Παραγνωρισμένο, ίσως και ξεχασμένο, αριστούργημα του Σκορσέζε από το 1999. Ναι, το Bringing Out the Dead θυμίζει έντονα τον Ταξιτζή: σε σενάριο του Πολ Σρέντερ, έχουμε και εδώ έναν βασανισμένο χαρακτήρα (νοσηλευτής) που κυκλοφορεί στους δρόμους της Νέας Υόρκης (με το ασθενοφόρο αντί για ταξί), που ζει και εργάζεται ανάμεσα στους απόκληρους και τα πρεζάκια αυτής της πόλης. Ο Nicolas Cage ως επί τω πλείστον παίζει με τα κουρασμένα μάτια και με μία ηρεμία, εκτός από κάποιες σκηνές που οδηγείται στα άκρα και θυμίζει τον Cage των blockbuster που είχε βγάλει τα προηγούμενα χρόνια (Con Air, Face/Off). Ο χαρακτήρας του Κέιτζ είναι βασανισμένος από το θάνατο μίας νεαρής που δεν μπόρεσε να σώσει και είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης από υπερκόπωση. Η γαλήνη της ψυχής στο τέλος όμως μπορεί να έρθει από κάτι πολύ απλό, όπως το να κοιμηθείς στην αγκαλιά του ανθρώπου που σε καταλαβαίνει. Εκεί, με το κεφάλι δίπλα στην καρδιά.
Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!
Σάββατο 29 Αυγούστου 2020
Τρίτη 25 Αυγούστου 2020
Amores perros
20 χρόνια μετά βλέπεις με άλλα μάτια τις τρεις ιστορίες στο έργο του Αλεχάντρο Ινιαρίτου. Όταν ήσουν νεαρός, εντυπωσιάστηκες περισσότερο με την πρώτη ιστορία. Όντας πλέον στα δεύτερα -άντα, “νιώθω” τους χαρακτήρες στη δεύτερη ιστορία και συμπάσχω σε σημεία με τον πρωταγωνιστή της τρίτης.
Το Amores perros ήταν μία από τις ταινίες της άνοιξης του μοντέρνου σινεμά του Μεξικού στην αρχή της χιλιετίας (μαζί με αυτές των Alfonso Cuaron και Guillermo del Toro), με τη χαρακτηριστική πλοκή όπου τρεις άσχετες ιστορίες και άγνωστοι χαρακτήρες μπλέκονται μεταξύ τους από ένα τυχαίο γεγονός. Κάτι που επανέλαβε ξανά στο 21 γραμμάρια και στο Βαβέλ. Όλα αυτά, πριν επιλέξει να πάρει μονοκοπανιά την κάμερα στον ώμο και αρπάξει τα όσκαρ σκηνοθεσίας (βλ. Birdman και The revenant).
Το Amores perros ήταν μία από τις ταινίες της άνοιξης του μοντέρνου σινεμά του Μεξικού στην αρχή της χιλιετίας (μαζί με αυτές των Alfonso Cuaron και Guillermo del Toro), με τη χαρακτηριστική πλοκή όπου τρεις άσχετες ιστορίες και άγνωστοι χαρακτήρες μπλέκονται μεταξύ τους από ένα τυχαίο γεγονός. Κάτι που επανέλαβε ξανά στο 21 γραμμάρια και στο Βαβέλ. Όλα αυτά, πριν επιλέξει να πάρει μονοκοπανιά την κάμερα στον ώμο και αρπάξει τα όσκαρ σκηνοθεσίας (βλ. Birdman και The revenant).
Σάββατο 15 Αυγούστου 2020
Dazed and Confused
Τελευταία μέρα σχολείου το 1976, ανεμελιά, μπύρες, πάρτυ, ροκ εν ρολ, βόλτες με τα αυτοκίνητα και οι τελειόφοιτοι να κυνηγάνε τα πρωτάκια για να τα ρίξουν τις παραδοσιακές ξυλιές! Οι νεανικές ανησυχίες γύρω από τη ζωή, τον έρωτα, το τι κάνουμε μετά το σχολείο, παραμένουν απαράλλαχτα ίδια σε όλες τις γενιές. Ο Richard Linklater γίνεται γνωστός στους ανεξάρτητους κινηματογραφικούς κύκλους, οι McConaughey και Affleck εμφανίζονται έτσι όπως δεν θέλουν να θυμούνται (εμφανισιακά) και το Dazed and Confused μένει στην ιστορία. Συμμετέχουν επίσης ο Adam Goldberg και η Marissa Ribisi η οποία, για όσους δεν ξέρουν, είναι η δίδυμη αδερφή του Giovani Ribisi.
Τάδε έφη zisis at 12:35 0 γνώμες
Labels: 1993, Matthew McConaughey, Richard Linklater, school-films
Παρασκευή 14 Αυγούστου 2020
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)