Chronicle

Σε σενάριο του νεαρού Max Landis (ο γιος του γνωστού σκηνοθέτη John Landis) και σε σκηνοθεσία του επίσης νεαρού και άγνωστου σκηνοθέτη Josh Trank (ο οποίος θα μας απασχολήσει φέτος με την νέα του ταινία Capone), βλέπουμε την ιστορία τριών μαθητών Λυκείου που αποκτούν από άγνωστη αιτία υπερφυσικές και τηλεκινητικές δυνάμεις. Σε αντίθεση με τις "απλοϊκές" χολιγουντιανές συνταγές (λίγο κωμωδία, λίγο δράμα, πολλά εφέ κλπ), ο κ. Trank έχει βάλει τον πρωταγωνιστή να έχει μανία με την κάμερα και να θέλει να καταγράφει τη ζωή του συνέχεια. Έτσι παρακολουθεί τους ηθοποιούς με κάμερα στο χέρι, κάτι σαν ντοκιμαντέρ (βλ. Cloverfield). Κυρίως εστιάζει στους χαρακτήρες και βλέπουμε πόσο τους επηρεάζει αυτή η μετάλλαξη και πόσο θα τους αλλάξει τελικά ως χαρακτήρες, επειδή ο καθένας έχει και διαφορετικά βιώματα. Κάτι σαν χρονολόγιο προς την καταστροφή, αυτό είναι το Chronicle του τίτλου. Από τους νεαρούς πρωταγωνιστές, πιο γνωστός έγινε ο Michael B. Jordan (Creed, Black Panther κλπ), αλλά κάποιυ θα έχετε δει και τον κυρίως πρωταγωνιστή Dane DeHaan.

La Belle Epoque (Ραντεβού στο Μπελ Επόκ)

Σε ποια εποχή της ζωής σας θα θέλατε να γυρίσετε πίσω για να την ξαναζήσετε;

Κανονίστε ένα Ραντεβού στο Μπελ Επόκ με τους αγαπημένους Daniel Auteuil, Guillaume Canet και Fanny Ardant.

The Way Back

Λίγο μπάσκετ, πολύ αλκοόλ, κατεστραμμένοι χαρακτήρες, πολύ δράμα. Το The Way Back θα μείνει στην (σινε) ιστορία ως έναν από τα λίγα έργα που κυκλοφόρησαν λίγο πριν το lockdown. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά βλέπεται με ενδιαφέρον.

Midsommar (Μεσοκαλόκαιρο)

Η δεύτερη ταινία του νεαρού Άρι Άστερ, μετά το εντυπωσιακό Hereditary, που κυκλοφόρησε πέρυσι ήταν το Midsommar και όπως η προγενέστερη, έτσι κι αυτή είναι άλλη μία ταινία που σου σφίγγει το στομάχι. Βαριά ταινία με αργούς ρυθμούς που σε κάνει να νιώθεις εγκλωβισμένος και τη θυμάσαι για μέρες μετά, αλλά όχι με καλό αίσθημα. Η 12λεπτη "αποπνικτική" εισαγωγή του οικογενειακού δράματος της πρωταγωνίστριας Florence Pugh σε πετάει κατευθείαν στα βαθιά χωρίς σωσίβιο και από κει και πέρα παρακολουθείς αυτήν, το φίλος της και δύο άλλους αμερικανούς φοιτητές να προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει στο σουηδικό, παγανιστικό κοινόβιο που επέλεξαν να επισκεφθούν μες στο κατακαλόκαιρο. Αν και εμείς οι θεατές καταλάβαμε ότι τίποτα δεν θα πάει καλά και το τέλος δεν θα είναι καλό για κανέναν. Ή μήπως μόνο για την Pugh;

Ξαναβλέποντας: Of Mice and Men (Άνθρωποι και ποντίκια)

Ξαναβλέποντας το Of Mice and Men του Gary Sinise μετά από αρκετά χρόνια, διαπιστώνω ότι παραμένει μία συγκινητική ταινία, και η πρωταρχική μου άποψη -ότι το έργο είναι πολύ καλό- δεν αλλάζει. Φυσικά βασίζεται στο ομότιτλο, διάσημο βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ. Ο Sinise ως σκηνοθέτης βασίζεται σε ένα καλό σενάριο, που χτίζει το δράμα, που πετάει εύστοχα τις λεπτομέρειες που χρειάζονται εδώ και εκεί και που δίνει χώρο στις ερμηνείες των ηθοποιών (με τον Μάλκοβιτς να ξεχωρίζει, φυσικά). Δεν αφήνει ασχολίαστα τα κοινωνικά προβλήματα αλλά και το ρατσισμό. Η αναπαράσταση της εποχής είναι επίσης εκπληκτικά καλή, έτσι ώστε "νιώθεις" το περιβάλλον, τις κακουχίες των πρωταγωνιστών, τα όνειρα τους για καλύτερη ζωή, τη γκαντεμιά τους.

I, Daniel Blake

Μία ανθρώπινη ταινία του Κεν Λόουτς για τον αγώνα ενός χήρου ανθρώπου που προσπαθεί να διεκδικίσει τα δίκια του απέναντι στο απρόσωπο, απάνθρωπο πρόσωπο του γίγαντα που ονομάζεται κρατική γραφειοκρατία, μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο που υπέστη. Αυτός είναι ο Δανιήλ (Daniel Blake) και ο Γολιάθ είναι το βρετανικό σύστημα αποζημιώσεων, υγείας, πρόνοιας. Στο ίδιο γραφείο, θα συναντήσει και μία άπορη κοπέλα με δύο παιδιά και μη έχοντας τι άλλο να κάνει, θα τους βοηθήσει με τον τρόπο του. Ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών το 2016.