Born to be Bad (Γεννημένη για το κακό)

Η νεαρή Joan Fontaine έρχεται από την επαρχία και συγκατοικεί με το ζευγάρι των Zachary Scott (ο ζωγράφος) και Joan Leslie (η πλούσια αραβωνιαστικιά). Γοητεύεται από το συγγραφέα Robert Ryan και συνάπτουν σχέση. Εξ αρχής όμως φαίνεται πως έχει κάτι άλλο στο μυαλό της και σιγά-σιγά με ύπουλα δολοπλόκα μέσα καταφέρνει να φέρει το αρραβωνιασμένο ζευγάρι σε προστριβή και τελικά καταφέρνει να τους χωρίσει. Έτσι θα κερδίσει αυτή τον Scott και θα παντρευτούν για να ανέβει το κύρος της στους κοσμικούς κύκλους και θα αφήσει στα κρύα του λουτρού τον Ryan. Με τον καιρό όμως και επειδή ο χαρακτήρας της δεν αλλάζει, θα επιθυμήσει ξανά τη συντροφιά του Ryan, αφήνοντας το σύζυγό της σε... “αδιαφορία” και γεμίζοντας με ψέματα αυτόν και τους κοντινούς συγγενείς. Όταν αποκαλυφθούν τα ψέματα της και αποκαλυφθεί ο πραγματικός της χαρακτήρας, θα γευτεί την τιμωρία όλων: την απαξίωση από όλους, μένοντας τελικά μόνη.

Κλασικό μελόδραμα της δεκαετίας του '50 με την σκηνοθετική πινελιά του Nicholas Ray, το Born to Be Bad έχει ένα καλό καστ ηθοποιών, συμπυκνωμενή πλοκή σε 90 λεπτά, τι παραπάνω να ζητήσει κάποιος που θέλει να δει μια ταινία της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ; Ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος πως το μείον της ταινίας είναι το ότι οι πανουργίες της πρωταγωνίστριας δεν είχαν πιο αιματυρό (έστω πιο δυσάρεστο) αντίκτυπο. Η τιμωρία της για την Ύβρη θα έπρεπε να είναι... αιματηρή; Το τέλος μάς θύμισε συνηθισμένες καταστάσεις, όπως τις αντιμετωπίζει συνήθως ο μέσος καθημερινός άνθρωπος. Αλλά πάλι, ο κινηματογράφος απευθύνεται σε μας, τους συνηθισμένους ανθρώπους, έτσι δεν είναι;

The Man Who Killed Don Quixote

Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να γυρίσει την ταινία του ο Terry Gilliam το 2000 (καταστροφές στα σκηνικά, αρρώστιες, τελικά μηνύσεις) θα μέναμε με την απορία για το πώς θα ήταν η ταινία σχετικά με τις μετα-μοντέρνερ περιπέτειες του Δον Κιχώτη που είχε στο μυαλό του ο κ. Γκίλιαμ. Έλα όμως που η υπομονή του και η θέληση για αυτό το πρότζεκτ ήταν μεγάλη και τελικά κατάφερε σχεδόν 19 χρόνια από την προηγούμενη έναρξη γυρισμάτων να παρουσιάσει στις Κάννες το ολοκληρωμένο The Man Who Killed Don Quixote. Παρόμοιες περιπέτειες χρηματοδότησης είχε και ο Όρσον Γουέλς για πάρα πολλά χρόνια και ποτέ δεν κατάφερε να γυρίσει τη δικιά του ταινία με τον δικό του Κιχώτη.

Με τον Jonathan Pryce να υποδύεται τον Quixote, τον Adam Driver να υποδύεται (μάλλον το alter-ego του Gilliam) έναν σκηνοθέτη που θέλει να φτιάξει μια ταινία για τον Quixote και τελικά μπλέκει σε κάτι σουρεαλιστικές περιπέτειες που θα τον οδηγήσουν στο να καταλάβει τα λάθη του εγωιστικού του χαρακτήρα και να ζητήσει συγχώρεση από αυτούς που πλήγωσε. Η ταινία έχει τα χαρακτηριστικά περίεργα πλάνα του Gilliam (περίεργες γωνίες λήψης, αναμορφικούς φακούς κλπ). Πλατιάζει σε κάποια σημεία αλλά στο σύνολο είναι μία καλή ταινία και το φινάλε του θυμίζει λοιπά έργα του Γκίλιαμ, ίσως σας φέρει στο μυαλό Brazil ή The Fisher King (δύο αγαπημένα έργα).

Baraka

Θυμήθηκα το Baraka, το κλασικό ντοκιματέρ του Ron Fricke, με τη χρήση της time-lapse τεχνικής και τις φαντασμογορικές εικόνες από όλο τον πλανήτη. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία για τον υπογράφοντα ήταν η σύγκριση της κίνησης των ανθρώπων στο μετρό με τα κοτοπουλάκια στη βιομηχανική αλυσίδα.