Man’s Favorite Sport? (Ραντεβού στη γαλάζια λίμνη)

Στα γεράματα, ο Howard Hawks είχε ακόμα το ταλέντο να φτιάχνει διασκεδαστικές κωμωδίες. Βάζει τον πρωταγωνιστή του Rock Hudson (που αυτοί οι ρόλοι του πήγαιναν γάντι) να μπλέξει τα μπούτια του με τις γυναίκες και το... ψάρεμα! Μας λέει ότι αυτό είναι το αγαπημένο σπορ των ανδρών. Στο Man's Favorite Sport ο Hudson δουλεύει σε κατάστημα με είδη αλιείας και κατασκήνωσης. Έχει επίσης γράψει το πιο διάσημο βιβλίο με τις καλύτερες συμβουλές για το ψάρεμα. Μόνο που... δεν ξέρει ο ίδιος να ψαρεύει. Και όταν δύο κοπελιές πιέσουν το αφεντικό του και τον πάρουν μαζί τους στη λίμνη Γακαπούκι για τον ετήσιο διαγωνισμό ψαρέματος, η ζωή του θα βρίσκεται ένα βήμα πριν την καταστροφή. Ατέλειωτα μπερδέματα και τραγελαφικές καταστάσεις περιμένουν τον πρωταγωνιστή, έχοντας να αντιμετωπίσει και την τσαχπίνα Paula Prentiss, σε μια απίστευτα παρενοχλητική και κωμική ερμηνεία. Για την ηθοποιό, δεν θυμόμουν ότι την είχα δει και στα Parallax View και Catch-22. Εδώ, σε σημεία, κλέβει την παράσταση. Και μην εκπλαγείτε αν η χημεία και τα μπλεξίματα του ζευγαριού σάς φέρει στο μυαλό το Bringing Up Baby (επίσης του Hawks), αφού ο σκηνοθέτης το έκανε εσκεμμένα.

A Star Is Born (Ένα αστέρι γεννιέται)

Η ιστορία του διάσημου σταρ του Χόλιγουντ που βρίσκει μια νεαρή κοπελιά και την αναδεικνύει. Ερωτεύονται και παντρεύονται αλλά όσο αυτή αρχίζει να διαπρέπει και να γίνεται πρώτο όνομα, τόσο αυτός πέφτει στον αλκοολισμό και η δικιά του καριέρα βουλιάζει. Η ταινία A Star Is Born του 1954 αποτελεί το μιούζικαλ ριμέικ της διάσημης ομότιτλης ταινίας του William A. Wellman από το 1937. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εδώ έχουμε την Judy Garland και τον James Mason, με τον Charles Bickford να έχει τον χαρακτηριστικό δεύτερο ρόλο του διευθυντή της κινηματογραφικής εταιρείας. Ο διάσημος σκηνοθέτης George Cukor έφτιαξε ένα από τα καλύτερά του έργα, με συνολική διάρκεια σχεδόν τρεις ώρες, χωρίς να κουράζει και να βαραίνει. Ένα αστέρι γεννιέται, ένα άλλο αργοσβήνει. Η δύναμη του κόσμου, που τη μια μέρα σε ανεβάζει και την άλλη σε φτύνει, είναι αδυσώπητη.

Όταν ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει επίσημα, οι παραγωγοί αποφάσισαν να κόψουν δυο μεγάλες σκηνές για να γλιτώσουν γύρω στο μισάωρο, χωρίς τη συγκατάθεση του Cukor φυσικά. Όταν αποφάσισαν το 1983 να την επαναφέρουν στην αρχική της μορφή, βρήκαν μόνο το ηχητικό μέρος των διαλόγων. Για εικόνα πρόσθεσαν φωτογραφίες από τις πρόβες, κατάλληλα επεξεργασμένες. Κάτι ανάλογο είδαμε και στο Χαμένο ορίζοντα του Φρανκ Κάπρα.

Dark Star (Σκοτεινό αστέρι)

Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του John Carpenter είχε τον τίτλο Dark Star και αφορούσε το ομότιτλο διαστημόπλοιο που κυκλοφορούσε στο αχανές σύμπαν βομβαρδίζοντας ασταθείς πλανήτες για να βελτιώσει διάφορα ηλιακά συστήματα με βόμβες που είχαν τεχνητή νοημοσύνη! Το «άντε γεια» αυτό σενάριο (πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε) συνυπόγραψε ο φίλος του, Dan O'Bannon. Η ταινία κόστισε γύρω στα $60.000. Για να εξοικονομήσουν χρήματα, ο Carpenter έκανε επίσης το μοντάζ και έγραψε τη μουσική με το μετέπειτα χαρακτηριστικό συνθεσάιζερ (Halloween και λοιπά) και ο O'Bannon έπαιξε έναν ρόλο (από τους τέσσερις χαρακτήρες όλους κι όλους) και δούλεψε στα ειδικά εφέ. Η δουλειά του πάντως δεν πέρασε απαρατήρητη, αφού τον προσέλαβε ο George Lucas να δουλέψει στο δικό του Star Wars και, όπως θα δείτε, χρησιμοποίησε πολλά στοιχεία της παρούσας ταινίας. Για την ιστορία, ο O'Bannon έγραψε στη συνέχεια και το σενάριο της αγαπημένης πρώτης ταινίας Alien και της Ολικής επαναφοράς. Είχε μια έφεση στο sci-fi ο άνθρωπος. Λόγω και των πολύ μικρών σκηνικών, ο Carpenter αποδίδει πολύ πετυχημένα το κλειστοφοβικό κλίμα του διαστημοπλοίου και δημιουργεί και μια πολύ καλή σεκάνς αγωνίας με μια... εξωγήινη μπάλα! Για την ιστορία, η ταινία πρωτογυρίστηκε το '73 ως μια φοιτητική ταινία μικρού μήκους (45'). Όταν παίχτηκε σε διάφορα φεστιβάλ και άρεσε, ο παραγωγός Jack H. Harris «έσταξε» το επιπλέον χρήμα για να γυριστούν οι επιπρόσθετες σκηνές και να γίνει μεγάλου μήκους αυτή η -καλτ πλέον- ταινία.

The Oklahoma Kid

Άλλη μια συνεργασία των James Cagney και Humphrey Bogart. Πάλι ο πρώτος παίζει τον κακοποιό που κατά βάθος είναι καλός και ο δεύτερος απλά τον κακό. Αυτή τη φορά όμως το σκηνικό αλλάζει. Βρισκόμαστε στην άγρια δύση και η ταινία είναι γουέστερν! Αν ξεπεράσετε το αρχικό σοκ του να βλέπεις τον Μπόγκι με καουμπόικα, η ταινία έχει κάποιο ενδιαφέρον. Προβλέψιμη ως εκεί που δεν παίρνει, παρουσιάζει ενδιαφέρον όταν γίνεται πιο «σκοτεινή», όταν δηλαδή οι κακοί σκοτώσουν τον πατέρα του Cagney σε μια δυνατή και σκληρή σκηνή λιντσαρίσματος. Από κει και έπειτα η εκδίκηση είναι μονόδρομος για τον Cagney, γνωστός και ως The Oklahoma Kid. Η ταινία απευθύνεται μόνο στους φίλους του είδους και σ'αυτούς που θέλουν να δουν το αγαπημένο πρωταγωνιστικό δίδυμο σε ρόλους με διαφορετικά ρούχα απ' ό,τι τους είχαν συνηθήσει. Η ουσία πάντως είναι η ίδια. Όπως στις γκανγκστερικές ταινίες, έτσι και δω έχουμε ληστείες, πιστολίδια, διεφθαρμένους δικαστικούς, έλεγχο του χρήματος μέσα στα σαλούν με αλκοόλ και τζόγο.

Ikiru (Ο καταδικασμένος)

Δημόσιος υπάλληλος σε διευθυντική αλλά... άχαρη θέση, με 30 χρόνια στο ίδιο πόστο να κάνει τα ίδια πράματα, μαθαίνει ότι έχει καρκίνο στο στομάχι και του μένουν μόνο 6 μήνες ζωής. Αυτό το συγκλονιστικό νέο θα τον ταρακουνήσει και θα αποφασίσει να αρχίσει να ζει. «Να ζεις» σημαίνει ο γιαπωνέζικος τίτλος Ikiru που εμείς το μεταφράσαμε «Ο καταδικασμένος». Τις πρώτες μέρες ο πρωταγωνιστής μας θα ενδώσει για πρώτη φορά σε τραπεζώματα, στο αλκοόλ, σε βόλτες σε περίεργα μαγαζιά και μπαράκια. Θα κάνει παρέα με μια μικρότερη κοπελιά, η οποία κάποια στιμή θα του δώσει το νόημα της υπόλοιπης ζωής του. Και ο μεγάλος Κουροσάβα, ενώ θα έχει πεθάνει ο πρωταγωνιστής μας, θα βάλει όλους τους γνωστούς του να μιλάνε γι'αυτόν την ημέρα της κηδείας του και να προσπαθούν να βγάλουν άκρη από την περίεργη συμπεριφορά του διευθυντή τους τελευταίους μήνες της ζωής του. Σιγά-σιγά (και με τη βοήθεια του αλκοόλ) θα ξετυλιχτεί το νήμα των τελευταίων στιγμών της ζωής του, εμείς θα δούμε σε μορφή φλάσμπακ και όλοι θα κατανοήσουμε πως προσπάθησε να «φτιάξει» κάτι που θα έχει νόημα και θα μείνει παρακαταθήκη για το μέλλον. Σ'αυτό το τελευταίο μισάωρο, ο Κουροσάβα παρουσιάζει τους διεφθαρμένους και αργόσχολους μηχανισμούς του δημοσίου στην Ιαπωνία του '50. Κάτι που σοκάρει τον απλό θεατή, εκτός αν είναι Έλλην και συγκρίνει αυτές τις εικόνες του '50 με αυτές της δικιάς του χώρας εν έτη 2010. Άλλο ένα αριστούργημα από τον μεγάλο ιάπωνα σκηνοθέτη.

Same movies in one year

Με την διένεξη που ξέσπασε μεταξύ των εταιρειών παραγωγής Universal και Sony για δύο ταινίες (Batlle: Los Angeles και Skyline) που πρόκειται να κυκλοφορήσουν σε λίγο καιρό και μοιάζουν σχεδόν σε όλα, ας θυμηθούμε παρόμοια περιστατικά από το παρελθόν. Δηλαδή, παρόμοιες ταινίες, ή ταινίες με παρόμοια θεματολογία, ή ταινίες βασισμένες στην ίδια ιστορία (από τα πρόσφατα χρόνια που θυμόμαστε και καλύτερα) που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά:

→ 1492: Conquest of Paradise του Ρίντλεϊ Σκοτ με Ζεράρ Ντεπαρτιέ και Christopher Columbus: The Discovery του Τζον Γκλεν με Μάρλον Μπράντο. Και οι δυο το 1992.
→ Βάλθηκαν να κατακτήσουν τον πλανήτη Άρη το 2000 με τα Mission to Mars του Brian de Palm και Red Planet με Βαλ Κίλμερ.
→ Επηρεασμένοι από το Πλατούν(;), την επόμενη χρονιά έσκασαν τα Full Metal Jacket του Κιούμπρικ και το Hamburger Hill του Τζον Ίρβιν.
→ Μέσα στο 1997 σκάσανε δύο ηφαίστεια, στο Dante's Peak και στο Volcano.
→ Πολλές ταινίες με παιδιά που γίνονται μεγάλοι και το αντίστροφο. Το 1988 είδαμε τον Τομ Χανκς στο Big και τον παππού George Burns στο 18 Again.
→ Μικρή χρονική διαφορά στα θαλάσσια καρτούν Finding Nemo και Shark's Tale. Με διαφορά όμως κερδίζει το πρώτο.
→ Το '98 θυμηθήκαμε για τα καλά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο με τα Saving Private Ryan και A Thin Red Line.
→ Το '98 επίσης είδαμε το τέλος του κόσμου να έρχεται με τα Deep Impact και Armageddon.
→ Το '95 η ταινία Babe έφτασε μέχρι τα όσκαρ. Ποιος θυμάται ότι υπήρχε μία ακόμα ταινία με ένα γουρούνι που μιλούσε και λεγόταν Gordy!
→ To '96 έσκασαν δύο τυφώνες: ο κινηματογραφικός Twister και ο τηλεοπτικός Tornado!
→ Με διαφορά λίγων μηνών κυκλοφόρησαν οι ταινίες για τον Τρούμαν Καπότε, η Capote το 2005 και η Infamous το '06.
→ Φαντάσματα και κακό στις διάσημες πλέον ταινίες από το 1999 Sixth Sense με Μπρους Γουίλις και Stir of echoes με Κέβιν Μπέικον.
→ Και οι δύο πρόσφατες ταινίες με τους μάγους/ταχυδακτυλουργούς: The prestige και ο φτωχός συγγενής Illusionist.
→ Ακόμα και το σωτήριον έτος 1965 βγήκαν δύο βιογραφικές ταινίες για τη platinum blonde Jean Harlow, τη σούπερσταρ της δεκαετίας του '30. Και τα δυο έργα είχαν τον τίτλο... Harlow!
→ Με λίγους μήνες διαφορά, οι ταινίες Επικίνδυνες σχέσεις και Valmont βασισμένες στο ίδιο γαλλικό βιβλίο του 18ου αιώνα!

...και πόσα άλλα που μου διαφεύγουν τώρα!

You Gotta Stay Happy (Η πλούσια κι ο φτωχός)

Η γλυκιά φατσούλα με το όνομα Joan Fontaine υποδύεται ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο που δεν ξέρει τι να κάνει στη ζωή της. Παντρεύεται με το ζόρι αλλά το ίδιο κιόλας βράδυ θα το σκάσει από το δωμάτιο του ξενοδοχείου και θα κρυφτεί σε αυτό του James Stewart. Ο οποίος είναι βετεράνος αεροπόρος του πολέμου που έχει αγοράσει μερικές σακαράκες και έχει φτιάξει τη δικιά του εταιρεία αερομεταφορών. Η συνέχεια της ιστορίας με τη δημιουργία του ειδυλλίου μεταξύ τους φυσικά και άλλων πολλών καταστάσεων θα γίνει... στους ουρανούς.

Χαλαρή ρομαντική κομεντί, παλιάς αισθητικής και... ηθικής, όπου η γυναίκα πρέπει να είναι αγνή, οικονόμα, νοικοκυρά στο σπίτι και ο άντρας αυτός που θα φέρει τα προς το ζην στο σπίτι. Τώρα γιατί λέει ο τίτλος You Gotta Stay Happy; Αυτό είναι το σλόγκαν του βοηθού αεροπόρου προς το αφεντικό του τον Stewart, που δεν χαλαρώνει ποτέ, διασκεδάζει σχεδόν ποτέ και έχει φτιάξει για τη ζωή του πλάνο επταετίας! Λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο και η Αμερική που παρουσιάζει η ταινία έχει μπει σε ρυθμούς ανάπτυξης και έχει αφήσει πίσω όλες τις δυσκολίες. Μια νότα απαισιοδοξίας υπάρχει κι αυτή μόνο όταν δεν μπορεί η αεροπορική εταιρεία να ξεπληρώσει τα χρέη της. Στον αμερικανικό κόσμο των κομεντί όμως δεν μπορείς να κάνεις άλλη ανάλυση πέρα από τη χημεία του ζευγαριού, που εδώ είναι πάρα πολύ καλή. Για τους πρωταγωνιστές και μόνο αξίζει η ταινία να της αφιερώσετε το χρόνο σας.

Compulsion (Οι σύντροφοι του κακού)

Η ιστορία που συγκλόνισε την Αμερική το 1924 με το φόνο ενός 14-χρονου νεαρού από δύο εικοσάχρονα παιδιά, τους Λίοπολντ και Λεμπ όπως έμειναν γνωστοί, αποτέλεσε υλικό για έμπνευση για αρκετούς δημιουργούς. Βασισμένη σ'αυτή την υπόθεση ανήκει και η ταινία Η θηλειά του Χίτσκοκ που κυκλοφόρησε το 1948. Πιο κοντά όμως στην πραγματική ιστορία αποτέλεσε το βιβλίο του συγγραφέα Meyer Levin, ο οποίος απλώς άλλαξε τα ονόματα αλλά κράτησε όλα τα υπόλοιπα και έγινε ταινία το 1959 με τον ίδιο τίτλο, Compulsion.

Στο πρώτο μισό βλέπουμε την περίεργη σχέση των δύο νεαρών (έναν εκ των οποίων υποδύεται ο νεαρός Dean Stockwell, βραβευμένος και στις Κάννες για την ερμηνεία του), το σχέδιο δράσης τους, τη σχέση τους με τους γονείς, τις γυναίκες και την ψυχολογική τους διακύμανση. Στο δεύτερο μισό αναλαμβάνει δράση ο Orson Welles ως ο δικηγόρος υπεράσπισης, ο οποίος θα προσπαθήσει να μετατρέψει τη θανατική καταδίκη σε ισόβια. Ειδικά, ο λόγος που βγάζει στο κλείσιμο της αγόρευσής του είναι απλά εκπληκτικός. Βασίστηκε σχεδόν κατά γράμμα στον πραγματικό λόγο και είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια μονόλογος που αποτυπώθηκε στην κινηματογραφική ιστορία. Δεν χρειάζονται άλλα σχόλια για να σας πείσω να αναζητήσετε και να δείτε, ίσως, την καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη Richard Fleischer.

The Four Feathers

Η βρετανική απάντηση στο Όσα παίρνει ο άνεμος; Δεν νομίζω, αλλά τουλάχιστον το προσπάθησαν: εξωτικά γυρίσματα, πολλές μάχες, μια επική ιστορία για το θάρρος και τη δειλία σε παλιότερες εποχές με διαφορετικά ήθη. Η ταινία The Four Feathers κυκλοφόρησε το 1939 και αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του A.E.W. Mason γύρω από την προσπάθεια των Βρετανών να επανακατακτήσουν το Σουδάν. Στο κέντρο της ιστορίας, ένας δειλός αξιωματικός που παραιτήθηκε και για τη δειλία του απέσπασε τα τέσσερα φτερά από τους φίλους του. Από πείσμα μεταβαίνει μόνος στην Αφρική, μεταμφιέζεται σε Άραβα και διεισδύει από τις εχθρικές γραμμές για να φτάσει στις Αγγλικές δυνάμεις και να βρει τους φίλους του. Τελικά αυτός θα σώσει τις ζωές των φίλων του και θα τους δώσει πίσω τα φτερά με τα έργα του. Θεωρείτε η καλύτερη δουλειά του Ουγγρικής καταγωγής σκηνοθέτη Zoltan Korda, σε μια παραγωγή του αδερφού του Alexander. Για τους φίλους των εξωτικών περιπετειών είναι... ταμάμ. Σημειώστε ότι το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο εφτά φορές ως τώρα, με τελευταία την ταινία του 2002. Αυτή εδώ ήταν η τέταρτη μεταφορά, η πρώτη με έγχρωμη φωτογραφία, γυρισμένη στην Αφρική, σε αληθινές τοποθεσίες πολύ κοντά σε αυτές που έλαβε χώρα η πραγματική ιστορία.

The King of Marvin Gardens

Ο Jack είναι ραδιοφωνικός παραγωγός. Τον καλεί εκτάκτως ο μεγάλος του αδερφός, ο Bruce, στην Ατλάντα για να τον βγάλει από τη φυλακή. Έχουν να ιδωθούν πολλά χρόνια, οπότε ο Jack κάθεται λίγες μέρες παραπάνω με τον αδερφό του και τις δύο φίλες του, μία εκ των οποίων είναι η Ellen Burstyn. Ο Bruce έχει μεγάλα σχέδια για ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στη Χαβάι και θέλει να βάλει στο κόλπο και τον αδερφό του. Του λείπει φυσικά η χρηματοδότηση, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα! Χρωστάει όμως στον «άρχοντα» της περιοχής (που υποδύεται ο Scatman Crothers) και ο Jack θα καταλάβει ότι τα πράματα μπορούν να περιπλακούν επικίνδυνα. Το τραγικό τέλος δεν θα αργήσει να έρθει, αλλά θα έρθει από κει που δεν το περιμένεις.

Χαλαρή κινηματογράφιση από τον Bob Rafelson, αποτυπώνει έξοχα το κλίμα της εποχής και με τη βοήθεια του φοβερού κινηματογραφιστή László Kovács αποτυπώνουν πανέμορφα στο φιλμ τις τεράστειες και άδειες από κόσμο εκτάσεις της Ατλάντα την περίοδο του χειμώνα. Το έργο The King of Marvin Gardens αποτελεί άλλη μια συνεργασία του Jack Nicholson με το σκηνοθέτη, όχι τόσο πετυχημένη όσο η προηγούμενη (Πέντε εύκολα κομμάτια) αλλά αξιόλογη, όπως και να 'χει.

It Should Happen to You

Ο σεναριογράφος Garson Kanin ευτύχησε να γυριστούν τα περισσότερα έργα του από τον George Cukor. Άλλη μια δημιουργική του έμπνευση αποτέλεσε η ταινία του '54 It Should Happen to You. Αυτή τη φορά πρόκειται για μια ευχάριστη, κωμική, ρομαντική ταινία που έδωσε την ευκαιρία στη Judy Holliday να παίξει έναν καθαρόαιμο κωμικό ρόλο και στον Jack Lemmon να κάνει την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση. Η πρώτη ψάχνει να βρει το νόημα στη ζωή της και τελικά το βρίσκει στο να γίνει γνωστό το όνομά της. Τι κάνει; Απλά βάζει το όνομά της σε μια μεγάλη διαφημιστική πινακίδα στην πλατεία Κολόμπους στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Ο δεύτερος είναι ντοκιμαντερίστας και γοητεύεται από το αλλοπρόσαλλο του χαρακτήρα της Holliday. Και τι παρακολουθούμε, εν τέλει; Μια χαριτωμένη, ελαφριά, ρομαντική κομεντί με την υπογραφή του Cukor, ο οποίος φαίνεται ότι ήθελε να κάνει ένα ευχάριστο διάλειμμα από τα άλλα έργα που γύριζε εκείνη την εποχή (βλ. The Actress και Ένα αστέρι γεννιέται). Πάντως, χωρίς να το θέλει, η ταινία κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο για τον κόσμο της διαφήμισης, τη ματαιοδοξία της αναγνωρισιμότητας, τα πέντε λεπτά διασημότητας ειδικά στην Αμερική. Και κλείνει με μία πολύ ιδιαίτερη ερωτική εξομολόγηση από τον Lemmon γυρισμένη στη μικρή του κάμερα. Not bad at all...

The Sniper

Σίγουρα όχι η πρώτη χολιγουντιανή ταινία με θέμα ένα serial killer, αλλά μάλλον η πρώτη που παρουσιάζει έναν τέτοιο ως πρωταγωνιστή με όλα τα ψυχολογικά του προβλήματα και τις αγωνίες. Το 1952 ο Edward Dmytryk επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη μετά τον τρίχρονο αυτοεξορισμό του, λόγω της εμπλοκής του στη Μαύρη λίστα του γερουσιαστή Μακάρθι, σε μια παραγωγή του Stanley Kramer. Μια ασυνήθιστη για την εποχή ταινία που ασχολείται με το θέμα των σεξουαλικών ψυχολογικών προβλημάτων που οδηγούν σε ακρότητες. Και όπως βλέπετε στην αφίσα, ο πρωταγωνιστής μας πήρε το Sniper και άρχισε να σκορπάει πτώματα. Πειστικές εξηγήσεις από τον ειδικό ψυχολόγο της αστυνομίας, καλή σκιαγράφηση του ταραχώδους χαρακτήρα του πρωταγωνιστή και μια ντοκυμαντερίστικη σκηνοθετική προσέγγιση δίνουν πόντους στην ταινία και την κάνουν αξιοπρόσεκτη. Το ανθρωποκυνηγητό που εξαπολύει η αστυνομία φέρνει λίγο στο μυαλό κάτι από τη Γυμνή πόλη του Jules Dassin. Σημειωτέον, κέρδισε και μια υποψηφιότητα για όσκαρ για την πρωτότυπη ιστορία που έγραψε το ζευγάρι των Edna και Edward Anhalt.

Thief (Η λεωφόρος της βίας)

Η πρώτη κινηματογραφική ταινία του Michael Mann περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία με τα οποία έφτιαξε τις ταινιάρες των τελευταίων ετών: κλέφτες και αστυνόμους, πιστολίδια, περίτεχνες ληστείες, πρωταγωνιστής σε υπαρξιακό -κι όχι μόνο- αδιέξοδο, μουσική από τους Tangerine Dream. Ο James Caan δηλώνει την ημέρα πωλητής αυτοκινήτων και τη νύχτα εκτελεί περίτεχνες ληστείες. Κάποια στιγμή θα βρει τη γυναίκα της ζωής του και θα αποφασίσει να κάνει ένα τελευταίο μεγάλο κόλπο. Μόνο που ο κλεπταποδόχος του είναι μεγάλο κεφάλι του υποκόσμου και δεν θα τον αφήσει να φύγει έτσι απλά. Βασισμένη στο βιβλίο "The Home Invaders" του Frank Hohimer, η ταινία Thief αποτελεί την πρώτη εμφάνιση επίσης αρκετών βετεράνων πλέον ηθοποιών όπως ο James Belushi ως βοηθός του Caan και σε πιο μικρούς ρόλους βλέπουμε τους William Petersen και Dennis Farina. Μια ταινία που επιβάλλεται να βρείτε και να δείτε. Ένα χρόνο μετά, ο Caan σταμάτησε τις κινηματογραφικές εμφανίσεις λόγω των προβλημάτων κατάθλιξης που είχε εξαίτιας του θανάτου της αδερφής του. Έτσι έκλεισε η πρώτη και πιο ποιοτική φάση της καριέρας του. Επανήλθε στα πλατώ το 1987 μετά το πενταετές του «διάλειμμα».