Outcast of the Islands (Άισα, το ρόδον της Πολυνησίας)

Ίσως πρόκειται για την πιο άγνωστη ή/και ξεχασμένη ταινία του σπουδαίου σκηνοθέτη Carol Reed. Αμέσως μετά τις συνεχόμενες επιτυχίες στα τέλη της δεκαετίας του '40 (ειδικότερα με την επιτυχία του Τρίτου άνθρωπου) ο Reed έκανε έκανε ένα μικρό διάλειμμα. Και στο δεύτερο έργο του αγαπημένου συγγραφέα Joseph Conrad βρήκε το επόμενό του πρότζεκτ. Η ταινία Outcast of the Islands έχει πρωταγωνιστή τον Trevor Howard, έναν νεαρό ταλαντούχο ναυτικό αλλά καιροσκόπο, ρέμπελο και χωρίς ηθικές αρχές. Όταν κρυφτεί σε ένα απομονωμένο νησί της Πολυνησίας για να αποφύγει τις συνέπειες ενός σκανδάλου, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την κόρη του ντόπιου φύλαρχου. Και για ικανοποιήσει το Εγώ του και την λαγνεία του, θα πάει κόντρα στα έθιμα και τις απαγορεύσεις, θα προδώσει ακόμα και τον καπετάνιο/μέντορά του (Ralph Richardson). Δύσκολη και βαρειά ταινία, που δεν μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα, κυρίως επειδή δεν είχε και την καλύτερη σκιαγράφιση των χαρακτήρων. Οι ανατροπές της πλοκής έγιναν βιαστικά ενώ θα θέλαμε μία πιο φυσιολογική ροή των εξελίξεων. Συμμετέχει επίσης ο ελληνικής καταγωγής βρετανός ηθοποιός George Coulouris (εδώ σε ρόλο ιθαγενή!) και η Wendy Hiller (του Πυγμαλίωνα) σε πολύ μικρό και διακριτικό ρόλο.

I Married a Communist (Οπαδοί του ολέθρου)

B-movie, νουάρ μελόδραμα, στο οποίοι οι κακοί δεν είναι συμμορίες, αλλά το Κομουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ. Το οποίο παρουσιάζεται σ'αυτό το έργο του 1949 να δρα με γκανγκστερικές μεθόδους. Ήταν η εποχή της απαρχής του Ψυχρού πολέμου και η προπαγάνδα έπεφτε σύννεφο. Ακόμα και η ίδια η λέξη για τους αμερικανούς θεωρούνταν προσβολή. Ίσως γι'αυτό άλλαξαν τον αρχικό τίτλο I Married a Communist σε The Woman on Pier 13 και αργότερα σε Beautiful but Dangerous. Ο Robert Ryan υποδύεται έναν αντιπρόεδρο ναυτιλιακής εταιρείας, που την εποχή της μεγάλης ύφεσης ήταν μέλος του ΚΚ. Αργότερα τους παράτησε, άλλαξε όνομα, μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο, παντρεύτηκε και από λιμενεργάτης σιγά-σιγά έγινε αντιπρόεδρος. Η ζωή του αντιπροσωπεύει το αμερικανικό όνειρο. Το παρελθόν όμως θα του χτυπήσει την πόρτα και θα τον εκβιάσει για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα. Οι σκηνές που στύνονται οι διαπλοκές για να φαγωθούν οι ιδιοκτήτες με τα συνδικάτα έχουν κάποιο ενδιαφέρον. Ως επί τω πλείστον, όμως, πρόκειται για μια επιπόλαια, κυρίως προπαγανδιστική ταινία. Εκτός κι αν τη δείτε ως το δράμα ενός παγιδευμένου ανθρώπου που δεν μπορεί να βρει καμία διέξοδο. Διαρκεί επίσης μόνο 70 λεπτά και η γραφική βία στο τέλος ενισχύει το χαρακτηρισμό b-movie. Απολαύστε επίσης τον καρατερίστα Thomas Gomez σε μεγαλούτσικο και ενδιαφέροντα «κακό» ρόλο. Και... φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με το ομότιτλο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ. Έτσι κι αλλιώς, αυτό κυκλοφόρησε πενήντα σχεδόν χρόνια μετά το έργο.

The Boat that Rocked

Ο γεννηθής στη Νέα Ζηλανδία και σεναριογράφος γνωστών βρετανικών επιτυχιών Richard Curtis έγραψε και σκηνοθέτησε τη δεύτερη ταινία του, μετά το πολυ-επιτυχημένο Love Actually. Ήταν το The Boat that Rocked που τιτλοφορήθηκε στα ελληνικά δις ως «Ράδιο... κύματα» και ως «Ροκ εν πλω». Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα της δεκαετίας του '60, την εποχή που απαγορευόταν να παίζουν ορισμένους καλλιτέχνες και τα τραγούδια τους στο ραδιόφωνο. Τότε άνθισε το πειρατικό ραδιόφωνο που εξέπεμπε από... πλοία! Αυτή την εποχή και τα γεγονότα παρουσιάζει ο σκηνοθέτης με νοσταλγική και αρκετά κωμική ματιά. Δείτε το The Boat that Rocked ως είναι, μία απλή, διασκεδαστική ταινία. Συμμετέχουν ουκ ολίγοι γνωστοί ηθοποιοί: Tom Sturridge, Bill Nighy, Rhys Ifans (τον θυμάστε στο Notting Hill; Εδώ... καμία σχέση!), Nick Frost, Philip Seymour Hoffman, Talulah Riley, Jack Davenport και ο Kenneth Branagh στο ρόλο του αχώνευτου υπουργού που θέλει να τους κλείσει και του ταιριάζει ο ρόλος γάντι.

Quills (Η πένα της αμαρτίας)

Μια ταινία που την είδα με έντεκα χρόνια καθυστέρηση! Τι να κάνουμε, συμβαίνουν κι αυτά! Και δεν πρόκειται αποκλειστικά για μια βιογραφία του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Ουσιαστικά, παρατηρούμε δύο αντίρροπες δυνάμεις να συγκρούονται: η μία από τον Rush (Μαρκήσιος) που θέλει να γράφει όλα αυτά που έχει μέσα στον εγκέφαλό του και να «παίζει» με τα χριστά ήθη. Η άλλη από τον Caine που θέλει μόνο να επιδείξει τη δύναμή του, την εξουσία του πάνω στους ανθρώπους. Η κόντρα τους θα έχει δύο παράπλευρες απώλειες: αυτές του ανομολόγητου έρωτα μεταξύ του ιερέα Joaquin Phoenix και της καθαρίστριας Kate Winslet. Ενδιαφέρον το έργο Quills του Philip Kaufman, πολύ καλή αναπαράσταση εποχής, αλλά δεν θα του δίναμε και βραβεία όσκαρ. Εκτός από τον Rush, ο οποίος είναι... οδοστρωτήρας. Σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.

Who'll Stop the Rain (Σκυλίσια καταδίωξη)

Ο Νικ Νόλτε, μηχανικός του στρατού, επιστρέφει από το Βιετνάμ στο Σαν Φρανσίσκο με δύο κιλά καθαρής ηρωίνης. Του τα φόρτωσε ένας φίλος του ανταποκριτής με σκοπό να τα παραδώσει στη γυναίκα του. Αυτή θα τον ξεπληρώσει στην παραλαβή. Μόνο που η σύζυγος δεν έχει ιδέα, κάτι διεφθαρμένοι αστυνομικοί είναι ενήμεροι και τους παρακολουθούν κι όλη η υπόθεση πάει κατά διαόλου.

Περίεργη επιλογή για να σκηνοθετήσει έργο στο αμέρικα ο βρετανός Karel Reisz. Βρισκόμαστε στα 1978 και οι ταινίες με θέμα τον πόλεμο του Βιετνάμ είχαν την τιμητική τους. Και έτσι, ένα μεγαλούτσικο κομμάτι αφορά το Βιετνάμ. Αλλά από κει και έπειτα ασχολείται μόνο με την περιπέτεια και το κυνηγητό. Σκέφτομαι «ποιος ο λόγος που γυρίστηκε το έργο». Βασίστηκε στο βιβλίο "Dog Soldiers" του Robert Stone που κέρδισε το '75 το αμερικανικό βραβείο National Book Award. Στο Χόλιγουντ, δυστυχώς, όποιο βιβλίο κερδίζει βραβεία, πρέπει μετά να μεταφερθεί στον κινηματογράφο*. Και ο τίτλος άλλαξε σε Who'll Stop The Rain από το τραγούδι των Creedence Clearwater Revival που ακούγεται συχνά-πυκνά κατά τη διάρκεια του έργου. Αποτέλεσε μια καλή επιλογή για τον νεαρό και ανερχόμενο σταρ (τότε) Νόλτε, αλλά σήμερα δύσκολα μπορούμε να ταυτιστούμε ή να συγκινηθούμε με τους πρωταγωνιστές. Αξίζει να τη δείτε για τη καλή σκιαγράφηση των χαρακτήρων (καλών και κακών), για τη ρεαλιστική κινηματογράφηση αλλά και για κοινωνικο-ιστορικούς λόγους, να δούμε δηλαδή τον απόηχο της χίπικης κουλτούρας (σε ορισμένες σεκάνς). Καταλήγοντας, νομίζω ότι το έργο έχει πρόβλημα ταυτότητας.

^* Κάποια από τα βιβλία που κέρδισαν το National Book Award και μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο:
→ The Man with the Golden Arm
→ From Here to Eternity
→ The Fixer
→ Sophie's Choice
→ The Color Purple
→ All the Pretty Horses
→ The Shipping News
→ Cold Mountain
→ In America

Lenny (Λένι, ο βρωμόστομος)

Το 1974 ο Bob Fosse ασχολήθηκε με τη βιογραφία του διάσημου κωμικού Lenny Bruce. Περίεργη επιλογή για το σκηνοθέτη των μιούζικαλ, θα μπορούσατε να πείτε. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε, ασχολείται πάλι με ανθρώπους του θεάματος, με ανθρώπους που η δουλειά τους είναι πάνω στη σκηνή, κάτω από τα φώτα των προβολέων. Για την ακρίβεια, εδώ παρακολουθεί παρακμιακά κλαμπάκια, στριπτιζάδικα και stand-up κωμικούς. Και με οδηγό τον... Πολίτη Κέιν, παρακολουθούμε μέσα από φλάσμπακ και συνεντεύξεις (η φωνή που κάνει τις ερωτήσεις ανήκει στον ίδιο το σκηνοθέτη) την άνοδο και την πτώση του Lenny. Του πρώτου κωμικού που χρησιμοποίησε (τη δεκαετία του '50) βρισιές και μίλησε ανοιχτά για θέματα ταμπού. Κάτι που τον οδήγησε πολλές φορές στο να συλληφθεί και να οδηγηθεί στα δικαστήρια. Οι πολλές περιπέτειες με το Νόμο έληξαν με το θάνατό του από OD. Αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιρροές για όλους τους μετέπειτα stand-up κωμικούς κι αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να τον θυμόμαστε, είναι η νίκη/αθώωσή του στο δικαστήριο για τη χρήση των βωμολοχιών, κάτι που αποτέλεσε μεγάλο βήμα προόδου για την ελευθερία του λόγου στις ΗΠΑ. Η υπόγεια ειρωνία βρίσκεται στο απλό γεγονός ότι η πουριτανική αμερικανική κοινωνία ανεχόταν τα στριπτιζάδικα αλλά όχι τις βρισιές!

Ο Ντάστιν Χόφμαν είναι απλά εκπληκτικός, όπως και η σκηνοθεσία του Φόσι. H ασπρόμαυρη φωτογραφία ενισχύει το ντοκιμαντερίστικο ύφος του έργου. Το μοντάζ είναι ευρυματικό. Και εκεί που πρέπει, ο Φόσι με ένα μεγάλο μονόπλανο (στη σκηνή με το αδιάβροχο) μας βάζει να είμαστε και μεις θεατές σε μια από τις τελευταίες του παραστάσεις που τα έκανε θάλασσα (στο οποίο ο Χόφμαν χρησιμοποίησε λέξη-προς-λέξη τις ατάκες του Λένυ, που τις πήρε ακούγοντας την αληθινή παράσταση από ηχογραφημένο υλικό). Το σενάριο βασίστηκε στο θεατρικό του Julian Barry, που είχε ανέβει στο Μπροντγουέι το '71. Απέσπασε 6 υποψηφιότητες για όσκαρ (ταινίας, σκηνοθεσίας, α' ανδρικού, α' γυναικείου, σεναρίου και φωτογραφίας) σε μια από τις καλύτερες χρονιές του αμερικανικού κινηματογράφου.

The Notorious Landlady (Η μυστηριώδης κυρία με τα μαύρα)

Ένας πυροβολισμός, μια υποψία φόνου και ένα πτώμα που εξαφανίστηκε. Έτσι ξεκινάει το έργο The Notorious Landlady και όλες οι υποψίες είναι εναντίον της συζύγου που υποδύεται η γοητευτικότατη Kim Novak. Αλλά επειδή το σενάριο ανήκει στον Blake Edwards και πρωταγωνιστεί ο Jack Lemmon, μπορείτε πολύ εύκολα να υποθέσετε ότι δεν πρόκειται καθόλου για δραματικό έργο· είναι μια χαριτωμένη κομεντί, με λίγες δόσεις μαύρου χιούμορ αλλά και πινελιές αγωνίας, ένα εργάκι που σε κερδίζει το ενδιαφέρων από την πλοκή του, από την αναζήτηση της αλήθειας (τη λύση του μυστηρίου) αλλά και το σμίξιμο του πρωταγωνιστικού ζεύγους. Ίσως θα ήταν καλύτερα να τελείωνε η ταινία μετά τη σεκάνς στο δικαστήριο, επειδή μετά άρχισε να κάνει κοιλιά. Ευτυχώς υπήρχε και η σκηνή σλάπστικ κωμωδίας στο τέλος (το χαρακτηριστικό καροτσο-ανθρωπο-κυνηγητό) και επανέφερε το χαμόγελο στη θέση του και έσωσε το τέλος της ταινίας. Σε χαρακτηριστικό ρόλο βρίσκουμε τον Fred Astaire, χωρίς να χορεύει διόλου. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Richard Quine που συνεργάστηκε αρκετές φορές με τον Lemmon, αλλά και με το ίδιο πρωταγωνιστικό ζευγάρι στο προγενέστερο Bell, book and candle.

Night Train to Munich (Νυχτερινό τρένο)

Διεκπεραιωτική, προπαγανδιστική περιπέτεια, με πολλές ανατροπές, σεναριακές ευκολίες, δύο βρετανούς που εμφανίζονται από το πουθενά και βοηθάνε σαν «από μηχανής θεός» και εικόνες από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όλα απλοϊκά και επιπόλαια, βέβαια, στην αυγή του πολέμου, λίγα χρόνια πριν γίνει γνωστή η πραγματική κτηνωδία! Ο σκηνοθέτης Carol Reed ανέλαβε και διεκπεραίωσε εντελώς τυπικά αυτή την περιπέτεια κατασκοπίας με τον τίτλο Night Train to Munich, με τον νεαρό Rex Harisson να υποδύεται (και να ξεχωρίζει φυσικά) τον βρετανό πράκτορα που μεταμφιεσμένος ως γερμανός ταγματάρχης προσπαθεί να φυγαδεύσει έναν καθηγητή και την κόρη του από τα κατεχόμενα εδάφη και να τους οδηγήσει στη Βρετανία. Για σινε-εγκυκλοπαιδικούς λόγους και μόνο! Δύο ενδιαφέροντα στοιχεία: α) όλα τα σπίτια, εργοστάσια, στρατόπεδα, τρένα που εμφανίζονται σε όλα τα εναέρια πλάνα είναι από... καλοφτιαγμένες μακέτες και β) το δίδυμο των Basil Radford και Naunton Wayne που βοηθάνε τον Rex Harrison και δίνουν κάποιες κωμικές νότες στο έργο είχε ξαναεμφανιστεί στη χιτσκοκική Κυρία που εξαφανίζεται, υποδυόμενοι τους ίδιους χαρακτήρες.

The Moon Is Blue (Το γαλάζιο φεγγάρι)

Ρομαντική κωμωδία από τον Ότο Πρέμινγκερ με τον σταρ William Holden, που ήταν πολύ στα πάνω του τη δεκαετία του '50. Είναι απ'αυτές τις ταινίες, όμως, που το παρασκήνιο είναι πιο ενδιαφέρον από το ίδιο το έργο. Παρόλο που το ίδιο το έργο ήταν πολύ τολμηρό για την εποχή του (και για την πουριτανική Αμερική) επειδή αναφέρεται στις εφήμερες σχέσεις και σε θέματα ταμπού, όπως την παρθενία πριν το γάμο κ.α., κατάφερε (ο Πρέμινγκερ; ο σεναριογράφος;) να μας κουράσει με τους μεγάλους σε διάρκεια διαλόγους και τις ξεχειλωμένες (από παντού) σκηνές. Γνωρίζουμε ότι η πρώτη ύλη προέρχεται από το ομότιτλο θεατρικό του F. Hugh Herbert αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία ώστε να μην προσέξουν τη ροή των σκηνών. Η νεαρή και πανέμορφη πρωταγωνίστρια Maggie McNamara, με το κούρεμα α λα Audrey, στην πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση ξεχωρίζει και αποτελεί τον καλύτερο λόγο για να δείτε την ταινία The Moon Is Blue. Και πού αναφέρεται ο τίτλος; Στο ότι ο έρωτας μπορεί να προκύψει αναπάντεχα και ότι όλα αυτά μπορούν να συμβούν μόνο... όταν το φεγγάρι είναι μπλε, δηλαδή μία στο εκατομμύριο (ή ποτέ)!

Για την παραγωγή και τα προβλήματα με τη λογοκρισία, μπορείτε να διαβάσετε το εκτενές άρθρο στη βικιπαιδεία, που βασίζεται κυρίως στο βιβλίο "The World and Its Double" για τη ζωή και το έργο του σκηνοθέτη. Πρόκειται για την ταινία που έσωσε τη καριέρα του David Niven καθώς δεν βρισκόταν σε υπόληψη από το κύκλωμα του Χόλιγουντ εκείνη την εποχή. Το κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε το βραβείο Χρυσής Σφαίρας α' αντρικού ρόλου που κέρδισε για κωμική ταινία.

Punchline (Το όνειρο μιας ζωής)

Μια ταινία για το παρεξηγημένο και σχεδόν ανύπαρκτο στη χώρα μας κωμικό είδος του stand-up. Όχι ακριβώς η ταινία για το ίδιο το είδος, αλλά κυρίως για τους ανθρώπους που ασχολούνται μ'αυτό. Στο έργο μας παρατηρούμε την προσπάθεια της συζύγου και νοικοκυράς Sally Field να γίνει καλύτερη ως κωμικός αλλά και να προσπαθεί να βάλει τις προτεραιότητές της σε μια σειρά, με το οικογενειακό της περιβάλλον να αποτελεί τροχοπέδη στην πραγματοποίηση του ονείρου της. Θα βρει τη βοήθεια του νεαρού ταλαντούχου και ανερχόμενου κωμικού Tom Hanks, που με το πηγαίο ταλέντο του κερδίζει κάθε βράδυ το χειροκρότημα, εκτός από εκείνο το βράδυ που ανάμεσα στο κοινό θα είναι ο πατέρας του και ο αδερφός του. Μια ταινία για το χιούμορ και τα αστεία, που ουσιαστικά δεν είναι κωμωδία. Αν εξαιρέσετε την κοιλιά που κάνει το έργο στη μέση, με την εμφάνιση κάποιου ερωτικού ειδυλλίου χωρίς καμία πετυχημένη ή φανερή αιτιολόγηση, τότε μπορούμε να πούμε ότι το έργο παρακολουθείτε ευχάριστα! Στο ρόλο του συζύγου της Σάλι Φιλντ βρίσκουμε τον ογκώδη John Goodman. Το έργο Punchline (= η τελική κωμική ατάκα που κορυφώνει ένα αστείο, [νομίζω]) χρωστάει πολλά από την επιτυχία της στην επιτυχία του Big, που είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα. Οι δύο πρωταγωνιστές συνεργάστηκαν μαζί ξανά έξι χρόνια αργότερα, ως μάνα και γιος, στο πασίγνωστο Forrest Gump.

Boom Town

Μετά την τρέλα για ανεύρεση χρυσού στα αμερικανικά βουνά το 19ο αιώνα, ήρθε η τρέλα για ανεύρεση πετρελαίου, λίγο μετά το τέλος του Α' ΠΠ. Αυτή την εργασιακή τρέλα, τον πετρελαϊκό τυχοδιωκτισμό, τη διαδρομή από το τίποτα στα πλούτη και πάλι πίσω στο τίποτα παρουσιάζει με εύστοχο τρόπο η ταινία του Jack Conway. Επικών διαστάσεων το έργο, διανύει πολλά χρόνια σύγχρονης (για τότε) ιστορίας και μας δείχνει τα πρώτα χρόνια της πετρελαϊκής βιομηχανίας, τα θεμέλια της οποίας χτίστηκαν από ανθρώπους πρωτοπόρους με μοναδικά εφόδια τη σκληρή δουλειά και τα όνειρα. Αυτοί ονομάστηκαν wildcatters (ατίθασοι/επικίνδυνοι). Και στο έργο Boom Town τέτοιοι είναι οι Clark Gable και Spencer Tracy που θα συνεργαστούν και θα ανακαλύψουν μαζί φλέβα μαύρου χρυσού! Με την έλευση της Claudette Colbert θα αναπτυχθεί κι ένα ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο, που εν πολλοίς θα ορίσει τη σχέση τους, τους εγωισμούς, τους χωρισμούς και τις επαγγελματικές τους αποφάσεις.

Εδώ έχουμε την τρίτη συνεργασία των δύο πρωταγωνιστών, αλλά και το ξανασμίξιμο του αγαπημένου και οσκαρικού ζευγαριού του Συνέβη μια νύχτα. Σε μικρό, χαρακτηριστικό ρόλο εμφανίζεται και η ελκυστική (αλλά μετριότατη ηθοποιός) Hedy Lamarr, η οποία θα ξανασυνεργαστεί σε άλλα έργα με τους δύο άντρες σταρ. Τι είπατε; Όχι, δεν πρόκειται για ένα There Will Be Blood, φυσικά. Πώς θα μπορούσε άραγε, με 67 χρόνια διαφορά; Μόνο το χρώμα του πετρελαίου είναι ίδιο!

Rachel, Rachel

Ο Paul Newman, ανάμεσα στις πετυχημένες ταινίες του Ο μεγάλος δραπέτης και Οι δύο ληστές, αποφάσισε το 1968 να σκηνοθετήσει ο ίδιος το έργο Rachel, Rachel που είχε για πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Joanne Woodward. Μια περίεργη, δύσκολη ταινία με θέμα τη γεροντοκόρη Ρέιτσελ που φροντίζει τη μητέρα της σε μια μικρή κωμόπολη και γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός δασκάλου και παλιού συμμαθητή της. Παρουσιάζει επίσης σε μια μεγαλούτσικη σεκάνς τον εύκολο θρησκευτικό προσηλυτισμό, αλλά και την κοινωνική υποκρισία. Στην ουσία είναι μια ψυχολογική ταινία, απαιτητική στην παρακολούθηση (να μην πω δύσκολη), γύρω από τις σκέψεις και τα βάσανα της Ρέιτσελ, με το μοντάζ και τις εμβόλιμες σκηνές από τη φαντασίας της να ενισχύουν το αποτέλεσμα. Υποψήφια για όσκαρ ερμηνείας, φυσικά, η κυρία Woodward, όπως και η φίλη της Estelle Parsons για β' γυναικείου ρόλου, υποψηφιότητα για το σενάριο αλλά και για το όσκαρ καλύτερης ταινίας! Εντύπωση μου προκάλεσε η ομοιότητα του μικρού κοριτσιού που υποδύεται την Woodward σε μικρή ηλικία και της μοιάζει εκπληκτικά! Μετά διάβασα ότι είναι η πραγματική κόρη των Woodward και Newman!