Χαρακτηριστική ταινία της δεκαετίας του '70: ένα «ηλικιωμένο» road movie, μία γνωριμία με τη σύγχρονη Αμερική (της χρονιάς του 1974). Γινόμαστε παρατηρητές στο ταξίδι από την μία άκρη της χώρας στην άλλη για να επανασυνδεθεί (για τελευταία φορά;) με τα παιδιά του ο πρωταγωνιστής, παρατηρούμε το χάσμα γενεών, την αποξένωση και τη μοναξιά του. H ταινία
Χάρι και Τόντο είναι περισσότερο γνωστή για την ερμηνεία του (κυρίως τηλεοπτικού ηθοποιού) Art Carney που του έδωσε το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, με αντιπάλους τον Αλ Πατσίνο του
Νονού 2, τον Τζακ Νίκολσον της
Τσαϊνατάουν, τον Ντάστι Χόφμαν του
Λένι και τον Άλμπερτ Φίνεϊ του
Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές. Ήρεμοι, χαλαροί ρυθμοί και συγκίνηση σ'αυτή την άγνωστη, στις μέρες μας πλέον, ταινία, η οποία είναι και η καλύτερη που μας έδωσε ο σκηνοθέτης/ηθοποιός Paul Mazursky.
Σενάριο και παραγωγή από τον Nunnally Johnson, από μια ιστορία του Vladimir Pozner (που προτάθηκε για το όσκαρ πρωτότυπης ιστορίας), σκηνοθεσία από τον Robert Siodmak, με σταρ την Olivia de Havilland στο διπλό ρόλο των δίδυμων αδερφών που είναι ύποπτες για φόνο! Το The Dark Mirror του 1946 είχε καλά «συστατικά» (δηλ. συντελεστές) και ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Είναι μία προβλέψιμη ταινία μυστηρίου και αγωνίας, την οποία θα θυμόμαστε κυρίως για το πετυχημένο μοντάζ και την διπλή εμφάνιση της De Havilland στο ίδιο πλάνο. Κάτι που κοπιαρίστηκε έκτοτε πολλάκις (μέχρι και από την... Αλίκη). Θα θυμόμαστε το έργο και για ένα δεύτερο λόγο: για την επιδερμική, μεν, αλλά ενδιαφέρουσα, δε, εντρύφηση στα μέσα της ψυχολογικής ανάλυσης, δηλαδή στην παρουσίαση κάποιων μεθόδων της. Ο σύζυγος της Τζίντζερ Ρότζερς (για κάποια χρόνια) Lew Ayres επιστρέφει στα κινηματογραφικά πλατό μετά την άρνησή του να συμμετάσχει στον Β' ΠΠ και αναλαμβάνει να ψυχολογήσει τις δύο αδερφές. Ο Thomas Mitchell είναι ο αστυνομικός που θέλει να λύσει το μυστήριο, καθώς δεν δέχεται το τέλειο έγκλημα και προσπαθεί να βρει ποια από τις δύο αδερφές είναι η φόνισσα.
