Murder by Contract (Σκοτώνω με συμβόλαιο)

Ενδιαφέρον b-movie, με άγνωστο καστ, μικρό σε διάρκεια, με λιτά σκηνικά, χωρίς φλυαρία στους διαλόγους, γυρισμένο μέσα σε επτά μέρες μόνο. Ο μοναχικός, λιγομίλητος, απαθέστατος σε εξωτερικά ερεθίσματα πρωταγωνιστής είναι ένας επαγγελματίας δολοφόνος που διεκπεραιώνει τις υποθέσεις του χωρίς πιστόλια και χωρίς να αφήνει ίχνη. Όταν του ζητηθεί από το αφεντικό του, θα πάει στο Λος Άντζελες για να «τακτοποιήσει» έναν μάρτυρα κατηγορίας που φυλάσσεται από πολλούς αστυνομικούς σε απομονωμένο σπίτι. Αλλά μόλις δει ότι ο μάρτυρας είναι γυναίκα, όλα θα αρχίσουν να του πηγαίνουν στραβά. Σημειώστε ότι αυτή η ταινία με τον πασιφανή τίτλο Murder by Contract αποτελεί την αγαπημένη του Μάρτιν Σκορσέζε, ο οποίος —σύμφωνα με δηλώσεις του— επηρεάστηκε τα μάλλα από αυτήν.

London Boulevard vs. Carlito's Way

Γιατί η νέα (καλούτσικη κατά τ'άλλα) ταινία του Κόλιν Φαρέλ με τίτλο London Boulevard που υπογράφει ο William Monahan (σεναριογράφος των Departed, Body of Lies και Edge of Darkness) μού έφερε στο μυαλό την Υπόθεση Καρλίτο του Ντε Πάλμα; Ας πάρουμε τα πράματα με τη σειρά. Αν δεν έχετε δει την ταινία, καλύτερα μην διαβάσετε τη συνέχεια.

Λέτε οι ομοιότητες να αρχίζουν από το ότι και τα δύο έργα ξεκινάνε με την αποφυλάκιση του πρωταγωνιστή; Ή με το ότι βρίσκει μια δουλειά που κατά βάθος δεν ήθελε; Μήπως μοιάζουν τόσο πολύ επειδή και οι δυο προσπαθούν να βγάλουν από τη μέση νεαρό τσαμπουκαλή, αλλά τελευταία στιγμή το μετανιώνουν; Ή λέτε να είναι το ότι και στα δύο έργα αποφασίζουν να αφήσουν το παρελθόν τους και να φύγουν μαζί με το νέο τους νόημα στη ζωή που είναι το καινούριο αίσθημα; Λέτε να είναι το μπλέξιμο με αντίπαλη συμμορία, ένα μπλέξιμο για το οποίο ευθύνεται ο κολλητός τους; Ή το ότι στην τελευταία σκηνή τους τη φέρνει ο προαναφερθέν νεαρός, κάνοντάς μας να αναπηδάμε στη θέση μας και να λέμε «τραγική ειρωνεία»; Ή μήπως όλα αυτά μαζί;

Και να φανταστείτε, βασίζονται σε διαφορετικά βιβλία!

The Boy With Green Hair

Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησε ο Joseph Losey ήταν η οικογενειακή ταινία με τίτλο The Boy With Green Hair. Το αλληγορικό σενάριο δίνει την ευκαιρία στον Losey να αναπτύξει αντιπολεμικά μηνύματα σε μια περίοδο που όλες οι χώρες προσπαθούσαν να ξεχάσουν το πρόσφατο, βίαιο παρελθόν και να ορθοποδήσουν. Το ορφανό παιδί, που υποδύεται ο πολύ μικρός Dean Stockwell, και που αλλάζει σπίτια κάθε τρεις και λίγο, βρίσκει τελικά την καλύτερη παρέα στον ηλικιωμένο διασκεδαστή Pat O'Brien. Όταν όμως ξυπνήσει μια μέρα και δει ότι τα μαλλιά του έγιναν πράσινα(!), θα γνωρίσει το άλλο πρόσωπο της (και καλά) καθωσπρέπει κοινωνίας. Ο Robert Ryan εμφανίζεται σε μικρό ρόλο ως ο ψυχολόγος που θα αναλάβει να του βγάλει δυο κουβέντες, όταν το σκάσει από το σπίτι του και τον συμμαζέψει η αστυνομία. Ανέφερα στην αρχή ότι πρόκειται για οικογενειακή ταινία αλλά δεν εννοούσα σε καμία περίπτωση ότι πρόκειται για διασκεδαστική ταινία. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα δραματικό έργο για όλη την οικογένεια.

Au hasard Balthazar (Στην τύχη ο Μπαλτάζαρ)

Το απόλυτο σινεμά του Robert Bresson. Ποιος άλλος θα διάλεγε να επικεντρώσει το ενδιαφέρον ολόκληρης της ταινίας σε έναν γάιδαρο; Μέσα από τη φαινομενικά απλή ιστορία του γαϊδάρου με το όνομα Μπαλτάζαρ, ο Μπρεσόν δημιουργεί άλλη μια μινιμαλιστική και ίσως την καλύτερη ταινία του. Μέρες που είναι, μπορείτε να τη δείτε ως μια άλλη εκδοχή των Παθών. Κι αυτό επειδή η εκμετάλλευση και η βία έρχονται σε αντίθεση με την παροιμιώδη υπομονή και ταπεινότητα που εκφράζει το ζωντανό, αυτό που υπηρέτησε και υπηρετεί ανέκαθεν τον άνθρωπο. Όπως σημειώνει ο Γκοντάρ, η ταινία Στην τύχη ο Μπαλτάζαρ είναι ένα ντοκουμέντο για τον κόσμο και για το Κακό μέσα στον κόσμο.

Fourteen Hours (14 ώρες αγωνίας)

Αστυνομικός κάνει την περιπολία του στους δρόμους της Νέας Υόρκης και βλέπει έναν τύπο να βγαίνει στο περβαζί παραθύρου σε υψηλό όροφο ξενοδοχείου και να ετοιμάζεται να γίνει... αυτόχειρας. Από όλους που θα προσπαθήσουν να του βγάλουν μία λέξη, ο αστυνομικός θα είναι ο μόνος που θα τα καταφέρει, όντας πολύ απλά ο εαυτός του και μιλώντας έξω από τα δόντια. Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η ταινία Fourteen Hours μάς παρουσιάζει ακριβώς αυτό: τις 14 ώρες που πέρασε ο τύπος δίπλα στο παράθυρο, παρουσιάζοντας και διάφορα πρόσωπα του οικογενειακού του περιβάλλοντος, μέσα από μια ρεαλιστική ματιά με τον σκηνοθέτη Henry Hathaway να προσπαθεί να σκιαγραφήσει το ψυχολογικό προφίλ του επίδοξου αυτόχειρα, και γι'αυτό το λόγο παρουσιάζει και κάποιες σκηνές με τους ψυχολόγους να αναλύουν κάποια θέματα. Καλούτσικο δραματικό, ψυχολογικό θριλεράκι, με τον Paul Douglas στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Richard Basehart να είναι ο νέος που ετοιμάζεται να κάνει το... μεγάλο άλμα της ζωής του. Σημειώστε ότι είναι η ταινία στην οποία έκαναν ντεμπούτο πολύ νέοι ηθοποιοί, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της πανέμορφης Γκρέις Κέλι.

La Muerte de un Burocrata (Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη)

Συνήθως οι λαϊκές ταινίες κάθε χώρας απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά στους πολίτες αυτής της χώρας. Π.χ. δύσκολα οι ξένοι θα παρακολουθήσουν και θα καταλάβουν μια ελληνική ταινία από τη δεκαετία του '60, την κλασική εποχή του ελληνικού κινηματογράφου δηλαδή. Δύσκολο, αλλά όχι απίθανο. Μια λαϊκή ταινία από την Κούβα, λοιπόν, δύσκολα θα είχε απήχηση σε διαφορετικό κοινό. Έλα όμως που το θέμα του Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη από τη χρονιά του 1966 ταιριάζει τόσο μα τόσο πολύ στο ελληνικό ταμπεραμέντο και οι ιστορίες του θα μπορούσαν να αφορούν το ελληνικό δημόσιο, με το οποίο όλοι έχουμε εμπειρίες, ιδία άποψη, ή και κάποια ανάλογη ιστορία να αφηγηθούμε. Σαρδόνιο, μαύρο χιούμορ που ισοπεδώνει τα πάντα και προκαλεί αβίαστα το γέλιο! Μια κωμωδία που αξίζει να ανακαλύψετε. Όλα ξεκινάνε από τη στιγμή που θάψανε τον αγαπημένο τους θείο μαζί με την κάρτα ασφάλισης και πρέπει τώρα να τη βρούνε για να φτιάξουν τα χαρτιά της θείας ώστε να πάρει τη σύνταξη. Και ακολουθώντας τις νόμιμες, γραφειοκρατικές οδούς, γίνεται της κακομοίρας!

Brighton Rock (Τρομαγμένος παράνομος)

Το πλημμελώς μεταφρασμένο βιβλίο του Graham Greene, στο οποίο δόθηκε ο ελληνικός τίτλος «Ανήλικος δολοφόνος» (εκδόσεις Ζαχαρόπουλος) με άφησε με διάφορες απορίες και κάποια πράγματα αξεδιάλυτα. Μαθαίνοντας ότι υπάρχει και η ταινία Brighton Rock, της οποίας το σενάριο συνυπόγραψε ο ίδιος ο συγγραφέας, βάλθηκα να τη βρω. Μια νουάρ βρετανική ταινία, που ακολουθεί κατά γράμμα την πλοκή του βιβλίου και παρουσιάζει το προφίλ του ψυχολογικά ανισόρροπου «νεαρού σημαδεμένου» (όπως είναι γνωστό το έργο στις ΗΠΑ) με το όνομα Πίνκι, που υποδύεται ο νεαρότατος Richard Attenborough και θέλει να ελέγξει με τη μικρή του συμμορία την παραλία στο Μπράιτον και τους ιπποδρόμους. Όταν σκοτώσει έναν της αντίπαλης συμμορίας, θα αναγκαστεί να παντρευτεί μια σερβιτόρα για να μην μπορέσει να καταθέσει ποτέ της εναντίον του, αλλά και για να γλυτώσει από αυτήν θα προσπαθήσει να την «βγάλει από τη μέση». Όμως θα υπάρξει μια τύπισσα με πολύ τσαγανό, η Άιντα, που θα προσπαθήσει να λύσει την υπόθεση παρά τις αρνήσεις της αστυνομίας. Η τελευταία σκηνή άλλαξε λίγο (με το δίσκο γραμμοφώνου) και τελειώνει ολίγον τι διαφορετικά, αλλά αν το καλοσκεφτούμε, όχι και εντελώς αλλιώτικα (χμ, δεν πολυβγάζει νόημα η προηγούμενη φράση αν δεν έχεις δει το έργο). Επιγραμματικά, αποτελεί μια από τις λίγες αλλά πολύ καλές νουάρ κυκλοφορίες που είδαμε από τη Γηραιά Αλβιόνα. Μια ταινία που σκηνοθέτησαν και παρήγαγαν τα αδέρφια Boulting, το αντίστοιχο των αδερφών Κοέν στη Βρετανία πριν πολλά, πολλά χρόνια. Να σημειώσουμε ότι στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς κυκλοφόρησε το ριμέικ της ταινίας.

Τι διαδραματίζεται στο Chugyeogja (The Chaser/Ο κυνηγός);

Απλά, γίνεται της... Κορέας! Η ταινία ξεκινάει ως θρίλερ με σπλάτερ πινελιές, συνεχίζει με τρελή καταδίωξη, πιάνουμε το δολοφόνο μάνι-μάνι, οι αστυνομικοί δεν παίρνουν χαμπάρι, ο πρωταγωνιστής-νταβατζής που το παίζει ντετέκτιβ πιστεύει άλλα αντ' άλλων, η παράπλευρη ιστορία του δημάρχου που «γιαουρτώθηκε» με κόπρανα παίρνει σβάρνα και την έρευνα, κάνουμε μια κοιλιά στη μέση καθώς το γυρνάμε ολίγον τι στο μελό, ο πρωταγωνιστής μας αρχίζει να συγκινείται, αρχίζει να βλέπει τα πράματα πιο καθαρά και με δικιά του έρευνα προσπαθεί να φτάσει στη λύση της υπόθεσης. Θα αργήσει ολόγιν τι, καθώς στο τέλος θα επιστρέψουμε στα αίματα για να μην αφήσουμε τίποτα μισοτελειωμένο, και οι θεατές θα μείνουν με ένα σφύξιμο στο στομάχι και θα βρίζουν το σκηνοθέτη (με την καλή έννοια). Αυτό ήταν το The Chaser!

There Was A Crooked Man...

Ταινία φυλακής με περιτύλιγμα γουέστερν, με μεγάλους σταρ (Kirk Douglas και Henry Fonda) σε περασμένα μεγαλεία και πτωτική εκείνη την εποχή πορεία. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη έκατσε για προτελευταία φορά ο Joseph Mankiewicz στη δύση της καριέρας του, ενώ το σενάριο συνυπόγραψε ο Robert Benton (Κράμερ εναντίον Κράμερ κ.λ.π.) στην αρχή της δικής του (δύο χρόνια μετά την υποψηφιότητα για όσκαρ σεναρίου για το Μπόνι και Κλάιντ). Στο πρώτο λοιπόν μισάωρο του There Was A Crooked Man... παρακολουθούμε τις συνοπτικές διαδικασίες που οδήγησαν τον πρωταγωνιστή Ντάγκλας και το πολυπληθέστατο δευτεραγωνιστικό καστ (Hume Cronyn, Warren Oates, Burgess Meredith, John Randolph) στη φυλακή και τον σερίφη Φόντα στην σύνταξη. Αυτοί οι φυλακισμένοι (που αν τους παρατηρήσετε θα δείτε ότι πρόκειται για χαρακτήρες που εκφράζουν όλα τα κοινωνικά στρώματα) θα τοποθετηθούν μαζί σε ένα κελί και με ιθύνοντα νου και μπροστάρη τον Ντάγκλας, θα αρχίσουν να σχεδιάζουν την απόδρασή τους. Και πώς τους έπεισε να συμμετάσχουν; Επειδή όλοι ξέρουν ότι έκλεψε 500.000 δολάρια, που έχει κάπου κρυμμένα! Τα πραμάτα θα περιπλακούν όταν έρθει ο Φόντα ως νέος διευθυντής των φυλακών, που έχει βλέψεις και οράματα να αναμορφώσει το σύστημα και να βελτιώσει τις συνθήκες των κρατουμένων. Ως επί τω πλείστον πρόκειται για μια διασκεδαστική ταινία, με πολλές κωμικές καταστάσεις, έχοντας μια υπόγεια σάτιρα αλλά και κάποιους στυγνούς σκοτωμούς προς το τέλος που υποδηλώνουν ότι είμαστε στην αρχή της δεκαετίας του '70 και δεν πρόκειται για ταινία γουέστερν του '50. Πρωτοκυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του 1970 αλλά πάτωσε οικτρά. Ήταν μια δύσκολη εποχή για το γουέστερν ως είδος αλλά και για τους κλασικούς πρωταγωνιστές του παρελθόντος. Παρόλο αυτά, πρόκειται για μια πολύ καλή παραγωγή, μια καλή αναλαμπή στο είδος που είχε κορεστεί και είχε πάρει την κατιούσα, και σίγουρα δεν πρόκειται να σας κουράσει.

Celui Qui doit Mourir (Ο Χριστός ξανασταυρώνεται)

Για τον Ζυλ Ντασέν ήταν το Ριφιφί και για την Μελίνα Μερκούρη η Στέλλα του Κακογιάννη. Γνωρίστηκαν στις Κάννες το 1955 και από κει ξεκίνησε ένας έρωτας μεγάλος. Ο Ντασέν αρχίζει να ασχολείται με την ελληνική κουλτούρα. Το '56 κατεβαίνουν στην Κρήτη και αρχίζουν να κινηματογραφούν το πασίγνωστο έργο του Νίκου Καζαντζάκη, «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», το οποίο τιτλοφόρησαν Celui Qui doit Mourir, δηλαδή «αυτός που πρέπει να πεθάνει». Ήταν μια δύσκολη εποχή για να βάλεις τον τίτλο του βιβλίου του Καζαντζάκη πάνω στη μαρκίζα (ενώ σήμερα είναι;).

Η ιστορία παρουσιάζει τους κατοίκους της Λυκόβρυσης, ενός μικρού χωριού της Ανατολίας, οι οποίοι κάθε 7 χρόνια επιλέγουν μερικούς συγχωριανούς για να αναπαριστήσουν τα πάθη του Χριστού τη Μεγ. Εβδομάδα. Υπάρχει ο Ιησούς, οι Απόστολοι, ο Ιούδας, η Μαγδαληνή. Ο ερχομός όμως κάποιων ξεριζωμένων, πεινασμένων και φτωχικών Ελλήνων από άλλο χωριό που έκαψαν οι Τούρκοι, με αρχηγό τον παπα-Φώτη, θα αναταράξει την ηρεμία του χωριού. Ο παπα-Γρηγόρης της Λυκόβρυσης, όμως, μαζί με τους προύχοντες θα τους διώξει κακήν κακώς συκοφαντώντας τους κι αυτοί οι πεινασμένοι άθλιοι θα καταφύγουν στο διπλανό βουνό βρίσκοντας καταφύγιο στις σπηλιές. Κάτω από τον εκτυφλωτικό ελληνικό ήλιο ο Ντασέν θα ξεγυμνώσει τον ψυχισμό των πρωταγωνιστών, θα φανερώσει το αληθινό τους πρόσωπο και δεν θα αφήσει τίποτα κρυφό. Ο τραυλός «Ιησούς» μαζί με τους «Απόστολους» θα λυπηθούν και θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν τους κατατρεγμένους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αλλά θα βρούνε μπροστά τους τα εμπόδια της εξουσίας. Ο φθόνος, η περηφάνεια, η απληστεία και η αχαριστία θα βρεθούν αντιμέτωπες με την καλοσύνη, την ανιδιοτελή προσφορά, την ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία.

Σπουδαία καταγραφή των ανθρώπινων παθών μέσα από πλήθος χαρακτήρων, που σκιαγραφεί πετυχημένα ο Ντασέν. Αναγκαστικά αφαίρεσε κάποιες σκηνές του βιβλίου και μείωσε κάποιους χαρακτήρες, άλλαξε και λίγο το τέλος δίνοντας περισσότερη επαναστατική νότα στο έργο μειώνοντας λίγο το θρησκευτικό στοιχείο. Παρά τα γαλλικά της ταινίας, αυτοί οι Γάλλοι πρωταγωνιστές ενσωματώνονται τέλεια στο κλίμα της ταινίας, φτιάχνοντας μια ταινία πιο «ελληνική» από πολλές άλλες δήθεν παραγωγές. Αναζητήστε την, ή ψάξτε την στο πρόγραμμα του καναλιού της Βουλής!

Virginia City (Ο δρόμος των ηρώων)

Γουέστερν της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ, ενώ ο πόλεμος μαινόταν στην Ευρώπη, ένα χρόνο πριν μπει και η Αμερική στο... παιχνίδι. Έτσι οι ηρωισμοί, το καθήκον, η πίστη στα ιδανικά (που εκφράζει η κάθε πλευρά) και ο πατριωτισμός δίνουν και παίρνουν σ'αυτό το παραδοσιακά στημένα γουέστερν, που δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούριο, αλλά είναι ευπρόσωπο και τίμιο στις προθέσεις του. Μεγάλη για την εποχή παραγωγή της Warner, με τον Michael Curtiz (πάλι) στην καρέκλα του σκηνοθέτη και ένα πλήθος από σταρ να σκονίζονται στους δρόμους της δύσης. Πρώτο βιολί ο Errol Flynn που είναι φυλακισμένος βόρειος, δραπετεύει και πηγαίνει στη Virginia City σε μυστική αποστολή να ξετρυπώσει ένα φορτίο χρυσού που θέλουν να μεταφέρουν οι Νότιοι για να μπορέσουν να συνεχίσουν τον εμφύλιο πόλεμο. Αντίπαλος του ο Randolph Scott και η τραγουδίστρια Miriam Hopkins, που θα παίζει διπλό παιχνίδι. Μικρό ρόλο κακού (φυσικά) έχει και ο Humphrey Bogart, σε μια δεύτερη και τελευταία (νομίζω) εμφάνιση σε ταινία του είδους, αν και εδώ νομίζω ότι δεν είναι τόσο αταίριαστος όπως στο Oklahoma Kid. Συνολικά είναι ένα ενδιαφέρον εργάκι μέσα στην απλοϊκότητά του.

Αγαπημένες ταινίες με Jeff Bridges

Μετά το εξαιρετικό Αληθινό θράσος με το οποίο ο Jeff Bridges «ευχαρίστησε» τους σκηνοθέτες που του έδωσαν μια δεύτερη καριέρα (όπως έγραψε πολύ εύστοχα ένας φίλος), είπαμε να καταγράψουμε τις αγαπημένες μας ταινίες με τον Bridges ως πρώτο βιολί, καθώς υπάρχουν και αρκετές όπου ξεχωρίζει και ως δευτεραγωνιστής. Έχουμε και λέμε...

1. The Fisher King (Ο βασιλιάς της μοναξιάς)


2. The Big Lebowksi (Ο μεγάλος Λεμπόφσκι)


3. Starman


4. Fearless (Σχέση ζωής)


5. 8 Million Ways to Die (8 εκατομμύρια τρόποι για να πεθάνεις)


6. Tucker: The Man and His Dream


7. Arlington Road (Ο ύποπτος της οδού Άρλινγκτον)


8. K-Pax

Four Lions

Οι Τέσσερις Λέοντες είναι βρετανοί μουσουλμάνοι, 100% αποφασισμένοι να ανατιναχθούν για να σκοτώσουν «άπιστους» αλλά είναι επίσης και κατά το 50% ηλίθιοι! Τέτοιο μαύρο χιούμορ και τέτοια ανηλεής σάτιρα (σε όλα τα επίπεδα) μόνο από τους βρετανούς μπορούσε να γίνει! Ο σκηνοθέτης Christopher Morris καταπιάστηκε με ένα επικίνδυνο θέμα (μόνο πέντε χρόνια από τους βομβαρδισμούς του Λονδίνου) αλλά πέτυχε μη χαρίζοντας κάστανα σε τίποτα και σε κανέναν.

Caught (Για λίγη στοργή)

Άλλο ένα καλό, ψυχολογικό, ολίγον τι βαρύγδουπο δράμα παρουσίασε ο Max Ophuls στην αμερικανική περίοδό του. Η ταινία έχει τίτλο Caught και αφορά μια νεαρή, φτωχική κοπελιά (Barbara Bel Geddes) που γουστάρει τα λούσα και την καλοπέραση. Στο δρόμο της θα βρεθεί ένας εκατομμυριούχος (Roberrt Ryan), ο οποίος έχει μια δόση ψυχασθένειας και θα την παντρευτεί από γινάτι και πείσμα προς τον ψυχίατρό του. Θα της προσφέρει απλόχερα δώρα και ρούχα και λοιπά, μόνο που θα την κρατάει μέσα στο σπίτι (caught), δεν θα την αφήνει να ξεστρατίζει και, όντας αυτός πολυάσχολος και σκληρός επαγγελματίας, θα βλέπονται ελάχιστα. Τα προβλήματα λοιπόν στο ζευγάρι θα ξεκινήσουν από την αρχή. Κάποια στιγμή η πρωταγωνίστρια θα τον παρατήσει και θα πάει στη Νέα Υόρκη μόνη της. Βρίσκει δουλειά σε έναν γιατρό (James Mason) ο οποίος είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος. Θα αναπτυχθεί το απαραίτητο ειδύλλιο μεταξύ τους, αλλά υπάρχει αυτό το άτιμο το παρελθόν που κρατάει παγιδευμένη (caught) την ηρωίδα μας. Η κακία του Ryan εναντίον της ανθρωπιάς του Mason, με την ηρωίδα να βρίσκεται εγκλωβισμένη (caught) ανάμεσά τους. Η λύτρωση τελικά θα έρθει μέσα από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Λέγεται ότι ο χαρακτήρας του Ryan ήταν βασισμένος στον Howard Hughes. Εμείς θα πούμε ότι πρόκειται για ένα ενδιαφέρον, σκοτεινό μελόδραμα, με κάποιο απλοϊκό διδακτισμό (σε κάποια θέματα) αλλά και τολμηρό, αφού αγγίζει κάποια θέματα ταμπού για την εποχή. Αποτέλεσε την πρώτη ταινία του Mason στο Χόλιγουντ και την αφετηρία, ουσιαστικά, της πολύ μεγάλης καριέρας του.

Destry Rides Again (Σαρξ και διάολος)

Ένα από τα καλύτερα γουέστερν της προ του Β' Παγκοσμίου πολέμου περιόδου. Κωμικό, διασκεδαστικό, σοβαρό εκεί που πρέπει και ολίγον σκεπτόμενο! Κι αυτό το τελευταίο παρουσιάζεται μέσα από τη μορφή του νέου βοηθού σερίφη (ο James Stewart στον πρώτο του ρόλο σε ταινία ουέστερν) που εκπροσωπεί το Νόμο και διατηρεί την Τάξη χωρίς... όπλα! Μέσα στο στενόμυαλο, βίαιο και γεμάτο τεστοστερόνη περιβάλλον της άγριας δύσης, αυτή η διαφορετική φιλοσοφική προσέγγιση του Stewart δίνει πολλούς έξτρα πόντους στο εργάκι μας. Η ταινία ονομάζεται Destry Rides Again από το όνομα του πατέρα του Stewart, που κι αυτός ήταν σερίφης αλλά σκοτώθηκε πισώπλατα. Τώρα ο νέος έρχεται για να συνεχίσει το έργο του, με διαφορετικό τρόπο και περισσότερο μυαλό. Έχει να αντιμετωπίσει μια πόλη διεφθαρμένη, με τον ιδιοκτήτη του σαλούν να είναι ο κακός της υπόθεσης, έχοντας ακόμα και τον δήμαρχο στο πλευρό του, αλλά και την ντίβα που ακούει στο όνομα Marlene Dietrich, που τραβάει τους άνδρες από τη μύτη (εξ ου και ο ελληνικός τίτλος, απλή συνωνυμία με την βωβή ταινία της Γκρέτα Γκάρμπο του 1926) και βοηθάει τον κακό μας να κλέβει στο τραπέζι του πόκερ ακόμα και περιουσίες. Τα πράγματα φυσικά θα περιπλακούν αρκετά για να κρατηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον μας, τα κλισέ του είδους θα ανατραπούν με ενδιαφέροντα τρόπο και ο παλαίμαχος σκηνοθέτης George Marshall υπογράφει τελικά μια από τις καλύτερες ταινίες του.

L' Illusionniste (Ο θαυματοποιός)

Ζακ Τατί + Σιλβέν Σομέ = Οι θαυματοποιοί!