Dark Shadows

Όλοι πιστεύω ότι περιμέναμε κάτι περισσότερο/καλύτερο από την τελευταία δουλειά του Tim Burton με τίτλο Dark Shadows. Έχοντας (πάλι) τον Johnny Depp για πρωταγωνιστή και ένα ελκυστικό/πληθωρικό καστ σε δεύτερους ρόλους (Michelle Pfeifer, Helena Bonham Carter, Jackie Earle Haley, Eva Green), η ταινία με απογοήτευσε κυρίως επειδή είχε έλλειψη συνοχής. Θα προτιμούσα να ακολουθήσει και να εξελίξει το σατιρικό στυλ που είχαν κάποιες σκηνές. Αντ' αυτού, οδηγηθήκαμε στην αχαλίνωτη φαντασία με ένα φινάλε που δεν κολλούσε καθόλου με το υπόλοιπο έργο. Πέσανε τελικά στην παγίδα της μόδας με το βαμπιρικό μύθο και την πάτησαν.

Black Sheep

Όταν κυκλοφόρησε αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη επειδή α) ήταν μια παραγωγή από τη Νέα Ζηλανδία (χωρίς να έχει σχέση με τον Peter Jackson) και β) είχε το άκουσον-άκουσον θέμα με τα πρόβατα που γίνονται ζόμπι και επιτίθονται στους ανθρώπους! Απίστευτη σάτιρα των ταινιών-ζόμπι, η οποία είναι εξίσου αιμοτοκυλισμένη και σιχαμερή. Τελικά, με τα χρόνια που πέρασαν το Black Sheep παρακολουθείται ξανά μόνο με μεγάλη παρέα και κανιβαλιστική διάθεση.

The Way Back

Αρκετά χρόνια από την προηγούμενη ταινία του, ο Peter Weir έκατσε ξανά στην καρέκλα του σκηνοθέτη και μας παρέδωσε το The Way Back. Μια ταινία επιβίωσης για μια μικρή ομάδα ανθρώπων που το σκάνε από ένα γκούλαγκ της Σιβηρίας και διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα σε βουνά, χιόνια, ερήμους μέχρι να φτάσουν στα Ιμαλάια και μετά να πρέπει να καταλήξουν στην Ινδία. Πολυπληθέστατο καστ με τον νεαρό Jim Sturgess να ηγείται της προσπάθειάς τους (ο νεαρός δίπλα στον Kevin Spacey στο 21), με τον Ed Harris, τον Colin Farrell, τον Mark Strong, αλλά και τη μικρή Saoirse Ronan που γνωρίσαμε στο The Lovely Bones και ξαναείδαμε στο Hanna. Παρόλο που η ταινία είναι καλογυρισμένη και παρόλο που ο Weir έχει ξανασχοληθεί με το θέμα της επιβίωσης (αν θυμηθούμε την Ακτή του Κουνουπιού), εδώ δεν μεγαλουργεί ίσως επειδή η σκιαγράφιση των χαρακτήρων είναι κάπως επιφανειακή και ίσως επειδή έχουμε δει αρκετά άλλα έργα με παραπλήσια θεματολογία.

Buchanan Rides Alone (Στην πόλη των κεραυνών)

Ο πρωταγωνιστής μας (με ελάχιστα διαπιστευτήρια, κάτι σαν τον "Man with no name" του Ίστγουντ) είναι περαστικός από τη μικρή πόλη Agry Town, την οποία διοικούν και ορίζουν τα αδέρφια Agry, μπλέκεται στις υποθέσεις τους και βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του ουκ ολίγες φορές. Είναι αυτές οι επιλογές στη ζωή του πρωταγωνιστή που καθορίζουν τελικά το ήθος του χαρακτήρα του, παρόλο που μπορεί να τον βάλουν σε περιπέτειες. Δε θα νοιαστεί αν θα τον βάλουν φυλακή (που θα τον βάλουν) ή αν θα μπει θηλειά γύρω από το λαιμό του (που θα μπει) ή αν θα τον πυροβολήσουν πισώπλατα (που θα τον πυροβολήσουν)! Πραγματικά, ο Μπουκάναν καλπάζει μόνος του, όπως λέει κι ο τίτλος Buchanan Rides Alone, κι όποιος θέλει (και έχει τα κότσια) ακολουθεί. Άλλο ένα γουέστερν του Budd Boetticher με τον Randolph Scott. Λοιπές πληροφορίες στις παλιότερες αναφορές (στα αντίστοιχα tags).

The Crowd

Είχαν ρωτήσει κάποτε τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ γιατί δεν γυρίζεται καμιά ταινία για καθημερινούς ανθρώπους. Είχε απαντήσει: γιατί να ξαναγυρίσουμε το The Crowd; Πραγματικά, αυτό που παρακολουθούμε είναι η ιστορία ενός απλού, καθημερινού ζευγαριού, με τον υπάλληλο άντρα και τη νοικοκυρά γυναίκα, τα προβλήματα στη σχέση τους και στην ανεύρεση δουλειάς, τις προσπάθειες για επιβίωση, την ανατροφή των παιδιών τους. Ο πολυ-πετυχημένος σκηνοθέτης της MGM τη δεκαετία του '20 King Vidor αποφάσισε να γυρίσει ένα πιο προσωπικό πρότζεκτ που είχε μεγάλο κίνδυνο αποτυχίας. Με την εμπνευσμένη χρήση της κάμερας και τα καλοστημένα πλάνα, μας παρέδωσε μία από τις καλύτερες και πιο ρεαλιστικές αμερικανικές ταινίες του βωβού κινηματογράφου. Πανέξυπνη και γλυκόπικρη η σκηνή με τον κλόουν στην αρχή και στο τέλος του έργου. Ήταν η εποχή που το βουβό σινεμά είχε φτάσει σε υψηλά επίπεδα τεχνικής, αλλά ο ερχομός του ήχου και οι περιορισμοί του νέου μέσου έριξαν ταφόπλακα στην εξέλιξη της εικόνας. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν δέκα χρόνια για να ξαναδούμε παραπλήσιες εικόνες. Πρωταγωνίστρια η Eleanor Boardman, τότε σύζυγος του σκηνοθέτη και στο ρόλο του συζύγου ο James Murray, που οχτώ χρόνια μετά την κυκλοφορία του έργου έφυγε από τη ζωή όντας μόλις 36 ετών, ζώντας τα τελευταία χρόνια της ζωής του μέσα στη ζητιανιά.

Harry and Walter Go to New York (Δύο εντιμότατοι αετονύχηδες)

Κωμική περιπέτεια εποχής, με πρωταγωνιστές μερικά από τα πιο διάσημα πρόσωπα της εποχής: οι James Caan και Elliott Gould είναι ο Χάρι και ο Γουόλτερ αντίστοιχα, οι δύο ατζαμήδες μικροκακοποιοί και ατάλαντοι θεατράνθρωποι που μέσα στη φυλακή έρχονται σε επαφή με τον διάσημο, κοσμοπολίτη κλέφτη Michael Caine, απ'τον οποίο αποσπούν το σχέδιο διάρρηξης μιας τράπεζας. Στο πλευρό τους θα σταθεί και η φεμινίστρια, ιδιοκτήτρια εφημερίδας Diane Keaton που δεν χωνεύει τον Caine. Με το μεγάλο κόλπο, ονειρεύονται να βρεθούν στα μεγάλα σαλόνια της Νέας Υόρκης του 19ου αιώνα, εξ ου και ο τίτλος Harry and Walter Go to New York. Ήταν μία από τις πιο φιλόδοξες ταινίες της χρονιάς της, αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενα του σκηνοθέτη Mark Rydell, η Columbia έκοψε μεγάλο μέρος του έργου με κύριο θύμα τα αστεία. Κάτι που τελικά δικαιολογεί την κάπως μέτρια συνοχή του έργου. Παρόλο που δεν το λες κακό το έργο και παρά τις μερικές καλοστημένες σκηνές, νιώθεις ότι τα αστεία θα μπορούσαν να είναι καλύτερα.

Sirocco

Έναν κυνικό αμερικανό έμπορο στην εξωτική αλλά και πολύπαθη Δαμασκό (την αρχαιότερη πόλη που κατοικείται αδιαλείπτως από το 6000 π.Χ. πιθανών) υποδύεται ο Humphrey Bogart, που ασκεί όμως και μερικές σκοτεινές συναλλαγές, επί γαλλικής κατοχής όλα αυτά. Ο Γάλλος αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών Lee J. Cobb(!) θα θελήσει να συναντηθεί με τον αρχηγό των ανταρτών για να του μιλήσει για εκεχειρεία, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να ξεσκεπάσει το δίκτυο των λαθρέμπορων όπλων. Κάπως έτσι, οι δρόμοι τους θα συγκλίνουν και τα πράγματα θα περιπλακούν από ένα ερωτικό τρίγωνο που θα δημιουργηθεί με την προστατευόμενη του Cobb.

Το Sirocco είναι μία από τις καλές ταινίες της άγνωστης σειράς ταινιών του Μπόγκι (αν μπορούμε να το πούμε αυτό), κι αυτό χάρη στη θεματολογία της και την (σχεδόν) μη προκατειλλημένη παρουσίαση τόσο των εισβολέων Γάλλων όσο και των Σύριων ανταρτών. Το σενάριο έγραψε ο ελληνικής καταγωγής A.I. Bezzerides, γι'αυτό δεν μας προξένησε έκπληξη η συμμετοχή του επίσης ελληνικής καταγωγής ηθοποιού Nick Dennis, ο οποίος ερμηνεύει τον Σύριο βοηθό του Μπόγκαρτ με... ελληνικό ταπεραμέντο. Τους δύο πρωταγωνιστές ξαναείδαμε μαζί στο The Left Hand of God του '55. Με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην περιοχή, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την ταινία ακόμα και επίκαιρη. Δείτε τι γινόταν πίσω στα 1951, συγκρίνετε με το τι γίνεται σήμερα και απλά αναλογιστείτε ότι η καημένη συριακή πρωτεύουσα δεν έχει ησυχάσει ποτέ.