A Ghost Story

Όχι, δεν είναι μία ταινία τρόμου! Αν και η παρουσία του φαντάσματος μαζί με την "υποχθόνια" μουσική υπόκρουση δημιουργεί μία υπόγεια ένταση ότι κάτι "κακό" θα συμβεί! Περισσότερο, το A Ghost Story είναι ένα δράμα φαντασίας για την απώλεια, την αγάπη, την προσμονή κάποιου ή κάτι αγαπημένου. Ίσως είναι η αναμονή πριν την ολοκλήρωση. Ελάχιστοι διάλογοι, αργές κινήσεις της κάμερας, επιβλητική ατμόσφαιρα.

The Virginian

Η ιστορία έχει γυριστεί αρκετές φορές από το Χόλιγουντ, εμείς είδαμε την b-movie έκδοση του 1946 με πρωταγωνιστή τον Joel McCrea. Με την επιτυχία του The Virginian, ο McCrea επικέντρωσε την καριέρα του στο είδος του γουέστερν. Μέτρια ως επί τω πλείστον η ταινία, με καρικατούρες-ηθοποιούς, ολίγον κωμική στην αρχή αλλά η δραματική κατάληξη της ιστορίας προς το τέλος, κάνει έντονη την αντίθεση της σε σχέση με το πώς ξεκίνησε το έργο και σου αφήνει μία αίσθηση ότι τελικά είδαμε κάτι που δεν ήταν ανάξιο λόγου.

Και τι αφορά το έργο: μία δασκάλα που έρχεται στη Δύση από τον πολιτισμό της ανατολικής ακτής και μπλέκει συναισθηματικά με τον Βιρτζίνιαν. Αυτός αρχηγός των καουμπόι της περιοχής θα μπλέξει σε διάφορες περιπέτειες και θα καταλήξει να πρέπει να συλλάβει και να οδηγήσει στη δικαιοσύνη (δηλ. στην κρεμάλα) το φίλο του (ο συνήθως δευτεραγωνιστής Brian Donlevy). Και όλη αυτή η "συνηθισμένη" βία της Άγριας Δύσης θα φέρει τη δασκάλα σε δύσκολη θέση.

Day of the Evil Gun

Μετριότατο προς αδιάφορο γουέστερν, το Day of the Evil Gun έχει “ευφάνταστες” ανατροπές και κυνικούς χαρακτήρες, που θέλει να μοιάσει με τα σπαγγέτι γουέστερν που έγιναν της μόδας εκείνη την εποχή. Πρωταγωνιστεί ο Glenn Ford με το συνηθισμένο κίτρινο τζάκετ που αναζητεί την οικογένεια του που την έχουν απαγάγει Ινδιάνοι, έχοντας στο πλευρό του τον Άρθουρ Κένεντι, ο οποίος ζούσε με τη γυναίκα του Φορντ όταν εκείνος έλειπε και τον νόμιζαν πεθαμένο(!). Στο δρόμο του συναντά όλων των ειδών διάφορους χαρακτήρες που έχουμε δει στα γουέστερν: μεξικανούς, στρατιώτες του εμφυλίου, ψευτογιατρούς, άρρωστους με χολέρα, κλπ.

Πάντως, σίγουρα προτιμούμε τα γουέστερν που μας είχε δώσει ο Γκλεν Φορντ στη δεκαετία του '50 από αυτό, βλ. The Sheepman, Jubal, Cowboy (όνομα και πράμα) και το The Violent Men.

Caos Calmo (Ήρεμο χάος)

Μετά από τον αναπάντεχο χαμό της γυναίκας του, ο ήρωας που υποδύεται ο Νάνι Μορέτι, μεγαλοστέλεχος σε εταιρεία, κάθεται όλη τη μέρα σε ένα παγκάκι έξω από το σχολείο της κόρης του, περιμένοντάς την να σχολάσει για να πάνε στο σπίτι. Αυτή η ήρεμη αντίδραση στο σοκ της απώλειας θα τον κάνει να αντιμετωπίσει διαφορετικά τη ζωή, την εργασιομανία, τη σχέση του με την κόρη του και τους συναδέλφους του.

Πριν δέκα χρόνια, όταν κυκλοφόρησε το Caos Calmo, θα "έβλεπα" διαφορετικά το έργο. Σήμερα, νομίζω ανήκω σε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκουν πολλά σημεία επαφής με τον πρωταγωνιστή και μπορούν να ταυτιστούν σε γεγονότα και καταστάσεις. Ίσως η παθητική αντίδραση είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε κάποια στιγμή για να αποφορτιστούμε από τις πιέσεις της ζωής; Μήπως πρέπει να βρούμε την ισορροπία μέσα μας και να εστιάσουμε στα σημαντικά θέματα της ζωής μας;