Η ταινία που έκανε σταρ τον Vincent Price και του έδωσε τον τίτλο του άρχοντα των ταινιών τρόμου και φαντασίας! Το House of Wax αποτελεί ουσιαστικά μια ταινία β' διαλογής, με πολύ καλά σκηνικά και όμορφη έγχρωμη φωτογραφία και με τον κύριο Price να είναι αρκούντως επιβλητικός αλλά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας είναι κάτω του μετρίου. Και φυσικά μην περιμένετε να... τρομάξετε! Σημειώστε ότι η ταινία αποτελούσε μία από τις πρώτες που έκαναν χρήση της 3-D τεχνικής και έτσι δικαιολογείται η ανυπόφορα μεγάλη διάρκεια της σκηνής με έναν τύπο που παίζει με έναν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ! Anyway, αποτελεί μια σίγουρη πρόταση για τους φαν του είδους και για όσους θέλουν να ανεβάσουν τις σινε-εγκυκλοπαιδικές τους γνώσεις, αλλά ως εκεί. Αν ναι, συμμετέχει και ο νεαρός Charles Bronson σε μικρό και... «βουβό» ρόλο. Έγινε και ριμέικ το 2005, αλλά αυτό μάλλον το ξέρετε... Ίσως δεν ξέρετε (όπως δεν ήξερα και γω) ότι κι αυτή εδώ αποτελεί ριμέικ της ταινίας Mystery of the Wax Museum του 1933, σε σκηνοθεσία Michael Curtiz. 
2 σχόλια:
fovero b-movie apo ta poli kala tis epoxis kata tis apopsi mou...
krima pou egine ena toso "ftino" remake... krima pou egina vasika...
perimenw "the house that dripped blood"
:)
Η ταινία είναι ριμέικ του κατά πολλούς ανώτερου "Mystery of the wax museum" του 1933, της οποίας έχω κάνει τους Ελληνικούς υπότιτλους. Είναι η ταινία που ανέδειξε τον Vincent Price σε σταρ πρώτου μεγέθους και φυσικά σε άρχοντα του τρόμου. Είχε κάνει πάταγο στην εποχή της και ήταν η πρώτη που παίχτηκε στην Ελλάδα με το πρωτόγονο για την εποχή σύστημα 3-D. Για να δει ο κόσμος την ταινία ως 3-D, στους θεατές μοίραζαν χάρτινα γυαλιά που ο ένας υποτιθέμενος φακός ήταν πράσινος και ο άλλος ήταν κόκκινος. Αυτό σου δημιουργούσε την αίσθηση της τρισδιάστατης ταινίας. Οι εντυπώσεις του κόσμου ήταν μοιρασμένες. Πολλοί δήλωναν γοητεμένοι με την νέα τεχνολογία. Άλλοι δήλωναν απογοητευμένοι και έβριζαν διότι έβλεπαν μια μουντζούρα και τίποτε άλλο. Αυτοί που διαμαρτύρονταν ήσαν κυρίως όσοι χρησιμοποιούσαν γυαλιά οράσεως, ιδίως αν τα μάτια τους είχαν μεγάλη διαφορά μυωπίας μεταξύ τους και προπαντός όσοι είχαν όραση μόνο από τον ένα οφθαλμό. Αυτός ήταν και ο λόγος που η νέα μέθοδος 3-D εγκαταλείφτηκε.
Εγώ την ταινία δεν μπόρεσα να την δω στην εποχή της, ακατάλληλη για ανηλίκους, την είδα όμως κάποια χρόνια αργότερα όπου επαναπροβλήθηκε ως συμβατική ταινία. Πολύ πλάκα, πάντως, είχε η σκηνή όπου ο ντελάλης προσπαθεί να προσελκύσει τον κόσμο στο House of Wax, όπου συνεχώς χτυπάει ένα δεμένο μπαλάκι του πιγκ πογκ προς την κάμερα για να κάνει το 3-D εφέ φανερό στο κοινό των τότε αιθουσών. Πολλοί που δεν ήξεραν τον λόγο έβριζαν μουρμουρίζοντας: τι βλακείες είναι αυτές!
Δημοσίευση σχολίου