Le Roi de Coeur (Όλοι τους τρελλοί εκτός από μένα)

Γαλλοϊταλική παραγωγή με Άγγλο πρωταγωνιστή: είναι η ταινία Le Roi de Coeur, δηλαδή βασιλιάς της καρδιάς, τουτέστιν «ρήγας κούπα» (από τα τραπουλόχαρτα) και πρωταγωνιστεί ο νεαρός τότε Alan Bates, ο οποίος πάλι μου θυμίζει τον Mel Gibson. Τι πραγματεύεται αυτό το σχετικά άγνωστο έργο;

Μία στρατιωτική μονάδα Γερμανών (στο τέλος του Α' ΠΠ) αποχωρεί από τη Γαλλία αλλά, πριν φύγει, έχει παγιδεύσει με εκρηκτικά την πλατεία του χωριού. Ένα σύνταγμα Σκωτσέζων ετοιμάζεται να απελευθερώσει το χωριό, αλλά στέλνουν πρώτα τον Alan Bates να προειδοποιήσει τους κατοίκους και να απενεργοποιήσει τη βόμβα. Αλλά οι κάτοικοι το έχουν σκάσει. Ο Bates θα βρει μόνο τους τρόφιμους του ψυχιατρείου, οι οποίοι θα έχουν καταλάβει με τη σειρά τους το χωριό και θα ζούνε τη... ζωή τους! Αυτό που ακολουθεί είναι μια παρουσίαση των τραγελαφικών προσπαθειών του Bates να σώσει το χωριό και της ιλαροτραγικής συμπεριφοράς των «νοημόνων» στρατιωτικών. Συμπέρασμα; Η τρέλα δεν πάει στα βουνά!

Η ταινία του Philippe de Broca γυρίστηκε στο γραφικό χωριό Senlis και είναι φυσικά μια αντιπολεμική σάτιρα που κάποιες φορές βρίσκει στόχο, τις περισσότερες όμως είναι φλύαρη, κουραστική και λίγο αδιάφορη. Οι τρόφιμοι του ψυχιατρείου φλερτάρουν, χορεύουν, τραγουδάνε, κάνουν έρωτα, γιορτάζουν τη ζωή και η σύγκριση με την «τρέλα» του στρατού ξέρουμε ότι θα έχει νικητές τους πρώτους. Θα πρέπει να θυμηθείτε ότι είμαστε στα 1966, στην αρχή της εποχής του αντιπολεμικού κινήματος και των παιδιών των λουλουδιών! Η νεαρότατη και πανέμορφη Geneviève Bujold είναι ένας καλός λόγος για να δείτε το έργο, αλλά αυτό πάλι μπορείτε να το πράξετε με δικιά σας ευθύνη.

Rocky Mountain (Ο άρχων της ερήμου)

Ιστορία εμφυλίου, με μία ομάδα από Νότιους στρατιώτες που σε μία περίεργη αποστολή στα Rocky Mountains (πολύ μακριά από το θέατρο του πολέμου) σώζουν μία Βόρεια γυναίκα από τα αιμοδιψή χέρια Ινδιάνων. Η συγκεκριμένη ταινία δεν ξέρω σε τι αποσκοπούσε και γυρίστηκε. Εντάξει, θα θυμόμαστε την αυτοθυσία τους, καλός και ως αξύριστος λοχαγός ο Errol Flynn (αλλά πάντα λίγο μονοδιάστατος), και ευτυχώς το ρομαντικό στοιχείο είναι υποβαθμισμένο, αλλά αυτό το τελευταίο γουέστερν του Flynn (του οποίου η καριέρα είχε πάρει την κατιούσα χωρίς εισιτήριο επιστροφής) ήθελε μάλλον να παρουσιάσει το γεγονός ότι όλοι οι Αμερικανοί ενωμένοι μπορούν να νικήσουν τους κακούς! Και το 1950 οι κακοί ήταν η κομουνιστική ΕΣΣΔ, αν μη τι άλλο. Σενάριο από τον Winston Miller (που έγραψε επίσης το αγαπημένο My Darling Clementine), τα γυρίσματα έγιναν όλα σε εξωτερκούς χώρους και η (ολίγον διεκπεραιωτική) σκηνοθεσία έγινε από τον William Keighley, ο οποίος ξανασυνεργάστηκε με τον Flynn στις περιπέτειες του ήρωα με τα κολάν Ρομπέν των Δασών. Άλλα έργα που είδαμε από τον σκηνοθέτη είναι τα Bullets or Ballots και The Street with No Name.

La piel que habito (Το δέρμα που κατοικώ)

Σε μεγάλη σκηνοθετική ρέντα βρίσκεται ο Pedro Almodovar, που κατάφερε να μας ξετρελάνει ακόμα και με το τελευταίο του έργο, το Δέρμα που κατοικώ. Λίγο η περίεργη/ενδιαφέρουσα υπόθεση (κλείσιμο ματιού στο Μάτια δίχως πρόσωπο;), λίγο η ανωμαλία των πρωταγωνιστών και όχι μόνο (που μόνιμα βλέπουμε στα έργα του), λίγο τα θριλερικά στοιχεία, κυρίως όμως η έξυπνη παρουσίαση πρώτα της ιστορίας στο παρόν, μετά η άσχετη φαινομενικά ιστορία του παρελθόντος, που στο τέλος ενώνονται, με όλα αυτά κατάφερε να μας δώσει την ανατροπή της χρονιάς, την ανατροπή που ίσως δεν θέλαμε να δούμε!

Poulet aux prunes (Κοτόπουλο με δαμάσκηνα)

Συγκίνηση και ωραία ατμόσφαιρα, το Κοτόπουλο με δαμάσκηνα είναι ένα γαλλικό ερωτικό δράμα από τους δημιουργούς Vincent Paronnaud & Marjane Satrapi του Persepolis που εξελίσσεται στο Ιράν πριν την Ιρανική Επανάσταση. Κάποιες καρτουνίστικες σεκάνς θυμίζουν Persepolis φυσικά και εμπλουτίζουν πανέμορφα την στυλιστικά όμορφη ταινία. Ο Mathieu Amalric αποδεικνύει (σε μένα περισσότερο) ότι είναι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους Γάλλους ηθοποιούς. Βασίστηκε σε ένα κόμικ που είχε σχεδιάσει και γράψει πριν λίγα χρόνια η ίδια η Satrapi.

Niagara

Η ταινία Niagara είναι ένα από τα πιο γνωστά φιλμ-νουάρ επειδή i) είναι από τα πρώτα έγχρωμα (technicolor) νουάρ και ii) συμμετέχει η Marilyn Monroe με τα έντονα κόκκινα βαμμένα χείλη της! Παρά τη συμμετοχή του Charles Brackett στο σενάριο (μέχρι το '50 συνεργάτης του Billy Wilder) και του Henry Hathaway στη σκηνοθεσία, η ταινία αποτελεί περισσότερο μια τουριστική παρουσίαση των καταρρακτών του Νιαγάρα (και όλων των γύρω αξιοθεάτων) και λιγότερο μια ταινία θρίλερ. Σώζεται από κάποιες σεκάνς όπως, ας πούμε, αυτής με το κυνηγητό μέσα στο καμπαναριό και τις σιωπηλές/ακίνητες καμπάνες, αλλά στο σύνολό της είναι ένα προβλέψιμο έργο με ηθικοπλαστικό φινάλε (όλοι οι κακοί πρέπει να πεθάνουν). Ήταν να πρωταγωνιστήσει η Anne Baxter αλλά όταν αποχώρησε, αποφασίστηκε να δοθεί περισσότερο έμφαση στο χαρακτήρα (και το κορμί) της Monroe που σχεδιάζει να δολοφονήσει τον ψυχολογικά ανισόρροπο άντρα της Joseph Cotten.

The Late Show (Η γάτα είδε το δολοφόνο)

Ο τηλεοπτικός ηθοποιός Art Carney πρωταγωνίστησε σε λίγες ταινίες τη δεκαετία του ’70, όντας κάποιας ηλικίας, κέρδισε το όσκαρ το ’75 για το Harry and Tonto (με αντιπάλους τους Al Pacino, Jack Nicholson, Dustin Hoffman και Albert Finney!!!) και το 1977 πρωταγωνιστεί σε ένα νεο-νουάρ έργο του σκηνοθέτη Robert Benton (δύο χρόνια πριν βγάλει το Kramer vs. Kramer) και σε παραγωγή του Robert Altman. Βετεράνος ιδιωτικός ντετέκτιβ θα αναλάβει μία περίεργη υπόθεση. Η εξαφάνιση της γάτας της αλλοπαρμένης Lily Tomlin θα είναι η άκρη του μίτου που θα οδηγήσει σε μια μπλεγμένη υπόθεση που έχει απ’όλα: σεξ και βία, απιστίες και βρώμικο χρήμα, πολλά πτώματα και μοιραίες γυναίκες. Εύστοχη η επιλογή του ηλικιωμένου ντετέκτιβ που δουλεύει με το «κλασικό σύστημα» των ντετέκτιβ (δηλαδή κυρίως με το μυαλό του) που γνωρίσαμε από τις ταινίες του ’40 και του ’50, καθώς έτσι ο σκηνοθέτης βρίσκει ευκαιρία να σχολιάσει το τέλος μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά οι χαρακτήρες του έργου δε φαίνεται να το έχουν συνειδητοποιήσει. Το The Late Show είναι ένα σχετικώς άγνωστο, μικρό διαμαντάκι (μικρό είπαμε, έτσι;) που αξίζει να αναζητήσετε/ ανακαλύψετε.

Moonrise Kingdom

Τα χρόνια θα περάσουν, τα μαλλιά θα γκριζάρουν, θα συμβιβαστείς στην καθημερινότητα, στις επιταγές του κοινωνικού καθωσπρεπισμού, αλλά στο βάθος του μυαλού σου θα υπάρχουν εκείνα τα χρόνια, ή εκείνες μόνο οι στιγμές που ερωτεύτηκες, που έζησες πραγματικά ξέγνοιαστα και ελεύθερα, όπως -ας πούμε- ένα βράδυ σε μια μοναχική παραλία με το κορίτσι που αγαπάς και σε αγαπάει.

The Lusty Men

Μια εσωτερική ματιά στον κόσμο του ροντέο, στους ανθρώπους που δελεάζονται από το εύκολο χρήμα, στους άντρες που εθίζονται στην έκρηξη αδρεναλίνης και τεστοστερόνης χωρίς να λογαριάζουν οικογένεια και παιδιά. Πολύ καλή η ταινία του Nicholas Ray, η οποία μάς συστήνει έναν άγνωστο κόσμο, κάτι σαν τσίρκο με νοσταλγούς της Άγριας Δύσης. Το έργο έχει και στοιχεία ερωτικού δράματος, καθώς ο Robert Mitchum, ως παλαίμαχος σταρ του ρόντεο, θα δώσει τις συμβουλές του στον "μαθητή" Arthur Kennedy, θα πάρει επίσης το 50% των κερδών, αλλά θα διαπληκτίζεται με τη σύζυγο του Κένεντι, που υποδύεται η Susan Hayward, μέχρι το σημείο να τη γοητεύσει και να δημιουργήσει προβλήματα σ'αυτό το επαγγελματικό/ερωτικό τρίγωνο. Η ταινία The Lusty Men κυκλοφόρησε στα ελληνικά με δύο τίτλους: «Σκληροί άντρες» και «Ο πόθος των δύο».

Thieves Like Us

Την εποχή που οι δημιουργοί έφτιαχναν μία ταινία (τουλάχιστον) τη χρονιά. Ο Όλτμαν μετά την κωμωδία (MASH), μετά το γουέστερν (McCabe and Mrs. Miller), μετά το θρίλερ (Images), μετά το φιλμ-νουάρ (The Long Goodbye), ασχολείται με το γκανγκστερικό είδος αλλά, φυσικά, με έναν πιο ρεαλιστικό, μη-χολιγουντιανό, αρκετά ήρεμο και εστιασμένο στους χαρακτήρες τρόπο. Όταν κινηματoγραφούσε το βιβλίο του Edward Anderson δεν ήξερε ότι είχε γυριστεί ξανά πριν χρόνια από τον Nicholas Ray στο κλασικό They Live By Night. Δεν πρόκειται να δείτε κάτι αντίστοιχο του Νονού ή του Μπόνι και Κλάιντ. Το Thieves Like Us είναι περισσότερο μια πολύ καλή αναπαράσταση της εποχής του '30 (ειδικά της μετά-κραχ εποχής) με επίκεντρο τρεις δραπέτες που ειδικεύονται στις ληστείες τραπεζών. Πρωταγωνιστικό ζευγάρι ο Keith Carradine και η Shelley Duvall, η οποία εκείνη την εποχή έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά σε έργα του Altman.