I, Robot

Είχα δει παλιότερα το I, Robot του Alex Proyas και το είχα βρει σχετικά ενδιαφέρον, για περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας δηλαδή. Έχοντας διαβάσει όμως την ομότιτλη συλλογή μυθιστορημάτων του Ισαάκ Ασίμοφ και προσφάτως δύο από τα τέσσερα βιβλία της Σειράς Ρομπότ («Ο γυμνός ήλιος» και «Ρομπότ και αυτοκρατορία») στα οποία η όλη πλοκή είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι —ένα αστυνομικό whodunit σε sci-fi υπόβαθρο, παρατήρησα πόσο μα πόσο έξω από το πνεύμα του Ασίμοφ οδηγήθηκε η ταινία με σκοπό τη δημιουργία ανεγκέφαλης δράσης, κυνηγητών, εκρήξεων και πυροβολισμών, σε μια μορφή α-λα Εξολοθρευτή. Εκεί που τα βιβλία βασίζονται στη Λογική και την προσπάθεια να ξεγελάσεις τους Tρεις Nόμους της ρομποτικής^* με μοναδικό εργαλείο το ανθρώπινο μυαλό, η ταινία βρίσκει ως σεναριακή ευκολία τη διάσωση του ανθρώπινου είδους για να εξελιχθεί σε μια περιπέτεια του στυλ άνθρωποι εναντίον ρομπότ. Κοινώς, απογοητεύτηκα.

^*Οι Tρεις Nόμοι:
1. Το ρομπότ δε θα κάνει κακό σε άνθρωπο, ούτε με την αδράνειά του θα επιτρέψει να βλαφτεί ανθρώπινο oν.
2. Το ρομπότ πρέπει να υπακούει τις διαταγές που του δίνουν οι άνθρωποι, εκτός αν αυτές οι διαταγές έρχονται σε αντίθεση με τον πρώτο νόμο.
3. Το ρομπότ οφείλει να προστατεύει την ύπαρξή του, εφόσον αυτό δεν συγκρούεται με τον πρώτο και τον δεύτερο νόμο.