The Enemy Below (Μονομαχία στον Ατλαντικό)

Αμερικανική πολεμική ταινία που το θέμα της είναι όλο κι όλο το κυνηγητό ενός γερμανικού υποβρυχίου από αμερικανικό πλοίο κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ. Το The Enemy Below έχει εντυπωσιακές σκηνές εκρήξεων (με τη συνδρομή του αμερικανικού ναυτικού), κυνηγητό σαν τη γάτα με το ποντίκι, κόλπα για να μην αντιληφθεί ο ένας την παρουσία του άλλου, σχετική αγωνία και δόσεις θρίλερ, και ένα κάπως σαν happy-για-όλους-ending. Αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει όμως είναι η απεικόνιση του γερμανού καπετάνιου (που υποδύεται ο Curd Jurgens) ως έναν απλό σκεπτόμενο άνθρωπο, που κατακρίνει τον Χίτλερ, πολεμά όμως για το καθήκον και την πατρίδα του, χωρίς δηλαδή να μας τον παρουσιάζει ως άλλον έναν σκληροπυρηνικό σαδιστή ναζιστή, όπως έχουμε δει σε τόσα και τόσα έργα. Νομίζω ήταν και η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο που αμερικανική ταινία παρουσίασε έτσι τον εχθρό. Πρωταγωνιστής και αντίπαλός του ο all american Robert Mitchum. Η σκηνοθεσία υπογράφεται από τον ηθοποιό Dick Powell.

The Enforcer

Συνδικάτο φόνων με τη φιλοσοφία ότι ο αν δολοφόνος δεν έχει κίνητρο, δεν θα πιαστεί από την αστυνομία. Παρόμοιας φιλοσοφίας με το χιτσκοκικό "Άγνωστο του εξπρές". Με το θάνατο του μοναδικού μάρτυρα κατά τους αρχικακού της ιστορίας, ο εισαγγελέας Humphrey Bogart μένει ξεκρέμαστος την τελευταία βραδιά πριν τη δίκη. Μη έχοντας τι άλλο να κάνει, ξανακούει τις αφηγήσεις των διάφορων μαρτύρων και (με φλάσμπακ μέσα σε φλάσμπακ) προσπαθεί να ξεδιαλύνει το μυστήριο των περίεργων φόνων, και να βρει το ενοχοποιητικό στοιχείο που του έχει ξεφύγει. Αρχικακός ο σπουδαίος καρατερίστας Everett Sloane, σε ρόλο μικρής διάρκειας, όπως και στο Σιρόκο της ίδιας χρονιάς, πάλι με πρωταγωνιστή τον Μπόγκαρτ. Ένα χρόνο μετά είχε το ρόλο του γιατρού στο The Men (που είδαμε προ λίγων ημερών).

Το The Enforcer αποτέλεσε την τελευταία ταινία του Bogart στη Warner. Σκηνοθετήθηκε από τον (κυρίως θεατρικό σκηνοθέτη) Bretaigne Windust, ο οποίος αρρώστησε κατά τα γυρίσματα και ο Raoul Walsh ανέλαβε να την ολοκληρώσει. Αρκετά σκληρή ταινία με ψυχρούς χαρακτήρες και ωμούς φόνους, η οποία όμως είχε βασιστεί σε αληθινά περιστατικά και τις δίκες για το οργανωμένο έγκλημα και τους γκάνγκστερ των δεκαετιών '30-'40, που ο τύπος της εποχής τους είχε δώσει το όνομα Muder Inc.

Locke (Σε λάθος χρόνο)

Είδαμε ταινίες με μοναδικούς πρωταγωνιστές: έναν τύπο ανάμεσα σε δύο βράχους, έναν άλλο θαμένο σε φέρετρο, έναν τρίτο (Robert Redford) μόνο του σε βάρκα που βουλιάζει σιγά-σιγά (All Is Lost). Ήρθε η ώρα να δούμε και έναν πρωταγωνιστή για μίαμιση ώρα να οδηγάει το αυτοκίνητό του και να μιλάει στο κινητό. Ενίοτε και στον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Ο Tom Hardy είναι ο κύριος Locke, που αν και καθήμενος όλη την ώρα, δίνει μία δυνατή ερμηνεία μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου του. Μετά από 90 λεπτά (spoilers ahead) θα καταφέρει να χάσει τη δουλειά του, να χαλάσει το γάμο του, να σώσει όμως από καταστροφή το έργο της επόμενης μέρας, και όλα αυτά για την τιμή και το όνομά του που θέλει να τα κρατήσει καθαρά, κατά τη δική του εκτίμηση πάντα. Αν η καταλυτική στιγμή που άλλαξε τη ζωή του Locke ερχόταν άλλη στιγμή, ίσως γλύτωνε τα πάντα. Την ώρα των δύσκολων αποφάσεων, όμως, ο πρωταγωνιστής επέλεξε το δύσκολο δρόμο. Ο σεναριογράφος των Eastern Promises και Dirty Pretty Things, Steven Knight, υπογράφει και αυτό το σενάριο αλλά και τη σκηνοθεσία.

Take Shelter (Το καταφύγιο)

Αγχωτική, ατμοσφαιρική ταινία με λίγες δόσεις θρίλερ. Αυτό ήταν το Take Shelter που αν και «μικρή ταινία», ξεχώρισε μέσα στη χρονιά του 2011. Ίσως η κρυφή δύναμη του φιλμ ήταν ο ρεαλισμός. Ο Michael Shannon στο ρόλο του πρωταγωνιστή με τα ψυχολογικά προβλήματα δίνει μία εκπληκτική υποτονική ερμηνεία. Είναι επίσης η ταινία στην οποία πρωτοείδαμε τη Jessica Chastain, λίγο πριν πάρει φόρα και τη δούμε να συμμετέχει σε τόσα και τόσα έργα τα επόμενα χρόνια.