί με την ενδιαφέρουσα πλοκή που κρατάει τη βία για το τέλος, παρουσιάζοντάς την απλά και ρεαλιστικά, χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις. Ακόμα και η Ακαδημία το πρόσεξε και γι'αυτό της έδωσε υποψηφιότητα για όσκαρ σεναρίου. Στο ρόλο του «συνταγματάρχη», του κακού της υπόθεσης, βρίσκουμε τον νεαρότατο Leslie Nielsen... χωρίς άσπρα μαλλιά, φυσικά. Το παράλογο της ταινίας, λοιπόν, το αφελές αλλά και έξυπνο ταυτόχρονα χιούμορ της, κάνουν την ταινία παραπάνω από γοητευτική. Μπορεί να υπερβάλλω λίγο, αλλά δεν πειράζει. Καλοκαίρι είναι, απολαύστε άφοβα μια παραπάνω από διασκεδαστική ταινία με δύο μεγάλους σταρ.

The Wolfman

Με μια μικρή παλιομοδίτικη αισθητική, σκοτεινή ατμόσφαιρα, αναμνήσεις από τις κλασικές επιτυχίες της Hammer, η ταινία The Wolfman κέρδισε τις εντυπώσεις μας για αυτούς και για άλλους ακόμα λόγους. Ο κυριότερος όμως ήταν το ότι ευχαριστηθήκαμε μια ταινία τρόμου (με κλασική αφήγηση και ολίγον προβλέψιμη εξέλιξη) μετά από πολύ-πολύ καιρό. Η ταινία που κάνει τη διαφορά μέσα στο συφερτό των κυκλοφοριών τύπου Twilight και Κοκκινοσκουφίτσας. Προσθέστε και την επιστροφή μετά από ένα αισθητό διάστημα απουσίας δύο αγαπημένων ηθοποιών όπως είναι ο Benicio del Toro και ο Hugo Weaving, και έχετε μια ενδιαφέρουσα ταινία τρόμου. Στους υπόλοιπους ρόλους ο Anthony Hopkins (που όσο γερνάει εμφανίζεται σε ό,τι έργο του προτείνουν;) και η Emily Blunt (που σιγά-σιγά παίρνει όλο και μεγαλύτερους ρόλους).

The Adjustment Bureau (Οι ρυθμιστές)

Μοντέρνα ταινία φαντασίας, η οποία «με κέρδισε», κατ' αρχάς, επειδή δεν στηριζόταν σε σκηνικά και εφέ. Προσθέστε και το πάντα γοητευτικό στοιχείο του «πεπρωμένο φυγείν αδύνατο», τη σύγκρουση του «τι θέλω» με το «τι πρέπει», βάλτε στο μείγμα μια δόση ρομάντζου και έχετε ένα ευπρόσωπο εργάκι. Κατά δεύτερο λόγο, όμως, το The Adjustment Bureau δεν θα μείνει στην ιστορία επειδή οι βαθύτερες αναλύσεις του είναι αρκετά... παιδικές. Στα χέρια ενός Alex Proyas, π.χ., θα μπορούσε ίσως να πάρει μια πιο σκοτεινή τροπή, αλλά τότε μπορεί να λέγαμε ότι μοιάζει αρκετά με το Dark City. Τελευταία, όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι οι σεναριογράφοι έχουν ξεμείνει από ιδέες και οι σκηνοθέτες από έμπνευση. Οι κινηματογραφικές μεταφορές των (ανεξάντλητων;) ιστοριών του Philip Dick φαίνεται ότι δεν έχουν (και δεν θα έχουν) τελειωμό. Δείτε το ως έχει: ένα απλό, αγνό θρίλερ φαντασίας.

Arsene Lupin

Ο παππούς της Drew Barrymore μαζί με τον αδερφό του, οι John και Lionel δηλαδή, διάσημοι ηθοποιοί της εποχής του '20 και του '30, εμφανίστηκαν μαζί σε λίγα έργα. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ήταν το Arsene Lupin. Δηλαδή για τον φανταστικό, κοσμοπολίτη κακοποιό που το όνομά του έγινε διάσημο μέσα από τις σελίδες των αστυνομικών μυθιστορημάτων του γάλλου Maurice Leblanc. Ο ένας αστυνομικός (Lionel) προσπαθεί με έξυπνο τρόπο να συλλάβει επαυτοφώρο τον Arsene Lupin που δεν έχει δει ποτέ του, αλλά πιστεύει ακράδαντα ότι είναι ο κόμης που υποδύεται ο αδερφός του, ο John. Χαλαρών ρυθμών εργάκι, η δράση είναι αρκετά υποτονική, έχει ενδιαφέρον το παιχνίδι γάτας και ποντικιού μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, το ρομαντικό κομμάτι είναι λίγο βαρετό, η ληστεία της Μόνα Λίζα στο Λούβρο ενδιαφέρουσα αλλά και αρκετά παλιομοδίτικη, στο σύνολό της μια μέτρια, αλλά όχι αδιάφορη ταινία. Συνέβαλε σ'αυτό και το καλούτσικο τέλος που μου θύμησε κάτι μεταξύ 3:10 to Yuma αλλά και το πιο πρόσφατο (της δεκαετίας του '90 εννοώ) και γεμάτο υπονοούμενα Out of Sight.

Pit and the Pendulum

Η δεύτερη σειρά ταινιών του Roger Corman με τον Vincent Price που ήταν, όχι βασισμένες, αλλά επηρεασμένες από τα έργα του Edgar Allan Poe. Το μεσαιωνικό βασανιστήριο του τίτλου Pit and the Pendulum εμφανίζεται μόνο στην τελική σκηνή της κορύφωσης στο τέλος, ενώ το υπόλοιπο έργο είναι βγαλμένο από τη φαντασία του Richard Matheson. Στο οποίο ο Price δεν μπορεί να αντέξει το χαμό της γυναίκας του, έχει κάποιες υπόνοιες ότι τον περιτριγυρίζει το φάντασμά της, έχει και κάποια παιδικά τραύματα, οπότε οδηγείται σταδιακά στην παράνοια. Η αδερφή του, ο κουνιάδος του και ο γιατρός του είναι μάρτυρες στην πορεία του προς την τρέλα, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Ή μήπως δεν θέλουν; Επειδή ο γιατρός συμπεριφέρεται αρκετά ύποπτα...

Έχουμε ξανα-αναλύσει το θέμα Roger Corman και Edgar Allan Poe, οπότε δεν θα το γράψουμε κι εδώ. Πατήστε τις ετικέτες για να περιηγηθείτε σε αντίστοιχες αναρτήσεις. Το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι η τελική σεκάνς μέσα στο πηγάδι με το εκκρεμές ήταν εντυπωσιακά ανατριχιαστική και επηρέασε πλήθος δημιουργούς του genre τρόμος.

Lady for a Day (Κυρία για μια μέρα)

Το δραματικό στοιχείο του οικονομικού κραχ και της φτώχειας αποτελεί τη βάση του πρώτου μισού του έργου. Με μαεστρία, όμως, ο Κάπρα μάς μεταφέρει σε πιο κωμικά μονοπάτια στο υπόλοιπο μισό, βάζοντας έναν καλοκάγαθο γκάνγκστερ μαζί με τη συμμορία του να προσπαθούν να βοηθήσουν μια άστεγη ηλικιωμένη που πουλάει μήλα, γνωστή ως Apple-Annie, να γίνει... Lady for a Day. Κι όλα αυτά για να μην μάθει η κόρη της για τη φτώχεια της τώρα που επιστρέφει στην Αμερική μαζί με τον μέλλοντα σύζυγό της. Στο περίεργο αυτό θέατρο του παραλόγου θα μπλεχτεί όλη η συμμορία, οι αστυνομικοί αλλά και οι ανώτεροι αξιωματούχοι της πόλης. Ταινία γεμάτη με το χαρακτηριστικό ουμανιστικό πνεύμα του Κάπρα, από την αρχή μέχρι το λυτρωτικό για την Apple-Annie τέλος. Επειδή στο κινηματογραφικό σύμπαν του Κάπρα, τα ανθρώπινα θαύματα μπορούν να συμβούν. Αποτέλεσε την πρώτη πολύ μεγάλη επιτυχία του σκηνοθέτη, του έδωσε την πρώτη υποψηφιότητα για το όσκαρ σκηνοθεσίας (μαζί με άλλες τρεις για καλύτερη ταινία, α' γυναικείου και σεναρίου), θέτοντας τη βάση για τις επόμενες υποψηφιότητες και τις τρεις σκηνοθετικές οσκαρικές βραβεύσεις μέσα στη δεκαετία του '30! Και, φυσικά, έκανε την Columbia μεγάλο στούντιο.

Από τις καλές ταινίες της χρονιάς της και μάλλον η αγαπημένη του Κάπρα, που τη γύρισε και σε ριμέικ ο ίδιος το 1961 με τίτλο Pocketful of miracles με τη Μπέτι Ντέιβις και τον Γκλεν Φορντ στους βασικούς ρόλους. Οι λάτρεις του παλιού ελληνικού κινηματογράφου θα θυμηθούν, επίσης, ότι η "Θεία μου η χίπισσα" με τη Ρένα Βλαχοπούλου είναι πιστή αντιγραφή του έργου. Εντάξει, αν εξαιρέσουμε το μιούζικαλ και τους χίπιδες!

The Spiral Road (Ο αμαρτωλός των νότιων θαλασσών)

Μέσα στην ίδια χρονιά που μας έδωσε ο Robert Mulligan το πιο γνωστό του έργο To kill a mockingbird, σκηνοθέτησε άλλη μια ταινία κι αυτή βασισμένη σε γνωστό βιβλίο. Ήταν το The Spiral Road, μια επική ιστορία του πραγματιστή, άθεου γιατρού Rock Hudson, που βάζει το καθήκον πάνω κι απ'τη γυναίκα του Gena Rowlands (σε μια από τις πρώτες της κινηματογραφικές εμφανίσεις), και που μέσα στις ζούγκλες της Ινδονησίας τελικά θα αγαπήσει το Θεό. Σκηνοθέτης και ηθοποιός ξανασυνεργάζονται ένα χρόνο μετά το κωμικό Come September. Συμπρωταγωνιστής ο μεγάλος σε εκτόπισμα (ερμηνείας αλλά και βάρους) ηθοποιός Burl Ives που ξεχωρίζει και ενίοτε κλέβει την παράσταση. Μετά τα μελοδράματα του Ντάγκλας Σερκ, μπορείτε να δείτε τον Rock Hudson σε άλλη μια δραματική ταινία με αξιώσεις. Μια μεταφορά ενός βιβλίου στη μεγάλη οθόνη έχει πάντα κάποια μειονεκτήματα και η μεγάλη διάρκεια αυτής εδώ της ταινίας μπορεί να σας αποθαρρύνουν, αλλά τελικά είναι ένα ενδιαφέρον έργο που δεν το βαριέσαι εύκολα.

The Geisha Boy (Ο Τζέρι Λιούις ταχυδακτυλουργός)

Δύο χρόνια μετά τον επαγγελματικό του χωρισμό από τον Dean Martin, ο Τζέρι Λιούις ακόμα έψαχνε για ιδέες που θα έφτιαχαν μια καλή κωμική ταινία. Μέσα στη μη-πρωτοτυπία της τότε εποχής του, το παίζει ταχυδακτυλουργός που πηγαίνει στην Ιαπωνία να διασκεδάσει τους αμερικανούς στρατιώτες, βάζει κι ένα ορφανό παιδάκι στο «παιχνίδι» για να μας συγκινήσει, όπως και ένα χαριτωμένο λαγουδάκι με... απίστευτες ικανότητες. Όπως είπε όμως κι ο W.C. Fields, μην παίζεις ποτέ κόντρα σε παιδιά ή ζώα, επειδή θα κλέψουν την παράσταση. Συμπληρώστε και τα ανεπιτυχή ως επί τω πλείστον αστεία της ταινίας (με εξαίρεση ένα-δυο σουρεαλιστικά¹ που πάντα μας αρέσουν), το αποτέλεσμα είναι αρκετά άνισο και στο σύνολό του μετριότατο. Εν τέλη, το The Geisha Boy απευθύνεται αποκλειστικά στους θαυμαστές του κυρίου Λιούις.

¹Η γέφυρα του ποταμού Κβάι, φερ'ειπείν!