Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

The Outrage (Ο βιασμός)

Μια ταινία που έψαχνα εδώ και πολύ καιρό να δω για διάφορους λόγους: α) στη σκηνοθεσία βρίσκουμε τον πολύ καλό Martin Ritt, σε άλλη μια συνεργασία με τον φωτογράφο James Wong Howe, β) το πολύ καλό καστ με τον Paul Newman (για άλλη μια φορά σε ταινία του Ritt), την Claire Bloom, τον Laurence Harvey και τον παλαίμαχο Edward G. Robinson και γ) (και το κυριότερο) το ότι αποτελεί το αμερικάνικο ριμέικ του κλασικού Rashomon του Kurosawa. Οπότε καταλαβαίνετε ποια είναι η ιστορία εδώ πάνω-κάτω.

Το ζευγάρι των Fay και Michael Kanin μετέφεραν την ιστορία του Ρασομόν στο θεατρικό σανίδι. Το σκηνικό εδώ μεταφέρεται στην άγρια δύση και οι πρωταγωνιστές μας είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που πηγαίνει να βρει την τύχη του στη Δύση και ένας μεξικανός κακοποιός. Πρωτοπαίχτηκε στο Broadway το '59 με το παντρεμένο ζευγάρι εκείνη την εποχή των Rod Steiger και Claire Bloom. Το 1960 είχε γυριστεί επίσης η διασκευή των «Επτά Σαμουράι» του Κουροσάβα στο «Και οι επτά ήταν υπέροχοι» και το '64 ετοιμαζόταν το «Για μια χούφτα δολάρια» που ήταν βασισμένο στο «Γιοζίμπο» του Κουροσάβα επίσης. Έτσι οι συγγραφείς γράψανε και το κινηματογραφικό σενάριο της ταινίας The Outrage. Το αποτέλεσμα είναι μια πολύ καλή ταινία που όμως θυμίζει έντονα το ορίτζιναλ έργο και οι συγκρίσεις φυσικά δεν είναι υπέρ του. Ξεχωρίζει πάντως για τη «σαλεμένη» ερμηνεία του Newman ως μεξικανός κακοποιός (με ένα βαψιματάκι παραπάνω από τους άλλους) και τις ελεύθερες αναφορές στο σεξ που παλιότερα έλεγες με υπονοούμενα. Να σημειώσουμε επίσης τη συμμετοχή του νεαρότατου και αγνώριστου William Shatner στο ρόλο του ιερέα που αφηγείται τις τρεις ιστορίες, λίγα χρόνια πριν ξεκινήσει τα διαστημικά ταξίδια ως James T. Kirk.

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

9

Το 2005 κυκλοφόρησε το animation με τον τίτλο 9, το οποίο ήταν υποψήφιο για όσκαρ καλύτερου animation μικρού μήκους. Μπορεί εσείς να ξέρετε την καινούρια εκδοχή του 2009, που αποτελεί το ριμέικ αυτού σε εκδοχή μεγάλου μήκους από τον ίδιο δημιουργό, τον Shane Acker.

The Scapegoat (Ο εντιμότατος κύριος με τη διπλή ζωή)

Ο βρετανός σκηνοθέτης Robert Hamer με τη σύντομη καριέρα (απεβίωσε 52 χρονών) ξανασυνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον Alec Guinness σε μια ενδιαφέρουσα ταινία. Και πώς να μην είναι, αφού ο μεσιέ Guinness υποδύεται διπλό ρόλο. Απ'τη μια είναι ένας βρετανός δάσκαλος που πηγαίνει για διακοπές στο Παρίσι και εκεί συναντά έναν γάλλο αριστοκράτη που είναι ολόιδιος! Ο σωσίας του τον ποτίζει γερά και μετά εξαφανίζεται παίρνοντας τα ρούχα του άλλου και αφήνοντας τα δικά του. Με το έτσι θέλω, ο άγγλος παίρνει τη θέση του πλουσίου και όσο κι αν προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους γύρω του, κανείς δεν τον πιστεύει. Σιγά-σιγά όμως θα δεχτεί τη νέα του ζωή και θα προσπαθήσει να διορθώσει (με αρκετή επιτυχία) τα στραβά της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής του γάλλου. Η συνέχεια επιφυλάσσει μια ανατροπή που θα δείξει στον πρωταγωνιστή μας ποιο ήταν πραγματικά το σχέδιο του γάλλου σωσία.

Η ταινία The Scapegoat κυκλοφόρησε το 1959 και ήταν βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Δάφνης Ντε Μοριέ, ξέρετε, της συγγραφέα που τα βιβλία της «Ρεβέκκα» και «Τα πουλιά» έκανε ταινίες ο Χίτσκοκ. Αυτό πώς του ξέφυγε δεν γνωρίζουμε. Το σενάριο επιμελήθηκε και ο γνωστός συγγραφέας Gore Vidal. Η ταινία παρακολουθείται ευχάριστα καθώς σου δίνει άλλη μια ευκαιρία να δεις τον έξοχο Alec Guinness αλλά και να σκεφτείς τι θα έκανες εσύ αν βρισκόσουν στη θέση του. Σε μικρό ρόλο η Bette Davis, την εποχή που άρχισε να συμμετέχει σε όλο και λιγότερες παραγωγές.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

A Tale of Two Cities

Το διάσημο βιβλίο του Charles Dickens για τις περιπέτειες άγγλων και γάλλων γύρω από τη Γαλλική Επανάσταση μεταφέρθηκε ουκ ολίγες φορές στον κινηματογράφο. Αυτή που παρακολουθήσαμε εμείς ήταν η βρετανική παραγωγή A Tale of Two Cities του 1958, 99 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ομότιτλου μυθιστορήματος. Ο ελληνικός τίτλος ήταν «Για την αγάπη σου στη λαιμητόμο» και βλέπουμε πώς θέλανε να διαφημίσουνε τότε το έργο, σαν άλλο ένα μελόδραμα της εποχής. Ξεχωρίζει η ταινία για τη ρομαντική αναπαράσταση της εποχής με τον Dirk Bogarde να αποπνέει κύρος φυσικά στο ρόλο τού Σίντνεϊ Κάρτον, του βασικού χαρακτήρα του έργου που μπλέκεται διακριτικά στις περιπέτειες του ερωτευμένου ζευγαριού, της ορφανής γαλλίδας Μανέτ που μεγάλωσε στο Λονδίνο και του αριστοκράτη Νταρνέ που αποκύρηξε τον τίτλο του και αυτοεξορίστηκε στην Αγγλία. Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι για την πλοκή του έργου, καθώς το έργο του Ντίκενς είναι πασίγνωστο. Αρκεί να αναφέρουμε μόνο ότι η ταινία δεν έδωσε μεγάλη βαρύτητα στο λαό της Γαλλίας που μοχθούσε και μάτωνε για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά μας παρουσίασε τα πράματα κάπως επιφανειακά. Σε μικρό ρόλο ο Christopher Lee ως γάλλος αριστοκράτης δίνει μια ολιγόλεπτη αλλά αξέχαστη ερμηνεία. Εν συνόλω, η ταινία παρακολουθείται ακόμα και σήμερα αρκετά άνετα και αποτελεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία, για όσους δεν το ξέρουν, να έρθουν σε γνωριμία με το συγκεκριμένο έργο του Ντίκενς.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Where the Wild Things Are

Όχι η καινούρια ταινία του Spike Jonze, αλλά το ομώνυμο animation του 1973, επίσης βασισμένου στο ομότιτλο εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο του Maurice Sendak. Το animation σκηνοθετήθηκε από τον Gene Deitch.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

The Thin Man

The murderer is right in this room. Sitting at this table. You may serve the fish.

Η b-movie ταινία του 1934 που γυρίστηκε σε δύο μόλις βδομάδες, έγινε μεγάλη επιτυχία και η MGM, εταιρεία παραγωγής της, προχώρησε σε πέντε συνέχειες. Η ταινία The Thin Man βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Dashiel Hammett και αποτελεί ένα καλοφτιαγμένο μείγμα ταινίας μυστηρίου και κωμωδίας. Σ' αυτήν την πρώτη ταινία της σειράς παρελαύνουν πάμπολλοι χαρακτήρες και μετά το αρχικό εικοσάλεπτο των πρώτων γνωριμιών επικεντρώνεται ο σκηνοθέτης στον ντετέκτιβ σε απόσυρση (και πάντα με ένα ποτήρι αλκοόλ στο χέρι) Nick Charles, τη σικάτη σύζυγό του Nora και το φοβιτσιάρικο φοξ-τεριέ τους με το όνομα Άστα. Ο άνθρωπος σκιά του τίτλου είναι ένας εξαφανισμένος επιστήμονας που είναι ύποπτος για τρεις φόνους. Μετά την επιτυχία της ταινίας όμως, ο τίτλος καθιερώθηκε και αναφερόταν στον ντετέκτιβ. Πέρα από τις έξι ταινίες της σειράς, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των William Powell και Myrna Loy έπαιξε σε άλλες δέκα ταινίες μαζί! Η χημεία τους είναι απίστευτα γοητευτική, οι ατάκες που πετάει ο ένας στον άλλο κωμικά φαρμακερές. Αυτή η χημεία τους στη μεγάλη οθόνη, το γκλαμουράτο ζευγάρι που λύνει τα μυστήρια έκανε διάσημη την ταινία. Διότι, χώρις όλα τα παραπάνω, η στατική σκηνοθεσία και οι τραβηγμένοι απ'τα μαλλιά χαρακτήρες θα μπορούσαν να σας ξενερώσουν. Πάντως, το ότι εκείνη την εποχή είχαν ήδη κυκλοφορήσει τα πρώτα τεύχη του Τεν-Τεν με τον Μιλού (ίδιας ράτσας), μας βάζει σε σκέψεις. Για την ίδια ταινία διαβάστε και στον dunno.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Room at the Top (Ο ανεμοστρόβιλος των παθών)

Όπου Τοπ, είναι η αριστοκρατική περιοχή της πόλης στην οποία εκτυλίσσεται η ταινία μας. Κάτι σαν την Εκάλη. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας απλός δημόσιος υπάλληλος στο δημαρχείο και έχει όνειρα να κατακτήσει την νεαρή κόρη του πλούσιου μεγαλοβιομηχάνου της περιοχής. Θα γραφτεί στη θεατρική ομάδα της πόλης που συμμετέχει και η νεαρά και θα γνωριστεί με διάφορα άτομα, μεταξύ των οποίων μια ώριμη γυναίκα γαλλικής καταγωγής. Ενώ θα προσπαθεί ανεπιτυχώς να ρίξει τη μικρή, η οποία έχει και έναν αχώνευτο πλούσιο συνοδό που δεν την αφήνει στιγμή από κοντά της, θα έρθει πιο κοντά με τη γαλλίδα γυναίκα που ο σύζυγός της λείπει συνέχεια για γκομενοδουλειές. Όταν καταφέρει και τουμπάρει τη μικρή, τα πράματα θα περιπλακούν καθώς ο πρωταγωνιστής μας δεν θα ξέρει τι να διαλέξει, τον σαρκικό (και όχι μόνο) έρωτα με τη μεγάλη ή τα πλούτη της μικρής. Δύο πόρτες έχει η ζωή και ο ήρωας θα βρεθεί μπροστά σε δίλημμα. Θαυμάσια αγγλική ταινία του 1959 με τον Laurence Harvey να δίνει μια δυναμική ερμηνεία και την Simone Signoret να είναι για άλλη μια φορά σπαρακτικά υπέροχη. Ο ανεμοστρόβιλος των παθών σκηνοθετήθηκε από τον Jack Clayton, ο οποίος μας παρουσίασε αρκετά ρεαλιστικά το περιβάλλον της μικρής βιομηχανικής πόλης και αποτέλεσε την πρώτη αγγλική ταινία στην οποία γίνεται κανονική αναφορά για τη σεξουαλική πράξη. Ήταν υποψήφια για έξι βασικά όσκαρ (ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και τριών για ηθοποιούς) και κέρδισε αυτά του σεναρίου και του α' γυναικείου ρόλου για τη Simone Signoret. Η οποία είχε κερδίσει και το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ των Καννών.

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Southern Comfort (Ανθρωποκυνηγοί)

Ο Walter Hill ολοκληρώνει την έμμεση τριλογία του για ομάδες ανθρώπων που βρίσκονται σε ξένο και εχθρικό περιβάλλον (οι οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν με νύχια και με δόντια) με την ταινία του 1981 Southern Comfort. Οι άλλες δύο, όπως είχαμε δει, ήταν Οι μαχητές και η Long Riders. Ειδικά αυτή η ταινία θυμίζει αρκετά τους Warriors, και μαζί κι οι δυο αυτές θυμίζουν την ιστορία «Κύρου Ανάβασις» του Ξενοφώντα, όπου και κει μια ελληνική στρατιωτική ομάδα (οι Μύριοι) προσπαθούσε να βρει το δρόμο της επιστροφής στα βάθη της Μικράς Ασίας. Έτσι και δω έχουμε μια ομάδα πολιτών που συμμετέχουν στην Εθνοφυλακή και για να περάσουν το σαββατοκύριακό τους φόρεσαν τα χακί, πήραν τα άσφαιρά τους και μπήκαν μέσα στους βάλτους της Λουιζιάνα. Μετά όμως από μια παρεξήγηση με τους ντόπιους κεϊτζούν, θα σκοτωθεί ο λοχίας τους και θα βρεθούν κυνηγημένοι σε έναν εχθρικό τόπο γεμάτο βάλτους, μη μπορώντας να βρούνε την... έξοδο κινδύνου! Δυναμική ταινία, μια μάτσο πολεμική ταινία θα την χαρακτηρίζαμε, με την τεστοστερόνη να ξεχειλίζει από τα μπατζάκια, μπιμουβάδικης αισθητικής, αλλά με πολύ καλή σκηνοθεσία από τον γνώστη του είδους Walter Hill. Κατά βάθος, οι δημιουργοί ήθελαν να κάνουν ένα σχόλιο για την αμερικανική εισβολή στο Βιετνάμ. Από αισθητικής άποψης, θα σας φέρει στο μυαλό το Deliverance, γνωστό και ως «Όταν ξέσπασε η βία». Και σημειώστε ότι για τον ειρωνικό τίτλο της... νότιας φιλοξενίας, οι παραγωγοί πήραν το OK από την εταιρεία που παράγει το ομότιτλο αλκοολούχο ποτό.

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Mouchette

Η καημένη η Μουσέτ είναι μια μια κοπέλα στην εφηβεία, που ζει σ' ένα χωριό της γαλλικής επαρχίας και τραβάει τα πάνδεινα προσπαθώντας να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της. Όταν έχει διαθέσιμο χρόνο δουλεύει και στο μικρό καφέ του χωριού. Οι συμμαθητές της την κοροϊδεύουν και οι συγχωριανοί την περιφρονούν. Ο αδερφός και ο πατέρας της μοιάζουν σα να αδιαφορούν τελείως για ό,τι συμβαίνει σπίτι τους. Ένας λαθροκυνηγός και ο δασοφύλακας θα μαλώσουν για τα μάτια της ιδιοκτήτριας του καφέ και πάνω στον καυγά ο δεύτερος θα σκοτώσει τον πρώτο. Ο δασοφύλακας θα ζητήσει από τη Μουσέτ να υποστηρίξει το άλλοθί του, αλλά στη συνέχεια θα τη βιάσει!

Ρεαλιστική καταγραφή για την υποκρισία και τη διαφθορά σε ένα στενόμυαλο μικρόκοσμο, μέσα από την ιδιαίτερη ματιά και τη χαρακτηριστική σκηνοθετική λιτότητα που χαρακτηρίζει τον Robert Bresson. Αυτή η εκπληκτικά μελαγχολική δημιουργία του 1967 απευθύνεται αποκλειστικά σε σινεφίλ κοινό. Οι υπόλοιποι τολμηροί ας τη δούνε με δικό τους ρίσκο.

Beneath the Planet of the Apes

Η μεγάλη επιτυχία του πρώτου Πλανήτη των πιθήκων οδήγησε την εταιρεία στην άμεση δημιουργία της συνέχειάς της. Ο Charlton Heston δεν ήθελε να συμμετάσχει ιδιαίτερα και είχε ζητήσει από τους παραγωγούς να σκοτώσουν το χαρακτήρα του στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Η Επιστροφή στον πλανήτη των πιθήκων κυκλοφόρησε το 1970 και συνεχίζει ακριβώς από κει που τελείωσε η προηγούμενη. Ο αστροναύτης Taylor του Heston αφήνει τους πιθήκους και ανακαλύπτει την αλήθεια στην παραλία και στη συνέχεια εξαφανίζεται στην έρημο. Η ταινία μάς παρουσιάζει άλλον έναν επιζήσαντα αστροναύτη (που υποδύεται ένας άγνωστος ηθοποιός) και μαθαίνει και παθαίνει με τη σειρά του ο ίδιος τα ίδια που έπαθε και έμαθε ο Heston/Taylor στην ορίτζιναλ ταινία. Μετά από καμιά ώρα περιπετειών και συναντήσεων με γνωστά (σε εμάς) πρόσωπα, θα ξεφύγει από τους πιθήκους και θα βρει καταφύγιο σε υπόγειες σπηλιές. Εκεί θα ανακαλύψει την κατεστραμμένη Νέα Υόρκη κάτω από τη γη (εξ ου και ο αγγλικός τίτλος: beneath...) και θα πέσει πάνω στους επιζώντες ανθρώπους που έχουν τελειοποιήσει την επικοινωνία με το μυαλό και πιστεύουν στον ένα θεό, την ατομική βόμβα! Στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο της ταινίας θα εμφανιστεί τελικά ο Taylor και μαζί πλέον θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν την ενεργοποίηση της βόμβας από τους ανθρώπους εναντίον των πιθήκων. Χαμός έχει να γίνει, που λέτε, και γω αναρωτιέμαι, μετά από τέτοιο τέλος, τι σεναριακές ιδέες βρήκαν και φτιάξανε άλλες τρεις κινηματογραφικές συνέχειες. Η ταινία βλέπεται για απλή διασκέδαση, αν και θέλει να κάνει σχόλιο για την εποχή του ψυχρού πολέμου αλλά και το φανατισμό των εκκλησιών και των οπαδών τους. Φάση είχε και μια διαδήλωση κατά του πολέμου από ειρηνιστές πίθηκους(!) που μας θύμισε τις αντίστοιχες κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, που ήταν σε πλήρη εξέλιξη εκείνη την εποχή.

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

The Prime of Miss Jean Brodie

Τη χρονιά του 1969, η νεαρή (τότε) Maggie Smith υποδύεται την δις Τζιν Μπρόντι, μια «διαφορετική» δασκάλα σε ένα σκωτσέζικο σχολείο θηλέων και κερδίζει το όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Η ταινία The Prime of Miss Jean Brodie βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο της Muriel Spark, το οποίο είχε μεταφερθεί και στο σανίδι με επιτυχία την προηγούμενη χρονιά. Συμπυκνώνοντας την πλοκή και κάποιους χαρακτήρες, η ταινία επικεντρώνεται στη σχέση της δασκάλας με τέσσερις μαθήτριες που τις έχει υπό την προστασία της. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του '30 και η δις Μπρόντι δεν έχει καμία σχέση με τις δασκάλες της εποχής. Ζει με ιδανικά, απολαμβάνει τις τέχνες, τη ζωή, τον έρωτα, το φαγητό. Ειδικότερα, τις 4 προστατευόμενες τις παίρνει μαζί της σε εκπαιδευτικές εκδρομές ακόμα και τα σαββατοκύριακα και αυτές την έχουν σα θεά. Η Μπρόντι είχε μια... περιπέτεια με τον δάσκαλο της ζωγραφικής που είναι παντρεμένος με έξι παιδιά. Ενώ αυτός επιμένει, αυτή τον παραμερίζει, καταπιέζει το πάθος της και εστιάζει την προσοχή της στο δάσκαλο της μουσικής! Οι πολιτικές της πεποιθήσεις όμως θα είναι ακροδεξιές και θα ανακατέψει πολιτισμό και πολιτική, την ομορφιά της Ρώμης με το Μουσολίνι. Θα μπλέξει τα πράματα περισσότερο όταν περιγράψει στα κορίτσια πώς φαντάζεται το μέλλον τους, ελπίζοντας η όμορφη ξανθιά Jenny να γίνει η ερωμένη του ζωγράφου και η έξυπνη Sandy ο... ρουφιάνος της κυρίας. Η τελευταία δε θα το αφήσει έτσι και θα κάνει... την υπέρβαση. Από κει και έπειτα θα επέλθει η σύγκρουση.

Στο ρόλο της Sandy η νεαρή Pamela Franklin δίνει μια θαυμάσια ερμηνεία, συναγωνίζοντας στα ίσια τη Maggie Smith. Πολύ ωραίες σκηνές επίσης έχει η ταινία όταν η Smith συγκρούεται λεκτικά με τη διευθύντρια: η πρόοδος εναντίον του συντηρητισμού, η έξυπνη εναντίον της πονηρής. Στην σκηνοθεσία βρίσκουμε τον Ronald Neame, που είχε δουλέψει ως καμεραμάν στο Χίτσκοκ, φωτογράφος στους Powell/Pressburger και σεναριογράφος στον David Lean (με υποψηφιότητες για όσκαρ σεναρίου στη Σύντομη συνάντηση και Μεγάλες προσδοκίες). Για την παρούσα ταινία πάντως κλείνουμε λέγοντας: βλέπεται άνετα αλλά η διαφορά εποχής δεν σε βοηθάει να ταυτιστείς και έτσι χάνει πόντους.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Border Incident (Εμπόριο ανθρώπων)

«Εμπόριο ανθρώπων» λέει ο ελληνικός τίτλος και αυτό ακριβώς μάς παρουσιάζει η ταινία Border Incident παραγωγής 1949 από την MGM. Με μια... εγκυκλοπαιδική εισαγωγή, ο αφηγητής παρουσιάζει το εργατικό θέμα στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού: κάθε μέρα περνούν νόμιμα τα σύνορα εκατοντάδες εργάτες (κοινώς μπρασέρος) για να δουλέψουν στα χωράφια των αμερικανών μεγαλοκτηματιών. Όσοι δεν τα καταφέρνουν νόμιμα, βρίσκουν τον τρόπο και την αμερικάνικη χείρα βοηθείας ώστε να μπουν παράνομα και να δουλέψουν φυσικά παράνομα με χαμηλό κόστος στα χωράφια. Στην επιστροφή τους, θανατώνονται από Μεξικανούς κακοποιούς που τους κλέβουν και τα λίγα έσοδα που βγάλανε. Συστήνεται λοιπόν μια επιτροπή από αμερικανούς και μεξικανούς αξιωματούχους και αποφασίζουν να βάλουν δύο κρυφούς πράκτορες στο παιχνίδι των λαθρομεταναστών, έναν από κάθε πλευρά. Τον ένα υποδύεται ο μεξικανός ηθοποιός (με μεγάλη θητεία στο Χόλιγουντ) Ricardo Montalban και τον άλλο ο αμερικανός ηθοποιός George Murphy (που αργότερα εκλέχθηκε και γερουσιαστής για έξι χρόνια). Όλα αυτά στα πρώτα 5-10 λεπτά και αμέσως σκέφτεσαι ότι θα δεις κάποια βαρετή δραματική ταινία. Από κει και πέρα όμως η ταινία παίρνει το σκοτεινό δρόμο της και με οδηγό τον οξυδερκή σκηνοθέτη Anthony Mann παρακολουθούμε το σκληρό πρόσωπο της ζωής· την εκμετάλλευση (σχεδόν κακοποίηση) των αθώων μπρασέρος, το τι κάνει κάποιος για το εύκολο κέρδος, τους μηχανισμούς που έχουν στήσει γύρω από αυτό το παράνομο κύκλωμα. Κάποια στιγμή προς το τέλος, η αληθινή ταυτότητα του αμερικανού πράκτορα θα ανακαλυφθεί και θα βρει φρικτό θάνατο, πρωτοφανούς βιαιότητας για την εποχή που γυρίστηκε το έργο.

Κάποιος είπε ότι η ταινία δεν δείχνει το αληθινό πρόβλημα των συνόρων όπως το ξέρουμε σήμερα, με το λαθρεμπόριο λευκής σαρκός, ναρκωτικών και όπλων. Ότι η συνεργασία των αμερικανών αρχών με τις «αδιάφθορες» μεξικάνικες αποτελεί σκέτη φαντασία. Σίγουρα, αλλά πάλι αποτελεί μια πολύ τολμηρή ταινία για την εποχή της, με έξοχη φωτογραφία και δυναμική σκηνοθεσία που αξίζει να ανακαλύψετε.

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Midnight Mary (Το ρόδον του μεσονυχτίου)

Έχουμε δει αρκετές ταινίες για άνδρες που για διάφορους λόγους παίρνουν το στραβό δρόμο, ο οποίος φυσικά οδηγεί στη φυλακή. Το 1933 ο William Wellman παρουσίασε την ταινία Midnight Mary με πρωταγωνίστρια την Loretta Young και θέμα μια γυναίκα που βρίσκεται σε δύσκολη κοινωνικο-επαγγελματική θέση. Βρισκόμαστε στην εποχή πριν εφαρμοστεί ο κώδικας Χέιζ στο Χόλιγουντ οπότε ο Wellman παρουσιάζει χωρίς φόβο και πάθος την εποχή εκείνη· εποχή αβεβαιότητας μετά το οικονομικό κραχ, εποχή έντονων κοινωνικών και οικονομικών αντιθέσεων, εποχή στην οποία οι γυναίκες είχαν αρχίσει να ανεξαρτητοποιούνται και οι ατάκες γύρω από το σεξ και την ερωτική επιθυμία δεν ήταν ταμπού.

Η πρωταγωνίστρια βρίσκεται στο δικαστήριο και περιμένει την καταδίκη της. Αυτή αναπολεί το παρελθόν της και μεις μέσα από τα φλας-μπακ μαθαίνουμε την ιστορία της. Η κοπελιά θα βρεθεί από μικρή στα βάσανα, θα μπει σε αναμορφωτήριο και, έχοντας φτάσει σε αδιέξοδο, θα μπλέξει με μια παρέα εγκληματιών. Σε μια «επιχείρηση» θα γνωρίσει έναν πλούσιο πλεϊμπόι, ο οποίος θα τη γλυτώσει απο την αστυνομία. Θα θελήσει να προχωρήσει μπροστά και θα πιάσει δουλειά στην δικηγορική εταιρεία του ζεν-πρεμιέ. Και όταν προκύψει ο έρωτας, θα τη βρει η αστυνομία και θα τη συλλάβει. Στη συνέχεια θα εκτίσει την ποινή της χωρίς να καταδώσει τους πρώην συνεργάτες της, θα προσαφιστεί ότι κορόιδεψε τον νεαρό (ώστε αυτός να μην μπλέξει) και όταν βγει από τη φυλακή θα αναγκαστεί να επιστρέψει στο εγκληματικό παρελθόν. Τα μπλεξίματα συνεχίζονται και η ιστορία έχει ακόμα πολύ δρόμο, αλλά σκεφτείτε ότι όλα τελειώνουν σε 75 λεπτά. Αυτή η θαυμάσια οικονομία και οι ανατροπές σε αυτό το μελόδραμα μάς κράτησαν στη θέση μας. Ίσως βρείτε λίγο κλισέ την υπόθεση, ίσως οι ερμηνείες σάς φανούν υπερβολικές, αξίζει όμως να γνωρίσετε το Χόλιγουντ προ του κώδικα Χέιζ.

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Ο μπι-μουβάς Hellboy

Στις πολλές οθόνες που παρακολουθεί ταυτόχρονα ο κύριος Hellboy παίζονται πολλά b-movies. Στην παρακάτω σκηνή από το Νούμερο 2, στην κάτω οθόνη φαίνεται απόσπασμα του "Abbott and Costello Go to Mars", ή όπως τιτλοφορήθηκε στα ελληνικά «Άλλος για τον Άρη».

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Cattle Empire (Άνθρωποι με σιδερένια καρδιά)

Η ταινία ξεκινάει με το παρολίγον λιντσάρισμα του πρωταγωνιστή Joel McCrea. Τον σώζει τελευταία στιγμή ο μεγαλοκτήμονας της περιοχής, ο οποίος έμεινε τυφλός εξαιτίας του McCrea. Η ιστορία περιπλέκεται όταν αποφασίζει να τον κάνει αρχηγό της ομάδας που θα οδηγήσει το τελευταίο μεγάλο του κοπάδι για να το πάει για πούλημα. Με τα πολλά δέχεται, όπως δέχεται να ηγηθεί και το κοπάδι του αντιπάλου του τυφλού. Ο πρώτος που θα φτάσει στον προορισμό θα πλουτίσει, ενώ ο δεύτερος θα πάρει ένα μεγάλο τίποτα. Οι καουμπόιδες που θα μισθώσει το τυφλό αφεντικό θα είναι οι κάτοικοι της πόλης που ήθελαν να τον λιντσάρουν και τώρα θα αναγκαστούν να δουλέψουν κάτω από τις διαταγές του. Όλη αυτή η πίεση κάποια στιγμή θα εκτονωθεί με βίαια αποτελέσματα αλλά αυτό θα οδηγήσει στο να λάμψει η αλήθεια και να αποκατασταθεί το όνομα του πρωταγωνιστή.

Από τα καλούτσικα b-movie γουέστερν της εποχής αποτελεί η ταινία Cattle Empire και μία από τις πάμπολλες που γυρνούσε ο Joel McCrea τότε. Στην παρούσα αναμειγνύουμε κλασικά στερεότυπα της άγριας δύσης με λίγο μυστήριο για το παρελθόν του μοναχικού πρωταγωνιστή, ο οποίος φυσικά έχει αξίες και δεν είναι κάποιος ψωροπερήφανος. Ό,τι πρέπει για τους φίλους του είδους.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

The Big Knife (Άγγελοι με ματωμένα χέρια)

Ο Jack Palance δίνει μια μεγαλειώδη ερμηνεία υποδυόμενος τον πρώην διάσημο πυγμάχο Charles Castle και νυν σταρ του κινηματογράφου. Έχοντας μπουχτίσει όμως από το σύστημα θα προσπαθήσει να παραιτηθεί και να αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Το ίδιο το σύστημα όμως θα τον κρατήσει μέχρι να τον αποζυμήσει. Πιεσμένος από τους δημοσιογράφους που διψάνε για πιπεράτες ειδήσεις, από τη γυναίκα του που θέλει να τον εγκαταλείψει αλλά και από τους μεγαλοπαραγωγούς του Χόλιγουντ που δουλεύουν με γκανγκστερικούς νόμους, δεν θα αργήσει να «σπάσει» και να καταρρεύσει.

Η ταινία The Big Knife σκηνοθετήθηκε από τον Robert Aldrich στην αρχή της καριέρας του με μαεστρία, δίνοντας έμφαση στο προφίλ του πρωταγωνιστή και βάζοντάς μας βαθειά μέσα στην ψυχολογία του. Διαφημίστηκε ως μια film-noir ταινία, αλλά απογοήτευσε το κοινό της εποχής, διότι περίμενε κάτι διαφορετικό, και καταποντίστηκε στα ταμεία. Αν εξαιρέσουμε κάποιους διάλογους που τραβάνε λίγο παραπάνω από το κανονικό (βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό, γαρ), μπορείτε να απολαύσετε μια καυστική ματιά γύρω από τα παρασκήνια του Χόλιγουντ με τις χάρτινες υποσχέσεις και τα ψαλιδισμένα όνειρα. Μια μαύρη ταινία για τους ανθρώπους που έχουν ξεμείνει από επιλογές και φίλους. Πέρα από τον πρωταγωνιστή, ξεχωρίζει ο Rod Steiger (με ξανθιά, σχεδόν πλατινέ μαλλί) υποδυόμενος τον παραγωγό που δε δέχεται μύγα στο σπαθί του. Η ταινία κέρδισε το Αργυρό Λιοντάρι στο φεστιβάλ της Βενετίας εκείνη τη χρονιά. Ρίξτε και ματιά στο κείμενο του Αναχωρητή για την ίδια ταινία.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

The Big Trail

Η πρώτη μεγάλη ταινία γουέστερν που άφησε εποχή και επηρέασε ολόκληρο το είδος. Ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του John Wayne εν έτη 1930. Μόνο που έπρεπε να περάσουν άλλα 8-9 χρόνια με επιλογές σε b-movie ταινίες και μετά να γίνει σταρ πρώτου βεληνεκούς. Η ταινία The Big Trail μάς παρουσιάζει τους άποικους που ετοιμάζονται να κατακτήσουν την Άγρια Δύση. Ο Wayne υποδύεται τον ιχνηλάτη και φίλο των Ινδιάνων που θα βοηθήσει το καραβάνι να βρει το δρόμο του. Θα υπάρξουν όμως και οι καιροσκόποι και οι κακοποιοί που θα προσπαθήσουν να καρπωθούν σε βάρος του καραβανιού, θα υπάρξει ένα ειδύλλιο μεταξύ μιας νεαρής, ορφανής κοπελιάς με τον Wayne και πολλές περιπέτειες. Η παραγωγή ήταν πολύ μεγάλη αλλά ο σκηνοθέτης Raoul Walsh δεν είχε κανένα πρόβλημα, αφού ήταν μαθημένος σε τέτοια έργα από την εποχή του βωβού.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ταινίας είναι ότι κινηματογραφήθηκε σε δύο εκδοχές. Η πρώτη ήταν το κλασικό φορμά των 35mm και η δεύτερη εκδοχή γυρίστηκε με ένα πρωτοποριακό τότε widescreen σύστημα των 70mm που λεγόταν Fox Grandeur. Μ'αυτό το σύστημα γυρίστηκαν τέσσερις ταινίες και μόνο η αναφερθείσα διασώθηκε. Οι κινηματογραφικές αίθουσες έπρεπε να αγοράσουν ειδικά, καινούρια μηχανήματα που να υποστηρίζει το widescreen φιλμ, αλλά για οικονομικούς λόγους (θυμηθείτε ότι βρισκόμαστε λίγο μετά το Κραχ του '29) αυτό το σύστημα εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Μπορεί οι ερμηνείες της ταινίας να είναι χάρτινες και η πλοκή υποτυπώδης, ξεχωρίζει πάντως για αυτόν το τεχνολογικό λόγο, έχοντας αποτυπώσει δηλαδή εικόνες που δεν έβλεπες εκείνη την εποχή.

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Jungfrukällan (Η πηγή των παρθένων)

Ο Ingmar Bergman διασκευάζει μια μουσική μπαλάντα του 13ου αιώνα και φτιάχνει μια σκληρή, δραματική ταινία που θέτει ερωτήματα σε ηθικά ζητήματα και ψάχνει απαντήσεις για τη θρησκεία, την εκδίκηση και τη ζηλοφθονία. Στη μεσαιωνική Σουηδία, η κόρη ενός πλούσιου γαιοκτήμονα μαζί με τη νεαρή επίσης υπηρέτρια πηγαίνουν προς την εκκλησία που είναι πέρα απ'το δάσος. Σε κάποια φάση θα χωριστούν και η νεαρή κόρη θα συναντήσει δύο αγρότες με τον μικρό τους αδερφό. Αυτοί θα τη βιάσουν και στον πανικό τους θα τη σκοτώσουν. Στη συνέχεια όμως, χωρίς να γνωρίζουν, θα ζητήσουν καταφύγιο στο αγρόκτημα του πατέρα της δολοφονημένης. Αυτοί θα τους φιλοξενήσουν, αλλά όταν καταλάβει ο πατέρας Max von Sydow ότι σκότωσαν την κόρη τους, το λόγο θα έχει η μαχαίρα. Ο τίτλος της ταινίας, Η πηγή των παρθένων, θα έχει να κάνει με το τέλος της ταινίας. Κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και αποτέλεσε τη βάση για τη διάσημη horror ταινία του Wes Craven, το Last House on the Left.