Beginners

Αντιμετωπίζοντας τους δαίμονες του παρελθόντος, απέναντι στη μοναξιά που σου τρώει τα σωθικά, οδηγείσαι μπροστά σε νέα σταυροδρόμια και αναγκάζεσαι να επιλέξεις καινούριους δρόμους. Πατέρας και γιος βρίσκονται σε παραπλήσια διλήμματα με χρονική διαφορά. Ο πρώτος επιλέγει νέους και ανεξερεύνητους δρόμους, είναι πρωτάρης σε γεγονότα και καταστάσεις της νέας γενιάς. Ο δεύτερος μένει αναποφάσιστος. Όταν αποχαιρετάς τους αγαπημένους σου και σκέφτεσαι ότι ο επόμενος που θα ακολουθήσει είναι η αφεντιά σου, ο επόμενος για το αναπόφευκτο ραντεβού με το θάνατο δηλαδή, δεν ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις τον έρωτα, δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το αύριο, νιώθεις ξανά σαν πρωτάρης.

Οι Beginners είναι μια ταινία που ρίχνει διακριτικά βλέμματα στους πρωταγωνιστές αλλά αδιάκριτα σε θέματα γύρω από τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και την οικογένεια. Οδήγησε τον 82χρονο Christopher Plummer στο όσκαρ β' ανδρικού ρόλου, γίνοντας ο μεγαλύτερος ηλικιακά νικητής στην ιστορία του θεσμού.

Seven Psychopaths

Η ζωή και η μυθοπλασία μπλέκονται ανάμεσα σε επτά ιστορίες για ψυχοπαθείς. Φόβος και παράνοια στο μυαλό του σεναριογράφου Κόλιν Φάρελ που δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει το δικό του writers block! Η ίδια η παρανοϊκή ζωή των συνανθρώπων γύρω του θα αποτελέσει τελικά πηγή έμπνευσης. Η ταινία Seven Psychopaths του Martin McDonagh (που διαδέχεται τέσσερα χρόνια μετά το αγαπημένο In Bruges), είναι ένας φόρος τιμής στους σεναριογράφους, με πλείστες σινεφίλ αναφορές, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα της χρονιάς που μας πέρασε.

Kanal (Οι ήρωες της Βαρσοβίας)

Η διαδρομή προς τη σωτηρία της αντιστασιακής πολωνικής ομάδας μέσα από τα υπόγεια αποχετευτικά κανάλια της Βαρσοβίας καταλήγει να είναι μια διαδρομή προς το αναπόφευκτο. Σαν μια άλλη κατάβαση στην κόλαση του Δάντη, σαν ένα πέρασμα από τη Σκύλα στη Χάρυβδη χωρίς το αίσιο τέλος του Οδυσσέα, που οδηγεί ολοταχώς προς το Θάνατο, φέρνει όλους τους χαρακτήρες του έργου στα όριά τους. Άλλοι οδηγούνται προς την απόγνωση, άλλοι είναι ένα βήμα από την τρέλα, άλλοι απλώς συνεχίζουν να κάνουν το καθήκον τους. Στοιχεία ποιητικού ρεαλισμού στο πασίγνωστο, σκληρό, σκοτεινό, βουτηγμένο στο βούρκο έργο του Αντρέι Βάιντα με τίτλο Kanal, με τους χαρακτήρες του έργου να είναι βγαλμένοι μέσα από τα βιώματα πολλών από των συντελεστών του έργου κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ.

The Brother from Another Planet

Ο Joe Morton είναι ο brother από άλλο πλανήτη, που πέφτει στη Γη όταν το διαστημόπλοιό του παθαίνει βλάβη. Για καλή του τύχη, ως μαύρος, πέφτει στο Χάρλεμ οπότε περνάει απαρατήρητος. Ο πρωταγωνιστής μας δε μιλάει, τον κυνηγάνε δύο... άντρες με τα μαύρα (ο David Strathairn και ο ίδιος ο σκηνοθέτης John Sayles) και βρίσκει δουλειά επιδιορθώνοντας... ουφάδικα! Αυτή είναι η πασίγνωστη, πλέον, ανεξάρτητη ταινία The Brother from Another Planet του Sayles που κυκλοφόρησε το 1984. Ήταν υποψήφια στο πρώτο φεστιβάλ του Sundance, σε μία ιδιαίτερη χρονιά για το αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά, με συνυποψήφιο το Stranger Than Paradise του Jim Jarmusch και νικητή το Blood Simple. των Αφών Coen. Η ταινία φυσικά σχολιάζει και «υπογείως» και φανερώς διάφορα θέματα θρησκευτικού και κοινωνικού χαρακτήρα αλλά παρουσιάζει και μια τρελαμένη sci-fi παράπλευρη ιστορία με ελάχιστα εφέ. Μία ιδιαίτερη δημιουργία από έναν ιδιαίτερο δημιουργό.

Extreme Prejudice (Χωρίς κανένα δισταγμό)

Η επιτυχία των 48 Ωρών το 1982 (του Walter Hill) φαίνεται να απογείωσε μόνο την καριέρα του Έντι Μέρφι. Ο Νικ Νόλτε έκανε ελάχιστες ταινίες μέχρι το 1987 οπότε και ξανασυνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη στη σκληρή αστυνομική περιπέτεια Extreme Prejudice. Και πάλι, όμως, η επιτυχία τον προσπέρασε. Θα έπρεπε να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια ώστε να έρθουν οι Ακόμα 48 ώρες και το 1991 ο Σκορσέζε (Ακρωτήρι του φόβου) και η Μπάρμπαρα Στράιζαντ (Πρίγκιπας της παλίρροιας).

Το πρώτο μισό (και λίγο παραπάνω) του έργου μας εδώ, με την προετοιμασία της ληστείας, με τις δύο διαφορετικές πλοκές που εξελίσσονται παράλληλα στην ίδια πόλη και με την προσπάθεια σκιαγράφισης του πορτρέτου του σκληροτράχηλου σερίφη που υποδύεται ο Νόλτε, δίνουν το απαραίτητο ενδιαφέρον στο έργο. Όταν συγκλίνουν όμως οι ιστορίες και οδηγηθούμε στις σκηνές στο Μεξικό, η ταινία αλλάζει ύφος, οδηγείται προς το αιματηρό φινάλε (κανονικό αιματοκύλισμα) και θυμίζει Άγρια Συμμορία, αλλά φυσικά στο κατώτερό της. Συνολικά; Ένα έργο σε υπαρξιακή σύγχυση. Παίζουν πολλοί γνωστοί δεύτεροι χαρακτήρες της δεκαετίας του '80, με τους Powers Boothe και Michael Ironside να συμπληρώνουν το καστ αυτού του μοντέρνου γούεστερν. Ειδικά ο δεύτερος, που φέρνει εμφανισιακά στον Jack Nicholson, μαζί με τη συμμετοχή του στο Τοπ Γκαν της προηγούμενης χρονιάς, έφτασε στο αποκορύφωμα της mainstream καριέρας του. Μετά και το Total Recall το '90, εξαφανίστηκε στα b-movie.

The Man Who Came to Dinner (Απρόσκλητος διάβολος)

Σίγουρα υπάρχουν πολλές ταινίες όπου η Μπέτι Ντέιβις δεν έχει το ρόλο της «κακιάς», απλά οι πιο γνωστές της και πιο πετυχημένες είναι αυτές όπου έχει ρόλο... στρίγγλας. Έτσι το The Man Who Came to Dinner ξεχωρίζει επειδή ο στριμμένος της υπόθεσης δεν είναι η Ντέιβις αλλά ο Monty Woolley. Ο δεύτερος υποδύεται έναν διάσημο συγγραφέα που στην τουρνέ του σπάει το πόδι του όταν γλιστράει στα παγωμένα σκαλιά ενός σπιτιού που πρόκειται να επισκεφθεί. Αναγκάζεται να παραμείνει σε ανάπαυση για ένα μήνα και αυτός «καταλαμβάνει» το σπίτι για να διεκπεραιώσει τις υποχρεώσεις του, δημιουργώντας με την υπεροψία του, το αχώνευτο του χαρακτήρα και τις κακίες του ουκ ολίγα προβλήματα σε όλη την οικογένεια, τους υπηρέτες, τους πάντες που περνάνε από μπροστά του, αλλά και τη γραμματέα του (την Ντέιβις). Αυτή σκοπεύει να τον αφήσει μετά το τέλος της τουρνέ. Αυτός όμως, γνωρίζοντας ότι την έχει ανάγκη, θα προσπαθήσει να την κρατήσει μηχανοραφόντας ένα πανούργο σχέδιο στο οποίο θα εμπλέξει πολλά άτομα και θα τα κατευθύνει όπως ένας κουκλοπαίχτης τις κούκλες του με τα νήματα. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα κρεσέντο παρεξηγήσεων και ατελείωτων ανατροπών.

Το έργο που σκηνοθέτησε ο William Keighley ξεχωρίζει για τους πολύ καλούς κωμικούς ρυθμούς. Βασίστηκε στο θεατρικό των πασίγνωστων (τότε) George S. Kaufman και Moss Hart, που έγραψαν το επίσης θεατρικό You Can't Take It with You, ενώ ο πρώτος έγραψε (μεταξύ άλλων) και το Dinner at Eight αλλά και αρκετά κινηματογραφικά σενάρια όπως π.χ. το A Night at the Opera των Αφών Μαρξ. Ξεχωρίζει όμως κυρίως για την απίστευτη ερμηνεία του Monty Woolley στο ρόλο του σπαγγοραμένου. Λέγεται ότι ο ρόλος βασίστηκε στον κριτικό θεάτρου και διάσημη προσωπικότητα της εποχής, τον Alexander Woollcott. Για τους σινεφίλ των παλιών ταινιών, ενδιαφέρουν έχουν οι ομοιότητες των ρόλων κάποιων δευτεραγωνιστών με γνωστούς σταρ, όπως τον Harpo Marx, τον βρετανό Noel Coward και την Gertrude Lawrence. Δείτε την και θα καταλάβετε.