House of Bamboo (Η γυμνή γκέισα)

Στο κινηματογραφικό κυριακάτικο αφιέρωμα της προηγούμενης εβδομάδας είδαμε το σπανιότατο House of Bamboo (Η γυμνή γκέισα) του μεγάλου ασυμβίβαστου σκηνοθέτη Samuel Fuller. Πρόκειται για ένα έγχρωμο φιλμ-νουάρ (γυρισμένο σε σινεμασκόπ, παρακαλώ) του 1955 που θέλει αμερικανούς πρώην πεζοναύτες να κάνουν κομπίνες και ληστείες στο Τόκιο, την περίοδο λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου, όταν η αμερικανική στρατιωτική δύναμη ήταν ακόμα παρούσα. Ένας πρώην κατάδικος (Robert Stack) καταφθάνει στη γιαπωνέζικη πρωτεύουσα και αρχίζει τα νταηλίκια με μοναδικό σκοπό να εισχωρήσει στην αδίστακτη συμμορία του Robert Ryan. Όταν το καταφέρει, θα αρχίσει να διαφαίνεται ότι έχει άλλο σκοπό κατά νου.

Η ταινία έχει λιγότερο νεύρο και λιγότερη αγωνία από ό,τι περιμέναμε, αλλά παρόλο αυτά αποτελεί ένα γνήσιο δείγμα δουλειάς του Fuller, η οποία σε σημεία είναι αρκετά σκληρή για την εποχή της. Αποτελεί επίσης μια τίμια προσπάθεια προσέγγισης της κουλτούρας του γιαπωνέζικου λαού, ο οποίος βρισκόταν στο μεταίχμιο μεγάλων αλλαγών. Από τις πρώτες αμερικανικές ταινίες που κινηματογραφήθηκαν εξ'ολοκλήρου στην Ιαπωνία. Η πλοκή της ταινίας βασίζεται ελαφρώς στην ταινία The Street with No Name του '48, στην οποία δούλεψε ο ίδιος σεναριογράφος (Harry Kleiner) και ο ίδιος φωτογράφος (Joseph MacDonald) με την ταινία μας εδώ. Σήμερα (σε λίγη ώρα δηλαδή) μπορείτε να δείτε τα 40 πιστόλια.

The Rocky Horror Picture Show

A mental mind fuck can be nice!

Ο ορισμός της καλτ ταινίας! Μέσα από την πένα, το πεντάγραμμο και το θεατρικό του Richard O' Brien δημιουργήθηκε το The Rocky Horror Picture Show το οποίο αποτελεί, από τη μία, ένα φόρο τιμής στα μπι-μουβάδικα μεταμεσονύχτια thriller και, από την άλλη, ένα καρακίτς μιούζικαλ που σατυρίζει το κινηματογραφικό είδος του τρόμου μέσα από rock-n-roll μουσικές. Γνωρίζαμε ότι η ταινία όταν πρωτοπροβλήθηκε απέτυχε παταγωδώς εισπρακτικά, αλλά με τον καιρό απέκτησε cult φυσιογνωμία και δειλά-δειλά άρχισε να προβάλεται σε μεταμεσονύχτιες προβολές σε ολόκληρη την Αμερική και απέκτησε το δικό της κοινό. Ένα κοινό που συντέλεσε στην... μακροημέρευση της ταινίας (παίζει στην Αμερική συνεχόμενα εδώ και 25+ χρόνια) επειδή άρχισε να ντύνεται κι αυτό με ζαρτιέρες και πούπουλα και ό,τι άλλο φανταστεί κανείς και να πηγαίνει στις προβολές για να συμμετάσχει τραγουδώντας και χορεύοντας!

Αυτή η γνωστή ιστορία γύρω από την ταινία μάς παρακίνησε για να τη δούμε, έχοντας επίγνωση του εκκεντρικού και αντισυμβατικού θέματός της. Και δεν απογοητεύτηκα καθόλου, παρόλο που είναι γνωστό ότι δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Η ιστορία φυσικά δεν παίζει κανένα ιδιαίτερο ρόλο, οπότε... Let's do the time warp again! Τον Tim Curry βέβαια δεν θα μπορέσω να τον ξαναδώ σε άλλο ρόλο.

Mr. Blandings Builds His Dream House

Ένας δημοσιογράφος είχε πει κάποτε στον Cary Grant: "Everybody would like to be Cary Grant," και αυτός του απάντησε, "So would I." Η περσόνα που αγαπήσαμε από τον κύριο Grant βρίσκεται και σε αυτήν την ταινία με τον μακροσκελή τίτλο Mr. Blandings Builds His Dream House (Το σπίτι των ονείρων, στα ellinika της εποχής). Πρόκειται για μία «χαλαρή» οικογενειακή κομεντί, γύρω από τις προσπάθειες ενός ζευγαριού να χτίσει το... σπίτι των ονείρων τους! Ο κύριος Blandings είναι διαφημιστής, παντρεμένος με δύο παιδιά και ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα πολυκατοικίας. Είναι ο Cary Grant με όλα τα κωμικά στοιχεία που τον έχουμε γνωρίσει και έχει για φίλο και καλό συμβουλάτορα τον δικηγόρο Melvyn Douglas. Μέχρι να χτιστεί αυτό το ριμάδι το σπίτι όμως θα περάσουν από σαράντα κύματα, ζήλιες από την πλευρά του Grant και πολλές κωμικοτραγικές καταστάσεις.

Η ταινία προσφέρεται μόνο και μόνο για αγνή διασκέδαση και αυτό μάς το παρέχει απλόχερα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μπορεί και να σας θυμήσει Το κελεπούρι με τον Tom Hanks...

Cloak and Dagger

Ο... πολύς Fritz Lang γύρισε τη μία ταινία μετά την άλλη στο Χόλιγουντ, αλλά κάπως έτσι κατάφερε να γυρίσει αρκετές αδιάφορες. Μία από αυτές αποτελεί η παραγωγή του 1946 που είχε τον τίτλο Cloak and Dagger και ήταν βασισμένη στο βιβλίο του Alastair MacBain. Παρόλο που είχε στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Gary Cooper, η ταινία είναι άνευρη και σε σημεία αρκετά βαρετή. Ναι μεν αποτελεί έναν φόρο τιμής στις μυστικές υπηρεσίες που έδρασαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, αλλά στην ταινία μας το μυστήριο και η δράση δεν σε κερδίζουν ούτε λεπτό. Μεγάλη ατυχία και για μας που κάτσαμε και την είδαμε χωρίς να είμαστε ενήμεροι. Κάποιες φορές, η υπογραφή δεν αποτελεί εγγύηση.

House of Wax (Κέρινες μάσκες)

Η ταινία που έκανε σταρ τον Vincent Price και του έδωσε τον τίτλο του άρχοντα των ταινιών τρόμου και φαντασίας! Το House of Wax αποτελεί ουσιαστικά μια ταινία β' διαλογής, με πολύ καλά σκηνικά και όμορφη έγχρωμη φωτογραφία και με τον κύριο Price να είναι αρκούντως επιβλητικός αλλά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας είναι κάτω του μετρίου. Και φυσικά μην περιμένετε να... τρομάξετε! Σημειώστε ότι η ταινία αποτελούσε μία από τις πρώτες που έκαναν χρήση της 3-D τεχνικής και έτσι δικαιολογείται η ανυπόφορα μεγάλη διάρκεια της σκηνής με έναν τύπο που παίζει με έναν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ! Anyway, αποτελεί μια σίγουρη πρόταση για τους φαν του είδους και για όσους θέλουν να ανεβάσουν τις σινε-εγκυκλοπαιδικές τους γνώσεις, αλλά ως εκεί. Αν ναι, συμμετέχει και ο νεαρός Charles Bronson σε μικρό και... «βουβό» ρόλο. Έγινε και ριμέικ το 2005, αλλά αυτό μάλλον το ξέρετε... Ίσως δεν ξέρετε (όπως δεν ήξερα και γω) ότι κι αυτή εδώ αποτελεί ριμέικ της ταινίας Mystery of the Wax Museum του 1933, σε σκηνοθεσία Michael Curtiz.

The Fall

Ο πρώτος λόγος που με έκανε να κάτσω να δω την ταινία The Fall ήταν τα αρχικά της credit: "David Fincher and Spike Jonze presents"! Ο δεύτερος λόγος ήταν η... έμμεση προτροπή από τον dunno. Πρόκειται για την δεύτερη ταινία του Tarsem Singh, του σκηνοθέτη που μάς είχε παρουσιάσει πριν χρόνια το Κελί. Τώρα, αν αυτό που σου έχει μείνει από το Κελί είναι οι απίστευτες εικόνες, τα κουστούμια και τα χρώματά της, τότε να είσαι σίγουρος ότι και εδώ οι... τεχνικές κατηγορίες μεγαλουργούν. Με ένα προσχηματικό σενάριο, βρίσκει την ευκαιρία ο ινδός σκηνοθέτης να μας παρουσιάσει ένα παραμύθι, έτσι όπως το διηγείται ένας κασκαντέρ σε ένα μικρό κοριτσάκι. Και οι δύο βρίσκονται σε ένα νοσοκομείο του Λος Άντζελες (της εποχής των 1910's) ύστερα από... πτώσεις. Ο πρώτος έπεσε από μια γέφυρα για μια ταινία (και μια γυναίκα) και η μικρή από ένα δέντρο μαζεύοντας πορτοκάλια. Θέλοντας να αδειάσει το μυαλό του από την ερωτική απογοήτευση, διηγείται το παραμύθι στη μικρή. Μπορεί να μην έχει πολλά να μας παρουσιάσει η πλοκή της ιστορίας, όπως είπαμε, αξίζει όμως να δείτε την ταινία για το εικαστικό της κομμάτι και μόνο που είναι παραπάνω από εντυπωσιακό. Σημειώστε τον φόρο τιμής στο βωβό κινηματογράφο καθώς κλείνει η ταινία και την απίστευτα φοβερή ερμηνεία της πεντάχρονης Catinca Untaru, η οποία κλέβει την παράσταση και θα'λεγα ότι αποτελεί άλλον έναν λόγο για να δείτε την ταινία. Παραγωγής 2006, έπαιξε τότε σε κάποια φεστιβάλ, αλλά μόλις φέτος βρήκε διανομή στις ΗΠΑ.

The Rainmaker

Συνάντηση κορυφαίου ερμηνευτικού διδύμου βρίσκουμε στην ταινία The Rainmaker (όχι του Κόπολα) του 1956· Burt Lancaster και Katharine Hepburn "κονταροχτυπιούνται" λεκτικά μέχρι να πέσει ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο πρώτος υποδύεται έναν απατεωνίσκο που γυροφέρνει σε μικρά χωριά της άγριας δύσης και πουλάει στους ανίδεους κατοίκους αρλούμπες. Σε περίοδο μεγάλης ξηρασίας όπου και διαδραματίζεται η ιστορία μας, πηγαίνει στο ράντσο μιας οικογένειας και πληρώνεται για να φέρει... βροχή! Εκεί συναντάει την ανύπαντρη, σπιρτόζικη κόρη του ραντσέρη που την πήραν όμως τα χρόνια και οδεύει ολοταχώς για το... ράφι! Ο ένας θα δει στον πρόσωπο του αλλού αυτό που έψαχνε εδώ και πολύ καιρό· συντροφιά για τον μοναχικό Lancaster, σύζυγο και κορώνα του κεφαλιού της για την Hepburn.

Από το ομώνυμο θεατρικό έργο του N. Richard Nash προέκυψε η ταινία του 1956. Στο Broadway η Geraldine Page ερμήνευσε τον εδώ ρόλο της Hepburn. Η δεύτερη πάντως με την ερμνεία της στην ταινία κατάφερε και κέρδισε μία ακόμα οσκαρική υποψηφιότητα για το βραβείο α' γυναικείου ρόλου. Σε δεύτερο, χαρακτηριστικό ρόλο βρίσκουμε επίσης τον Lloyd Bridges, τον γνωστό πατέρα των Jeff και Beau Bridges. Κατά τα άλλα, η ταινία έχει πολύ μπλα-μπλα (θεατρικό είπαμε), αδύναμη σκηνοθεσία και η δίωρη διάρκεια της είναι μεγάλη για τα δεδομένα της. Πέραν τούτων, αξίζει -όπως προείπαμε- για τη δυναμική των πρωταγωνιστών της.

Mata Hari

Ελάχιστα πραγματικά στοιχεία από τη ζωή της Margaretha Zelle, ευρύτερα γνωστής στον κόσμο με το καλλιτεχνικό όνομα Μάτα Χάρι, βρίσκουμε στην ταινία που την έκανε διάσημη το 1931. Ήταν φυσικά η ταινία Μάτα Χάρι με την μεγάλη Σουηδέζα σταρ Greta Garbo στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο. Και ήταν λογικό εκείνη την εποχή με το μύθο γύρω από το όνομά της, η ταινία να προσεγγίσει τον χαρακτήρα εντελώς επιφανειακά· η εξωτική χορεύτρια που σαγηνεύει τους άντρες, τους ρίχνει στο κρεβάτι και κλέβει τα μυστικά τους. Η Garbo έδωσε πνοή στον χαρακτήρα που δεν είχε δει από κοντά εξάλλου ο περισσότερος κόσμος και τον έκανε εντελώς δικό της. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος για να δείτε την ταινία, επειδή λόγω εποχής έχει τις ατέλειές της· μέτρια σκηνοθεσία (για να μην πούμε για την απουσία ονόματος σκηνοθέτη στα credits), γραφικοί δευτεραγωνιστικοί χαρακτήρες (με τον μεξικανό σταρ του βωβού Ramon Novarro στην τελευταία του μεγάλη επιτυχία αλλά και τον Lionel Barrymore σταθερή αξία), υπερβολικό ρομάντζο και ελάχιστο ενδιαφέρον για το τέλος του έργου, καθώς ήταν γνωστή η κατάληξη αυτής της ιστορίας.

El Dorado (Ελντοράντο)

Eνώ το είδος του γουέστερν είχε περάσει προ πολλού το σημείο κορεσμού, ο Howard Hawks σε μεγάλη πλέον ηλικία επανήλθε στο είδος με ένα άτυπο ριμέικ της μεγάλης του επιτυχίας Rio Bravo. Η ταινία παραγωγής 1966 El Dorado (στην Αμερική κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά) έχει όλα τα στοιχεία ενός τυπικού γουέστερν, αλλά εδώ ειδικότερα μάς στέλνει το μήνυμα με τους δύο γερασμένους πρωταγωνιστές του ότι ήρθε το τέλος μιας ολόκληρης κινηματογραφικής εποχής. Τον μέθυσο σερίφη εδώ υποδύεται (με... περισσή ευκολία) ο Robert Mitchum και τον πιστολέρο που δεν θέλει να εμπλακεί στον επικείμενο «πόλεμο» μεταξύ των αγελαδοτρόφων που θα τον φέρει αντιμέτωπο και με το σερίφη φίλο του, ο John Wayne. Ο νεαρότατος James Caan ενώνεται με την ομάδα των παλαίμαχων-σταρ και μαζί προσπαθούν να βάλουν τάξη στο χάος της Άγριας Δύσης.

Στον αντίποδα των σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε και των αντιηρώων της εποχής, ο Hawks επιμένει στις κλασικές φόρμες, στα στερεότυπα και τα πρότυπα των κλασικών ηρώων έτσι όπως μάς τα έδειχνε τόσα χρόνια στη μεγάλη οθόνη. Σίγουρα δεν αποτελεί επιτομή στο είδος της, αλλά η ταινία παρακολουθείται αρκετά ευχάριστα, έχοντας για ατού τους δύο μεγάλους πρωταγωνιστές (που φαίνεται ότι το καταδιασκεδάζουν) και φυσικά το σκηνοθετικό άγγιμα του Hawks, που δεν μπορούσε να κάνει κακή ταινία. Η άτυπη τριλογία με παρόμοιο θέμα θα ολοκληρωνόταν το 1970 με την τελευταία ταινία του σκηνοθέτη, το Rio Lobo.

El Mariachi

Ίσως η καλύτερη ταινία του Robert Rodriguez, κι αυτό το λέμε για έναν απλούστατο λόγο: σ'αυτήν την ταινία βλέπεις πώς ένας ταλαντούχος άνθρωπος φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα ταινία με ερασιτέχνες ηθοποιούς και μόλις 7.000 δολάρια μπάτζετ! Και μετά βλέπεις πώς αξιοποιεί το Χόλιγουντ τέτοια ταλέντα!

Επειδή οι περισσότεροι από μας έχουν δει μόνο τον Μαριάτσι-Μπαντέρας, να πούμε ότι αυτή η παρθενική σκηνοθετική δουλειά του Rodriguez (για τους ελάχιστους που δεν ξέρουν) μοιάζει αρκετά με το αμερικάνικο ριμέικ που λέγεται Desperado. Δεινός δολοφόνος κυκλοφορεί με τα... εργαλεία του μέσα σε θήκη κιθάρας και σπέρνει τον πανικό προσπαθώντας να πάρει εκδίκηση από τον συνέταιρό που τον άφησε να «μπει» στη φυλακή. Από την (άγνωστη) μεξικάνικη πόλη περνάει όμως ένας νεαρός μαριάτσι (αληθινός κιθαρίστας-τροβαδούρας), φορώντας ίδια ρούχα με τον ασχημομούρη δολοφόνο και το μπέρδεμα είναι δεδομένο και οι φασαρίες ξεκινάνε. Σκηνοθεσία με νεύρο, ερμηνείες για γέλιο και κωμικές καταστάσεις που εκτονώνουν το λιγοστό (σε σχέση με τις επόμενες δουλειές του) αιματοκύλισμα. Έχοντας στο μυαλό σας ότι πρόκειται για μια διασκεδαστική ταινία και μόνο, θα περάσετε πάρα πολύ καλά. Εγγύηση.

Dead Reckoning (Ανθρώπινη κόλαση)

Για τους θαυμαστές του Humphrey Bogart και τους θαυμαστές των ταινιών φιλμ-νουάρ της δεκαετίας του '40, η ταινία Ανθρώπινη κόλαση είναι ό,τι πρέπει. Οι υπόλοιποι που δεν πολυενθουσιάζονται από αυτά, μπορούν να παραμερίσουν καθώς, όντως, είναι άλλη μια ταινία με τον Bogart στο γνωστό σκληρό ύφος που τον γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, συντροφιά με την «παγοκολώνα» και χαρακτηριστική φιγούρα των noir, Lizabeth Scott. Χωρίς να προσθέτει τίποτα ιδιαίτερο, ο σκηνοθέτης John Cromwell διεκπεραίωσε τη δουλειά του, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Λείπει το κάτι (ίσως και αρκετά πράματα) παραπάνω που θα ανέβαζε την ταινία και θα την έκανε άξια αναφοράς δίπλα στο Μεγάλο Ύπνο, π.χ.. Οι μπερδεμένες καταστάσεις, ο υπόκοσμος, οι μοιραίες γυναίκες και οι... σκιές δεν φτιάχνουν μια ταινία νουάρ από μόνα τους. Μόνο για τους φανατικούς του είδους, όπως προείπα.

To Be Or Not To Be

Η ζωή μιμείται την τέχνη, ή η τέχνη τη ζωή; Και τι συμβαίνει όταν η τέχνη και η ζωή αναμειγνύονται και γίνονται ένα και το αυτό; Μέσα από το σαρδόνιο χιούμορ τής ταινίας Να ζει κανείς ή να μη ζει, ο Ernst Lubitsch σατιρίζει ανελέητα το πρόσωπο του Χίτλερ και γελοιοποιεί την αυστηρή, τυφλή υποταγή στους ανωτέρους. Ο φόβος του ανωτέρου παίζει βασικό ρόλο στην ταινία δίνοντας στους πολωνούς «ηθοποιούς του θεάτρου» την ευχέρια να ξεγελάσουν τους Γερμανούς κατακτητές μέσα από εμπνευσμένες μεταμφιέσεις και τρελές καταστάσεις, να βοηθήσουν την Αντίσταση και να το σκάσουν από τη Βαρσοβία προς την ελεύθερη Αγγλία. Ολόκληρη η ταινία είναι μία πανέξυπνη κωμωδία, που όταν κυκλοφόρησε το 1942 κατακεραυνώθηκε από τους κριτικούς επειδή «έπαιζε» με σοβαρά θέματα και απογοήτευσε το πουριτανικό αμερικάνικο κοινό που δεν ήταν έτοιμο να δεχθεί (να καταλάβει;) τη σάτιρα. Ο Jack Benny στον καλύτερο ρόλο της ζωής του, στην μοναδική ίσως ταινία σοβαρού σκηνοθέτη που έπαιξε, βρίσκει ευκαιρία να παίξει και λίγο Άμλετ με συμπρωταγωνίστρια την πανέμορφη Carole Lombard (σύζυγο τότε του Clark Gable), η οποία πέθανε σε αεροπορικό ατύχημα δύο μήνες πριν προβληθεί η ταινία. Μια από τις καλύτερες κωμωδίες της κλασικής περιόδου του Χόλιγουντ, η οποία γυρίστηκε και σε μετριότατο ριμέικ το 1983 με τον Mel Brooks.

Βιέννη - Wien - Vienna

Επειδή τις επόμενες μέρες θα είμαι στη Βιέννη, έστειψα το μυαλό να βρω ποιες ταινίες λαμβάνουν χώρα στην αυστριακή πρωτεύουσα. Απ' αυτές που έχω δει ξεχωρίζουν: The third man (Ο τρίτος άνθρωπος) του Carol Reed, η The Pianist (Δασκάλα του πιάνο) του Haneke, Bad Timing (Η δύναμη της σάρκας) του Roeg, το Amadeus του Forman και είδαμε ευχάριστα και το Illusionist με τον Edward Norton.

Δεν έχω δει ακόμα τα Letter From An Unknown Woman του Max Ophuls, Before sunrise (Πριν το ξημέρωμα) του Linklater, Klimt με τον Malkovich και Freud του Huston.

Σίγουρα είχα δει όταν ήμουν μικρός τη Sissi-Ρόμι Σνάιντερ και από... ντροπή δεν είχα σκοπό να το αναφέρω. Αλλά έπεσα στο παρακάτω καρακίτς σάιτ, που αξίζει να ρίξετε μια ματιά για να ρίξετε λίγο γέλιο.

Only Angels Have Wings

Μόνο οι άγγελοι έχουν φτερά · οι υπόλοιποι παίζουν κορώνα-γράμματα τη ζωή τους για να πιλοτάρουν τα αεροπλάνα της εποχής, σακαράκες δηλαδή, και να μεταφέρουν το ταχυδρομείο πάνω από την οροσειρά των Άνδεων. Μια κοπέλα (Jean Arthur) που θα σταθμεύσει για λίγο εκεί, θα εντυπωσιαστεί από το αφεντικό της ομάδας των πιλότων και θα τον ερωτευτεί. Αυτός όμως δείχνει ότι δεν ενδιαφέρεται για τους έρωτες, και αυτό οφείλεται σε μια δικιά του αποτυχημένη, παλιά ιστορία. Άλλη μια συνεργασία του Howard Hawks με τον Cary Grant σε δραματική -αυτή τη φορά- ταινία! Δε λείπουν φυσικά κάποιες κωμικές στιγμές, αλλά o Hawks με τη σκηνοθετική του μαεστρία μάς παρουσιάζει τον κόσμο αυτών των πιλότων με ακρίβεια, ρεαλισμό και ελάχιστη ρομαντική διάθεση. Αυτό είναι τελικά που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει, παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια από το 1939. Σημειώστε την εμφάνιση της Rita Hayworth σε μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, λίγα χρόνια πριν γίνει ντίβα.

The Lady Eve (Γυναίκα πειρασμός)

Αδαής ερπετολόγος, άρτι αφιχθείς από τη ζούγκλα του Αμαζονίου, πέφτει θύμα ακαταμάχητης χαρτοκλέφτρας, η οποία ζει ξεπαραδιάζοντας ερωτοχτυπημένους εκατομμυριούχους μαζί με τη βοήθεια του πατέρα της! Το δίδυμο αλωνίζει τους ωκεανούς σε υπερπολυτελή κρουαζιερόπλοια, αναζητώντας το τέλειο θύμα. Και αυτό θα βρεθεί μπροστά τους, αλλά ο έρωτας θα έλθει «απρόσκλητος» και θα χαλάσει τα σχέδια τους. Αυτή είναι εν ολίγοις και εν τάχυ η ιστορία της Lady Eve. Μιας ακόμα πανέξυπνης και διασκεδαστικής δημιουργίας του Preston Sturges, του πρώτου σεναριογράφου που άρχισε να σκηνοθετεί τα δικά του κείμενα. Οι ατάκες είναι καταιγιστικές και σίγουρα θα χρειαστείτε περισσότερες από μία σινε-θεάσεις για να τις πιάσετε όλες. Τα σεξουαλικά υπονοούμενα δίνουν και παίρνουν, γιατί μόνο έτσι μπορούσαν να αποφύγουν τη λογοκρισία της εποχής. Ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά ζευγάρια της κλασικής εποχής, με τη γυναίκα να «παίζει» το ρόλου του κυνήγου και ο άντρας του θύματος. Τώρα, αν σας φέρει λιγάκι στο μυαλό Το δόλωμα με την Βουγιουκλάκη και τον Αλεξανδράκη, τα... παράπονά σας στον Σακελλάριο που έκανε τη διασκευή.

Guess Who's Coming to Dinner

Σήμερα που η Αμερική κάνει ένα απίστευτο βήμα μπροστά, θυμηθήκαμε την μεγάλη ταινία του Stanley Kramer, στην οποία ο φιλελεύθερος και πολέμιος του ρατσισμού πατέρας Spencer Tracy σχολίαζε μεταξύ άλλων ότι η χώρα του δεν ήταν έτοιμη για τέτοιες αλλάγες. Η γνωριμία του με τον μελλοντικό γαμπρό του, που είχε την μορφή του Sidney Poitier, και ο επικείμενος διαφυλετικός γάμος τόν έβαλε σε τέτοιες σκέψεις. Όλα αυτά βέβαια το 1967, με τον Kramer να θέλει να ταρακουνήσει όσο περισσότερο μπορούσε τα πράματα, σε μια Αμερική που ήταν έτσι κι αλλιώς σε αναβρασμό. Παρόλο αυτά, θα πίστευε κανείς τότε ότι 41 χρόνια μετά θα εκλέγονταν μαύρος πρόεδρος της Αμερικής;

Το Μάντεψε ποιος θα 'ρθει το βράδυ ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς της (σε μια χρονιά με πολλές ομολογουμένως εκπληκτικές ταινίες), αποσπώντας δέκα υποψηφιότητες για βραβεία όσκαρ, με τους περισσότερους ηθοποιούς και συντελεστές δηλαδή να είναι υποψήφιοι. Εκτός, όμως, από τον Poitier που αγνοήθηκε παντελώς (επιδεικτικά;) παρόλο που συμμετείχε και στην νικήτρια οσκαρική ταινία της χρονιάς, την Ιστορία ενός εγκλήματος και το εμπορικό Στον κύριο μας με αγάπη. Μόνο η Hepburn και ο σεναριογράφος κέρδισαν τα βραβεία τους, τελικά. Αυτή ήταν επίσης η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Spencer Tracy, ο οποίος πέθανε δεκαεφτά μέρες μετά το τέλος των γυρισμάτων, έξι μήνες πριν κυκλοφορήσει επίσημα η ταινία. Το πρώτο μισό της ταινίας ανήκει στον Poitier, το δεύτερο στον Tracy. Ο Kramer κάνει στην άκρη και αφήνει το χώρο στους ηθοποιούς που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό πάνω σε ένα δυνατό θέμα, που είναι για τους περισσότερους ακόμα και σήμερα ταμπού.

Ocean's Eleven

Ο πολύπειρος σκηνοθέτης Lewis Milestone ανέλαβε το 1960 να σκηνοθετήσει την Rat Pack ομάδα του Sinatra και των λοιπών. Τι καλύτερο από την ιστορία των παλαίμαχων αλεξιπτωτιστών που οργανώνουν το μεγαλύτερο κόλπο της τότε εποχής; Να ληστέψουν ταυτόχρονα 5 καζίνο στο Λας Βέγκας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ή για την ακρίβεια, ακριβώς την ώρα που θα μπει το νέο έτος. Η ταινία Ocean's Eleven του 1960 έχει λιγοστή σχέση με το ριμέικ του 2001. Πέρα από τον αριθμό 11, τον Danny Ocean και το θέμα της ληστείας των καζίνο, δεν υπάρχει τίποτα κοινό με τις νέες ταινίες. Άλλες εποχές τότε, άλλες τώρα. Ήταν μια ευκαιρία μάλλον να μαζευτεί η παλιοπαρέα και να διασκεδάσει παίζοντας... τους κουλ εαυτούς τους. Χωρίς να είναι τίποτα ιδιαίτερο πάντως, η ταινία είναι, καταρχάς, μια επίδειξη στυλ. Είναι επίσης κωμική εκεί που πρέπει, ο Dean Martin και ο Sammy Davis Jr. πετάνε κανά-δυο τραγουδάκια μέσα στην πλοκή που δεν κουράζουν και όλα πάνε δεξιά για την πιο μεγάλη και πιο πετυχημένη ληστεία που είδαμε στην οθόνη (για την εποχή εκείνη, λέμε). Μόνο που την τελευταία λέξη, στο τέλος, την έχουν ένα πτώμα και η χήρα γυναίκα του...

Mackenna's Gold

Παλιομοδίτικη, αλλά αγνή περιπέτεια με τον Gregory Peck στο ρόλο του σερίφη Mackenna που πέφτει στα χέρια του ένας χάρτης μιας ινδιάνικης κρυφής τοποθεσίας με χρυσό και που μια ολόκληρη ομάδα κακοποιών τον «αναγκάζει» να τους οδηγήσει εκεί. Ένας πέρα-για-πέρα γραφικά κακός Omar Sharif ηγείται της ομάδας των κακοποιών που τους παίρνουν στο κατόπι... οι πάντες· οι Ινδιάνοι που ξέρουν για την τοποθεσία, Αμερικανοί στρατιώτες με αρχηγό τον διεφθαρμένο Τέλι Σαβάλας, απλοί και επιφανείς κάτοικοι που τους «τύφλωσε» ο χρυσός, πριν ακόμα τον βρούνε.

Το Χρυσάφι του Μακένα παραγωγής 1969 είναι ένα επικό σινεμασκόπ γουέστερν από το οποίο δεν έχεις απαιτήσεις. Αυτό ακριβώς που λαμβάνεις είναι ένα διασκεδαστικό δίωρο. Με σκηνοθέτη τον J. Lee Thompson (Κανόνια του Ναβαρόνε) δεν περιμένεις εξάλλου τίποτα περισσότερο. Ενδιαφέρον έχει πάντως το σάουντρακ του μεγάλου Quincy Jones και η σκηνή στην οποία μαζεύονται γύρω από τη φωτιά λογής-λογής ατόμων, με παλιούς ηθοποιούς της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ (Lee J. Cobb, Raymond Massey, Burgess Meredith, Anthony Quayle, Edward G. Robinson, Eli Wallach, Ted Cassidy) να συμμετέχουν σε μικρής διάρκειας ρόλους, λίγο πριν πέσει ένα καλό και αιματηρό ξεκαθάρισμα!

Jubal

Ένας κτηματίας (Ernest Borgnine) βρίσκει πληγωμένο τον Τζούμπαλ Τρουπ (Glenn Ford) και τον παίρνει στη δούλεψή του. Οι λεπτές ισορροπίες που επικρατούν στο ράντσο κινδυνεύουν, όταν η σύζυγος του κτηματία δείχνει την προτίμησή της στο νεοφερμένο. Η ταινία του Delmer Daves είναι ένα ακόμα κλασικό western της δεκαετίας του '50. Ο Jubal είναι το καλό παιδί που θέλει να δουλέψει και νιώθει επίσης υποχρεωμένος απέναντι στο αφεντικό του. Ο δύστροπος όμως Πίνκι (ένας κλασικά δυναμικός Rod Steiger) που εργάζεται κι αυτός στο ράντσο τού πάει κόντρα επειδή α) σαν παλιός νιώθει ριγμένος και β) χάνει την εύνοια της κυράς. Από τη ζηλοφθονία του θα «βάλει φιτίλια» στο αφεντικό και μαζί με τη γυναικεία πουτανιά πονηριά οι καταστάσεις θα αγριέψουν για τα καλά εκεί στην... άγρια δύση. Ταινία ψυχολογικών καταστάσεων κυρίως, και λιγότερο άσκοπης δράσης. Προειδοποίηση προς τους φαν του είδους (και της δράσης) ότι έχει περισσότερο μπλα-μπλα παρά σφαίρες.