The Sound and the Fury (Η μανία της σάρκας)

Δεύτερη ταινία από τον Martin Ritt βασισμένη σε έργο του νομπελίστα William Faulkner, ένα χρόνο μετά το πολύ καλό The Long, Hot Summer. Στο The Sound and the Fury του 1959 βλέπουμε παρόμοια πράγματα: μία παρακμασμένη πλέον, πρώην αριστοκρατική, οικογένεια του αμερικανικού νότου με οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα. Τέσσερα αδέρφια έχουν απομείνει, με τον έναν να είναι πνευματικά ανήμπορος (ο Jack Warden σε ρόλο χωρίς καμία ατάκα, αλλά με πολύ καλή σωματική ερμηνεία), ο άλλος μπεκρής, η μοναδική αδερφή είχε παρατήσει την οικογένεια αφού γέννησε ένα εξώγαμο και ο τελευταίος (Yul Brynner με μαλλιά!) να είναι ο μόνος που δουλεύει και συντηρεί ολόκληρο το σπίτι. Η ανιψιά (Joanne Woodward) που μεγάλωσε πλέον θέλει να γνωρίσει τον κόσμο και τον έρωτα και έρχεται σε συνεχείς συγκρούσεις και προστριβές με τον Brynner.

Δυστυχώς για το έργο, το δράμα της οικογένειας δεν με άγγιξε ιδιαίτερα, έχουμε δει παρόμοιες ιστορίες καλύτερα σε αρκετά έργα και σε γενικές γραμμές το όλο φιλμ φαντάζει κουραστικό και ολίγον βαρετό. Δεν έχω δει την πρόσφατη εκδοχή του James Franco, αλλά θα ήθελα να δω πόσο πιστός ήταν στο κείμενο του Φώκνερ, μιας και ασχολήθηκε και με ακόμα ένα έργο του Φώκνερ, το Καθώς ψυχορραγώ (As I lay dying).

Clue (Στα ίχνη του μυστηρίου)

Μένουμε σπίτι και παίζουμε παιχνίδια. Μένουμε σπίτι και βλέπουμε ταινίες. Και μία από αυτές, είναι βασισμένη σε ένα... επιτραπέζιο! Το Clue βασίζεται στο παιχνίδι Cluedo και το σενάριο έγραψε ο σκηνοθέτης Jonathan Lynn μαζί με τον John Landis. Πρόκειται για ένα δείπνο κάποιων αγνώστων μεταξύ τους σε μία μεγάλη έπαυλη που έχει έναν μυστήριο μπάτλερ (Tim Curry). Μεταξύ των καλεσμένων, ξεχωρίζουν οι γνωστές φυσιογνωμίες των Christopher Lloyd, Madeline Kahn και Lesley Ann Waren. Οι καλεσμένοι έχουν όμως κάποια μυστικά και κάποιον κοινό εκβιαστή. Και λίγο μετά, θα ξεκινήσει μία αλληλουχία φόνων (κάποιων δευτερεύοντων χαρακτήρων) χωρίς να γνωρίζουμε ποιος είναι ο δολοφόνος. Όλοι είναι ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον.

Βασίζεται λίγο στο στυλ του And then there where none (από το βιβλίο Δέκα μικροί νέγροι της Άγκαθα Κρίστι) αλλά θυμίζει περισσότερο το κωμικό Murder by Death. Τα αστεία όμως στο έργο δεν είναι και τόσο αστεία, οι διάλογοι δεν βγάζουν γέλιο (με κάποιες εξαιρέσεις) και οι κωμικές καταστάσεις είναι λίγο... όχι τόσο κωμικές. Ευτυχώς, λίγο μετά τη μέση του έργου ο μπάτλερ Tim Curry αναλαμβάνει να περιγράψει τα μέχρι τότε συμβάντα ώστε να ανακαλύψει το δολοφόνο και η ταινία αποκτά (επιτέλους) ρυθμό και κωμικό ενδιαφέρον. Και λίγο πριν το τέλος, οι τρεις παραλλαγές του τέλους θα νοστιμίσουν το όλο φινάλε.

100 years before - Year 1920

100 χρόνια πριν, από τη χρονιά του 1920 ακολουθούν οι (λίγες) ταινίες που έχω δει, τώρα και σε λινκ στο ίντερνετ. Ευτυχώς υπάρχουν οι επανεκδόσεις και οι αποκαταστάσεις.

Das Cabinet des Dr. Caligari (Το εργαστήρι του δόκτωρα Καλιγκάρι), του Robert Wiene με τους Werner Krauss, Conrad Veidt, Lil Dagover
youtube.com/watch?v=mVI_VIyQu3w

The Saphead (Ο κουφιοκέφαλος), του Herbert Blache με τον Buster Keaton (η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που εμφανίστηκε ο Κίτον)
youtube.com/watch?v=jDu8kPyILSw

One Week, του Buster Keaton & Eddie Cline με τον ίδιο τον Μπάστερ Κίτον (από τα αγαπημένα μου)
youtube.com/watch?v=hHo1cvbDIpA

Convict 13 (Κατάδικος 13), πάλι σε σκηνοθεσία των Buster Keaton & Eddie Cline με τον ίδιο.
youtube.com/watch?v=EyHwERJ0kVo

The Mark of Zorro, του Fred Niblo με τον Douglas Fairbanks
youtube.com/watch?v=wbQZZRf3Fsc

Suicide Kings (Συμφωνία με το διάβολο)

Να κάνεις συμφωνία με το διάβολο, αρκεί να μην τον προδώσεις.

Ο Christopher Walken υποδύεται έναν γνωστό μαφιόζο της περιοχής. Κάτι πλουσιόπαιδα (νεαροί φοιτητές) τον απαγάγουν για να τους βοηθήσει να βρούνε την αδελφή του ενός, που έχει μόλις απαχθεί από κάποιους άσχετους: να τους δώσει τα λύτρα που χρειάζονται και με τις γνωριμίες του να τους βοηθήσει να τη βρούνε. Φυσικά, θα υπάρξουν οι ανατροπές που θα φέρουν τα πάνω-κάτω και θα φέρουν την ομάδα των φοιτητών στα όρια της διάλυσης.

Την περισσότερη ώρα του έργου, ο Walken είναι δεμένος σε μια καρέκλα αλλά και πάλι αυτό από μόνο του αρκεί για να είναι απειλητικός για τους νεαρούς και απολαυστικός για εμάς τους θεατές. Ο Dennis Leary, γνωστός μας ήδη από την εποχή του MTV, υποδύεται το βοηθό του και όλοι του οι διάλογοι ήταν αυτοσχεδιασμοί. Οι φάτσες των νεαρών φοιτητών είναι γνωστές και τους έχουμε ξαναδεί σε άλλα έργα (ή σειρές) με τον Johnny Galecki να είναι ο πιο διάσημος τελικά από τη συμμετοχή του στο The Big Bang Theory. Η ταινία Suicide Kings του Peter O'Fallon έχει μία μικρή θεατρικότητα, ελάχιστη δράση, διαλόγους και κάποιους χαρακτήρες βγαλμένους από τον κόσμο του Ταραντίνο, αλλά κυρίως κερδίζει το ενδιαφέρον από τον καθιστό και ακίνητο Γουόλκεν.

High Plains Drifter (Περιπλανώμενος πιστολέρο)

Σε μια "σάπια" μικρή πόλη, οι κάτοικοι προσλαμβάνουν τον άγνωστο πιστολέρο Κλιντ Ίστγουντ (που εμφανίστηκε από το πουθενά) να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν 3 κακοποιούς. Με τη σειρά του, αυτός θα τους βάλει τους κατοίκους στην υπηρεσία του: θα βάψει όλα τα σπίτια κόκκινα, θα τους εκπαιδεύσει να χειρίζονται τα όπλα και θα ετοιμάσει ένα μεγάλο γεύμα για την ώρα πριν την τελική αναμέτρηση. Οι κάτοικοι όμως έχουν ένα αμαρτωλό παρελθόν που δεν θέλουν να θυμούνται, αλλά ο Άγνωστος πιστολέρο θα το ανασύρει και στο τέλος θα τιμωρήσει και την ίδια την πόλη. Η φωτιά στο τέλος θα έρθει ως λύτρωση, αν και ο συνδυασμός της φωτιάς με τα βαμμένα κόκκινα σπίτια θα θυμίζει κάτι από την Κόλαση. Το High Plains Drifter είναι η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Ίστγουντ και μας παρουσιάζει έναν λιγομίλητο, σκληροτράχηλο χαρακτήρα χωρίς όνομα, βγαλμένο από τα σπαγγέτι γουέστερν (όπου και είχε μαθητεύσει δίπλα στο Σέρτζιο Λεόνε), που θα προσπαθήσει να αποδώσει δικαιοσύνη για εγκλήματα του παρελθόντος χωρίς ηθικούς φραγμούς ή άλλες έγνοιες, κατά το στυλ της άγριας δύσης: το μαστίγιο.

Σε μία σκηνή, στο νεκροταφείο της μικρής πόλης, βλέπουμε σε δύο ταφόπλακες τα ονόματα των Sergio Leone και Donald Siegel, ένα είδος μακάβριου φόρου τιμής στους δύο σκηνοθετες που ανέδειξαν τον Ίστγουντ!