Αν και η ατμόσφαιρα, οι διάλογοι και η σκηνοθεσία δηλώνουν ότι το έργο του Marcel Carné Το λιμάνι των απόκληρων ανήκει στον ποιητικό ρεαλισμό που έβγαλε ο γαλλικός κινηματογράφος τη δεκαετία του '30, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ταινία αποτελεί τον πρόδρομο των αμερικανικών φιλμ-νουάρ. Όλα τα γνώριμα στοιχεία βρίσκονται εδώ: ο πρωταγωνιστής που θέλει να ξεφύγει από το παρελθόν του, ετοιμάζεται να μπαρκάρει με νέα ταυτότητα, βρίσκει όμως τη γυναίκα της ζωής του και μπλέκει με τον περίγυρό της που αποτελούν μια επικίνδυνη συμμορία και ο λίγο σαλεμένος νονός της που τη «βλέπει» με άλλο μάτι. Καθώς οδεύουμε προς το τέλος, τόσο μου έρχεται στο μυαλό η Υπόθεση Καρλίτο του ΝτεΠάλμα και... ο νοών νοείτο. Ο μεγάλος Γάλλος σταρ Jean Gabin σε άλλη μια μεγάλη ταινία με την υπογραφή του Carné, σε μια από τις πρώτες ταινίες του, λίγα χρόνια πριν μας δώσει το αριστούργημά του, Τα παιδιά του παραδείσου. Στο μικρό, χαρακτηριστικό ρόλο του νονού, ο ηλικιωμένος Michel Simon, που γνωρίσαμε από τη Σκύλα του Jean Renoir και την Αταλάντη του Βιγκό. 
1 σχόλιο:
Ένα μεγάλο αριστούργημα του αγαπημένου μου ποιητικού ρεαλισμού. Μου έχει μείνει αξέχαστη η τελευταία σκηνή. Όντως έχει πολλά στοιχεία των φιλμ νουάρ, πράγμα που την κάνει ακόμα πιο δυνατή. Δυστυχώς δεν έχω δει ακόμα τα "παιδιά του παραδείσου", ωστόσο το έχω και θα το δω κάποια στιγμή.
Καλή σου μέρα...
5: Αριστούργημα
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
Δημοσίευση σχολίου