Moby Dick

Το μεγάλο (και σε όγκο και... σε όλα τα άλλα) βιβλίο του Herman Melville που πρωτοεκδόθηκε το 1851, μεταφέρθηκε λίγες φορές στο σινεμά. Η αρχή έγινε την εποχή του βωβού φυσικά, το 1926 με την ταινία The Sea Beast και τον John Barrymore στο ρόλο του Ahab. Μία δεύτερη και πιο ακριβοπληρωμένη βερσιόν ακολούθησε το 1930 υπό τον τίτλο Moby Dick, πάλι με τον John Barrymore, επαναλαμβάνοντας τον ίδιο ρόλο σε ομιλούσα ταινία αυτή τη φορά.

Το 1956 ο μεγάλος John Huston παρουσίασε τη δικιά του βερσιόν για τη δολοφόνο φάλαινα, που θεωρείται μια από τις καλύτερες. Έχοντας τη βοήθεια του συγγραφέα Ray Bradbury στη συγγραφή του σεναρίου, την επιβλητική παρουσία του Gregory Peck ως Captain Ahab και την ολιγόλεπτη συμμετοχή του Orson Welles, η ταινία επικεντρώνεται στη μανία του Ahab για εκδίκηση, στο ανώφελο κυνηγητό με το θαλάσσιο τέρας και στην άνιση μάχη που πρόκειται να ακολουθήσει. Και φυσικά δεν υπάρχει καμία ρομαντική προσθήκη ούτε happy-endings (!), σε σχέση πάντα με τις παλιότερες κινηματογραφικές εκδοχές· η ουσία του βιβλίου και τα αλληγορικά του στοιχεία βρίσκονται όλα εδώ. Δύσκολη παραγωγή που οδήγησε σε πολλές προστριβές ανάμεσα στον Peck και τον Huston με αποτέλεσμα στο τέλος να μην μιλάνε καθόλου μεταξύ τους. Όπως και να 'χει, το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα αγγίζει την κορυφή.

Πάσχα και οι ταινίες του Samuel Bronston

Γιορτές του Πάσχα και όλο το τηλεοπτικό πρόγραμμα (όπως πάντα) ήταν κατακλυσμένο από... χλαμύδες και σανδάλια. Αλλά τι περίμενες, μέρες που είναι, θα μου πείτε... Εντύπωση μου έκαναν πάντως οι τρεις παραγωγές του γεννημένου στη Ρωσία (και ανιψιού του Leon Trotsky, παρακαλώ!) Samuel Bronston (διότι δεν τον γνώριζα τον κύριο). Ο Bronston από νωρίς βρήκε το νόημα της ζωής του που ήταν... τα επικά φιλμ. Βρίσκοντας κατάλληλες τοποθεσίες στην Ισπανία (και από φυσική ομορφιά και από οικονομική σκοπιά), αποφάσισε να χτίσει τα στούντιο του στην περιοχή Las Rozas, έξω από τη Μαδρίτη.

Οι πιο γνωστές ταινίες του που πρόβαλαν τα κανάλια αυτές τις μέρες ήταν Ο βασιλεύς των βασιλέων (χριστιανικού πνεύματος), El Cid (ισπανικού ταμπεραμέντου) και Η πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (τρίωρων χασμουρητών). Η εμπορική αποτυχία πάντως της τελευταίας ταινίας οδήγησε την εταιρεία του Bronston σε πτώχευση και ουσιαστικά στο τέλος της κινηματογραφικής του καριέρας ως «επικού» παραγωγού.

Υ.Γ.: Διαβάστε φοβερά άρθρα από τον φίλο Ηλία για Μπεν Χουρ και Ιησού από Ναζαρέτ! Καθαρά «πασχαλινές» ταινίες, διαβάστε/δείτε τες με άλλο μάτι!

Panic in the Streets (Πανικός στους δρόμους)

Ο Jack Palance (στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση) με τη συμμορία του σκοτώνουν έναν άρρωστο από βουβωνική πανώλη μετανάστη και την κολλάνε αυτοί με τη σειρά τους. Ο Richard Widmark είναι ο υπεύθυνος της υπηρεσίας δημόσιας υγείας που τους αναζητεί —χωρίς να τους γνωρίζει— ακολουθώντας τα πτώματα που αφήνουν πίσω τους, στους δρόμους και τα καταγώγια της Νέας Ορλεάνης, έχοντας μάλιστα ένα περιθώριο δύο ημερών για να μην εξαπλωθεί η αρρώστια, να μην εξελιχθεί σε επιδημία και να μην προκληθεί Πανικός στους δρόμους.

Σ' αυτήν την παραγωγή του 1950, ο Elia Kazan προτίμησε φωτισμό επηρεασμένο από το ευρωπαϊκό νεορεαλιστικό ρεύμα της εποχής, άγνωστους ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους και μικρότερα ονόματα στους πρωταγωνιστικούς, ημι-ντοκυμενταρίστικη κινηματογράφηση σε ρεαλιστικούς χώρους στην πόλη της Νέας Ορλεάνης. Αλλά παρόλο που η παραγωγή είναι αρκετά φροντισμένη και όλα τα στοιχεία βοηθάνε την εξέλιξη και κλιμάκωση του σασπένς, η ταινία δεν κορυφώνεται και σου αφήνει στο τέλος μια αίσθηση μετριότητας, ή -αν θέλετε- μια αίσθηση του ότι μπορούσε και καλύτερα. Anyway...

The Naked Spur (Ο τελευταίος ζητιάνος)

Ο αγαπημένος James Stewart πρωταγωνιστεί σε ακόμα ένα western του Anthony Mann το 1953 με τον τίτλο The Naked Spur. Αυτή τη φορά τον βρίσκουμε σε έναν περισσότερο σκοτεινό και λιγότερο συμπαθητικό ρόλο ενός κυνηγού επικυρηγμένων. Πιο συγκεκριμένα, υποδύεται έναν πρώην ραντσέρη που η «αγαπητικιά» του τού 'φαγε την περουσία και βρίσκεται πλέον στο κατόπι του (άσχετου με το όλο θέμα) Robert Ryan με σκοπό να καρπωθεί την αμοιβή. Στο δρόμο του θα βρει άλλους δυο συμπαραστάτες, έναν γεράκο που αναζητά χρυσό και έναν νεαρό πρώην λοχαγό που εκδιώχθηκε από το στρατό. Το όλο ανδρικό σύμπαν επηρεάζει με την παρουσία της η νεαρή Janet Leigh, φιλενάδα και σύμμαχος του Ryan. Ο δεύτερος πάντως βρήκε ρόλο στα μέτρα του· αλαζονικός, χωρίς να έχει τίποτα να χάσει, «φιτιλιάζει» συνεχώς τους... τρεις σωματοφύλακές του προσπαθώντας να τους κάνει να φάνε ο ένας τον άλλο. Η απληστία είναι όντως αυτή που θα τους οδηγήσει στη φαγωμάρα και τελικά στην αιματωβαμένη κατάληξη, στα χνάρια της τεράστιας ταινίας Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε. Στοιχειωμένος από το παρελθόν του, ο Stewart θα βρει στο τέλος την εσωτερική δύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του. Όπως επίσης και τον Ryan, με ένα σπιρούνι!

Orphée (Ορφέας)

Ο μύθος του Ορφέα φαίνεται ότι αποτελεί αγαπημένο θέμα των γάλλων κινηματογραφιστών. Εδώ βρίσκουμε τον καλλιτέχνη Jean Cocteau πίσω από την κάμερα να δίνει ρεσιτάλ ευρυματικότητας και εμπνευσμένης σκηνοθεσίας, δείχνοντας έναν άνθρωπο που δεν ησύχαζε ποτέ το μυαλό του. Ο Ορφέας παραγωγής 1950 είναι φυσικά μια μοντέρνη παραλλαγή του μύθου, με τον ηθοποιό (και παλιό φίλο του Κοκτώ) Jean Marais (γνωστότερος στο ευρύ κοινό από το ρόλο του ως Φαντομάς) στο ρόλο του τίτλου. Οι καθρέφτες είναι οι πύλες προς τον Άλλο Κόσμο· οι Κέρβεροι οδηγούν μοτοσυκλέτες· τα γάντια μπορεί να έχουν και άλλη, ειδική χρήση· τέχνη που ξεπερνά τα «σύνορα»· σουρρεαλισμός και avant-garde. Χωρίς πολλά (και περιττά) λόγια, αναζητήστε και απολαύστε μια από τις καλύτερες γαλλικές δημιουργίες.

Kind Hearts and Coronets (Ο 13ος κληρονόμος)

Μια από τις πιο γνωστές κωμωδίες των βρετανικών Ealing Studios αποτελεί η ταινία του 1949 Ο 13ος κληρονόμος. Με μόλις δύο ταινίες στο μέχρι τότε βιογραφικό του, ο Alec Guinness είναι η ουσία της επιτυχίας αυτής της ταινίας χωρίς να είναι ο πρωταγωνιστής της, καθώς υποδύεται και τους 8 γηραιότερους κληρονόμους -άνδρες και γυναίκες- σε ένα ρεσιτάλ μασκαρέματος. Ο νεαρός Dennis Price μάς αφηγείται την ιστορία του, που δεν είναι άλλη από μια ιστορία απληστίας. Ο φτωχός και μακρινός κληρονόμος μας καταλαβαίνει ότι δεν έχει καμία ελπίδα να κληρονομήσει τα πλούτη του μακρινού του θείου, οπότε αρχίζει με συνοπτικές διαδικασίες να διαγράφει όλα τα... ενδιάμεσα εμπόδια, δηλαδή τους λοιπούς συγγενείς του, με ευφάνταστους τρόπους ώστε να θεωρούνται ατυχήματα και να μην κινεί τις υποψίες. Το αποτέλεσμα είναι μια ευχάριστη μαύρη κωμωδία, απ' αυτές που γουστάρουμε να βλέπουμε και που παραμένει εντυπωσιακά φρεσκότατη!

The Spiral Staircase (Βουβός πόθος)

Βουβός πόθος, διότι η νεαρή πρωταγωνίστριά μας είχε πάθει ένα μικρό σοκ και βουβάθηκε όταν ήταν μικρή και είδε τους γονείς της να καίγονται ζωντανοί. Τώρα ζει και εργάζεται ως υπηρέτρια σε ένα μεγάλο σπίτι με δύο ετεροθαλή και ανταγωνιστικά αδέρφια και την άρρωστη —σε βαθμό παραληρήματος— μάνα τους. Στο κοντινό χωριό λαμβάνουν χώρα τελευταία κάποια εγκλήματα. Όλα τα θύματα είναι γυναίκες που έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας ή κάποια αναπηρία. Και όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το επόμενο θύμα θα είναι η μουγγή πρωταγωνίστριά μας.

Όμορφη αναπαράσταση της εποχής, όμορφα σκοτεινή ασπρόμαυρη φωτογραφία που τονίζει τις σκιές και εντείνει το μυστήριο, αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, το παιχνίδι "βρες το δολοφόνο" δεν ήταν και πολύ δύσκολο αφού μείναμε με τα δύο αδέρφια ως μοναδικούς υποψήφιους δολοφόνους. Η βετεράνος ηθοποιός Ethel Barrymore ως άρρωστη μητέρα πάντως κλέβει εύκολα την παράσταση με το παρανοϊκό της βλέμμα και το όλο ενδιαφέρον της ταινίας εν τέλει είναι ότι η πρωταγωνίστρια δεν αρθρώνει καμία κουβέντα, μέχρι το λυτρωικό φινάλε δηλαδή. Θα κατατάσσαμε την ταινία παραγωγής 1946 στην κατηγορία μυστηρίου-εποχής, ένα κινηματογραφικό στυλ που έγινε και μόδα —θα λέγαμε— από την επιτυχία Gaslight (Εφιάλτης) του Cukor το 1944.

Barefoot in the Park (Ξυπόλυτοι στο πάρκο)

Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του πολυγραφότατου Neil Simon (ξέρετε, Sweet Charity, The Odd Couple και πολλά άλλα) και σκηνοθετημένη από τον σχεδόν μόνιμο σκηνοθέτη των έργων του στο σανίδι ή στο πανί Gene Saks, η ταινία Barefoot in the Park του 1967 ώθησε την καριέρα του πρωταγωνιστή Redford ψηλά στο σταρ-σύστεμ (καθώς και της Fonda αλλά αυτή είχε ήδη πάρει φόρα). Ο Redford ήταν και ο νεαρός φερέλπις ηθοποιός που έπαιξε το ρόλο στο Broadway με άλλη όμως πρωταγωνίστρια. Το ζεύγος Redford και Fonda συνεργάστηκε άλλες δύο φορές (στην Καταδίωξη και στον Ηλεκτρικό Καβαλάρη) αλλά εδώ τα πράγματα είναι αρκετά πιο διασκεδαστικά. Οι πρώτες μέρες της ζωής του νιόπαντρου ζεύγους έχει δυσκολίες και προβλήματα τα οποία θα μπορούσαν να είναι αρκετά κοινότυπα. Εδώ όμως τονίζονται με χαριτωμένο τρόπο και με τη βοήθεια των καταπληκτικών δεύτερων ρόλων (της πεθεράς Mildred Natwick και του γείτονα που την φλερτάρει Charles Boyer) που ανεβάζουν την ταινία σε μεγαλύτερα (και καλύτερα) κωμικά επίπεδα.

Σανδάλια και χλαμύδα

Τότε:

...και τώρα:

Apache (Ο σκλάβος που δεν λύγισε ποτέ)

Ο Burt Lancaster, με μπόλικο βάψιμο, υποδύεται τον Massai, έναν Απάτσι πολεμιστή που αρνείται να παραδοθεί όταν ο αρχηγός τους, ο Geronimo, υπογράφει ταπεινωτική συνθηκολόγηση με τους λευκούς. Καταφέρνει να ξεφύγει, διασχίζει ολόκληρες πολιτείες για να επιστρέψει στον τόπο του και εκεί μόνος του τα βάζει με το στρατό των λευκών προσώπων. Η ιστορία μας λοιπόν εδώ περιλαμβάνει δράση, κυνηγητό, πυροβολισμούς, εκρήξεις· όλα τα καλά συστατικά ενός δυναμικού western με την σφραγίδα του πολύ καλού ανεξάρτητου παραγωγού (και σχεδόν μόνιμου συνεργάτη του Lancaster) Harold Hecht, υπό την καθοδήγηση του επίσης πολύ καλού σκηνοθέτη Robert Aldrich, στην δεύτερη επίσημως σκηνοθετική δουλειά του. Η ταινία Apache κυκλοφόρησε το 1954 και φυσικά έκανε αίσθηση με το φιλοϊνδιάνικο θέμα της και επίσης με την επιλογή του Lancaster να υποδυθεί έναν εντελώς αντισυμβατικό ρόλο.

Who's Afraid of Virginia Woolf?

Όταν το Χόλιγουντ αποφάσισε να γυρίσει σοβαρές δραματικές ταινίες τη δεκαετία του '60 χωρίς προκαταλήψεις και λογοκρισίες, το αποτέλεσμα ήταν -το λιγότερο- συγκλονιστικό. Ένα καλό παράδειγμα αποτελεί η ταινία Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; του 1966, η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο θεατρικό έργο του κυρίου Edward Albee. Ίσως η ταινία με τις καλύτερες (πες και φαρμακερές, φονικές κ.ο.κ.) ατάκες που εκτοξεύει το ένα φύλο στο άλλο. Ήταν αυτή η ταινία (για τη λεκτική και σεξιστική της βία) μαζί με το Blow-Up του Αντονιόνι (για την εμφάνιση γυμνού σώματος) που ώθησαν την επιτροπή λογοκρισίας MPAA να φτιάξει τις βαθμίδες καταλληλότητας των ταινιών που τέθηκαν σε ισχύ το 1968. Η επιτυχία της ταινίας ήταν πολύ μεγάλη και την οδήγησε μέχρι τα Όσκαρ με πολλές υποψηφιότητες, κερδίζοντας στις κατηγορίες της ασπρόμαυρης φωτογραφίας, πρώτου γυναικείου ρόλου για την Taylor και β' γυναικείου ρόλου για την Sandy Dennis. Ενδιαφέρον είναι πάντως το γεγονός ότι η 34χρονη τότε Taylor επέλεξε να υποδυθεί το ρόλο της 50-και-βάλε Μάρθας, όταν μάλιστα είχε ακουστεί ότι για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους προορίζονταν οι (πιο ηλικιωμένοι) Bette Davis και James Mason. Και κάτι ακόμα που δεν ήξερα ούτε εγώ: η Warner, αμέσως μετά την κυκλοφορία της ταινίας, έβγαλε στο εμπόριο σε διπλό LP (για τους νεότερους αναφερόμαστε στο δίσκο βινυλίου) όλο το διάλογο της ταινίας. Ένα άλμπουμ που είναι πλέον παν-σπάνιο.

The Magnificent Ambersons (Οι υπέροχοι Άμπερσονς)

Για το αριστούργημα του Orson Welles, Οι υπέροχοι Άμπερσονς (1942), δεν χρειάζεται να διαβάσετε κάποιο σχόλιο από εμάς. Μπορείτε να διαβάσετε στον vandim για την ταινία ή αν θέλετε μια βιογραφία του Welles από το cinema. Η απορία μας είναι πώς θα ήταν το φιλμ αν δεν πετσοκοβόταν στο μοντάζ από τον καημένο μοντέρ Robert Wise ύστερα από εντολή των παραγωγών, βεβαίως-βεβαίως. Μια ταινία που το όραμα του Γουέλς την είχε φτάσει στα 135 λεπτά αλλά στο τέλος κυκλοφόρησε με τελική διάρκεια 88 λεπτά! Αυτά συνέβησαν όταν πήγε ο Γουέλς στη Βραζιλία να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ και η εταιρεία πήρε την κατάσταση στα χέρια της! Προσθέσανε και ένα κάτι σαν χάπι-εντ, σίγουρα εντελώς διαφορετικό από το σκοτεινό τέλος που είχε γυρίσει ο Γουέλς. Επίσης, αποχώρησε και ο συνθέτης Bernard Herrmann που του αλλάξαν τη μουσική. Προσθέστε, τέλος, και την καταστροφή των αρνητικών των κομμένων σκηνών (πάει και η οποιαδήποτε πιθανότητα για ένα director's cut) και βλέπουμε πώς ένα χρόνο μετά τον Πολίτη Κέιν η σχέση του Orson Welles με το σύστημα του Χόλιγουντ τερματίστηκε άδοξα.

In Which We Serve (Ναυάγιο στα νερά της Κρήτης)

Ο ελληνικός τίτλος της ταινίας θέλει να διαφημίσει δείξει την τοποθεσία που λαμβάνουν χώρα τα δρώμενα της πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς του David Lean. Μια δουλειά όμως που ανήκει περισσότερο στον θεατρικό συγγραφέα, ηθοποιό και μουσικο-συνθέτη (και... σερ) Noël Coward, ο οποίος ήταν ο κύριος δημιουργός της ταινίας. Η έμπνευση ήρθε μετά την παρότρυνση του Churchill προς τον φίλο του τον Coward να γυρίσει μια ταινία με θέμα τον καπετάνιο Louis Mountbatten και τη Μάχη της Κρήτης για να νιώσει ότι προσφέρει κι αυτός από τη μεριά του κάτι στον πόλεμο (τον 2ο).

Η ταινία λοιπόν In Which We Serve αφηγείται μια (ημι-ρεαλιστική) ιστορία για τη ναυάγηση ενός βρετανικού καταδρομικού στα ανοιχτά της Κρήτης και την προσπάθεια των επιζώντων να περάσουν στη νότια πλευρά του νησιού με τη βοήθεια των Κρητικών, χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι οι Γερμανοί. Η όλη ταινία έχει ενδιαφέρον και ειδικότερα οι σκηνές με τους κρητικούς κάνουν τον Έλληνα να νιώθει... ελληνάρας! Η ταινία όμως παίρνει μεγαλύτερες συγκινητικές διαστάσεις με τη χρήση των αναπολήσεων των βρετανών και των φλας-μπακ που παρακολουθούμε από τις ειρηνικές στιγμές με τις οικογένειές τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Μια από τις καλύτερες ταινίες της —φτωχής σε κορυφαίες ταινίες, συγκριτικά με άλλες— χρονιάς του 1942.

Thunderbolt and Lightfoot (Η μεγάλη ληστεία της Μοντάνα)

Πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Michael Cimino που ήθελε να δείξει από τα 1974 τα διαπιστευτήριά του, για να μας δώσει λίγα χρόνια μετά τον πολυβραβευμένο Ελαφοκυνηγό και λίγο πιο μετά τη καταστροφική (για την United Artists που τη χρηματοδότησε και φαλίρησε) Πύλη της Δύσης. Ο ελληνικός τίτλος βέβαια Η μεγάλη ληστεία της Μοντάνα ορίζει το περιεχόμενό της, αλλά ο αγγλικός τονίζει την περίεργη φιλία των Thunderbolt (ο Clint Eastwood ως βετεράνος του πολέμου της Κορέας και δεινός κλέφτης) και Lightfoot (ο Jeff Bridges ως ατίθασος νεαρός που τον ακολουθεί). Χαριτωμένη περιπέτεια, η οποία δεν προσθέτει τίποτα περισσότερα στο είδος (των... heist-film) αλλά παρακολουθείται για το (όσο δεν πάει περισσότερο) κουλ ύφος του Eastwood, τα νεύρα του George Kennedy και τον αλλοπρόσαλλο νεαρό Jeff Bridges (πέρα από την drag αμφίεση!) που με αυτήν την ερμηνεία τσίμπησε τη δεύτερη (μέχρι τότε) υποψηφιότητά του για βραβείο όσκαρ β' ανδρικού ρόλου.

The Breakfast Club

Η χειρότερη δεκαετία του κινηματογράφου (και πολλών άλλων θεμάτων) είναι ασυζητητί η δεκαετία του '80. Μέσα σ' αυτήν εμφανίστηκε και έδρασε ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος John Hughes, του οποίου οι ανησυχίες δεν ξεπερνούσαν το... λύκειο και την εφηβεία! Πιο γνωστές ταινίες του είναι Η πιο κουφή μέρα του Φέρις Μπιούλερ και το Ηλεκτρονικό μανούλι. Το 1985 όμως, και πριν γράψει το... Μανούλι, κυκλοφόρησε το πιο σοβαρό και δραματικό Breakfast Club. Μια ιστορία για πέντε άσχετους μεταξύ τους μαθητές που πηγαίνουν στο σχολείο Σάββατο πρωί ως τιμωρία. Ο/η καθένας/καθεμία εκφράζει και μια διαφορετική κλίκα του σχολείου· έχουμε τον τραμπούκο αληταρά, τον γυμνασμένο αθλητή, το «σπασικλάκι» που τα ξέρει όλα, την κακομαθημένη πλούσια γκομενίτσα, την ατίθαση και αταίριαστη με το κοινωνικό της περιβάλλον κοπέλα. Χωρίς να έχουν φαινομενικά τίποτα κοινό μεταξύ τους, θα ανακαλύψουν ότι οι ανησυχίες τους για το μέλλον και για τη ζωή τους είναι οι ίδιες.

Με τη βοήθεια και του τραγουδιού των τίτλων Don't You (forget about me) των Simple Minds, η ταινία έγινε αμέσως επιτυχία και μια από τις πιο αγαπημένες δημιουργίες της δεκαετίας. Η όλη της ίσως επιτυχία (όπως είπε κάποιος) έγκειται στο ότι αν αλλάξεις ρούχα στους πρωταγωνιστές και τους τοποθετήσεις π.χ. στα '60s ή στα '90s, δεν θα έχει καμία διαφορά. Οι νεανικές ανησυχίες έχουμε ξαναπεί ότι είναι διαχρονικές... Τέλος και αυτού του παραδείγματος.

Captain Blood

Η ζωή κύκλους κάνει... ακόμα και στον κινηματογράφο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πειρατικές ταινίες, οι οποίες ξαναζωντάνεψαν (χάρη στον Johnny Depp). Εμείς όμως τις γνωρίσαμε μέσω του ήρωα με τα κολάν Errol Flynn. Η ταινία του 1935 Captain Blood είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς αποτελεί το μεγάλο breakthrough του Flynn (που την εποχή εκείνη ήταν ένας άσημος ηθοποιός που πήγε στο Χόλιγουντ από την Τασμανία της Αυστραλίας!) και της (συνήθης παρτενέρ του από κει και έπειτα) Olivia De Havilland. Το Χόλιγουντ βρήκε στο πρόσωπο του Flynn τον αντικαταστάτη του Douglas Fairbanks και λογικό ήταν να τυποποιηθεί σε γραφικούς ρόλους σε περιπετειώδεις ταινίες. Η ταινία μας βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Rafael Sabatini και σκηνοθετήθηκε από τον Michael Curtiz, ο οποίος θα ήταν και ο (σχεδόν) μόνιμος σκηνοθέτης του ζευγαριού Flynn-De Havilland. Η ιστορία μας θέλει το γιατρό Peter Blood να καταδικάζεται για προδοσία εναντίον του στέματος το 17ο αιώνα, να πουλιέται ως σκλάβος στο νησί Μπαρμπέιντος, να δραπετεύει, να κατακτά ένα ισπανικό πλοίο και να γίνεται πειρατής και να ακολουθούν διάφορες ακόμα περιπέτειες. Όλα αυτά και άλλα πολλά τα βλέπουμε μέσα σε δύο χορταστικές ώρες.

Der Letzte Mann (Ο τελευταίος των ανθρώπων)

Μία από τις καλύτερες ταινίες του βωβού κινηματογράφου αποτελεί η ταινία Der Letzte Mann παραγωγής 1924 του Friedrich Wilhelm Murnau, του δημιουργού του πιο γνωστού σας Νοσφεράτου. Βρισκόμαστε στη μεταπολεμική Γερμανία και παρακολουθούμε την ιστορία ενός ηλικιωμένου θυρωρού πολυτελούς ξενοδοχείου, ο οποίος καμαρώνει ιδιαίτερα για τη δουλειά του. Όταν όμως υποβιβαστεί λόγω ηλικίας και πιάσει δουλειά στο υπόγειο του ξενοδοχείου, στις τουαλέτες, τότε θα τον κυριεύσει η απόγνωση. Στον ύστατο ξεπεσμό, όταν θα έχει σκεφτεί ακόμα και την αυτοκτονία, τα πράγματα θα αλλάξουν από μια αναπάντεχη κληρονομιά και το χάπι-εντ θα λυτρώσει τον ήρωά μας (και τους θεατές). Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμαι τον Emil Jannings, τον μεγαλύτερο ίσως Γερμανό ηθοποιό της εποχής εκείνης. Ο Murnau, αποφεύγοντας τη χρήση των μεσότιτλων, προσπάθησε (επιτυχημένα θα λέγαμε) να δημιουργήσει μια ταινία που αφηγείται την ιστορία της μέσα από τις εικόνες, με τη δύναμη της κάμερας και μόνο. Ο Murnau αναμιγνύει τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία με τον αντικειμενικό ρεαλισμό, επηρεασμένος από το σεναριογράφο Karl Mayer και τη λεγόμενη σχολή "Kammerspiel". Μια σχολή που επικεντρωνόταν στην καθημερνή ζωή και ψυχολογία των μικρών ανθρώπων, αποτυπώνοντας τον κυνισμό και την απογοήτευση της Γερμανίας του μεσοπολέμου, του πληθωρισμού και των μεγάλων κοινωνικών αντιθέσεων.

Και φυσικά, μπορείτε να τη δείτε ολόκληρη στο βίδεον-γκουγκλ!

The Incredible Shrinking Man (Ο άνθρωπος που ζάρωνε)

Όταν η φαντασία συναντούσε τεχνολογικά εμπόδια, τότε η τεχνολογία (της εποχής) έκανε ένα βήμα (βηματάκι, έστω) πιο μπροστά. Το 1957 ο φημισμένος μπι-μπουβάς Jack Arnold παρουσίασε αυτό που θα αποτελούσε μελλοντικά το πιο διάσημο πόνημά του, τον Άνθρωπο που ζάρωνε, μια ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο The Shrinking Man του Richard Matheson, το οποίο όμως ξαναεκδόθηκε με τον ίδιο τίτλο της ταινίας, προσθέτοντας δηλαδή τη λέξη incredible, (να ρωτήσουμε εμείς) για εμπορικούς λόγους άραγε; Με προσχηματικό μεν σενάριο, αποτέλεσε, δε, ένα δύσκολο έργο για τους τεχνικούς (σκηνικά, κουστούμια, φωτογραφία) το οποίο τελικά τελεσφόρησε επιτυχώς. Ίσως το απαισιόδοξο τέλος της και οι φιλοσοφικοί της στοχασμοί είναι που κάνουν την ταινία ακόμα πιο ελκυστική, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Με παραπλήσιο θέμα (γιγάντιες αράχνες) είχε καταπιαστεί ο σκηνοθέτης στην προηγούμενη δουλειά του το 1955, την ταινία Tarantula. Ένα γνωστό ριμέικ ήταν Η γυναίκα που ζάρωνε του 1981 με τη Lily Tomlin και ένα καινούριο ετοιμάζεται για φέτος μιας και είναι στη μόδα ο Matheson (βλέπε και I Am Legend), χωρίς όμως να έχουμε λοιπές πληροφορίες.
Ρίξτε μια ματιά και στα παρακάτω λινξ (για να προσθέσουμε μερικές σειρές ακόμη σε αυτό το ποστ):
→ cine blog
→ Ταινιοθήκη του φανταστικού

Ride Lonesome (Ο δρόμος βάφτηκε με αίμα)

Η ταινία Ride Lonesome πρόκειται για ένα b-movie western παραγωγής 1959 με πρωταγωνιστή τον βετεράνο των ταινιών γουέστερν Randolph Scott και με σκηνοθέτη τον μπι-μουβά Budd Boetticher. Ένας άγνωστος στο ευρύ κοινό σκηνοθέτης, ο οποίος με το λιτό του στυλ επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους, όπως τον Sergio Leone και τους λοιπούς δημιουργούς ταινιών... «σπαγγέτι». Ο ήρωάς μας στην προκειμένη ταινία δεν είναι καθόλου καλός χαρακτήρας αλλά ούτε και ο κακός της υπόθεσης. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να βρει το δολοφόνο της γυναίκας του και για να πετύχει το σκοπό του δε διστάζει να χρησιμοποιήσει ως δόλωμα τον αδερφό τού δολοφόνου. Ο Boetticher ασχολείται κυρίως με την εσωτερική πάλη των πρωταγωνιστών που βρίσκονται αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα. Το καλό και το κακό, τοποθετημένα στην αφιλόξενη ερημιά της άγριας δύσης, μπερδεύονται οπότε η αιματηρή εκδίκηση φαντάζει ως η μόνη λύση.

Et Dieu... créa la femme (Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα)

Και ο Θεός έπλασε την... Μπε-Μπε. Ρόλος σταθμός για τη δεσποίνιδα Brigitte Bardot, η οποία έγινε παγκοσμίως διάσημη το 1956 επιδεικνύοντας τις... υποκριτικές ικανότητές της (η γλώσσα του σώματός της τα είπε όλα) στην ταινία Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα και, με τη σειρά της, έκανε παγκοσμίως διάσημο το Σεν-Τροπέ. Ο ρόλος της ατίθασης και ασυμβίβαστης κορασίδας που κάνει ηλιοθεραπεία γυμνή και τριγυρνάει κουνάμενη συνάμενη και σκανδαλίζει τρία αδέρφια (και όλη την τοπική κοινωνία) έκανε θραύση εκείνη την εποχή. Στις μέρες μας πάντως τέτοιες εικόνες (και περισσότερα) βλέπουμε ακόμα και... στις διαφημίσεις! Το σενάριο πάντως είναι απλοϊκότατο και η σκηνοθεσία του τότε συζύγου της, Roger Vadim, άνευ σημασίας. Η όλη ταινία σήμερα (ύστερα από 50+ χρόνια) είναι λίγο ως πολύ βαρετή, αλλά παραμένει εγκυκλοπαιδικά ιστορική για όλους τους άλλους λόγους!

What Ever Happened to Baby Jane? (Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;)

Η ερώτηση είναι Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν; Η απάντηση βρίσκεται στην εκπληκτική ταινία παραγωγής 1962 του Robert Aldrich. Οι μεγάλες ντίβες της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ Bette Davis και Joan Crawford υποδύονται τις πάλαι ποτέ διάσημες αδερφές Hudson. Η Jane που υποδύεται η Davis ήταν ένα παιδί-θαύμα το οποίο όμως δεν έκανε τίποτα από τη στιγμή που μεγάλωσε. Η Crawford υποδύεται την Blanche, μια διάσημη ηθοποιό των '30's, που η καριέρα της σταμάτησε όταν τη χτύπησε (κατά λάθος;) το αυτοκίνητο της αδερφής της και έμεινε ανάπηρη. Για όσους δεν έχουν δει την ταινία, γίνεται ευνόητο το γεγονός ότι η Jane ζηλεύει παθολογικά την αδερφή της, ακόμα και τώρα που είναι ανάπηρη. Η παράνοια θα αρχίσει σιγά-σιγά να την επηρεάζει και θα την οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην τρέλα με τραγικά αποτελέσματα.

Θαυμάσιες ερμηνείες από τις δύο ηλικιωμένες ντίβες του σινεμά, οι οποίες είχαν τις αντιζηλίες τους και εκτός πλατό. Ο Aldrich, ως σκηνοθέτης, μεγαλούργησε δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό ψυχολογικό θρίλερ —μια σπουδή στην τρέλα, θα λέγαμε— με τη βοήθεια των ψυχολογικών καταστάσεων της ηλεκτρισμένης σχέσης των δύο αυτών γυναικών. Μία must-see ταινία...

Mysterious Island (Η μυστηριώδης νήσος)

Οι δευτεροκλασάτες (για να μην πω τριτοκλασάτες και... βάλε) ταινίες φαντασίας συνεχίστηκαν και μετά τη δεκαετία του '50 (μεγάλο ρόλο έπαιξε βέβαια και η Τσινετσιτά). Ως τέτοια παραγωγή μπορούμε να θεωρήσουμε και τη Μυστηριώδη νήσο του 1961 που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ιούλιου Βερν. Όταν την είχα πρωτοδεί, ήμουν-δεν-ήμουν έξι χρονών. Φυσικά και είχα εντυπωσιαστεί από τα εφέ της εποχής (δεν είχαν εξελιχθεί και πολύ στις αρχές της δεκαετίας του '80)· υποβρύχια και Κάπτεν Νέμο, ηφαίστεια και τεράστιες αράχνες, πελώριο καβούρι, υπερμεγέθεις μέλισσες, προϊστορικά πουλιά και τεράστιο καλαμάρι! Το αμερικάνικο κοινό εντυπωσιάζεται μόνο από το... μέγεθος. Βλέπε Gojira και όλα τα παρεμφερή. Στις μέρες μας πάντως οι νεαροί θεατές θα δυσκολευτούν να κάτσουν να δουν την ταινία, για να μην πω ότι δεν θα τη δουν καθόλου. Όπως την είδα και γω, δηλαδή, αφορά μόνο τους νοσταλγούς του ροκ-εν-ρολ των παλιών ταινιών φαντασίας που ενδέχεται σε λίγο καιρό να ξεχαστούν εντελώς.

The Tin Star (Ένας άντρας με καρδιά)

Ο σκηνοθέτης Anthony Mann είναι γνωστός κυρίως για τα western που είχε κινηματογραφήσει με πρωταγωνιστή τον James Stewart. Η χαμηλού προϋπολογισμού ταινία The Tin Star, παραγωγής 1957, τον βρίσκει σε γνώριμα λημέρια, έχοντας για πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Henry Fonda (άλλος βετεράνος των γουέστερν). Ο οποίος Fonda υποδύεται έναν κυνηγό κεφαλών που βρίσκεται περαστικός για λίγες μέρες από μια (φαινομενικά) ήσυχη πόλη. Εκεί οι τοπικοί άρχοντες έχουν εκλέξει ως σερίφη έναν νεαρό (Anthony Perkins) ο οποίος όμως είναι ανέμπειρος και έρμαιο των διαθέσεων του τραμπούκου της πόλης. Με τη βοήθεια του πολύπειρου Fonda, ο Perkins θα μάθει να έχει αυτοπεποίθηση και θάρρος, θα μάθει να χειρίζεται σωστά το όπλο αλλά, κυρίως, να χειρίζεται επικίνδυνες καταστάσεις. Ο χαρακτήρας του νεαρού σερίφη θα σμιλευθεί σωστά και το τέλος θα τον βρει έτοιμο να αντιμετωπίσει την αδιαφορία της αριστοκρατίας, τη φυγή της αρραβωνιαστικιάς του και την ψυχολογική πίεση των τραμπούκων καουμπόιδων.

The Long Riders (Οι καβαλάρηδες με τη μεγάλη σκιά)

Πρέπει να υπάρχουν γύρω στις είκοσι-και-βάλε κινηματογραφικές εκδοχές γύρω από τη δράση του Jesse James, με πιο πρόσφατη αυτή του Brad Pitt (που δεν είδαμε ακόμη). Η ταινία του Walter Hill The Long Riders παραγωγής 1980 περιγράφει κι αυτή επίσης τη δράση των συμμοριών των James, Longers, Miller και Ford. Το ενδιαφέρον εδώ βρίσκεται στο ότι τα αδέρφια υποδύονται από τα πραγματικά αδέρφια των οικογενειών Keach, Carradine, Quaid και Guest αντιστοίχως! Σε σενάριο των αδερφών Keach, η ταινία του σκηνοθέτη ταινιών δράσης και περιπέτειας Hill έχει μια πιο ρεαλιστική και ανθρώπινη προσέγγιση, έχοντας φυσικά τα απαραίτητα βίαια ξεσπάσματα, βγαλμένα από το κινηματογραφικό σύμπαν του Sam Peckinpah. Η folk και blues μουσική του Ry Cooder προσθέτει επίσης πόντους στην ταινία, η οποία ταινία όμως χάνει λίγους από το γεγονός ότι δεν επικεντρώνεται σε έναν πρωταγωνιστή. Αντίθετα, παρακολούθουμε αποσπάσματα από όλους (σχεδόν) τους χαρακτήρες με αποτέλεσμα να έχουμε την αίσθηση ότι βλέπουμε κάτι... εγκυκλοπαιδικό!

I Am a Fugitive from a Chain Gang (Είμαι ένας δραπέτης)

Η ταινία του 1932 Είμαι ένας δραπέτης ήθελε περισσότερο να είναι μια ταινία καταγγελίας για τα κακώς κείμενα της εποχής των απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσης των φυλακισμένων και της βίας και κακομεταχείρησης από τους αδίστακτους δεσμοφύλακες. Μια ταινία που είναι στην ουσία (άλλο) ένα one-man-show του ηθοποιού Paul Muni. Υποδύεται ένα φερέλπη νεαρό που το όνειρό του είναι να γίνει μηχανικός. Επιστρέφει από τον πόλεμο και αφήνει το σπίτι του και μια σίγουρη δουλειά λογιστηρίου για να αναζητήσει το όνειρό του. Θα μπλέξει όμως κατά λάθος με έναν λωποδύτη και θα οδηγηθεί στα κάτεργα με ποινή κάθειρξης 11 χρόνων. Ένα χρόνο και πολύ... ξύλο μετά, θα καταφέρει να αποδράσει και να διαφύγει απ' την πολιτεία για να καταλήξει στο Σικάγο. Εκεί με νέα ταυτότητα θα δουλέψει, θα σπουδάσει, θα παντρευτεί και με τα χρόνια θα γίνει ένας μεγάλος μηχανικός που θα έχει κερδίσει το σεβασμό της κοινωνίας. Η στραβή όμως δεν θα αργήσει να γίνει και θα ξαναβρεθεί πίσω από τα σίδερα για δεύτερη φορά. Η πουριτανική κοινωνία του Νότου όμως θα τον κρατήσει μέσα και αυτός δε θα έχει άλλη λύση πέρα από το να ξανα-αποδράσει και να ζήσει ως φυγάς.

Βασισμένη στην αυτοβιογραφία κάποιου Robert Elliott Burns, αυτή η απίστευτης δυναμικότητας ταινία απαγορεύτηκε στην πολιτεία της Τζώρτζια (την οποία κατέκρινε φανερά) αλλά έπαιξε το ρόλο της ώστε να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη για να καταργηθούν τα καταναγκαστικά έργα από το ποινικό σύστημα των Η.Π.Α.

The Front Page (Η πρώτη σελίδα)

Για άλλη μια φορά το τρίο των Wilder (στη σκηνοθεσία) και Lemmon-Matthau (στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) ενώνει τις δυνάμεις του και δημιουργούν το 1974 μια κωμική ταινία απ' την οποία ξέρεις τι να περιμένεις. Καθόλη τη διάρκεια λοιπόν της ταινίας The Front Page μπορεί να μην πέφτεις από τον καναπέ (απ' τα γέλια), έχεις όμως ένα μόνιμο χαμόγελο στερεωμένο στο στόμα. Το στόρι γνωρίζετε φυσικά ότι βασίστηκε στο θεατρικό των (πάλαι ποτέ και δημοσιογράφων) Ben Hecht και Charles MacArthur και ότι έχει γυριστεί για τον κινηματογράφο πολλάκις (βλ. π.χ. The Front Page του 1931 και His Girl Friday του 1940). Η ενδιαφέρουσα πλοκή της ιστορίας, οι ατάκες που πέφτουν κατά ριπάς και η χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου πιστεύω ότι είναι αρκετοί λόγοι για να παρακολουθήσουν την ταινία όσοι δεν την έχουν δει, δηλαδή. Αλλά και οι υπόλοιποι που θα ξαναδούν το εργάκι, θα περάσουν ένα ευχάριστο δίωρο.

Planet of the Apes (Ο άνθρωπος που γύρισε από το μέλλον)

Οι περισσότεροι από σας θα γνωρίζετε το ριμέικ από τον Tim Burton. Δεν ξέρω κατά πόσο οι νεαρότεροι σε ηλικία έχουν δει την αυθεντική έκδοση του 1968. Καταρχάς, ο ορίτζιναλ Πλανήτης των Πιθήκων είναι η καλύτερη ταινία του προσφάτως εκλιπόντα Charlton Heston, μετά το Άρχοντα του Κακού του Welles, βεβαίως βεβαίως· εδώ δεν χρειάστηκε να πει πολλές ατάκες και όταν πήρε το όπλο... βρέθηκε στο στοιχείο του! Είναι επίσης μια πανέξυπνη sci-fi ταινία, η οποία (και) χάρη στην αποκαλυπτική, σοκαριστική τελευταία σκηνή κερδίζει πολλούς πόντους. Φαντάζομαι ότι όσοι την είχανε δει στην εποχή της θα είχαν πάθει μεγαλύτερη πλάκα, γιατί εμείς μπορεί να μην είχαμε δει την ταινία μέχρι πριν λίγο καιρό, ξέραμε όμως με κάθε λεπτομέρεια την τελική σκηνή με τα τόσα αφιερώματα που έχουμε δει και έχουμε διαβάσει δεξιά κι αριστερά! Στα συν της ταινίας η καταπληκτική δουλειά στο μακιγιάζ των πιθήκων και η δυνατή σκηνοθεσία του Franklin J. Schaffner, ο οποίος δεν αφήνει να του ξεφύγει το θέμα και να καταντήσει ένα γελοίο ανέκδοτο με κούκλες, όπως πολλοί πίστευαν ότι θα γίνει.

The Collector (Ο συλλέκτης)

Αγαπημένο βιβλίο ο Συλλέκτης του John Fowles (εκδόσεις Εστία), οπότε είχα μεγάλη απορία να δω την κινηματογραφική του απόδοση του 1965 από τον William Wyler. Αφαιρώντας τις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις των δύο πρωταγωνιστών, η ταινία ακολουθεί την ιστορία από την οπτική γωνία του συλλέκτη (πεταλούδων μόνο;), έναν απίστευτα ψυχρό Terence Stamp που κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ των Καννών. Η ταινία αποφεύγει την επιτηδευμένη δημιουργία σασπένς, προσπαθώντας να επικεντρωθεί στη διαμάχη των δύο διαφορετικών κόσμων που εκπροσωπούν τα δύο νεαρά άτομα, τονίζοντας ειδικότερα το κλίμα αμφισβήτησης της δεκαετίας του '60 που εκπροσωπεί η νεαρή φοιτήτρια. Συνοπτικά, έχοντας το μυαλό μου συνέχεια στο βιβλίο (είμαι απαράδεκτος, συμφωνώ), βρήκα την ταινία ενδιαφέρουσα (δεν τρελάθηκα κιόλας). Να υποθέσω ότι αυτό το φιλμ επηρέασε έναν άλλο συλλέκτη —πτωμάτων αυτή τη φορά— στη Σιωπή των Αμνών;

Brute Force (Ο δήμιος των κολασμένων)

Μιας και είναι της μόδας στη χώρα μας το... Prison Break και αν λάβουμε υπόψη και τον πρόσφατο χαμό του Jules Dassin, τότε μπορούμε να πούμε ότι η ταινία Brute Force είναι ό,τι πρέπει για αυτούς που δεν θέλουν να ξεφύγουν πολύ από την επικαιρότητα. Είναι επίσης και μια από τις καλύτερες αμερικανικές ταινίες που έχουν ως θέμα τις φυλακές. Η μεγάλη επιρροή του φιλμ ήταν η λεγόμενη «Μάχη του Αλκατράζ» το Μάιο του 1946, όπου η ανταρσία των κρατουμένων πνίγηκε στο αίμα.

Στα του φιλμ, η ζωή και τα χαμένα όνειρα των κρατουμένων, η προσπάθεια για απόδραση, οι ρουφιάνοι και η κτηνώδης βία των δεσμοφυλάκων (όπως αναφέρει και ο τίτλος) αποτυπώνονται με ιδιαίτερη ρεαλιστική σκληρότητα (για το 1947 μιλάμε, έτσι;) από την κάμερα του Jules Dassin, με οδηγό το σενάριο του Richard Brooks. Οι εμβόλιμες πάντως σκηνές των ονειροπωλήσεων των φυλακισμένων ήταν μια ιδέα της εταιρείας MGM και στεναχώρησαν τον Dassin που αναγκάστηκε να τις γυρίσει γιατί πίστευε ότι η ταινία έκανε (και όντως έκανε) κοιλιά. Παρά ταύτα, απολαύστε όπωσ-και-δήποτε την ταινία· εγγυώμαι ότι το δυναμικότατο φινάλε θα σας μείνει αξέχαστο.

The Ghost and Mrs. Muir (Ψυχές στην ομίχλη)

Κλασικό Χόλιγουντ, μίξη ιστορίας με φαντάσματα και ρομαντισμού εν έτη 1947 στην ταινία The Ghost and Mrs. Muir. Μια φανταστική ιστορία που δίνεται με ωραίο (πλην παλιομοδίτικο) τρόπο από τον καλό σκηνοθέτη (και πολύ καλό σεναριογράφο) Joseph L. Mankiewicz. Με εκλεκτό καστ το οποίο περιλαμβάνει την πανέμορφη Gene Tierney και τον Rex Harrison, η ταινία αφηγείται την ιστορία της χήρας κυρίας Muir, η οποία αγοράζει ένα παραθαλάσσιο εξοχικό σπίτι που είναι στοιχειωμένο από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του, έναν κατεργάρη καπετάνιο. Αφού συνηθίσει την παρουσία του και αρχίσουν να κάνει ο ένας συντροφιά στη μοναξιά του άλλου, θα γράψει και θα εκδόσει με επιτυχία τα απομνημονεύματά του. Κάποια στιγμή θα μπει στο παιχνίδι και ο έρωτας, που θα τους οδηγήσει σε περίεργες καταστάσεις.

The Texas Chain Saw Massacre (Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι)

Παρόλο που ήμουν φανατικός θεατής των horror-movies, δεν είχα δει ποτέ μου τον Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι· την πρώτη ταινία· του 1974· πραγματικά! Έκατσα, που λέτε, να τη δω με το σκεπτικό ότι θα είναι μια παλιομοδίτικη ταινία, θα τη δούμε στα γρήγορα και θα τελειώσουμε επίσης στα γρήγορα απ' αυτή την υποχρέωση. Έλα όμως που μετά τις αρχικές (και λίγο σαχλές) συστάσεις, η ταινία μπαίνει σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια και, ενώ γνωρίζω την υπόθεση, το όλο θέμα περί αληθινής ιστορίας αρχίζει να μη μου κάθεται καλά. Στη συνέχεια, το αλυσοπρίονο παίρνει μπρος και τα αίματα αρχίζουν να πιτσιλάνε την οθόνη, αλλά εμείς παραμένουμε πεισματικά στις θέσεις μας. Όταν όμως έρχεται η ώρα του «οικογενειακού» συμποσίου, η ανωμαλία και η παράνοια σε χτυπάει στο κεφάλι. Τότε πραγματικά σας λέω ότι ανατρίχιασε ο σβέρκος μου. Καιρό είχα να την πατήσω έτσι. Και πολύ καιρό θα κάνω να ξαναδώ αυτή την ταινία.

Blackboard Jungle (Η ζούγκλα του μαυροπίνακα)

Καταρχάς, η Ζούγκλα του μαυροπίνακα έκανε smash-hit το τραγούδι των τίτλων, το πασίγνωστο πλέον Rock Around the Clock του Bill Haley & His Comets's, το οποίο ήταν ένα άσημο b-side μέχρι τότε και σήμανε την έναρξη της rock 'n' roll εποχής. Η υπόθεση της ταινίας έχει κοπιαριστεί έκτοτε σε δεκάδες ταινίες, με πιο χαρακτηριστικές τις Οι απειθάρχητοι και Ασυμβίβαστη γενιά.

Με δυο λόγια, ο καθηγητής Glenn Ford πηγαίνει σε ένα παρακμιακό δημόσιο σχολείο και συναναντάει την αδιαφορία των νέων, τραμπουκισμούς και ψευτο-νταηλίκια. Μέχρι τη στιγμή που θα τις φάει από μια συμμορία μαθητών στο δρόμο και θα αλλάξει στάση. Μια ταινία, η οποία εν έτη 1955 ήθελε να επιστήσει την προσοχή στο πρόβλημα που είχε ανακύψει στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή με τους ανήλικους εγκληματίες. Εδώ συναντάμε και τον νεαρό Sidney Poitier που υποδύεται ένα σκεπτόμενο μαγκάκι με γνήσιες νεανικές ανησυχίες και προβληματισμούς. Ύστεαρα από χρόνια, θα υποδυθεί αυτός τον καθηγητή που συναντάει δυσκολίες στο φιλμ Στον κύριό μας, με αγάπη. Παρόμοιες ταινίες που ασχολήθηκαν με το θέμα των... ανήσυχων νεαρών μπορούμε να θεωρήσουμε τον Ατίθασο με τον Marlon Brando, τον Επαναστάτη χωρίς αιτία με τον James Dean και το πιο κωμικό Με το ζόρι γκάνγκστερ με τον Jerry Lewis. Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και πολλές άλλες, αποδεικνύοντας ότι τα θέματα εφηβικών/νεανικών ανησυχιών και τα προβλήματα στις σχέσεις μαθητών-δασκάλου είναι διαχρονικά!